ထိုမနက္ခင္း . . .

မေန႔ညက မိုးရြာသည္။ ရာသီဥတုသည္ ေအးေအးျမျမႏွင့္ သာေတာင့္သာယာရွိလွ၏။ မနက္ေစာေစာထစရာမလိုေသာ ဖိုးကံေကာင္းမ်ားအတြက္ အိပ္ယာထဲတြင္ ဟိုလူးသည္လွိမ့္ျဖင့္ ႏွပ္ရင္း ဇိမ္တည္ရန္ေကာင္းေသာ ရာသီဥတုပင္တည္း။ ပါးစပ္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရရွာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား အိပ္ယာထဲတြင္ မႏွပ္ႏိုင္။ မနက္ခင္း ေျခာက္နာရီထိုးသည္ႏွင့္တၿပဳိင္တည္း အိပ္ယာမွ လူးလဲထရေလေတာ့သည္။ မေန႔ညက ဆယ့္တစ္နာရီထိုးတြင္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့မိသည္မွာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ အခါတိုင္းညမ်ားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ အေစာဆံုး အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္ေလာက္ ျဖစ္ေလသည္။ မေန႔ညကမူ လက္၀ဲဘက္နားက တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနသျဖင့္ စိတ္လက္မၾကည္မသာျဖစ္ကာ ခပ္ေစာေစာပင္ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုးေအးေအးႏွင့္ ခ်ဳိးေကြးေကြးရန္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေသာ အရုဏ္ဦးအခ်ိန္၌ အိပ္ယာမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏိုးထႏိုင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေလာ။ မကြယ္မေထာင့္၀န္ခံရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္မည္ေသာ လူထူးဆန္းသည္ ညအခ်ိန္တြင္ အိပ္စက္ရမည္ကို အလြန္တရာ ႏွေျမာသလို၊ မနက္ခင္းတြင္ ေစာေစာအိပ္ယာထရမည္ကိုလည္း အလြန္တရာမွပင္ စက္ဆုပ္လွေပ၏။ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ တစ္ခါမွ အိပ္ယာမထခဲ့ဖူးေခ်။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ ငယ္ဘ၀ကဲ့သို႔ ပ်င္းေၾကာဆြဲရန္ အခြင့္မသာေတာ့။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ အာေ၀နိက ဒုကၡမ်ားတြင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထရျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ အနက္ဖြင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ၀ီရိယေကာင္းလွေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို အားက်ေပစြ။

အိပ္ယာမွ စိတ္လက္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖင့္ ႏိုးထခဲ့ေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကား မၾကည္လင္လွ။ လက္၀ဲဘက္နားသည္ ညကထက္ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ကိုက္ခဲျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအသက္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ နားကိုက္သည့္ေ၀ဒနာကို တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ထိုေ၀ဒနာအသစ္အဆန္းသည္ အခံရဆိုးလြန္းလွေပစြ။ မ်က္ႏွာဘယ္ျခမ္းတစ္ခုလံုးသို႔ နာက်င္မႈေ၀ဒနာက ဖိစီးေန၏။ ဇရာမဖိစီးခ်င္ ဗ်ာဓိေရာက္ခ်င္သည္ထင္၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မရဏသႏၲ၀ီထိ မက်ေသးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပေတာ့မည္။ နားအနာသက္သာႏိုးႏိုးျဖင့္ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ရင္း အိပ္ခန္းမွထြက္ကာ စြန္႔ျခင္း၊ သန္႔ျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် အညင္သာဆံုး ေဆာင္ရြက္သည္။ သတိထား၍ မ်က္ႏွာသစ္သည့္ၾကားမွ အလိုက္မသိေသာ လက္က လက္၀ဲဘက္နားကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ အဖ်ားခတ္မိျပန္သည္။ မေအာ္မိေအာင္ အံႀကိတ္ထားရျပန္၏။ နားကိုက္ေနခ်ိန္တြင္ သြားတိုက္ရသည္မွာလည္း ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ဟု အမွတ္ထင္ထင္ သတိထားမိျပန္သည္။ ေ၀ဒနာကို ဥာဏ္ျဖင့္ယွဥ္ရန္ အားထုတ္သည္။ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူလွ။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းမွထြက္ရသည္။ အ၀တ္တန္းေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ အက်ႌခပ္လတ္လတ္တစ္ထည္ကို ယူ၀တ္သည္။ ပုဆိုးခပ္သန္႔သန္႔တစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး လူေယာင္ဖန္ဆင္းသည္။ ဆရာဟူေသာ သတၱ၀ါသည္ မိမိကိုယ္ကိုပါ ေရာင္းကုန္စာရင္းတင္ေနရေသာ သနားစရာသတၱ၀ါျဖစ္မည္ထင္၏။

မနက္ေျခာက္နာရီခြဲလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ န၀မတန္းေက်ာင္းသား ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား အခ်ိန္မွန္လြန္းေပစြ။ ၀ီရိယေကာင္းလြန္းသည္ဟု အခ်ီးက်ဴး မေစာေလႏွင့္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားသည္လည္း ဦးဟန္ၾကည္နည္းႏွင္ႏွင္ အိပ္ယာထ ခပ္ပ်င္းပ်င္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မေအႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူက ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းျဖင့္ ဇြတ္အတင္းႏႈိးလႊတ္လိုက္သျဖင့္သာ ေက်ာင္းခ်ိန္မီေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တာ၀န္မေက်မည္ကို ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ အိပ္ယာထရေသာ ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ မိဘေမာင္ဘြားကို ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ အိပ္ယာထရေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔မွာ အေနအထားခ်င္း သိပ္မကြာလွ။ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ သတင္းေလြ႕ေလြ႕ ေပါင္းဖက္ေတြ႕ၾကသည္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ထိုင္သည္။ ဆရာျဖစ္သူ ဦးဟန္ၾကည္က တပည့္ျဖစ္သူကို ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ဖြင့္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ ေခတ္ကာလ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစာ အားနည္းလြန္းလွျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ ဘ၀င္မက်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ဦးတည္းေသာ န၀မတန္းေက်ာင္းသားကို အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း ျမန္မာသဒၵါကို ဖိသင္၏။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သင္၏။ ကိုးတန္းသည္ ေက်ာင္းစစ္ျဖစ္သည္ဟု ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ အတန္းပိုင္က ခနဲ႔ေျပာေျပာသည္ဟု ေမာင္ေက်ာင္းသားက ဦးဟန္ၾကည္ကို တိုင္ေလသည္။ ေအာင္မွတ္သည္ သူမလက္ထဲတြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မ၀င္စား။ ေအာင္ျခင္း၊ က်ျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္၊ တတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းသည္ ပဓာနဟု ႏွလံုးပိုက္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို အသင္ဆရာမ ေလွ်ာ့တြက္ေလျခင္းဟု တစ္ခ်က္ၿပဳံးမိသည္။ သူမ၏ က်ဴရွင္တြင္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား သံုးေလးဆယ္ရွိေနၿပီကိုပင္ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းသားကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနေသာ ထိုဆရာမကို ဦးဟန္ၾကည္ သနားမိျပန္သည္။ စစ္စစ္ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ကိုးတန္းသင္ေသာ ဆရာမဟုတ္။ ကိုးတန္းသင္ရန္လည္း စိတ္မ၀င္စား။ မိမိကို အားကိုးအားထားျပဳေနၾကရွာေသာ တကၠသိုလ္၀င္တန္း အညံ့ပန္းကေလးမ်ား ပတ္လည္ျဖင့္ ယားလို႔ပင္ မကုတ္အားေလ။ တပည့္ေဟာင္းျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ အစ္မျဖစ္သူႏွင့္ မိသားစု၀င္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ မိခင္ျဖစ္သူတို႔က အားကိုးတႀကီးျဖင့္ အပ္ႏွံေသာေၾကာင့္သာ ဦးဟန္ၾကည္ အိပ္ေရးပ်က္ခံေနျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ အမ်ားေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းစီသာ သဲတစ္ပြင့္စီျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကႏၲာရအလယ္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရေလာက္ေပၿပီ။ ရွိေစေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ အမ်ားနည္းတူ တည့္တည့္မသြားတတ္ေသာ ဂဏန္းမ်ဳိးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ျမန္မာသဒၵါလာ ႀကိယာ၀ိေသသနမ်ားအေၾကာင္း တစ္နာရီနီးပါးၾကာေအာင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွင္းလင္းေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ရန္ တာ၀န္ေပးလိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္ျဖင့္ ရွိစုမဲ့စု ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္စြမ္းတို႔ကို ဇြတ္အတင္းညွစ္ထုတ္ရင္း စြမ္းႏိုင္သမွ် ေျဖေလေတာ့သည္။ ခက္ခဲေသာ ေမးခြန္းႏွင့္တိုးလွ်င္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို ျပန္မေမးရဲ။ ေမးျပန္လွ်င္လည္း သူ႕ဆရာဦးဟန္ၾကည္က “ မွန္တာ မွားတာ ငါ့အလုပ္…စြမ္းသေလာက္ေျဖရမွာ မင္းအလုပ္ ” ဟူသည့္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကို ဖြင့္ျပေပဦးေတာ့မည္။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေသာ ဆရာျဖစ္သူ၏ စိတ္ရင္းကို သိေလၿပီးျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား ေလ့က်င့္ခန္းအတြင္း စိတ္ႏွစ္ရင္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသား အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္တြင္ ဆရာျဖစ္သူ ဦးဟန္ၾကည္ အနားမရေသး။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သင္ေထာက္ကူ စာအုပ္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနရေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ၿပီး သင္ရိုးညႊန္းတန္း စာအုပ္ငယ္ကို ရွာသည္။ စာအုပ္ငယ္ကိုေတြ႕လွ်င္ ရွိစုမဲ့စုျဖင့္ ျခစ္ကုတ္၀ယ္ထားေသာ Samsung ML 1640 Laser printer ကို ပါ၀ါဖြင့္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ အလုပ္စားပြဲသည္ အမႈိက္ပံုသာသာ။ ထိုအမႈိက္ပံုတြင္းမွ Double A အမ်ဳိးအစား A4 စကၠဴထုပ္ကို ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ စာရြက္အခ်ဳိ႕ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး printer တြင္းသို႔ထည့္သည္။ booklet ထုတ္ျခင္းသည္ ကရိကထ အလြန္မ်ားေသာ အလုပ္ပင္တည္း။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ printer ကုိခ်ိတ္ဆက္ၿပီး မနံပါတ္ပါေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားခ်ည္း တစ္စံုထုတ္ရန္ အမိန္႔ေပးရသည္။ ထြက္လာေသာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း အေပၚေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး printer အတြင္းသို႔ တစ္ခါျပန္ထည့္ရသည္။ စံုနံပါတ္ပါေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားခ်ည္း တစ္စံုထုတ္ရန္ ကြန္ပ်ဴတာမွတဆင့္ အမိန္႔ေပးရျပန္သည္။ ေလးငါးစံုထုတ္ရန္ ဘိုင္ႀကံႀကံၿပီး အမိန္႔မေပးရဲ။ စာရြက္ႏွစ္ရြက္ပူးၿပီး ထြက္သြားသျဖင့္ စံုႏွင့္မ မတြဲမိဘဲ စာရြက္တစ္ရာခန္႔ အမႈိက္ျခင္းအတြင္း ၀င္သြားဖူးကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္ တရားေပါက္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ မညွာတမ္း ႏွိပ္စက္ရေလေတာ့၏။

ရဲေဘာ္ႀကီး ML 1640

စာအုပ္ေလးအုပ္ေျမာက္ထုတ္အၿပီးတြင္ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေထာင္လာျပန္သည္။ ေလ့က်င့္ခန္း ပထမပိုင္းကို ေျဖၿပီးသြားၿပီဟု ဆို၏။ ဦးဟန္ၾကည္ စစ္ေပးရျပန္သည္။ အယူအဆအမွားမ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္ရွင္းျပရျပန္၏။ သေဘာေပါက္သေလာက္ရွိလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္း ေနာက္တစ္ပိုင္း ထပ္ေပးလိုက္ရျပန္သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေနာက္တစ္ခ်ီအလုပ္မ်ားသြားျပန္လွ်င္ စာအုပ္ထပ္ထုတ္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ ထုတ္ထားၿပီးသား စာမ်က္ႏွာမ်ားကို တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးသြားေလေတာ့သည္။ printer တြင္းရွိ Toner နည္းေနသည္ထင္၏။ စာလံုးမ်ားကား ယခင္ေန႔ကကဲ့သို႔ နက္ေမွာင္ရွင္းလင္းျခင္း မရွိေတာ့။ အေကာင္းႀကဳိက္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ မေနႏိုင္ေလ။ printer ကိုဖြင့္သည္။ Toner cartridge ကို ဆြဲထုတ္သည္။ အံဆြဲတြင္းရွိ ၀က္အူလွည့္ကို ထုတ္ယူၿပီး cartridge ကို ဖြင့္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္က ၀ယ္ထားေသာ Toner refill ဘူးကို ရွာရျပန္၏။ ေတြ႕လွ်င္ cartridge တြင္းသို႔ ေလာင္းထည့္သည္။ ေက်ာမြဲေရႊျပည္သားျဖစ္ရသည္မွာ ဂုဏ္ငယ္လြန္းေပစြ။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ Toner ကုန္လွ်င္ cartridge ကုိ လႊင့္ပစ္ၿပီး အသစ္တစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ထည့္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုသုိ႔မလုပ္ႏိုင္ရွာေလ။ တတ္ႏိုင္သမွ် စြမ္းသမွ်ျဖင့္ မန္းရင္းမႈတ္ရင္း အဆင္ေျပေအာင္ စခန္းသြားရရွာ၏။ cartridge ကို စက္အတြင္း ျပန္ထည့္ၿပီး စာတစ္မ်က္ႏွာ အစမ္းထုတ္သည္။ အေရာင္မထူးျခား။ ေဖ်ာ့ေနဆဲ၊ ေဖ်ာ့ေနၿမဲ။ cartridge ကို ျပန္ထုတ္သည္။ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ရင္း အျပစ္ရွာေနစဥ္ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေထာင္လာျပန္သည္။ ေလ့က်င့္ခန္း ဒုတိယပိုင္း ၿပီးသြားၿပီဆိုသည့္ သေဘာ။ cartridge ကို ေဘးခ်ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္း စစ္ေပးရျပန္သည္။ အယူအဆ အမွားမ်ားကို ျပန္ရွင္းျပရျပန္သည္။ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံ ၾကားရ၏။ ရွစ္နာရီခြဲေပၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းပို႔ရန္အတြက္ သူ၏လက္စြဲေတာ္ ဆိုင္ကယ္တက္စီသမား ေရာက္လာေပၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသား က်က္ရန္မွတ္ရန္ စာမ်ား၊ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး တာ၀န္ေပးရ၏။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားသိမ္းၿပီး ေမာင္ေက်ာင္းသား ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားလွ်င္ ျပင္လက္စ cartridge ႏွင့္ နပမ္းဆက္လံုးရန္ ဦးဟန္ၾကည္ တာစူရျပန္သည္။

 

ML 1640 cartridge

တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပင္ၿပီးေသာ cartridge ကို စက္တြင္းျပန္ထည့္သည္။ စာရြက္တစ္ရြက္ ထုတ္ၾကည့္ျပန္၏။ မထူးျခား။ printer ကိုျပန္ဖြင့္သည္။ cartridge ကို ျပန္ထုတ္သည္။ အလုပ္စားပြဲေအာက္တြင္ စီထားေသာ cartridge ဗူးအေဟာင္းမ်ားထဲမွ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းထုတ္သည္။ စက္ထဲတြင္ထည့္ၿပီး တစ္အုပ္ထုတ္ၾကည့္သည္။ ပိုဆိုးေလေတာ့၏။ တစ္ေခ်ာင္းမရ၊ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း မဟန္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ေခါင္းကုတ္ရေလၿပီ။ cartridge အသစ္တစ္ေခ်ာင္း ထပ္၀ယ္ရန္ ဘ႑ာေရးမွဴးမဒမ္ဟန္ၾကည္ထံ ဘတ္ဂ်က္တင္ျပရေပဦးေတာ့မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုသို႔လုပ္ရမည္ထက္ က်ားၿမီးကိုသာ မလြတ္တမ္းဆြဲလိုက္ခ်င္ေတာ့၏။ cartridge တစ္ေခ်ာင္း တန္ဖိုးေငြ သံုးေသာင္းခြဲအတြက္ ေက်ာက္ခဲကို ေရမညွစ္လိုေသးၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မူလ cartridge ကို ျပန္ယူသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ကလိၾကည့္သည္။ printer ထဲတြင္ ျပန္တပ္သည္။ သံဗုေဒၶအထပ္ထပ္ရြတ္ရင္း စာတစ္ရြက္ အစမ္းထုတ္ၾကည့္ျပန္သည္။ သံဗုေဒၶကပဲ စြမ္းေလသေလာ၊ ဦးဟန္ၾကည္ကပဲ စြမ္းေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့။ ထြက္လာေသာ စာရြက္သည္ ယခင္ကေလာက္ အေရာင္မေဖ်ာ့ေတာ့။ မိုးေအးေအးတြင္ ေခၽြးျပန္ေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို သနားသြားဟန္တူ၏။ ထံုးစံအတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ရရန္အတြက္ စံုတစ္ခါ၊ မတစ္ခါထုတ္သည္။ လံုေလာက္ေသာ စာအုပ္အေရအတြက္ရလွ်င္ အမႈိက္ပံုကို ဖြျပန္သည္။ ေရခံစာမ်က္ႏွာအတြက္ ၀ယ္ထားေသာ color paper ထုပ္ကို ရွာေတြ႕လွ်င္ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ကို printer တြင္းထည့္သည္။ ကဗ်ာရူး၊ စာရူး ဦးဟန္ၾကည္သည္ သူ၏ သင္ေထာက္ကူစာအုပ္ ေရခံစာမ်က္ႏွာကိုပင္ အလြတ္မထား။ တပည့္မ်ား စိတ္ဓာတ္ခြန္အားျဖစ္ေစမည့္ ကဗ်ာတစ္တို၊ စာတစ္ညဳိေလာက္ေတာ့ ရိုက္ထည့္ရမွ ေက်နပ္သည့္ လူစားျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အသင့္စာစီၿပီးသား ေရခံစာမ်က္ႏွာကို ကြန္ပ်ဴတာအတြင္း လိုက္ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ လိုအပ္ေသာ အေရအတြက္ ထုတ္ယူရန္ ကြန္ပ်ဴတာကို အမိန္႔ေပးျပန္၏။ ေရခံစာမ်က္ႏွာမ်ား ထြက္လာလွ်င္ စာအုပ္တစ္စံုစာ စာရြက္တစ္ပံုတြင္ ေရခံတစ္ရြက္ထပ္သည္။ samsung ML 1640 ၏ တာ၀န္ကား နိဂံုးခ်ဳပ္ေလၿပီ။

ေစ်းအေပါဆံုး ip 2770

ML 1640 ကို ပါ၀ါပိတ္ၿပီး inkjet printer ထဲတြင္ ေစ်းအေပါဆံုးျဖစ္ေသာ cannon ip 2770 ကို ပါ၀ါဖြင့္ျပန္သည္။ တဂ်ဳိးဂ်ဳိး တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျဖင့္ စက္ႏိုးလာေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ သူ၏အမႈိက္ပံုကို တစ္ခါထပ္ေမႊျပန္သည္။ သံုးလက္စ ဓာတ္ပံုစကၠဴထုပ္ကို အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႕။ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ရွာမွ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ထြက္လာေတာ္မူေလသည္။ ဓာတ္ပံုစကၠဴတစ္ထပ္ထုတ္ယူၿပီး printer အတြင္းထည့္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲရွိ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ High quality ျဖင့္ထုတ္ရန္ ကြန္ပ်ဴတာကို အမိန္႔ေပးသည္။ printer မည္သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းမည္လာေလ၏။ High qualtiy ျဖင့္ထုတ္လွ်င္ လိုအပ္ေသာ စာရြက္ေရရရန္အတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ေပးရေပေတာ့မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ဟူေသာ လူစားသည္ အလကားထိုင္ေနတတ္သူမဟုတ္ျပန္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြင္းတြင္ အလကားမတ္တင္းထည့္ထားေသာ Microsoft words 2010 ကိုဖြင့္ၿပီး ဤမနက္ခင္းအေၾကာင္း ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးရန္ ဟန္ျပင္သည္။ နားကိုက္ေသာ ေ၀ဒနာကို သတိထားမိလွ်င္ မနက္ခင္းကေလာက္ မဆိုးေတာ့သည္ကို သတိထားမိသည္။ မနက္ခင္းက မဒမ္ဟန္ၾကည္ တိုက္ေသာ ေဆးတစ္ခြက္က အစြမ္းျပသည္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ လူနာမ်ားေရွ႕တြင္သာ ေဆးသမား၊ မဒမ္ဟန္ၾကည္ေရွ႕တြင္မူ လူနာျပန္ျဖစ္ရေပါင္း မနည္းၿပီ။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ၿပံဳးရင္း ပို႔စ္တစ္ေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ရိုက္သည္။ စာထဲတြင္ အာရုံ၀င္သြားေသာေၾကာင့္ Printer ကို သတိမထားမိ။ စာသံုးေလးပိုဒ္ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္မွ printer သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း မျမည္ျခင္းကို သတိမူမိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတြင္ printer အတြင္း၌ စာရြက္ညပ္ေနေၾကာင္း သတိေပးခ်က္ေပၚေန၏။ ထိုင္ရာမွထၿပီး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ကလိရျပန္သည္။ ညပ္သြားေသာ စာရြက္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး အသစ္လဲသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို ျပန္ၿပီး အမိန္႔ေပးသည္။ အဖံုးစာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ထြက္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးရျပန္၏။ ip 2770 မင္အနီေရာင္ ကုန္လုေနၿပီတကား။ ထြက္လာေသာ အဖံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ အနီေရာင္တစ္ခုမွ် မပါေလေတာ့။ အနီေရာင္သည္ ရဲရင့္၀င့္ထည္ျခင္းဟု မိမိဘာသာ သတ္မွတ္ၿပီး အနီေရာင္ခပ္မ်ားမ်ားျဖင့္ ေရာစပ္ထားေသာ စာအုပ္အဖံုးသည္ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားအဆင္းျဖင့္ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ printer ကိုဖြင့္ၿပီး cartridge ကို ထုတ္သည္။ အသင့္၀ယ္ထားေသာ မင္ဗူးကို အလုပ္စားပြဲေအာက္မွ ထုတ္ယူၿပီး မင္အရည္မ်ားကို ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ စုတ္ယူသည္။ cartridge အေပၚမ်က္ႏွာစာတြင္ ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္သံုးေပါက္အနက္မွ အနီေရာင္ေရျမွဳပ္ရွိေသာ အေပါက္တြင္းသို႔ ေဆးရည္မ်ားကို ထိုးထည့္သည္။ လူကိုေဆးထိုးရသည္ထက္ပင္ ဂရုစိုက္ရေသာ အလုပ္ပင္တည္း။ မင္မ်ားသြားလွ်င္ စာလံုးမ်ားျပားျပန္၏။ မင္နည္းသြားျပန္လွ်င္လည္း စာလံုးမပီျပန္ေလ။ cartridge ကို ေနသားတက်ျပန္တပ္ၿပီး printer ကို restart ခ်သည္။ စာရြက္ၾကမ္းတစ္ရြက္ျဖင့္ မင္အေျခအေနကို ထုတ္ၾကည့္သည္။ မင္မနည္း၊ မမ်ား။ အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာေပစြ။ စက္အတြင္း ထည့္ထားေသာ ဓာတ္ပံုစကၠဴတစ္ထပ္ကို အေနအထားမွန္မမွန္ တစ္ခ်က္ျပန္စစ္ၿပီး လိုအပ္ေသာ အေရအတြက္ရရန္ ကြန္ပ်ဴတာမွ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ယခုတစ္ခါတြင္မူ ပစ္မထားရဲေတာ့ၿပီ။ စာအုပ္အဖံုးမ်ား ထြက္လာသည္ကို တစ္ရြက္ခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၾကည့္ရျပန္၏။

စာရြက္အဖံုးမ်ား အားလံုးထြက္လာလွ်င္ ေရခံစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ တစ္ရြက္စီထပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဗီရိုကိုဖြင့္ၿပီး stapler ကိုရွာရျပန္သည္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားကိုေတြ႕လွ်င္ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ pin တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့။ pin ဗူးကို ရွာရျပန္သည္။ မေတြ႕။ ထံုးစံအတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို စစ္ကူေတာင္းရျပန္သည္။ စည္းကမ္းမဲ့ရန္ေကာဟူသည့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္၏ နဂါးမ်က္ေစာင္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ငယ္ထိပ္ကို ေဒါင္ခနဲမွန္၏။ မခ်ိသြားၿဖဲေနရျပန္သည္။ ဘ႑ာေရးမွဴးကို မထီမဲ့ျမင္မျပဳရဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ရာထူးလက္ကိုင္မရွိ ၀န္ႀကီးမဟုတ္ပါေလာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ စိတ္ေတာ္ညဳိသြားလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ရက္တာ ဘတ္ဂ်က္ကို ျဖတ္ေပလိမ့္မည္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က သူရွာေတြ႕ေသာ pin ဗူးကို ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္လွ်င္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပၿပီး ေက်းဇူးပဲဟု ေျပာရျပန္၏။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ သတိမလြတ္ရဲရွာေလ။ pin ဗူးေတြ႕လွ်င္ stapler ကို pin ျဖည့္သည္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ျပင္သည္။ စာအုပ္မ်ားကို အဖံုး၊ ေရခံႏွင့္ အတြင္းစာရြက္မ်ား ေနသားတက် ရွိမရွိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အေႏွာင့္ညီေအာင္ စားပြဲေပၚတြင္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေထာင္လိုက္ေဆာင့္သည္။ စာရြက္မ်ား မလႈပ္ရွားေစရန္ ညွပ္ထားရမည့္ clip က အဆင္သင့္မရွိ။ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို အရွာမခိုင္းရဲေတာ့ေခ်။ ဟိုဗူးဖြင့္၊ သည္ဗီရိုဖြင့္၊ ထိုအမႈိက္ပံုကိုဖြရင္း clip ရွာသည္။ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ရွာမွ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ထြက္ေတာ္မူလာေလသည္။ စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ စာရြက္ပံုကို တစ္ခါထပ္ၿပီး စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ေထာင္လိုက္ေဆာင့္ရျပန္၏။ အေႏွာင့္ညီလွ်င္ clip ျဖင့္ညွပ္သည္။ stapler ျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်ဳပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လွည့္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္သည္။ ပံုထားေသာ စာအုပ္ပံုကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိ၏။ သက္ျပင္းခ်ရင္းမွပင္ ေနာက္တစ္အုပ္ကိုယူၿပီး ယခင္နည္းအတိုင္း ခ်ဳပ္ရျပန္သည္။

ခ်ဳပ္ၿပီးေသာ စာအုပ္မ်ားကို စားပြဲေပၚတြင္ ပံုသည္။ အနားသားမ်ားကို ျဖတ္ရေပဦးမည္။ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းတြင္ အၿမဲေဆာင္ထားေသာ စာရြက္ျဖတ္ဓားကို ယူသည္။ သံေပတံလိုက္ရွာသည္။ မေတြ႕။ သံေပတံ ေပ်ာက္ေပါင္းလည္း မနည္းၿပီ။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ ၀ယ္ရသည္မို႔သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကလို မိဘပိုက္ဆံျဖင့္သာ ၀ယ္ေနရလွ်င္ ေမေမ့လက္ခ်က္ျဖင့္ ဗိုက္ေခါက္ျပတ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းေျမာက္၀ယ္ထားရေသာ သံေပတံကား ဗီရိုေခ်ာင္ၾကားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေျပာင္ေလွာင္ေနသေယာင္ရွိေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းပစၥယ ဟူသမွ်ကို ဗီရိုထဲေကာက္ထည့္ၿပီး သိမ္းေလ့ရွိေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ေက်းဇူးတင္ရေပဦးေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ အသိမ္းေကာင္းသျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တိုလီမိုလီမ်ား အထားမွားေပါင္းလည္း မနည္း။ ေပတံႏွင့္ ဓားအဆင္သင့္ျဖစ္လွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္ခ်င္းစီကို ခ်ဳပ္ရာအတိုင္း အလယ္မွ ေခါက္သည္။ အေႏွာင့္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ညီညီညာညာျဖတ္သည္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖတ္ရ၏။ ေဒါသကုမၼာရ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မလုပ္ရဲရွာေလ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က အေလာတႀကီးျဖတ္မိသျဖင့္ လက္မလက္သည္းတစ္ပိုင္း ဓားစာမိခဲ့ဖူးၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ စာအုပ္မ်ားကို ျဖတ္ရင္း အြန္လိုင္းေပၚတြင္ သြားရည္က်ခဲ့ဖူးသည့္ စာအုပ္ခ်ဳပ္စက္ကို သတိရသည္။ စာအုပ္ေရြေပၚထိုးသည့္စက္ကို ျမင္ေယာင္သည္။ လိုခ်င္ပါဘိေတာင္း။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေက်ာမြဲကား ေက်ာမြဲႏွင့္တန္ရုံသာ ေနရေပဦးေတာ့မည္။ ေလာဘစိတ္ကို မာနႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း စာအုပ္မ်ားကို တစ္အုပ္ခ်င္း ျဖတ္သည္။ ထြက္လာေသာ စာအုပ္မ်ား ညီညီညာညာ လွလွပပရွိသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံတိတ္ခ်ီးက်ဴးလိုက္၏။ တယ္ေတာ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္။

ျမင္သာျမင္ရ...မၾကင္ရ ေမာင့္မွာ...

စာအုပ္မ်ားကို ပိပိျပားျပား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေစရန္ အေႏွာင့္မ်ားကို ဖိေပးေနရင္းမွ နာရီကို ၾကည့္မိသည္။ ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္။ ေမးခြန္းထုတ္ရေပဦးေတာ့မည္။ စာအုပ္ပံုကို ေဘးသို႔တြန္းေရႊ႕ၿပီး ေမးခြန္းတစ္စံုထုတ္သည္။ ML 1640 ကုိ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေမးခြန္းမ်ားကို အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ အခ်ိန္မရွိေတာ့။ ေမးခြန္းမ်ားကို စိတ္မသက္မသာၾကည့္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္အတြင္း ထိုးထည့္သည္။ စာအုပ္မ်ားကို ပလတ္စတစ္အိပ္ႏွင့္ ထုပ္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္အတြင္း ထည့္ရျပန္သည္။ မိုးက အစိုးမရ။ နာရီက ၁၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ကို ျပေနေလၿပီ။ စားပြဲမွထကာ ကသုတ္ကရက္ ေရခ်ဳိးသည္။ သတိႀကီးစြာ ထားေနသည့္ၾကားမွပင္ အလိုက္မသိေသာလက္က ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္း၊ ဆပ္ျပာတိုက္ရင္းမွ ကိုက္ေနေသာ နားရြက္ကို မၾကာမၾကာ ခလုပ္တိုက္ျပန္သည္။ ၀ဋ္ႀကီးပါဘိေတာင္း။ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ကတတ္ဆန္း ေရခ်ဳိးေနသည္မွာ က်ီးကန္းေရခ်ဳိးႏွင့္ပင္ တူေပဦးေတာ့မည္။ ရွိေစေတာ့။ အထိုက္အေလ်ာက္ လူနံ႔ထြက္လွ်င္ပင္ ေတာ္ေပၿပီ။ အလွျပင္ရေသာ အရြယ္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္ကပင္ ကုန္လြန္ခဲ့သည္ကို မမွတ္မိ။ အ၀တ္ဗီရိုကိုဖြင့္ၿပီး အက်ႌရွာသည္။ မေန႔က၀တ္ထားေသာ အက်ႌကို သတိရလွ်င္ ဗီရိုကို ျပန္ပိတ္ရသည္။ တစ္ရက္တစ္ထည္ ၀တ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၀တ္ေနလွ်င္ မျဖစ္။ ရာသီဥတုက စိုစိုထိုင္းထိုင္းရွိလွသည္။ ေလွ်ာ္ထားေသာ အ၀တ္တို႔က ေျခာက္ခဲလွသည္။ မိုးရာသီတြင္ အ၀တ္အစားကို ေခၽြတာၿပီး၀တ္ရန္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ၾသဇာေပးထားသည္ကို ေမ့၍မျဖစ္။ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံု၀တ္၍ လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီးလွ်င္ မွန္တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ လူႏွင့္တူေသးသည္ဟု မိမိကိုယ္ကို အားေပးလိုက္၏။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ၁၁ နာရီ ၃၅။ အခ်ိန္နည္းနည္း က်န္ေသးသည့္သေဘာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ျပင္ေပးသည့္ မနက္စာကို ၀တၱရားေက် ထိုင္စားရင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေရးလက္စ ပို႔စ္ကို အဆံုးသတ္သည္။ ကေရာေသာပါး။ မတတ္ႏိုင္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမဟုတ္။ သူ၏တပည့္မ်ားကပင္ သူရို႕ဆရာ စာတိုေပစမ်ား ေရးေနခၽြတ္ေနေၾကာင္း မသိၾကေလ။ ေကာင္းေလစြ။

ယေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔။ ၁၂ နာရီထိုးမွ ေနာက္စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သြားစရာလိုသည္။ ရသမွ် နားခ်ိန္ေလးအတြင္း သင္ေထာက္ကူ စာအုပ္မ်ား စီစဥ္ထားရေပလိမ့္မည္။ ယခုလကုန္လွ်င္ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ မနက္ ၉ နာရီမွစၿပီး စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ထပ္ျဖည့္ေပးရေပေတာ့မည္။ မနက္ ၆ နာရီခြဲမွ ည ၇ နာရီခြဲအထိ အလုပ္ခ်ိန္။ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ မရအရ ခ်န္ရေပလိမ့္မည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ေစာေစာထႏိုင္ရန္အတြက္ မလုပ္ခ်င္္ဆံုးေသာ အိပ္ယာေစာေစာ၀င္သည့္အလုပ္ကို ဇြဲခတ္ၿပီး လုပ္ရေပဦးေတာ့မည္။ ည ၁၂ နာရီထိုးေလာက္တြင္ မအိပ္ခ်င္ေသးဘဲ ဇြတ္မွိတ္ၿပီးအိပ္ရေတာ့မည္ထင္၏။ အိမ္အျပင္တြင္ မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနဆဲ။          ။

အဓိက စည္းကမ္းခ်က္ ၅၅ ခ်က္ . . .

 

 အဓိက စည္းကမ္းခ်က္ ၅၅ ခ်က္ Essential 55 ကို မဖတ္ခင္မွာ စာေရးသူ Ron Clark နဲ႔ အရင္ မိတ္ဆက္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ Ron Clark ဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ဟုတ္ကဲ့ . . .Ron L. Clark, Jr ကို ၁၉၇၂ မွာ ေမြးပါတယ္။ East Carolina University မွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၉၄ မွာ ဘဲြ႕ရခဲ့ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီး ေလးႏွစ္အၾကာမွာ Harlem ေတာပိုင္းေဒသက ပညာေရး၊ လူမႈေရးေနာက္ခံအားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ၾကားေပးေနတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းကိုသြားၿပီး တာ၀န္ထမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဒသက ထိန္းသိမ္းကိုင္တြယ္ရခက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အပင္ပန္းခံၿပီး အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ေပးႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ 2000 ခုႏွစ္မွာ Disney Teacher of the Year ဆုကို ရခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ Ron Clark နဲ႔ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မ်ား . . .

 

Ron Clark ရဲ႕ Harlem ေက်ာင္း ပထမႏွစ္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အေျချပဳၿပီး The Ron Clark Story ဇာတ္ကားကို မင္းသား Matthew Perry က Ron Clark အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒီရုပ္ရွင္အတြက္ Emmy ဆုေပးပြဲမွာ ဆန္ကာတင္ နာမည္စာရင္းအတင္ခံခဲ့ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ( ဦးဟန္ၾကည္လည္း အႏွီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ရင္းကေန သူ႕အေၾကာင္းကို မီးခိုးႁကြက္ေလွ်ာက္ ေလ့လာျဖစ္သြားတာပါ။ သူ႔ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ေနရင္းကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာလို႔ နာမည္တပ္ရမွာေတာင္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္သြားတာလည္း ၀န္ခံရဦးမွာပါပဲ… )

ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ. . .

Ron Clark ဟာ ဆန္းသစ္တီထြင္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြကို သူ႔ရဲ႕ အဓိကစည္းကမ္းခ်က္ ၅၅ ခ်က္နဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ၿပဳိင္ဘက္ကင္း နည္းစနစ္ေတြကိုသံုးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာေမးပြဲရမွတ္ေတြကို ျမင့္မားေအာင္ ဆြဲတင္ေပးႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ေၾကာင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူဟာ ရုပ္သံအစီအစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ တင္ဆက္ခံခဲ့ရၿပီး Oprah Winfrey ရဲ႕ The Oprah Winfrey Show မွာ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ Ms. Wingrey က Ron Clark ကို သူမရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ “ အံ့ဖြယ္လူသား ” လို႔ နာမည္ေပးခံရသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

Ron Clark ဟာ The Essential 55 နဲ႔ The Excellent 11 စာအုပ္ေတြကို ေရးခဲ့ပါတယ္။ စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ ၂၀၀၇ မွာ The Ron Clark Academy ကို စၿပီးဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအကယ္ဒမီမွာ ႏွစ္စဥ္စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္စီအတြက္ ေလွ်ာက္လႊာေပါင္း ၃၅၀ ေလာက္ထဲက ေက်ာင္းသား ၅၀ ကိုပဲ လက္ခံသင္ၾကားေပးပါသတဲ့။ တက္ခြင့္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘတိုင္းဟာ သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္တစ္ခုကိ လက္မွတ္ထုိုးၾကရၿပီး မိဘတိုင္းဟာ သင္တန္းကာလ တစ္ခုစီမွာ ၁၀ နာရီ လုပ္အားေပးဖို႔ သေဘာတူၾကရပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို သင္ရိုးညႊန္းတန္း လိုအပ္ခ်က္အရ ေလ့လာေရးခရီးေတြ ထြက္ၾကရတာကို သေဘာတူညီေၾကာင္းလည္း လက္မွတ္ထိုးရပါေသးတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈ မွာ Oprah Winfrey က Ron Clark ရဲ႕ ပညာသင္ၾကားမႈအေပၚမွာ သက္၀င္ယံုၾကည္ အားထုတ္မႈကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ သူ႕ရဲ႕အကယ္ဒမီအတြက္ ေဒၚလာ 365,000 လွဴခဲ့ပါေၾကာင္း။     ။

( Ron Clark ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြမွာ တခ်ဳိ႕အခ်က္ေတြဟာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ တပင္တပန္းလိုက္နာစရာမလုိတဲ့ ဆရာသမားနဲ႔ လူႀကီးသူမကို ေလးစားမႈေပၚမွာ အေျခတည္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြတင္မကဘဲ ဆရာေတြကိုယ္၌ပါ လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ထမင္းစားခန္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ ျမန္မာနားနဲ႔ စိမ္းေကာင္းစိမ္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိထားတာ မမွားဘူးလို႔ ယူဆရမွာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕စည္းကမ္းခ်က္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ တို႔ခြင့္မရွိတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္အရ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စည္းကမ္းခ်က္ေတြလို႔ အေနာက္ရႈေထာင့္နဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုင္တြယ္ပံုနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသလို ျဖစ္ေနဦးမွာ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ Ron Clark ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ Academic aspect တင္မကဘဲ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ လူရည္မြန္ေတြျဖစ္ေရးအတြက္ပါ ရည္ရြယ္ထားတာကို သေဘာက်စရာေကာင္းေအာင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ေလ့လာေရးခရီးမွာ လိုက္နာရမယ့္စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ဖတ္မိျပန္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အႏွီလို အခြင့္အေရးမ်ဳိး စတိတ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခါမွ မရခဲ့တာကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေနာင္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေပးသင့္တယ္ဆိုတာ ခပ္ေရးေရးကေလး ျမင္လာရင္ေတာ့ Ron Clark ႀကီး အင္မတန္ ၀မ္းသာရွာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ The Ron Clark Story ကို တစ္ခါေလာက္ ၾကည့္ၾကဖို႔ ပညာေရးစိတ္၀င္စားတဲ့လူေတြကို တိုက္တြန္းပါရေစ။ Julia Robert ရဲ႕ Monalisa Smile နဲ႔ Hilary Swank ရဲ႕ Freedom Writers ကိုလည္း ၾကည့္သင့္ပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းအႀကံျပဳလိုက္ပါရေစဦး . . . )

“ The Essential 55 ”

By – Ron Clark

၁ - ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို စကားျပန္ေျပာတဲ့အခါ “ ဟုတ္ကဲ့ မဒမ္ ” ဒါမွမဟုတ္ “ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ ” လို႔ ေျပာပါ။ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး ေျပာဖို႔အတြက္ ေခါင္းရမ္းျပတာ၊ ေခါင္းညိတ္ျပတာေတြဟာ လက္ခံႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူ မဟုတ္ဘူး။

၂ - အၾကည့္ခ်င္းဆံုပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းကိုစကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းမ်က္လံုးဟာ စကားေျပာေနတဲ့လူကို တစ္ခ်ိန္လံုး အာရုံစိုက္ၾကည့္ပါ။ တျခားတစ္ေယာက္က စကားျဖတ္ေျပာလိုက္ရင္ ေျပာလိုက္တဲ့လူဘက္ကို မ်က္နာမူလိုက္ပါ။

၃ - တစ္ေယာက္ေယာက္က စာသင္ခန္းထဲမွာ ကစားပြဲတစ္ခု အႏိုင္ရလိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုကို ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ျပလိုက္ႏိုင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔အားလံုးက အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဴဖို႔ လိုအပ္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ သံုးစကၠန္႔ေလာက္ၾကာေအာင္ သင့္ေတာ္တဲ့အသံအက်ယ္နဲ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး ဂုဏ္ျပဳသင့္တယ္။

၄ - အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခ်ိန္မွာ တျခားေက်ာင္းသားရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို ေလးစားရလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ “ ဂၽြန္ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာတူပါတယ္…ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာသလို…လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္ ” ဒါမွမဟုတ္ “ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆာရာေျပာတာကို သေဘာမတူပါဘူးခင္ဗ်ာ…သူေျပာသြားတာ ေကာင္းပါတယ္…ဒါေပမယ့္ ” ဒါမွမဟုတ္ “ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗစ္တာေျပာသြားတာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္လို႔ ထင္ပါတယ္…အဲဒီအခ်က္ဟာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ” လို႔ ေျပာသင့္တယ္။

၅ - တကယ္လို႔ မင္းက တစ္ခုခုကို အႏိုင္ရလိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ျပလိုက္ႏိုင္ရင္ လူျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၀င့္ႁကြားမျပပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ မင္းရွဳံးခဲ့ရင္လည္း ေဒါသထြက္မျပပါနဲ႔။ အဲဒီလို ေဒါသထြက္မယ့္အစား “ အခုလိုယွဥ္ၿပဳိင္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်ပါတယ္…ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ယွဥ္ၿပဳိင္ခြင့္ရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ” ဒါမွမဟုတ္ “ တကယ့္ပြဲေကာင္းပဲ ” လို႔ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ့္ေဒါသကို ထုတ္ျပဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကို ေထ့ေငါ့ဖို႔အတြက္ “ ငါ ဒီေန႔ ေကာင္းေကာင္းမကစားႏိုင္ဘူးကြာ ” ဒါမွမဟုတ္ ” တကယ္ေတာ့ မင္းက ေျပာေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ ” လို႔ေျပာျခင္းဟာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ထုတ္ျပတာနဲ႔ တူတယ္။

၆ - တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားေျပာၾကရင္းနဲ႔ မင္းကို ေမးခြန္းတစ္ခု အေမးခံရရင္ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ မင္းကလည္း ေမးခြန္းတစ္ခု ျပန္ေမးသင့္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ - မင္း အားလပ္ရက္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လားေဟ့

သင္ - ေပ်ာ္တာေပါ့။ တကယ့္အခ်ိန္ေကာင္းေတြပဲ။ ငါ့မိသားစုနဲ႔ငါနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကတယ္ေလ။ မင္းေရာ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အားလပ္ရက္ ရခဲ့ရဲ႕လား

တစ္စံုတစ္ေယာက္က မင္းကို စိတ္၀င္စားသလို မင္းကလည္း သူ႕အေပၚမွာ ထပ္တူထပ္မွ် စိတ္၀င္စားမႈရွိေၾကာင္း ျပတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းေကာင္းျဖစ္တယ္။

၇ - တကယ္လို႔ မင္းေခ်ာင္းဆိုးတာတို႔၊ ႏွာေခ်တာတို႔၊ ေလခ်ဥ္တက္တာတို႔ လုပ္ခ်င္းရင္ မင္းေခါင္းကို လူမရွိတဲ့ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ပါးစပ္တစ္ခုလံုးလံုေအာင္ လက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးမွ လုပ္ပါ။ လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ပါးစပ္ကိုပိတ္တာဟာ မယဥ္ေက်းရာေရာက္တယ္။ မင္းကိစၥၿပီးသြားရင္ “ ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ ” လို႔ ေျပာသင့္တယ္။

၈ - ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ရိုက္ၿပီး အသံထြက္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔၊ စုတ္မသတ္ပါနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကိုေစာ္ကားဖို႔အတြက္ အမူအရာလုပ္မျပပါနဲ႔။

၉ - ဆရာက မင္းကို တစ္ခုခုေပးတဲ့အခါတိုင္းမွာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါ။ ေပးလိုက္တဲ့ပစၥည္းကို လက္ခံၿပီး သံုးစကၠန္႔အတြင္းမွာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ မေျပာရင္ အဲဒီပစၥည္းကို ဆရာျပန္ယူသြားရလိမ့္မယ္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပသဖို႔ ပ်က္ကြက္တဲ့အတြက္ ဘယ္ဆင္ေျခမွ ေပးလို႔မရဘူးဆိုတာ သိထားပါ။

၁၀ - တစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းကို တစ္ခုခုေပးရင္ လက္ေဆာင္အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာၿပီး ေပးတဲ့လူကို မေစာ္ကားပါနဲ႔။ ေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္ကို မႀကဳိက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး တစ္ဖက္သားကို မေစာ္ကားပါနဲ႔။

၁၁ - အျခားလူတစ္ေယာက္ကို ၾကင္နာသနားမႈ အမွတ္မထင္ျပၿပီး တအံ့တၾသျဖစ္ပါေစ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရက္ေရာမႈနဲ႔ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ၾကင္နာမႈတစ္ခုခုကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါ။

၁၂ - တစ္ခါတစ္ေလမွာ ငါတို႔ဟာ တျခားေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျဖလႊာေတြကို အုပ္စုလိုက္ တစ္လွည့္စီ စစ္ေဆးၾကရလိမ့္မယ္။ တျခားေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖလႊာကို အဆင့္သတ္မွတ္ေပးတဲ့အခါမွာ ထိုက္တန္တာထက္ ပိုေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ့ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးလိုက္ရင္ မင္းေပးလိုက္တဲ့အမွတ္နဲ႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အမွတ္ရဲ႕ ျခားနားျခင္းႏုတ္လဒ္ကို မင္းရဲ႕ကိုယ္ပို္င္အေျဖလႊာထဲကေန ျပန္ႏုတ္ခံရမယ္။

၁၃ -  အတန္းထဲမွာ အတူတူ စာဖတ္ေနတဲ့အခါမွာ မင္းလည္းအာရုံစိုက္ၿပီး မွတ္သားရမယ္။ တကယ္လို႔ ဆရာက မင္းကို စာပိုဒ္ဖတ္ခိုင္းရင္ အရင္လူဖတ္ေနတဲ့ေနရာကို တိတိက်က်သိၿပီး အဲဒီေနရာကေန ခ်က္ခ်င္း ဆက္ဖတ္ႏိုင္ရမယ္။

၁၄ - ေမးခြန္းေတြကို ေျဖတဲ့အခါမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျပန္ေျဖပါ။ ဥပမာေပးရရင္ ေမးခြန္းက “ ရုရွႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမဳိ႕ေတာ္ဟာ ဘာလဲ ” လို႔ေမးထားရင္ “ ရုရွႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမဳိ႕ေတာ္သည္ ေမာ္စကိုျဖစ္သည္ ” လို႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးၿပီး ေျဖရမယ္။ တကယ္လို႔ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီလူေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ရိုေသေသာအားျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျပန္ေျဖဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းကို “ ေနေကာင္းရဲ႕လား ” လို႔ ေမးရင္ “ ေကာင္းပါတယ္ ” လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျဖမယ့္အစား “ ကၽြန္ေတာ္ ေနေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။ ခင္ဗ်ားေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား ” လို႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျဖပါ။

၁၅ - စာသင္ႏွစ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဆရာက မင္းတို႔ရဲ႕ အမူအက်င့္ေကာင္းေတြ၊ ပညာေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ဆုေပးလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔က ဆုလိုခ်င္လို႔ ဆရာ့ကို လာေတာင္းရင္ေတာ့ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆုရဖို႔အတြက္ ႀကဳိးစားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မင္းဘ၀အတြက္ မင္းစိတ္နဲ႔မင္းကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနၿပီး အေကာင္းဆံုးႀကဳိးစားသင့္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သင္ခန္းစာဆံုး စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ ၁၀၀ ျပည့္ရင္ ဆရာက ဆုေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက ရမွတ္ ၁၀၀ ရလို႔ ဆရာ့ဆီကေန ဆုလာေတာင္းတယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အမွတ္ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ ဘာဆုမွ မေပးေတာ့ဘူး။

၁၆ - ဘာသာရပ္တိုင္းအတြက္ ေက်ာင္းသားတိုင္းကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အိမ္စာေတြေပးလိမ့္မယ္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးလို႔မွ ေရွာင္လြဲလို႔ရမွာ မဟုတ္။

၁၇ - တကယ္လို႔ ဘာသာတစ္ခုကေန တျခားတစ္ခုကို ေျပာင္းလဲသင္ၾကားတဲ့အခါမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ စနစ္တက် လုပ္ၾကရမယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကေန ေနာက္တစ္အုပ္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာင္းၿပီး ဖြင့္ထားႏိုင္ရမယ္။ ေနာက္ဘာသာသစ္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ အိမ္စာေတြ၊ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြကို ျမန္ျမန္သမွ် ျမန္ေအာင္ အဆင္သင့္လုပ္ၾကရလိမ့္မယ္။ သင္ခန္းစာေျပာင္းဖို႔လိုအပ္တဲ့ ၾကာခ်ိန္ဟာ ဆယ္စကၠန္႔ေအာက္ နည္းသင့္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခုနစ္စကၠန္႔ေလာက္နဲ႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ ရည္မွန္းခ်က္ထားၿပီး ျပင္ဆင္ၾကရလိမ့္မယ္။

၁၈ - စနစ္တက် လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ဖို႔အတြက္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ႀကဳိးစားၾကရမယ္။

၁၉ - ဆရာက မင္းတို႔ကို အိမ္စာေပးတဲ့အခါမွာ ညည္းသံထြက္တာတို႔၊ ဆင္ေျခေပးတာတို႔ မရွိေစခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ ညည္းသံတို႔ ဆင္ေျခေပးသံတို႔ထြက္လာရင္ အိမ္စာကို ႏွစ္ဆေပးခံရမယ္။

၂၀ - တကယ္လို႔ အစားထိုးဆရာတစ္ေယာက္ စာသင္ေနရင္ ဆရာမင္းတို႔နဲ႔အတူရွိေနတဲ့အတုိင္းပဲ အရင္ရွိတဲ့စည္းကမ္းေတြကို က်က်နန လိုက္နာၾကရမယ္။ ( ဒီကိစၥက ခက္ခဲမယ္လို႔ ဆရာထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးလည္း ျဖစ္တယ္။ )

၂၁ - ငါတို႔ဟာ စာသင္ခန္းလုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို ေလးစားလိုက္နာၾကရလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ဟာ စနစ္တက်ရွိရမယ္၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ရမယ္၊ အလုပ္တြင္က်ယ္ရမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေအာက္က စည္းကမ္းေတြကို ငါတို႔လိုက္နာၾကရလိမ့္မယ္။

          ၁။ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ စာသင္ခုံကေန မထပါနဲ႔။ ႃခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တကယ္လို႔ မင္းေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းခြင့္ယူၿပီး ထြက္သြားပါ။

          ၂။ လက္မေထာင္ဘဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာက မေမးဘဲ စကားလံုး၀ မေျပာပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဆရာက မင္းကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးရင္ ေျဖျဖစ္ေအာင္ေျဖပါ။

၂၂ - မင္းဟာ ေရတစ္ပုလင္းယူလာၿပီး မင္းရဲ႕စာသင္ခံုမွာ ထားႏိုင္တယ္။ ဆရာစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေသာက္ႏိုင္မလားလို႔ လာမေမးပါနဲ႔။ တျခားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က မျမင္မခ်င္း၊ မင္းစားတဲ့အသံကို ဆရာမၾကားမခ်င္း စားစရာကို မင္းခံုေစာင္းထဲမွာ ထည့္ထားႏိုင္ေသးတယ္။

၂၃ - မင္းေက်ာင္းမွာ ရိွတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို အျမန္ဆံုး မွတ္သားပါ။ သူတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါမွာ နာမည္ပါထည့္ၿပီး “ ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ မစၥတာ ဂေရဟမ္ ” “ ေကာင္းေသာညေနခင္းပါ မစၥ အိုးတစ္စ္။ ဆရာမ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌေလး အရမ္းလွတာပဲ ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ပါ။ ( မွတ္ခ်က္ - တကယ္လို႔ မင္းဟာ ေက်ာင္းသားအားလံုးနဲ႔အတူတူ တန္းစီေနတယ္ဆိုရင္ ဆရာ့ကို စကားေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူအမ်ားတန္းစီခ်ိန္မွာ စကားမေျပာရဆိုတဲ့ ဥပေဒရွိေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ မင္းအေနနဲ႔ တျခားဆရာတစ္ေယာက္ကို စာသင္ခန္းထဲကို မင္း၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းကေန ျပန္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နားေနခ်ိန္၊ ေက်ာင္းဖြံ႕ၿဖဳိးေရးခ်ိန္ ( errand )၊ စာသင္ခန္းေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္တို႔မွာ စကားေျပာႏိုင္တယ္ )

၂၄ - သန္႔စင္ခန္းသံုးၿပီးတဲ့အခါတိုင္းမွာ အိမ္သာကို ေရဆြဲခ်ပါ။ လက္ေဆးပါ။ အမ်ားသံုး သန္႔စင္ခန္းျဖစ္ရင္ လက္မေဆးခင္မွာ စကၠဴလက္သုတ္ကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ ႀကဳိယူထားပါ။ လက္ေဆးၿပီးရင္ ေရပိုက္ေခါင္းကိုပိတ္ဖို႔၊ အေျခာက္ခံစက္ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ဖို႔၊ လက္ကိုအေျခာက္ခံဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္စကၠဴထပ္ယူပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အေျခာက္ခံစက္ ခလုပ္ကို ႏွိပ္ဖို႔အတြက္ လက္သုတ္ပု၀ါကို သံုးပါ။ မင္းမလုပ္ခ်င္ဆံုးအလုပ္က တျခားလူေတြ လက္ညစ္ပတ္ေတြနဲ႔ ကိုင္ထား၊ ထိထားတဲ့ေနရာကို မင္းရဲ႕လက္သန္႔သန္႔နဲ႔ မထိခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၂၅ - တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆရာတို႔ေက်ာင္းကို ဧည့္သည္ေတြ လာၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းကို ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လာခဲ့ရင္ အဲဒီဧည့္သည္ကိုႀကဳိဖို႔ ေက်ာင္းတံခါး၀ဆီကို ဆရာက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ လႊတ္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ဧည့္သည္ကို ႀကဳိဆိုဖို႔ ေဖာ္ေရြတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ျပဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာရင္ မင္းတို႔က လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး မင္းဘယ္သူျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာရမယ္၊ ေက်ာင္းကိုလာလည္တာကို ႀကဳိဆိုေၾကာင္း ေျပာၾကရမယ္။ အဲဒီဧည့္သည္ေတြကို စာသင္ခန္းထဲေခၚမလာခင္မွာ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦေတြကို ခဏေလာက္ လွည့္ပတ္ၿပီး ျပေပးဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္။

၂၆ - ေန႔လည္စာစားခန္းထဲမွာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ခံုကို ႀကဳိၿပီးဦးမထားပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ထိုင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ထိုင္ခုိင္းလိုက္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖယ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ မႀကဳိးစားပါနဲ႔။ ဆရာတို႔အားလံုးဟာ မိသားစု၀င္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တျခားလူတိုင္းကို ေလးစားမႈနဲ႔ ၾကင္နာျခင္းအျပည့္နဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ လိုအပ္တယ္။

၂၇ - တကယ္လို႔ ဆရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို စကားေျပာေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုးမေနရင္ အဲဒီေက်ာင္းသားကို မၾကည့္ပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ မင္းသာ ဒုကၡေရာက္ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္ေပးဆံုးမခံေနရရင္ တျခားလူေတြ မင္းကို၀ိုင္းၾကည့္တာကို ႀကဳိက္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေနတဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းမၾကည့္ပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဆံုးမခံေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားက မင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေဒါသမထြက္ပါနဲ႔။ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး စိတ္ရႈပ္မေနပါနဲ႔။ ဆရာ့ကိုေျပာပါ။ ဒီျပႆနာကို ဆရာေျဖရွင္းေပးမယ္။

၂၈ - တကယ္လို႔ အိမ္စာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲရွိလို႔ တစ္ခုခု ေမးခ်င္ရင္ ဆရာ့ဆီကို ဖုန္းေခၚပါ။ တကယ္လို႔ ဆရာအိမ္မွာ မရွိရင္ “ ဟိုင္း..မစၥတာ ကလာ့ခ္…ကၽြန္ေတာ္ . . . . . ပါ။ . . . . . အိမ္စာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို . . . . .  နာရီမထိုးခင္ ဖုန္းျပန္ေခၚေပးပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ” လို႔ ဖုန္းလက္ခံစက္ထဲမွာ ေျပာထားခဲ့ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ဆယ့္ေလးငါးခါေလာက္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာဖို႔မလိုဘူးဆိုတာ သိထားရလိမ့္မယ္။

၂၉ - အစာစားတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းတို႔လိုက္နာၾကရမယ့္ အမူအက်င့္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အဲဒါေတြကို ဆရာကေတာ့ က်င့္၀တ္ ABC လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။

          က။ အစာစားဖို႔အတြက္ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ မင္းရဲ႕လက္သုတ္ပု၀ါကို ေပါင္ေပၚမွာ ခ်က္ခ်င္း ျဖန္႔ခင္းပါ။ တကယ္လို႔ မင္းရဲ႕ဇြန္း၊ ခက္ရင္းေတြကို လက္သုတ္ပု၀ါနဲ႔ ထုပ္ထားရင္ မင္းထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေျဖၿပီး လက္သုတ္ပု၀ါကို ေပါင္ေပၚမွာ အျမန္ဆံုးတင္ပါ။

          ခ။ မင္း စားေသာက္ၿပီးသြားရင္ မင္းရဲ႕လက္သုတ္ပု၀ါကို မင္းစားထားတဲ့ ပန္းကန္ျပားရဲ႕ဘယ္ဘက္မွာထားၿပီး စားပြဲေပၚ တင္ထားပါ။ ပန္းကန္ျပားေဘးမွာ ခပ္ဖြဖြကေလး တင္ထားပါ။ ေျခမြမပစ္ပါနဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနတာကို မင္းျမင္ခ်င္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ အလြန္႔အလြန္ ေသေသသပ္သပ္ က်က်နနႀကီးလည္း ေခါက္မထားပါနဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီလက္သုတ္ပု၀ါကို ေနာက္တစ္ခါထပ္သံုးလို႔ရတယ္လို႔ စားေသာက္ခန္းတာ၀န္ခံက ယူဆလိုက္တာကို မင္းႀကဳိက္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ မင္းရဲ႕လက္သုတ္ပု၀ါကို မင္းထုိင္တဲ့ ကုလားထိုင္ေပၚမွာလည္း ခ်န္မထားခဲ့ပါနဲ႔။ အဲဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ ဒီလက္သုတ္ပု၀ါဟာ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားလို႔မရေအာင္ အလြန္႔အလြန္ ညစ္ေပေနတယ္လို႔ ေဖာ္ျပရာေရာက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြမွာဆိုရင္ လက္သုတ္ပု၀ါကို ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထားခဲ့တာဟာ ဒီစားေသာက္ဆိုင္၊ စားေသာက္ခန္းကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုရာေရာက္တယ္။

          ဂ။ စားပြဲေပၚကို လက္မေထာက္ပါနဲ႕။

          ဃ။ အစားအစာကို ျဖတ္ေနခ်ိန္နဲ႔ ေထာပတ္သုတ္ေနခ်ိန္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲ စားပါ။ လက္တစ္ဖက္က ခက္ရင္းကို ကိုင္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္ဖက္က ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ထားတာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါနဲ႔။

          င။ လက္မစုပ္ပါနဲ႔။ လက္ကို လွ်ာနဲ႔မလ်က္ပါနဲ႔။ မင္းရဲ႕လက္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔အတြက္ လက္သုတ္ပု၀ါေတြ ေပးထားတယ္။ မင္းကိုမင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔အတြက္ လွ်ာနဲ႔လ်က္ဖို႔ မလိုဘူးဆုိတာ သိထားပါ။

          စ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တပ်တ္ပ်တ္ျမည္ေအာင္ မစုပ္ပါနဲ႔။ ဆူဆူညံညံ အသံထြက္ေအာင္ ၀ါးမစားပါနဲ႔။

          ဆ။ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး အစာကို ၀ါးမစားပါနဲ႔။

          ဇ။ ပါးစပ္ထဲမွာ စားစရာ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ စကားမေျပာပါနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဟာ သူတို႔ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ကြယ္ၿပီး စကားေျပာတာမ်ဳိး ေတြ႕ဖူးၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါနဲ႔။ စကားေျပာဖို႔အတြက္ မင္းပါးစပ္ထဲက အစားအစာေတြကို မ်ဳိခ်ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ ေစာင့္ပါ။

          စ်။ သြားၾကားထဲမွာ တစ္ခုခု ညပ္ေနရင္ ညပ္ညပ္ခ်င္း ကေလာ္မထုတ္ပါနဲ႔။ သန္႔စင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္သြားၿပီးမွ ဖယ္ပစ္ပါ။

          ည။ ေဖ်ာ္ရည္၊ ဟင္းရည္ေတြကို အသံျမည္ေအာင္ စုပ္မေသာက္ပါနဲ႔။

          ဋ။ စားစရာေတြနဲ႔ မကစားပါနဲ႔။

          ဌ။ တကယ္လို႔ မင္းရဲ႕ ဇြန္း၊ လက္သုတ္ပု၀ါ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားရင္ စားပြဲေပၚ ျပန္ေကာက္မတင္ပါနဲ႔။ ၾကမ္းေပၚက်ထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို စားပြဲေပၚ ျပန္တင္တာဟာ အလြန္႔အလြန္ ရိုင္းစိုင္းၿပီး သန္႔ရွင္းမႈမရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ တစ္ခုခုကို ျပန္ေကာက္ၿပီးရင္ စားပြဲထိုး တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ အစာဆက္မစားခင္မွာ လက္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ သြားေဆးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ပစၥည္းကို သည္အတိုင္း ပစ္ထားလိုက္ၿပီး စားပြဲထိုးဆီကေန ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေတာင္းလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။

          ဍ။ အစားအစာ အားလံုးနီးပါးကို စားဖို႔အတြက္ မင္းရဲ႕ စားေသာက္ခန္း ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြကို သံုးရမယ္။ လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး စားႏိုင္တဲ့ အစားအစာ ဆယ္မ်ဳိးကို ေအာက္မွာ ျပထားတယ္။

          ၁။ ပီဇာ Pizza

          ၂။ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ Bacon

          ၃။ ကြတ္ကီး

          ၄။ ေပါင္မုန္႔ ( ေပါင္မုန္႔ကို မင္းစားႏို္င္သေလာက္အရြယ္ ဖဲ့ၿပီးစားပါ။ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္သုတ္မယ္ဆိုရင္ တစ္လံုးလံုး မသုတ္ပါနဲ႔။ မင္းဖဲ့ထားတဲ့ အပိုင္းကိုပဲ သုတ္ပါ။ ေနာက္တစ္ပိုင္း မဖဲ့ခင္မွာ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အပိုင္းကို အရင္ဆံုး ကုန္ေအာင္စားပါ )

          ၅။ ေျပာင္းဖူးတင္ေပါင္မုန္႔လံုး ( ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းပတ္ကိုက္စားတာထက္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ကိုက္စားတာဟာ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းတယ္ )

          ၆။ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ ဟမ္ဘာဂါ၊ ေဟာ့ေဒါ့၊ ဘီစကစ္

          ၇။ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႔ အာလူးျပားေၾကာ္

          ၈။ ၾကက္ေၾကာ္

          ၉။ ကညြတ္ Asparagus

          ၁၀။ အခုိင္လိုက္ပါတဲ့ စပ်စ္သီးလို ေသးငယ္တဲ့ အသီးေတြ၊ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ မုန္လာဥနီစတာေတြ

          ဎ။ သူမ်ားပန္းကန္ကို ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္အရာကိုမွ လွမ္းမယူပါနဲ႔။ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ “ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆားပုလင္းကေလး လွမ္းလိုက္စမ္းပါ ” လို႔ ေတာင္းယူပါ။

          ဏ။ ခံုမွာ မထိုင္ရေသးခင္ ပန္းကန္ထဲက အစားအစာေတြကို ႏႈိက္မစားပါနဲ႔။

          တ။ စားေသာက္ခန္းမွာ စားေနၾကရင္ ကိုယ့္စားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ လူတိုင္းမွာ အစားအစာေရာက္မလာေသးရင္ တစ္ေယာက္တည္း စမစားပါနဲ႔။

          ထ။ အစားအစာအတြက္ တန္းစီရတဲ့ လူတန္းက ရွည္လြန္းတာတို႔၊ ေစာင့္ေနရတာတို႔၊ စားစရာက သိပ္မေကာင္းတာတို႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ညည္းညဴၿပီး ဆင္ေျခမေပးသင့္ဘူး။ တျခားလူေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္သာယာတဲ့ အေျခအေနကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေလ့ရွိတဲ့ အဖ်က္သမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို  မင္းရခ်င္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။

          ဒ။ ဘယ္အသံုးအေဆာင္နဲ႔ စၿပီးစားရမယ္ဆုိတာ မေသခ်ာရင္ မင္းနဲ႔အေ၀းဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ခက္ရင္း၊ ဒါး ဒါမွမဟုတ္ ဇြန္းနဲ႔ စစားပါ။ မင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ အနီးဆံုးမွာ အသုတ္စား ခက္ရင္းရွိလိမ့္မယ္။ သူနဲ႔ကပ္လွ်က္မွာ ညစာစား ခက္ရင္းထားတယ္။ မင္းရဲ႕ညာဘက္အစြန္းဆံုးမွာ ဟင္းရည္ေသာက္ဇြန္းရွိမယ္။ ဒါ့အျပင္ ေကာ္ဖီတို႔ လက္ဖက္ရည္တို႔ ေဖ်ာ္ရင္ ေမႊဖို႔အတြက္ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းလည္းရွိမယ္။ အသုတ္လွီးဖို႔ ဓားရွိမယ္။ ညစာစား ဓားရွိလိမ့္မယ္။ မင္းပန္းကန္ျပားရဲ႕ ထိပ္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြက အခ်ဳိပြဲစားတဲ့အခါမွာ သံုးဖို႔ ျဖစ္တယ္။

          န။ စားေသာက္ၿပီးသြားရင္ မင္းရဲ႕ပန္းကန္ျပားကို ကိုယ္နဲ႔အေ၀းကို တြန္းမပို႔လိုက္ပါနဲ႔။ သူ႕ေနရာအတိုင္း ရိွိပါေစ။ မင္း စားၿပီးသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ျပခ်င္ရင္ မင္းရဲ႕ခက္ရင္းနဲ႔ ဓားကို ပန္းကန္ျပားေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး အတူတူ တင္ထားလိုက္ပါ။ ခက္ရင္းထားတဲ့အခါမွာ ေကာ့ေနတဲ့အဖ်ားကို ေအာက္စိုက္ၿပီးထားပါ။ ဓားရဲ႕ အသြားကိုလည္း ေအာက္ဘက္လွည့္ၿပီး တင္ပါ။ အဲဒီႏွစ္ခုထဲမွာ ခက္ရင္းဟာ မင္းနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ရွိသင့္တယ္။

          ပ။ ကိုယ္သံုးၿပီးသြားတဲ့ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ဓား စတာေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မတင္ပါနဲ႔။ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ တင္ထားပါ။

          ဖ။ အစားအေသာက္ မွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမးခြန္းထုတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ စားပြဲထိုးနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ၾကည့္ပါ။

          ဗ။ စားပြဲထိုးက သူ႕နာမည္ထုတ္ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္တဲ့အခါမွာ နာမည္ကို မွတ္မိေအာင္ လုပ္ပါ။ အစားအစာပြဲေတြ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ အကူးအေျပာင္းမွာ စားပြဲထိုးရဲ႕ နာမည္ကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ် မၾကာမၾကာ ထည့္ၿပီး ေခၚေျပာပါ။

          မ။ စားေသာက္ေနရင္းနဲ႔ သန္႔စင္ခန္းသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး “ ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္ ” လို႔ တစ္၀ိုင္းတည္း စားေဖာ္စားဖက္ေတြကို ေျပာၿပီးမွ သြားပါ။

          ယ။ အခ်ဳိပြဲစားဖို႔ အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ ဘယ္အရံဟင္းမ်ဳိးကို သေဘာက်ပါသလဲခင္ဗ်ာ ” တို႔ “ အသုတ္ေပၚမွာ ဘယ္အႏွစ္ဆမ္းေစခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ “ မင္းေရာ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ မရွိႏိုင္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို မွာမိတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးက ေရွာင္ရွားႏိုင္လိမ့္မယ္။

          ရ။ စားပြဲထိုးနဲ႔ စားပြဲထိုးမယ္ေတြကို အေစခံေတြလို ဆက္ဆံေျပာဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ကို ေလးစားမႈအျပည့္ ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံပါ။ သူတို႔ဟာ မင္းအတြက္ အစားအစာေတြကို ျပင္ဆင္ၿပီး ယူလာေပးေနၾကတယ္ဆိုတာ သတိရပါ။ စားပြဲထိုးနဲ႔ ရန္သူျဖစ္သြားတာမ်ဳိး မင္းလိုခ်င္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။

၃၀ - စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါမွာ စားပြဲေတြကိုလည္း သန္႔ရွင္းရမယ္၊ စားတဲ့ေသာက္တဲ့ ေနရာတ၀ိုက္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အစားအစာ အစအနေတြ မက်န္ခဲ့ေအာင္လည္း ဂရုစိုက္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ မင္းဘယ္ေနရာမွာပဲေရာက္ေနေန ကိုယ့္ရဲ႕အႁကြင္းအက်န္ အမႈိက္သရိုက္အတြက္ ကိုယ္တာ၀န္ယူဖို႔နဲ႔ အမႈိက္မဖြမိဖို႔ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္တယ္။

၃၁ - ဟိုတယ္မွာ တည္းတဲ့အခါမွာ ငါတို႔ထြက္သြားရင္ အခန္းသန္႔ရွင္းဖို႔ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ဟိုတယ္အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ မုန္႔ဖိုးခ်န္ထားေပးခဲ့တာဟာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တည္းတဲ့အခန္းရဲ႕ က်သင့္တဲ့အခန္းခေပၚမူတည္ၿပီး တစ္ညတာအတြက္ ႏွစ္ေဒၚလာ သို႔မဟုတ္ သံုးေဒၚလာဟာ ဆီေလ်ာ္ညီညႊတ္တဲ့ ပမာဏျဖစ္တယ္။

၃၂ - ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခါမွာ ငါတို႔ဟာ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုပဲ မ်က္ႏွာမူၿပီး စီးေလ့ရွိၾကတယ္။ တျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔အတြက္ ေနာက္ကုိလွည့္ထိုင္တာတို႔၊ ျပတင္းေပါက္ေတြ အျပင္ဘက္မွာ တစ္ခုခု ကပ္တာတို႔၊ ထိုင္ခံုကေန ထသြားတာတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူး။ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန ဆင္းရင္ ကားဆရာကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းစကားကို အၿမဲတမ္း ေျပာၾကရမယ္။

၃၃ - ငါတို႔ေတြ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ျခားနားတဲ့ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ေတြ႕ၾက ဆံုၾကရလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ကို လူေတြနဲ႔ ဆရာက မိတ္ဆက္ေပးရင္ သူတို႔နာမည္ေတြကို မင္းတို႔ ဂရုတစိုက္နဲ႔ မွတ္သားထားဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ တို႔ေတြ ခရီးစဥ္ၿပီးလို႔ ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတို႔နာမည္တပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာပါ။

၃၄ - မင္းတို႔ကို စားစရာ တစ္ခုခု ေကၽြးတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ္တိုင္ယူစနစ္ Buffet ေကၽြးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ခ်ေကၽြးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စားႏိုင္တာ၊ စားသင့္တာထက္ ပိုမယူပါနဲ႔။ ကိုယ္ရသင့္တာထက္ ပိုယူတတ္တဲ့ ေလာဘသမားျဖစ္တာမ်ဳိး မင္းႀကဳိက္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းဟာ ျဖဳန္းတီးရာေရာက္သလို ကိုယ္က ပိုယူလိုက္တဲ့အတြက္ လံုေလာက္ေအာင္ မရေတာ့တဲ့ က်န္တဲ့လူေတြကို မရိုမေသျပဳရာ ေရာက္တယ္။

၃၅ - စာသင္ခန္းထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တဲ့အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခု က်က်န္ခဲ့တာေတြ႕ရင္ ေကာက္ၿပီး လက္ဆင့္ကမ္း ျပန္ေပးပါ။ တကယ္လို႔ ပစၥည္းက်သြားတဲ့လူဟာ က်သြားတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ နီးေနရင္ ပစၥည္းျပန္ေကာက္ဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ျပတာဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။

၃၆ - ကုိယ္က တံခါးဆီကို သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါလာရင္ တံခါးကို သူျဖတ္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ကိုင္ထားပါ။ တံခါးက ဆြဲတံခါးျဖစ္ေနရင္ ဆြဲဖြင့္ပါ။ ၿပီးရင္ ေဘးကပ္ရပ္ၿပီး တျခားလူေတြကို ကိုယ့္အရင္ ျဖတ္သြားခိုင္းလိုက္ပါ။ ၿပီးမွ မင္းသြားပါ။ တံခါးက တြန္းတံခါးျဖစ္ေနရင္ တံခါးကို ျပန္တြန္းမပိတ္ေသးဘဲ ေနာက္လူ သြားၿပီးမွ ျပန္တြန္းပိတ္ပါ။

၃၇ - တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ မေတာ္တဆ ထိခုိက္မိတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ “ ေဆာရီးပါ…ေတာင္းပန္ပါတယ္ ” လို႔ ေျပာဖို႔ ၀န္မေလးပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ မင္းရဲ႕အမွား မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ကဦးေအာင္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါ။

၃၈ - ေလ့လာေရးခရီးထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံ၊ ေဆးရုံစတာေတြကို ၀င္ၾကည့္ရင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ စည္းကမ္းရွိရွိ သြားပါ။

၃၉ - ေလ့လာေရးခရီးထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေဒသအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိတာဟာ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ကို ငါတို႔အလည္သြားၾကရင္ သူတုိ႔အိမ္က ခန္းဆီးလိုက္ကာေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း အိမ္ရွင္ကို ေျပာျခင္းဟာ ေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ျဖစ္တယ္။ လူေတြဟာ သူတို႔အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြေရာက္လာၾကရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မလံုမၿခံဳျဖစ္ေလ့ရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔က သူတို႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။ တကယ္လို႔ ျပခန္းတို႔ ဇာတ္ရုံတို႔ကို ေလ့လာေရးသြားၾကရင္လည္း ဗိသုကာလက္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း၊ ၀န္ေဆာင္မႈက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ဧည့္လမ္းညႊန္ကို ေျပာျခင္းဟာလည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။

၄၀ - ေက်ာင္းသားစံုညီ စုေ၀းသဘင္ assembly မွာ စကားမေျပာပါနဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္မၾကည့္ပါနဲ႔။ တျခားအခန္းက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အာရုံစူးစိုက္ စိတ္၀င္စားမႈရေအာင္ ႀကဳိးစားပါ။ ငါတို႔ဟာ အတူတကြ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္ကို အမ်ားသိေအာင္ ျပၾကရလိမ့္မယ္။

၄၁ - အိမ္မွာ ဖုန္းေျပာတဲ့အခါမွာ အမ်ားနား၀င္ခ်ဳိတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာပါ။

၄၂ - ေလ့လာေရးခရီးက ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ဆရာ့ကိုလည္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ပါ။ မင္းတို႔ ခရီးထြက္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးတဲ့ ဆရာတို႔ကို ေက်းဇူးတင္သင့္ပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိး ရတဲ့အတြက္ မင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆိုတာကို ဆရာတို႔ကို အသိေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာတာဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးတင္ခံရတာကို ဆရာက အလြန္အမင္း ခံယူခ်င္လြန္းလို႔ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းတို႔ကို ကူညီတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုတာကို မင္းတို႔သိေအာင္ သင္ေပးေနျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။

၄၃ - ေလ့လာေရးခရီးထြက္တဲ့အခါမွာ ငါတို႔ဟာ စက္ေလွကား စီးရေကာင္း စီးရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုစီးတဲ့အခါမွာ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ကပ္ၿပီးရပ္ပါ။ အဲဒီလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ စက္ေလွကားေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတက္ၾကမယ့္ အေရးႀကီးေနတဲ့လူေတြအတြက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ လမ္းေပးထားၿပီးသား ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ဓာတ္ေလွကားတို႔၊ ေျမေအာက္လမ္းတို႔၊ စႀကၤန္လမ္းတို႔ကို ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔မ၀င္ခင္မွာ အတြင္းကလူေတြ အကုန္ အျပင္ထြက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ပါ။

၄၄ - စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္တ့ဲအခါမ်ဳိးမွာ တစ္ေယာက္တန္း တန္းပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕ကလူနဲ႔ ကိုယ့္ၾကားမွာ ႏွစ္ေပ၊ သံုးေပေလာက္ ကြာပါေစ။ ေရွ႕ဘက္ကို အၿမဲတမ္း မ်က္ႏွာမူထားပါ။ စီတန္းခ်ိန္မွာ စကားလံုး၀ ေျပာခြင့္မရွိ။

၄၅ - စီတန္းထားတဲ့ လိုင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး တန္းမစီပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က မင္းေရွ႕မွာ ၾကားျဖတ္၀င္ၿပီး တန္းစီရင္ မင္းဘာမွ မေျပာပါနဲ႔၊ ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႔။ လႊတ္ထားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ကိုေတာ့ အသိေပးပါ။ ဒီျပႆနာကို ဆရာရွင္းေပးမယ္။ ၾကားျဖတ္၀င္တဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ မင္းနဲ႔  ပူညံပူညံလုပ္ေနရင္ မင္းလည္း ျပႆနာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ မင္းနဲ႔ အဲဒီျပႆနာနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ ဆရာ့ကိုသာ ေျပာပါ။ က်န္တဲ့အတန္းသူ အတန္းသားေတြနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ပဋိပကၡေတြမွာလည္း အဲဒီနည္းအတိုင္းပဲ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းပါ။ ျပႆနာကို မင္းကိုယ္တုိင္ မေျဖရွင္းခင္ ဆရာ့ဆီကို လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ။

၄၆ - ရုပ္ရွင္ရုံကို ငါတို႔သြားၾကတဲ့အခါ ရုံထဲမွာတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆူဆူညံညံ စကားမေျပာပါနဲ႔။ ဆရာေနမေကာင္းလို႔ ဗီဒီယိုေခြနဲ႔ စာသင္တဲ့အေ၀းသင္ စာသင္ခ်ိန္မ်ဳိးမွာ စကားမေျပာပါနဲ႔။ ( Ron Clark က က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ဆရာ၀န္က အိမ္မွာ အနားယူခိုင္းတဲ့အခါမွာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြ သင္ခန္းစာေနာက္မက်ေစဖို႔အတြက္ တစ္ရက္စာသင္ခန္းစာေတြ သူရွင္းျပေနတာကို အိမ္မွာ ဗီဒီယုိရိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခန္းထဲမွာ ဖြင့္ျပၿပီး သင္တဲ့စနစ္ကို သံုးခဲ့ပါတယ္ )

၄၇ - ေက်ာင္းအေဆာက္အဦထဲကို Doritos ( ၾကက္ဥ၊ ေျပာင္းဖူးမႈန္႔ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အေမရိကန္ အာလူးေၾကာ္တစ္မ်ဳိး ) ေတြ ယူမလာပါနဲ႔။

၄၈ - ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က မင္းကို စရင္၊ ေနာက္ရင္၊ အေႏွာင့္အယွက္ေပးရင္ ဆရာ့ကို အသိေပးပါ။ ဆရာဟာ မင္းရဲ႕ဆရာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာရွိေနျခင္းဟာ မင္းတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ ကာကြယ္ေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဘယ္သူကမွ မင္းကို အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားတာ၊ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေအာင္လုပ္တာမ်ဳိး ဆရာခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ျပႆနာကို မင္းကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေျဖရွင္းတာမ်ဳိးကိုလည္း ဆရာခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းသားကို ဆရာကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းပါရေစ။

၄၉ - မင္းယံုၾကည္တဲ့ အရာအတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ပါ။ မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ စိတ္အာရုံက ဦးေဆာင္ညႊန္ျပၿပီး မင္းကိုယ္တိုင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလက္ခံယံုၾကည္တ့ဲ အရာအတြက္ ဘာအေျဖမွ ေပးစရာ မလုိဘူး။

၅၀ - အေကာင္းျမင္၀ါဒထားၿပီး ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားပါ။ တခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာေတြဟာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဖို႔ မထိုက္တန္တ့ဲ့အရာေတြ ျဖစ္တယ္။ အရာရာတိုင္းကို ရႈေထာင့္စံုကၾကည့္ၿပီး မင္းရဲ႕ဘ၀မွာ ေကာင္းက်ဳိးရဖို႔အတြက္ပဲ အာရုံစိုက္ပါ။

၅၁ - ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရေအာင္ ရွင္သန္ေနထိုင္ပါ။ မင္းလုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုခုရွိရင္ လုပ္သာလုပ္ပစ္လိုက္ပါ။ မင္းလုပ္မယ့္အလုပ္၊ မင္းေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ ဘယ္အေၾကာက္တရား၊ ဘယ္သံသယ၊ ဘယ္အတားအဆီးမွ အ၀င္မခံပါနဲ႔။ မင္းလိုခ်င္တာ တစ္ခုခုရွိခဲ့ရင္ မင္းရဲ႕ စိတ္ေရာ ႏွလံုးသားပါႏွစ္ၿပီး မရရေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီး ယူပါ။ မင္းလုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုခုရွိခဲ့ရင္ မင္းလုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရသေရြ႕ မရပ္မနား ရေအာင္ႀကဳိးစားပါ။ မင္း ျဖစ္ခ်င္တာ တစ္ခုခုရွိခဲ့ရင္ အဲဒီအိပ္မက္ ရွင္သန္ အထေျမာက္ဖို႔ အဲဒီအိပ္မက္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္တာဟူသမွ် ႀကဳိးစားလုပ္ပါ။

၅၂ - မင္းဟာ မွားတတ္တဲ့လူ၊ မွားႏိုင္တဲ့လူဆိုတာ လက္ခံလိုက္ပါ။ အဲဒီအမွားေတြကေန သင္ခန္းစာယူၿပီး ေရွ႕ဆက္ပါ။

၅၃ - ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္သျဖင့္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ပါ။ တစ္ခုခု အမွားအယြင္း လုပ္ခဲ့မိရင္ ဆရာ့ကို ဖြင့္ေျပာၿပီး ၀န္ခံလိုက္တာ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ကို ဆရာက ေလးစားလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို မင္းရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းမႈအတြက္ မင္းတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းေဖာက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြကို ဆရာေမ့သြားေလ့ရွိတယ္။

၅၄ - “ Carpe Diem ” အေၾကာက္တရားေတြ၊ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး “ ဒီေန႔ကို အပိုင္သိမ္းလိုက္ ” ( လက္တင္စကားမွ ဆင္းသက္သည္။ စာေရးဆရာႀကီး Horace မၾကာခဏ လက္စြဲသံုးေသာ စကားစုျဖစ္သည္ ) မင္းဟာ ဒီေန႔ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကို မျဖဳန္းတီးလိုက္နဲ႔။ ဘ၀ဆိုတာ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ေလထဲမွာ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီေတာ့ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လုပ္လိုက္ႏိုင္တဲ့ အထူးအခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ ဒီေန႔ကို အပိုင္သိမ္းလိုက္ ”။

၅၅ - မင္းကိုယ္ကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ်အထိ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါေစ။

     

( စည္းကမ္းခ်က္ ၃၇၊ ၃၈ နဲ႔ ၄၆ က မူရင္း ဖိုင္ထဲမွာ မပါဘဲ ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဖိုင္ေတြ႕ေပမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ ၅၅ ခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ အႏွစ္တိုက္ၿပီး ေရးထားတာေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အက်ဥ္းကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေရးထားျခင္းပါ။ )