“ ဘကုန္းကိုတမ္း...လြမ္းမိသည္ . . . ”

Blog ဟူသည္မွာ -

Weblog မွဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ Weblog ကို a diary on the internet ( အင္တာနက္ေပၚမွ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ) ဟု Urban Dictionary က အနက္ေပးသည္။

Blogger ဟူသည္မွာ -

A person who keeps and updates a blog 

( ဘေလာ့တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထိန္းသိမ္းထားၿပီး မြမ္းမံျပင္ဆင္၍ စဥ္ဆက္မျပတ္တင္ျပေနသူျဖစ္သည္ )

ref; The Free Dictionary

ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔သည္ blogger မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လက္ရွိအေနအထားတြင္လည္း blogger ဘ၀မွ စုေတစိတ္မက်ေသးဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သည္မွာဘက္ကာလမ်ားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ blogger အမ်ားစုသည္ facebook ( ဖဦးထုပ္ရြာ ) တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္က မ်ားေလၿပီ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ blogger မ်ားသည္ blog ( ဘကုန္းရြာ ) ကို သံေယာဇဥ္ျပတ္ၾကေလၿပီလားဟု ေမးစရာရွိျပန္သည္။ မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္။

Once a blogger, ever a blogger.

( blogger လို႔တစ္ခါျဖစ္…ဘယ္ႏွစ္ေျပာင္းေစ blogger ) ဟူ၍ပင္ ဦးဟန္ၾကည္ တင္စားလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ blogger အမ်ားစု blogging နည္းလာျခင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပလိမ့္မည္။ ေခတ္ကလည္း ေျပာင္းေလၿပီကိုး။

အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ေသာ ဘကုန္းရြာအတြင္းသို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာကာလသည္ ၂၀၁၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကာလ။ ဘကုန္းရြာ၏ ေနာက္ဆံုးမီးေတာက္က အလွ်ံညီးညီးျဖင့္ အစြမ္းကုန္ေတာက္ပေနေသာ ကာလအပိုင္းအျခား။ blogger အမ်ားစုသည္လည္း ဖဦးထုပ္ရြာကို မမင္။ မင္စရာလည္းမေကာင္း၊ မက္စရာလည္းမရွိဘဲကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း “ က်ီးကိုဘုတ္ရိုေသ၊ ဘုတ္ကို က်ီးရိုေသ ” ၾကရင္း ဘကုန္းရြာတြင္ စာခ်စ္သူတို႔ စုၾကသည္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားက ျမန္မာျပည္အလြမ္းကို ဘကုန္းရြာတြင္ ေျဖၾကသည္။ စာတိုေပးစ ေရးခ်င္ၾကသူမ်ားကလည္း ကိုယ္ပိုင္ blog တြင္ ကိုယ့္ကေလာင္ ကိုယ္ထမ္းၾကသည္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ကာလမ်ား။

ထိုစဥ္က ဘကုန္းရြာသည္ စာသမားမ်ားအတြင္ အပိုင္းအျခားမရွိ၊ အတိုင္းအျခားမသိဘဲ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ စာေပေတာပမာ။ weblog ဆိုသည္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔အတြက္ “ အင္တာနက္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ” တစ္ခုအဆင့္မက။ ကိုယ္တိုင္ ေရးသားတည္းျဖတ္တင္ဆက္ထားေသာ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတမွ် တြယ္တာရေသာ ရတနာတမွ်ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ blogger အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကိုယ့္စာသူလာဖတ္၍ သူ႔စာကို ကိုယ္ျပန္ဖတ္ေသာ “ ၀တၱရားေက် ခင္မင္မႈ ” မ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ၾက။ တစ္ဦးေရးသမွ် တစ္ဦးက ေ၀ဖန္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္၏စာကို တစ္ေယာက္က အာဂုံေဆာင္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္၏ကဗ်ာကို တစ္ေယာက္က ႏႈတ္တက္ရြတ္ၾကသည္။ ညီညြတ္ျခင္း ခ်စ္ခင္ျခင္း ရိုင္းပင္းကူညီျခင္းသည္ ဘကုန္းရြာ၏ ဂုဏ္ရည္တစ္ခု။ စီနီယာဘေလာ့ဂါမ်ားက ဂ်ဴနီယာဘေလာ့ဂါမ်ားကို လက္တြဲႀကဳိဆိုေဖးမၾကျခင္းသည္ ဘကုန္းရြာ၏ အလွတရား။ ဘေလာ့ဂါႀကီးမ်ားက ဘေလာ့ဂါလက္သစ္မ်ားအေပၚတြင္ ေႏြးေထြးသလို၊ ဘေလာ့ဂါငယ္မ်ားကလည္း ဘေလာ့ဂါႀကီးမ်ားအေပၚ ေလးစားျခင္းသည္ ဘကုန္းရြာ၏ က်က္သေရ။

ဘကုန္းရြာတြင္ ပုဂၢဳိလ္စြဲမရွိ၊ လူခ်င္းလည္းမသိ၊ စာၾကည့္ၾကည့္၍ ခ်စ္ၾကသည္။ စာေပစိတ္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းၾကသည္။ ကိုယ့္ဘကုန္းရြာသားေပပဲဟူေသာ ရပ္စြဲရြာစြဲစိတ္ျဖင့္ တြယ္တာၾကသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ဖဦးထုပ္ရြာကို မ်က္စိလည္၍ ေရာက္မလာခင္အထိ အိမ္နားနီးခ်င္း blogger ေမာင္မ်ဳိးမွလြဲ၍ မည္သည့္ blogger ႏွင့္မွ် လူခ်င္းမဆံု၊ ဓာတ္ပံုလည္းမျမင္ဖူး။ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ၀ိေသသကိုလည္း အာရုံမထား။ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀မ်ားကိုလည္း ေခါင္းထဲမထည့္။ ကဗ်ာကိုၾကည့္၍ ရင္းႏွီးသည္။ ၀တၳဳကိုဖတ္၍ ၾကည္ညဳိသည္။ ထိုနယ္ေျမမ်ဳိးထက္ ပိုမိုၿငိမ္းခ်မ္းေသာ “ စာရိပ္ၿမဳံ ” သည္ အျခားရွိႏိုင္လိမ့္မည္မထင္။

   

“ က်န္တာမလို

စာကိုသာၾကည့္

သစၥာရွိသည့္ ဘကုန္းရြာ… ”

ဘကုန္းရြာကို ၿခဳံငုံမိေအာင္ ၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ေဆးစံုသေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္သဖြယ္ တင့္တယ္မႈအျပည့္။ ရသာစံု ဟင္းေပါင္းတစ္ခြက္ႏွယ္ အဆီအႏွစ္အျပည့္။ ဇာတ္ေဆာင္စံု ရုပ္ရွင္တစ္ကားႏွယ္ ရသအျပည့္။ ဘကုန္းရြာတြင္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား၊ လူေပ်ာ္မ်ားရွိသလို လူတည္တံ့၊ လူရည္ခန္႔မ်ားလည္း မရွား။ ေဆာင္းပါးေရးသူရွိသလို အက္ေဆးေရးသူလည္း မရွား။ ကဗ်ာသမားရွိသလို တရားသမားလည္း မရွား။ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာမ်ားျဖင့္ အားျဖည့္ၿပီးလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ အာဟာရအတြက္ ဟင္းခ်က္နည္းမ်ား ေလ့လာလိုလွ်င္လည္း အဆင္သင့္။ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ခရီးသြားလွ်င္လည္း က်န္ဘေလာ့ဂါမ်ားက ေနာက္ေတာ္ပါးမွ ခြာစရာမလို။ သြားလိုရာကို ဓာတ္ပံုၾကည့္ရင္း စာဖတ္ရင္းႏွင့္ စိတ္ကူးရြက္လႊင့္လိုက္ရုံပင္။ ထိုမွ်အဆင္ေျပလွေသာ ဘကုန္းရြာကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မခ်စ္ဘဲေနရိုးလား။ က်န္ဘေလာ့ဂါမ်ားကေရာ မတြယ္တာဘဲ ေနရိုးလား။

သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ရထားကို တားဆီးရန္အတြက္ မည္သူမွ်မစြမ္းႏိုင္။ နည္းပညာယႏၲရားကို ဟန္႔တားရန္အတြက္ မည္သူမွ် အားမထုတ္ႏိုင္။ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ဖြဘုတ္ ( facebook ) တစ္ေခတ္ဆန္းခ်ိန္ ေရာက္လာေလၿပီ။ ေရးလိုရာကို ေရးတင္ရင္း၊ မိတ္ေဆြခ်င္းလည္း စကားစျမည္ေျပာႏိုင္သလို၊ ဓာတ္ပံုဆိုလွ်င္လည္း လြယ္လင့္တကူတင္ႏိုင္ျပႏိုင္သည့္ ဖဦးထုပ္ရြာ၏ ဆြဲေဆာင္အားကို ေတာင့္ခံထားႏိုင္ရန္ မလြယ္။ blog မွာကဲ့သို႔ တစ္ခုခ်င္း လိုက္လည္စရာမလိုဘဲ ကိုယ့္ home page ေပၚတက္သမွ် စာတို႔ကို ေအးေအးလူလူ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ဖတ္ႏိုင္ေသာ အဆင္ေျပမႈမ်ဳိးကို မမက္ေမာမိေစရန္ ဟန္လုပ္ဖို႔ခက္လွသည္။ ကေလာင္ကို အသင့္ခ်ီထားၿပီး ေန႔စဥ္စာေရးျဖစ္ေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း ေရးသမွ်တင္ရန္အဆင္ေျပေသာ၊ ဖဦးထုပ္ကို ဖက္ရေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္

- ဖဦးထုပ္သည္ ဘကုန္းကဲ့သို႔ အႏွစ္မပါ၊ အဆာမျပည့္၊ အကာအတိၿပီးမွန္း ဦးဟန္ၾကည္ သိသည္။

- ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ဖဦးထုပ္ေပၚတြင္ ရသစာေပကို ေရးတင္ျခင္းသည္ ေရေပၚတြင္ အရုပ္ေရးျခင္းျဖစ္မွန္း ဦးဟန္ၾကည္ နားလည္သည္။

- တစ္စကၠန္႔၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစာမွ် အခ်ိန္ေပး၍ ကလစ္ႏွိပ္လိုက္ေသာ like တစ္ခုသည္ ဘကုန္းရြာမွ ကြန္မန္႔တစ္လံုးေလာက္ အားအင္မျဖစ္ေစမွန္း သေဘာေပါက္သည္။

ခက္သည္က အသိေနာက္တြင္ သတိေရာက္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အေျခအေနအရ ဖဦးထုပ္ကို ဆက္လက္ဖက္တြယ္ရဦးမည္ပင္။ “ ဖဦးထုပ္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္းလုပ္ ” ၍ အၾကမ္းျခစ္ရင္း ရင္တြင္းခံစားသမွ် ဦးေဏွာက္စိတ္တိုင္းက်သည့္ စာမ်ဳိးကို “ ဘကုန္းစာရြက္ ” တြင္ မွတ္တမ္းတင္ရဦးမည္ပင္။  မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ရင္သည္ မၿငိမ္းခ်မ္း။ စိမ္းလန္းခဲ့ဖူးေသာ အတိတ္က ဘကုန္းေန႔စြဲေဟာင္းမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ တမ္းတသည္။

- မိမိဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို အဆိုးေရာ အေကာင္းပါမက်န္ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းေရးတတ္ၿပီး ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ အၿပဳံးမပ်က္ေသာ “ ေက်ာက္ေဟကို ” “ ကႀကီးေရးကသတ္ေက်ာက္ ” အစရွိသည့္ နာမည္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ သခင္ “ ကိုႀကီးေက်ာက္ ( စိန္ရတုမွတ္တမ္း )  ( ကိုႀကီးေက်ာက္ေရ…ေရးေနရင္းနဲ႔ အေတာ္သတိရေနမိတယ္ဗ်ာ…ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါရေစ… )

- ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီးကတည္းက ဘကုန္းရြာကိုေရာ ဖဦးထုပ္ကိုပါ မလွည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကၿငိမ္းႏိုင္ ( အိကု )

- ေရႊျပည္အင္တာနက္လိုင္းအေျခအေနေၾကာင့္ အရင္လို ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ မေမ ( ေမဓာ၀ီ )

- ဆိုက္ပရပ္စ္မွာတုန္းက ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲဟူသမွ်ကို ဒုိင္ခံလုပ္ေပးခဲ့ေပမင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးတစ္ဖက္၊ လိုင္းအပ်က္နဲ႔ ဘကုန္းရြာဘက္ မလွည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ နတ္နတ္ ( အျဖဴေရာင္နတ္သမီး )

- မေလးမွာရွိေနတုန္းက ျမန္မာကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ အေရးေကာင္းလြန္းလို႔ တခုတ္တရ သြားဖတ္ခဲ့ရေပမင့္ အခု ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားတဲ့ ကဧရာ ( မင္းဧရာ )

အစရွိသည့္ ေရးေဖာ္ေဟာင္းမ်ား၊ ေရးဖက္ေဟာင္းမ်ား၏ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ လြမ္းဆြတ္၊ ငတ္မြတ္သည္။

ဘကုန္းရြာတြင္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ စာေပသုခမ်ား၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ျခင္းမ်ားသည္ စာကိုခ်စ္ေသာ၊ စာသမားကို ၾကည္ညဳိေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ရင္တြင္းတြင္ အၿမဲအစဥ္ စြဲထင္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္ထက္ပင္ လြန္ေပလိမ့္မည္။

ေနာင္ျဖစ္ေလရာဘ၀မ်ားစြာ၌ စာသမားဗီဇကို ဘကုန္းရြာတြင္ စတင္ပ်ဳိးခ်ခြင့္ရႏိုင္ေစေၾကာင္း  မၾကာခဏ ဆုေတာင္းမိျခင္းအတြက္ မိမိကုိယ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အျပစ္မတင္…။     ။

This post is dedicated to my pen-pals on blogspot.

( ဟန္ၾကည္ )