အေသာ့ေရးလိုက္ပါတဲ့ ဘေလာ့ေဒးတဂ္ပို႔စ္ . . .

ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ထမင္းတစ္လုပ္ အတင္းအုပ္ဖို႔ဆိုတာလည္း တစ္ေန၀င္တစ္ေနထြက္ အသက္ထြက္လုခမန္း ရုန္းရကန္ရတာကလား အရပ္ကတို႔ရယ္။

 ဒီၾကားထဲမွာ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ သာမန္လူေတြနဲ႔ လားလားမွမတူတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ပါးစပ္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့လူျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ တစ္ေနကုန္လို႔ ညခင္း ကိုးနာရီေလာက္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ခ်စ္လွစြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုေတာင္ ၿပံဳးမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ာဂ်င္ခမ္းၿပီးသား ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ သူတကာလို ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္ခြင့္မရွိတဲ့ ပညာေရးေလာကသားျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သင္ေထာက္ကူေတြေရးရ၊ သင္ရိုးေတြျပင္ရ၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြစစ္ရနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္မ်ား ေလွ်ာခနဲ ျဖဳတ္ခနဲ ကုန္သြားလိုက္တာ ကိုယ့္အသက္အရြယ္အေတာ္ေထာက္လာမွန္းေတာင္ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ျဖဴေတြ အေတာ္မ်ားလာတာကို မွန္ၾကည့္ရင္းျမင္မွ သတိထားမိေတာ့တာကလား။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းမ်ားဆိုရင္ေတာ့ နားရက္တို႔ ခြင့္တို႔ ရွိခ်င္ရွိေပလိမ့္မယ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းက်ေတာ့ ဘယ္မွာနားရက္ ရွိလိမ့္တုန္း။ ခြင့္ဆိုတာကလည္း အိပ္ယာထဲက မထႏိုင္ေအာင္ ဖလက္ျပသြားမွ ယူေကာင္းတဲ့အရာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကို ဂ်င္ဂ်င္ကိုလည္ေနပါေရာ။

အႏွီေလာက္ မနားမေန ထမင္းရွာစားေနရတဲ့ၾကားမွာ ဘယ္ဘေ၀ဘ၀က ၀ဋ္ေႁကြးပါေတာ္မူခဲ့တယ္ မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာကေလးတစ္ရက္ေလာက္ မဖတ္ရရင္၊ ကဗ်ာတစ္တို စာတစ္ညဳိေလာက္မွ အာသာေျပမေရးလိုက္ရရင္ အိပ္လို႔က သိပ္မေပ်ာ္ခ်င္၊ စားလို႔က သိပ္မ၀င္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာ္တိုငုတ္တုပ္ ႏွိပ္စက္ၿပီးသား “ အတၱကိလမထ ႏုေရာေဂါ ”ကို ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။ မျဖစ္ေနရိုးလား။ စာဖတ္တတ္စ ပုလုေကြးအရြယ္ကတည္းက ေက်ာင္းစာလည္းက်က္ အျပင္စာလည္းဖက္ေနျပန္ေတာ့ ညပိုင္းဆိုရင္ သူတကာလို ဘယ္မွာအိပ္ေရး၀၀ အိပ္ရလိမ့္တုန္း။ အခုလို အလုပ္ပိတဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားေရာက္ေတာ့ ပိုဆိုးပါေလေရာ။ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ အင္အင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ေလာက္ လက္ထဲကိုင္ဖတ္ေနရမွ ကိစၥ၀ိစၥေတြ ေရွာေရွာရွဴရွဴၿပီးတဲ့အထိ ေသာက္က်င့္ႀကီးမ်ားေတာင္ ပါလို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား စာထဲမွာ စ်ာန္၀င္သြားရင္ စားတဲ့ထမင္း ဘယ္ဟင္းနဲ႔၊ ပါတဲ့အင္အင္း ဘယ္စျမင္းနဲ႔ဆိုတာေတာင္ သတိမထားမိခ်င္ဘူး။ ပါရမီမ်ားကလည္း ထူးခ်င္ျပန္ေတာ့ ဘတ္သီးေလးႏွစ္လံုးကလည္း ပါ၀ါျပည့္ပါ့ဗ်ား။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ စာေတြဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ မ်က္ရိုးကေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ မကိုက္ရွာေလေတာ့ အလုပ္ေတြၿပီးတဲ့ ညခင္းဘက္ေရာက္ရင္ အြန္လိုင္းေပၚတက္ ေတာင္စာဖတ္၊ ေျမာက္စာဖတ္နဲ႔ ေစာေစာအိပ္တဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ လင္းအားႀကီး မနက္ႏွစ္နာရီ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ စာၾကမ္းပိုးဦးဟန္ၾကည္ကို မ်က္ေစာင္းခဲရင္း “ ေတာ့္အႏွီလိုသာ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ မမွန္ရင္ ဂိန္းေဘာျမန္ျမန္ ဆိုက္ပါလိမ့္မေတာ္… ” လို႔ ေထာပနာျပဳပါေလေရာ။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ေလွသမား ေရနဲ႔ေသ၊ အလမၼာယ္ဆရာ ေႃမြနဲ႔ေသဆိုသလို ဘေလာ့ဂါလည္း စာနဲ႔ေသရင္ ဂုဏ္ေတာင္ရွိေသး။ ဖြဟဲ့..လြဲပါေစ…ဖယ္ပါေစ…း)

လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါမ်ဳိးကလည္း အခက္သားကလား။ စာကေလးေပကေလး ေတာင္တစ္တို႔ ေျမာက္တစ္တို႔ ဖတ္သက္ရင့္လာရင္ စာတိုေပစေလးက ေရးခ်င္ခၽြတ္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ သိတာေတြမ်ားလာေတာ့ လွ်ံက်လာတဲ့ သေဘာျဖစ္မယ္ထင္ပါ့။ အႏွီေတာ့ စာဖတ္တတ္ကတည္းက စာအုပ္ပံုၾကားမွာ လူလားေျမာက္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လို စာၾကမ္းပိုးတို႔အဘ စာလိပ္ခမ်ာ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေတြကို သပၸဏေပါင္းစံုေအာင္ ေရးထားတာမွ စာေရးဆရာ ျမင့္သန္းရဲ႕ စကားလံုးကို ကိုယ္ႀကဳိက္သလို ဟန္ၾကည္မႈျပဳၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ “ သူေရး၍ သူဖတ္ေသာ စာမ်ား ” ခ်ည္းေရးထုတ္လာတာ မွတ္မွတ္သားသား သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္နည္းလိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ မိဘမ်ားကလည္း သားေတာ္ေမာင္ ေတာက္မဲ့မီးခဲ ( ငရဲမီးေလးလား ဘာမီးေလးလားေတာ့ မသိေပါင္ဗ်ာ…မီးခဲဆိုေတာ့လည္း မီးခဲလိုက္ေပါ့…း) ပါရမီ့ရွင္ကေလးကို နမူမစိုက္ၾကဘူးကိုး။ အႏွီေတာ့ ေရးခဲ့သမွ်စာ ဖြဲ႕ခဲ့သမွ် ကဗ်ာေတြခမ်ာ ေဘာ္တယ္ကုလားဆီခ်ည္း ေရာက္ကုန္ပါေလေရာ။ ( ဟစ္တလာႀကီးကေတာ့ သူအာဏာရွင္ျဖစ္တဲ့အခါ ႏုစဥ္ဘ၀တုန္းက ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြအကုန္ ရွာၿပီး သိမ္းပစ္တယ္ဆိုပဲ။ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဟစ္တလာႀကီးအားက်လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား ၀င္ရင္ေကာင္းမလားေတာင္ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ေရႊျပည္ႀကီး ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ သမၼတမ်ားျဖစ္ခြင့္ႀကံဳရင္ေတာ့ ႏုစဥ္ဘ၀က ေရးထားတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေစ်းေကာင္းရလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း…း) ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အႏွီလို စာပိုးကိုက္ခံရတုန္းက ဘုတ္အုတ္ေခတ္ကိုး။ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္လို႔ အီးစံကြားေကာင္းမႈနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေစ်းသင့္ၿပီး အြန္လိုင္းေတြဘာေတြေပၚလာေတာ့ ေအာင္မယ္မင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေခြးဘုရားပြဲေတြ႕ပါေလေရာလား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အြန္လိုင္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေတြကို ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ ဖတ္လိုက္သမွ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုေတာင္ ခပ္ေမ့ေမ့။

အစပုိုင္းတုန္းကေတာ့ သူမ်ားစာေတြလိုက္ဖတ္ရင္း ကိုယ္လည္းေရးလို႔ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သိလိမ့္တုန္း။ မသိဆို ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း အင္တာနက္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါႀကီးကို ၂၀၁၀ ေလာက္ေရာက္မွ အရွင္လတ္လတ္ႀကံဳဖူးတဲ့ နည္းပညာေတာသားစစ္စစ္။ မရွိရွိရာ ရွာႀကံႁကြားရမယ္ဆိုရင္ အရင့္အရင္ ၂၀၀၀ခုႏွစ္၀န္းက်င္ႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ကိုင္ခဲ့ဖူးတာက ေစ်းႏႈန္းေခါင္ခိုက္ေနတဲ့ Pentium 1 ကြန္ပ်ဴတာမည္ကာမတၱ။ အႏွီဖြတ္ခ်ီးဖြတ္ခ်က္ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း သူ႔ေခတ္တုန္းက Super cub ဆိုင္ကယ္ထက္ေတာင္ ေစ်းႀကီးေသးတာကလား။ အႏွီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို လက္အုပ္မခ်ီရုံတမည္ တရုိတေသ ကိုင္ခဲ့ရျပန္တာမို႔ ဂိန္းခ်ရုံကလြဲၿပီး ဘာနည္းပညာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ကို မတတ္ခဲ့ျပန္ဘူးကိုး။ ၾကားထဲမွာ နည္းပညာနဲ႔ အဆက္ျပန္သြားလိုက္တာ ဦးဟန္ၾကည္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျပန္ညားေတာ့ Core i3 ေတြ i5 ေတြ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ အႏွီေတာ့လည္း ေတာသားထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ကလိေျမာက္ကလိ။ အြန္လိုင္းေပၚက ျပႆနာေကာင္ေတြလက္ခ်က္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကို ဗိုင္းရပ္စ္ကိုက္ ၀င္းဒိုးက်လို႔ ၀င္းဒိုးတစ္ခါတင္ ေျခာက္ေထာင္ခုနစ္ေထာင္ သြားသြားလွဴရတာမ်ား တကတည္း ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္က ေမာင္ရင္မ်ားဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္သူရို႕ဆိုင္ထဲ၀င္လာတိုင္း အလွဴ႕ရွင္ေပၚပဟဲ့ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိကို ျဖစ္ပါေလေရာ။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးႀကီးေတာ့ အႏွီဘာမွမခဲယဥ္းတဲ့ ၀င္းဒိုးကေလးတင္တာကို တနင့္တပိုးေတာင္းခဲ့တဲ့ သေကာင့္သားေတြကို ေသာက္ညင္ကတ္လိုက္ေလျခင္းဗ်ာ။

 ဟိုဆိုဒ္၀င္ဖတ္ သည္ဆိုဒ္၀င္ဖတ္ မန္ဘာ၀င္ရမယ္ဆိုရင္လည္း အလကားမတ္တင္းရထားတဲ့ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္အားကိုးနဲ႔ ပစ္၀င္လိုက္တာခ်ည္း။ ေအာင္မယ္…ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ဂူးဂဲမွာ ဘာပဲရွာရွာ ေရွ႕ကေန ဖရီးတစ္လံုး အရင္ရိုက္ထည့္တာမ်ား အခုေတာင္ လက္က်င့္ပါလို႔မဆံုးဘူးဗ်ား။ ဟိုဒင္းဒီဒင္းေတြ ဖရီးေပးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ အလကားရရင္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေတာင္ ႏွစ္ခါျပန္ေသာက္တဲ့ ေရႊျပည္သားထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ကိုယ့္အီးေမးလ္ကို ေပးထားလိုက္ေသးတာရယ္။ အလကားေပးတဲ့ ကိုဟိုဒင္းတို႔ကလည္း ပါးလိုက္သမွ ဆီစိမ္စကၠဴလို ဟိုဘက္ဒီဘက္ေတာင္ ေဖာက္ျမင္ရေလာက္တယ္ထင္ရဲ႕။ တကတည္း ေပးထားလိုက္မိတဲ့ ေမးလ္လိပ္စာအတိုင္း ပို႔ေတာ္မူလိုက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ စပမ္းေမးလ္ေတြမွ တစ္ရက္တစ္ရက္ ဘယ္နည္းလိမ့္တုန္း။ ဦးဟန္ၾကည္ ေတာသားကေတာ့ အံမယ္ ငါ့မွာ ႏိုင္ဂ်ံဂါးမိတ္ေဆြေတြ အေတာ္မ်ားသကိုးလို႔ လက္မေထာင္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ခပ္ေပါက္ေပါက္။ အႏွီတုန္းက အူပံုထူပံုမ်ား ႀကံဳတုန္း ႁကြားရရင္ ေမးလ္စစ္တဲ့အခါ စပမ္းေမးလ္ပါမက်န္ တစ္ခုမက်န္ဖတ္ၿပီး စစ္တာကလား..း) အႏီွိလုိ မန္ဘာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ သူတကာေတြ စာစုေရးတဲ့ ဆုိဒ္ေတြမွာေတာ့ မ၀င္ျဖစ္ေပါင္ဗ်ာ။ စာေရးၾကတဲ့ ကေလးေတြၾကားထဲမွာ ႀကီးေကာင္ႀကီးမနဲ႔ လူျမင္မေတာ္မွာ ရွက္စရာႀကီးကိုး။ သို႔ေပမင့္ အိပ္မက္ေဒါ့ကြန္းမွာေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြေရးျဖစ္ခၽြတ္ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း အိပ္မက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ဘူး။ အိပ္မက္မေရာက္ေတာ့ဆို ဦးဟန္ၾကည္လည္း သူတကာေတြနည္းတူ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးတစ္ခုကို ၂၀၁၀ ဧၿပီမွာ ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီကိုး။

credit to google

အႏွီလို ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလး ေဆာက္ျဖစ္ေတာ့ ပီတိျဖစ္ခ်က္မ်ားကေတာ့ ဆယ္တန္းတုန္းက ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တာထက္ေတာင္ ပိုဦးမယ္ထင္ရဲ႕။ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေတာင္စာေရး ေျမာက္စာေရး။ သို႔ေပမင့္ ေတာသားပီပီ သူမ်ားဘေလာ့ေတြမွာ ကြန္မန္႔ေတြဘာေတြ ဘယ္ေပးတတ္လိမ့္တုန္း။ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပံဳးျပန္ခ်ည္း လုပ္ေနလိုက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ “ အေတြးစေလးေတြ ” ဘေလာ့မွာ သူေရး၍ သူဖတ္ေသာ ပို႔စ္ေတြမွ ေထာင္းလေမာင္းကိုထလို႔။ ေအာင္မယ္…စာ၀ဋ္ႀကီးတဲ့လူမ်ား ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ ကိုယ္ေရးတာ ကိုယ္ျပန္ဖတ္ေနရတာကိုက အရသာ အင္မတန္ရွိတာကလား။ ေျပာရရင္ေတာ့ အေတြးစေလးေတြရဲ႕ အမာခံပရိသတ္ႀကီးက ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ကိုး…း) သူမ်ားဘေလာ့ေတြ ေတာင္ေခ်ာင္းေျမာက္ေခ်ာင္းလုပ္ရင္း ကြန္မန္႔ေလးဘာေလးေပးတတ္ေတာ့ ( အထင္မႀကီးေလနဲ႔ Kp3 ေက်းဇူး… ) ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးမွာလည္း ကြန္မန္႔ေလးေတြ ဟိုတစ္ခု သည္တစ္ခုျမင္လာရပါေလေရာ။ ေအာင္မယ္…ကြန္မန္႔ေလးတစ္ခု စျမင္ရတုန္းကမ်ား ရည္းစားစာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ရတဲ့ အပ်ဳိမဒမ္းမ်ားလို႔ ေနမထိ ထိုင္မသာကို ျဖစ္လို႔။ အႏွီကြန္မန္႔ပိစိေညွာက္ေတာက္ကေလး ရလာတာေတာင္ မဟာေအာင္ျမင္မႈႀကီးရယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေတာ္ေတြ စြတ္ႀကီးပစ္လိုက္ေသးတာရယ္…း)

ဘေလာ့ကေလး တစ္ႏွစ္သားေက်ာ္လို႔ ဘေလာ့ပါးလည္း ၀-လာေရာ သူမ်ားဘေလာ့ကိုယ္လည္ ကိုယ့္စာသူဖတ္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ ေကာင္းတာကလား။ ဘေလာ့ဂါခ်င္းလဲ ဘာခ်စ္ၾကသလဲ မေမးနဲ႔။ မခ်စ္ဘဲ ေနရိုးလား။ ကိုယ့္ထမင္းကို ရွာစားၿပီး အာေ၀နိကဒုကၡေတြ ကိုယ္စီခံစားေနရတဲ့ၾကားမွာ ကိုယ့္ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကိုယ္ အကုန္ခံၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးေနရတဲ့ ၀ဋ္သမားေတြခ်ည္းကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ခ်င္း ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား သူမ်ားစီပံုးမွာ ေပါက္ကရေတြ သြားသြားေရးရတာမ်ား လူႀကီးကစားနည္းကို ျဖစ္လို႔။ အႏွီၾကားထဲမွာ ဘိလပ္သား သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္တို႔ ဂ်ာရစ္ကေတာ္ ကိုရင္တို႔လို ကေလးႀကီးေတြက စီပံုးမွာ အရုပ္ေတြေဆာ့လို႔ရေအာင္ ကလိထားျပန္ေတာ့ သူရို႕လုပ္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြကို CIA ပစ္ပစ္တို႔လို ကေလးေပါက္စေတြက သြားကလိ။ ကေလးႀကီးေတြ စိတ္ဆိုးၿပီး ေအာ္ထုတ္ရင္ ျပန္ေျပးနဲ႔ တကဲ့ေပ်ာ္စရာႀကီးေတြကိုး။ ဒီၾကားထဲမွာ တဂ္ပို႔စ္ေလးေတြကလည္း ႀကဳိၾကားႀကဳိၾကား ေပၚလာၾကေသးတာ။ အႏွီေတာ့ ေရးစရာကလည္း ေပါပါဘိ။ ဘေလာ့ရြာႀကီးမွာ ကိုႀကီးေက်ာက္လို လူငယ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္တဲ့ စီနီယာဘေလာ့ဂါႀကီးေတြကလည္း ရွိသလို ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္ မႀကီးမငယ္ဘေလာ့ဂါေတြေရာ ခ်ာတိတ္ဘေလာ့ဂါေလးေတြေရာ တေပ်ာ္တပါးႀကီးဆိုေတာ့ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းစရာ။ ဘေလာ့ဂါသံေယာဇဥ္ဆိုတာကလည္း အဆန္းသား။ အမ်ားသိေတာ္မူႀကတဲ့အတိုင္း ဘေလာ့ဂါဆိုတာကလည္း လူတန္းစားတစ္မ်ဳိး။ အျပင္ေလာကမွာ ဘ၀အေထြေထြ၊ လုပ္ငန္းအသီးသီးနဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရုန္းကန္ေနၾကရသူေတြျဖစ္ျပန္ေတာ့ ဘ၀ခ်င္းက ထပ္တူမက်ႏိုင္တာေတြခ်ည္း။ သို႔ေပမင့္ အြန္လိုင္းေပၚတက္ ဘေလာ့ေပၚေရာက္ၾကရင္ အားလံုး တေျပးညီ။ စီနီယာမရွိ၊ ဂ်ဴနီယာမသိ။ သူေဌးမရွိ ဆင္းရဲသားနတၳိ။ ပညာအဆင့္မခြဲ။လူႀကီး လူငယ္ လူလတ္မေရြး အားလံုးတေျပးထဲ။ ကိုယ္တတ္သမွ် ကိုယ္သိသမွ် ကိုယ္ခံစားရသမွ် ေစတနာဗလပြနဲ႔ ေ၀ကာငွလိုက္ၾကတာမွ လိုေလေသးမရွိ။ ဟင္းခ်က္နည္းအစ၊ ရသစာေပအလည္၊ နည္းပညာအဆံုး တကယ့္ရတနာတံုးႀကီးေတြ အလကားေ၀ေနတဲ့အလား။ စကားလံုးႀကီးႀကီးေျပာရရင္ ဟိုးအရင္ မ.ဆ.လ ေခတ္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ လူတန္းစားညီမွ်ေရး ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္သစ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ေတာင္ အလားသဏၭာန္ တူမယ္ထင္ရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ ဘေလာ့ရြာႀကီးက အႏွီစိတ္ကူးယဥ္လူ႔ေဘာင္ထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ပုဂၢလဓိ႒ာန္နဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ခ်င္ပါသဗ်ား။

အႏွီေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလွတဲ့ ဘေလာ့ရြာႀကီးထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘေလာ့ဂါ ဘေလာ့ဂီတစ္သိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး က်င္လည္လိုက္ၾကတာ ဒီဘက္ႏွစ္ပိုင္းေတြေရာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါလူေဟာင္းႀကီးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ပင္စင္သြားတဲ့လူကသြား ဖြဘုတ္ေပၚတက္ေအာင္းတဲ့လူကေအာင္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ကုန္လို႔ ဘေလာ့ဘက္ကေန အသည္းေလး ပူတူတူးေလးဘက္လွည့္တည့္လူကလွည့္ ( ဥပမာ ခ်ဥ္ေပါင္ၿခံ ကိုဘႀကဳိင္ႀကီးလိုေပါ့...း)။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ေရႊျပည္ႀကီးျပန္ေရာက္လို႔ ဘေလာ့ဂါစိတ္ေပ်ာက္တဲ့လူကေပ်ာက္ ( ဥပမာ ကၿငိမ္းႏိုင္…း)။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း အလုပ္မ်ားလို႔ ရည္းစားပူမိလို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး စာေရးက်ဲတဲ့လူကက်ဲ ( ဥပမာ သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္၊ ေဒၚေခ်ာ…း) ဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘေလာ့ရြာမွာ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖစ္လာပါေလေရာ။ သို႔ေပမင့္ ဖိုးေရးခ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေရးဆဲ ေရးၿမဲပါဗ်ား။ အင္း…ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဒီဘက္လပိုင္းမွာ ဖြဘုတ္ဓာတ္က်ၿပီး ပို႔စ္ေတြကို ဖြဘုတ္မွာပဲ တင္ျဖစ္ေနတာ ဘေလာ့ရြာကို သစၥာေဖာက္ရာက်တာမို႔ သိပ္ေတာ့မနိပ္လွဘူး။ ၀ဋံသကာ ဦးေရႊေအာင္ေရးတဲ့ ရသစာေပ၏ရသဆိုတဲ့ က်မ္းထဲမွာ သိဂၤါရရသ၏ အႏၲရာယ္မွာ ဟႆရသျဖစ္၏လို႔ ဆိုထားေလေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဘေလာ့ရြာ၏ အႏၲရာယ္မွာ ဖြဘုတ္ပင္ျဖစ္ေလ၏လို႔မ်ား ထြင္လိုက္ရမလားလို႔ စဥ္းစားမိပါေသးရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ အခုတဂ္ပို႔စ္ကိုေတာင္ ဖြဘုတ္ေပၚက မိတ္ေဆြဘေလာ့ဂါေတြ အခ်င္းခ်င္း တဂ္ၾကျပဳၾကလို႔ ဦးဟန္ၾကည္သိရတာဆိုျပန္ေတာ့လည္း အႏီွလို သမုတ္ဖို႔ မသင့္ျပန္ဘူး။ အႏွီေတာ့ ဘေလာ့နဲ႔ ဖြဘုတ္ မွ်တညီညြတ္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုလည္း ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ အတူတကြပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းဆိုတဲ့ coorperative policy ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီးသား ျဖစ္ၿပီမဟုတ္လား။

ကိုင္း…မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါ ဘေလာ့ဂီအေပါင္းတို႔ေရ။ စိတ္ကူးယဥ္ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္ထက္ ပိုပီျပင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီအေျခခံကိုပါ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေပးေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘေလာ့ရြာႀကီး ခ်စ္စရာ မေကာင္းေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရလို႔ social skill မိတၱဗလဋီကာပါ ေက်ၿပီးသားျဖစ္ရုံသာမက ကိုယ့္ပို႔စ္မွာ လာဆဲတဲ့လူေတြကိုလည္း သည္းခံရင္းနဲ႔ ခႏၲီပါရမီလည္း ျဖည့္က်င့္ရာ ေရာက္ျပန္တာမို႔ ဒီဘေလာ့ေဒးကေန ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ အြန္လိုင္းအဆင္ေျပသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘေလာ့ဂင္းၾကပါစို႔လား… ( ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အင္တာနက္လိုင္းမ်ား ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပး ျမန္ႏႈန္းျမင့္ပါေစေၾကာင္းလည္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းၾကဦးစို႔ရဲ႕…း)။   ။

( လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေဒးတဂ္ပို႔စ္မွာေတာ့ ေရာက္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ေတြအေၾကာင္း ဘေလာ့ဂါေတြအေၾကာင္း စီကာပတ္ကုံးေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ စာေမးပြဲကာလႀကီးျဖစ္ေနတာမို႔ ကေလးေတြစာေမးပြဲေျဖေနၾကတာကို ေစာင့္ေပးရင္း ခပ္ေသာေသာ့ေရးလိုက္တာေၾကာင့္ ဘေလာ့ညႊန္းမထည့္ႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါဦး… း)