ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ ျမန္မာမႈ ( ၂ ) . . .

မဟာဂီတကို တစ္ကိုယ္ေတာ္နားေထာင္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္မိသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သနည္း။ ကမၻာေပၚတြင္ ထိုလူမ်ဳိးကဲ့သို႔ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန ထက္သန္ေသာ ခပ္ရိုင္းရို္င္းဆိုရလွ်င္ ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေသာ အျခားလူမ်ဳိး ရွိမည္မထင္။ ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ ျမန္မာကြ ဟုေႁကြးေၾကာ္တတ္ေသာ ထိုလူမ်ဳိးသည္ အေပၚယံ ေရႊမႈန္ႀကဲ၍ အထဲတြင္ ႏြားေခ်းခံထားေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္တန္ရာ၏။ ျမန္မာမႈကိုမသိ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္၊ ျမန္မာ့သမိုင္းကို မေလးစားဘဲ ျမန္မာကြဟု ကုန္းေအာ္ေနသည္မွာ ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေနေလေတာ့သည္။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိေသာ ျမန္မာမ်ားကား အမ်ားသနားစရာ၊ ဟားစရာပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လြန္ခဲ့ေသာသံုးေလးလခန္႔က တပည့္တစ္ေယာက္၏ နိဗၺာန္ကုန္ဆိုင္သို႔ ထဘီ၀တ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္း “ ျမန္မာျပည္က ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ထဘီမ၀တ္ၾကတာလဲ ” ဟု အံ့ၾသတႀကီး ေမးေလသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္ မေျဖႏိုင္ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္ကို လာေမးလွ်င္ကား “ ျမန္မာမေတြက ထဘီ၀တ္ရင္ ဖင္ယားလို႔တဲ့ ” ဟု ခပ္ရိုင္းရုိင္း ေျဖေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထဘီမ၀တ္တတ္ေသာ ျမန္မာမိန္းမ မည္မွ်မ်ားေနၿပီနည္း။ ေလ့လာၾကေလကုန္။ ျမန္မာထဘီသည္ ဂ်ပန္ကီမိုႏိုကဲ့သို႔ ၀တ္ရမခက္ေသး။ ပတ္လိုက္ရုံ ခါးတြင္ထိုးလိုက္ရုံျဖင့္ အလုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ခပ္တိုတို၀တ္မည္ေလာ ရသည္။ ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္လိုသေလာ အဆင္ေျပ၏။ မေက်နပ္ေသးလွ်င္ ခါးေတာင္းပင္ႀကဳိက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္း၍ က်န္းမာေရးႏွင့္ပင္ ညီေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ မမမ်ားကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေစရန္ စကတ္ကို ေပါင္လည္ေရာက္၀တ္ေနၾကေလသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေၾကာ္ျငာခရသည္ ထင္၏။ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းကို လက္ေရာက္မႈ ေျမာက္ေစရန္ ေသြးေဆာင္ေနေရာ့သလား မေျပာတတ္။ ပုဒ္မ ၃၇၆ ျဖင့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္က်လွ်င္ ထိုေယာက်္ား မရိုးမရြျဖစ္ေစရန္ ေလာ္ေလာ္မာမာ ၀တ္ျပေနေသာ ထိုမိန္းမကိုပါ တရားခံနံပါတ္ႏွစ္ေနရာမွ ေထာင္ငါးႏွစ္ခ်သင့္သည္ဟုပင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က အေၾကအလည္ေဆြးေႏြးဖူးေလသည္။ ေနရာတကာတြင္ ရင္ဖံုးအက်ႌတကားကား၊ ထဘီႀကီးတလႊားလႊားႏွင့္ေနရမည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ မဆိုလို။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ၀တ္ၾကဆင္ၾကရေပလိမ့္မည္။ ေနရာေဒသႏွင့္ လို္က္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္ဆင္တတ္၊ ေနတတ္ထိုင္တတ္ျခင္းသည္ လူႀကီးလူေကာင္းတို႔၏ ထင္ရွားေသာ ၀ိေသသ မဟုတ္ပါလား။

 

ျမန္မာ့ဂီတသည္လည္း ေခ်ာင္ၾကားတြင္ ေခါင္းမျပဴႏိုင္။ ဆိုင္းသံဗုံသံ ပလံုပလံုၾကားရလွ်င္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခ်င္ၾက၏။ ဒိတ္ေအာက္ကုန္ပါၿပီဟု ေျပာသူသာ မ်ားေလ၏။ နတ္၀င္သည္မ်ားသည္ပင္ ျမန္မာဆိုင္းျဖင့္ ကႏၷားမစီးၾကေတာ့။ ၀ါကာ၀ါကာ ျဖစ္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ဇာတ္သဘင္သည္လည္း မည္သည့္သခ်ဴႋင္းသို႔ ဦးတည္ေနသည္မသိ။ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ေတာ္ႀကီးသည္ ၀ိုးတို႔၀ါးတား။ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္း၊ နတ္၀င္ခန္းသည္ပင္ ကိုရီးယားဆန္ေနျပန္သည္။ မင္းသားေလးမ်ားကလည္း အကႏွင့္ အခုန္ကို မခြဲျခားႏိုင္။ ဇာတ္သဘင္တိုင္းလိုလို ေဟာင္းေလာင္းေဖာ္ စတိတ္ရႈိးႏွင့္ပင္ သန္းေခါင္ခ်ဥ္းသည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားကလည္း သမားစဥ္ကို မေလးစားေတာ့။ ျပက္လုံးထုတ္လွ်င္ ခါးေအာက္ပုိင္းမွ အေပၚမတက္ရဟု သတ္မွတ္ထားၾကပံုရသည္။ သင္းတို႔၏ ပ်က္လံုးမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ မရယ္၀ံ့။ ရယ္လိုက္မိလွ်င္ တဏွာရူး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းေပစြ။ ျမန္မာေက်းလက္သီခ်င္းကို ဆိုေနၾကေသာ အဆိုေတာ္မ်ားကလည္း အားမကိုးရ။ မိုးရာသီဟုဆိုလွ်င္ တ၀ါဆိုတည္း ၀ါဆိုၾကေလသည္။ ေက်းလက္ေတးတြင္ ၀ါဆိုပါရမည္ဟု အဘယ္မဟာပညာေက်ာ္က သမုတ္ေလသည္ မသိ။ ၾကားရသည္မွာ နားကေလာလွသည္။ ျမင္ရသည္မွာ မ်က္စိကေလာလွသည္။ ဂစ္တာသံတညံညံံျဖင့္ တဂြမ္ဂြမ္တီးေနေသာ ဂီတကို အဘယ္သေကာင့္သားက ျမန္မာ့ဂီတဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ေလသည္မသိ။ သႀကၤန္ကာလတြင္ပင္ တူးပို႔သံတို႔ ဆိတ္သုဥ္းေနေလၿပီ။ ျမန္မာ့ဂီတကား ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ျဖင့္ အသက္ငင္ေန၏။ ျမန္မာစာေပသည္လည္း က်န္းမာေရးမေကာင္း။ ျမန္မာ့သမိုင္းသည္ ကိုရီးယားသမိုင္းေလာက္ ေရွ႕တန္းတင္မခံရ။ ျမန္မာသူရဲေကာင္းမ်ားကား သမိုင္းထဲတြင္ သႃဂိဳလ္ျခင္း ခံၾကရေလၿပီ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အဘယ္သို႔ ဦးတည္ေနသည္ကို မသိတတ္ေတာ့။ ျမန္မာျဖစ္ရသည္ကို ဂုဏ္ငယ္သည္ဟုမ်ား ထင္ေနေရာ့သလား ဦးဟန္ၾကည္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ခက္လွေခ်ရဲ႕ ေရႊတိုင္းျပည္။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့အႏုစာေပမ်ားသည္ ေခတ္ေဟာင္းကုန္ေလသည္မွာ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားသည္ ေဟာင္းေလ၊ ေရွးက်ေလ တန္ဖိုးတက္ေလဟူသည္ကို ညံ့ခ်က္ကမ္းကုန္ေနေသာ ျမန္မာသေကာင့္သားတို႔ နားလည္ၾကဟန္မတူ။ ဖြတ္ၾကားက်လွေပစြ။ အသစ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ယူ၍ ရေသာ္လည္း၊ အေဟာင္းျဖစ္ရန္မွာ ခ်က္ခ်င္းမရႏိုင္။ အခ်ိန္ကာလကို ေစာင့္ရေလသည္။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးရာ ၾကာမွ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္လာရေသာ ထိုထိုယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာတို႔ကို ေဟာင္းေလသည္၊ ဒိတ္ေအာက္ေလၿပီဟု ေစာဒကတက္လိုလွ်င္ ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ဘာသာတရားမ်ားကိုလည္း စြန္႔ပစ္ၿပီး ဘာသာသစ္တစ္ခု တည္ေထာင္ကာ ကိုးကြယ္ရန္သာ ရွိေပေတာ့မည္။ ဘာသာတရားမ်ား၊ ဘုရားမ်ား၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ သံုးေထာင္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေဟာင္းတိုင္း ဒိတ္ေအာက္သည္၊ ပစ္ရမည္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုဘာသာတရားမ်ားကိုလည္း လႊင့္ပစ္ရန္ သင့္လွေပ၏။ ျမန္မာမႈကို ျမတ္ႏိုးေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကို ေခတ္မမီဟု သမုတ္လိုသူကလည္း မရွား။ မီျခင္းမမီျခင္းဟူသည္မွာ အဘယ္နည္း။ အရင္ေရာက္သူ အရင္ေရြးသူက မီစတမ္းမဟုတ္ပါေလာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အရင္ေရာက္၊ အရင္မီခဲ့ေသာေခတ္ကို ေနာက္ေပါက္မ်ား မီပင္မမီလိုက္။ သူခိုးကလူဟစ္၊ ငျပဴးက သူတပါးကို ၿပဲသည္ဟုဆိုေနပါေရာလား။ ခက္ခက္ရေခ်ရဲ႕။ လိုရာဆြဲေတြးေသာ ေနရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ေရွ႕တန္းမွလိုက္ေလသည္။ ဂုဏ္ယူၾကေလကုန္။

သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ တို႔ျမန္မာ . . .

လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ရန္မွာ ေရြးခ်ယ္ယူႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္။ ကံၾကမၼာက ပစ္ခ်သည့္အတိုင္း လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ကို ရၾကေပလိမ့္မည္။ ရလာေသာ လူမ်ဳိးအျဖစ္ကို မလိုခ်င္၍ ညည္းညဴေန၍လည္း မေျပာင္းလဲႏိုင္။ မည္သည့္လူမ်ဳိးဘ၀ကို ရသည္ျဖစ္ေစ မိမိျဖစ္ေလရာ လူမ်ဳိး၏ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ရမည္မွာ လူမ်ဳိးတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ မိမိလူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အမ်ဳိးသားအေမြကို ထိန္းသိမ္းရမည္မွာ ေရွာင္လႊဲ၍ရေသာ ၀တၱရားမ်ဳိးမဟုတ္။ ႀကဳိက္ျခင္း မႀကဳိက္ျခင္းသည္ အမ်ဳိးသားေရးကိစၥတြင္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္မလို။ အမ်ဳိးသား စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရန္မွာ ထိုစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ႀကဳိက္ခိုင္းျခင္း၊ ႏွစ္သက္ခုိင္းျခင္း မမည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ပစၥည္းတစ္ခု ထိန္းသိမ္းရန္ တာ၀န္ေပးအပ္လိုက္သည္ဆိုပါစို႔။ ထိုလူသည္ ထိုပစၥည္းကို ႀကဳိက္သည္ မႀကဳိက္သည္ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သူ၏ တာ၀န္မွာ ထိန္းသိမ္းရန္တာ၀န္ရွိသည့္ ပစၥည္းကို မေပ်ာက္ပ်က္၊ မပ်က္စီးေစရန္ ကာကြယ္ဖို႔သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ထိုပစၥည္းကို ႀကဳိက္လွ်င္သုံး၊ မႀကဳိက္လွ်င္လည္း ကာကြယ္ရေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ျမန္မာမႈႏွင့္ ျမန္မာ့စာေပ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာကို ထိန္းသိမ္းရန္မွာ တာ၀န္တစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျဖစ္လွ်င္ ထိုတာ၀န္ကို ဦးလည္မသုန္ ထမ္းၾကရေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မထမ္းလိုလွ်င္ ျမန္မာမလုပ္ဘဲ ေနၾကရုံ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးက ျမန္မာမလုပ္လိုလွ်င္ မည္သည့္လူမ်ဳိး လုပ္ၾကပါမည္နည္း။ မရႏိုင္။ အရွင္းဆံုးမွာ ျမန္မာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာမႈကို မထိန္းသိမ္းလို၊ မေစာင့္ေရွာက္လိုလွ်င္ ကိုယ့္က်င္းကိုယ္တူးၿပီး ေသရန္ပင္ရွိေတာ့သည္။ ထိုသို႔ေသၾကလွ်င္လည္း သတၱိေျပာင္ေသာ ထိုလူမ်ားအတြက္ ဦးဟန္ၾကည္ ဂုဏ္ယူမိေပလိမ့္မည္။ ယခုမူကား ျမန္မာဂေယာင္မ်ားၾကားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အေနအထိုင္ က်ပ္လွေပ၏။

အေနာက္တိုင္း ဂီတ၊ အေနာက္တိုင္း အကတစ္ခုကို သင္ယူရန္ ေလ့လာရန္မွာ သူ႔လမ္းစဥ္၊ သူ႔နည္းလမ္းအတိုင္း ေလ့လာပါက တစ္ႏွစ္ခန္႔ရွိလွ်င္ အထိုက္အေလ်ာက္ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္ေပသည္။ ျမန္မာ့ဂီတႏွင့္ အႏုပညာကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေပးရသည္၊ တစ္ဘ၀လံုး ရင္းႏွီးၾကရသည္။ အပ်ဳိေတာ္အက ကတတ္ရန္ပင္ အေတာ္က်င့္ယူရေလသည္။ ျမန္မာအကကို သံုးႏွစ္တိတိ သင္ယူထားသည့္ “ ယုလ်ာ ” ဟူေသာ အေနာက္တိုင္းသူတစ္ေယာက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖသည့္ အၿငိမ့္ေခြတစ္ခုကို လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က ဦးဟန္ၾကည္ ၾကည့္ဖူးသည္။ သံုးႏွစ္သင္ယူထားေသာ ထိုယုလ်ာသည္ စည္း၀ါးႏိုင္ေသာ္လည္း လက္က်ဳိးေအာင္ပင္ မခ်ဳိးႏိုင္ရွာေသး။ ဘိုအကကို စနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ ထင္သလို ေလ့က်င့္ခဲ့ေသာ ျမန္မာမ “ ေခမီကို ” ကား အေနာက္တိုင္းသူထက္ပင္ပိုကဲ၍ ေဖာ္တတ္၊ ေကာ့ျပတတ္ေနေလၿပီ။ ျမန္မာအက မည္မွ်ခက္သည္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါ၏။ ဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္ တီးတတ္ခတ္တတ္ေစရန္ တစ္လနီးပါး ေလ့က်င့္ရုံျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ရႏိုင္ေသာ္လည္း ေစာင္းတီးတတ္ရန္မွာ ထိုမွ်ႏွင့္မရ။ တစ္လဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေစာင္းႀကဳိးညွိတတ္လွ်င္ပင္ ေတာ္လွေပၿပီ။ ထို႔အတူ ဆိုင္းသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္ရေပသည္။ ပါးစပ္က ေလမႈတ္တတ္လွ်င္ အသံမည္ေသာ ႏွဲမႈတ္သည့္ပညာကိုပင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္မရ။ မယံုလွ်င္ ႏွဲတစ္လက္ေကာက္ယူၿပီး စမ္းမႈတ္ၾကည့္ေစခ်င္လွသည္။ ဆက္ဇိုဖုန္းကဲ့သို႔ ေလ၀င္တိုင္း အသံထြက္သည့္တူရိယာစာရင္းတြင္ ႏွဲမပါ။ အေနာက္တိုင္း Drum set တစ္စံုကို မည္သူတီးတီး တူညီေသာ အသံျမည္ႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာဆိုင္းကား ထိုသို႔မရ။ တီးခတ္သူမတူလွ်င္ အသံကြဲေပလိမ့္မည္။ ပတ္စာကပ္သည့္အတတ္ပင္ အေတာ္ေလး သင္ယူရေလ၏။ မိုးအံု႕လွ်င္ တစ္မ်ဳိး၊ ေနသာလွ်င္တစ္ဖံု လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ပတ္စာကပ္ရေသာ ျမန္မာ့ဆိုင္းကို ရြာစားေက်ာ္ စိန္ေဗဒါႀကီး ရတနာဂီရိသို႔သြား၍ သီေပါဘုရင္ကို ေဖ်ာ္ေျဖစဥ္ကတည္းကပင္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတို႔ လက္ဖ်ားခါခဲ့ရေလၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါသနာအရင္းခံၿပီး ေလ့က်င့္မွ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္ေသာ ျမန္မာ့အႏုပညာ ေတးဂီတတို႔ကို ေခတ္ေဆြးလွၿပီဟု ျငဴစူအထင္ေသးေသာ ျမန္မာတို႔ကား ေအာက္တန္းစားလူမ်ဳိးမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ဂီတ၏ ေလးနက္ခက္ခဲပံုကို ဦးဟန္ၾကည္ ရွင္းျပ၍မွ် အားမရလွ်င္ melody world ၊ အိမ္ၾကက္ေဖာ္ရာ ( အိပ္မက္ဆံုရာ ) တို႔မွ ေမာ္ဒယ္၊ ေဖာ္မယ္မ်ားကို ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး တစ္ပုဒ္ေလာက္ အစမ္းဆိုခိုင္းၾကည့္ၾကရုံသာ ရွိေတာ့သည္။  မယ္မင္းတို႔ စည္း၀ါးညီညီ၊ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ဆိုႏိုင္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္ပါ၏။

ျမန္မာ့ေစာင္း . . .

ျမန္မာ့ဂီတသည္ ခက္လွသည္ဟူ၍ ဦးဟန္ၾကည္ ဂုဏ္တင္ေနေသာ္လည္း ဂုဏ္မယူ။ ထိုကဲ့သို႔ သင္ယူရန္ခက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ဂီတပညာရွင္မ်ား၏ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဂီတ တိမ္ေကာရျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ အခ်ိန္ေပးရေသာ ျမန္မာ့ဂီတကို မည္သူက စနစ္တက်သင္ယူလိုပါမည္နည္း။ စား၀တ္ေနမႈအတြက္ အလုပ္တစ္ဖက္လုပ္ေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ပင္ ပတၱလားအတီး သင္လိုလွေသာ္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္။ အေနာက္တိုင္း ဂီတကဲ့သို႔ Notes ျဖင့္ အလြယ္တကူ တီးခတ္ႏိုင္ေစရန္ ႀကဳိးစားၾကမည့္ ပညာရွင္မ်ားလည္း မရွိၾကေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အလကၤာေက်ာ္စြာ “ ေစာင္းဦးဘသန္း ” တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႔ႀကဳိးစားဖူးသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားက ဆိုသည္။ ယခုကဲ့သို႔ တိုးတက္ေသာေခတ္တြင္ မည္သူမွ် စကားဦးမသန္း။ ျမန္မာ့ဂီတဘက္တြင္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား မရွိေရာ့ေလသလား မေျပာတတ္။ “ ဖိုးသႀကၤန္ ” ကဲ့သို႔ေသာ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္မ်ား ဆိုင္း၀ိုင္းအတြင္းထိုင္ေနသည္ကိုျမင္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းေျမာက္၍မဆံုးၿပီ။ ျမန္မာ့ဂီတသည္ ေတာတြင္းသားတို႔၏ ဂီတမဟုတ္၊ လူၿပိန္းတို႔၏ ဂီတမဟုတ္၊ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ဂီတျဖစ္ေလသည္။ ထိုဂီတကို လူတစ္စုလက္တြင္းမွ လူထုလက္တြင္းသို႔ မည္သို႔ပို႔ေဆာင္ရမည္ကို နည္းလမ္းရွာၾကရေပလိမ့္မည္။ ယခုမူကား ျမန္မာ့ဂီတသည္ သဘင္သည္တို႔၏ ၾကားတြင္သာ “ ထမင္းစားပညာ ” အျဖစ္ တြင္က်ယ္ေနရွာေလသည္။ မည္သည့္အခါတြင္ ျမန္မာတို႔၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္ေလမည္မသိ။ ဆရာႀကီး ဦးသုခ၏ စကားတစ္ခြန္းကို ဦးဟန္ၾကည္ သတိရသည္။ ဆရာႀကီးက “ ဒီေခတ္လူေတြ ျမန္မာ့ဂီတကို မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေနတာ လူငယ္ေတြ အျပစ္မဟုတ္ဘူး…တို႔လူႀကီးေတြကလည္း ျမန္မာ့ဂီတ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို လူငယ္ေတြသိေအာင္မွ လုပ္မျပဘဲကိုး … ” ဟု ဆိုေလသည္။ မွတ္သားဖြယ္ပင္။ ျမန္မာ့ဂီတ၏ ေကာင္းကြက္မ်ားကို ျမန္မာမ်ားသိေစရန္ ဦးဟန္ၾကည္ကဲ့သို႔ေသာ စိတ္သက္ရင့္သည့္ အဘိုးႀကီးေပါက္စမ်ား စုေပါင္းႀကဳိးစားၾကရေပလိမ့္မည္။ ဤခရီးသည္ နီးမည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ သြားေနသမွ် တစ္ေန႔ေရာက္ရမည္သာ။

ပုဂံယိမ္း . . .

ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပဳိင္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အသံမ်ား စီစီညံညံၾကားေနရသည္။ အဖြင့္သီခ်င္း၊ အထိန္းအမွတ္သီခ်င္းၿပဳိင္ပြဲသံမ်ားလည္း ၾကားရပါ၏။ ထိုပြဲသို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံ၊ အေရွ႕ႏိုင္ငံမ်ားမွ ေလ့လာသူမ်ား လာၾကမည္မွာမလြဲ။ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားကို မည္သည့္အႏုပညာမ်ား ခ်ျပၾကမည္နည္း။ “ ၀ါကာ၀ါကာ ” ဆိုျပလွ်င္ ျမန္မာတို႔ မဟာအရွက္ေတာ္ ကြဲကိန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေျခာက္ႀကဳိးကေ၀ဟု မိမိဘာသာ အမည္ေပးထားေသာ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို ေခၚ၍ ဂစ္တာတီးျပခိုင္းၾကမည္လား။ ခ်စ္စမ္းေမာင္က ဂစ္တာကို လွ်ာျဖင့္တီးျပသည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ၾကားဖူးသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားက ထိုဂစ္တာကို ဟိုဒင္းျဖင့္ပင္ တီးျပလိုက္ေပလိမ့္မည္။ သူရို႕၏ တူရိယာကို သူရို႕က အျခားလူထက္ပို၍ ကၽြမ္းက်င္ေလမည္မွာမလြဲ။ “ ေခမီကို ” ကိုေခၚၿပီး အေကာ့ခိုင္းမည္ေလာ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသူက ၿဖဲပင္ၿဖဲျပသြားေပလိမ့္မည္။ သူရို႕ေလာက္ၿဖဲႏိုင္လွ်င္ ၿဖဲျပေပေရာ့။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ သင္းတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖရန္အတြက္ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ဂီတကို သတိရၾကရေပဦးေတာ့မည္။ ျမန္မာတို႔က ေခတ္ေဟာင္း၍ ပ်င္းစရာေကာင္းသည္ဟု သမုတ္ထားၾကေသာ မဟာဂီတသည္ ထိုအေနာက္ႏိုင္ငံသားတို႔ၾကားတြင္ ေကာင္းသတင္းေမႊးမည္မွာ မုခ်။ Beethoven, Mozart, Tchaikovsky တို႔၏ Concerto မ်ားကို အရသာခံတတ္ေလေသာ သင္းတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ားကို ျမန္မာဖြတ္ၾကားတို႔က ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေကာင္မ်ားဟု အထင္ေသးလွ်င္ မွားေပလိမ့္မည္။ ထိုလူမ်ဳိးတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားရျခင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈက ထူးေထြ၍ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ထိန္းသိမ္းျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဒစၥကိုကပြဲမ်ား၊ ညကလပ္မ်ား အားေကာင္းသလို Broadway တြင္ ျပဇာတ္မ်ားကလည္း တခဲနက္၊ Ballet Opra မ်ားကလည္း အင္တိုက္အားတိုက္။ Michael Learn, Bon Jovi, Bono, Taylor Swift တို႔ထင္ရွားသလို Luciano Pavarotti ႏွင့္ Celtic Thunder သည္လည္း ဂုဏ္မငယ္။ အသစ္ကို မပစ္သလို အေဟာင္းကိုလည္း ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ သင္းတို႔လူမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ အတုမယူၾကေလသနည္း။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေခ်းယိုခ်င္မွ အိမ္သာတြင္းတူးတတ္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားပြဲအတြက္ ျမန္မာမႈမ်ားကို ဖုန္သုတ္ၿပီး စင္ေပၚတင္ၾကေပဦးမည္။ ျမန္မာအကမ်ားကို ျပန္၍ေဖာ္ထုတ္ၾကေပဦးမည္။ ျမန္မာဆိုင္းသံမ်ားကိုလည္း မၾကားခ်င့္အဆံုး ၾကားရေပဦးေတာ့မည္။ ျမန္မာမႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ေကာက္ရိုးမီးတမွ် ဟုန္းခနဲထၿပီး ဖြတ္ခနဲၿငိမ္းတတ္သည့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၏ ေသာက္က်င့္ကို ေထာက္ခ်င့္ဆင္ျခင္ၿပီး အရွိန္ေပၚတြင္ အဟုန္ဆင့္ကာ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ စာေပတို႔ကို စင္ျမင့္တြင္ အသြင္တင့္ေစရန္ ႀကဳိးစားသင့္လွေပသည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း မဟာဂီတကို နား၀င္ပီယံရွိရွိ ၾကားလိုလွပါ၏။ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာျပည္သားတို႔ၾကား၀ယ္ ျမန္မာ့ဂီတ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ ျမန္မာစာေပတို႔သည္ ေျပာင္လွ်က္၀င္းလွ်က္ ထင္းပါေစသတည္း။   ။

( တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနၾကတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေသာက္ျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ခပ္စပ္စပ္ကေလးေရးရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစကားလံုးေတြ သံုးထားလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဂမၼေဒါသသင့္ေနတာေတြကို သေဘာႀကီးႀကီးထားေပးၾကဖို႔ ေဆာရီးစကား ဆိုပါရေစဦး။ သို႔ေပမင့္ ေက်းဇူးရွင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ မိန္႔ခြန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက “ ဖာသည္တိုင္းျပည္ျဖစ္မွာပဲ ” ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းတစ္ခုကိုပဲ နား၀င္ပီယံရွိလြန္းၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြအတြက္ အႏွီစကားလံုးေလးေတြေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါသဗ်ား… း)