သည္ညေနခင္းပိုင္းက
သင္တန္းခ်ိန္အၿပီးတြင္ ညေန ၆ နာရီခြဲသာ ရွိေသးသည္။ ေနအလင္းေရာင္ မေပ်ာက္တတ္ေသး။
လမ္းမီးတခ်ဳိ႕လင္းစျပဳေနၿပီ။ မတ္လဆန္း ေႏြရာသီအတြင္းက မႏၲေလးၿမဳိ႕တြင္
ဆံပင္ညွပ္ၿပီးကတည္းက ဇြန္လလယ္ေရာက္သည္အထိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ မေရာက္ျဖစ္ေသးေသာေၾကာင့္
ဘုတ္သိုက္ျဖစ္လုနီးပါး ရွည္ေနေသာ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ညွပ္ၿပီး လူေယာင္ဖန္ဆင္းရန္
ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ကူးရလာသည္။ မနက္ျဖန္ သင္တန္းခ်ိန္ျပည့္
လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနရေသာ ပညာေရးလုပ္သားပီပီ
လူေယာင္ဖန္ဆင္းဖို႔ကလည္း လိုအပ္ေနၿပီကိုး။
သည္ဘက္ေဒသ၏
ထံုးစံအတိုင္း ညဦးပိုင္းမ်ားသည္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကားရွဳပ္ လူရွဳပ္ႏွင့္
သြားေရးလာေရး အဆင္မေျပ။ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း မံမံသရဏံ ဂစၧာမိရင္း အလုပ္ေဇာကပ္ၿပီး
တပင္တပန္း ရုန္းခဲ့ၾက ကန္ခဲ့ၾကသူတို႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ သြားလာၾက ျမဴးထူးၾက
မူးရူးၾကေသာ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဦးဟန္ၾကည္လို ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကိုယ္
ခပ္ေအးေအးေနလိုသူအတြက္ သြားေရးလာေရး အဆင္မေျပ။ ကိုယ္က တစ္ဖက္သားကို မတိုက္မိသည္မွာ
ေသခ်ာေသာ္လည္း မူးမူးရူးရူးျဖင့္ ကိုယ့္ကို၀င္တိုက္သြားမည့္အေရးကို ဦးဟန္ၾကည္ ေၾကာက္လွသည္။
ၾကာၾကာ၀ါးမည့္သြားကေလးခမ်ာ မည္းမည္းျမင္သမွ် အရိုးတိုင္းကို ေရွာင္ရမည္မဟုတ္လား။
ကိုယ္တိုင္က ၾကက္ဥျဖစ္ေနလွ်င္ ေက်ာက္ခဲမ်ားၾကားတြင္ အရဲမကိုးျခင္းက အသက္ရွည္ရာ
အနာမဲ့ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းပင္ မဟုတ္လား။
ထိုထိုေသာ
အေၾကာင္းတရားမ်ားကို သတိခ်ပ္ရင္း ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္သည့္အေနျဖင့္
လစဥ္အားေပးေနက် ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဘက္သို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ေျခဦးမလွည့္၀့ံေတာ့။ ၀ယ္ေနက်
ကြမ္းယာဆိုင္ေဘးရွိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တစ္ခုအတြင္းသို႔သာ ၀င္ျဖစ္သြားေလသည္။
ဆိုင္ခန္းကေလးက သည္ဘက္ေဒသထံုးစံအတိုင္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ ေျမရွိသမွ် ေငြျဖစ္ေသာ
ေဒသကိုး။ ၁၅ ေပ ဆိုင္ခန္း ႏွစ္ခန္းေဆာက္ရမည့္ေနရာတြင္ ၁၀ ေပ ဆိုင္ခန္း
သံုးခန္းေဆာက္လိုက္လွ်င္ ဆိုင္ခန္းငွားခ ပိုရသည္ကိုး။ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ၾကည္ျဖဴလွ်င္
ၿပီးစတမ္းကိုး။ စီးပြားရွာရာ ကိုယ္ခ်င္းစာပါဟူေသာ နီတိသည္ ဤမွာဘက္ေဒသတြင္
မ်က္ႏွာေကာင္းမရ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖင့္
အားေပးခ်င္စရာ။ ဆိုင္တြင္းသို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ၀င္သြားလွ်င္ ဆံပင္ညွပ္မည့္လူ မရွိ။
ေတြ႕ကရာ ဆံသခုံေပၚသို႔ တက္ထိုင္လိုက္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္အနီးသို႔ အာခံတြင္းမွ အသူရာ
ေရေမႊးနံ႔ တသင္းသင္းလႈိင္ေနေသာ ဆံသဆရာ ေရာက္လာလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ဘုရားတ-ရေလေတာ့သည္။
မတတ္ႏိုင္။ ထိုင္ၿပီးမွေတာ့ ထေျပး၍ မျဖစ္။ ေခါင္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ
ၾကာဆံတစ္ေထြးကို ေမာင္မင္းႀကီးသား စိတ္ႀကဳိက္ျပဳရန္ ၀ကြက္အပ္လိုက္ရေပေတာ့သည္။
ဆံသဆရာ
ေမာင္မင္းႀကီးသားက ဆံသခံုေပၚရွိ ဦးဟန္ၾကည္ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိသည္ဟုပင္မထင္။
အာရုံအျပည့္မ၀င္စား။ ဦးဟန္ၾကည္၏ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ဆံပင္ေမႊးမ်ား
မကပ္ညိေစရန္ အ၀တ္ျဖဴျဖင့္ လႊမ္းေပးေနေသာ္လည္း သေကာင့္သား၏ မ်က္လံုးက
ဆိုင္ေထာင့္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကားထံမွ မခြာ။ ေကာင္းပါေလ့။ ဆိုင္တြင္းရွိ
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းမ်ားႏွင့္ ကစား၀ိုင္းမ်ားအေၾကာင္း အႏွိပ္ခန္းမ်ားအေၾကာင္း
ဋီကာဖြဲ႕ေနလိုက္သည္မွာ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ထြက္ခမန္း။ သေကာင့္သားျပဳသမွ် ႏုရရွာမည့္
ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လွ်ပ္စက္ကပ္ေၾကးခ်က္တိုင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲဘဲ
လုိက္ၾကည့္ေနရသည္မွာ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးေပစြ။ လွ်ပ္စစ္ကတ္ေၾကးဆိုသည့္အမ်ဳိးကလည္း
ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က ယဥ္ပါးခဲ့ေသာ စက္ကတ္ေၾကးႏွင့္ မတူ။
ရိုးရိုးကတ္ေၾကးႏွင့္ လားလားမွ် မဆိုင္။ ဆံသဆရာ တစ္ခ်က္ေခ်ာ္သည္ႏွင့္ သြားေပေရာ့
ေလးကြက္ၾကား။ ဆံသဆရာသေကာင့္သားကား ခပ္ေအးေအးပင္။ ဆံုလည္ထိုင္ခံုကို
ဟိုဘက္လွည့္လိုက္ သည္ဘက္လွည့္လိုက္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေခါင္းကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္၍
ေစာင္းလိုက္ ညိတ္လိုက္ႏွင့္ စိတ္ႀကဳိက္တြယ္ေလေတာ့သည္။ ပါးစပ္ကလည္း
ေျပာလိုက္သည့္စကားကလည္း ေရပက္မ၀င္။ ေနာက္ေစ့ရွိ ဆံပင္မ်ားကို
စိတ္ႀကဳိက္ပံုသြင္းႏိုင္ရန္ ဦးဟန္ၾကည္က ေခါင္းငံု႔ေပးထားေသာ္လည္း
ေမာင္မင္းႀကီးသားက ရုပ္ျမင္သံၾကားကို ေငးေနေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ
ကတ္ေၾကးခ်က္က က်မလာသည့္အခိုက္အတန္႔မ်ဳိးကလည္း မၾကာခဏ။ သေကာင့္သား
လုပ္ပုံကိုင္ပံုတို႔ကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ကုန္ေလၿပီ။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ညွပ္လိုရာသာ
ညွပ္ေပေရာ့။ တိုလွ်င္ၿပီးစတမ္း၊ ေခါင္းေပါ့သြားလွ်င္ ေအးစတမ္း
သေဘာထားလိုက္ေလေတာ့သည္။
ေငြရခ်င္ေသာ္လည္း
၀န္ေဆာင္မႈကို အေလးမမူေသာ ေခတ္သမား ဆံသဆရာကို ဦးဟန္ၾကည္ အရွဳံးေပးလိုက္သည္ႏွင့္
အေတာ္ေလး စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာေလေတာ့သည္။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာရလွ်င္ အနိစၥသေဘာကို
ဆင္ျခင္မိသည္ႏွင့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ကင္းသြားသည္ဟု တင္စားရမည္ထင္၏။ ေမာင္မင္းႀကီးသား
တကၽြိကၽြိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျဖင့္ ညွပ္ခ်င္သလို ညွပ္ေနေသာ ကပ္ေၾကးသံကို နားေထာင္ရင္း
စိတ္အစဥ္သည္ ငယ္စဥ္အတိတ္ဆီသို႔ မၾကာမၾကာ ျပန္ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ အတိတ္သည္
လြမ္းေမာဖြယ္အတိ…။
ဦးဟန္ၾကည္တို႔
ခပ္ငယ္ငယ္ အညာသားပုလုေကြးဘ၀က အညာၿမဳိ႕ကေလးတြင္ ဆိုင္ႏွင့္က႑ားႏွင့္
က်က်နနဖြင့္ထားေသာ ဆံသဆိုင္က တစ္ၿမဳိ႕လံုးေပါင္းမွ ႏွစ္ဆိုင္သာ ရွိသည္။
က်န္ဆိုင္ကေလးမ်ားက လမ္းေဘးသစ္ပင္ရိပ္တြင္ ခုံကေလးခ်ၿပီး ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးႏွင့္
လူျမင္သူျမင္ညွပ္ေပးေသာ ဆိုင္မည္ကာမတၱကေလးေတြခ်ည္း။ အသားမည္းသေလာက္ အလွႀကဳိက္ၿပီး
အရွက္သည္းေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုလုေကြးကား ထိုဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ဆံပင္မညွပ္။
ထိုဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ဆံပင္ညွပ္ေပးရန္ ေခၚသြားလွ်င္ ၿပဲၿပဲလန္ေအာင္
ေအာ္ဟစ္ငိုေႁကြးၿပီး ဆႏၵျပသည္ခ်ည္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ခန္းျဖင့္ ညွပ္ေသာ
ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သည္လည္း လက္ရာပိုင္းတြင္ ထိုဆိုင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ထူးမျခားနား။
သည္ၾကားထဲတြင္ “ ဆံပင္ညွပ္ျခင္းသည္ တိုေအာင္ညွပ္ျခင္းျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ မူ၀ါဒႀကီးကို
ဦးဟန္ၾကည္၏ ေဖေဖက လက္ကိုင္ထားျပန္ေလရာ ဖိုးလွခ်င္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ
ေျခာက္တန္းခုနစ္တန္းအရြယ္အထိ “ စစ္ေက ” ဟု အရပ္ေခၚေခၚေသာ “ ေရွ႕တစ္လက္မွ
ေနာက္ေျပာင္ေက ” ႏွင့္သာ ညားေလေတာ့သည္။ အစိုးရအတန္းေက်ာင္းမွ ဆရာမ်ားကလည္း
အႏွီေကမ်ဳိးကို အလြန္ သေဘာက်ေပသကိုး။ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ တစ္လက္မ မရွိတရွိ ခ်န္ထားေသာ
ဦးစြန္းဖုတ္ကေလးကို စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို ဆြဲႏိုင္သည္သာမကဘဲ အေျပာင္ထိုးထားေသာ
ေခါင္းေနာက္ပိုင္းကိုလည္း “ ေျဖာင္ ” ခနဲအသံျမည္ေအာင္ က်င္းႏိုင္ေသးရာ ဆရာႏွင့္
မိဘမ်ားက အႏွီေကမ်ဳိးကို သေဘာမက်ဘဲ ေနရိုးလား။ စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း
မညာတမ္းေျပာရလွ်င္ အႏွီေကမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ တစ္စက္ကေလးမွ် ေမတၱာမရွိ။
ေခါင္းေပၚမတင္ခ်င္။ နဂိုက ေခါင္းျပားေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ႏွင့္ အႏွီေကသည္
တေစာင္းေစးႏွင့္ မ်က္ေခ်း။ သို႔ေသာ္ ထိုေကမွလြဲ၍ ညွပ္စရာမရွိ။ ထိုေခတ္ထိုအခါက
ကေလးဟူသည္ လူႀကီးစိတ္ႀကဳိက္ အလိုလိုက္ရစၿမဲ။
ေခတ္ကလည္း
အစစအရာရာ တိုေရရွားေရႏိုင္လွေသာ ေခတ္ျဖစ္ေလရာ အႏွီေရွ႕တစ္လက္မ ေနာက္ေျပာင္
ဗိုလ္ေကကေလး ေခါင္းေပၚတင္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ စက္ကပ္ေၾကးညပ္သည့္ဒဏ္ကို
ေမာင္ဟန္ၾကည္ပုလုေကြးခမ်ာ အေတာ္ခံခဲ့ရရွာသည္။ တစ္ခၽြပ္ခၽြပ္ျဖင့္ ညွပ္ေနေသာ
စက္ကပ္ေၾကးၾကားတြင္ ဆံပင္ညပ္ေနသည္ကို ဆံသဆရာက သတိမထားမိဘဲ စက္ကပ္ေၾကးကို
ဆြဲယူလိုက္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆံပင္ကို ဆြဲႏႈတ္သလို ခံစားရသည့္ ေ၀ဒနာမွာ
မခ်ိမဆန္႔။ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ မ်က္ရည္ပင္ ၀ဲလုလု။ သည္ၾကားထဲတြင္ မ်က္ႏွာထားႀကီး
ခပ္တင္းတင္းႏွင့္ ကပ္ေၾကး တရႊပ္ရႊပ္ အသံေပးေနေသာ ဆံသဆရာ အဘိုးႀကီးကလည္း မ်က္ႏွာထား
ထင္းပါဘိသနဲ႔။ သူ႔သင္တုံးဓား ခပ္တံုးတံုးႀကီးျဖင့္ နားသယ္ဆံစမ်ားကို
ရိပ္ေပးၿပီဆိုလွ်င္ အံသာႀကိတ္ထားေပေရာ့။ မေတာ္တဆ ေခ်ာ္ခ်က္ထိသြားလွ်င္လည္း
ေတာင္းပန္ဖို႔ေ၀းစြ။ ဓားထိထားေသာ ဒဏ္ရာကို ေပါင္ဒါမႈန္႔ျဖင့္ ခပ္တည္တည္
တို႔ေပးလိုက္ေလမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပါင္ဒါမႈန္႔ဗူးက အနီးအနားတြင္မရွိလွ်င္
သင္တုန္းဓားတြင္ ကပ္ေနေသာ ရိပ္ၿပီးလက္စ ဆံပင္ေမႊးမ်ားျဖင့္ အသာဖံုးေပးလိုက္သည္လည္း
ရွိ၏။ ဓားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဆံပင္ညွပ္သည့္အခါတိုင္း ေကာ့ေနေအာင္ခံခဲ့ရေလေသာ
ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ လည္ကုပ္ေပၚရွိ ဆံပင္ေမြးမ်ားကို သင္တုန္းဓားျဖင့္
တျဗင္းျဗင္းရိပ္ေပးေနသည့္ ဓားသံကို ယခုဦးဟန္ၾကည္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။
ၾကားေယာင္မိတိုင္းလည္း ၾကက္သီးေမြးညင္းထစၿမဲ။ တစ္လက္တည္းေသာ သင္တုန္းဓားျဖင့္
စိတ္ရွိလက္ရွိ အနားသိမ္းရိပ္ေပးလိုက္ေသာ နားသယ္စပ္ႏွင့္ ကုပ္ပိုးေနရာမ်ားကို
ေရထိလွ်င္ ေခၽြးေစးပ်ံလွ်င္ ေလးငါးရက္ၾကာသည္အထိ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနဆဲ။ ထိုမွ်
မခ်ိမဆန္႔ခံရေသာ ဆံပင္ညွပ္ျခင္း၏ အာေ၀နိကဒဏ္မ်ားကို ဗႏၶဳလေမာင္ဟန္ၾကည္ လန္႔ေလရာ
အလွႀကဳိက္ေသာ္လည္း ဆံသဆိုင္သြားရန္ ၀န္ေလးသည္မွာ မဆန္း။
၉၀
၀န္းက်င္ႏွစ္မ်ားတြင္ AIDS ေရာဂါဆန္းႀကီးေပၚလာျခင္းသည္ က်န္လူမ်ားအတြက္
အက်ဳိးရွိမရွိ မေသခ်ာေသာ္လည္း လူပ်ဳိတက္စ ေမာင္ဟန္ၾကည္အတြက္ကား အဆင္ေခ်ာလွသည္။
ဆံသဆိုင္မ်ားတြင္ တစ္ခါသံုး ဘလိတ္ဓားမ်ား သံုးလာၾကသည္ကိုး။ သင္တုန္းဓားကို
အလန္႔ႀကီးလန္႔ခဲ့ေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘလိတ္ဓားေခတ္ေရာက္လာလွ်င္
ဆံပင္ညွပ္ရျခင္းကို သေဘာေတြ႕စ ျပဳလာေလေတာ့သည္။ အရြယ္ကလည္း လွခ်င္ပခ်င္သည့္ အရြယ္
ေရာက္လာၿပီကိုး။ သို႔ေသာ္ မည္းမည္းတူးတူး ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ အလွအပႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက
ပါရမီ မပါရွာ။ ထိုေခတ္ထိုကာလက ယိုးဒယားအဆိုေတာ္ “ ထံုခ်ဳိင္း ” ၏
တစ္ျခမ္းေစာင္းဆံပင္ပံုစံကို တစ္ျပည္လံုးရွိ လူရြယ္ေယာက်္ားေလးမ်ား ထားၾကေသာ္လည္း
ေမာင္ဟန္ၾကည္ မထားႏိုင္။ ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ေဖေဖက ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔
ေရခ်ဳိးၿပီးတိုင္း တဘက္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ နဖူးေထာင့္ရွိ အေမြးႏုမ်ားကို အားရွိပါးရွိ
ပြတ္တိုက္ေပးေသာ္လည္း ေမြးကတည္းက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းသာရွိေသာ နဖူးက ထူးေထြ၍
က်ယ္မလာခဲ့ပဲကိုး။ အဆံုးသတ္ သတၱဳခ်လိုက္လွ်င္ ဗလႀကီးေဖေဖ့ “ နဖူးတြန္း ” ခ်က္ျဖင့္
မ်က္ရည္ထြက္သည္သာ အဖတ္တင္ၿပီး ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဖိုးကံမြဲခမ်ာ ကာလသားေပါက္
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး “ တိုၿပီးေရာေက ” ႏွင့္သာ ညားရွာေလေတာ့သည္။
ရုပ္ရွင္မင္းသား
“ ေဒြး ” စန္းတက္ခ်ိန္က လူရြယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေဒြးေက ထားၾကေသာ္လည္း မဟာနဖူးမ်ဳိး
မပိုင္ဆိုင္ေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ မထားႏိုင္ခဲ့။ စာတစ္အုပ္ထဲတြင္ “ လင္းႏို႔ေခ်း ”
သုတ္လွ်င္ နဖူးေမြးမ်ား ကၽြတ္ၿပီး မဟာနဖူးျဖစ္လာသည္ဟု ဖတ္ခဲ့ရေသာ္လည္း
မဟာနဖူးႏွင့္ မရပ္ဘဲ “ နေဖာင္ျပဴး ” နဖူးေျပာင္မည္ကို ေၾကာက္ရွာေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္
ဖိုးလွခ်င္ခမ်ာ မစမ္းသပ္ရဲ။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ
ေခတ္ႏွင့္ နဖူး ပဋိပကၡျဖစ္ရင္း ထူးမျခားနားေကျဖင့္သာ လူလားေျမာက္ရေလေတာ့သည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ။
အခ်ိန္သည္ တန္႔ရပ္မေန။ ေခတ္သည္ ေနာက္သို႔ျပန္ရိုးထံုးစံမရွိ။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေသာ ကာလမ်ားတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မ်ားကလည္း မႈိလိုေပါက္လာေလေတာ့သည္။
ဆံသဆရာမ်ားကလည္း “ တိုၿပီးေရာေက ” မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ မ်က္ႏွာက်ႏွင့္
လိုက္ဖက္ေသာ ဆံပင္ပံုစံမ်ဳိးကို ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္သည္အထိ တိုးတက္လာေလၿပီ။
ဘုန္းႀကီးရူးႏွင့္ ေလွလူးတို႔ ေတြ႕ေခ်ၿပီတည္း။ ပုလုေကြးအရြယ္မွ လူပ်ဳိတက္စ
အရြယ္အထိ ဆံပင္ဒုကၡခံခဲ့ရေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ စိတ္ႀကဳိက္ ဇီဇာေၾကာင္ေလေတာ့သည္။ အရြယ္ကလည္း
လွခ်င္ရက္ စက္စက္ယိုေသာ အရြယ္မ်ဳိး ျဖစ္လာၿပီကိုး။ ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀ကဲ့သို႔ “
တိုၿပီးေရာေက ” ျဖင့္ မေက်နပ္ေတာ့ၿပီ။ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ကဲ့သို႔ ဆိုင္နံရံတြင္
ကပ္စျဖင့္ ထိုးညွပ္ထားေသာ မင္းသားပံု ပိုစတာမ်ားထဲက ကိုယ္မ်က္စိက်ေသာ တစ္ပံုကို လက္ညွဳိးထုိးျပရေသာ
“ ဟိုေက ” မ်ဳိးလည္း မညွပ္ေတာ့ၿပီ။ ဆံသဆရာ၏ ကပ္ေၾကးခ်က္တိုင္းကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ၿပီး ဟိုဘက္ကို ဟိုလုိညွပ္၊ သည္ဘက္ကို သည္လိုညွပ္ဟု ခပ္တည္တည္
ဆရာလုပ္တတ္လာေလၿပီ။ ပံုက်ျခင္း မက်ျခင္းကို ေဘးခ်ိတ္။ ကိုယ့္
စိတ္ႀကဳိက္ပံုသြင္းထားေသာ ဆံပင္ပံုစံျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲတြင္ ျမင္ရသည္မွာ
အရသာ ခပ္ရွိရွိ။
မိမိဆံပင္ပံုစံကို
မိမိဘာသာ ဖန္ဆင္းရသည္မွာ ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ္လည္း ဟိုလုိလုပ္ပါ သည္လိုလုပ္ပါဟု
ဆရာလုပ္ခ်င္ေသာ ဗီဇပိုင္ရွင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဆံသသမားႏွင့္
ကီးမကိုက္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ဆံသဆရာမ်ားက အႏွီလို ခပ္ရွည္ရွည္ ငတိမ်ဳိးကို စိတ္မရွည္။
ဟိုလိုညွပ္ပါဟု အႀကံေပးလွ်င္ သည္လိုညွပ္ပစ္လိုက္သည္က မ်ားေလသည္။ ဆံသဆရာဟူသည့္
လူတန္းစားမ်ဳိးကလည္း ဆံပင္အညွပ္ခံေနသူ၏ ေခါင္းေပၚမွ ဆံပင္သာ တစ္ေမြးမွ် မက်န္ေအာင္
ေျပာင္ခ်င္ေျပာင္မည္ သူရို႕ပညာက ကုန္ခမ္းသည္ဟူ၍ မရွိတတ္ေလရာ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္
ဖိုးလွ်ာရွည္ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စာကေလးအေမြးႏႈတ္ဘ၀ျဖင့္ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္
မွန္မၾကည့္ခ်င္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲ က်န္ရစ္သည္သာ အဖတ္တင္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေနာေက်ေနေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ “ သိန္း၀င္း ” ဆံသဆိုင္ကိုသာ
လက္စြဲထားခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ခက္သည္က အႏွီ “ သိန္း၀င္း ” ဆံသဆိုသည္ကလည္း
တကယ့္ဆိုင္ႀကီး။ ဆံသဆရာေပါင္း သံုးေလးဆယ္၊ အလုပ္သမား ေခါင္းေလွ်ာ္သမား
ေလးငါးဆယ္ျဖင့္ လည္ပတ္ေနေသာ လုပ္ငန္းႀကီး။ ဆံသဆရာဆိုသည္မွာလည္း ဆိုင္က ခန္႔ထားေသာ
ဆံသဆရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ “ လက္ခစား ” သေဘာမ်ဳိး အလုပ္ဆင္းၾကသူမ်ားျဖစ္ေလရာ
တစ္ေယာက္ညွပ္ေပးလွ်င္ ဆံပင္ေကတစ္မ်ဳိး။ ကိစၥမရွိ။ လူပါး လူနပ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကား
ကိုယ္ႏွင့္ ေလေပါက္ကိုက္၍ ကိုယ္ခိုင္းသမွ် မညည္းမညဴ လိုက္လုပ္ေပးမည့္ ဆံသဆရာကို
အပီကိုင္ထားလိုက္လွ်င္ အဆင္ေျပေပၿပီ။
သည္အသက္သည္အရြယ္အထိ
ႀကံဳခဲ့ဖူးေသာ ဆံသဆိုင္မ်ားတြင္ ေရႊမန္းၿမဳိ႕မွ အႏွီ “ သိန္း၀င္း ” ဆံသကို
ဦးဟန္ၾကည္ သေဘာအေတြ႕ဆံုး။ မေတြ႕ေနရိုးလား။ ဆိုင္ကို လာသမွ် ပုပုရြရြ ကာလသားေလး၊
ကာလသားႀကီး ဟူသမွ်ကို ကြမ္းယာျဖင့္ ဧည့္ခံသည္ကိုး။ ဆိုင္၀န္ထမ္းကေလးမ်ားကလည္း
သေဘာေကာင္းပါဘိသနဲ႔။ ကြမ္းတစ္ယာတည္း ယူ၀ါးမိလွ်င္ “ အစ္ကိုႀကီး ႏွစ္ယာျပဴးသာ၀ါးဗ်
” ဟု ရက္ရက္ေရာေရာ ဥပစာယျပဳသည္ခ်ည္း။ ထိုမွ်မကေသး ေဘာ္ဒါ
ရဲေဘာ္သံုးေလးေယာက္ေလာက္ကို အပၚေခၚၿပီး ဆံပင္သြားညွပ္လွ်င္ လက္စြဲေတာ္ ဆံသဆရာက
ေမာင္ဟန္ၾကည့္အတြက္ ဆံပင္ညွပ္ခ မယူ။ ေကာ္တစ္ရာ ေမာင္ဟန္ၾကည္အတြက္ တိုင္း၍ရက္သည့္
ပကၠလာ။ လက္စြဲေတာ္ ဆံသဆရာကလည္း သေဘာေကာင္းခ်က္က ကမ္းကုန္။ တစ္ခါသားတြင္
ေမာင္မင္းႀကီးသား သေဘာေတာ္ အေကာင္းလြန္သျဖင့္ ဖရီးႀကိတ္ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဒုကၡပင္
ေတြ႕ရွာေလေတာ့သည္။ ဆံပင္ညွပ္အၿပီးတြင္ ကိုယ့္ဆရာက “ အစ္ကိုႀကီး
စက္နဲ႔အႏွိပ္ခံၾကည့္ပါလား ” ဟု ေလာကြတ္ေခ်ာ္ေလရာ အလကားရလွ်င္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးပင္
ႏွစ္ခါျပန္ ျမည္းတတ္ေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ သေဘာအေတြ႕ႀကီးေတြ႕ၿပီး “ အိုေခ ” လိုက္မိသည္။
သေကာင့္သား၏ အႏွိပ္စက္က လက္ကိုင္တပ္ထားေသာ ဘုလံုးသံုးလံုး တဒီးဒီးလည္ေနသည့္
ထူးျခားဆန္းျပား စက္မ်ဳိးျဖစ္ေလရာ ေစတနာ ေရစီးကမ္းၿပဳိလိုက္ၿပီး ဇက္ေၾကာ ကုပ္ေၾကာႏွင့္
ေက်ာရိုး ခါးရိုးပါမက်န္ ကပၸိေပးလိုက္ေသာ ေမာင္မင္းႀကီးသား လက္ခ်က္ျဖင့္
တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္သလို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကသြားေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ
သံုးေလးရက္ၾကာသည္အထိ လမ္းသန္သန္ မေလွ်ာက္ႏိုင္။ စက္ျဖင့္ ႏွိပ္ျခင္းကို
ေမာင္ဟန္ၾကည္ဘ၀ကတည္းက တစ္ခ်ီတည္းႏွင့္ အရိုးစြဲေအာင္ အမွတ္ႀကီးမွတ္သြားေလေသာ
ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သည္မွာဘက္ေခတ္တြင္ ေပၚေနေသာ အႏွိပ္ထိုင္ခုံဟူသည့္အရာေပၚတြင္
ယေန႔အထိ ေယာင္မွား၍ပင္ မထိုင္ရဲရွာေတာ့။
ေက်ာင္းမွထြက္အၿပီး
အျပင္ေလာကထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္ရေသာ ကာလအပိုင္းအျခားသို႔ေရာက္လာလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္
ယခင္ကဲ့သို႔ ဇီဇာမေၾကာင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ေဒသအမ်ဳိးမ်ဳိး ဆံပင္ညွပ္သမား
အမ်ဳိးမ်ဳိးလက္ခ်က္ျဖင့္ ဆံပင္ပံုစံ အမ်ဳိးစံုေအာင္ ႀကံဳရေလေတာ့သည္။
သည္ဘက္ျပည္နယ္က တိုင္းရင္းသားဆိုသည္မွာလည္း အလွအပကို ဦးစားေပးၾကသူမ်ား မဟုတ္။
တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ားဆိုလွ်င္ ဆံသခံုေပၚတြင္ တေခါေခါျဖင့္ အိပ္ခ်င္
အိပ္ေနတတ္ျပန္သည္။ အႏွီပုဂၢဳိလ္ႀကီး အိပ္ရာက ႏိုးလာ၍ ေခါင္းထက္တြင္
မူလရွိရင္းစြဲထက္ တိုေနေသာ ဆံပင္မ်ဳိး ျဖစ္သြားလွ်င္ ေက်နပ္ေလၿပီ။
အႏွီပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးအမ်ားစု အားေပးေသာ ဆံသသမားသည္ ဦးဟန္ၾကည္ ဇီဇာသမားကို
စိတ္ရွည္မည္မဟုတ္သည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ အရြယ္ကေလးေရာက္ အထာကေလးေပါက္လာေလေသာ
ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း ဤမွာဘက္ျပည္နယ္တြင္ ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ငယ္စဥ္ဘ၀က “ တိုၿပီးေရာ ”
ဆံပင္ေကမ်ဳိး ျပန္ထားရေလေတာ့သည္။ ကုသိုလ္ကံလိုက္ေသာ လမ်ားတြင္ ဆံသဆရာ
စိတ္ေကာင္း၀င္ခ်ိန္ႏွင့္တိုး၍ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲ၀ိုင္း၀ိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္
လိုက္ဖက္ေသာ ဆံပင္ပံုစံမ်ဳိး ရတတ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခြင့္ထူးမ်ဳိးမွာ
ဆယ္ခါ့တစ္ခါ။ ကိုယ့္လူမ်ားက ဆံပင္ပံုစံေထြေထြထူးထူးလည္း မညွပ္တတ္။
ရွိရင္းစြဲဆံပင္ထက္ တိုေရးသည္ ပထမဦးစားေပး။ နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္၍ ေဒသအေၾကာင္း
သေဘာေပါက္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ကိုင္း ရိုးရိုးသာညွပ္…တအားမတိုေစနဲ႔ ” ဟု
မေမ့မေလ်ာ့မွာၿပီးလွ်င္ တာ၀န္ၿပီးေခ်ၿပီ။ တအားမတိုေစနဲ႔ဟု မွာရန္ေတာ့ ေမ့၍မျဖစ္။
သေကာင့္သားမ်ား စိတ္လိုလက္ရရွိ၍ တိုနံ႔နံ႔ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္
ညွပ္လႊတ္လိုက္လွ်င္ ဆံပင္သန္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ တစ္ေခါင္းလံုး ျဖဴဆူးေထာင္သလို
ထိုးလိုးေထာင္ေလာင္ ျဖစ္သည္သာမကဘဲ ေဖာင္းေဖာင္းအစ္အစ္ မ်က္ႏွာႀကီးပါ ေရွ႕ဘက္သို႔
ျပဴးထြက္လာၿပီး “ ဖိုးပါႀကီးရုပ္ ” ေပါက္သြားသည့္ ကာလမ်ဳိးကလည္း မနည္း။
ကိုယ္ခံပညာဟူသည္မွာ ကိုယ္ခံရဖန္မ်ားေသာအခါ ပံုစံတူ မခံရေစရန္
ကာကြယ္တတ္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ထင္၏။
သည္ဘက္
တိုင္းစြန္ျပည္နားသို႔ ေရာက္လာလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ဘိုေကဒုကၡမွာ သာ၍ ဆိုးေလေတာ့သည္။
ဤမွာဘက္နယ္ေျမတြင္ “ တတ္၍ လုပ္စားသူက ခပ္ရွားရွား…ငတ္၍ လုပ္စားသူက ခပ္မ်ားမ်ား ”
ျဖစ္ေလရာ မည္သည့္အရာမွ စိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ႏိုင္သည္မွာ ထံုးစံ။ ေရာက္ကာစ
ကာလမ်ားတြင္ ဟိုဆိုင္စမ္းညွပ္ သည္ဆိုင္စမ္းညွပ္ႏွင့္ တစ္နွစ္နီးပါးၾကာေအာင္
လစဥ္စိတ္ဒုကၡခံအၿပီးတြင္ “ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာရွာ ” သကဲ့သို႔ တစ္ဆိုင္ကို
မ်က္စိမွိတ္ေရြးထားရသည္မွာ သည္ေန႔အထိ။ ထိုဆိုင္ကလည္း လက္ရာ အထူးတလည္
ေကာင္းလွသည္မဟုတ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လစဥ္လတိုင္း သင္းညွပ္ေပးသမွ် ဆံပင္ပံုစံျဖင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ေနက် ျဖစ္သြားလွ်င္ “ သရဲရုပ္မွ လူရုပ္ျဖစ္မလာသည္ထားဦး
ဘီလူးရုပ္ထြက္မလာျခင္း ” ကို ေက်နပ္ေနရေလသည္။ ျမင္ပါမ်ားလွ်င္ လွသေယာင္ေယာင္
ခံစားရစၿမဲ မဟုတ္လား။ အႏွီဆိုင္ကို မႀကဳိက္၍ မွန္အျပည့္ကာထားၿပီး
အဲကြန္းတ၀ီ၀ီလႊတ္ထားေသာ အျခားဆိုင္မ်ားကို စမ္းသပ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္လည္း သည္ဘက္ကာလမ်ားတြင္
အဆင္မေျပေတာ့။ ဆံသဆိုင္မ်ားတြင္လည္း ညွီနံ႔သင္းေနခဲ့သည္မွာ ေလးငါးႏွစ္ ၾကာေခ်ၿပီ။
ဆံပင္ညွပ္အၿပီးတြင္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရန္ အႏွိပ္ခံရန္အတြက္ “ အညီွပါေသာ မဒီကညာမ်ား ” က
အဆင္သင့္။ ရွိစုမဲ့စု သိကၡာေလး ႏွစ္ပဲတစ္ျပားကို အပြန္းအပဲ့မခံႏုိင္ရွာေသာ
ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ထိုဆိုင္မ်ဳိးသို႔ မ၀င္ရဲ။ အဲကြန္းမပါ ပန္ကာမရွိေသာ
ေဖာက္သည္ဆိုင္တြင္သာ လစဥ္လတိုင္း ေခၽြးတစ္လံုးလံုးျဖင့္ အားေပးရေလေတာ့သည္။
ရွိေစေတာ့။ အရြယ္ကလည္း အလွျပင္သည့္ အရြယ္မွ မဟုတ္ေတာ့ေပပဲကိုး။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေႏြရာသီခရီးရွည္ထြက္သည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္မူ ဦးဟန္ၾကည္
စိတ္ခ်မ္းသာရာရေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က ေႏြရာသီခရီးစဥ္အစတြင္
ရန္ကုန္အေ၀းေျပးကားဂိတ္အတြင္းရွိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ညွပ္လာခဲ့ေသာ
ဆံပင္ပံုစံကို သည္ေန႔အထိ ဦးဟန္ၾကည္မေမ့။ ဆံပင္ညွပ္ဆရာ ကၽြမ္းက်င္လိုက္သည္မွာ
ၾသခ်စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ တစ္ေခါင္းညွပ္ခ်ိန္ ငါးမိနစ္ပင္မၾကာ။
မွန္တြင္ျပန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ရုပ္ကို ကိုယ္မမွတ္မိခ်င္။
မွန္ထဲမွ ပံုရိပ္သည္ ဦးဟန္ၾကည္မဟုတ္၊ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
တစ္ကယ္လုပ္လွ်င္ ငယ္ရုပ္ဆင္ႏိုင္ေသးေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ရူပပါရမီကို မ်က္၀ါးထင္ထင္
ျမင္သြားေသာ မဒမ္ၾကည္ပင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။ “ ၾကည့္စမ္း ငါ့ငယ္ရည္းစားက
သည္ဘူဒါးႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေအာင္းေနတာကိုး ” ဟုမ်ား ေတြးေနေရာ့သလား
မဆိုႏိုင္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဆံသဆရာကို ဦးဟန္ၾကည္ ေလးစားလိုက္သည္မွာ
တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ဆံပင္ျပန္ရွည္လာမည္ကို စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေန၀င္မည္ကိုပင္
ၿငိဳညင္မိသည္အထိ။
သည္ႏွစ္
ေႏြရာသီခရီးစဥ္အတြင္းကမူ မန္းေလး ေဗာဓိကုန္းရွိ ဆံသဆိုင္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္
ဆံပင္ညွပ္ခဲ့သည္။ ဆံသဆရာကေလးက အသက္ခပ္ငယ္ငယ္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္၀န္းက်င္သာသာပဲ
ရွိမည္ထင္၏။ လုပ္သက္က မနည္း။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိၿပီဟု ဆိုသည္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေခါင္းထက္ရွိ
ၾကာဇံတစ္ထုပ္ကို ကလစ္မ်ားျဖင့္ ဟိုညွပ္သည္ညွပ္လုပ္ၿပီး ကတ္ေၾကးတစ္လက္ျဖင့္
တခၽြပ္ခၽြပ္ပံုေဖာ္ေနသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ။ သေကာင့္သားကေလး ဆံပင္ညွပ္ေပးေနသည္ကို
ေဘးမွ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ အလုပ္သင္ခ်ာတိတ္ကေလးမ်ားကလည္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္။
ကေလးမ်ား၀ိုင္းေနလွ်င္ ဗလြတ္ရႊတ္တ ေျပာေလ့ရွိေသာ ဆရာဦးဟန္ၾကည္ ေပါက္ကရေျပာသမွ်
ရယ္လိုက္ၾက ေမာလိုက္ၾကႏွင့္ အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္
လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ မွန္ထဲတြင္ျမင္ေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ
ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီး ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီးႏွင့္ ဥပဓိရုပ္အျပည့္။ အႏီွဥပဓိရုပ္မ်ဳိးျဖင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မျမင္ဖူးေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ တအံ့တၾသ။ ငတိကေလး ပညာေတာ္ေပစြ။
အရြယ္ငယ္ေသာ္လည္း ပညာမငယ္။ ဆံပင္ညွပ္ခကို ေမးလွ်င္ “ တစ္ေထာင္ ” ဟု ေျဖေလသည္။
ကိုယ့္ေဒသႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး အနည္းဆံုး ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ က်သင့္မည္ဟု
မွန္းထားေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ပါးစပ္မွ “ တစ္ေထာင္တည္းလား ” ဟု ေယာင္ယမ္း၍
ေမးလိုက္မိလွ်င္ ငတိေလးမ်ား တအံ့တၾသ။ “ ဟာ…ဆရာႀကီးကလည္း တစ္ေထာင္တည္းလားရယ္လို႔… ”
ဟု ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္က ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ စကား၀င္ေထာက္မွ ကိုယ့္အမွားကို
သေဘာေပါက္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေဒသမတူေၾကာင္း ရိပ္မိၿပီး စကားေရာေဖာေရာျဖင့္
ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ လုပ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဆံသဆရာ ငတိေလးကို သေဘာတက်ျဖင့္
မုန္႔ဖိုးေပးေသာ္လည္း မယူ။ ေတာ္ေပစြ။
စိတ္ကူးအာရုံေၾကာတြင္
ဦးဟန္ၾကည္ ေမ်ာေနလိုက္သည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ နားထင္အစပ္ကို တို႔ဖတ္ျဖင့္
ပုတ္လိုက္ေသာ ေပါင္ဒါမႈန္႔အနံ႔က ႏွာေခါင္းတြင္းသို႔ စူးခနဲ၀င္လာမွ
သတိျပန္၀င္ေလေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ မွန္ေရွ႕တြင္ ဆံပင္တိုနံ႔နံ႔ႏွင့္
ဦးဟန္ၾကည္၏ ရုပ္သြင္က စပ္ၿဖဲၿဖဲ။ ရွိေစေတာ့။ “ တိုၿပီးေရာ ” ေက
တစ္ခါညွပ္ၿပီးတိုင္း မွန္ထဲတြင္ ျမင္ရေလ့ရွိသည့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေသာက္ညင္ကတ္ကတ္သြားေသာ
ခံစားခ်က္မ်ဳိး ရိုးေနေလၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ေခါင္းၿဖီး
မွန္ၾကည့္လွ်င္ “ ငါ့ႏွယ္ သည္ဆိုင္မွာ ညွပ္မိတာ မွားေလျခင္း ” ဟူသည့္ အေတြးမ်ဳိး
ထံုးစံမပ်က္ ၀င္လာေလဦးမည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ ဆံပင္ခပ္ပါးပါး
ထိပ္လည္တြင္ ဆံပင္အဖုတ္လိုက္စုေနေသာ မ်က္ႏွာခပ္ၿပဲၿပဲကို သံုးေလးရက္ေလာက္
မွန္ထဲတြင္ ဆက္တိုင္ျမင္ၿပီးလွ်င္ ထိုအေတြးမ်ဳိး ေပ်ာက္သြားဦးမည္မွာ မုခ်။
ပိုက္ဆံအိတ္အတြင္းမွ တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ယူၿပီး ဆံသဆရာ၏
လက္တြင္းသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရေသာ ကိုယ့္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္မေနေတာ့။
ဆံသဆိုင္မွ
အျပင္သို႔ထြက္လိုက္လွ်င္ မိုးတစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ က်လာသည္။ လမ္းမေပၚတြင္
ဥဒဟိုသြားေနၾကေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ား အရွိန္ျမန္လာၾကသည္ကို သတိထားမိ၏။
စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚခြထိုင္ၿပီး စက္ႏႈိး၍ တစ္လိမ့္ခ်င္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ဦးဟန္ၾကည္၏ ေခါင္းေပၚတြင္ တိုနံ႔နံ႔ ၾကာဆံအစုအေ၀းကေလးမ်ားက မိုးသက္ေလ
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္အေ၀့တြင္ တလူလူ လြင့္လ်က္…။ ။
(
ဟန္ၾကည္ )
၁၅.၆.၂၀၁၄
( တနဂၤေႏြေန႔ )
( ဓာတ္ပံုေတြကို Google ကေန ရွာထားပါတယ္...သက္ဆိုင္ရာပိုင္ရွင္ေတြကို သည္ေနရာကေန Credit ေပးပါရေစ... )
