“ စက္ဘီးမ်ားႏွင့္ ဆိုင္ကယ္မ်ား . . . ”

 ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က ဆိုင္ကယ္ဟူသည္ တကယ့္ရွားပါးပစၥည္း။ ဇိမ္ခံပစၥည္း။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အနားမသီႏိုင္သည့္ အသံုးအေဆာင္။ ေခတ္ကလည္း အဂၤလိပ္ေခတ္လက္က်န္ Humber စက္ဘီး၊ Raleigh ( ရာေလး ) စက္ဘီး၊ မ.ဆ.လ ေခတ္သံုး “ ေမာင္ဗမာ ” စက္ဘီးေလာက္စီးႏိုင္လွ်င္ပင္ အထိုက္အေလ်ာက္ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္ေသာေခတ္ေပကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀အေရာက္တြင္ အိႏၵိယဘက္မွလာေသာ Hero စက္ဘီးမ်ား ေခတ္စားလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တရုတ္ျပည္မွ၀င္လာသည့္ “ အျမင္လွ၊ ခဏပ်က္ ” Five Rams ( ဆိတ္ငါးေကာင္ ) စက္ဘီးမ်ား ေပၚလာျပန္သည္။ အညာေခၚ ပန္းကမၻာစက္ဘီး ( Pheasant )၊ မိေက်ာင္းစက္ဘီး ( Crocodile ) တစ္စီး၀ယ္စီးႏိုင္လွ်င္ပင္ အေနအစားေခ်ာင္လည္ေသာ လူလတ္တန္းစားျဖစ္မွန္း လည္ပင္းတြင္ စာဆြဲထားရန္မလိုေတာ့။ 

ဦးဟန္ၾကည္ခပ္ငယ္ငယ္က ေဖေဖ့ Humber ေယာက္်ားစီးဘီးႀကီးျဖင့္ အစီးသင္ရသည္။  Humber စက္ဘီးႀကီးက သံထည္ေကာင္းေကာင္း၊ ထုထည္ခန္႔ခန္႔ျဖစ္ေလရာ ေလးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ စက္ဘီးစီးသင္ခါစ လူကလည္း အရပ္မမီေသးသည့္အရြယ္ျဖစ္ျပန္ရာ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးမ်ားတြင္ ပါေလ့ျဖစ္ေသာ လူပိုထိုင္သည့္ “ ဘားတန္း ” ေပၚသို႔ ေျခေထာက္မေက်ာ္ႏိုင္။ တကယ္တန္းဆိုလွ်င္ စက္ဘီးစီးသင္လွ်င္ ေယာက်္ားစီး စက္ဘီးက အဆင္မေျပ။ ေက်ာ္စရာခြစရာမလိုေသာ မိန္းမစီးစက္ဘီးႏွင့္မွ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ကလည္း စေလဦးပုည၏ ေရသည္ျပဇာတ္ထဲမွ စာသားအတိုင္း “ ဆင္းရဲခန္းကို၊ နိဒါန္းသြယ္လို႔၊ ဘယ့္ႏွယ္ပင္ညည္းေသာ္လည္း၊ ဆန္နီးမည္မဟုတ္ ” သည့္ေခတ္ျဖစ္ျပန္ရာ ဟိုဟာစီးခ်င္သည္၊ သည္ဟာစီးခ်င္သည္ဟု အဆာမက်ယ္ႏိုင္။ တစ္အိမ္လံုးတြင္ တစ္စီးတည္းရွိေသာ Humber ဘီးႀကီးႏွင့္ အနာခံၿပီးသင္ႏိုင္လွ်င္သင္၊ မသင္ႏိုင္လွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ေပေရာ့။

 ညာဘက္ေျခတစ္ေခ်ာင္းကို ဘားတန္းေအာက္မွ လွ်ဳိ၍ ေျခနင္းတစ္ဖက္ကိုနင္း၊ ဘယ္ေျခက ဘယ္ဘက္ေျခနင္းကိုနင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္က လက္ကိုင္ႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္၍ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စက္ဘီးစီးက်င့္ရသည္မွာ မသက္သာ။ လူတစ္ကိုယ္လံုးက ကုန္းကုန္းကြကြအေနအထားျဖင့္ စက္ဘီးအျပင္ဘက္ေရာက္ၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္စီးရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ျမင္းေရး ၃၇ ခ်င္းထဲတြင္ပါသည့္ “ ျမင္းေဘးတစ္ဖက္တြင္ ခ်ပ္၍ စီးျခင္း ” ႏွင့္ပင္ တူေနေပလိမ့္မည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ စက္ဘီးစီးသင္ခါစလူမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း ေျခနင္းတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ မနင္းႏိုင္ဘဲ စက္ဘီးမလဲရုံ၊ ဟန္ခ်က္ထိန္းႏိုင္ရုံအတြက္ ဘယ္ေျခနင္းကို နင္း၍ တ၀က္ျပည့္လွ်င္၊ ညာေျခနင္းကို တ၀က္နင္းရသည့္ “ ေဂ်ာက္ဂ်က္နင္းနည္း ” အတိုင္း အစီးက်င့္ရသည္ကလည္း မေခ်ာင္။ ဟန္ခ်က္ မထိန္းႏိုင္၍ ဗိုင္းခနဲလဲလိုက္လွ်င္ေတာ့ စက္ဘီးပိမည္ကို သိပ္မစိုးရိမ္ရ။ စက္ဘီးက လူမရွိသည့္ ညာဘက္ကို လဲေလ့ရွိသည္ကိုး။ သို႔ေသာ္ လဲပေဟ့ဆိုသည္ႏွင့္ တန္းေအာက္လွ်ဳိထားသည့္ ညာေျခေထာက္ကို “ ခ်ိန္းဖံုး ” ႏွင့္ ခုတ္မိဖို႔က ရာခိုင္ႏႈန္းခပ္မ်ားမ်ား။ သည္ၾကားထဲတြင္ စက္ဘီးအေပၚမွ လူေမွာက္လ်က္က်ၿပီး လက္ကိုင္ႏွင့္ ေဆာင့္မိသည့္အႀကိမ္ေပါင္းကလည္း မေရတြက္ႏိုင္။ သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူ႔အခါဆိုေတာ့လည္း ကံဆိုးလွသည္ဟု မညည္းသာ။ သူသူငါငါလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ညေနခင္းစက္ဘီးစီးသင္ၿပီးလွ်င္ ေျခေထာက္မွ ပြန္းရာ၊ ရွရာမ်ားကို “ ဗိစပ္ရြက္ ” ေထာင္း၍ သိပ္လိုက္ရုံပင္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မည္ေရြ႕မည္မွ်ဟု မေရႏိုင္။ စက္ဘီးစီးကၽြမ္းက်င္လာခ်ိန္တြင္ ၿခံတြင္းရွိ ဗိစပ္ပင္မ်ားလည္း ကုန္လုနီးနီးျဖစ္သြားသည္မွာေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္။

စက္ဘီးစီးတတ္သြားလွ်င္ သြားေရးလာေရးက အဆင္ေျပလွသည္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး လက္စြဲေတာ္ မိန္းမစီး Hero စက္ဘီးကေလးႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထသြားလိုက္ရုံပင္။ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ စက္ဘီးလက္ကိုင္ခ်င္း ယွဥ္နင္းၾကရင္း စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အသားက်နင္း၍ အိမ္ျပန္ရသည့္အရသာကို ယေန႔အထိ မေမ့ႏိုင္။ ညေနခင္းမ်ားတြင္ စက္ဘီးကိုယ္စီနင္း၍ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾက၊ ျငင္းၾကရင္း အညာၿမဳိ႕ခပ္ေသးေသးကေလး ဟိုဘက္ထိပ္၊ သည္ဘက္ထိပ္၊ လမ္းႀကဳိလမ္းၾကားမက်န္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ရသည့္အရသာကလည္း လူငယ္ဘ၀၏ အမွတ္တရမ်ားထဲမွ တစ္ခု။ သႀကၤန္ကာလမ်ားတြင္လည္း ဟိုေနရာ သည္ေနရာ ကူးလူးသြားလာရင္း ေရပက္ခံၾကလွ်င္လည္း စက္ဘီးကိုယ္စီ။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုယ္စိတ္၀င္စားသည့္ မိန္းကေလးအိမ္ေရွ႕တြင္ “ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး၊ ေျခေအး၀မ္းေရာင္ ” လုပ္ရာတြင္လည္း စက္ဘီးကေလးတကၽြီကၽြီ၊ ဘဲလ္တီးသံေလး တကလင္လင္ႏွင့္။ သည္ဘက္ေခတ္မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဘ၀မွာ ဟိုေနရာသြားလွ်င္လည္း စက္ဘီးနင္းရ၊ သည္ေနရာသြားလိုလွ်င္လည္း စက္ဘီးနင္းရႏွင့္ သနားစရာ။ သို႔ေသာ္ စက္ဘီးစီးရျခင္း၏ အရသာမ်ားကို စက္ဘီးတစ္စီးရွိမွသာ သိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

စက္ဘီးစီးျခင္းသည္ အခ်ိန္ခ်မ္းသာျခင္း၏ ျပယုဂ္။ ေအးေအးလူလူရွိျခင္း၏ နိမိတ္ပံု။ အခ်ိန္နာရီမ်ားကို အပူအပင္ကင္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ျခင္း၏ သေကၤတ။ စက္ဘီးအတူစီးၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား မွ်ေ၀ ရက္ရွယ္ရျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို မည္သည့္အရာႏွင့္မွ လဲႏိုင္အံ့မထင္။ ၿမဳိ႕မွ ေျခာက္မိုင္နီးပါးေ၀းေသာ အညာရြာကေလးတြင္ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ခဲ့စဥ္ကလည္း စက္ဘီးကေလးႏွင့္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမမ်ားႏွင့္ စက္ဘီးအတူနင္းၾကရင္း ေလညင္းတသုန္သုန္တိုက္ေနေသာ ကုကၠဳိတန္းလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ စကားတေျပာေျပာ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေက်ာင္းသြားရသည့္ အရသာကို ယခုအရြယ္အထိ ဦးဟန္ၾကည္ မေမ့ႏိုင္။ ဆရာအလာကို ေပတစ္ရာလမ္းမအထိ ထြက္ႀကဳိၾကေသာ တပည့္မ်ားက ဆရာ့စက္ဘီးကို သူတြန္း၊ ငါတြန္း ၿငင္းၾက ခုန္ၾက၊ ဆရာ့အိတ္ကို သူယူငါယူ လုၾကသည္ကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည့္ေနရင္း ဆရာတပည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ရွင္သန္ႀကီးထြားခဲ့ဖူးသည္။ မိုးတြင္းကာလမ်ားတြင္ ဗြက္ေပါက္ေနေသာ ေက်ာင္းလမ္းမတေလွ်ာက္ စီးေတာ္စက္ဘီးကေလးကို တပည့္မ်ားက တစ္ေယာက္တစ္လက္ မၾကပင့္ၾကၿပီး ေက်ာင္းအေရာက္ပို႔ၾကသည္ကို “ အားနာ ၾကည္ႏူး ” စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဆရာစိတ္တို႔ အျမစ္တြယ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ဆရာမတသိုက္ႏွင့္ ေအးေအးလူလူ စက္ဘီးနင္းျပန္ၾကရင္း လမ္းခုလတ္ရွိ လမ္းေဘး ကုကၠဳိပင္ႀကီးေအာက္တြင္ နားၾကရင္း လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလႏုေအးကို ခံစားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကရသည့္ ေအးေဆးခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ခံစားခဲ့ရဖူးသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္လည္း Pheasant စက္ဘီး အနက္တစ္စင္းႏွင့္ ေရႊမန္းၿမဳိ႕တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ဦးဟန္ၾကည္ သြားခဲ့ဖူးသည္။ တကၠသိုလ္မတက္မီစပ္ၾကား က်ဴရွင္ျပထားေသာ ကိုယ္ပိုင္ေငြကေလးႏွင့္ ၀ယ္ထားသည့္ Pheasant စက္ဘီးကေလး သူခိုးေနာက္ပါသြားစဥ္ကလည္း ေဆြးခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္၏ “ ဘီးနံပတ္ OK 022 L ” သီခ်င္းကို ၾကားမိတိုင္း စက္ဘီးကေလးကို ျပန္လြမ္းမိတတ္သည္မွာ အမွတ္တရ။ စက္ဘီးအသစ္တစ္စီး ထပ္၀ယ္လိုက္ေသာ္လည္း ေခၽြးနည္းစာ စက္ဘီးကေလးေလာက္ မက္မက္စက္စက္မရွိေတာ့သည္မွာလည္း အမွတ္ထင္ထင္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေရႊမန္းၿမဳိ႕ ေလးျပင္ေလးရပ္စလံုး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ မေရာက္သည့္ေနရာ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။ အစားအေသာက္ စြယ္စံုက်မ္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း ” ဘယ္ဟာစားခ်င္ရင္ ဘယ္ဆိုင္သြားၾကစို႔ ” ဟု ဒက္ခနဲေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလ့လာအားေကာင္းသူျဖစ္ျပန္ရာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲစားရန္အတြက္ ေဗာဓိကုန္းမွ ေျမာက္ျပင္အထိ သြားခဲ့ဖူးသည္။ ပိုက္က်ဳံးဘက္ရွိ သူငယ္ခ်င္းထံ စက္ဘီးကေလးႏွင့္ အလည္သြားရာမွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ နန္းေရွ႕ေအာင္ေတာ္မူရွိ “ ထန္းရိပ္ညဳိ ” အႏုပညာျပခန္းရွိရာ “ ဒိတ္ ” ကဖီးအထိ တစ္ေက်ာ့ျပန္လာၿပီး မႏၲလာညမ်ား၏ သႏၲရသကိုလည္း မၾကာမၾကာ ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ေရႊမန္းၿမဳိ႕သည္ စက္ဘီးၿမဳိ႕ေတာ္။ ညီမမ်ားရွိရာ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ဘက္သို႔ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ေျခစႀကာျဖန္႔ျဖစ္လွ်င္ ၿမဳိ႕ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္အၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္လာၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ စက္ဘီးစီးေရ ရာေပါင္းမ်ားစြာတို႔ သိပၸံလမ္းမအျပည့္ နင္းလာၾကသည္ႏွင့္ ဆံုရသည္မွာလည္း မၾကာခဏ။ စက္ဘီးသည္ သာမန္လူတန္းစားတို႔အတြက္ ထမင္းအိုးရွိရာအရပ္ႏွင့္ ႏွလံုးသားရွိရာအရပ္တို႔ကို ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေပးသည္ တမန္ေတာ္။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဘ၀သည္ စက္ဘီးမ်ားႏွင့္ အစျပဳ၍ စက္ဘီးမ်ားျဖင့္ ႀကီးေကာင္၀င္ခဲ့ၾကသည္ဟုပင္ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ စက္ဘီးမ်ားကို စီးနင္း၍ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀အထိ စက္ဘီးမ်ားက အသံုး၀င္ေနဆဲ။ ထိုေခတ္ကာလမ်ားေရာက္သည္အထိ ဆိုင္ကယ္ဟူသည္မွာ ဇိမ္ခံပစၥည္းအဆင့္မွ မဆင္းေသးသည္ကလည္း စက္ဘီးတြင္က်ယ္ရျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္မည္ထင္၏။ ဆိုင္ကယ္စီးႏိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသည္ မဒီကညာ မူယာၾကားတြင္ “ စူပါ စတား ”။ “ စြံခ်င္ရင္ ဖင္က မီးခိုးထြက္ရမယ္ ” ဟုပင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အရႊမ္းေဖာက္ခ့ဲၾကဖူးသည္။ ဂ်ပန္ျပည္ထုတ္ Super Cub ဆိုင္ကယ္ကို “ ဂ်ပန္ ပီယေဆးက သိပ္စြမ္းတာ ” ဟု ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အမႊမ္းတင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိ၍ မန္းၿမဳိ႕ေန အစ္ကို႔ဆိုင္ကယ္ကို ခဏတျဖဳတ္ ယူစီးရလွ်င္ပင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေသြးႁကြလွၿပီ။ “ ဇမၺဴတခြင္ လူမထင္ ” သည့္စိတ္ကေလး ၀င္ခ်င္ၿပီ။ ေစ်းခ်င္းကလည္း ကြာသည္ကိုး။ Phesant တစ္စီးလွ်င္ ေသာင္းဂဏန္းမွ်သာ တန္ေၾကးရွိေသာ ထိုကာလတြင္ ၂ယ နံပါတ္ “ အစိမ္းရႊင္ေရာင္ ” Super Cub တစ္စီးလွ်င္ သိန္းအစိတ္မွ် တန္ေနသည္ကိုး။ ဆိုင္ကယ္ကေလးရလွ်င္ ေသြးတႁကြႁကြႏွင့္ ဟိုမွသည္ ကူးလိုက္ခ်င္ သန္းလိုက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ကို ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးမိသည္မွာ မၾကာခဏ။

   

အရြယ္ကလည္း ရလာခဲ့ၿပီကိုး။ ဘ၀၏ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုလံုးကို ရုန္းရင္းကန္ရင္းႏွင့္ ဦးဟန္ၾကည္ အံခဲ၍ မာန္တင္းေနစဥ္တြင္ ေခတ္သည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းလိုက္လာေနသည္။ ယေန႔သည္ မေန႔ႏွင့္ မတူေတာ့သလို မနက္ျဖန္သည္လည္း ယေန႔ႏွင့္ လားလားမွမဆိုင္သည့္ ေန႔သစ္ျဖစ္လာခဲ့ေပၿပီ။ ေျပာင္းလဲျခင္းနည္းပါးသည့္ ေအးေအးလူလူဘ၀မ်ားျဖင့္ ေနသားက်ေနခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔အတြက္ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္သည့္ နည္းပညာသစ္မ်ားက ကလိလာေခ်ၿပီ။ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးသြားရင္း နားနားေနေန သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ပညာသင္ခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေငြရွာရခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္သည္ ေငြျဖစ္လာေနၿပီ။ လြန္ေလခဲ့ၿပီးေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားကဲ့သို႔ ျဖည္းျဖည္းေလးေလး သြားလာလႈပ္ရွားရန္ ေခတ္အေျခအေနက မေပးေတာ့။ ငါးမိနစ္ေနာက္က်လွ်င္ ငါးႏွစ္တာ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ခဲ့မႈမ်ား အေဟာသိကံျဖစ္ဖို႔ မ်ားလာေနၿပီ။ “ ေလေၾကာင္းကို မေျပာင္းႏိုင္လွ်င္၊ ရြက္ကို အလိုက္သင့္လႊင့္ရမည္ ” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားေသာ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ခ်စ္ေသာ စက္ဘီးမ်ားကို အနားေပးရေပၿပီ။ ဘ၀တိုက္ပြဲေဖာ္ မဒမ္ၾကည္ကို စက္ဘီးေနာက္တြင္တင္ၿပီး ေျမမညီညာေသာ ကုန္းတက္မ်ားကို တပင္တပန္းနင္းတက္ရတိုင္း “ ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့…ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး ” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ဆိုခဲ့ေသာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္၏ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စသည္ “ တရံတခါဆီမွ ဒ႑ာရီဘ၀ ” သို႔ ေရာက္ရေလၿပီ။ အိမ္ခန္းေထာင့္တြင္ အၿငိမ္းစားေပးထားေသာ ရဲေဘာ္စက္ဘီးကေလးကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ခင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ေရာက္လာၿပီကိုး။

ဦးဟန္ၾကည္၏ ဘ၀တြင္ ကိုယ္ပိုင္ေငြျဖင့္ ပထမဦးဆံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ဆိုင္ကယ္ကေလးသည္ ယိုးဒယားထုတ္ Kaze ( ကာဇီး ) တံဆိပ္ ဆိုင္ကယ္အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလး။ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ႏွစ္က ေငြသံုးသိန္းခြဲသည္ တန္ေၾကးမေသးလွ။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ကယ္အမ်ဳိးအစားမ်ားထဲတြင္ Kaze တံဆိပ္သည္ အညံ့စားတန္း၀င္ေပလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ထိုဆိုင္ကယ္ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္ ျမတ္ႏိုးသည္။ ပညာေရးဘ၀အစက မနီးမေ၀းရွိ ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕သို႔ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ခရီးသြားရန္အတြက္ ဆိုင္ကယ္ရွိေသာ အျခားတပည့္တစ္ေယာက္ထံမွ ဆိုင္ကယ္ငွားရန္အတြက္ ဦးဟန္ၾကည္တားသည့္ၾကားမွ ထြက္သြားေသာ တပည့္တစ္ေယာက္ကို  “ ဆိုင္ကယ္ မငွားႏိုင္ဘူး…နင္တို႔ဆရာက ေနစရာ အိမ္မရွိ၊ ယာမရွိနဲ႔…ငါ့ဆိုင္ကယ္ယူၿပီး ထြက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… ” ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သည့္ ဆိုင္ကယ္ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္ျမင္မိသည္ကို မျငင္း။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားလွေသာ ဘ၀တြင္ ေခၽြးနည္းစာျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ Kaze ဆိုင္ကယ္သည္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ “ ေရႊထုပ္သည့္ ျမပ၀ါ ” မဟုတ္ပါလား။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သည္မွာဘက္ေခတ္တြင္ ေပၚလာခဲ့ေသာ ထို Kaze ဆိုင္ကယ္သည္ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ေခတ္ဦးဆိုင္ကယ္မ်ားထက္ ပိုေကာင္းမည္မွာ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္မလိုေသာ အမွန္တရား။

ပထမဦးဆံုးေသာ ေစ်းကြက္၀င္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ၁၈၈၄ တြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား Edward Butler က ပုံစံထုတ္ခဲ့သည္ဟုဆို၏။ ထိုေခတ္က ဆိုင္ကယ္ဟု အမည္မတြင္။ self-propelled bicycle ( ကိုယ္တိုင္ေမာင္းယာဥ္) ဟု အမည္တြင္သည္။ ဘီးကလည္း ႏွစ္ဘီးမဟုတ္၊ သံုးဘီး။ ေမာင္းႏွင္အားကလည္း ျမင္းေကာင္ေရ တစ္ေကာင္စာပင္ မျပည့္။ ဂီယာေလးခ်က္ပါေသာ္လည္း ဘရိတ္စနစ္မပါ။ ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုလွ်င္ ေျခနင္းႏွင့္ဆက္ထားေသာ ေနာက္ဘီးအေသးတစ္လုံးကို ခ်ေပေရာ့။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသူက ေရွ႕ဘီးႏွစ္လံုးၾကားရွိထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ရသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူနာတင္ ဘီးတပ္လွည္း ( Wheel Chair ) ႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေပလိမ့္မည္။ အင္ဂ်င္က ဓာတ္ဆီအင္ဂ်င္။ မစြံ။ “ ၀ူး တစ္ပုလင္း…ေ၀ါ တစ္ဂါလံ ” ႏႈန္းျဖင့္ဆီထည့္ရလွ်င္ ယေန႔ေခတ္ဆီေစ်းႏွင့္ဆိုပါက အေတာ္ဘတ္ဂ်က္ထိမည့္ ဆိုင္ကယ္။ ၁၈၈၅ တြင္ Daimler Reitwagen က ဒီဇိုင္းထုတ္ေပးလိုက္ေသာအခါတြင္မွ သံုးဘီးေပ်ာက္၍ ႏွစ္ဘီးေရာက္လာေလေတာ့သည္။ ထိုဒီဇိုင္းကို Heinrich Hidebrand , Wilhelm Hidebrand ႏွင့္ Alois Wolfmüller တို႔က ျပဳျပင္ၾက မြမ္းမံၾကရင္းႏွင့္ ၁၈၉၄ တြင္ ႏွစ္ဘီးတပ္ဆိုင္ကယ္မ်ားကို ေစ်းကြက္တြင္ အင္တိုက္အားတိုက္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ႏိုင္ခဲ့သည္ဆို၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္၌ သီေပါဘုရင္ပါေတာ္မူၿပီးစ။ ေလးခြကိုင္တုန္း။ ႏြားလွည္းေမာင္းတုန္း။

ပထမကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားသည္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ႏွင့္ ေနာက္တန္းတို႔အၾကား အျပန္အလွန္ကူးလူးဆက္သြယ္ႏိုင္သည့္ ယာဥ္အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ျမင္းစီးဆက္သားေနရာတြင္ ဆိုင္ကယ္စီးဆက္သားတို႔ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာၿပီဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ ယေန႔ေခတ္တြင္ အထင္ကရျဖစ္လာမည့္ Harley-Davidson ဆိုင္ကယ္ ကုမၸဏီႀကီးက စစ္သံုးဆိုင္ကယ္ထုတ္လုပ္ေရး၏ ငါးဆယ္ရာႏႈန္းကို စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဖတ္ရသည္။ ၿဗိတိသွ်ပိုင္ Triumph Motorcycles  ကုမၸဏီကလည္း Triumph Type H အမ်ဳိးအစား ဆိုင္ကယ္စီးေရေပါင္း သံုးသိန္းေက်ာ္ကို မဟာမိတ္တပ္မ်ားသို႔ တင္သြင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ မည္သည့္စစ္တြင္မဆို စီးပြားေရးသမားတို႔ ႀကီးပြားေလ့ရွိသည္မွာ သမိုင္းတေလွ်ာက္ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ စစ္ပြဲႀကီးမ်ားတြင္ သူ႔ထက္ငါ အသာစီးရေရးအတြက္ နည္းပညာတိုးတက္မႈကို ေဇာင္းေပးၾကရင္း ပစၥည္းသစ္မ်ား၊ နည္းသစ္မ်ား ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့သည္ကို ရွာႀကံေက်းဇူးတင္ရေပဦးမည္။ ၿပဳိင္ၾကလွ်င္ ႏိုင္ရခ်င္သည္မွာ လူ႔သဘာ၀ပင္ မဟုတ္ပါလား။ အႏွီဂုရုႀကီးမ်ား ၿပဳိင္ၾကထြင္ၾကရင္းႏွင့္ ယေန႔ေခတ္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စီးစရာေပါေခ်ာင္ေကာင္းကေလးေတြ လက္၀ယ္ပိုင္လာသည္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ သေကာင့္သားမ်ားကို ထိုင္ကန္ေတာ့ခ်င္စရာေကာင္းျပန္သည္။

Kaze ကေလး အိမ္ေရာက္သည့္ေန႔က ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ မဒမ္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာကို ရွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိလာေသာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဦးဟန္ၾကည္ မေမ့ေသး။ “ မိန္းမေရ…ဆိုင္ကယ္ေရာက္ၿပီေဟ့… ” ဟူေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ အသံအဆံုးတြင္ အိမ္ေပၚမွဆင္းလာေသာ မဒမ္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာမွာ သိန္းထီေပါက္ၿပီအမွတ္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခဲ့သမွ် ေသာင္းဆုေလာက္ႏွင့္ေက်နပ္သြားရသူ၏မ်က္ႏွာႏွင့္မျခား။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆိုင္ကယ္ကေလးက ဒူးကာမပါ၊ ေနာက္မွန္မရွိ၊ ဗိုက္ကိုင္း နတၳိႏွင့္ ႏြားေခ်းပိုးကို ထံုးသုတ္ထားသလို မြဲမြဲေယာင္းေယာင္းကေလးကိုး။ ေန႔ခင္းစာသင္ခ်ိန္သြားရင္း ဦးဟန္ၾကည္လက္မွ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္ေရာင္းၿပီး လိုအပ္သမွ် ဆင္လိုက္ျပင္လိုက္ေသာအခါတြင္မွ ဆိုင္ကယ္ရုပ္ထြက္ေတာ့သည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ပထမဦးဆံုး ပိုင္ဆိုင္ဖူးသည့္ ဆိုင္ကယ္ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရေဆးလိုက္ရ သ-လိုက္ရသည္မွာ အေမာ။ ဆီစားၾကမ္းေသာ ဆိုင္ကယ္ကေလးကို ဆီထည့္လိုက္ရသည္မွာလည္း ကုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ Kaze ကေလး တႁကြႁကြႏွင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဟိုသြားသည္သြားလုပ္လိုက္ၾကသည္မွာ သူမ်ားျမင္လွ်င္ ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ၾကမည္ထင္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးကရင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ ဆရာ့ဆိုင္ကယ္ကလည္း Kaze ႀကီး…ဟဲ ဟဲ ” ဟု ရယ္သြမ္းေသြးဖူးသည္။ ရွိေစ။ ပစၥည္းတန္ဖိုးကို ေငြေၾကးျဖင့္ အဖိုးျဖတ္လိုေသာ သာမန္လူမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မ၀င္စား။ ေငြေၾကးခ်င္းတူေသာ္လည္း တန္ဖိုးခ်င္းမတူညီသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္သာလွ်င္ သိသည္။ မတရားသျဖင့္ ရထားေသာ၊ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္၍ ယူထားေသာ၊ တစ္ဖက္သားမ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ၀ယ္ထားသည္ Land Cruiser တစ္စီးထက္ ကိုယ္ပိုင္ေခၽြးနည္းစာျဖင့္ ၀ယ္ထားသည့္ Kaze ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္ ပိုျမတ္ႏိုးသည္။ မည္မွ်ျမတ္ႏိုးသနည္းဟုဆိုလွ်င္ ျပည္မဘက္တြင္ Kaze လူႀကဳိက္မ်ား၍ တစ္စီးလွ်င္ ေျခာက္သိန္းျဖင့္ လာ၀ယ္သည္အထိ ဦးဟန္ၾကည္ မေရာင္းျဖစ္။

သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲတြင္ Kaze ကေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ေနလိုက္ရသည္။ ဦးဟန္ၾကည္လည္း “ လူထဲမွာေန လူ႔ျဖစ္ေထြကို အေက်သားႏွင့္ ” ျဖစ္လာၿပီကိုး။ လူႏွင့္လူခ်င္းေတြ႕ၾကလွ်င္ ပညာကို ခ်က္ခ်င္းမျမင္ဘဲ အသံုးအေဆာင္ကို ပထမဆံုး မ်က္စိကစားတတ္သည့္ လူ႔သဘာ၀ကို သေဘာေပါက္လာၿပီကိုး။ “ ပညာေရးလုပ္သားဟူသည္မွာ မိမိကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနရေသာ သတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ အဆိုအမိန္႔ကို ဦးဟန္ၾကည္ နားလည္လာၿပီကိုး။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ လူစိမ္းမ်ားေသာ ဤမွာဘက္ေဒသတြင္ က်င္လည္ရန္အတြက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထုတ္ Dream ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ၀ယ္ရေလေတာ့သည္။ ျမင္းေကာင္ေရ ၁၁၀ အားရွိေသာ ထိုဆိုင္ကယ္သည္ ျမင္းတစ္ေကာင္စာအားမရွိသည့္ ေရွးဦးဆိုင္ကယ္ထက္ ပိုျမန္ ပိုေကာင္းသည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ထိုမွ်မကေသး ဂ်ပန္နည္းပညာ ဂ်ပန္ပညာရွင္မ်ား၏ အကူအညီျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထုတ္ ယိုးဒယားဆိုင္ကယ္မ်ားသည္ မာေၾကာႀကံ့ခိုင္မႈတြင္ စံခ်ိန္တင္သည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ ၾကားဖူးသည္။ မွန္လည္းမွန္သည္။ “ ဆိုင္ကယ္ကို ဆိုင္ကယ္လို စီး ” ၿပီး ယုယျပင္ဆင္ရမည့္အလုပ္ကို ေခါင္းထဲမထည့္ခ်င္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏လက္ထဲတြင္ ထိုဆိုင္ကယ္ကေလး တစ္ခါမွ ႏွာမေစး၊ ေခ်ာင္းမဆိုး။ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္လိုက္လွ်င္လည္း ဘီးဖာဆိုင္ႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာမ်ဳိးတြင္မွ ေပါက္ေလ့ရွိသည္မွာ ထံုးစံ။

ညာဥ္ေကာင္းေသာ ထိုဆိုင္ကယ္ အနီကေလးျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဘားအံဘုရားဖူး သြားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ေပၚလမ္းၾကမ္းခရီးကိုလည္း သြားခဲ့ဖူးသည္။ လမ္းေၾကာတေလွ်ာက္တြင္ တစ္ခါမွ ဒုကၡမေပးဖူး။ သို႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ကယ္ ေကာင္းမႈျဖင့္ ေငြတစ္သိန္းေလ်ာ္လိုက္ရသည္မွာေတာ့ အမွတ္တရ။ လမ္းၾကားမွထြက္၍ လမ္းသြယ္ထဲ၀င္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ဆိုင္ကယ္ကို လူသံုးေယာက္စီးၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေမာင္းလာေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဆိုင္ကယ္က ၀င္တိုက္သြားျခင္းပင္။ ထိုဆိုင္ကယ္ လာပံုမူမမွန္သည္ကို သတိထားမိေသာ ဦးဟန္ၾကည္က ေျခေထာက္ပါေထာက္၍ ရပ္ထားသည္ကို ၀င္တိုက္လိုက္သည့္အရွိန္ ျပင္းမျပင္း မေျပာႏုိင္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ ဆုိင္ကယ္မွ ေျခနင္းတုံးတစ္ဖက္ ပဲ့ထြက္သြားသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဦးဟန္ၾကည္က ဘာမွမျဖစ္၊ တစ္ခ်က္ကေလးပင္ ယိုင္မသြား။ ထိုမိန္းမသံုးေယာက္သားကေတာ့ ဆိုင္ကယ္တျခား လူတျခား ကားခနဲက်သည္။ ဦးဟန္ၾကည့္ဆိုင္ကယ္ နံပါတ္ျပားစြန္းႏွင့္ျခစ္မိေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေသာမိန္းမ ေျခေထာက္ၿပဲသည္။ ျဖစ္စဥ္က အရွင္းႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ လူနာကိုဆြဲထူၿပီး ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေအးလက္ေအးထြက္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို ထုိမိန္းမက တိုင္ခ်က္ဖြင့္ထားလိုက္ေလရာ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ မူးေနေသာယာဥ္ထိန္းကို စိတ္ကုန္သည္က တစ္ခ်က္၊ မွန္ပါလ်က္ႏွင့္ ရုံးတက္ရမည္ကို စိတ္ကုန္သည္က တစ္ရွက္ျဖစ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ “ မိနု သူ႔ေႁကြးရွိရင္ ဆပ္ရမွာပဲ ” ဟူသည့္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို ဆံုးမေသာစကားကို ႏွလံုးမူ၍ တစ္သိန္းပူေဇာ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။ သာဓု သာဓု။

ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ သြားရလာရျခင္းသည္ စက္ဘီးႏွင့္ သြားရျခင္းကဲ့သို႔ အႏၲရာယ္မကင္း။ ေအးေအးလူလူမရွိ။ လူသက္သာ၍ အခ်ိန္မကုန္သည့္တစ္ခ်က္သာ မက္ေလာက္စရာရွိသည္။ အေမရိကန္ “ ပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ” က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာ စာရင္းအရ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ မွတ္ပံုတင္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပါင္း တစ္သိန္းရွိသည့္အနက္ ေသႏုိင္ေလာက္ေသာ ယာဥ္တိုက္မႈေပါင္း ၁၈၆၂ ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ လမ္းမ်ားကလည္း ခ်ာတူးလန္၍ လူမ်ားကလည္း စည္းကမ္းမရွိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထို႔ထက္ပို၍ မ်ားေပလိမ့္မည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ဘီယာကေလးခပ္ေထြေထြ၊ ၀ီစကီကေလး ခပ္ယစ္ယစ္ျဖင့္ တ၀ူး၀ူး တေ၀ါေ၀ါ ေမာင္းၾကသူမ်ားကလည္း မရွား။ သည္မွာဘက္ေခတ္တြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲၿပီး ေမာင္းၾကသည့္ ခ်ာတိတ္မ်ားကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမ်ားလာျပန္ရာ ဆိုင္ကယ္ကေလးခြ၍ ေန႔စဥ္အလုပ္သြားေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ မနက္မိုးလင္း၍ အလုပ္သြားရန္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္သည္ႏွင့္ “ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါး ” ကို အၿမဲကန္ေတာ့ၿပီးမွ စက္ႏႈိးျဖစ္သည္မွာ ထံုးစံ။ ေမာင္းျပန္လွ်င္လည္း ခပ္ေျဖးေျဖး။ ေဘးဘီဘယ္ညာကို အာရုံမျပတ္ေစရ။ မ်က္လုံးတစ္လံုးက ေရွ႕ၾကည့္၊ က်န္တစ္လံုးက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ကသိုဏ္းရွဳရင္း ေမာင္းရသည္မွာ စိတ္မလြတ္လပ္။

သတိအၿမဲကပ္သည့္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ကိုယ္က သူမ်ားကို ၀င္တိုက္မိမည္ကို မစိုးရိမ္လွေသာ္လည္း တစ္ဖက္သားက ကိုယ့္ကို၀င္တိုက္သြားမည္ကိုေတာ့ ေၾကာက္လွသည္။ စံမီ ကိုက္မီျဖစ္ေစရန္အတြက္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္က အသစ္၀ယ္စီးထားရသည့္ Dream 125 ဆိုင္ကယ္ကလည္း ေစ်းမေသးလွ။ ဟိုနားရပ္ထားလွ်င္လည္း ေပ်ာက္မွာေၾကာက္ရသည္။ သည္နားရပ္ထားလွ်င္လည္း ငတိုေနာက္ပါသြားမည္ကို စိုးရိမ္ရသည္။ မျဖစ္မီစိတ္ပူတတ္သည္မွာ ဦးဟန္ၾကည့္ထံုးစံ။ ျဖစ္ၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းမနည္းတတ္။ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ရသည္မွာ သိပ္မနိပ္ခ်င္။ အမ်ားစုကမူ မျဖစ္ခင္ ေတြးမပူ၊ ျဖစ္ၿပီးမွ ယူႀကံဳးမရ အပူလံုးႁကြၾကသည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ သင္းတို႔ကို အားက်ခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္မပါ။ ဟန္ၾကည္သည္ ဟန္ၾကည္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ ကား၀ယ္စီးဖို႔ စိတ္မပါေလသမွ် ဆိုင္ကယ္ဒုကၡကို ခံလိုက္ရုံပင္။

ေျပာမည့္သာေျပာရသည္။ ခရီးေ၀းေ၀းမသြားေသာ၊ ျဖည္းျဖည္းသက္သာ ေမာင္းတတ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ဆိုင္ကယ္ဒုကၡက သိပ္မမ်ားလွ။ တစ္ခါထည့္လွ်င္ ဆီအျပည့္ထည့္ထားတတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ ဆီျပတ္၍ တြန္းသြားရသည့္ ဒုကၡလည္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ဘီးေပါက္သည့္ ဒုကၡႏွင့္ေတာ့ မၾကာမၾကာ ႀကံဳရေလသည္။ ယိုးဒယားထုတ္ဆုိင္ကယ္မ်ားကလည္း ယိုးဒယားလမ္းႏွင့္ ခ်ိန္ကိုက္၍ လုပ္ထားသည္ထင္၏။ သင္းတို႔လမ္းမ်ားက ညီညြတ္ ညက္ေခ်ာေနသည္ကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္လမ္းမ်ားမွာ ကတၱရာခင္းထားလွ်င္လည္း လမ္းလယ္တြင္ က်င္းမ်ားခ်ဳိင့္မ်ား တင္းၾကမ္း၊ အဂၤေတခင္းထားလွ်င္လည္း ေက်ာက္ခဲကေလးမ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ မိုးဖ်က္၍ လမ္းပ်က္ၿပီဆိုလွ်င္ အဂၤေတလမ္းမ်ားက ပိုဆိုးေတာ့သည္။ ဟိုနားကက်င္း၊ သည္နားကခ်ဳိင့္၊ ဟိုနားက ေက်ာက္စြန္း၊ သည္နားက ေက်ာက္ခၽြန္ႏွင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေလေလရာ စတိုင္ႏွင့္စီးရသည့္ ဆိုင္ကယ္ခပ္ႏုႏုခမ်ာ မၾကာမၾကာ ဘီးေပါက္ရွာေလေတာ့သည္။ ဘီးေပါက္သည့္အခါတိုင္းတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ အညာေရာက္စဥ္က စီးျဖစ္ခဲ့သည့္ တရုတ္ဆိုင္ကယ္မ်ားကိုပင္ လြမ္းမိေလ၏။ လယ္ကန္သင္းရိုး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခေယာင္းလမ္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္စီး၍ ခရီးျပင္းႏွင္ေသာ္လည္း ဘီးတစ္ခါမေပါက္သည့္ တရုတ္ဆိုင္ကယ္မ်ားကား ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေပစြ။ အေမာင္ “ အီးစံကြား ” တို႔ကို အေလးျပဳထိုက္ေပစြ။

ယိုးဒယားဆိုင္ကယ္စီးေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာမူ ဆိုင္ကယ္ကၽြတ္ ( Tube ) လဲရသည္ႏွင့္ပင္ ေဆးဖိုးကြမ္းဖိုးထဲမွ အေတာ္ပဲ့လွၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခြၿပီး ေသာ့ကေလးလွည့္၊ electric starter ကေလးကို ႏွိပ္လိုက္ရုံကလြဲ၍ ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းသည့္အလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားသူျဖစ္ျပန္ရာ ဆိုင္ကယ္ေလနည္းသည္ကိုလည္း နမူမစိုက္၊ အင္ဂ်င္၀ိုင္ လဲရမည္ကိုလည္း အာရုံမရ၊ သြားသမွ်ေတာ့ ေမာင္းေနလိုက္သည္မွာ တေမ့တေမာ။ “ မခိုင္ရင္ က်ဳိး…မႏိုင္ရင္ ေျပး ” ဟူသည့္ ဤမွာဘက္ ဦးကရင္တို႔၏ အဆိုအမိန္႔သည္ ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ ကြက္တိ။ ဆိုင္ကယ္ကို ေရေဆးရသည့္အလုပ္ကိုလည္း အလြန္တရာ ပ်င္းေၾကာထူသူျဖစ္ျပန္ရာ စိတ္လိုလက္ရရွိသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္မွ ေရေဆးဆီလိုက္သြား၍ ငါးရာဖိုး ပူေဇာ္လိုက္သည္က မ်ားျပန္သည္။ အႏွီစိတ္လိုလက္ရ အခ်ိန္အခါသည္လည္း တစ္လလံုးတြင္မွ ႏွစ္ခါမျပည့္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဦးဟန္ၾကည့္ဆိုင္ကယ္ ဘီးေပါက္ပဟဲ့ဆိုလွ်င္ ကၽြတ္ ( Tube ) သာ လဲေပေရာ့။ “ ဟ…တစ္ခါမွ မဖာရေသးဘဲ ကၽြတ္လဲရသလားဟ ” ဟု ေစဒက တက္မိလွ်င္ “ ဆရာ့ကၽြတ္က သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး…နန္းတိုင္ေဘးက ၿပဲသြားတာ ” ဟူေသာ ဆိုင္ကယ္ ၀ပ္ေရွာ့သမား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္အဆံုးတြင္ ပလံုေပေရာ့ ေငြ သံုးေထာင္။ တစ္လတစ္လတြင္ စီးေတာ္ယဥ္ျပင္ထိန္းစရိတ္ႏွင့္ ဆီဖိုးက သံုးေလးေသာင္း ေအာက္ထစ္။ စိတ္ညစ္၍လည္း အလကားပင္။ ဆိုင္ကယ္မွမစီးလွ်င္လည္း ကားစီးေပေရာ့။ စက္ဘီးစီးဖို႔အတြက္ အိပ္မက္ပင္ မမက္ႏိုင္။ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္ကလည္း အရင္လိုမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲကိုး။

ရဲဘက္ေတာ္စက္ဘီးကေလးကို သတိတရရွိ၍ ၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္းတြင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ စိတ္ထဲ၍ စက္ဘီးစီးခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ေပၚလာေလ့ရွိသည္ကို မျငင္းလို။ စက္ဘီးစီးျခင္းသည္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေၾကာင္းလည္း ဦးဟန္ၾကည္သိသည္။ မသိ၍လည္း မျဖစ္။ ဆိုင္ကယ္ကေလးကို ခြစီးရင္း သက္ေတာင့္သက္သာ ခရီးႏွင္ပါမ်ားသည့္ ဤမွာဘက္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ဗိုက္ေခါက္အသားလည္း အေတာ္ထူလာၿပီမဟုတ္ပါလား။ လြန္ခဲ့ေသာေႏြက ဦးဟန္ၾကည္ အညာျပန္ေရာက္လွ်င္ စက္ဘီးမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။ Conservative သမား အေဒၚလတ္က Pheasant စက္ဘီးကေလးႏွင့္ ရုံးတက္တုန္းကိုး။ ထိုစက္ဘီးကေလးကို ျမင္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ငယ္မူငယ္ေသြးႁကြမိသည္။ ငယ္စိတ္၀င္၍ ငယ္ႏုခ်င္လာမိသည္။ လူအလစ္တြင္ စက္ဘီးေပၚတက္ခြ၍ ၿခံ၀န္းအတြင္းတြင္ တစ္ပတ္စီးၾကည့္သည္။ အဆင္မေျပ။ လက္ကိုင္က ျမင့္သလို၊ ထိုင္ခုံက နိမ့္သလိုလိုႏွင့္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ဟန္ခ်က္ကလည္း မထိန္းနိုင္။ ယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးႏွင့္ ၿခံတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္နင္းအၿပီးတြင္ သြားယားလာသျဖင့္ စက္ဘီးကေလးကို အသာေထာင္ထားလိုက္ရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ပုဂံခရီးစဥ္အတြင္းက Mountain Bike တစ္စီးႏွင့္ သဲထူထူ လမ္းၾကမ္းတေလွ်ာက္ အားပါးတရနင္း၍ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့သည္မွာ ဤဦးဟန္ၾကည္မွ ဟုတ္ပါေလစ။ ၾကက္ေသြးေရာင္ Pheasant စက္ဘီးကေလးက “ မင္း ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ငါတို႔နဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခဲ့တာပါကြာ…အခုမွ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ” ဟု ဦးဟန္ၾကည္ကို ၿပဳံးစစႏွင့္ ေလွာင္ေနသေယာင္။ ဦးဟန္ၾကည္၏စိတ္ကမူ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာ စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို သတိရလ်က္။

 ေရေပၚဆီလူတန္းစားအတြက္မူ ဆိုင္ကယ္မ်ား ကားမ်ားသည္ ေငြေၾကးႁကြယ္၀မႈကို ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္းသည့္ ျပယုဂ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္မူ ထိုပစၥည္းမ်ားသည္ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ အသံုးျပဳရသည့္ အသံုးအေဆာင္တစ္ခုထက္ မပို။ ထိုစိတ္ထားအတြက္ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူမိေသာ္လည္း စက္ဘီးမ်ားကို စီးနင္းရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ အတိတ္ကာလမ်ားကိုမူ ဦးဟန္ၾကည္ လြမ္းဆြတ္မိၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားကို ဆက္လက္စီးနင္းရေပဦးမည္။ စိတ္ကူးေျပာင္း၍ ေမာ္ေတာ္ကားစီးလာေသာ တစ္ေန႔ေရာက္လာလွ်င္ ရဲဘက္ေတာ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား၏ ျပက္ရယ္ျပဳ ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းကို ခံရေလဦးမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့…။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၆.၉.၂၀၁၄ ( စေနေန႔ )

နံနက္ ၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္