စာေပေတာသား ဦးဟန္ၾကည္ . . .

အင္း…ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေျပာရင္း ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းဖို႔ ေခါင္းစဥ္သာတည္လိုက္ရတယ္၊ ေရးရမွာကလည္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕။ ေျပာရမွာကလည္း ခပ္ရွက္ရွက္။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ တည္မိတဲ့ဘုရား ဠဒပဲနားနား ကိုးကြယ္ရေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ ဗမာ့ထံုးေဟာင္းကို အေကာင္းလုပ္ၿပီး ေရးရေတာ့မွာပဲ။ အႏွီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ အႏုံညတကို ဂုရုႀကီးထင္ၿပီး အာစရိစာရင္း သြင္းကုန္ၾကရင္ ခက္ေပလိမ့္။ စာေပေက်ာမြဲကို ဆယ္လဗ်စ္တီအမွတ္နဲ႔ သူသူငါငါ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ကုန္ၾကရင္လည္း မအပ္မရာ။ ေတာ္ၾကာ ရာဇပလႅင္ေပၚတက္ထိုင္မိတဲ့ ဘုန္းမြဲ ေက်ာမြဲ ေက်းေတာသားမ်ားလို ဘုန္းပိၿပီး ၀မ္းေတာ္လားလို႔ ေလွ်ာဘရားသားျဖစ္ ဂိန္းေဘာဆိုက္သြားရင္ျဖင့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ က်န္ရစ္ရွာလိမ့္။ အႏွီေတာ့ အေပါင္းအသင္းတေထြးႀကီးၾကားမွာ ( အင္း ကာရန္ကိုငဲ့လိုက္လို႔သာရယ္…ကိုယ့္မွာက ေျပးၾကည့္လို႔မွ လက္ရင္းမိတ္ေဆြက ငါးေယာက္ေတာင္ တယ္မျပည့္ခ်င္ဘူး း) ေကာင္းသတင္းေမႊးၿပီးသား ( အို…ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ း) ဦးဟန္ၾကည္ဆိုေသာ သပိတ္ေရာင္အတၱေဘာကို ေကသာေငြနားသတ္ထားေလတဲ့ အူေၾကာင္ၾကား ငနဲသားသည္ ဘာေကာင္မွမဟုတ္တဲ့ သာမေညာင္ညျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အပုပ္ေကာင္သာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္အုပ္ၿပီး ကိုယ့္အတင္းကိုယ္တုပ္လိုက္ပါသတဲ့ဗ်ား။

cerdit to google

အႏွီလိုျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္က ဘာႀကီးတုန္း။ ဘာႀကီးမွ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာျမင္ရင္ မဖတ္ရမေနႏိုင္လြန္းလို႔ ေခ်းကုန္းစကၠဴမွာ ေရးထားတဲ့ စာကအစ၊ အိမ္သာနံရံမွာ ေရႊျမန္မာေတြ လက္စြမ္းျပေရးထားတဲ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ဆဲစာအဆံုး သိမ္းႀကံဳးၿပီး ဖတ္မိေနတဲ့ စာကၽြန္ႀကီးသက္သက္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕။ အႏွီလို စာျမင္တိုင္း ဖတ္မိလြန္းလို႔ ဖြဘုတ္ေပၚက ကိုယ့္ home ေပၚတက္လာတဲ့ စာေတြႏွိပ္စက္တာ ခံရေပါင္းကလည္း မနည္းဘူးကိုး။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ပုလုေကြးကတည္းက ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေတြကို ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ဖတ္၊ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ စာႀကီးေပႀကီး အေလးႀကီးေတြ မႏိုင္မနင္းရြက္ခဲ့လို႔လည္း အရပ္အေမာင္းက အခုထက္ထိ ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္ သံုးလံုးတစ္ေတာင္ဘ၀ကေန မတက္ေတာ့တာပဲၾကည့္။ ပုစြန္ဦးေဏွာက္၊ ျဖဳတ္ဦးေဏွာက္ ေပါက္စိေကြးကေလးနဲ႔ ဒႆနေတြဖတ္၊ နီတိေတြေလ့လာ၊ ဟိုဟာသည္ဟာေတြ ေခါင္းထဲသြင္းခဲ့မိျပန္တာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ ျမင္ျမင္သမွ် ဘုနဲ႔ခြခ်ည္းျဖစ္ေနတာကလည္း အႏွီဦးဟန္ၾကည္။ မေတာက္တေခါက္ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆးပညာကလည္း လူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္ ေရာဂါကိုအရင္ျမင္ေအာင္ က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ၾကားမွာ ထမင္းစားဖို႔ လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြခ်ည္း လိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနျပန္ေလေတာ့ ဘယ္နားၾကည့္ၾကည့္ အေကာင္းကို မျမင္တတ္ေတာ့တာကလည္း တယ္ဆိုးသကိုး။ ၾကားဖူးတာကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္လို အျပစ္ၾကည့္သမား ( ဘိုလိုႏွိပ္ရရင္ေတာ့ pessimism ) ေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံကုမၸဏီႀကီးေတြက လစာျမင့္ျမင့္ေပးၿပီး သူရို႕လုပ္ငန္းရဲ႕ အျပစ္ေတြကို အရွာခိုင္းၾကတယ္ဆိုပဲ။ အႏွီဓေလ့သာ ေရႊျပည္ႀကီးေရာက္လာရင္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေဘးထိုင္ဘုေျပာကုမၸဏီတစ္ခုေလာက္ေထာင္ၿပီး CEO တို႔ MD လုပ္စားရင္ အေတာ္နိပ္မယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးရဲ႕။

ျမန္မာစာေပထံုးတမ္းစဥ္လာအရ အရာရာကို အျပဳသေဘာနဲ႔ ျမင္ရမယ္လို႔ ဆိုရိုးက ရွိျပန္ေလေတာ့ အႏွီလို ခြသမား ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ စာေရးသမားျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။ ဟုတ္သေလ။ စဥ္းစားၾကည့္။ သူတကာေတြက လွေအာင္ ပ-ေအာင္ ဘယ္သို႔ျပင္ၿပီး ဘယ္ပံု၀တ္တယ္၊ ဘယ္ဒင္းက ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု စက္စက္ယိုလွၿပီး ဘယ့္ႏွယ္ဘယ့္ညာ ထြဋ္ထြဋ္တက္ေနေလရဲ႕ဆိုတာေတြကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာေန ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးဟန္ၾကည္က ဟမ္ သင္းဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ဘယ္ေလာက္လွလွ အိမ္သာတက္ရင္ ဖင္လွန္ရမယ္၊ ေလလည္ရင္ နံလိမ့္မယ္ခ်ည္း ေတြးေနမိတာကိုး။ စက္ဆီတို႔ ၾကက္ဆီတို႔ ထြန္႔ထြန္႔တက္ နန္႔နန္႔ထိုးေနတဲ့ ကျမင္းေၾကာေခတ္ႀကီးမွာ စက္ဆီသံၾကားတိုင္း အေနာက္ႏိုင္ငံက pole dance တို႔ lap dance တို႔ go go တို႔ ယိုးဒယားက coyote တို႔ခ်ည္း ေျပးျမင္မိေနတာကလည္း ဆိုးျပန္ေရာ။ အာကာမိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္တို႔ ေမမိုးျမင့္ျမတ္မြန္မြန္တို႔လို အရပ္ထဲက လူေတြမမွည့္တဲ့ ထြဋ္ထြဋ္လန္ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ ေဖာင္းပြၿပီး သူသူငါငါ သည္းေျခႀကဳိက္ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဦးဟန္ၾကည္ ဇာတ္ေကာင္ေမြးလိုက္မိရင္ ဂြက္ေထာ္နဲ႔ ခ်က္ႀကီးေလာက္ပဲ ထြက္ေနတာကလည္း တစ္ဒုကၡ။ တစ္ခ်စ္တည္းခ်စ္ တစ္ႀကဳိက္တည္းႀကဳိက္ေနၾကတဲ့  သိဂၤါရလြန္ကာလႀကီးမွာ ဘာမွလုပ္ကိုင္မစားဘဲ

တခ်စ္တည္းခ်စ္ေနလို႔ကေတာ့ ေသာက္က်ဳိးနည္း လွ်ာျမက္ေပါက္မယ့္ကိန္း၊ တညဳထဲညဳ တခရာထဲခရာေနရင္ ငတ္ႀကီးက်မယ့္အကြက္လို႔ခ်ည္း ေတြးမိေနျပန္ေတာ့ မခက္လား။ ဆိုဂ်ဳေတြ ဂ်ယ္ဂ်ဴဒိုေတြ ဗလပြသံုးတဲ့ေခတ္မွာ ဘီအီးနဲ႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲေလာက္ပဲ လက္လွမ္းမီတာကလည္း တစ္မႈ။ အမ်ားေယာင္ရင္ လိုက္ေယာင္၊ အမ်ားညီရင္ “ ဤ ” ကို “ ကၽြဲ ” လို႔ဖတ္ၿပီး တို႔လူေလးမ်ားဆိုသေလးလို႔ တစ္ေယာက္ကတိုင္ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္ကေန ေ၀ေလေလလို႔ ႀကဳံးေအာ္ၾကတဲ့ ဒီဘက္ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို ဘယ္ဒင္းမ်က္ႏွာမွမေထာက္ဘဲ ခပ္ရမ္းရမ္းေရးခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကို တူးရတာကမွ ပိုၿပီးမဂၤလာရွိေပလိမ့္။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ စာေရးခ်င္ရင္ စာဖတ္ရမယ္ဆိုေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္ လူ႕ခြစာက သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေခတ္လြန္စာေရးဆရာေတြေရးသမွ်ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္ခ်င္တဲ့ ထင္ရာစိုင္း၀ါဒႀကီးကုိမွ တရားေသစြဲထားျပန္ပါေလေရာ။ တစ္လတစ္ခါ စာအုပ္မ၀ယ္ရမေနႏိုင္တဲ့ ၀သီဆိုးႀကီးေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္သြားမိရင္ တစ္ခါလာလည္း သိပၸံေမာင္၀၊ ေမာင္ထင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ေနာက္တစ္ခါလာလည္း သိန္းေဖျမင့္၊ မန္းတင္၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္းဆိုတဲ့ classical series ေတြကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ရသစာအုပ္မ်ားကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိတယ္ေတာင္မထင္ျပန္ေတာ့ မခက္လား။ ဖတ္တဲ့ဂ်ာနယ္ကလည္း အင္တာနက္ဂ်ာနယ္။ အလကားမတ္တင္းေကာက္လွန္ၿပီး ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္မိျပန္ရင္လည္း ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သည္ဘက္ေခတ္ စာေရးဆရာေတြကို ကိုယ့္ဖင္ပိတ္ကန္သြားရင္ေတာင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ပိန္းေနပါေလေရာ။ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ကပ္ေစးႏွဲလြန္းလို႔ သက္တန္းမတိုးဘဲပစ္ထားတဲ့ sky net ရုပ္သံလိုင္းက အလကားမတ္တင္းၾကည့္ရတဲ့ ႏွစ္လိုင္းတည္းေသာ MNTV နဲ႔ MITV မွာ တစ္ခါတစ္ေလ စာေပအင္တာဗ်ဴးေတြမ်ားလာရင္ အလို အႏွီငခၽြတ္ကေလးက စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဆန္းႀကီးကိုးလို႔ တအံ့တၾသေတြျဖစ္ၿပီး သင္းကေလးတို႔ မိန္႔ႃမြက္ၾကားတဲ့ စာေပဆိုင္ရာ ၾသ၀ါဒထူးေတြကို တရိုတေသနာၾကားရင္း ၾကည္ညဳိဦးခ်ကန္ေတာ့ခ်င္စိတ္ေပါက္မိရတာ အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္နည္းလိမ့္တုန္း။

အင္တာနက္ကို ေစ်းေပါေပါရေနေလေတာ့ အလကားမတ္တင္းရေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ဘေလာ့စေပါ့ကို အနေႏၲာအနႏၲစာရင္းသြင္းၿပီး စာမေရးရရင္ ထမင္းၿမဳိမက်တဲ့ ဘေ၀ဘ၀က ၀ိပါက၀ဋ္ကေလးမွ သက္သာလို သက္သာၿငား၊ စိတ္အာသာေျပ၊ ၀သီအယားေျဖာက္ဖို႔ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးခၽြတ္ေနေပမင့္ ကိုယ့္စာကို ျပန္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂုံတင္ ( ဟုတ္ေပါင္ ) အမႊမ္းတင္ဖို႔ကလြဲၿပီး က်န္တာျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္မွန္းရဲလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ေက်ာင္းေနဘက္ ငယ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြေဖာ္ဖို႔ ဘေလာ့ဂါေဖာ္တစ္သင္းနဲ႔ မေလ်ာ္တာ အေပ်ာ္ကျမင္းဖို႔ ဖြဘုတ္ဖြင့္ၿပီး ဟိုလူ႔ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း စာေရးဆရာႀကီး ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႔ ရင္းႏွီး၊ သည္မဒီၾကည့္လိုက္ျပန္ရင္လည္း စာေရးဆရာမႀကီး ဘယ္ဒင္းဘယ္ဟာနဲ႔ ေဘာ္ဒါေဘာ္ဂၽြတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ မုဒိတာပြားရေပါင္းလည္း အႀကိမ္ေပါင္းကမနည္း။ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို လက္ခ်ဳိးေရလိုက္ျပန္ရင္ အင္း…ေလး…သံုး…ႏွစ္…တစ္…သံုည…ထြမ္…တစ္ေယာက္မွကို မရွိပါပဲကလား။ မရွိရွိရာ ရွာႀကံဂုဏ္ေဖာ္ရရင္ေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ျမန္မာစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးက ဟိုမဂၢဇင္း သည္မဂၢဇင္းေတြမွာ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးတတ္ခၽြတ္တတ္ေလရဲ႕။ ေအာင္မယ္…ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ထူးျခားဆန္းၾကယ္တို႔ နကၡတၱေရာင္ျခည္တို႔မွာ ၀က္ကေမြးတဲ့ဆင္တို႔ ငွက္ေပ်ာပင္က သရက္သီးသီးတာတို႔ကို ဓာတ္ပုံလိုက္ရိုက္ၿပီး Stuart Ripley ရဲ႕ Believe it or not “ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ” ဆန္ဆန္ ေရႊျပည္သားလူၿပိန္းႀကဳိက္စာမ်ဳိးေတြ ေရးသဗ်ဳိ႕။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေတာင္ တစ္အားတက္လာပါေရာလား…း)။ စာေပနယ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ နီးစပ္ခ်က္ကေတာ့ ထုတ္ေ၀သူဆိုတာ လစာထုတ္ရင္ ေႁကြးရွင္ေတြကို ေ၀ရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မိဘေတြလို ၀န္ထမ္းမ်ဳိး မွတ္တာကလား။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း Publisher နဲ႔ Publica ေတာင္ တယ္မကြဲခ်င္ဘူး။ ေလထန္ကုန္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း သြားၾကည္ၿပီး စာေရးဆရာေတြကို ၀င္ဖူးေျမာ္ဦးမွလို႔ စိတ္ေတာ့ကူးမိသား။ သို႔ေပမင့္ အႏွီဆိုင္သြားရင္ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္သြားမွ အဆင္ေျပမယ္လို႔ေတြးမိတာေၾကာင့္ ေကာ္လာကတံုးနဲ႔ ေယာပုဆိုး၀တ္ၿပီး ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး နမာမိလုပ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ခါသားမွကို မေရာက္ျဖစ္တာ။ ေလထန္ကုန္းဆိုတာ အႏွီေလာက္ ေလဒလေဟာ တိုက္ေနမွျဖင့္ ေယာပုဆိုးသမားဦးဟန္ၾကည္ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ လန္ကုန္ရင္ ဟိုဟာဖုံးရ သည္ဟာဖိရနဲ႔ အေတာ္ျပႆနာမ်ားမယ္မဟုတ္လား။

အႏွီလို စာေပအရည္အခ်င္း ဂုဏ္ပုပ္ ( ဂုဏ္ပုဒ္ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ ) ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ၾကားမွာ ကိုယ့္နာမည္ႀကီးကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္မိရင္လည္း ေသာက္က်ဳိးနည္း တုံးခ်က္၊ တိုက္ေဂါခ်က္က ကမ္းကိုကုန္ပါေလေရာ။ ဟုတ္သေလ။ ဘယ့္ႏွာ စံမမီ၊ ကံမပီ၊ “ ဟန္ၾကည္ ” ရယ္လို႔။ ေကာက္ရိုးနံ႔၊ တမန္းနဲ႔ ေထာင္းေထာင္းကိုထေနပါေရာ။ သူမ်ားကေလာင္နံမည္ေတြမ်ားၾကည့္ ဆန္းခ်က္၊ ညြန္႔ခ်က္မ်ား စက္စက္ကိုယို၊ ေတာက္ေတာက္ကိုက်လို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား သူရို႕နာမည္ေတြ လိုက္ဖတ္မိရင္ အထီးအမေတာင္ အေတာ္ခြဲယူရေလာက္ေအာင္ကို အလကၤာဂုဏ္ေျမာက္တာကလား။ အႏွီေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ လူၿပိန္းခမ်ာ အမ်ားသည္းေျခႀကဳိက္ စာေရးသမားျဖစ္ဖို႔ နာမကၡရက်မ္းေတာင္ ျပန္ဖတ္ရေပလိမ့္။ ကိုယ့္နာမည္ကို အားမရတာေၾကာင့္ ဘဘတို႔အေဖႀကီး ေဒါက္တာ ( ပါးစပ္ယားလိုက္ေလျခင္းဗ်ာ ) မင္းသိခၤဆီသြားၿပီး နာမည္လွလွ အေရြးခိုင္းမယ္ စိတ္ကူးတုန္းရွိေသး ေမာင္မင္းႀကီးသားက ထြက္ေပါက္ရပ္ၿပီး ႀကံေတာ ထိန္ပင္ ေရေ၀းဘက္ကို အေသထြက္ ထြက္ေတာ္မူသြားေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္ပါေလေရာ။ ေကာင္းပါေလ့။

အင္း…ပသို႔ပဲဆိုေစ ( လုပ္ျပန္ၿပီ…အႏွီဘိုးေတာ္ဘုရားေလးဘက္ကုန္း ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက အသံုးအႏႈန္းေတြခ်ည္း အာေတြ႕ေနလို႔ သူမ်ားေသာက္ညင္ကတ္တာ…း) “ ဂူးဂဲေက်းဇူး၊ အထူးမွတ္ရည္၊ ဦးဟန္ၾကည္ဘုန္း၊ မိုးသို႔ခ်ဳန္း၊ ေပြးပုန္းေပါင္မွာ မေနသာ ” ဆိုတဲ့အတိုင္း အားအားယားယား ကေလာင္ကျမင္းသမွ် ျငင္းေတာ္မမူတဲ႔ ဘေလာ့စေပါ့ေက်းဇူး၊ ကိုယ္ေရးသမွ် ေပါက္ကရကို သူမ်ား wall ေပၚ ဂြပ္ခနဲေပၚေအာင္ ႀကံစည္ေတာ္မူေပးတဲ့ ဇခါးဘတ္ရဲ႕ ဖြဘုတ္ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ အႏုံညတ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း စာမ်က္ႏွာထက္က စာေရးဆရာမျဖစ္ဦးေတာင္ ဂုဏ္ေတာ့ မငယ္ရွာပါဘူး အရပ္ကတို႔ရယ္။ ေအာင္မယ္….သဟာမ်ဳိးက် ( သည္းခံေတာ္မူၾကပါ…ေနာက္ျပန္ဆြဲတာ ေသာက္က်င့္ပါေနလို႔…း) ဇခါးဘတ္ႀကီးက ဖက္နမ္းဖို႔ ပိုေကာင္းျပန္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ေရးသမွ် note ေတြ status ေတြကို ဖတ္ေသာ္ရွိ မဖတ္ေသာ္ရွိ like တစ္ခ်က္ ကလစ္လိုက္ရုံနဲ႔တင္ အရူးဘံုေျမွာက္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ေစာင္မၾကည့္ရွဳေတာ္မူထားေပသကိုး။ ( ဠဒႀကီး…သင္းလုပ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ အိုႀကီးအိုမခမ်ာ အလကားရတဲ့ ခဲလံုးပဲ အရင္းစိုက္ၿပီး ၾကက္သားစားဖို႔ႀကံတဲ့ ကာလသားတဏွာရူးေတြေပးသမွ် ရည္းစားစာကို ပီတိျဖာ အီအီးပါၿပီး တခြိခြိဖတ္ ေက်နပ္ေနတဲ့ ရည္းစားထားတတ္စ ငွက္စာေဆာ္အရြယ္ အပ်ဳိမဒမ္းမလို note တစ္ခုတင္ၿပီးတိုင္း သူမ်ားေပးသမွ် like ေတြကို တစ္like ႏွစ္like ထိုင္ထိုင္ေရေနရတဲ့ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီး ခံစားရတာ…) ကိုင္း…ရွိေစေတာ့ ရွိေစေတာ့။ စာကၽြန္ဆိုေတာ့လည္း စာ၀ဋ္ေတာ့ ခံရေပမေပါ့။

အႏွီေတာ့ ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ရရင္ ( တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ပါဠိစကားေလးလည္း ေရာႀကိတ္လိုက္ဦးမယ္…ေသာက္ညင္မွ နည္းနည္းပိုကတ္ကတ္…း) ဘယ္ေပတံနဲ႔တုိင္းတိုင္း ဘယ္စံနဲ႔ညွိညွိ တစ္စက္ကေလးမွကို အႏုပညာတန္းမ၀င္ေလတဲ့ ေရႊျပည္က ဖြတ္ၾကားအႏုပညာရွင္ ျမင္းလား ( သည္းခံၾကပါ…း) မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြၾကားကိုေတာင္ မ၀င္သာဘဲ ဂ်ပန္ငပုနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ျဗစ္တစ္သွ်ေတြကို ပါးပါးလွီး ေတာက္ေတာက္စဥ္းတတ္တဲ႔ ပါရမီ့ရွင္၊ ေတာသားမွန္သမွ် အခ်ိန္ရွိတိုင္း ထန္းရည္ခ်၊ ဘီအီးႏွိပ္ၿပီး ထစ္ခနဲရွိရင္ တဂိုးဂိုး တဂြပ္ဂြပ္ ထိုးတတ္ႀကိတ္တတ္တဲ့ လဋဴေတြလို႔ သတ္မွတ္ေတာ္မူၾကတဲ့ ေရႊဥာဏ္ရွင္၊ ဖြတ္ေအာက္က ပဒတ္သာသာ ေတာမင္းသားေတြေတာင္ သူ႔ေစ်းကြက္နဲ႔သူ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လားဟရို႕။ ကိုင္း…သဟာျဖင့္…အမ်ားသိေတာ္မူၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ လူ႕ခြစာ စာကန္႔လန္႔သမားဆိုတာ အႏွီေတာမင္းသားေတြလို ဘေလာ့မိတ္ ေလးငါးေယာက္ရွိရုံနဲ႔ ေမးဖ်ားေထာက္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတဲ့ အညာေျမထန္းေတာၾကားက စာေပေတာသားလို႔ပဲ စကားနိမိတ္နဲ႔ အသားတံဆိပ္ႏွိပ္ေတာ္မူၾကဖို႔ ကိုယ့္ထမင္းကိုအုပ္ရင္း ကိုယ့္အတင္းကိုတုပ္လိုက္ေၾကာင္းပါဗ်ား…း)။  ။  

ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ ျမန္မာမႈ ( ၂ ) . . .

မဟာဂီတကို တစ္ကိုယ္ေတာ္နားေထာင္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္မိသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သနည္း။ ကမၻာေပၚတြင္ ထိုလူမ်ဳိးကဲ့သို႔ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန ထက္သန္ေသာ ခပ္ရိုင္းရို္င္းဆိုရလွ်င္ ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေသာ အျခားလူမ်ဳိး ရွိမည္မထင္။ ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ ျမန္မာကြ ဟုေႁကြးေၾကာ္တတ္ေသာ ထိုလူမ်ဳိးသည္ အေပၚယံ ေရႊမႈန္ႀကဲ၍ အထဲတြင္ ႏြားေခ်းခံထားေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္တန္ရာ၏။ ျမန္မာမႈကိုမသိ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္၊ ျမန္မာ့သမိုင္းကို မေလးစားဘဲ ျမန္မာကြဟု ကုန္းေအာ္ေနသည္မွာ ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေနေလေတာ့သည္။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိေသာ ျမန္မာမ်ားကား အမ်ားသနားစရာ၊ ဟားစရာပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လြန္ခဲ့ေသာသံုးေလးလခန္႔က တပည့္တစ္ေယာက္၏ နိဗၺာန္ကုန္ဆိုင္သို႔ ထဘီ၀တ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္း “ ျမန္မာျပည္က ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ထဘီမ၀တ္ၾကတာလဲ ” ဟု အံ့ၾသတႀကီး ေမးေလသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္ မေျဖႏိုင္ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္ကို လာေမးလွ်င္ကား “ ျမန္မာမေတြက ထဘီ၀တ္ရင္ ဖင္ယားလို႔တဲ့ ” ဟု ခပ္ရိုင္းရုိင္း ေျဖေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထဘီမ၀တ္တတ္ေသာ ျမန္မာမိန္းမ မည္မွ်မ်ားေနၿပီနည္း။ ေလ့လာၾကေလကုန္။ ျမန္မာထဘီသည္ ဂ်ပန္ကီမိုႏိုကဲ့သို႔ ၀တ္ရမခက္ေသး။ ပတ္လိုက္ရုံ ခါးတြင္ထိုးလိုက္ရုံျဖင့္ အလုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ခပ္တိုတို၀တ္မည္ေလာ ရသည္။ ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္လိုသေလာ အဆင္ေျပ၏။ မေက်နပ္ေသးလွ်င္ ခါးေတာင္းပင္ႀကဳိက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္း၍ က်န္းမာေရးႏွင့္ပင္ ညီေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ မမမ်ားကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေစရန္ စကတ္ကို ေပါင္လည္ေရာက္၀တ္ေနၾကေလသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေၾကာ္ျငာခရသည္ ထင္၏။ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းကို လက္ေရာက္မႈ ေျမာက္ေစရန္ ေသြးေဆာင္ေနေရာ့သလား မေျပာတတ္။ ပုဒ္မ ၃၇၆ ျဖင့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္က်လွ်င္ ထိုေယာက်္ား မရိုးမရြျဖစ္ေစရန္ ေလာ္ေလာ္မာမာ ၀တ္ျပေနေသာ ထိုမိန္းမကိုပါ တရားခံနံပါတ္ႏွစ္ေနရာမွ ေထာင္ငါးႏွစ္ခ်သင့္သည္ဟုပင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က အေၾကအလည္ေဆြးေႏြးဖူးေလသည္။ ေနရာတကာတြင္ ရင္ဖံုးအက်ႌတကားကား၊ ထဘီႀကီးတလႊားလႊားႏွင့္ေနရမည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ မဆိုလို။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ၀တ္ၾကဆင္ၾကရေပလိမ့္မည္။ ေနရာေဒသႏွင့္ လို္က္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္ဆင္တတ္၊ ေနတတ္ထိုင္တတ္ျခင္းသည္ လူႀကီးလူေကာင္းတို႔၏ ထင္ရွားေသာ ၀ိေသသ မဟုတ္ပါလား။

 

ျမန္မာ့ဂီတသည္လည္း ေခ်ာင္ၾကားတြင္ ေခါင္းမျပဴႏိုင္။ ဆိုင္းသံဗုံသံ ပလံုပလံုၾကားရလွ်င္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခ်င္ၾက၏။ ဒိတ္ေအာက္ကုန္ပါၿပီဟု ေျပာသူသာ မ်ားေလ၏။ နတ္၀င္သည္မ်ားသည္ပင္ ျမန္မာဆိုင္းျဖင့္ ကႏၷားမစီးၾကေတာ့။ ၀ါကာ၀ါကာ ျဖစ္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ဇာတ္သဘင္သည္လည္း မည္သည့္သခ်ဴႋင္းသို႔ ဦးတည္ေနသည္မသိ။ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ေတာ္ႀကီးသည္ ၀ိုးတို႔၀ါးတား။ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္း၊ နတ္၀င္ခန္းသည္ပင္ ကိုရီးယားဆန္ေနျပန္သည္။ မင္းသားေလးမ်ားကလည္း အကႏွင့္ အခုန္ကို မခြဲျခားႏိုင္။ ဇာတ္သဘင္တိုင္းလိုလို ေဟာင္းေလာင္းေဖာ္ စတိတ္ရႈိးႏွင့္ပင္ သန္းေခါင္ခ်ဥ္းသည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားကလည္း သမားစဥ္ကို မေလးစားေတာ့။ ျပက္လုံးထုတ္လွ်င္ ခါးေအာက္ပုိင္းမွ အေပၚမတက္ရဟု သတ္မွတ္ထားၾကပံုရသည္။ သင္းတို႔၏ ပ်က္လံုးမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ မရယ္၀ံ့။ ရယ္လိုက္မိလွ်င္ တဏွာရူး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းေပစြ။ ျမန္မာေက်းလက္သီခ်င္းကို ဆိုေနၾကေသာ အဆိုေတာ္မ်ားကလည္း အားမကိုးရ။ မိုးရာသီဟုဆိုလွ်င္ တ၀ါဆိုတည္း ၀ါဆိုၾကေလသည္။ ေက်းလက္ေတးတြင္ ၀ါဆိုပါရမည္ဟု အဘယ္မဟာပညာေက်ာ္က သမုတ္ေလသည္ မသိ။ ၾကားရသည္မွာ နားကေလာလွသည္။ ျမင္ရသည္မွာ မ်က္စိကေလာလွသည္။ ဂစ္တာသံတညံညံံျဖင့္ တဂြမ္ဂြမ္တီးေနေသာ ဂီတကို အဘယ္သေကာင့္သားက ျမန္မာ့ဂီတဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ေလသည္မသိ။ သႀကၤန္ကာလတြင္ပင္ တူးပို႔သံတို႔ ဆိတ္သုဥ္းေနေလၿပီ။ ျမန္မာ့ဂီတကား ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ျဖင့္ အသက္ငင္ေန၏။ ျမန္မာစာေပသည္လည္း က်န္းမာေရးမေကာင္း။ ျမန္မာ့သမိုင္းသည္ ကိုရီးယားသမိုင္းေလာက္ ေရွ႕တန္းတင္မခံရ။ ျမန္မာသူရဲေကာင္းမ်ားကား သမိုင္းထဲတြင္ သႃဂိဳလ္ျခင္း ခံၾကရေလၿပီ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အဘယ္သို႔ ဦးတည္ေနသည္ကို မသိတတ္ေတာ့။ ျမန္မာျဖစ္ရသည္ကို ဂုဏ္ငယ္သည္ဟုမ်ား ထင္ေနေရာ့သလား ဦးဟန္ၾကည္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ခက္လွေခ်ရဲ႕ ေရႊတိုင္းျပည္။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့အႏုစာေပမ်ားသည္ ေခတ္ေဟာင္းကုန္ေလသည္မွာ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားသည္ ေဟာင္းေလ၊ ေရွးက်ေလ တန္ဖိုးတက္ေလဟူသည္ကို ညံ့ခ်က္ကမ္းကုန္ေနေသာ ျမန္မာသေကာင့္သားတို႔ နားလည္ၾကဟန္မတူ။ ဖြတ္ၾကားက်လွေပစြ။ အသစ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ယူ၍ ရေသာ္လည္း၊ အေဟာင္းျဖစ္ရန္မွာ ခ်က္ခ်င္းမရႏိုင္။ အခ်ိန္ကာလကို ေစာင့္ရေလသည္။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးရာ ၾကာမွ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္လာရေသာ ထိုထိုယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာတို႔ကို ေဟာင္းေလသည္၊ ဒိတ္ေအာက္ေလၿပီဟု ေစာဒကတက္လိုလွ်င္ ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ဘာသာတရားမ်ားကိုလည္း စြန္႔ပစ္ၿပီး ဘာသာသစ္တစ္ခု တည္ေထာင္ကာ ကိုးကြယ္ရန္သာ ရွိေပေတာ့မည္။ ဘာသာတရားမ်ား၊ ဘုရားမ်ား၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ သံုးေထာင္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေဟာင္းတိုင္း ဒိတ္ေအာက္သည္၊ ပစ္ရမည္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုဘာသာတရားမ်ားကိုလည္း လႊင့္ပစ္ရန္ သင့္လွေပ၏။ ျမန္မာမႈကို ျမတ္ႏိုးေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကို ေခတ္မမီဟု သမုတ္လိုသူကလည္း မရွား။ မီျခင္းမမီျခင္းဟူသည္မွာ အဘယ္နည္း။ အရင္ေရာက္သူ အရင္ေရြးသူက မီစတမ္းမဟုတ္ပါေလာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အရင္ေရာက္၊ အရင္မီခဲ့ေသာေခတ္ကို ေနာက္ေပါက္မ်ား မီပင္မမီလိုက္။ သူခိုးကလူဟစ္၊ ငျပဴးက သူတပါးကို ၿပဲသည္ဟုဆိုေနပါေရာလား။ ခက္ခက္ရေခ်ရဲ႕။ လိုရာဆြဲေတြးေသာ ေနရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ေရွ႕တန္းမွလိုက္ေလသည္။ ဂုဏ္ယူၾကေလကုန္။

သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ တို႔ျမန္မာ . . .

လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ရန္မွာ ေရြးခ်ယ္ယူႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္။ ကံၾကမၼာက ပစ္ခ်သည့္အတိုင္း လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ကို ရၾကေပလိမ့္မည္။ ရလာေသာ လူမ်ဳိးအျဖစ္ကို မလိုခ်င္၍ ညည္းညဴေန၍လည္း မေျပာင္းလဲႏိုင္။ မည္သည့္လူမ်ဳိးဘ၀ကို ရသည္ျဖစ္ေစ မိမိျဖစ္ေလရာ လူမ်ဳိး၏ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ရမည္မွာ လူမ်ဳိးတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ မိမိလူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အမ်ဳိးသားအေမြကို ထိန္းသိမ္းရမည္မွာ ေရွာင္လႊဲ၍ရေသာ ၀တၱရားမ်ဳိးမဟုတ္။ ႀကဳိက္ျခင္း မႀကဳိက္ျခင္းသည္ အမ်ဳိးသားေရးကိစၥတြင္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္မလို။ အမ်ဳိးသား စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရန္မွာ ထိုစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ႀကဳိက္ခိုင္းျခင္း၊ ႏွစ္သက္ခုိင္းျခင္း မမည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ပစၥည္းတစ္ခု ထိန္းသိမ္းရန္ တာ၀န္ေပးအပ္လိုက္သည္ဆိုပါစို႔။ ထိုလူသည္ ထိုပစၥည္းကို ႀကဳိက္သည္ မႀကဳိက္သည္ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သူ၏ တာ၀န္မွာ ထိန္းသိမ္းရန္တာ၀န္ရွိသည့္ ပစၥည္းကို မေပ်ာက္ပ်က္၊ မပ်က္စီးေစရန္ ကာကြယ္ဖို႔သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ထိုပစၥည္းကို ႀကဳိက္လွ်င္သုံး၊ မႀကဳိက္လွ်င္လည္း ကာကြယ္ရေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ျမန္မာမႈႏွင့္ ျမန္မာ့စာေပ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာကို ထိန္းသိမ္းရန္မွာ တာ၀န္တစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျဖစ္လွ်င္ ထိုတာ၀န္ကို ဦးလည္မသုန္ ထမ္းၾကရေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မထမ္းလိုလွ်င္ ျမန္မာမလုပ္ဘဲ ေနၾကရုံ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးက ျမန္မာမလုပ္လိုလွ်င္ မည္သည့္လူမ်ဳိး လုပ္ၾကပါမည္နည္း။ မရႏိုင္။ အရွင္းဆံုးမွာ ျမန္မာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာမႈကို မထိန္းသိမ္းလို၊ မေစာင့္ေရွာက္လိုလွ်င္ ကိုယ့္က်င္းကိုယ္တူးၿပီး ေသရန္ပင္ရွိေတာ့သည္။ ထိုသို႔ေသၾကလွ်င္လည္း သတၱိေျပာင္ေသာ ထိုလူမ်ားအတြက္ ဦးဟန္ၾကည္ ဂုဏ္ယူမိေပလိမ့္မည္။ ယခုမူကား ျမန္မာဂေယာင္မ်ားၾကားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အေနအထိုင္ က်ပ္လွေပ၏။

အေနာက္တိုင္း ဂီတ၊ အေနာက္တိုင္း အကတစ္ခုကို သင္ယူရန္ ေလ့လာရန္မွာ သူ႔လမ္းစဥ္၊ သူ႔နည္းလမ္းအတိုင္း ေလ့လာပါက တစ္ႏွစ္ခန္႔ရွိလွ်င္ အထိုက္အေလ်ာက္ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္ေပသည္။ ျမန္မာ့ဂီတႏွင့္ အႏုပညာကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေပးရသည္၊ တစ္ဘ၀လံုး ရင္းႏွီးၾကရသည္။ အပ်ဳိေတာ္အက ကတတ္ရန္ပင္ အေတာ္က်င့္ယူရေလသည္။ ျမန္မာအကကို သံုးႏွစ္တိတိ သင္ယူထားသည့္ “ ယုလ်ာ ” ဟူေသာ အေနာက္တိုင္းသူတစ္ေယာက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖသည့္ အၿငိမ့္ေခြတစ္ခုကို လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က ဦးဟန္ၾကည္ ၾကည့္ဖူးသည္။ သံုးႏွစ္သင္ယူထားေသာ ထိုယုလ်ာသည္ စည္း၀ါးႏိုင္ေသာ္လည္း လက္က်ဳိးေအာင္ပင္ မခ်ဳိးႏိုင္ရွာေသး။ ဘိုအကကို စနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ ထင္သလို ေလ့က်င့္ခဲ့ေသာ ျမန္မာမ “ ေခမီကို ” ကား အေနာက္တိုင္းသူထက္ပင္ပိုကဲ၍ ေဖာ္တတ္၊ ေကာ့ျပတတ္ေနေလၿပီ။ ျမန္မာအက မည္မွ်ခက္သည္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါ၏။ ဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္ တီးတတ္ခတ္တတ္ေစရန္ တစ္လနီးပါး ေလ့က်င့္ရုံျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ရႏိုင္ေသာ္လည္း ေစာင္းတီးတတ္ရန္မွာ ထိုမွ်ႏွင့္မရ။ တစ္လဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေစာင္းႀကဳိးညွိတတ္လွ်င္ပင္ ေတာ္လွေပၿပီ။ ထို႔အတူ ဆိုင္းသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္ရေပသည္။ ပါးစပ္က ေလမႈတ္တတ္လွ်င္ အသံမည္ေသာ ႏွဲမႈတ္သည့္ပညာကိုပင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္မရ။ မယံုလွ်င္ ႏွဲတစ္လက္ေကာက္ယူၿပီး စမ္းမႈတ္ၾကည့္ေစခ်င္လွသည္။ ဆက္ဇိုဖုန္းကဲ့သို႔ ေလ၀င္တိုင္း အသံထြက္သည့္တူရိယာစာရင္းတြင္ ႏွဲမပါ။ အေနာက္တိုင္း Drum set တစ္စံုကို မည္သူတီးတီး တူညီေသာ အသံျမည္ႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာဆိုင္းကား ထိုသို႔မရ။ တီးခတ္သူမတူလွ်င္ အသံကြဲေပလိမ့္မည္။ ပတ္စာကပ္သည့္အတတ္ပင္ အေတာ္ေလး သင္ယူရေလ၏။ မိုးအံု႕လွ်င္ တစ္မ်ဳိး၊ ေနသာလွ်င္တစ္ဖံု လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ပတ္စာကပ္ရေသာ ျမန္မာ့ဆိုင္းကို ရြာစားေက်ာ္ စိန္ေဗဒါႀကီး ရတနာဂီရိသို႔သြား၍ သီေပါဘုရင္ကို ေဖ်ာ္ေျဖစဥ္ကတည္းကပင္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတို႔ လက္ဖ်ားခါခဲ့ရေလၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါသနာအရင္းခံၿပီး ေလ့က်င့္မွ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္ေသာ ျမန္မာ့အႏုပညာ ေတးဂီတတို႔ကို ေခတ္ေဆြးလွၿပီဟု ျငဴစူအထင္ေသးေသာ ျမန္မာတို႔ကား ေအာက္တန္းစားလူမ်ဳိးမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ဂီတ၏ ေလးနက္ခက္ခဲပံုကို ဦးဟန္ၾကည္ ရွင္းျပ၍မွ် အားမရလွ်င္ melody world ၊ အိမ္ၾကက္ေဖာ္ရာ ( အိပ္မက္ဆံုရာ ) တို႔မွ ေမာ္ဒယ္၊ ေဖာ္မယ္မ်ားကို ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး တစ္ပုဒ္ေလာက္ အစမ္းဆိုခိုင္းၾကည့္ၾကရုံသာ ရွိေတာ့သည္။  မယ္မင္းတို႔ စည္း၀ါးညီညီ၊ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ဆိုႏိုင္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္ပါ၏။

ျမန္မာ့ေစာင္း . . .

ျမန္မာ့ဂီတသည္ ခက္လွသည္ဟူ၍ ဦးဟန္ၾကည္ ဂုဏ္တင္ေနေသာ္လည္း ဂုဏ္မယူ။ ထိုကဲ့သို႔ သင္ယူရန္ခက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ဂီတပညာရွင္မ်ား၏ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဂီတ တိမ္ေကာရျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ အခ်ိန္ေပးရေသာ ျမန္မာ့ဂီတကို မည္သူက စနစ္တက်သင္ယူလိုပါမည္နည္း။ စား၀တ္ေနမႈအတြက္ အလုပ္တစ္ဖက္လုပ္ေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ပင္ ပတၱလားအတီး သင္လိုလွေသာ္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္။ အေနာက္တိုင္း ဂီတကဲ့သို႔ Notes ျဖင့္ အလြယ္တကူ တီးခတ္ႏိုင္ေစရန္ ႀကဳိးစားၾကမည့္ ပညာရွင္မ်ားလည္း မရွိၾကေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အလကၤာေက်ာ္စြာ “ ေစာင္းဦးဘသန္း ” တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႔ႀကဳိးစားဖူးသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားက ဆိုသည္။ ယခုကဲ့သို႔ တိုးတက္ေသာေခတ္တြင္ မည္သူမွ် စကားဦးမသန္း။ ျမန္မာ့ဂီတဘက္တြင္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား မရွိေရာ့ေလသလား မေျပာတတ္။ “ ဖိုးသႀကၤန္ ” ကဲ့သို႔ေသာ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္မ်ား ဆိုင္း၀ိုင္းအတြင္းထိုင္ေနသည္ကိုျမင္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းေျမာက္၍မဆံုးၿပီ။ ျမန္မာ့ဂီတသည္ ေတာတြင္းသားတို႔၏ ဂီတမဟုတ္၊ လူၿပိန္းတို႔၏ ဂီတမဟုတ္၊ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ဂီတျဖစ္ေလသည္။ ထိုဂီတကို လူတစ္စုလက္တြင္းမွ လူထုလက္တြင္းသို႔ မည္သို႔ပို႔ေဆာင္ရမည္ကို နည္းလမ္းရွာၾကရေပလိမ့္မည္။ ယခုမူကား ျမန္မာ့ဂီတသည္ သဘင္သည္တို႔၏ ၾကားတြင္သာ “ ထမင္းစားပညာ ” အျဖစ္ တြင္က်ယ္ေနရွာေလသည္။ မည္သည့္အခါတြင္ ျမန္မာတို႔၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္ေလမည္မသိ။ ဆရာႀကီး ဦးသုခ၏ စကားတစ္ခြန္းကို ဦးဟန္ၾကည္ သတိရသည္။ ဆရာႀကီးက “ ဒီေခတ္လူေတြ ျမန္မာ့ဂီတကို မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေနတာ လူငယ္ေတြ အျပစ္မဟုတ္ဘူး…တို႔လူႀကီးေတြကလည္း ျမန္မာ့ဂီတ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို လူငယ္ေတြသိေအာင္မွ လုပ္မျပဘဲကိုး … ” ဟု ဆိုေလသည္။ မွတ္သားဖြယ္ပင္။ ျမန္မာ့ဂီတ၏ ေကာင္းကြက္မ်ားကို ျမန္မာမ်ားသိေစရန္ ဦးဟန္ၾကည္ကဲ့သို႔ေသာ စိတ္သက္ရင့္သည့္ အဘိုးႀကီးေပါက္စမ်ား စုေပါင္းႀကဳိးစားၾကရေပလိမ့္မည္။ ဤခရီးသည္ နီးမည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ သြားေနသမွ် တစ္ေန႔ေရာက္ရမည္သာ။

ပုဂံယိမ္း . . .

ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပဳိင္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အသံမ်ား စီစီညံညံၾကားေနရသည္။ အဖြင့္သီခ်င္း၊ အထိန္းအမွတ္သီခ်င္းၿပဳိင္ပြဲသံမ်ားလည္း ၾကားရပါ၏။ ထိုပြဲသို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံ၊ အေရွ႕ႏိုင္ငံမ်ားမွ ေလ့လာသူမ်ား လာၾကမည္မွာမလြဲ။ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားကို မည္သည့္အႏုပညာမ်ား ခ်ျပၾကမည္နည္း။ “ ၀ါကာ၀ါကာ ” ဆိုျပလွ်င္ ျမန္မာတို႔ မဟာအရွက္ေတာ္ ကြဲကိန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေျခာက္ႀကဳိးကေ၀ဟု မိမိဘာသာ အမည္ေပးထားေသာ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို ေခၚ၍ ဂစ္တာတီးျပခိုင္းၾကမည္လား။ ခ်စ္စမ္းေမာင္က ဂစ္တာကို လွ်ာျဖင့္တီးျပသည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ၾကားဖူးသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားက ထိုဂစ္တာကို ဟိုဒင္းျဖင့္ပင္ တီးျပလိုက္ေပလိမ့္မည္။ သူရို႕၏ တူရိယာကို သူရို႕က အျခားလူထက္ပို၍ ကၽြမ္းက်င္ေလမည္မွာမလြဲ။ “ ေခမီကို ” ကိုေခၚၿပီး အေကာ့ခိုင္းမည္ေလာ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသူက ၿဖဲပင္ၿဖဲျပသြားေပလိမ့္မည္။ သူရို႕ေလာက္ၿဖဲႏိုင္လွ်င္ ၿဖဲျပေပေရာ့။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ သင္းတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖရန္အတြက္ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ဂီတကို သတိရၾကရေပဦးေတာ့မည္။ ျမန္မာတို႔က ေခတ္ေဟာင္း၍ ပ်င္းစရာေကာင္းသည္ဟု သမုတ္ထားၾကေသာ မဟာဂီတသည္ ထိုအေနာက္ႏိုင္ငံသားတို႔ၾကားတြင္ ေကာင္းသတင္းေမႊးမည္မွာ မုခ်။ Beethoven, Mozart, Tchaikovsky တို႔၏ Concerto မ်ားကို အရသာခံတတ္ေလေသာ သင္းတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ားကို ျမန္မာဖြတ္ၾကားတို႔က ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေကာင္မ်ားဟု အထင္ေသးလွ်င္ မွားေပလိမ့္မည္။ ထိုလူမ်ဳိးတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားရျခင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈက ထူးေထြ၍ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ထိန္းသိမ္းျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဒစၥကိုကပြဲမ်ား၊ ညကလပ္မ်ား အားေကာင္းသလို Broadway တြင္ ျပဇာတ္မ်ားကလည္း တခဲနက္၊ Ballet Opra မ်ားကလည္း အင္တိုက္အားတိုက္။ Michael Learn, Bon Jovi, Bono, Taylor Swift တို႔ထင္ရွားသလို Luciano Pavarotti ႏွင့္ Celtic Thunder သည္လည္း ဂုဏ္မငယ္။ အသစ္ကို မပစ္သလို အေဟာင္းကိုလည္း ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ သင္းတို႔လူမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ အတုမယူၾကေလသနည္း။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေခ်းယိုခ်င္မွ အိမ္သာတြင္းတူးတတ္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားပြဲအတြက္ ျမန္မာမႈမ်ားကို ဖုန္သုတ္ၿပီး စင္ေပၚတင္ၾကေပဦးမည္။ ျမန္မာအကမ်ားကို ျပန္၍ေဖာ္ထုတ္ၾကေပဦးမည္။ ျမန္မာဆိုင္းသံမ်ားကိုလည္း မၾကားခ်င့္အဆံုး ၾကားရေပဦးေတာ့မည္။ ျမန္မာမႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ေကာက္ရိုးမီးတမွ် ဟုန္းခနဲထၿပီး ဖြတ္ခနဲၿငိမ္းတတ္သည့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၏ ေသာက္က်င့္ကို ေထာက္ခ်င့္ဆင္ျခင္ၿပီး အရွိန္ေပၚတြင္ အဟုန္ဆင့္ကာ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ စာေပတို႔ကို စင္ျမင့္တြင္ အသြင္တင့္ေစရန္ ႀကဳိးစားသင့္လွေပသည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း မဟာဂီတကို နား၀င္ပီယံရွိရွိ ၾကားလိုလွပါ၏။ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာျပည္သားတို႔ၾကား၀ယ္ ျမန္မာ့ဂီတ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ ျမန္မာစာေပတို႔သည္ ေျပာင္လွ်က္၀င္းလွ်က္ ထင္းပါေစသတည္း။   ။

( တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနၾကတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေသာက္ျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ခပ္စပ္စပ္ကေလးေရးရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစကားလံုးေတြ သံုးထားလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဂမၼေဒါသသင့္ေနတာေတြကို သေဘာႀကီးႀကီးထားေပးၾကဖို႔ ေဆာရီးစကား ဆိုပါရေစဦး။ သို႔ေပမင့္ ေက်းဇူးရွင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ မိန္႔ခြန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက “ ဖာသည္တိုင္းျပည္ျဖစ္မွာပဲ ” ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းတစ္ခုကိုပဲ နား၀င္ပီယံရွိလြန္းၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြအတြက္ အႏွီစကားလံုးေလးေတြေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါသဗ်ား… း)