ကိုင္း…ေႏွာလိုက္ဦးမယ္ နတ္သံ . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ 

 အလကားမတ္တင္းရတဲ့ ဘေလာ့ေလးေဆာက္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ထင္တာေလးေတြ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ စၿပီးေရးပေဟ့ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက တစ္လကို အနည္းဆံုး ပို႔စ္တစ္ခုေလာက္ကေတာ့ မပ်က္မကြက္ တင္ျဖစ္ခဲ့သေပါ့။ သို႔ေပမင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလ၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ဘေလာ့လည္းမဂင္းျဖစ္၊ ဖြဘြတ္လည္း ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မသံုးျဖစ္ေလေတာ့ ဘေလာ့ရြာႀကီး ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဘာေတြပ်က္ကုန္ၿပီဆိုတာ နကမၸတိၱ နကန္းတစ္လံုးမွကို မသိဘဲျဖစ္ေနပါေရာလား။ ၀ါဆိုဦးကတည္းက အႏွီလို ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလိုက္တာ အခုလို သီတင္းကၽြတ္ကာနီးမွ ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါ ျပန္ေပၚလာေတာ့တာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ျဖင့္ လူ႔ျပည္ညည္းလို႔ နတ္ထီးစံ ( ဟုတ္ေပါင္ . . . )  ေလာကီညည္းလို႔ ၿမဳိင္ႀကီးစံတယ္လို႔မ်ား အထင္ေတာ္ မမွားၾကဖို႔ သတင္းမပ်က္ေအာင္ ရွင္းခ်က္ကေလးေတာ့ အရင္ေဆာင္ရဦးမယ္ ထင္ရဲ႕။

ခ်စ္လွစြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ခင္ပြန္း၀တၱရားငါးပါးနဲ႔ အညီျပဳစုလုပ္ေကၽြးဖို႔ တာ၀န္ႀကီးရွိေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေတာထြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ တစ္ေန႔တာ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာင္ ဟိုဟိုသည္သည္ သေ၀မထိုးရဲဘဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်ည္တိုင္ ( ဟုတ္ေပါင္ . . .  ) အိမ္ျပန္ရပါသဗ်ား။ တရားရဖို႔အတြက္ကိုေတာ့ ေတာထြက္စရာမလိုဘဲ ေရႊျပည္က လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း၊ နားေထာင္ရင္းနဲ႔တင္ တရားတင္မကဘဲ၊ သံေ၀ဂပါအဆစ္ရရွာတဲ့ ေရႊျပည္သားစစ္စစ္ႀကီး မဟုတ္ပါလား မိတ္ေဆြတို႔ေရ။ အႏွီလို မ်က္စိတစ္ခ်က္ေ၀့ရုံနဲ႔တင္ စိတ္အႀကံေျမာက္၊ အဓိ႒ာန္ေပါက္ၿပီး အဆင္သင့္ရင္ အရွင္လတ္လတ္ နိဗၺာန္ပါေရာက္ႏိုင္တဲ့ ပါရမီထူး၊ ဓာတ္ခံထူးေတြ ပြင့္ဖူးစည္ပင္ရာ ေရႊျပည္မဟာကို တျမတ္တႏိုး ရွိလြန္းလို႔လည္း ေဖာရင္းမလားဘူးတဲ႔ ေတာတြင္းသားဦးဟန္ၾကည္အျဖစ္ကို သည္ေန႔သည္အခ်ိန္အထိ က်ားပိန္တြယ္ တြယ္ထားရရွာပါသဗ်ား။

စာမေရးရရင္ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ ၀ဋ္နာကံနာဆုိးႀကီး ေမြးကတည္းက ပါလာရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ဘယ္ဒင္းေသာ ပါပၿဂိဳဟ္စီးၿဂဳိဟ္နင္းမ်ားက ကူညီကာ၀ိုင္းၿပီး မႈိင္းမေတာ္မူၾကရွာေရာ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမြးသမိခင္နဲ႔ ေမြးသဖခင္က တဖြဖြနားခ်ေနတဲ့ၾကားက ျမန္မာပီသႏိုင္သမွ်ပီသေအာင္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ ကြမ္းတဖြတ္ဖြတ္၀ါးေနတဲ့ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို အျမစ္က ကၽြတ္ေစခ်င္တဲ့ သမၼာေဒ၀နတ္အေပါင္းတို႔ကပဲ အေၾကာင္းညီညြတ္ေအာင္၊ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးေတာ္မူၾကသလား မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာသင္ခ်ိန္မွာ နက္ဘြတ္ကေလးနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ေနရင္း ကြမ္းတံေတြးေထြးဖို႔ ေထြးခံအယူမွာ ကီးပက္ေပၚကို ကြမ္းတံေတြး သံုးေလးစက္ေမွာက္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု နက္ဘြတ္ကေလးက ကီးသံုးလံုး မာလကီးယားပါေလေရာ။ တိုင္းျခားက ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ကီးပက္တစ္ခုပ်က္၊ တစ္ခု၀ယ္စြပ္လိုက္ဖို႔ လြယ္ေပမင့္ ေရႊျပည္သားေက်ာမြဲ ဦးဟန္ၾကည္အဖို႔မွာေတာ့ အႏွီေလာက္ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။ မ်က္ႏွာေလးကို ဇီးရြက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ရွဳံ႕ႏိုင္သမွ် ရွဳံ႕ၿပီး  ၿမဳိ႕ထဲက ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္သြားၿပီး ကယ္ပါဇာတ္ခင္းယူရတာကိုး။ ေရႊျပည္က နည္းပညာအေရာင္းဆိုင္မ်ားကလည္း ၀န္ေဆာင္မႈ ဘာေကာင္းသလဲ ေမးေတာ္မမူနဲ႔။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ နက္ဘြတ္ပိစိေညွာက္ေတာက္ကေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး “ ဘာမွမပူနဲ႔ ဆရာေရ . . . ကီးပက္ကေတာ့ျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး . . . ” လုပ္ပါေလေရာ။

အံမယ္ အႏွီေလာက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ဘယ္ျဖံဳလိမ့္တုန္း။ အြန္လိုင္းေပၚ ေတာင္ေမႊေျမာက္ေမႊလုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရာင္းတဲ့ ၀က္ဆိုဒ္၊ ၾကက္ဆိုဒ္ေတြမွာ ေစ်းႏႈန္းေတြ စံုစမ္းထားၿပီးသား မဟုတ္လား။ အႏွာနဲ႔ “ ကြာ  . . . ျပင္လို႔မရလည္း အသစ္၀ယ္ထည့္တာေပါ့ကြာ . . . ကီးပက္အသစ္တစ္ခု ဘယ္ေလာက္ရွိတာမွတ္လို႔ . . . ” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ခပ္ဖိန္းဖိန္းေလး ဥပစာယ လုပ္လိုက္မိမွပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသားက “ မထင္နဲ႔ဆရာေရ . . . ဆရာ့နက္ဘြတ္အမ်ဳိးအစားက ကီးပက္အေတာ္ရွားသဗ်ား . . . အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေနာက္ထပ္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး အသစ္သာ ၀ယ္ေပေရာ့ . . . ” လို႔ ေစတနာဗလပြနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အသစ္ရ၊ သူ႔ဆိုင္လည္း အျမတ္ရေအာင္ အခၽြန္နဲ႕ မ-ေတာ္မူလိုက္တာ နဂိုက ဇီးရြက္သာသာမ်က္ႏွာခမ်ာ ထင္ရွဴးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ပါေလေရာ။ အႏွီထင္းရွဴးရြက္ကို အီးမွန္တဲ့ မ်က္ခြက္နဲ႔ ေအာင့္သက္သက္အိမ္ျပန္ၿပီး နက္ဘြတ္ကို ေခ်ာင္ထိုးၿပီး ေရႊျပည္သားျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို အႏုလံုပဋိလံု ထိုင္စဥ္းစားေနလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တစ္လေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိေတာင္ ေသာက္က်ဳိးနည္းေကာင္းကြက္ေတြ ကုန္ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘဲကိုး။

သည္ၾကားထဲမွာ ေတြ႕သမွ် ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္၊ အျပင္ဆိုင္ေတြသာမက နည္းပညာသမား ႀကီး၊ ငယ္၊ လတ္မေရြးဆီမွာပါမက်န္ ကီးပက္ကို ျပင္လို႔ရရင္ ျပင္ေပးေတာ္မူၾကဖို႔၊ ျပင္လို႔မရရင္လည္း အသစ္မွာရင္မွာေပးေတာ္မူႀကဖို႔ ကိုယ့္ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ေငြနဲ႔ကို ေအာက္က်ေနာက္က် နတ္သံေႏွာရတာမ်ား ၾကာေတာ့ အေရမရ၊ အဖတ္မရတဲ့ စာေရးတဲ့အလုပ္ကိုပဲ ဇြဲမ်ဳိးႀကီးလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ ေသာက္ျမင္ကတ္ၿပီး ဖင္ပိတ္ကန္စိတ္ ေပၚလာတဲ့အထိ။ စာမေရးရမေနႏိုင္ျပန္လို႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ desk top ကို သူအလစ္မွာ အပိုင္စီးၿပီး စာေရးျပန္ေတာ့လည္း ႏုႏုရြရြ နက္ဘြတ္ကီးပက္နဲ႔ အထာက်ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းအသံျမည္တဲ့ ကီးဘုတ္မာမာႀကီးကို ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေတာ္မူၾကျပန္ေလေရာဗ်ား။ သည္ၾကားထဲမွာ ညႀကီးသန္းေခါင္သန္းလြဲမွာ ပီစီက ကီးဘုတ္ႀကီးကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္ေအာင္ ရိုက္ရျပန္ေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က အိပ္ေရးပ်က္ရန္ေကာဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းက ထိုးျပန္ပါေလေရာ။ နဂါးမ်က္ေစာင္းက အေၾကာင္းသံုးပါးပဲ မေရြးတာ၊ မဒမ္ဟန္ၾကည့္မ်က္ေစာင္းက အေၾကာင္းတစ္သိန္းေလာက္မေရြးမွန္း ကိုယ္ေတြ႕သိထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔စာေရးျခင္းအမႈကို ေ၀ရာမဏိလုပ္ၿပီး ေရွးမူမပ်က္ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ကိုင္ၿပီး ရေသ့စိတ္ေျဖလုပ္ရရွာသေပါ့။ ( ကေတာက္ . . . ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္သနားလာပါေရာလား . . . )

တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ေရးေနက်စာမေရးရလို႔ ေနမထိ၊ ထိုင္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ၾကည့္ရင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ သနားသြားဟန္တူရဲ႕ ( ေသာက္ညင္ကတ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သပဗ်ာ . . . ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကပဲ ေတြးၾကစတမ္း . . . ) ေနျပည္ေတာ္က သူ႕မတ္ေတာ္ေမာင္ ကြန္ပ်ဴတာသမားကို လွမ္းၿပီးအပူကပ္ေပးပါေလေရာ။ ( အႏွီလိုက်ျပန္ေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ခ်စ္စရာ တယ္ေကာင္းသကိုး . . . သူႀကီးမင္း၊ ကိုဘႀကဳိင္၊ ေမာင္မ်ဳိး၊ မင္းဧရာတို႔ကဲ့သို႔ေသာ ဘေလာ့ဂါလူၿပဳိသိုးမ်ား အားက်မုဒိတာပြားေတာ္မူၾကကုန္ . . .  ) မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ညီမကို ယူထားမိရွာတဲ့ မတ္ေတာ္ေမာင္ခမ်ာလည္း သူ႕မရီးကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္က ရွိေလေတာ့ “ စိတ္သာခ် . . . ရေစရမယ္ ” လို႔ အာမဘေႏၲခံပါေလေရာ။ အႏွီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးက သူ႕အဆက္အသြယ္ ကြန္ပ်ဴတာပစၥည္းဆိုင္မွာ အကူအညီေတာင္းလိုက္တာ တစ္လအလိုမွာ ကီးပက္ရၿပီလို႔ အေၾကာင္းျပန္ပါေလေရာ။ အႏွာေပမယ့္ မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကေန ဦးဟန္ၾကည္မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူျမတ္ေလာင္းတို႔ ႀကီးစိုးမင္းမူရာ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို လွမ္းပို႔ဖို႔ လမ္းေၾကာက ရွာလို႔ မရ ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ အႏွီလိုနဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကီးပက္ခမ်ာ ၁၅ ရက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရတဲ့ လူႀကံဳနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္သြားေတာလားရြတ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ေဒသျမတ္ကို လားျပန္ေခ်သေပါ့။

အႏွီေနျပည္ေတာ္က ကီးပက္ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲေရာက္ဖို႔ ေမာ္ေရႊၿမဳိင္ၿမဳိ႕က မိတ္ေဆြေတြကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္၊ အပူကပ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကေန ေရႊၿမဳိင္ကို ကားတစ္ဆင့္၊ ေရႊၿမဳိင္ၿမဳိ႕ကေန ဦးဟန္ၾကည္ေနတဲ့ အႏွီဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို ကားတစ္ဆင့္ ေငြလမ္းခင္းၿပီး တစ္လိမ့္ခ်င္းေရာက္ေတာ္မူပါေရာ။ အႏွီေလာက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေတာ္မူပါတဲ့ ေရႊျပည္ရဲ႕ DHL ႀကီးေတြကိုး။ အႏွာေတာင္မွ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ မတ္ေတာ္ေမာင္က သူ႕မယားညီအစ္ကို ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ေစတနာဗလပြနဲ႔ ကီးပက္ဖိုး ျမန္မာက်ပ္ေငြ သံုးေသာင္းခုနစ္ေထာင္တိတိကို အလကားမတ္တင္း အလွဴဒါန ျပဳလိုက္ေပလို႔ ထိုက္သင့္သေလာက္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကုန္ သက္သာရေခ်ေသး။

လြန္ခဲ့တဲ့လထဲက ကီးပက္ေရာက္လာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ေဇာကပ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ၀မ္းသာရေအာင္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္းေပးပါေလေရာ။ ( အႏွီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုး . . .  ) အံမယ္မင္း အႏွီေန႔က နာရီလက္တံမ်ား ေႏွးခ်က္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ညကိုးနာရီမခြဲႏိုင္ဘူးဗ်ား။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကို ၀ရုန္းသုန္းကားျပန္ေျပးၿပီး ပါဆယ္ထုပ္ကိုဖြင့္ ကီးပက္အသစ္ကို ၾကည့္လိုက္မိပါမွပဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ခဲေလသမွ် ပဲေရပြပါေလေရာလား။ သူ႕ကီးပက္က ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ နက္ဘြတ္နဲ႔ ကီးမွမကိုက္ဘဲကုိး။ အံမယ္မင္း . . . ပါဆယ္ထုပ္ေပၚမွာေတာ့ Ben Q Joybook lite U 106 လို႔ အက်အနေရးထားေပမယ့္ အထဲမွာက်ေတာ့ ဘယ္ဒင္းက ကီးပက္ႀကီးမွန္း မသိတဲ့ သေကာင့္သားႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မဂၤလာဦးညမွာ သတို႔သမီးေနာက္လင္ယူသြားတဲ့ သတို႔သား အသစ္စက္စက္လို ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလို ျဖစ္ပါေလေရာ အရပ္ကတို႔ေရ။

အႏွီေလာက္ေတာင္ အိုးေတာ္လုပ္ ဖုတ္ရင္းကမက်က္ျဖစ္ပါမ်ားလြန္းေတာ့ ဘာမထီ၊ ဇာနည္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေရႊျပည္သားပီပီ ေယာနိေသာမနသိကာယ ဆိုတဲ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ “ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျခင္း ” ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကို အတိအက်လိုက္နာလိုက္ရပါေလေရာ။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာရရင္ေတာ့ “ အိမ္း. . . ေရႊျပည္သားျဖစ္ပါလ်က္ကနဲ႔ ေရႊျပည္သားလိုမေနမိတဲ့ ငမိုက္သား  . . . တရားရေလေရာ့  . . . ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားခ်ယူရတာကိုး။ အႏွာေပမယ့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဇြဲေကာင္းသဗ်ား။ ေနျပည္ေတာ္က သူ႕ညီမနဲ႔ တစ္မိနစ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေျခာက္ဆယ္၊ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းက်ပ္တိတိနဲ႔ အလြန္တရာမွ ေစ်းသက္သာၿပီး လိုင္းဆြဲအား ေကာင္းလြန္လြန္းလို႔ ေခါင္းကဆံပင္ေတြပါ အေခ်ာင္းလိုက္ မိုုးေပၚေထာင္တဲ့ MPT ျမန္မာစီဒီအမ္ေအဖုန္းကို သံုးရက္အတြင္း ဖုန္းကဒ္ႏွစ္ကဒ္ကုန္ေအာင္ ကြန္တက္ယူၿပီး ဆံုးခန္းမတိုင္ေသးတဲ့ ကီးပက္အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ဆက္လႈပ္ရွားျပန္ပါေလေရာ။ သူတို႔ခ်င္း ဘယ္ဒင္းက ဘယ္လို ဆက္သြယ္လိုက္မွန္းမသိဘဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို ကုန္ဆင္း၀ယ္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္က ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျပန္မွာ ကီးပက္အမွားကို ျပန္ထည့္ေပးၿပီး ကီးပက္အသစ္နဲ႔ ျပန္လဲဖို႔ စီမံျပန္သဗ်ား။

ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ခရီးသြားမယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ကီးပက္အေဟာင္းကို ထည့္ေပးၿပီး ရွာ၀ယ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းေပးျပန္ရဲ႕။ ( အင္း . . . ေရးေနရင္းကပဲ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်းဇူး အေတာ္မ်ားေနတာ သတိထားမိပါေသး . . . ) အႏွီမိတ္ေဆြကလည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အမွာစကားကို အေတာ္ေလး နားစိုက္ဟန္တူရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ရန္ကုန္ကျပန္ေရာက္လာေပမယ့္ သူ႕သားအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ဖို႔ စံုစမ္းရင္း ကီးပက္ကိစၥေမ့လာပါသတဲ့ဗ်ား။ အင္း . . . ဆြမ္းခံစားရတာ ခ်က္စားရသေလာက္ ဘယ္၀လိမ့္တုန္း။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ညီမ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ လူႀကံဳကေတာ့ ေနာက္သံုးေလးရက္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ေရာက္မယ္ဆိုရဲ႕။ ကီးပက္လဲလို႔မရရင္ အသစ္၀ယ္ဖို႔ မဒမ္ဟန္ၾကည္က သူ႕ညီမကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေတာ္ခ်လိုက္ပါသတဲ့။ အင္း . . . ကီးပက္တစ္ခုနဲ႔တင္ သက္ဆိုင္ရာ သက္ဆိုင္ေၾကာင္းေတြလည္း အေတာ္ေခါင္းခဲၾကရရွာမွာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔တင္ စာေရးခ်င္စိတ္ လြန္လြန္းကဲလြန္းတဲ့ ကိုယ့္၀သီကိုေတာင္ ျပန္ဆန္းစစ္မိပါေရာလား။

ကီးပက္မရတဲ့အေတာအတြင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ႕ညီမနဲ႔ ကြန္တက္မျပတ္ေရး အေရးႀကီးေနတဲ့ၾကားမွာ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕က ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာမြဲရပ္ကြက္ကို မီးေပးတဲ့ ထရန္စေဖာ္မာ ဂန္႕သြားျပန္တာေၾကာင့္ မီးမျမင္ရတာ သည္ေန႔ဆိုရင္ ေလးရက္ေျမာက္ပါေရာလား။ ဖြတ္ေၾကာျပာစုၿမဳိ႕ကို မီးေပးဖို႔ ေလလံယူထားတဲ့ ဘာဘာညာညာရဲ႕ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းမမရဲ႕ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ့ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ထားကို ရာႏႈန္းျပည့္ယံုၾကည္ၿပီးသား ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တစ္လနီးပါးေလာက္ အက္ဒီဆင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳရကိန္းျမင္ေၾကာင္း တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ထားလိုက္ရေသးသဗ်ား။ အႏွီေတာ့ ေရႊျပည္သား ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေန႔လည္ဘက္စာသင္သြားရင္ ဘာဘာညာညာရဲ႕ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ပုဂၢဳိလ္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ လမ္းကုမၸဏီက ကြန္ကရစ္လမ္းအေပါက္ေတြကို ေျမဖို႔ျပဳျပင္ျခင္းဆိုတဲ့ ကမၻာမွာမရွိတဲ့ လမ္းျပဳျပင္ျခင္း နည္းပညာအသစ္နဲ႔ လမ္းျပင္ထားတာေၾကာင့္ အညာေတာပိုင္းအလြမ္းေျပ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္ေနတဲ့ ၿမဳိ႕ရဲ႕အထင္ကရလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ရွိရွိသမွ် ဖုန္းေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ အားသြင္းမီးအိမ္ေတြ တနင့္တပိုးသယ္ၿပီး လုံုးခနဲ၊ လံုးခနဲထေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ပါးစပ္ထဲမ၀င္ေအာင္ surgical mask တစ္ခုတပ္လို႔ ရွိစုမယ့္စု ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္၀ယ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေလးကို စမ္းတ၀ါး၀ါးေမာင္းရင္း မီးရွိတဲ့ေနရာက မီးသယ္တဲ့လုပ္ငန္းကို သည္ရက္ပတ္အတြင္းမွာ တတပ္တအားလုပ္ေနရျပန္ပါေၾကာင္း နတ္သံေႏွာလိုက္ရပါရဲ႕ ဘေလာ့ဂါအေပါင္းတို႔ေရ။

စာႁကြင္း။             ။

အႏွီပို႔စ္ကို အေနာက္ရြာကို ျမန္မာမႈျပဳထားတဲ့ စတိုင္အရ နက္ဘုတ္မွာ desk top ကီးပက္အႀကီးႀကီး တပ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္နဲ႔ ေရးလိုက္ပါသဗ်ား။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာလို႔မွ ရန္ကုန္ကကီးပက္မေရာက္ရင္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၊ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းရမယ့္ ေရႊျပည္သားထံုးကို ႏွလံုးမူလို႔ မိေထြးေတာ္တိုင္းျပည္ဘက္ခ်ီတက္ၿပီး ကီးပက္အေရးေတာ္ပံုဆင္ႏႊဲမယ့္အေၾကာင္း ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ပါေၾကာင္း . . .။                 ။