ဓေလ့မေျပာင္းေသးတဲ့အခါ . . . မေမ့ေကာင္းေသးတဲ့အညာ . . .

အညာတြင္ေမြး အညာေသြးႏွင့္လူျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႀကီးေကာင္ႀကီးမွ လူညစ္ေတြအၾကားတြင္ ထမင္းရွာစားေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္ေအာင္ မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေမြးရပ္အညာသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ဧၿပီလဆန္းပိုင္းတြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ျပည္ေတာ္၀င္ခဲ့ေလသည္။ မည္သည့္အရပ္တြင္ေန၍ မည္သည့္ေရကိုပင္ေသာက္ေသာက္ မိမိကိုယ္ကို ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စားသည့္ အညာသားစစ္စစ္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ေယာက်္ားဇာနည္ ဦးဟန္ၾကည္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာခဲ့ရေသာ အညာေျမေပၚသို႔ ျပန္လည္ေျခခ်ရမည့္အေရးကို ေတြးရင္း ေငးရင္း ရင္ေလးမိေၾကာင္းလည္း မညာတမ္း၀န္ခံရေပမည္။ လူယဥ္ေက်းဘ၀ျဖင့္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့လင့္ကစား လူသရမ္းတို႔အၾကားတြင္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း လူၾကမ္းႀကီးတျဖစ္လဲခဲ့ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ၏ေမြးရပ္အညာကိုမူ အလွမပ်က္ေစခ်င္ရွာေပ။ အညာသူညဳိျပာညက္တို႔၏ ဆံေကသာ မင္ပိတုန္းေရာင္တို႔ သံေခ်းမ်ားတက္ကုန္ၾကၿပီေလာ၊ သမန္းဆီတက္ေနေသာ ေျခသလံုးညဳိညဳိတုတ္တုတ္တို႔ေပၚေအာင္ စကတ္တို၊ စကတ္ကြဲတို႔ ၀တ္ဆင္ကုန္ၾကေလၿပီေလာ၊ ေငြသာလွ်င္အမိ ေငြရွိလွ်င္ လူျမင္လွသည္ဟူေသာ ၂၁ရာစု ေရႊျပည္ေရာဂါဆိုးႀကီးကူးစက္ၿပီး အဇၽြတၱကို အေရာင္ဆိုးရင္း ရိုးသားျဖဴစင္သည့္ အညာဓေလ့တို႔ ညွဳိးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႕ကုန္ၾကေလၿပီေလာဟူသည့္ မဆံုးႏိုင္ေသာ ေလာေပါင္းမ်ားစြာက အညာတြင္ျဖစ္ထြန္းေပါက္ဖြားရင့္သန္ခဲ့ရသည့္ ႏွလံုးအိမ္ကို ျပင္းထန္စြာ ထိုးႏွက္ၾကျပန္ေလသည္။ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် အစြဲကင္းကင္းႏွင့္ စိတ္ရွင္းရွင္းေနထိုင္ရန္ မိမိကိုယ္ကို မည္မွ်ပင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ေစကာမူ အညာသား၏ အညာစြဲကား ေသရာမွပင္ ေပ်ာက္ေတာ့မည္ထင္၏။ ခ်စ္ေသာအညာကို စိတ္ကူးႏွင့္ပင္ အလွမပ်က္ေစလိုေသာ အညာသား၏ ျဖဴစင္ေသာ အတၱကို အမ်ားနားလည္ႏိုင္မည္မထင္။

ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသတို႔ျဖင့္ ေလာင္ၿမဳိက္ကၽြမ္းေျမ႕လြန္းလွေသာ မဟာရန္ကုန္မွ ညကားျဖင့္ စီးလာရင္း နံနက္လင္းေရာင္ မျပဴ႕တျပဴ အခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ ထန္းပင္မ်ားက်ဳိးတိုးက်ဲတဲ၊ ၿခံဳပင္ႏြယ္ပင္မ်ား ဖရိုဖရဲၾကားမွ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းမ်ားကို လမ္းေဘး၀ဲယာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ၀ိုးတ၀ါးလွမ္းျမင္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ၾကည္ႏူးမဆံုးေတာ့ၿပီ။ အညာေျမဌာေနေဟာင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲခြာစြန္႔ထြက္ ထားရက္သူကို ၿငဳိျငင္ဟန္မတူ။ နဂိုယဥ္ဟန္မူျဖင့္ လြမ္းသူကို ကမ္းယူေနဆဲရွိေလ၏။ စိမ္းျမဆဲ ပ်ဳိးခင္းမ်ား၊ ရွင္သန္ႀကီးထြားဆဲ ထေနာင္းပင္မ်ားကား ျပည္ေတာ္၀င္ အညာသားႀကီးကို လက္ကမ္းႀကဳိေနသေယာင္ေယာင္။ ထဘီတိုတိုု ေရစိုစိုႏွင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္စျပဳေနၾကေသာ အညာသူ ေကာက္စိုက္မမ်ားကို ကားျပတင္းမွ လွမ္းျမင္ရလွ်င္ပင္ မိမိ၏ ေဆြမ်ဳိးညာတိမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရသည့္ႏွယ္ ႏွလံုးေသြးတို႔ ညံ့သက္ေႏြးေထြးလာၾကသည္ကို အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနျပန္၏။ ခ်စ္ေသာအညာသည္ သဘာ၀အလွတို႔ကို တျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားဆဲ၊ လုပ္အားတန္ဖိုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆဲပင္ ရွိတကား။ အေ၀းေျပးကားေပၚမွ အညာသားႀကီး၏ အညာေသာကတို႔ တခ်ဳိ႕တ၀က္ သက္သာရာရရွာေလၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္ေအာင္ ႏွလံုးသည္းပြတ္အတြင္း တျမတ္တႏိုးထိန္းသိမ္းထားခဲ့ေသာ အညာပံုရိပ္သည္ ယခင္အတိုင္းပင္ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ဆဲ။ ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္ဆဲ။

ထန္းပင္ႀကီးေတြ မိုးတိုးမတ္တပ္ . . . တို႔မ်ား အညာရပ္ . . .

ဇာတိေျမအေရာက္တြင္ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိကစားလိုက္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ အၾကည့္တြင္ သကၤာယနံ႕မကင္းေသာ အေငြ႕အသက္မ်ား အခ်ဳိးအစား မည့္ေရြ႕မည့္မွ် ပါ၀င္ေနမည္ကို ျဖဴစင္ေသာ အညာသားတို႔ သိႏိုင္မည္မထင္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုၾကာေအာင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နယ္ေျမသစ္၏ ပတ္၀န္းက်င္ကို မသကၤာစိတ္၊ မည္သူ႕ကိုမွ် ကိုယ္ႏွင့္ထပ္တူ ယံုၾကည္၍မရေသာ ဓေလ့တို႔က တစ္ခ်ိန္က ျဖဴစင္ခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ႏွလံုးအိမ္ကို ညစ္ႏြမ္းေစခဲ့ေလၿပီ။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းကင္းႏွင့္ အရိုးရွင္းဆုံး ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ အညာသူ အညာသားတို႔၏ ရိုးသားပြင့္လင္းေသာ စကားေျပာသံက်ယ္က်ယ္၊ တဟားဟား ရယ္ေမာသံတို႔ၾကား၀ယ္ တစ္ခါက အညာသား ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဧည့္သည္ျမင္လွ်င္ ညစ္ခ်င္ညာခ်င္ေသာ ေဒသသစ္၏ အေတြ႕အႀကဳံဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရခ်င္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုၾကာသည့္တိုင္ အေျပာင္းအလဲ သိပ္မရွိလွေသာ အညာေျမသည္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ သူစိမ္းတစ္ရံဆန္လြန္းေနျပန္ေလသည္။ ဆရာႀကီးတို႔က ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲခင္ဗ်ာဟူသည့္ ဆိုက္ကားသမားကေလး၏ မြန္ရည္ေသာ ေမးခြန္းကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးလိုက္မိ။ ခ်ဳိခ်ဳိေျပာ၍ နာနာႏွက္တတ္ေသာ ေဒသဆိုးႀကီးတြင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္ခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ကား ပင္ကိုခ်ဳိႏွင့္ အသျပာခ်ဳိကိုပင္ မခြဲႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ေငြမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာမွ မရႏိုင္ေသာ ေဒသသစ္တြင္ အေနၾကာခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ျဖဴစင္ေႏြးေထြးေသာ အညာႏွလံုးသားႏွင့္ ဧည့္သည္ကို ခ်စ္တတ္ေသာ အညာေသြးစစ္စစ္တို႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေကာ။

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္ေအာင္ စြန္႔ခြာရက္ခဲ့ေသာ သားျဖစ္သူကို ျငဴစူျခင္းမရွိ အျပစ္မ၀င္ အခ်စ္ျမင္ဆဲ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေဆးကုခန္းတစ္ခုကို ထူေထာင္ထားႏိုင္ၿပီးျဖစ္ေသာ ညီမျဖစ္သူ၏ ဖက္လွဲတကင္းရွိလွေသာ ေသြးကေျပာသည့္ ေမတၱာစကားတို႔ျဖင့္ သံုးေလးရက္တိုင္ေအာင္ ေရႊေပၚျမတင္ ေနရေသာ္လည္း လူစိမ္းျမင္လွ်င္ မသကၤာခ်င္ေသာ ေဒသညစ္ကေပးခဲ့သည့္ စရိုက္ဆိုးႀကီးကား ဦးဟန္ၾကည္တြင္ အျမစ္တြယ္ဆဲ။ ပိတုန္းေရာင္ ဆံေကသာႏွင့္ ေပါင္ ၁၀၀ စြန္းစြန္း တြင္ အညာေျမမွထြက္ခြာၿပီး ေပါင္ ၁၅၀ ၀န္းက်င္ႏွင့္ ေဘာ္ေငြေရာင္ေကသာလြလြျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို ရုတ္တရက္မမွတ္မိဘဲ မိတ္ဆက္ေပးမွ ငယ္ရုပ္ဖမ္းမိၾကေသာ ငယ္ကၽြမ္းေပါင္းေဖာ္မ်ား၏ ဟာ မင့္ဆံပင္ေတြကလည္း တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴလို႔႔ေဖြးလို႔႔ပါလားဟ ဟူသည့္ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာဆန္ဆန္ ပြင့္လင္းလွသည့္ ႏႈတ္ဆက္စကားသံကိုပင္ မိမိကို ေစာ္ကားရန္စသည္ဟု ထင္မွတ္ေနမိခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား ခ်စ္ေသာေမြးရပ္အညာ၏ ျဖဴစင္ပြင့္လင္းေသာ ဓေလ့ေဟာင္းကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳရာ ေရာက္ေနေလၿပီ။ လူသရမ္းမ်ားၾကားတြင္ လူၾကမ္းျဖစ္ခဲ့ရသည့္ စရိုက္ဆိုးကား ေခါင္းေထာင္လုဆဲဆဲ။ လူေရးလူမႈ ပါးနပ္လိမၼာလွေသာ ညီမငယ္၏ ဆက္ဆံေရးေျပလည္မႈသည္သာ လူၾကမ္းႀကီး ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ ဒုတိယမၸိေအာင္သြယ္ေတာ္။

သာသနာ့အေမြခံမယ့္သား . . .

မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ မိမိကိုယ္ကို အညာ၏ဧည့္သည္ဟု လိုရာဆြဲ၍ သတ္မွတ္ထားမိေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ကား တစ္ပတ္၀န္းက်င္ၾကာသည့္အခ်ိန္အထိ မည္သည့္အညာသားႏွင့္မွ် စကားဟဟ မေျပာျဖစ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ႏွင့္မနီးမေ၀းတြင္ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပေသာ ရွင္တစ္ရာျပဳအလွဴပြဲႀကီး၏ ရွင္ေလာင္းယူ အလွဴလွည့္လူတန္းႀကီး အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္မူ လူၾကမ္းႀကီးဦးဟန္ၾကည္၏ ႏွလံုးအိမ္ေပၚမွ ဆူးခက္တို႔ ေႁကြစျပဳရေခ်ၿပီ။ အလွဴပြဲတြင္ ပါ၀င္လွည့္လည္ရန္အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးၿခံရံကာ အလွဴအိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာေနေသာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းငယ္ကို အမွတ္မထင္အျမင္လိုက္တြင္ ရင္သည္သိမ့္ခနဲတစ္ခ်က္ခုန္၏။ ရွိသမွ်ႏွင့္ လွေအာင္ျပင္လာေသာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းငယ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်က္ရိုက္သည္။ ကင္မရာမီးေရာင္အလက္တြင္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းငယ္ထံမွ ရွက္ၿပံဳးတစ္ခ်က္ ပြင့္လာသည္။ ရွင္ေလာင္းငယ္၏ အ၀တ္အစားအျပင္အဆင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၀န္းက်င္က ေမာင္ရွင္ေလာင္းေပါက္စ ေမာင္ဟန္ၾကည္၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုႏွင့့္ ထူးမျခားနား။ အညာသည္ အညာဆန္ဆဲပါတကား။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အမ်ဳိးသားအေမြအႏွစ္ကို ခါး၀တ္ပုဆိုးႏွယ္ ၿမဲၿမံစြာ ထိန္းသိမ္းထားဆဲပင္ ရွိပါတကား။ အညာသည္ အညာဆန္ဆဲပါတကား။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အမ်ဳိးသားအေမြအႏွစ္ကို ခါး၀တ္ပုဆိုးႏွယ္ ၿမဲၿမံစြာ ထိန္းသိမ္းထားဆဲပင္ ရွိပါတကား။

 အလွဴလွည့္လူတန္း၏ ေရွ႕ဆံုးမွ သိုရင္း၀တ္စံုတဖားဖား ေဖာ့လံုးေဗာင္းထုပ္တကားကားႏွင့္ အညာသားႀကီးမ်ား၏ ေျဗာသံသည္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုၾကာေအာင္ ေအးခဲေနခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ႏွလံုးေသြးတို႔ကို ျပန္လည္လည္ပတ္လာေစႏိုင္ရန္ စြမ္းႏိုင္လြန္းေပစြ။

ေသာင္းတိုက္ကၾကား . . .

မျမင္ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မဂၤလာေျဗာညြန္႔အဖြဲ႕ကို  ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေသာစိတ္ ေႏြးေထြးညံ့သက္ေသာ ႏွလံုးအိမ္တို႔ျဖင့္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံု တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ယူေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ကင္မရာမီးေရာင္ တလက္လက္ေအာက္တြင္ ေျဗာသံသည္ ယခင္ကထည္ ျမည္ဟီးလာသလို၊ ၀ိုင္းသားမ်ား၏ လႈပ္ရွားကခုန္မႈကလည္း ပိုမိုသြက္လက္လာေလ၏။ ေျဗာမင္းသား၏ သိုရင္း၀တ္စံုကား ေလထဲတြင္ တေ၀့ေ၀့၀ဲလွ်က္။ ခ်စ္ေသာအညာသည္ ယခင္ကအတိုင္း ရိုးသားၿမဲ၊ ျဖဴစင္ၿမဲ၊ နည္းပညာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ စိမ္းဆဲပါတကား။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုရိုက္ယူျခင္းသည္ မိမိတို႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေရွးဆန္ေသာ အညာေတြးတို႔ ရွင္သန္ဆဲပင္ ရွိေနပါတကား။

ရာဇာ၀င္း . . .

ထြက္ေတာ္မူႀကီး ထြက္သည့္ႏွယ္ . . .

 ကင္မရာမီးေရာင္တစ္ခ်က္လက္သြားတိုင္း မိမိပံုကို ဓာတ္ပံုထဲတြင္ မလွမပ ပါသြားမည္ကို စိုးရိမ္တတ္သည့္ မိမိ၏ ငယ္ဘ၀ကို ဦးဟန္ၾကည္ အမွတ္ရသြားမိရျပန္ေလၿပီ။ ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲရွိတိုင္း ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးရန္ ပူဆာေလ့ရွိသည့္ ဖိုးလွခ်င္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ မဲမဲသည္းသည္းေလးဘ၀ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ မ်က္၀န္းအစံုတြင္ ရွက္ၿပံဳးတစ္စက မပီ့တပီ။ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးပါး ျပန္လည္ႏုပ်ဳိသြားသေယာင္ ခံစားလာရသည့္ ေခါင္းျဖဴျဖဴ လူ႕ခြစာႀကီး ဦးဟန္ၾကည္ကား အလွဆံုးျပင္ထားၾကသည့္ အညာသမီးပ်ဳိကေလးမ်ားကို မ်က္လံုးေ၀့ရင္း ေလ့လာလိုက္မိသည္။

ေမေမသကၤန္းရြက္လို႔ကြယ္ . . . ေဖေဖ သပိတ္လြယ္ . . .

 

မမေလးက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ . . .

ထန္းစင္စီးလို႔ ထီးရိပ္ခို . . .

ျမန္မာလိုလွတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ေကာင္းတယ္ . . .

အလွဴပြဲအတြက္ လွႏိုင္သမွ် လွေအာင္ သူ႔ထက္ငါ အစြမ္းကုန္ျပင္ဆင္ထားၾကသည့္ ခပ္ငယ္ငယ္ အကေလးအရြယ္မွအစ ခပ္ရြယ္ရြယ္အပ်ဳိျဖစ္ၾကေသာ အညာသမီးပ်ဳိတို႔၏ ဆံေကသာတို႔သည္ ပိတုန္းေရာင္တမွ် နက္ေမွာင္စိုျပည္လွ်က္။ ၾကီးငယ္မဟူ ပုပုရြရြ ျမင္သမွ်ေသာ အမ်ဳိးသမီးတို႔၏ ပိတုန္းေရာင္ေကသာတို႔ သံေခ်းေရာင္ေပါက္ေနခဲ့သည္ကို ျမင္ရ ေတြ႕ရတိုင္း သက္ျပင္းအလီလီခ်ခဲ့ရေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ စိုးရိမ္ေသာကတို႔ ပါးလ်ားကုန္ၾကေလၿပီ။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လွေသာ ကိုရီးယားအေဖေခၚယဥ္ေက်းမႈႀကီးသည္ အင္အားႀကီးမားခိုင္ၿမဲလွေသာ အညာယဥ္ေက်းမႈကို ထိုးေဖာက္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေသးပါတကား။ ေတာက်သည္ဟု ဆိုခ်င္ဆို၊ အညာသား ဒိုက္ဖတ္ဟု သမုတ္ခ်င္ သမုတ္ၾကေစေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ျမန္မာဆန္ေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေသာ အညာေတာသူတို႔ကိုသာ ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ဓာတ္ပံုတဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ရင္း မွတ္တမ္းတင္မိေလၿပီ။ အညာေလပူပူသည္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ငတ္မြတ္မႈျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေအာင္ ပူေလာင္ေနခဲ့ေသာ အညာသားႀကီးဦးဟန္ၾကည္၏ရင္ကို ေအးျမေစခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။

ထီးတန္းၾကီးရယ္နဲ႔ ေမာင္သာခ်ဳိ ရွင္ေလာင္းလွည့္လို႔လာ . . .

ဒုတိယမ်ဳိးဆက္ သံထမ္းစင္ . . .

ေနာက္ဆံုးမ်ဳိးဆက္ စတီးထမ္းစင္ . . .

ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ ၿပဳံးရမွ . . .

ဆင္စီးလို႔ ျမင္းရံ . . .

အပ်ဳိတန္းအဆံုးတြင္ ေရႊထီးမ်ား တ၀င္း၀င္းတလက္လက္ျဖင့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းတန္းႀကီးကို ဦးဟန္ၾကည္ျမင္ရျပန္လွ်င္ ၾကည္ႏူး၍ မဆံုးႏိုင္ျပန္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအခ်ဳိ႕ကား ျမင္းစီးလွ်က္၊ အခ်ဳိ႕ကား ထန္းစင္ထက္တြင္။ ထန္းစင္မ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ဘ၀ အလွဴေပးစဥ္ကတည္းက စီးခဲ့ေသာ မွန္စီေရႊခ် သစ္သားထန္းစင္လည္း အခ်ဳိ႕ပါ၏။ သံထမ္းစင္အခ်ဳိ႕လည္း ပါေလသည္။ စတီးထန္းစင္အခ်ဳိ႕ကား ၀င့္၀င့္ထည္ထည္။ ေခတ္သည္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ သစ္သားထမ္းစင္သည္ ခန္႔ထည္ေသာ္လည္း ထမ္းရသည့္ ေလးလံလြန္းလွသျဖင့္ ထမ္းစင္သားမ်ား ပင္ပန္းလြန္းလွ၏။ စတီးထမ္းစင္မ်ားကား ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ ထမ္းႏိုင္သည္။ ေခတ္ႏွင့္လည္း လို္က္ေလ်ာညီေထြရွိ၊ ရိုးရာကိုလည္း ထိန္းသိမ္းထားေသာ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေပတည္း။ နည္းပညာေတြတိုးတက္လို႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ပ်က္စီးရတာပါဟု တြင္တြင္ေျပာေလ့ရွိေသာ မိတ္ေဆြႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အမွတ္ထင္ထင္ သတိရမိၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။ ထန္းစင္ထမ္း ကာလသားမ်ားထံမွ “ ထန္းစင္စီးလို႔ ထီးရိပ္ခို . . . ေရွ႕က အပ်ဳိ က်ဳပ္တို႔ရည္းစား . . . ” “ သွ်ဳိး . . . ” ဟူေသာ သွ်ဳိးလိုက္သံကိုၾကားရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ၾကက္သီးထမိျပန္သည္။ အညာသည္ အညာပင္တည္း။

ႏြားညီေနာင္ လွည္းယဥ္ေၾကာ့နဲ႔ . . . ပြဲ၀င္ေတာ့မယ္ . . .

သူ႕ေခတ္နဲ႔ သူ႕အခါ . . .

မျမင္ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကႀကဳိးတန္ဆာအစံုအလင္ ဆင္ယင္ထားသည့္ ပြဲလမ္းသဘင္သံုး လွည္းယဥ္ေၾကာ့ကို ျမင္လိုက္ရသည္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ရင္တို႔ ခုန္လာၾကျပန္၏။ လွည္းယဥ္ေၾကာ့သည္ ဦးဟန္ၾကည္ ငယ္စဥ္ကလို ေျခာက္စမေထာင္ေတာ့။ နားသမဂၤလာ၀င္ မလႅိကာတန္ဆာ၀တ္ထားသည့္ သူငယ္မကေလးတို႔သည္လည္း လွည္းယဥ္ေၾကာ့ကို မစီးၾကေတာ့။ တိုးတက္ေသာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းတြင္ လိုက္ပါစီးေျမာရင္း အလွဴလွည့္ကားေပၚသို႔ တက္လိုက္ၾကေလၿပီ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အညာႏွင့္ေ၀းခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကမူ လွည္းယဥ္ေၾကာ့ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ပင္ ၾကည္ႏူးလွေပၿပီ။ လွည္းယဥ္ေၾကာ့ ေနာက္ၿမီးတြင္ က်ားေခါင္းေရႊေျခက်င္းကို ၀တ္ဆင္ၿပီး ကတၱီပါ ပံုေတာ္ဖိနပ္စီးထားသည့္ ေျခအစံုကို တြဲလ်ားခ်ကာ ထိုင္လိုက္ေလ့ရွိသည့္ ပုသိမ္ထီးေဆာင္း အညာပ်ဳိျဖဴ၏ ပံုရိပ္ကို စိတ္အာရုံတြင္းတြင္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ ၾကည္ႏူးမဆံုးေတာ့ၿပီ။ ျခဴသံတလြင္လြင္ျဖင့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္သြားေနသည့္ လွည္းယဥ္ေၾကာ့သည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ဟဒယႏွလံုးအိမ္အတြင္းသို႔ “ ဟဲ့ဆိုကာ ႀကိမ္တံေျမွာက္ရင္ျဖင့္…လွည့္လိုရာ တိမ္ယံေရာက္ေပလိမ့္…အိမ္ၿခံေပါက္ပါတဲ့ ႏြားညီေနာင္ ” ဟူေသာ သတိုးပီယ၏ သံခ်ဳိတစ္ပုိင္းတစ္စကို ညင္းညင္းသြဲ႕သြဲ႕ေဆာင္ယူလာေလသည္။ အညာသည္ ယခင္ကအတိုင္း လွေနဆဲ။

ျမန္မာလိုကတာ ဂုဏ္ယူပါႏွမငယ္ . . .

လွည္းယဥ္ေၾကာ့၏ ေနာက္ပါးတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးယဥ္ကို ျမင္ရျပန္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကမူ ႏြားလွည္းေပၚမွ ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ရွိ၏။ ေခတ္ကား တိုးတက္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ယဥ္အစီးအနင္း မည္သို႔ပင္ေျပာင္းေသာ္လည္း ထိုင္မသိမ္း၀တ္ၿပီး ျမန္မာအကျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေနေသာ မင္းသမီးေလး၏ ဟန္မူကား မေျပာင္းလဲ။ ျမန္မာသီခ်င္းကိုဆို၍ ျမန္မာလို ကၿမဲကလွ်က္ပင္။ ခပ္ငယ္ငယ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ဘ၀က အလွဴပြဲေဖ်ာ္ေျဖေရးလွည္းတန္းေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း အကၾကည့္၊ ေတးသရုပ္ေဖာ္ၾကည့္ခဲ့ေသာ အျဖစ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္လည္သတိရမိသြားျပန္သည္။ ရွက္ၿပံဳးသည္ မပီတတ္။

မ႑ပ္ႀကီးက ဟီးဟီးထ . . .

မ႑ပ္တြင္းမွာ မြမ္းမံသ . . .

ဧည့္သည္ေတြတြက္ ဖ်ာခင္းမွ . . .

ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးက ခန္႔ထည္လွ . . .

ရိုးရာအေမြ ထိန္းသိမ္းၾက . . .

အလွဴ၊ မဂၤလာ၊ နာေရးပါမက်န္ တာလပတ္မ႑ပ္တစ္ခုသာ ေရလဲသံုးတတ္ေသာ ေဒသသစ္၏ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားကို ဘ၀င္မက်ခဲ့ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စုလစ္မြန္းခၽြန္မ်ားျဖင့္ ေရႊေရာင္ဟီးထေနေသာ နန္းေတာ္ပံုစံ စကၠဴမ႑ပ္ႀကီးေရွ႕အေရာက္တြင္ကား အညာသား၏ အညာေသြးတို႔ ပြက္ပြက္ဆူလွ်က္ရွိေနေခ်ၿပီ။ ခ်စ္ေသာအညာ၊ ဦးဟန္ၾကည္တို႔အညာ၊ ရိုးရာမပ်က္တဲ့အညာဟူသည့္ အသံတိတ္ေႁကြးေၾကာ္သံတို႔သည္ ရင္၀ယ္ပဲ့တင္ဟီးထလွ်က္။ 

ေသာက္ေရေအးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူ . . .

ေကၽြးရုံတြင္းက မ်ားဗိုလ္လူ. . .

အလွဴဟင္းက သြားရည္ခ်ဴ . . .

အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး၊ ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး ေကၽြးေမြးျပဳစုေနသည့္ ထမင္းေကၽြးရုံသို႔၀င္ၿပီး ရိုးရာမပ်က္သည့္ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိႏွင့္ ပဲႀကီးႏွပ္ကို ပဲတီခ်ဥ္သနပ္ျဖင့္ အားပါးတရ စားလိုက္ရခ်ိန္တြင္မူ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အညာသားစစ္စစ္ ျပန္ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ အညာေသြးသည္ ေစြးေစြးနီလာေလ၏။ ရွဴသြင္းလိုက္ေသာ ၀င္သက္တိုင္းတြင္ အညာရနံ႔တို႔က သင္းပ်ံ႕လာေလ၏။ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ ၀တ္ဆင္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ စကားေျပာတတ္ၾကေသာ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ပြင့္လင္းသည့္ အညာသားမ်ားသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ျပန္ျဖစ္လာၾကေလ၏။ အဲ ဟုတ္သာပေတာ္…ဟု ခပ္ေလးေလး ေျပာၾကေသာ အညာေလယူေလသိမ္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္ကို ျပန္လည္ရႊင္ျပလာေစရန္ စြမ္းေခ်ၿပီ။

ဓေလ့အပ်က္ေသာအညာသည္ လူႀကမ္းႀကီး ဦးဟန္ၾကည္ကို မေမ့ရက္ပါဟု ခြန္းခ်ဳိႏႈတ္ဆက္လိုက္ေခ်ၿပီတကား…။   ။