ရတုဆက္ဆက္ ခ်ီတက္ေစ . . .

( ႏုိ၀င္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာသက္တန္း ပုလဲရတုတိုင္မယ့္ အန္တီတင့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ အမွတ္တရ )

“ . . . အသြင္မတူတာေတြ ညွိၾကရင္းနဲ႔ . . .

. . . မျပင္ႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ . . .

. . . မာနေလးမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ရင္းကြယ္ . . .

. . .  ၾကည္ျဖဴခဲ့ၾကတယ္ . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနခဲ့ဖူးတဲ့ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။

ဒါေပမယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ျမင္ရင္ ပစ္ခတ္ၿပီး ရင္ခုန္ပစ္လုိက္ခ်င္တဲ့ ကာလသားေပါက္အရြယ္ဆိုေတာ့လည္း သီခ်င္းစာသားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ဂဃနဏေတာ့ သေဘာမေပါက္ခဲ့ရိုးအမွန္။ အရြယ္ကေလးရလာၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီးေရာက္ေတာ့မွပဲ အႏွီသီခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အႏုလံု၊ ပဋိလံု စဥ္းစားမိပါေလေရာ။ ရူးတုန္းမိုက္တုန္းအရြယ္၊ တစ္ခ်စ္တည္းခ်စ္ေနခ်င္တဲ့ အရြယ္က အမွန္တရားေတြဆိုတာကလည္း ရင့္က်က္လာတဲ့ အခုအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျပန္ေတြးတုိင္း ရယ္စရာ၊ ျပန္ေျပာတိုင္း ရွက္စရာႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔။

ဦးဟန္ၾကည္ခပ္ငယ္ငယ္ လူပ်ဳိတက္စအရြယ္တုန္းက မာတာမိခင္ႀကီးက ” ငါ့သား…ခ်စ္တယ္ႀကဳိက္တယ္ဆိုတာ သမီးရည္းစားအရြယ္မွာပဲ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတာ…အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကိုေရာက္လာရင္ နားလည္မႈက ပိုအေရးႀကီးတယ္…“ လို႔ ၾသ၀ါဒေပးခဲ့ဖူးေပမယ့္ အသိဥာဏ္ကို အရြယ္တိမ္သလႅာဖုံးေနခဲ့တာမို႔ အေလးအနက္မထားခဲ့မိရုံတင္မကဘဲ ” ေမေမ့ႏွယ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တန္ဖိုးမထားေလျခင္း ” လို႔ေတာင္ အထင္မွားခဲ့မိေသး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သက္ရလာတဲ့ သည္ေန႔၊ သည္အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ မာတာမိခင္ႀကီး ေျပာေလ့ရွိတဲ့ နားလည္မႈတရားကို မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေနရျပန္ေရာ။ အႏွီလိုလက္ဆင့္ကမ္းေနရင္းက သည္ဘက္ေခတ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္၊ က်ီးအေတာင္ေပါက္ကေလးေတြက သူရို႕ဆရာ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေမတၱာတရားကို နားမလည္တဲ့ ရုပ္၀ါဒသမားႀကီးလို႔ ကြယ္ရာမွာ ေခါင္းစဥ္တပ္ၾကမွာလည္း ေျပးၾကည့္မိသလို သေဘာေပါက္ပါရဲ႕။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ ေ၀ါဟာရႁကြယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဘူးပါရဲ႕။ “ ငါေတာ့ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ခ်င္သကြာ… ” တဲ့။ သူ႕စကားကို အထာမေပါက္တဲ့ ခပ္အူအူ ဦးဟန္ၾကည္အေလာင္းလ်ာက “ အသက္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးတာကြာ…အိမ္ေထာင္ေရးစကား မေျပာစမ္းပါနဲ႔…” လို႔ ဟန္႔လိုက္မိေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက “ ေအးေလ…အဲဒါေၾကာင့္ ငါက အိမ္ေထာင္အၾကာႀကီး မက်ဘဲ ရက္သားပဲ က်ခ်င္တာေပါ့…” လို႔ ျပန္ေျပာပါေလေရာ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ နားလည္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို အနက္ဖြင့္ဖို႔ အေတြးတိမ္ေနေသးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္လည္း အႏွီအိမ္ေထာင္က ရက္သားေလာက္ပဲ အသက္ရွည္မွာ ေသခ်ာသကိုး။ စလယ္၀င္အိုး ဖင္မမည္းခင္ထိမေရာက္ဘဲ၊ ႏို႔ဆီဗူး တစ္ဗူး၀င္အိုး ဖင္မည္းေအာင္ေတာင္ သက္ဇိုးရွည္ရင္ ကံေကာင္း။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တစ္အိုးတစ္အိမ္ ( စကားလံုး လွလွသံုးရရင္ ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမၻာ ) ထူေထာင္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ကယ္ေတာ့ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား အေၾကာင္းဆက္၊ ေပါင္းဖက္ၾကတာကလား။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ကိုယ့္ပံုစံနဲ႔ကိုယ္ သီးျခားစီ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ ကာလရွည္ အတူလက္တြဲဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ နားလည္မႈရွိရုံနဲ႔ ဘယ္ရလိမ့္တုန္း။ ေဆြမေတာ္ မ်ဳိးမစပ္တဲ့ လင္မယားကို အသာထား၊ တစ္အူထံု႔ဆင္း ေမာင္ႏွမ၊ ညီအစ္မခ်င္းေတာင္ တစ္အိမ္တည္း အတူေနဖို႔ ထင္သေလာက္လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ အေတာ္အတန္ျမင့္မားလို႔ လင္ကိုယ္မယား အဆင္ေျပေျပ ေပါင္းဖက္နိုင္ဦးေတာင္ သူ႕မိသားစုနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု သဟဇာတျဖစ္ျဖစ္ သင့္ျမတ္ဖို႔က်ျပန္ေတာ့ စည္းရုံးေရးစြမ္းရည္္နဲ႔ ညွိႏႈိင္းေပးႏိုင္စြမ္း လိုလာျပန္ေရာ။

သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အေျခခံျခင္း၊ ႀကီးျပင္းတဲ့ေဒသခ်င္း၊ အႀကဳိက္ခ်င္း လားလားမွကို မတူတာကလား။ အႏွီလို မတူညီတာေတြထဲက ျပင္ႏိုင္တာေတြကို ညွိၾက၊ ႏႈိင္းၾက၊ မျပင္ႏိုင္ၾကတာေတြကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ၾကနဲ႔ လူူးကာလွိမ့္ကာ ျဖတ္သန္းလိုက္ခဲ့ၾကတာ အခုဆိုရင္ ဘာရတုလို႔ ေခၚရမွန္းမသိလို႔ အြန္လိုင္းေပၚတက္ေမႊၾကည့္ေတာ့ သံျဖဴရတု ( Tin anniversary ) လို႔ေခၚတဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြင္းကို ၀င္လာပါပေကာ။

 ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ သီးသန္႔လြတ္လပ္မႈကို တန္ဖိုးထားသေလာက္၊ ေမာင္ႏွမေတြ တၿပံဳႀကီးနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က်ျပန္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေႏြးေထြးေဖာ္ေရြမႈကို ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားျပန္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္က တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးလူလူ စာအုပ္ကေလးဖတ္၊ စာေလးေရး၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ေနရုံနဲ႔တင္ ေလာကစည္းစိမ္ေတြ႕တတ္ေပမယ့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က်ေတာ့ လင္စံုမယားဖက္ လက္ခ်င္းဆက္ၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ သြားသြားလာလာလုပ္တာမ်ဳိးကိုပဲ အာသီသ ပိုရွိတတ္တာကိုး။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အလိုကိုလိုက္တာ ေဘးကင္းသဟဲ့ဆိုၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေဘးခ် အျပင္သြားၾကျပန္ရင္လည္း တစ္ေရးၿပီး ေနာက္တစ္ေရး ေပၚတတ္ျပန္ေသးသဗ်ား။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က မိန္းမပီပီ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္ၿပီး ေတြ႕ကရာ စားခ်င္ေပမယ့္ ေဆးပညာေလး မေတာက္တေခါက္ တတ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က်ေတာ့ ဆိုင္နဲ႔ကႏၷားနဲ႔ က်က်နန သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ စားခ်င္ျပန္တာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာ သူစားခ်င္တဲ့ေနရာကို ကိုယ္လိုက္စား၊ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ေနရာမ်ဳိးမွာ သူလိုက္စားၿပီး ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းရျပန္ေရာ။

အစားအေသာက္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေရငန္ေသာက္၊ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းသူ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ျပဒါးတစ္လမ္းသံတစ္လမ္း။ ပဲႀကဳိက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ပဲကိုၾကည့္လို႔ေတာင္မရတဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းကို စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ။ ပဲနဲ႔အာလူးခ်က္တဲ့ ေန႔မ်ားဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္က ထမင္းကို ၀က္ေခါင္းထိုးစားသေလာက္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က တို႔ကနန္း၊ ဆိတ္ကနန္း။ သူ႕အႀကဳိက္ငါးဟင္းခ်က္တဲ့ ေန႔ဆိုရင္လည္း ဦးဟန္ၾကည္က စားတယ္ဆိုရံု မည္ကာမတၱ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က အစပ္ႀကဳိက္၊ ဦးဟန္ၾကည္က အစပ္ပါရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ျပန္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ၾကက္ဟင္းခါးသီးကို ႀကဳိက္သေလာက္၊ ဦးဟန္ၾကည္က အႏွီ ဘုေတြထစ္ေတြ ေထာင္းလေမာင္းထေနတဲ့ အရုပ္ဆိုးဆိုး ၾကက္ဟင္းခါးသီးျမင္ရင္ လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္တာမွ လက္ကိုယားလို႔ေနေရာ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာမွာ တစ္ေယာက္စီေနက်ရင္ေတာ့ ကိုယ္စားခ်င္ရာပဲ စားျဖစ္မွာ ေသခ်ာေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္မႈေပးရတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူ႕ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ ေျပလည္ေအာင္ ၾကားခ်ယူရတာကလား။

အစားအေသာက္ကိစၥတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ခံစားၾကတဲ့ ဂီတအမ်ဳိးအစားခ်င္းကလည္း မတူေရးခ်မတူ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္တို႔၊ ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္းတို႔၊ ဆရာေရႊျပည္ေအးတို႔၊ သဟာယ ဆရာတင္တို႔ကို တေလးတစားရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းတို႔၊ ေနေနတို႔၊ N ကိုင္ရာတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကိုမွ နား၀င္ပီယံရွိတဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ျဖစ္ေနၾကျပန္ေတာ့ တစ္ေယာက္က သူအားသန္တဲ့ ဂီတကို ခံစားေနရင္ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရုံပ။ အႏွီလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကို MP3 ေျပာင္းၿပီး ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ရုံ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း အႏွီအဆိုေတာ္ေတြဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တစ္လုံးမွ နားမလည္သလို၊ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကလည္း Beethoven တို႔ Chopin တို႔ကို ၾကည့္လို႔ကို မရတာကလား။ အႏွီေတာ့လည္း ညွိလို႔မရႏိုင္တဲ့ အရာကို ခြင့္လႊတ္ေပးၾကစတမ္းေပါ့ေလ။ သို႔ေပမင့္ အေနာက္တိုင္းက POP သီခ်င္းေတြကို ခံစားလို႔ရတာခ်င္းေတာ့ ဘံုယူလို႔ရေသးလို႔ ေတာ္ေပေသးရဲ႕။ The Corrs အဖြဲ႕ကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခံစားလို႔ရတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္ကပ္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ The Corrs နဲ႔ ၿငိမ့္ၾကရတာ ထံုးစံ။

က်န္တဲ့အေသးအဖြဲကိစၥေတြ မတူတာကို ေဘးဖယ္လို႔ရတယ္ထား ဘာသာတရား ယံုၾကည္မႈပိုင္းမွာလည္း တစ္လိုင္းစီ။ ဦးဟန္ၾကည္က မိရိုးဖလာအဆင့္ထက္ပိုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ။ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ကစၿပီး ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္အထိ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပိဋကတ္စာေတြ သင္ခဲ့၊ တက္ခဲ့တဲ့လူ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ခရစ္ယာန္စစ္စစ္ႀကီး။ အႏွီေတာ့လည္း သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးေပါ့ေလ။ တစ္ေယာက္ကိုခ်စ္လို႔ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘာသာကို ေျပာင္းလဲကိုးကြယ္ၾကတာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္မ၀င္စားတာအမွန္။ ကိုယ္စြဲၿမဲယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာေရးယံုၾကည္ခ်က္ကို အခ်စ္အတြက္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေျပာင္းလဲပစ္တာမ်ဳိးကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အယံုအၾကည္မရွိ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ကိုယ့္ဘ၀ထဲေရာက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ကို္ယ့္မိဘဘိုးဘြား အစဥ္အဆက္ ကိုးကြယ္အားထားခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ကို ေျမလွန္ပစ္တယ္ဆိုတာ မရိုးသားမႈ မဆန္ေပဘူးလား။ အႏွီေလာက္ေတာင္ စြဲၿမဲမႈမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အထင္ႀကီးလို႔ကို မရတာကလား။

ဘယ္လိုမွ ညွိလို႔မရႏိုင္တဲ့ ညွိလုိ႔လည္း မရေကာင္းတဲ့ ဘာသာေရးကိစၥမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈေပးလိုက္ၾကေတာ့ အဆင္ကိုေခ်ာလို႔ဗ်ား။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အႀကဳိက္ဆံုး စာအုပ္က ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႕ စာအုပ္ေတြျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာလည္း သမၼာက်မ္းစာ ကိုးကားခ်က္ေတြ ပါေနျပန္ေရာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ ဦးဟန္ၾကည္လိုက္ပို႔၊ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ၀င္ေဆြးေႏြး၊ အိမ္မွာ အလွဴခံလာရင္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က အလွဴေငြထည့္နဲ႔ နားလည္မႈေပးလိုက္ၾကတာ အခုဆိုရင္ အိမ္၀မွာ အလွဴခံရပ္ရင္ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္က ဦးဟန္ၾကည္ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိတယ္ေတာင္ သေဘာမထားဘဲ “ ဆရာမေရ…အလွဴခံ…” လို႔ တန္းေအာ္ေတာ့တာကိုး။ သားသမီးေတြ ထြန္းကားလာရင္လည္း မိဘလႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ဘာသာ၀င္အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္တာကို သေဘာမေတြ႕တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔ သူႀကဳိက္တဲ့ဘာသာတရားကို သူ႕ဖာသာ ယံုၾကည္ခြင့္ေပးၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသား။ ဟုတ္သေလ မိဘနဲ႔ သားသမီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လင္နဲ႔မယားပဲျဖစ္ျဖစ္ သံသရာတို႔ လားရာဂတိတို႔ဆိုတာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကိုး။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မတူပံုမ်ားေတာ့ စိတ္ေနစိတ္ထားခ်င္းလည္း တျခားစီ။ မိဘေတြရဲ႕ ပံုသြင္းေပးမႈနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က Independent type ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွီတြယ္ခ်င္ အားမကိုးခ်င္  ကိုယ့္အတြင္းစည္းထဲ သိပ္အ၀င္မခံခ်င္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေဖးေဖးမမနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့  Dependent type မဒမ္ဟန္ၾကည္က အစစအရာရာ ဦးဟန္ၾကည္ကို အားထားခ်င္ေနျပန္ေရာ။ ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆိုရင္ အ၀တ္အစား၀ယ္ရင္ေတာင္ ဦးဟန္ၾကည္က လွတယ္ေျပာမွ ၀ယ္တဲ့အထိ။ အျပင္ထြက္ဖို႔ အ၀တ္လဲျပန္ရင္လည္း သူ၀တ္ထားတာ လွရဲ႕လား ေမးရတာ အေမာ။ “ မိန္းမရယ္ မင္းစိတ္ထဲမွာ လွတယ္ထင္ရင္ ၀တ္သာ၀တ္စမ္းပါ…အႏွီေလာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိသင့္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္မိတုန္းကမ်ား စိတ္ေကာက္လို႔ကို မၿပီးေတာ့တာရယ္။ အစစအရာရာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ သည္ဘက္ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း တရားေဟာဖန္မ်ားမွပဲ အႏွီဒုကၡကင္းေတာ့တာကလား။ သို႔ေပမင့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ဒုတိယ ဦးဟန္ၾကည္ျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းတာ သဘာ၀မက်သလို၊ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဒုတိယ မဒမ္ဟန္ၾကည္ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္နိပ္ေတာ့မလဲ။ ကိုယ္စီရွိထားၾကတဲ့ သီးျခားအလွတရားေတြ ပ်က္စီးကုန္ေပမေပါ့။

ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ။ အစိုးရေက်ာင္းမွာ လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က အျပင္ေလာကမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေလေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အက်င့္စရုိက္ဆိုးေတြနဲ႔ အသားတက်ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ဘာသာေရးေက်ာင္းမွာ လူလားေျမာက္ၿပီး ဘာသာေရးပတ္၀န္းက်င္မွာ အသားက်ခဲ့တဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္အတြက္ေတာ့ အျပင္ေလာကရဲ႕ သာမန္လူေတြဟာ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ လူညစ္တစ္ေယာက္၊ လူေကာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ ဦးဟန္ၾကည္က အထိုက္အေလ်ာက္ သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေပမယ့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က်ေတာ့ စိတ္မေျဖႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္တာ သဘာ၀။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို ဂရုမထားမိရင္ အေရပါးလြန္းတယ္လို႔ ေဒါမနႆပြားစရာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ညွိႏိႈင္းေပးရျပန္ပါရဲ႕။

မဒမ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔က အႏွီလိုကြာျခားခ်က္ေတြမ်ားေပမယ့္ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတာက်ေတာ့ တူသဗ်ား။ တစ္ဖက္သားကို အားနာတတ္တဲ့ အသံုးမက်တဲ့ အက်င့္ခ်င္းလည္း တူသဗ်ား။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ဖက္သား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္တတ္ၾကသဗ်ား။ ကိုယ့္ကို အကူအညီလာေတာင္းရင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက မရွိရွိတာ ရွာႀကံၿပီး အကူအညီေပးပံုခ်င္းကလည္း တူေနျပန္လြန္းလို႔ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္သတိေပးေနၾကရေသးရဲ႕။ ရွိစုမယ့္စုေလးေတြ သူမ်ားကို စိတ္တူကိုယ္တူ အကူအညီေပးလိုက္မိလို႔ ေရေသာက္ေနရေပါင္းကလည္း မေရႏိုင္ဘူးကိုး။ သူ႕မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးဘက္ကို ပံ့ပိုးဖို႔ကိစၥဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္က တက္တက္ႁကြႁကြ ဦးေဆာင္သလို၊ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မိဘေတြကို ပံ့ပိုးဖို႔ဆိုရင္လည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္က ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိလြန္းျပန္ေရာ။

အႏွီေလာက္ နားလည္မႈေတြ ျပည့္ေနေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ကေတာက္ကဆျဖစ္စရာ၊ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္စရာေတြ မရွိေတာ့ဘူးရယ္လို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ တစ္ပါးစပ္တည္းမွာ အတူရွိေနတဲ့ လွ်ာနဲ႔သြားပဲ မကိုက္မိၾကဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္မတုန္း။ ကိုယ့္ဘက္ကမွန္တယ္ထင္တဲ့ ကိစၥေတြဆိုတာလည္း သူ႕ဘက္ကၾကည့္ျပန္ရင္ မွားခ်င္မွားေနတတ္တ့ဲ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြကလည္း ျပႆနာျဖစ္တတ္ေသးတာကိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမႈိက္ကစၿပီး ျပသာဒ္မီးမေလာင္ဖို႔၊ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြး မထြက္ဖို႔ကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သတိထားရပါရဲ႕။ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာေတြကို အျပင္မထုတ္ဖို႔ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္တြင္းမီးကို အိမ္ျပင္မသယ္ဖို႔၊ အိမ္ျပင္က ျပႆနာေတြကို အိမ္သယ္မလာဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အေလးဂရုျပဳၾကလြန္းလို႔သာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္လာခဲ့တာကလား။

ကိုယ့္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလက တကယ့္ကို တိုတိုေလးပဲကိုး။ သို႔ေပမယ့္ ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ဘ၀ခရီးဆိုတာ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ရွည္လြန္းေနျပန္ေရာ။ အႏွီဘ၀ခရီးႀကီး တေလွ်ာက္လံုး လင္ကိုယ္မယား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈရွိရွိ၊ ေဖးေဖးမမနဲ႔ ေအာင္ေအာက္ျမင္ျမင္ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ႀကဳိေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ရင္ေမာစရာႀကီးပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္သည္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း သည္ေကြ႕မွာ သည္တက္နဲ႔ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ရင္ ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္ၿပီး မီးစင္ၾကည့္ကၾကရတာကို အသားက်ေနၿပီးသား မဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္ေရးစကားပံုထဲမွာေတာ့ “ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ရန္သူေတြ အ၀ိုင္းခံထားရတဲ့ ရဲတိုက္နဲ႔ တူတယ္ ” လို႔ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ အနက္ေပးထားပါရဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အျပင္ကလူေတြက အထဲ၀င္ခ်င္ၿပီးေတာ့ အထဲကလူေတြက အျပင္ထြက္ခ်င္ၾကလို႔ ဆိုပဲ။ လူၿပဳိႀကီး၊ အၿပဳိႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ သူႀကီးမင္းတို႔၊ မင္းဧရာတို႔၊ ကိုဘႀကဳိင္တို႔၊ ေဒၚေခ်ာတို႔၊ ဂ်ယ္ရီပစ္ပစ္တို႔၊ မိုးေငြ႕တို႔၊ စန္းထြန္းတို႔ ကေတာ့ အထဲ၀င္ခ်င္ၾကေပမေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဆယ္ႏွစ္တာအတြင္းမွာ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္မေပၚခဲ့တာပဲ ဂုဏ္ယူရတာပါ့ဗ်ာ။

ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္ ညွိခဲ့ရ နားလည္ေပးခဲ့ရ၊ ေလာေလာဆယ္မွာ ညွိေနဆဲ နားလည္ေပးေနရဆဲ၊ ေနာင္လာမယ့္ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ညွိေနရဦး နားလည္ေပးေနရဦးမယ့္ မတူညီမႈေပါင္းစံုကို ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က အိမ္ေထာင္သက္ ရွည္ၾကာေလးျမင့္ေအာင္ စာနာနားလည္မႈေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲေတြကို အင္မတန္မွ ေလးစားၿပီး အထြတ္အျမတ္ထားမိပါရဲ႕။ အျပင္ေလာကက အႏွီလို မိတ္ေဆြေတြကိုေတာ့ စကားစပ္မိတိုင္း အိမ္ေထာင္သက္အတြက္ ေလးစားေၾကာင္း ေျပာျဖစ္စၿမဲ။ ဘေလာ့ရြာေပၚမွာေတာ့ ဂုဏ္ျပဳပို႔စ္ေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘေလာ့ရြာရဲ႕ အရိုေသခံျဖစ္ၿပီး လာမယ့္ႏို၀င္ဘာ ၂ ရက္ေန႔မွာ အိမ္ေထာင္သက္ ပုလဲရတုတိုင္မယ့္ အန္တီတင့္ တို႔စံုတြဲကို အခုပို႔စ္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ပါရဲ႕။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ၁၀ ႏွစ္တာအတြင္းမွာ ေတြ႕ႀကံဳျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ညွိယူရျခင္း၊ နားလည္မႈေပးရျခင္းဆိုတဲ့ အခက္အခဲေတြဟာ အန္တီတင့္တို႔ ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ်ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုပဲ ရွိဦးမွာ ေသခ်ာသကိုး။ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အိမ္ေထာင္သာယာစိုျပည္ေအာင္ သည္ေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ မယိုင္မလဲ တည့္မတ္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါအန္တီတင့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အရိုအေသ အေလးအျမတ္ျပဳရင္း ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ သာယာခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္စြာနဲ႔ ေႏြးေထြးခ်မ္းျမေသာ မိသားစုဘ၀ကို ဆက္လက္တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။              ။

စာႁကြင္း။                         ။

ပို႔စ္ေရးဖို႔ အြန္လိုင္းေပၚတက္ၾကည့္ေတာ့ Tin anniversary အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးရမယ့္ပန္းက Daffodil ဆိုပါလား။ Pearl anniversary အတြက္က်ေတာ့ Lily ေပးရမတဲ့။ အန္တီတင့္ရဲ႕ အိမ္ဦးသခင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး။ ပန္းဆိုရင္ စပယ္ပန္းနဲ႔ သေျပပန္းေလာက္ပဲ သိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အႏွီ anniversary ေရာက္ရင္ ကိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ေရ မင့္ဖာသာ ႀကဳိက္တဲ့ပန္းပဲ ရွာ၀ယ္ေခ်ေတာ့လို႔ပဲ ေျပာရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ( ေခါင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ဗိုက္မွာ ေခါင္းအံုး ကပ္ၿပီး ေျပာရင္ ပိုၿပီးေဘးကင္းမယ္ )

ကိုင္း…ေႏွာလိုက္ဦးမယ္ နတ္သံ . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ 

 အလကားမတ္တင္းရတဲ့ ဘေလာ့ေလးေဆာက္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ထင္တာေလးေတြ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ စၿပီးေရးပေဟ့ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက တစ္လကို အနည္းဆံုး ပို႔စ္တစ္ခုေလာက္ကေတာ့ မပ်က္မကြက္ တင္ျဖစ္ခဲ့သေပါ့။ သို႔ေပမင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလ၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ဘေလာ့လည္းမဂင္းျဖစ္၊ ဖြဘြတ္လည္း ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မသံုးျဖစ္ေလေတာ့ ဘေလာ့ရြာႀကီး ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဘာေတြပ်က္ကုန္ၿပီဆိုတာ နကမၸတိၱ နကန္းတစ္လံုးမွကို မသိဘဲျဖစ္ေနပါေရာလား။ ၀ါဆိုဦးကတည္းက အႏွီလို ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလိုက္တာ အခုလို သီတင္းကၽြတ္ကာနီးမွ ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါ ျပန္ေပၚလာေတာ့တာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ျဖင့္ လူ႔ျပည္ညည္းလို႔ နတ္ထီးစံ ( ဟုတ္ေပါင္ . . . )  ေလာကီညည္းလို႔ ၿမဳိင္ႀကီးစံတယ္လို႔မ်ား အထင္ေတာ္ မမွားၾကဖို႔ သတင္းမပ်က္ေအာင္ ရွင္းခ်က္ကေလးေတာ့ အရင္ေဆာင္ရဦးမယ္ ထင္ရဲ႕။

ခ်စ္လွစြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ခင္ပြန္း၀တၱရားငါးပါးနဲ႔ အညီျပဳစုလုပ္ေကၽြးဖို႔ တာ၀န္ႀကီးရွိေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေတာထြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ တစ္ေန႔တာ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာင္ ဟိုဟိုသည္သည္ သေ၀မထိုးရဲဘဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်ည္တိုင္ ( ဟုတ္ေပါင္ . . .  ) အိမ္ျပန္ရပါသဗ်ား။ တရားရဖို႔အတြက္ကိုေတာ့ ေတာထြက္စရာမလိုဘဲ ေရႊျပည္က လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း၊ နားေထာင္ရင္းနဲ႔တင္ တရားတင္မကဘဲ၊ သံေ၀ဂပါအဆစ္ရရွာတဲ့ ေရႊျပည္သားစစ္စစ္ႀကီး မဟုတ္ပါလား မိတ္ေဆြတို႔ေရ။ အႏွီလို မ်က္စိတစ္ခ်က္ေ၀့ရုံနဲ႔တင္ စိတ္အႀကံေျမာက္၊ အဓိ႒ာန္ေပါက္ၿပီး အဆင္သင့္ရင္ အရွင္လတ္လတ္ နိဗၺာန္ပါေရာက္ႏိုင္တဲ့ ပါရမီထူး၊ ဓာတ္ခံထူးေတြ ပြင့္ဖူးစည္ပင္ရာ ေရႊျပည္မဟာကို တျမတ္တႏိုး ရွိလြန္းလို႔လည္း ေဖာရင္းမလားဘူးတဲ႔ ေတာတြင္းသားဦးဟန္ၾကည္အျဖစ္ကို သည္ေန႔သည္အခ်ိန္အထိ က်ားပိန္တြယ္ တြယ္ထားရရွာပါသဗ်ား။

စာမေရးရရင္ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ ၀ဋ္နာကံနာဆုိးႀကီး ေမြးကတည္းက ပါလာရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ဘယ္ဒင္းေသာ ပါပၿဂိဳဟ္စီးၿဂဳိဟ္နင္းမ်ားက ကူညီကာ၀ိုင္းၿပီး မႈိင္းမေတာ္မူၾကရွာေရာ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမြးသမိခင္နဲ႔ ေမြးသဖခင္က တဖြဖြနားခ်ေနတဲ့ၾကားက ျမန္မာပီသႏိုင္သမွ်ပီသေအာင္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ ကြမ္းတဖြတ္ဖြတ္၀ါးေနတဲ့ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို အျမစ္က ကၽြတ္ေစခ်င္တဲ့ သမၼာေဒ၀နတ္အေပါင္းတို႔ကပဲ အေၾကာင္းညီညြတ္ေအာင္၊ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးေတာ္မူၾကသလား မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာသင္ခ်ိန္မွာ နက္ဘြတ္ကေလးနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ေနရင္း ကြမ္းတံေတြးေထြးဖို႔ ေထြးခံအယူမွာ ကီးပက္ေပၚကို ကြမ္းတံေတြး သံုးေလးစက္ေမွာက္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု နက္ဘြတ္ကေလးက ကီးသံုးလံုး မာလကီးယားပါေလေရာ။ တိုင္းျခားက ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ကီးပက္တစ္ခုပ်က္၊ တစ္ခု၀ယ္စြပ္လိုက္ဖို႔ လြယ္ေပမင့္ ေရႊျပည္သားေက်ာမြဲ ဦးဟန္ၾကည္အဖို႔မွာေတာ့ အႏွီေလာက္ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။ မ်က္ႏွာေလးကို ဇီးရြက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ရွဳံ႕ႏိုင္သမွ် ရွဳံ႕ၿပီး  ၿမဳိ႕ထဲက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္သြားၿပီး ကယ္ပါဇာတ္ခင္းယူရတာကိုး။ ေရႊျပည္က နည္းပညာအေရာင္းဆိုင္မ်ားကလည္း ၀န္ေဆာင္မႈ ဘာေကာင္းသလဲ ေမးေတာ္မမူနဲ႔။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ နက္ဘြတ္ပိစိေညွာက္ေတာက္ကေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး “ ဘာမွမပူနဲ႔ ဆရာေရ . . . ကီးပက္ကေတာ့ျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး . . . ” လုပ္ပါေလေရာ။

အံမယ္ အႏွီေလာက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ဘယ္ျဖံဳလိမ့္တုန္း။ အြန္လိုင္းေပၚ ေတာင္ေမႊေျမာက္ေမႊလုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရာင္းတဲ့ ၀က္ဆိုဒ္၊ ၾကက္ဆိုဒ္ေတြမွာ ေစ်းႏႈန္းေတြ စံုစမ္းထားၿပီးသား မဟုတ္လား။ အႏွာနဲ႔ “ ကြာ  . . . ျပင္လို႔မရလည္း အသစ္၀ယ္ထည့္တာေပါ့ကြာ . . . ကီးပက္အသစ္တစ္ခု ဘယ္ေလာက္ရွိတာမွတ္လို႔ . . . ” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ခပ္ဖိန္းဖိန္းေလး ဥပစာယ လုပ္လိုက္မိမွပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသားက “ မထင္နဲ႔ဆရာေရ . . . ဆရာ့နက္ဘြတ္အမ်ဳိးအစားက ကီးပက္အေတာ္ရွားသဗ်ား . . . အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေနာက္ထပ္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး အသစ္သာ ၀ယ္ေပေရာ့ . . . ” လို႔ ေစတနာဗလပြနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အသစ္ရ၊ သူ႔ဆိုင္လည္း အျမတ္ရေအာင္ အခၽြန္နဲ႕ မ-ေတာ္မူလိုက္တာ နဂိုက ဇီးရြက္သာသာမ်က္ႏွာခမ်ာ ထင္ရွဴးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ပါေလေရာ။ အႏွီထင္းရွဴးရြက္ကို အီးမွန္တဲ့ မ်က္ခြက္နဲ႔ ေအာင့္သက္သက္အိမ္ျပန္ၿပီး နက္ဘြတ္ကို ေခ်ာင္ထိုးၿပီး ေရႊျပည္သားျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို အႏုလံုပဋိလံု ထိုင္စဥ္းစားေနလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တစ္လေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိေတာင္ ေသာက္က်ဳိးနည္းေကာင္းကြက္ေတြ ကုန္ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘဲကိုး။

သည္ၾကားထဲမွာ ေတြ႕သမွ် ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္၊ အျပင္ဆိုင္ေတြသာမက နည္းပညာသမား ႀကီး၊ ငယ္၊ လတ္မေရြးဆီမွာပါမက်န္ ကီးပက္ကို ျပင္လို႔ရရင္ ျပင္ေပးေတာ္မူၾကဖို႔၊ ျပင္လို႔မရရင္လည္း အသစ္မွာရင္မွာေပးေတာ္မူႀကဖို႔ ကိုယ့္ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ေငြနဲ႔ကို ေအာက္က်ေနာက္က် နတ္သံေႏွာရတာမ်ား ၾကာေတာ့ အေရမရ၊ အဖတ္မရတဲ့ စာေရးတဲ့အလုပ္ကိုပဲ ဇြဲမ်ဳိးႀကီးလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ ေသာက္ျမင္ကတ္ၿပီး ဖင္ပိတ္ကန္စိတ္ ေပၚလာတဲ့အထိ။ စာမေရးရမေနႏိုင္ျပန္လို႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ desk top ကို သူအလစ္မွာ အပိုင္စီးၿပီး စာေရးျပန္ေတာ့လည္း ႏုႏုရြရြ နက္ဘြတ္ကီးပက္နဲ႔ အထာက်ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းအသံျမည္တဲ့ ကီးဘုတ္မာမာႀကီးကို ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေတာ္မူၾကျပန္ေလေရာဗ်ား။ သည္ၾကားထဲမွာ ညႀကီးသန္းေခါင္သန္းလြဲမွာ ပီစီက ကီးဘုတ္ႀကီးကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္ေအာင္ ရိုက္ရျပန္ေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က အိပ္ေရးပ်က္ရန္ေကာဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းက ထိုးျပန္ပါေလေရာ။ နဂါးမ်က္ေစာင္းက အေၾကာင္းသံုးပါးပဲ မေရြးတာ၊ မဒမ္ဟန္ၾကည့္မ်က္ေစာင္းက အေၾကာင္းတစ္သိန္းေလာက္မေရြးမွန္း ကိုယ္ေတြ႕သိထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔စာေရးျခင္းအမႈကို ေ၀ရာမဏိလုပ္ၿပီး ေရွးမူမပ်က္ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ကိုင္ၿပီး ရေသ့စိတ္ေျဖလုပ္ရရွာသေပါ့။ ( ကေတာက္ . . . ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္သနားလာပါေရာလား . . . )

တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ေရးေနက်စာမေရးရလို႔ ေနမထိ၊ ထိုင္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ၾကည့္ရင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ သနားသြားဟန္တူရဲ႕ ( ေသာက္ညင္ကတ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သပဗ်ာ . . . ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကပဲ ေတြးၾကစတမ္း . . . ) ေနျပည္ေတာ္က သူ႕မတ္ေတာ္ေမာင္ ကြန္ပ်ဴတာသမားကို လွမ္းၿပီးအပူကပ္ေပးပါေလေရာ။ ( အႏွီလိုက်ျပန္ေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ခ်စ္စရာ တယ္ေကာင္းသကိုး . . . သူႀကီးမင္း၊ ကိုဘႀကဳိင္၊ ေမာင္မ်ဳိး၊ မင္းဧရာတို႔ကဲ့သို႔ေသာ ဘေလာ့ဂါလူၿပဳိသိုးမ်ား အားက်မုဒိတာပြားေတာ္မူၾကကုန္ . . .  ) မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ညီမကို ယူထားမိရွာတဲ့ မတ္ေတာ္ေမာင္ခမ်ာလည္း သူ႕မရီးကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္က ရွိေလေတာ့ “ စိတ္သာခ် . . . ရေစရမယ္ ” လို႔ အာမဘေႏၲခံပါေလေရာ။ အႏွီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးက သူ႕အဆက္အသြယ္ ကြန္ပ်ဴတာပစၥည္းဆိုင္မွာ အကူအညီေတာင္းလိုက္တာ တစ္လအလိုမွာ ကီးပက္ရၿပီလို႔ အေၾကာင္းျပန္ပါေလေရာ။ အႏွာေပမယ့္ မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကေန ဦးဟန္ၾကည္မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူျမတ္ေလာင္းတို႔ ႀကီးစိုးမင္းမူရာ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို လွမ္းပို႔ဖို႔ လမ္းေၾကာက ရွာလို႔ မရ ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ အႏွီလိုနဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကီးပက္ခမ်ာ ၁၅ ရက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရတဲ့ လူႀကံဳနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္သြားေတာလားရြတ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ေဒသျမတ္ကို လားျပန္ေခ်သေပါ့။

အႏွီေနျပည္ေတာ္က ကီးပက္ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲေရာက္ဖို႔ ေမာ္ေရႊၿမဳိင္ၿမဳိ႕က မိတ္ေဆြေတြကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္၊ အပူကပ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကေန ေရႊၿမဳိင္ကို ကားတစ္ဆင့္၊ ေရႊၿမဳိင္ၿမဳိ႕ကေန ဦးဟန္ၾကည္ေနတဲ့ အႏွီဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို ကားတစ္ဆင့္ ေငြလမ္းခင္းၿပီး တစ္လိမ့္ခ်င္းေရာက္ေတာ္မူပါေရာ။ အႏွီေလာက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေတာ္မူပါတဲ့ ေရႊျပည္ရဲ႕ DHL ႀကီးေတြကိုး။ အႏွာေတာင္မွ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ မတ္ေတာ္ေမာင္က သူ႕မယားညီအစ္ကို ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ေစတနာဗလပြနဲ႔ ကီးပက္ဖိုး ျမန္မာက်ပ္ေငြ သံုးေသာင္းခုနစ္ေထာင္တိတိကို အလကားမတ္တင္း အလွဴဒါန ျပဳလိုက္ေပလို႔ ထိုက္သင့္သေလာက္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကုန္ သက္သာရေခ်ေသး။

လြန္ခဲ့တဲ့လထဲက ကီးပက္ေရာက္လာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ေဇာကပ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ၀မ္းသာရေအာင္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္းေပးပါေလေရာ။ ( အႏွီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုး . . .  ) အံမယ္မင္း အႏွီေန႔က နာရီလက္တံမ်ား ေႏွးခ်က္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ညကိုးနာရီမခြဲႏိုင္ဘူးဗ်ား။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကို ၀ရုန္းသုန္းကားျပန္ေျပးၿပီး ပါဆယ္ထုပ္ကိုဖြင့္ ကီးပက္အသစ္ကို ၾကည့္လိုက္မိပါမွပဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ခဲေလသမွ် ပဲေရပြပါေလေရာလား။ သူ႕ကီးပက္က ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ နက္ဘြတ္နဲ႔ ကီးမွမကိုက္ဘဲကုိး။ အံမယ္မင္း . . . ပါဆယ္ထုပ္ေပၚမွာေတာ့ Ben Q Joybook lite U 106 လို႔ အက်အနေရးထားေပမယ့္ အထဲမွာက်ေတာ့ ဘယ္ဒင္းက ကီးပက္ႀကီးမွန္း မသိတဲ့ သေကာင့္သားႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မဂၤလာဦးညမွာ သတို႔သမီးေနာက္လင္ယူသြားတဲ့ သတို႔သား အသစ္စက္စက္လို ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလို ျဖစ္ပါေလေရာ အရပ္ကတို႔ေရ။

အႏွီေလာက္ေတာင္ အိုးေတာ္လုပ္ ဖုတ္ရင္းကမက်က္ျဖစ္ပါမ်ားလြန္းေတာ့ ဘာမထီ၊ ဇာနည္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေရႊျပည္သားပီပီ ေယာနိေသာမနသိကာယ ဆိုတဲ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ “ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျခင္း ” ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကို အတိအက်လိုက္နာလိုက္ရပါေလေရာ။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာရရင္ေတာ့ “ အိမ္း. . . ေရႊျပည္သားျဖစ္ပါလ်က္ကနဲ႔ ေရႊျပည္သားလိုမေနမိတဲ့ ငမိုက္သား  . . . တရားရေလေရာ့  . . . ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားခ်ယူရတာကိုး။ အႏွာေပမယ့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဇြဲေကာင္းသဗ်ား။ ေနျပည္ေတာ္က သူ႕ညီမနဲ႔ တစ္မိနစ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေျခာက္ဆယ္၊ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းက်ပ္တိတိနဲ႔ အလြန္တရာမွ ေစ်းသက္သာၿပီး လိုင္းဆြဲအား ေကာင္းလြန္လြန္းလို႔ ေခါင္းကဆံပင္ေတြပါ အေခ်ာင္းလိုက္ မိုုးေပၚေထာင္တဲ့ MPT ျမန္မာစီဒီအမ္ေအဖုန္းကို သံုးရက္အတြင္း ဖုန္းကဒ္ႏွစ္ကဒ္ကုန္ေအာင္ ကြန္တက္ယူၿပီး ဆံုးခန္းမတိုင္ေသးတဲ့ ကီးပက္အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ဆက္လႈပ္ရွားျပန္ပါေလေရာ။ သူတို႔ခ်င္း ဘယ္ဒင္းက ဘယ္လို ဆက္သြယ္လိုက္မွန္းမသိဘဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို ကုန္ဆင္း၀ယ္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္က ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျပန္မွာ ကီးပက္အမွားကို ျပန္ထည့္ေပးၿပီး ကီးပက္အသစ္နဲ႔ ျပန္လဲဖို႔ စီမံျပန္သဗ်ား။

ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ခရီးသြားမယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ကီးပက္အေဟာင္းကို ထည့္ေပးၿပီး ရွာ၀ယ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းေပးျပန္ရဲ႕။ ( အင္း . . . ေရးေနရင္းကပဲ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်းဇူး အေတာ္မ်ားေနတာ သတိထားမိပါေသး . . . ) အႏွီမိတ္ေဆြကလည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အမွာစကားကို အေတာ္ေလး နားစိုက္ဟန္တူရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ရန္ကုန္ကျပန္ေရာက္လာေပမယ့္ သူ႕သားအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ဖို႔ စံုစမ္းရင္း ကီးပက္ကိစၥေမ့လာပါသတဲ့ဗ်ား။ အင္း . . . ဆြမ္းခံစားရတာ ခ်က္စားရသေလာက္ ဘယ္၀လိမ့္တုန္း။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ညီမ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ လူႀကံဳကေတာ့ ေနာက္သံုးေလးရက္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ေရာက္မယ္ဆိုရဲ႕။ ကီးပက္လဲလို႔မရရင္ အသစ္၀ယ္ဖို႔ မဒမ္ဟန္ၾကည္က သူ႕ညီမကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေတာ္ခ်လိုက္ပါသတဲ့။ အင္း . . . ကီးပက္တစ္ခုနဲ႔တင္ သက္ဆိုင္ရာ သက္ဆိုင္ေၾကာင္းေတြလည္း အေတာ္ေခါင္းခဲၾကရရွာမွာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔တင္ စာေရးခ်င္စိတ္ လြန္လြန္းကဲလြန္းတဲ့ ကိုယ့္၀သီကိုေတာင္ ျပန္ဆန္းစစ္မိပါေရာလား။

ကီးပက္မရတဲ့အေတာအတြင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ႕ညီမနဲ႔ ကြန္တက္မျပတ္ေရး အေရးႀကီးေနတဲ့ၾကားမွာ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕က ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာမြဲရပ္ကြက္ကို မီးေပးတဲ့ ထရန္စေဖာ္မာ ဂန္႕သြားျပန္တာေၾကာင့္ မီးမျမင္ရတာ သည္ေန႔ဆိုရင္ ေလးရက္ေျမာက္ပါေရာလား။ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို မီးေပးဖို႔ ေလလံယူထားတဲ့ ဘာဘာညာညာရဲ႕ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းမမရဲ႕ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ့ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ထားကို ရာႏႈန္းျပည့္ယံုၾကည္ၿပီးသား ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တစ္လနီးပါးေလာက္ အက္ဒီဆင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳရကိန္းျမင္ေၾကာင္း တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ထားလိုက္ရေသးသဗ်ား။ အႏွီေတာ့ ေရႊျပည္သား ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေန႔လည္ဘက္စာသင္သြားရင္ ဘာဘာညာညာရဲ႕ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ပုဂၢဳိလ္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ လမ္းကုမၸဏီက ကြန္ကရစ္လမ္းအေပါက္ေတြကို ေျမဖို႔ျပဳျပင္ျခင္းဆိုတဲ့ ကမၻာမွာမရွိတဲ့ လမ္းျပဳျပင္ျခင္း နည္းပညာအသစ္နဲ႔ လမ္းျပင္ထားတာေၾကာင့္ အညာေတာပိုင္းအလြမ္းေျပ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္ေနတဲ့ ၿမဳိ႕ရဲ႕အထင္ကရလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ရွိရွိသမွ် ဖုန္းေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ အားသြင္းမီးအိမ္ေတြ တနင့္တပိုးသယ္ၿပီး လုံုးခနဲ၊ လံုးခနဲထေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ပါးစပ္ထဲမ၀င္ေအာင္ surgical mask တစ္ခုတပ္လို႔ ရွိစုမယ့္စု ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္၀ယ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေလးကို စမ္းတ၀ါး၀ါးေမာင္းရင္း မီးရွိတဲ့ေနရာက မီးသယ္တဲ့လုပ္ငန္းကို သည္ရက္ပတ္အတြင္းမွာ တတပ္တအားလုပ္ေနရျပန္ပါေၾကာင္း နတ္သံေႏွာလိုက္ရပါရဲ႕ ဘေလာ့ဂါအေပါင္းတို႔ေရ။

စာႁကြင္း။             ။

အႏွီပို႔စ္ကို အေနာက္ရြာကို ျမန္မာမႈျပဳထားတဲ့ စတိုင္အရ နက္ဘုတ္မွာ desk top ကီးပက္အႀကီးႀကီး တပ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္နဲ႔ ေရးလိုက္ပါသဗ်ား။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာလို႔မွ ရန္ကုန္ကကီးပက္မေရာက္ရင္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၊ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းရမယ့္ ေရႊျပည္သားထံုးကို ႏွလံုးမူလို႔ မိေထြးေတာ္တိုင္းျပည္ဘက္ခ်ီတက္ၿပီး ကီးပက္အေရးေတာ္ပံုဆင္ႏႊဲမယ့္အေၾကာင္း ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ပါေၾကာင္း . . .။                 ။