စာေပေတာသား ဦးဟန္ၾကည္ . . .

အင္း…ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေျပာရင္း ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းဖို႔ ေခါင္းစဥ္သာတည္လိုက္ရတယ္၊ ေရးရမွာကလည္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕။ ေျပာရမွာကလည္း ခပ္ရွက္ရွက္။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ တည္မိတဲ့ဘုရား ဠဒပဲနားနား ကိုးကြယ္ရေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ ဗမာ့ထံုးေဟာင္းကို အေကာင္းလုပ္ၿပီး ေရးရေတာ့မွာပဲ။ အႏွီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ အႏုံညတကို ဂုရုႀကီးထင္ၿပီး အာစရိစာရင္း သြင္းကုန္ၾကရင္ ခက္ေပလိမ့္။ စာေပေက်ာမြဲကို ဆယ္လဗ်စ္တီအမွတ္နဲ႔ သူသူငါငါ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ကုန္ၾကရင္လည္း မအပ္မရာ။ ေတာ္ၾကာ ရာဇပလႅင္ေပၚတက္ထိုင္မိတဲ့ ဘုန္းမြဲ ေက်ာမြဲ ေက်းေတာသားမ်ားလို ဘုန္းပိၿပီး ၀မ္းေတာ္လားလို႔ ေလွ်ာဘရားသားျဖစ္ ဂိန္းေဘာဆိုက္သြားရင္ျဖင့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ က်န္ရစ္ရွာလိမ့္။ အႏွီေတာ့ အေပါင္းအသင္းတေထြးႀကီးၾကားမွာ ( အင္း ကာရန္ကိုငဲ့လိုက္လို႔သာရယ္…ကိုယ့္မွာက ေျပးၾကည့္လို႔မွ လက္ရင္းမိတ္ေဆြက ငါးေယာက္ေတာင္ တယ္မျပည့္ခ်င္ဘူး း) ေကာင္းသတင္းေမႊးၿပီးသား ( အို…ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ း) ဦးဟန္ၾကည္ဆိုေသာ သပိတ္ေရာင္အတၱေဘာကို ေကသာေငြနားသတ္ထားေလတဲ့ အူေၾကာင္ၾကား ငနဲသားသည္ ဘာေကာင္မွမဟုတ္တဲ့ သာမေညာင္ညျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အပုပ္ေကာင္သာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္အုပ္ၿပီး ကိုယ့္အတင္းကိုယ္တုပ္လိုက္ပါသတဲ့ဗ်ား။

cerdit to google

အႏွီလိုျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္က ဘာႀကီးတုန္း။ ဘာႀကီးမွ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာျမင္ရင္ မဖတ္ရမေနႏိုင္လြန္းလို႔ ေခ်းကုန္းစကၠဴမွာ ေရးထားတဲ့ စာကအစ၊ အိမ္သာနံရံမွာ ေရႊျမန္မာေတြ လက္စြမ္းျပေရးထားတဲ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ဆဲစာအဆံုး သိမ္းႀကံဳးၿပီး ဖတ္မိေနတဲ့ စာကၽြန္ႀကီးသက္သက္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕။ အႏွီလို စာျမင္တိုင္း ဖတ္မိလြန္းလို႔ ဖြဘုတ္ေပၚက ကိုယ့္ home ေပၚတက္လာတဲ့ စာေတြႏွိပ္စက္တာ ခံရေပါင္းကလည္း မနည္းဘူးကိုး။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ပုလုေကြးကတည္းက ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေတြကို ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ဖတ္၊ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ စာႀကီးေပႀကီး အေလးႀကီးေတြ မႏိုင္မနင္းရြက္ခဲ့လို႔လည္း အရပ္အေမာင္းက အခုထက္ထိ ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္ သံုးလံုးတစ္ေတာင္ဘ၀ကေန မတက္ေတာ့တာပဲၾကည့္။ ပုစြန္ဦးေဏွာက္၊ ျဖဳတ္ဦးေဏွာက္ ေပါက္စိေကြးကေလးနဲ႔ ဒႆနေတြဖတ္၊ နီတိေတြေလ့လာ၊ ဟိုဟာသည္ဟာေတြ ေခါင္းထဲသြင္းခဲ့မိျပန္တာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ ျမင္ျမင္သမွ် ဘုနဲ႔ခြခ်ည္းျဖစ္ေနတာကလည္း အႏွီဦးဟန္ၾကည္။ မေတာက္တေခါက္ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆးပညာကလည္း လူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္ ေရာဂါကိုအရင္ျမင္ေအာင္ က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ၾကားမွာ ထမင္းစားဖို႔ လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြခ်ည္း လိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနျပန္ေလေတာ့ ဘယ္နားၾကည့္ၾကည့္ အေကာင္းကို မျမင္တတ္ေတာ့တာကလည္း တယ္ဆိုးသကိုး။ ၾကားဖူးတာကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္လို အျပစ္ၾကည့္သမား ( ဘိုလိုႏွိပ္ရရင္ေတာ့ pessimism ) ေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံကုမၸဏီႀကီးေတြက လစာျမင့္ျမင့္ေပးၿပီး သူရို႕လုပ္ငန္းရဲ႕ အျပစ္ေတြကို အရွာခိုင္းၾကတယ္ဆိုပဲ။ အႏွီဓေလ့သာ ေရႊျပည္ႀကီးေရာက္လာရင္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေဘးထိုင္ဘုေျပာကုမၸဏီတစ္ခုေလာက္ေထာင္ၿပီး CEO တို႔ MD လုပ္စားရင္ အေတာ္နိပ္မယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးရဲ႕။

ျမန္မာစာေပထံုးတမ္းစဥ္လာအရ အရာရာကို အျပဳသေဘာနဲ႔ ျမင္ရမယ္လို႔ ဆိုရိုးက ရွိျပန္ေလေတာ့ အႏွီလို ခြသမား ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ စာေရးသမားျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။ ဟုတ္သေလ။ စဥ္းစားၾကည့္။ သူတကာေတြက လွေအာင္ ပ-ေအာင္ ဘယ္သို႔ျပင္ၿပီး ဘယ္ပံု၀တ္တယ္၊ ဘယ္ဒင္းက ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု စက္စက္ယိုလွၿပီး ဘယ့္ႏွယ္ဘယ့္ညာ ထြဋ္ထြဋ္တက္ေနေလရဲ႕ဆိုတာေတြကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာေန ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးဟန္ၾကည္က ဟမ္ သင္းဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ဘယ္ေလာက္လွလွ အိမ္သာတက္ရင္ ဖင္လွန္ရမယ္၊ ေလလည္ရင္ နံလိမ့္မယ္ခ်ည္း ေတြးေနမိတာကိုး။ စက္ဆီတို႔ ၾကက္ဆီတို႔ ထြန္႔ထြန္႔တက္ နန္႔နန္႔ထိုးေနတဲ့ ကျမင္းေၾကာေခတ္ႀကီးမွာ စက္ဆီသံၾကားတိုင္း အေနာက္ႏိုင္ငံက pole dance တို႔ lap dance တို႔ go go တို႔ ယိုးဒယားက coyote တို႔ခ်ည္း ေျပးျမင္မိေနတာကလည္း ဆိုးျပန္ေရာ။ အာကာမိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္တို႔ ေမမိုးျမင့္ျမတ္မြန္မြန္တို႔လို အရပ္ထဲက လူေတြမမွည့္တဲ့ ထြဋ္ထြဋ္လန္ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ ေဖာင္းပြၿပီး သူသူငါငါ သည္းေျခႀကဳိက္ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဦးဟန္ၾကည္ ဇာတ္ေကာင္ေမြးလိုက္မိရင္ ဂြက္ေထာ္နဲ႔ ခ်က္ႀကီးေလာက္ပဲ ထြက္ေနတာကလည္း တစ္ဒုကၡ။ တစ္ခ်စ္တည္းခ်စ္ တစ္ႀကဳိက္တည္းႀကဳိက္ေနၾကတဲ့  သိဂၤါရလြန္ကာလႀကီးမွာ ဘာမွလုပ္ကိုင္မစားဘဲ

တခ်စ္တည္းခ်စ္ေနလို႔ကေတာ့ ေသာက္က်ဳိးနည္း လွ်ာျမက္ေပါက္မယ့္ကိန္း၊ တညဳထဲညဳ တခရာထဲခရာေနရင္ ငတ္ႀကီးက်မယ့္အကြက္လို႔ခ်ည္း ေတြးမိေနျပန္ေတာ့ မခက္လား။ ဆိုဂ်ဳေတြ ဂ်ယ္ဂ်ဴဒိုေတြ ဗလပြသံုးတဲ့ေခတ္မွာ ဘီအီးနဲ႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲေလာက္ပဲ လက္လွမ္းမီတာကလည္း တစ္မႈ။ အမ်ားေယာင္ရင္ လိုက္ေယာင္၊ အမ်ားညီရင္ “ ဤ ” ကို “ ကၽြဲ ” လို႔ဖတ္ၿပီး တို႔လူေလးမ်ားဆိုသေလးလို႔ တစ္ေယာက္ကတိုင္ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္ကေန ေ၀ေလေလလို႔ ႀကဳံးေအာ္ၾကတဲ့ ဒီဘက္ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို ဘယ္ဒင္းမ်က္ႏွာမွမေထာက္ဘဲ ခပ္ရမ္းရမ္းေရးခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကို တူးရတာကမွ ပိုၿပီးမဂၤလာရွိေပလိမ့္။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ စာေရးခ်င္ရင္ စာဖတ္ရမယ္ဆိုေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္ လူ႕ခြစာက သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေခတ္လြန္စာေရးဆရာေတြေရးသမွ်ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ကိုင္မၾကည့္ခ်င္တဲ့ ထင္ရာစိုင္း၀ါဒႀကီးကုိမွ တရားေသစြဲထားျပန္ပါေလေရာ။ တစ္လတစ္ခါ စာအုပ္မ၀ယ္ရမေနႏိုင္တဲ့ ၀သီဆိုးႀကီးေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္သြားမိရင္ တစ္ခါလာလည္း သိပၸံေမာင္၀၊ ေမာင္ထင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ေနာက္တစ္ခါလာလည္း သိန္းေဖျမင့္၊ မန္းတင္၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္းဆိုတဲ့ classical series ေတြကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ရသစာအုပ္မ်ားကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိတယ္ေတာင္မထင္ျပန္ေတာ့ မခက္လား။ ဖတ္တဲ့ဂ်ာနယ္ကလည္း အင္တာနက္ဂ်ာနယ္။ အလကားမတ္တင္းေကာက္လွန္ၿပီး ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္မိျပန္ရင္လည္း ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သည္ဘက္ေခတ္ စာေရးဆရာေတြကို ကိုယ့္ဖင္ပိတ္ကန္သြားရင္ေတာင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ပိန္းေနပါေလေရာ။ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ကပ္ေစးႏွဲလြန္းလို႔ သက္တန္းမတိုးဘဲပစ္ထားတဲ့ sky net ရုပ္သံလိုင္းက အလကားမတ္တင္းၾကည့္ရတဲ့ ႏွစ္လိုင္းတည္းေသာ MNTV နဲ႔ MITV မွာ တစ္ခါတစ္ေလ စာေပအင္တာဗ်ဴးေတြမ်ားလာရင္ အလို အႏွီငခၽြတ္ကေလးက စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဆန္းႀကီးကိုးလို႔ တအံ့တၾသေတြျဖစ္ၿပီး သင္းကေလးတို႔ မိန္႔ႃမြက္ၾကားတဲ့ စာေပဆိုင္ရာ ၾသ၀ါဒထူးေတြကို တရိုတေသနာၾကားရင္း ၾကည္ညဳိဦးခ်ကန္ေတာ့ခ်င္စိတ္ေပါက္မိရတာ အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္နည္းလိမ့္တုန္း။

အင္တာနက္ကို ေစ်းေပါေပါရေနေလေတာ့ အလကားမတ္တင္းရေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ဘေလာ့စေပါ့ကို အနေႏၲာအနႏၲစာရင္းသြင္းၿပီး စာမေရးရရင္ ထမင္းၿမဳိမက်တဲ့ ဘေ၀ဘ၀က ၀ိပါက၀ဋ္ကေလးမွ သက္သာလို သက္သာၿငား၊ စိတ္အာသာေျပ၊ ၀သီအယားေျဖာက္ဖို႔ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးခၽြတ္ေနေပမင့္ ကိုယ့္စာကို ျပန္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂုံတင္ ( ဟုတ္ေပါင္ ) အမႊမ္းတင္ဖို႔ကလြဲၿပီး က်န္တာျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္မွန္းရဲလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ေက်ာင္းေနဘက္ ငယ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြေဖာ္ဖို႔ ဘေလာ့ဂါေဖာ္တစ္သင္းနဲ႔ မေလ်ာ္တာ အေပ်ာ္ကျမင္းဖို႔ ဖြဘုတ္ဖြင့္ၿပီး ဟိုလူ႔ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း စာေရးဆရာႀကီး ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႔ ရင္းႏွီး၊ သည္မဒီၾကည့္လိုက္ျပန္ရင္လည္း စာေရးဆရာမႀကီး ဘယ္ဒင္းဘယ္ဟာနဲ႔ ေဘာ္ဒါေဘာ္ဂၽြတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ မုဒိတာပြားရေပါင္းလည္း အႀကိမ္ေပါင္းကမနည္း။ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို လက္ခ်ဳိးေရလိုက္ျပန္ရင္ အင္း…ေလး…သံုး…ႏွစ္…တစ္…သံုည…ထြမ္…တစ္ေယာက္မွကို မရွိပါပဲကလား။ မရွိရွိရာ ရွာႀကံဂုဏ္ေဖာ္ရရင္ေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ျမန္မာစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးက ဟိုမဂၢဇင္း သည္မဂၢဇင္းေတြမွာ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးတတ္ခၽြတ္တတ္ေလရဲ႕။ ေအာင္မယ္…ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ထူးျခားဆန္းၾကယ္တို႔ နကၡတၱေရာင္ျခည္တို႔မွာ ၀က္ကေမြးတဲ့ဆင္တို႔ ငွက္ေပ်ာပင္က သရက္သီးသီးတာတို႔ကို ဓာတ္ပုံလိုက္ရိုက္ၿပီး Stuart Ripley ရဲ႕ Believe it or not “ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ” ဆန္ဆန္ ေရႊျပည္သားလူၿပိန္းႀကဳိက္စာမ်ဳိးေတြ ေရးသဗ်ဳိ႕။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေတာင္ တစ္အားတက္လာပါေရာလား…း)။ စာေပနယ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ နီးစပ္ခ်က္ကေတာ့ ထုတ္ေ၀သူဆိုတာ လစာထုတ္ရင္ ေႁကြးရွင္ေတြကို ေ၀ရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မိဘေတြလို ၀န္ထမ္းမ်ဳိး မွတ္တာကလား။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း Publisher နဲ႔ Publica ေတာင္ တယ္မကြဲခ်င္ဘူး။ ေလထန္ကုန္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း သြားၾကည္ၿပီး စာေရးဆရာေတြကို ၀င္ဖူးေျမာ္ဦးမွလို႔ စိတ္ေတာ့ကူးမိသား။ သို႔ေပမင့္ အႏွီဆိုင္သြားရင္ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္သြားမွ အဆင္ေျပမယ္လို႔ေတြးမိတာေၾကာင့္ ေကာ္လာကတံုးနဲ႔ ေယာပုဆိုး၀တ္ၿပီး ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး နမာမိလုပ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ခါသားမွကို မေရာက္ျဖစ္တာ။ ေလထန္ကုန္းဆိုတာ အႏွီေလာက္ ေလဒလေဟာ တိုက္ေနမွျဖင့္ ေယာပုဆိုးသမားဦးဟန္ၾကည္ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ လန္ကုန္ရင္ ဟိုဟာဖုံးရ သည္ဟာဖိရနဲ႔ အေတာ္ျပႆနာမ်ားမယ္မဟုတ္လား။

အႏွီလို စာေပအရည္အခ်င္း ဂုဏ္ပုပ္ ( ဂုဏ္ပုဒ္ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ ) ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ၾကားမွာ ကိုယ့္နာမည္ႀကီးကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္မိရင္လည္း ေသာက္က်ဳိးနည္း တုံးခ်က္၊ တိုက္ေဂါခ်က္က ကမ္းကိုကုန္ပါေလေရာ။ ဟုတ္သေလ။ ဘယ့္ႏွာ စံမမီ၊ ကံမပီ၊ “ ဟန္ၾကည္ ” ရယ္လို႔။ ေကာက္ရိုးနံ႔၊ တမန္းနဲ႔ ေထာင္းေထာင္းကိုထေနပါေရာ။ သူမ်ားကေလာင္နံမည္ေတြမ်ားၾကည့္ ဆန္းခ်က္၊ ညြန္႔ခ်က္မ်ား စက္စက္ကိုယို၊ ေတာက္ေတာက္ကိုက်လို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား သူရို႕နာမည္ေတြ လိုက္ဖတ္မိရင္ အထီးအမေတာင္ အေတာ္ခြဲယူရေလာက္ေအာင္ကို အလကၤာဂုဏ္ေျမာက္တာကလား။ အႏွီေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ လူၿပိန္းခမ်ာ အမ်ားသည္းေျခႀကဳိက္ စာေရးသမားျဖစ္ဖို႔ နာမကၡရက်မ္းေတာင္ ျပန္ဖတ္ရေပလိမ့္။ ကိုယ့္နာမည္ကို အားမရတာေၾကာင့္ ဘဘတို႔အေဖႀကီး ေဒါက္တာ ( ပါးစပ္ယားလိုက္ေလျခင္းဗ်ာ ) မင္းသိခၤဆီသြားၿပီး နာမည္လွလွ အေရြးခိုင္းမယ္ စိတ္ကူးတုန္းရွိေသး ေမာင္မင္းႀကီးသားက ထြက္ေပါက္ရပ္ၿပီး ႀကံေတာ ထိန္ပင္ ေရေ၀းဘက္ကို အေသထြက္ ထြက္ေတာ္မူသြားေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္ပါေလေရာ။ ေကာင္းပါေလ့။

အင္း…ပသို႔ပဲဆိုေစ ( လုပ္ျပန္ၿပီ…အႏွီဘိုးေတာ္ဘုရားေလးဘက္ကုန္း ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက အသံုးအႏႈန္းေတြခ်ည္း အာေတြ႕ေနလို႔ သူမ်ားေသာက္ညင္ကတ္တာ…း) “ ဂူးဂဲေက်းဇူး၊ အထူးမွတ္ရည္၊ ဦးဟန္ၾကည္ဘုန္း၊ မိုးသို႔ခ်ဳန္း၊ ေပြးပုန္းေပါင္မွာ မေနသာ ” ဆိုတဲ့အတိုင္း အားအားယားယား ကေလာင္ကျမင္းသမွ် ျငင္းေတာ္မမူတဲ႔ ဘေလာ့စေပါ့ေက်းဇူး၊ ကိုယ္ေရးသမွ် ေပါက္ကရကို သူမ်ား wall ေပၚ ဂြပ္ခနဲေပၚေအာင္ ႀကံစည္ေတာ္မူေပးတဲ့ ဇခါးဘတ္ရဲ႕ ဖြဘုတ္ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ အႏုံညတ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း စာမ်က္ႏွာထက္က စာေရးဆရာမျဖစ္ဦးေတာင္ ဂုဏ္ေတာ့ မငယ္ရွာပါဘူး အရပ္ကတို႔ရယ္။ ေအာင္မယ္….သဟာမ်ဳိးက် ( သည္းခံေတာ္မူၾကပါ…ေနာက္ျပန္ဆြဲတာ ေသာက္က်င့္ပါေနလို႔…း) ဇခါးဘတ္ႀကီးက ဖက္နမ္းဖို႔ ပိုေကာင္းျပန္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ေရးသမွ် note ေတြ status ေတြကို ဖတ္ေသာ္ရွိ မဖတ္ေသာ္ရွိ like တစ္ခ်က္ ကလစ္လိုက္ရုံနဲ႔တင္ အရူးဘံုေျမွာက္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ေစာင္မၾကည့္ရွဳေတာ္မူထားေပသကိုး။ ( ဠဒႀကီး…သင္းလုပ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ အိုႀကီးအိုမခမ်ာ အလကားရတဲ့ ခဲလံုးပဲ အရင္းစိုက္ၿပီး ၾကက္သားစားဖို႔ႀကံတဲ့ ကာလသားတဏွာရူးေတြေပးသမွ် ရည္းစားစာကို ပီတိျဖာ အီအီးပါၿပီး တခြိခြိဖတ္ ေက်နပ္ေနတဲ့ ရည္းစားထားတတ္စ ငွက္စာေဆာ္အရြယ္ အပ်ဳိမဒမ္းမလို note တစ္ခုတင္ၿပီးတိုင္း သူမ်ားေပးသမွ် like ေတြကို တစ္like ႏွစ္like ထိုင္ထိုင္ေရေနရတဲ့ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီး ခံစားရတာ…) ကိုင္း…ရွိေစေတာ့ ရွိေစေတာ့။ စာကၽြန္ဆိုေတာ့လည္း စာ၀ဋ္ေတာ့ ခံရေပမေပါ့။

အႏွီေတာ့ ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ရရင္ ( တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ပါဠိစကားေလးလည္း ေရာႀကိတ္လိုက္ဦးမယ္…ေသာက္ညင္မွ နည္းနည္းပိုကတ္ကတ္…း) ဘယ္ေပတံနဲ႔တုိင္းတိုင္း ဘယ္စံနဲ႔ညွိညွိ တစ္စက္ကေလးမွကို အႏုပညာတန္းမ၀င္ေလတဲ့ ေရႊျပည္က ဖြတ္ၾကားအႏုပညာရွင္ ျမင္းလား ( သည္းခံၾကပါ…း) မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြၾကားကိုေတာင္ မ၀င္သာဘဲ ဂ်ပန္ငပုနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ျဗစ္တစ္သွ်ေတြကို ပါးပါးလွီး ေတာက္ေတာက္စဥ္းတတ္တဲ႔ ပါရမီ့ရွင္၊ ေတာသားမွန္သမွ် အခ်ိန္ရွိတိုင္း ထန္းရည္ခ်၊ ဘီအီးႏွိပ္ၿပီး ထစ္ခနဲရွိရင္ တဂိုးဂိုး တဂြပ္ဂြပ္ ထိုးတတ္ႀကိတ္တတ္တဲ့ လဋဴေတြလို႔ သတ္မွတ္ေတာ္မူၾကတဲ့ ေရႊဥာဏ္ရွင္၊ ဖြတ္ေအာက္က ပဒတ္သာသာ ေတာမင္းသားေတြေတာင္ သူ႔ေစ်းကြက္နဲ႔သူ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လားဟရို႕။ ကိုင္း…သဟာျဖင့္…အမ်ားသိေတာ္မူၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ လူ႕ခြစာ စာကန္႔လန္႔သမားဆိုတာ အႏွီေတာမင္းသားေတြလို ဘေလာ့မိတ္ ေလးငါးေယာက္ရွိရုံနဲ႔ ေမးဖ်ားေထာက္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတဲ့ အညာေျမထန္းေတာၾကားက စာေပေတာသားလို႔ပဲ စကားနိမိတ္နဲ႔ အသားတံဆိပ္ႏွိပ္ေတာ္မူၾကဖို႔ ကိုယ့္ထမင္းကိုအုပ္ရင္း ကိုယ့္အတင္းကိုတုပ္လိုက္ေၾကာင္းပါဗ်ား…း)။  ။