က်ဳပ္တို႔ရြာကေန မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ကားတစ္ဆင့္၊
ရထားတစ္ဆင့္စီးရတာကိုး။ ခရီးသည္တင္ကားဆိုတာကလည္း ဒီဘက္ေခတ္လို မွန္လံုကားႀကီးေတြ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။
ခ်က္ပလက္ေခါင္းတိုလို႔ အညာလိုေခၚတဲ့ စစ္လက္က်န္ကားႀကီးေတြ။ ကားတိုက္မႈျဖစ္မွာကေတာ့
မပူေလနဲ႔။ စိတ္ေပါက္မွ လိပ္ေလာက္ေျပးတဲ့ကားေတြဆုိေတာ့ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီးတိုက္ရင္ေတာင္
ခရီးသည္ေတြ အထိုင္မပ်က္ေလာက္ဘူး။ ကားေတြကလည္း စုတ္လိုက္ခ်ာလိုက္တာ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားဆိုရင္
ျပဳတ္ထြက္ကုန္မွာစိုးလို႔ ေလွ်ာ္နဲ႔ေတာင္ တုပ္ထားရေသးတာရယ္။ ကားလို႔သာေခၚရတယ္ တကၽြီကၽြီတအီအီနဲ႔
အသံေပါင္းစံုျမည္ေနတာမို႔ ဆီမထိုးဘဲထားတဲ့ ဘၾကီးသာ၀ရဲ႕ ေဒါက္လွည္းအိုႀကီးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားအတြက္ကေတာ့ ဇိမ္ပါပဲ။
ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳသမွ်အခက္အခဲေတြကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ။ ဒီၾကားထဲမွာ
ရထားစီးရတာကလည္း တယ္မနိပ္လွဘူး။ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး၊ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ ရမ္းခ်က္ခါခ်က္ကေတာ့
ဘႀကီးၿဖဳိးရဲ႕ ဟာလာဆန္စက္ဇကာေပၚတက္ထိုင္ေနရသလား မွတ္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ၾကမ္းပိုးကလည္း
ကိုက္ပါဘိ။ လူေတြကလည္း ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္တင္ထားေသးတာရယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ
လူေတြဒီေလာက္မ်ားမွန္း သိရေတာ့တာ။ တကတည္း ရထားေပၚမွာ လူေတြသီးေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္စရာပဲ။
အခင္းႀကီး၊ အခင္းေလးသြားဖို႔ေတာင္ ေနရာကမထရဲဘူး။ ထလိုက္တာနဲ႔ ဘံုေပ်ာက္ဖို႔မ်ားတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ သူမ်ားကို ေက်ာ္ခြသြားျပန္ရင္လည္း အဆဲ၊ အဆိုခံရဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
အေရးထဲအရာေပၚသလို ပါေတာ္မူခ်င္တဲ့ ျပႆနာက တက္ျပန္ေရာ။ မတက္ဘဲေနရိုးလား။ မေန႔ညေနက ကိုရင္ေခြးနီတို႔တစ္အုပ္
က်ဳပ္ကိုဂုဏ္ျပဳလႊတ္လိုက္တဲ့ ထန္းရည္တစ္ျမဴက အစြမ္းျပသကိုး။ သည္လူေတြကေတာ့ သည္လိုခ်ည္းပါပဲ။
ရြာထဲမွာ တစ္ခုခုျဖစ္မယ္မႀကံနဲ႔။ ရမယ္ရွာၿပီး ထန္းေတာထဲေရာက္သြားတာခ်ည္း။ ယာထဲကိုင္းထဲက
ျပန္လာရင္လည္း ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး ထန္းေတာထဲ၀င္တာပဲ။ အလုပ္မရွိျပန္ရင္လည္း ပ်င္းလို႔ဆိုၿပီး
ထန္းေတာထဲ၀င္ျပန္တာပဲ။ အခုလည္း က်ဳပ္ရန္ကုန္သြားရမွာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ေသာက္ပြဲက်င္းၾကတာကိုး။
ေျပာရရင္ေတာ့ ေပါက္ႀကီးတို႔ ရန္ကုန္သြားရမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာကတည္းက တစ္ရြာလံုးမွာ က်ဳပ္နဲ႔ေအာင္ဘုက မင္းသားႀကီးေတြကို
ျဖစ္လို႔။ ဟိုအိမ္က ထမင္းစားဖိတ္ရတာနဲ႔၊ သည္အိမ္က ေရေႏြးၾကမ္း၀ိုင္း ဖိတ္ရတာနဲ႔၊ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်က္ကေတာ့
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္မယံုလြန္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆိတ္ၾကည့္ေနရတဲ့ အျဖစ္။
အႏွီညေနက ကိုရင္ေခြးနီရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႔ ထန္းေတာထဲေရာက္သြားေတာ့ ထန္းပိုင္ရွင္
ဘႀကီးသာေမႊးက က်ဳပ္ကိုစကားေတြ ဘာေတြ အေရးတယူလုပ္ေျပာလို႔။ သည္အဘိုးႀကီးက ေတာ္ရုံလူကို
သိပ္စာရင္းသြင္းတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ သူ စိတ္ႀကီး၀င္မယ္ဆိုလည္း ၀င္ခ်င္စရာ။ သူ႔သမီး မိသင္းႀကဳိင္က
သည္နားရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာေတာ့ နံမည္ႀကီးအလွမယ္ကိုး။ ခမ်ာမွာ ေငြေၾကးကလည္း သိပ္မျပည့္စံုရွာတဲ့အျပင္၊
မိစံု၊ ဖစံုလည္းမရွိရွာလို႔ ရြာ့ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္မရရွာေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔နားပတ္၀န္းက်င္က
ကာလသားေတြကေတာ့ “ က်ဳပ္တို႔နယ္တစ္နယ္လံုး၊ သည္သူငယ္မွ အလွဆံုးျဖစ္ေပမယ္ ”လို႔ တညီတညႊတ္ထဲ
သတ္မွတ္ထားၾကတာရယ္။ ထားပါ။ က်ဳပ္ကလည္း သူ႕ကို သိပ္ႀကဳိက္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အေဖႀကီးက
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလုပ္ျပေနေတာ့လည္း ေရလိုက္ငါးလိုက္ေလး ေနေပးရတာပ။ အံမယ္ က်ဳပ္ထန္းရည္နဲ႔ျမည္းဖို႔
ဆူေပ့၊ ၿဖဳိးေပ့ဆိုတဲ့ လယ္ႁကြယ္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို မိသင္းႀကဳိင္ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ၿပီး လာခ်ေပးေသးတာရယ္။
ကိုရင္ေခြးနီတို႔တစ္သိုက္ကေတာ့ က်ဳပ္ကို အထင္ႀကီးတဲ့မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာေပါ့။
သည္လူေတြ မ်က္လံုးရြဲဆို တစ္ေယာက္စီရဲ႕ဗိုက္ထဲမွာလည္း ထန္းရည္တစ္ျမဴစီေလာက္က ၀င္ၿပီးၿပီကိုး။
က်ဳပ္ကလည္း ေပါက္ႀကီးပဲ။ ပိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးၿပီး၊ ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီး
ထိုင္ေနလိုက္တာေပါ့။ က်ဳပ္နဲ႔တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ေနတဲ့ကာလသားေတြစိတ္ထဲမွာ စာမသင္ျဖစ္ခဲ့တာ
နာလိုက္ေလျခင္းလို႔မ်ား ေတြးေနၾကမလားမေျပာတတ္ဘူး။
အႏွီညေနက ထန္းရည္ေလးတစ္ျမဴနဲ႔ လယ္ႁကြက္ေၾကာ္ ခပ္ဆူဆူကို အရသာရွိရွိစားၿပီး
ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္ခံခဲ့သမွ် ကားေပၚမွာ ျပႆနာမေပၚဘဲ ရထားေပၚက်မွ ခြက်ပါေလေရာ။ ဗိုက္ထဲကေန
တဂြီဂြီနဲ႔ ရစ္ၿပီးနာခ်က္ကေတာ့ တကတည္း ေ၀သာလီျပည္ကို၀င္စီးတဲ့ ဘီလူးေတြ က်ဳပ္ဗိုက္ထဲေရာက္ေနသလား
မွတ္ရတယ္။ က်ဳပ္လည္း ခံႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေတာင့္ခံပါေသးတယ္။ ခက္တာက ေသာက္ရထားက တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္း၊
တဂ်ဳံးဂ်ဳံးခုန္ေနတာကိုး။ အတြင္းက ပစၥည္းေတြက အျပင္ထြက္ဖို႔ တာစူေနရတဲ့အထဲမွာ အျပင္ကရထားကပါ
ခုန္ေနေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကိုယ့္ဆရာ။ ရထားတစ္ခ်က္ခုန္တိုင္း သည္တစ္ခ်ီေတာ့ သြားပဟဲ့ဆိုၿပီး
မ်က္လံုးေတြကို ျပာခနဲ၊ ျပာခနဲပဲ။ အႏၲရာယ္လြယ္မထားနဲ႔လို႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ဒါေၾကာင့္ပဲ
မွာခဲ့ဟန္တူတယ္။ က်ဳပ္အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ဆီးကင္းေလာက္သီးေနတာျမင္ေတာ့
က်ဳပ္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်ိန္လံုးထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ေအာင္ဘုက ကိုရင္ေပါက္ ဘာျဖစ္တာတုန္းလို႔
ေမးေသးတာရယ္။ က်ဳပ္ခမ်ာ သူ႔ေမးတာကို ျပန္ေျဖဖို႔ေနေနသာသာ။ အထဲက ပစၥည္းေတြအျပင္မထြက္ဖို႔အေရး
ဇြဲခတ္ၿပီး အံခဲထားရပါေရာလား။
ခက္တာက ဒီကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ ေအာင့္ထားလို႔ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေအာင့္ေလ၊
ထြက္ခ်င္ေလဆုိတာမ်ဳိး။ ၾကာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ကိုင္းဘံုေပ်ာက္ခ်င္လည္း ေပ်ာက္ဆိုၿပီး ဟိုလူေက်ာ္၊
သည္လူခြနဲ႔ အိမ္သာထဲကို ၀ရုန္းသုန္းကား ၀င္ရပါေလေရာ။ က်ဳပ္ကလည္း မ်က္လံုးေတြျပာေနေတာ့
ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ဘယ္သူ႔တက္နင္းလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုခြခဲ့မိတယ္ဆိုတာေတာင္
မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘုတ္အုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က ရထားနဲ႔ခရီးသြားတဲ့အခန္း
ပါေပလို႔။ အႏွီစာအုပ္သာမဖတ္ခဲ့ဖူးရင္ ရထားေပၚမွာ ယိုအိမ္မရွိဘူးထင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္မယ္
မသိဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ အိမ္သာရယ္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရွိတာ
မဟုတ္ဘူးရယ္။ က်ဳပ္အေဖ သူႀကီးအိမ္မွာေတာင္ အိမ္သာမရွိဘူးဆိုေတာ့ ေတြးသာၾကည့္ေပေတာ့။
ညေနေနညဳိရင္ ရြာေတာင္ဘက္က ကြင္းႀကီးထဲကို တုတ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းစီကိုင္ၿပီး ေတာထိုင္ထြက္ၾကတာကိုက
က်ဳပ္တို႔ဓေလ့။ ၿခံဳေခါင္းကေလးထဲမွာ ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေတာထိုင္ၿပီး အစာေဟာင္းစြန္႔ရတဲ့အရသာဆိုတာ
တကယ္နိပ္တာကလား။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လူျဖစ္လာတဲ့အေကာင္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးသံုးကုဋီေတြဘာေတြနဲ႔
ရင္းႏွီးခဲ့တာကိုး။ ေျပာရဦးမယ္ ဘုန္းႀကီးက်ေတာ့ လူေတြလို ေတြ႕ကရာတုတ္နဲ႔ မစင္သုတ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။
တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခပ္ျပားျပား ၀ါးျခမ္းကေလးေတြကို အေခ်ာသတ္ထားတာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ။
က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေတာ့ အႏွီတုတ္တံကို “ ကႏုတံ ” လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ သုတ္ရတာေတာ့ အဆင္ေျပပါရဲ႕။
သုတ္ၿပီးရင္ ကုဋီေထာင့္က ပုန္းတစ္လံုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ရုံပဲ။ သုတ္စရာ ကႏုတံေတြကုန္သြားၿပီဆိုမွ
ဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕ေရာ။ ေတြ႕ဆို သုတ္ၿပီးသား ကႏုတံေတြကို ျပန္ေဆးရတာကိုး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလုပ္ရတာ
အဲဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့ တယ္မနိပ္ဘူး ကိုယ့္ဆရာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ား ဇိမ္ခ်ည္းပဲလို႔
ထင္မေနနဲ႔ဦး။
က်ဳပ္ယိုအိမ္ထဲလည္းေရာက္လို႔ တံခါးပိတ္မယ္လည္းႀကံေရာ တံခါးက “ဂ်လက္” မပါဘူးဗ်ား။
က်ဳပ္တို႔ေတာမွာ ၿခံဳေခါင္းေလးထြင္ၿပီး အခင္းႀကီးသြားတာ မရွက္ေပမယ့္ ဒီလိုရထားႀကီးေပၚမွာ
တံခါးေပါက္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကိစၥၿပီးရမွာေတာ့ အေတာ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းမယ့္အေရးအခင္း။ ဒါနဲ႔
အိမ္သာေပါက္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႔ တံခါးလက္ကိုင္ကို အတင္းဆြဲထားရပါေလေရာ။
အႏွီလို ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ကိစၥရွင္းေနရတဲ့ၾကားမွာ ေသာက္ရထားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္ရင္
က်ဳပ္မွာ အိမ္သာေပါက္ထဲေခ်ာ္မက်ေအာင္ အေတာ္ထိန္းထားရေသးတာ။ အႏွီေလာက္ ထိန္းထားတဲ့ၾကားက
သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားလိုက္တာ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ အိမ္သာေပၚကေန ေခ်ာ္က်ပါေလေရာ။ အက်ေတာ္လို႔
ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္ ျပန္မသုတ္မိေပမယ့္ အက်မေကာင္းေတာ့ အိမ္သာနံရံနဲ႔ နဖူးကို ကပၸိမိပါေရာလား။
အိမ္သာထဲကထြက္လာၿပီး က်ဳပ္ေနရာက်ဳပ္ျပန္လာေတာ့ ဘံုေပ်ာက္ေရာမွတ္ေနတာ။ က်ဳပ္လူေအာင္ဘုက
ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးထိုင္၊ တံေတာင္ဆစ္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကားထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္စာေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း
ဦးထားေပးသဗ်ား။ ခမ်ာမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မာန္တင္းထားရတယ္မသိဘူး။ ေမးေၾကာႀကီးေတြေတာင္
ေထာင္ထေနတဲ့အထိ။
က်ဳပ္လည္း အလာတုန္းကလိုပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ခြခြနဲ႔ ေအာင္ဘုေဘးလည္းေရာက္ေရာ သေကာင့္သား
အေတာ္ျမဴးသြားဟန္တူရဲ႕။ တကတည္း က်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့သင္းမ်က္ႏွာဟာ ႏို႔ခြဲထားတဲ့
ႏြားေပါက္စ သူ႕အေမႏို႔စို႔ရေတာ့မွာမို႔ ျမဴးသြားတဲ့အၾကည့္မ်ဳိး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္နဖူးမွာ
အာလူးသီးႀကီး ထေနတာကို ေအာင္ဘုျမင္သြားတာကိုး။ အႏီွေတာ့ “ကိုရင္ေပါက္ နဖူးႀကီးက ဘာျဖစ္တာတုန္းဗ်
”လုပ္လာေရာ။ က်ဳပ္လည္း “ ဟာ မေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ…ငါ့မွာ ဟိုေဒါင့္ကအခန္းေလးထဲ၀င္သြားမိပါ့…အထဲက
ငနဲတစ္ေကာင္နဲ႔ ေဆာ္လိုက္ရတာကြာ…ဒီငနဲကလည္း အေတာ္သန္တယ္ေမာင္…ငါလိုဗလေတာင္ အေတာ္တြယ္ယူရတယ္…အႏီွငနဲလည္းေမွာက္ေရာ
ငါလည္းနဖူးမွာ အာလူးသီးထတာပဲေဟ့…အႏွီအခန္းဘက္မ်ား ေယာင္လို႔မသြားေလနဲ႔ေနာ္…ၿမဳိ႕သားမ်ား
တယ္ေသြးႀကီးတယ္ ” လို႔ ခပ္ဖိန္႔ဖိန္႔ေလး ေျပာလိုက္ရတာပါ့။ ဒါမွ သည္ေက်းေတာသား က်ဳပ္ကို
အထင္ႀကီးမွာကိုး။ ေအာင္မယ္ သည္တစ္ခါ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ေအာင္ဘုၾကည့္တဲ့အၾကည့္က တကယ့္ကို
တေလးတစားႀကီး။ က်ဳပ္က သူႀကီးသားပဲဗ်။ ၿမဳိ႕သားကိုသာ နည္းနည္းရွိန္ခ်င္တာ ေတာသားခ်င္း
လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္းေလာက္ေတာ့ ေပါက္ႀကီးတို႕က ေနာေက်ၿပီးသား။
----------------------------------------
ရထားေပၚမွာ ႀကံဳရတဲ့ဒုကၡ၊ သုကၡေတြကို စာဖြဲ႕ျပရရင္လည္း ေတာသားျဖစ္ၿပီး
အေရပါးတယ္ ထင္ၾကဦးမယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာသားလဲလူပဲဟာ။ တကတည္း လူေတြကလည္း
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နည္းနည္းမွကို အထိမခံတာ။ ရထားေဆာင့္လို႔မ်ား ကိုယ့္ေဘးကလူကို နည္းနည္းထိမိမယ္မႀကံနဲ႔။
မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ငွက္ဖ်ားတက္သလို တဟင္းဟင္း အသံေပးၿပီး ခ်ဳိႀကည့္ၾကည့္ခံရေသးတာရယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းေခြးေတြကို အစာေကၽြးတဲ့အခါ တစ္ေကာင္ကိုတစ္ေကာင္
စားမာန္ခုတ္ႀကသလိုေပါ့။ ပထမေတာ့ ငါလိုသူႀကီးသားနဲ႔ အသားခ်င္းထိမိတာကို သင္းတို႔က နာအံ့ထင္ရသလားဆိုၿပီး
စိတ္တိုသေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါက ႏွစ္ခါက်ေတာ့လည္း စိတ္ကမတိုအားေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ လူနဲ႔လူခ်င္း
အျဖစ္သည္းေနတာကို ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးေနမိေတာ့တာပဲ။
က်ဳပ္ကသာ စာတတ္ေပတတ္မို႔လို႔
ဘာကိုျဖစ္ျဖစ္ ေတြးေတြးဆဆလုပ္ႏိုင္တာ။ က်ဳပ္ေဘးက ေအာင္ဘုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုလူ႔ထိမိလည္း
ခ်ဳိၾကည့္ၾကည့္ခံရ၊ သည္လူ႔ထိမိရင္လည္း ခြာၾကည့္ၾကည့္ခံရနဲ႔ဆိုေတာ့ ခမ်ာမွာ ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္၊
ေထာင္ထားတဲ့ဒူးႏွစ္လံုးကို လက္နဲ႔ပိုက္ၿပီး ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးခ်ထားသလို မလႈပ္မရွက္ ထိုင္ေနရရွာပါေရာလား။
တကယ္ေတာ့
က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕တက္လာတယ္သာေျပာရတယ္။ အႏွီ ေအာင္ဘုဆိုတဲ့ ငနဲသားက
စာရင္းေတာင္၀င္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အသက္ကလည္း ရွိလွမွ ၁၂ႏွစ္ ၁၃ႏွစ္ေပါ့။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္။
ၾသကာသေတာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ ဆိုႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာကထြက္ကတည္းက က်ဳပ္အက်ႌစကို
မလႊတ္တမ္းဆြဲထားေတာ့တာပဲ။ သူမ်ားတကာျမင္ရင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ ထင္ခ်င္စရာ။ အူခ်က္၊
အခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ဘာတစ္ခုမွကို ျမင္ဖူး၊ ၾကားဖူးတယ္ မရွိဘူး။ ရြာကထြက္ကတည္းက
မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႔ ပါးစပ္ကေဟာင္းေလာင္း။ လက္ညႈိးတစ္ထိုးထိုးန႔ဲ ေတာင္ေမးေျမာက္ေမးလုပ္လြန္းလို႔
က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လွၿပီ။ သူလုပ္ပံုနဲ႔တင္ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၿမဳိ႕သားေတြ အထင္ေသးေတာ့မွာပဲ။
ဟုတ္သေလ။ ၿမဳိ႕သားဆိုတာမ်ဳိးက က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားေတြကို အထင္အျမင္က လႊတ္ေသးခ်င္ၾကတာကလား။
ရန္ကုန္လိုၿမဳိ႕ႀကီးသားမေျပာနဲ႔ စပါးလာ၀ယ္တဲ့ ေတာၿမဳိ႕ကေလးက ပြဲစားလို လူမ်ဳိးေတာင္မွ
က်ဳပ္တို႔ကို သိပ္အထင္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ ပြဲစားဆိုလို႔။ အဲဒီပြဲစားကလည္း
က်ဳပ္ရဲ႕ရန္ကုန္ခရီးမွာ ေက်းဇူးရွင္စာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ေပါ့။ အခုက်ဳပ္၀တ္လာတဲ့ အက်ႌနဲ႔
ေဘာင္းဘီရွည္က သူ႔လက္က်ေတြေလ။ ေဘာင္းဘီက ေအာက္နားက ခပ္ပြပြ။ ပြတာမွ အေတာ့္ကိုပြတာ။
လမ္းမ်ားေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ျမေျခက်င္းမေငြၿမဳိင္ ထဘီအနားခတ္ကသလို ၀ဲခနဲ၊ ၀ဲခနဲေနတာပဲ။
သူရို႕ၿမဳိ႕သားေတြက အဲဒီလို၀တ္ၾကဆိုပဲ။ အေပၚပိုင္းက်ေတာ့လည္း က်ပ္လိုက္သမွ အသက္ရွဴလို႔ေတာင္
မ၀ခ်င္ဘူး။ ဘယ္ရမလဲ က်ဳပ္နည္းက်ဳပ္ဟန္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအထက္နားကို ဓားနဲ႔ခြဲထားလိုက္တာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးရဲ႕ က်ည္ဆံခါးပတ္ႀကီး ေကာက္ပတ္ထားလိုက္ေတာ့ ဟန္ကိုက်လို႔။ ခြဲထားတဲ့အရာလည္း
လူမျမင္ေတာ့ဘူး။ ေဘာင္းဘီကၽြတ္မွာလည္း ပူစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ။ အက်ႌကလည္း က်ပ္လိုက္သမွ
ၾကယ္သီးေတာင္ အစံုအေစ့တပ္လို႔မရဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ၾကယ္သီးကျပဳတ္ေနေသးလို႔ ေရွာက္ဆူးနဲ႔ထိုးၿပီးတြယ္ထားရတယ္။
ၿမိဳ႕သားေတြစီးတယ္ဆိုတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ဳိးေတာ့ ရြာမွာမရွိလို႔ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက က်ဳပ္အေဖ
အျမတ္တနိုးသိမ္းထားတဲ့ စစ္ဖိနပ္ပဲ စီးလာခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ပုံစံ အဆင္ေျပမေျပေတာ့ မသိဘူး။
ရြာေတာင္ပိုင္းက ေဗြးတုတ္ကေတာ့ “ ကိုရင္ေပါက္က ဒီလို၀တ္ထားေတာ့လည္း အခန္႔သားေတာ့ ”
လို႔ အားပါးတရ ေကာင္းခ်ီးေပးတာပဲ။
က်ဳပ္ကသာ အႏွီလိုမ်ဳိး ရုပါကို ေမာင္းတင္ထားတာ။ ေအာင္ဘုဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့
ေတာပံုကိုမေပ်ာက္ဘူူူူး။ ဘယ္ေပ်ာက္လိမ့္မတုန္းေလ။ ၀တ္ထားတာက ဖ်င္ၾကမ္းတိုက္ပံုနဲ႔၊
ပုဆိုးက ဒူးေခါင္းတိုက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘၾကီးဘုန္းႀကီးအက် ဘုန္းႀကီးစီးဖိနပ္ႀကီးက
စြပ္ထားလိုက္ေခ်ေသးတယ္။ ရုပ္ကလည္း ေက်ာက္ေခတ္ကရုပ္မ်ဳိးဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေတာသားဆိုတာ
စာဆြဲထားစရာမလိုေအာင္ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနပါေရာ့လား။ ရြာကမထြက္ခင္တုန္းက သူ႕ကိုေဘာင္းဘီေလးဘာေလး၀တ္ဖို႔
က်ဳပ္ကတိုက္တြန္းပါေသးတယ္။ ကိုယ့္လူက “ ကိုရင္ေပါက္ရယ္ က်ဳပ္ကေဘာင္းဘီနဲ႔မတည့္ဘူးဗ်။
အဲဒါႀကီးေတြ၀တ္ရင္ ယားတယ္ ” လို႔ ေစာဒကတက္တာနဲ႔ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာ ၀တ္ပါေစလို႔ လႊတ္ထားလိုက္ရတယ္။
ပုဆိုးကိုလည္း ၿမဳိ႕သားေတြလို ေခြးေခ်းတရြတ္တိုက္၀တ္ပါလို႔ေျပာတာလည္း မရျပန္ဘူး။ “
က်ဳပ္သာ အဲဒီလို၀တ္လိုက္ရင္ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းမျပည့္ခင္ ကၽြတ္က်မွာ ေသခ်ာသယ္ ကိုရင္ေပါက္
” လို႔ တြင္တြင္ေျပာတာနဲ႔တင္ ဒူးတင္ေပါင္တင္ႀကီးကို အသာထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္။ ဒူးနဲ႔ေပါင္ကို
ေဖာ္ထားတာ အျမင္ဆိုးေပမယ့္ ရွည္ရွည္၀တ္မိလို႔ ကၽြတ္က်မွျဖင့္ အျမင္မေတာ္တာေတြျဖစ္ကုန္ရင္
ခက္ကုန္ရေခ်ရဲ႕။
ခပ္တိုတိုခ်ုုဳပ္ရရင္ က်ဳပ္တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကို
ကားတစ္တန္၊ ရထားတစ္တန္န႔ဲ မခ်ိမဆန္႔ ေရာက္ၾကေလသတည္းေပါ့။
----------------------
အပိုင္း ( ၃ ) ဆက္ပါဦးမယ္ . . .
