“ ေတာသား . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္သည္ မိမိကိုယ္ကို ေတာသားအစစ္ဟု ဂုဏ္တင္လိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္ကား အညာေက်းလက္ေဒသ၏ ေတာနယ္ဇနပုဒ္တြင္ ေမြးဖြား၍ အညာရြာကေလးတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာ အဘိုး၊ အဘြားမ်ား၏အိမ္ ေလွကားရင္းတြင္ အခ်င္းျမွဳပ္ခဲ့ေသာ္လည္း လူလားေျမာက္ေသာအခါတြင္ ေတာရြာတြင္မဟုတ္ဘဲ ေတာမက ၿမဳိ႕မက်သည့္ အညာၿမဳိ႕ငယ္ကေလးတြင္ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေတာသားအစစ္လည္းမဟုတ္၊ ၿမဳိ႕ကေလးသားအစစ္လည္းမျဖစ္ စိတ္ညစ္စရာ ေအာက္ကလိအာ အေနအထားျဖင့္ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေက်နပ္ႏိုင္။ ရွိေစေတာ့။ လူသည္ မိမိ၏ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လည္စီရင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါ တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ေလာ။ ေတာတြင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ မိဘမ်ားက အညာၿမဳိ႕တြင္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စလည္း ေတာျမစ္တြင္ ၿမဳိ႕ငယ္အပြင့္ ပြင့္ရသည့္ “ ဘိမသာ ဘာမသိပင္ ” ျဖစ္ရျခင္းကို မျပဳျပင္ႏိုင္။

ခက္သည္က ဦးဟန္ၾကည္ လူျဖစ္ခဲ့ေသာ အညာရြာသည္လည္း ရြာစစ္စစ္မဟုတ္။ ၿမဳိ႕၏ ဆင္ေျခဖံုးတြင္ရွိေသာ ရြာငယ္သာသာ။ သည္တစ္ေႏြဦးဟန္ၾကည္ အညာျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ခ်က္ျမွဳပ္အညာရြာသည္ပင္ ရြာမဟုတ္ေတာ့။ ရြာဇာတ္ေျပာင္း၍ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အီလည္လည္ခံစားခ်က္ျဖင့္ ေတာသားလည္းမဟုတ္၊ ၿမဳိ႕ႀကီးသားလည္း မျဖစ္ရေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္အေနအထားတြင္ ထားရမည္မွန္း မသိေတာ့။ ၿမဳိ႕သားဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ျပန္လွ်င္လည္း ရန္ကုန္၊ မန္းေလး ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားက ဟားတိုက္၍ ရယ္သည္ကို ခံရေပဦးမည္။ ေတာသားဟု အမည္ေပးလွ်င္လည္း ေတာႀကဳိအံုၾကားမွ တကယ့္ဇနပုဒ္သားက “ သနားတယ္ ကိုယ့္လူ ” ဟု မၾကည္ျဖဴေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးျဖင့္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကသည္ကို ခံရမည္မွာ မလြဲ။ ခက္ပဲခက္လွခ်ည့္။ ေမြးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးကိုပင္ ရန္လုပ္ခ်င္စရာ။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိေမြးရပ္ဇာတိ၊ မိဘရွိရာတြင္ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္လိုေသာ ဦးဟန္ၾကည့္ ေမေမ၏ အားကိုးစိတ္ကိုေတာ့ မေလးစား၍ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္။ ခံစားခ်က္တို႔ကို ေဘးခ်ိတ္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ဘ၀ကို ျပန္သံုးသပ္လွ်င္ကား ေတာသားလည္းမဟုတ္ ၿမဳိ႕သားလည္း မဟုတ္သည့္ “ ခပ္ႏုပ္ႏုပ္ ” သတၱ၀ါဘ၀။

ေတာတြင္ေမြး၍ ၿမဳိ႕တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ငယ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး “ ငါသည္ ၿမဳိ႕သား ျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ ထင္တစ္လံုးျဖင့္ ဘ၀င္ႏွလံုး ရႊင္ၿပဳံးရင္း ၿမဳိ႕နယ္တြင္းရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လူလားေျမာက္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို “ ေတာသား ” ဟု နာမည္တပ္၍ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဆက္ခံခဲ့မိသည္ကိုကား မၿငင္းလို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ကား ၿမဳိ႕ႀကီးသား မဟုတ္လား။ ကာလယႏၲယား တိုက္စားလြန္ေျမာက္၍ ဦးဟန္ၾကည္ တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီး စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါႏိုင္စြမ္းသည့္ ေရႊမန္းသား၊ ေတာင္ႀကီးသား၊ မိုးကုတ္သား၊ မံုရြာသား ေဘာ္ဒါမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းဖြဲ႕မိလွ်င္ကား ကိုယ္တိုင္လည္း ၿမဳိ႕ႀကီးသား မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ကိုယ့္ရည္းစားကပင္ ကိုယ့္ဇာတိကို ထီမထင္သည့္ အဟုတ္မႁကြားသာသည့္ ဇနပုဒ္သားပမာ ျဖစ္ရွာရေလၿပီ။ ၀ဋ္သည္ လည္တတ္ေပစြ။ ဘ၀သည္ တရား၏။ ကိုယ္ၾကည့္ခဲ့သည့္အတိုင္း ကိုယ့္ကို ျပန္ျမင္ၾကသည္မွာ နိယာမ။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘာကိုမွ အျပစ္မတင္လို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိသည္ကိုေတာ့ မျငင္း။ ခပ္ရွင္းရွင္း၀န္ခံရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ေရအုိင္ထဲမွ ဖားသူငယ္ပမာ မာနတက္ခဲ့မိသည္မဟုတ္လား။

အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္း၍ ေခါင္းထက္တြင္ ဆံပင္ျဖဴမ်ား ခပ္က်ားက်ားေနရာယူလာေသာ ယခုအရြယ္ေရာက္လွ်င္ ေတာသားၿမဳိ႕သား အေရးကို စိတ္အတြင္းတြင္ စစ္ေဆးၾကည့္မိတိုင္း ရွင္မဟာသီလ၀ံသႏွင့္ ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘန္းတို႔၏ စကားစစ္ထိုးပြဲကို  ဦးဟန္ၾကည္ သတိရမိသည္။ ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘန္း၏ “ ဘယ္ကိုႁကြမလို႔လဲ ဇနပုဒ္သား အရွင္ ” ဟူေသာ အေမးကို “ အမရပူရကို ႁကြမလို႔ပါ ရြာႀကီးသား ခုံမင္း ” ဟု ရွင္မဟာ သီလ၀ံသက အေျဖေတာ္ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ အမရပူရ ဘုရင့္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို “ ရြာ ” ဟု သံုးႏႈန္းျခင္းကို ခံျပင္းခဲ့သည့္ ေမာင္က်ဘန္းကို ရွင္မဟာသီလ၀ံသက ေျဖရွင္းသည့္ “ လူ႔ဘုံ နတ္ရြာဟူေသာ စာစကားအရ နတ္တို႔ေပ်ာ္စံရာ နတ္ျပည္ကိုပင္ ရြာဟု ေခၚၾကေသးလွ်င္ သာမန္လူတို႔ ေနထိုင္ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္ကေလးကို ရြာႀကီးဟု တင္စားလိုက္ျခင္းကို နာဖြယ္ရာမရွိ ” ဟူသည့္ စကားသံသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ နားအတြင္းတြင္ မၾကာမၾကာ ပဲ့တင္ထပ္လာေလ့ရွိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နတ္ျပည္ကိုပင္ “ နတ္ရြာ ” ဟု သမုတ္ေသးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူ႔ျပည္မွာ ရွိသမွ်ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးဟူသမွ်ကို ရြာဟု သမုတ္လွ်င္လည္း နာစရာ အေၾကာင္းမျမင္။ အမွန္ကို ဆင္ျခင္မိလွ်င္ အျမင္မွားခဲ့သမွ် တရားက်ဖို႔သာ ေကာင္းေလၿပီ။

ၾကည္လင္ေသာ အေတြးစတို႔ကို ႏွလံုးသားမွ သိျမင္လာခ်ိန္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ၿမဳိ႕ငယ္သားျဖစ္ရျခင္းကို မရွက္ေတာ့။ ၿမဳိ႕ႀကီးသား မျဖစ္ခဲ့ရျခင္းကိုလည္း ၀မ္းမနည္း။ အသည္းထဲတြင္ တံဆိပ္ႏွိပ္ရင္း ခ်က္ခ်င္းသံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္မွာ “ ငါသည္…ေတာသား ”။ ေတာသားျဖစ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ဘာမ်ား ဂုဏ္ငယ္စရာ ရွိပါဦးမည္နည္း။ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။ လားလားမွ် မရွိ။ ေတာသားသည္ ရိုးသား၏။ ေတာသားသည္ ပကတိ အရွိတရားကို ကိုးကြယ္သူ။ ေတာသားသည္ အမ်ားအတြက္ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနသူ။ ေတာသားမရွိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ႀကီးတြင္ ကိုးကြယ္စရာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ကာကြယ္ေပးမည့္ စစ္သား ဟူ၍ မရွိႏိုင္ေတာ့။ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ကာကြယ္ျခင္းကို ေဆာင္ႏွင္းေပးႏိုင္သည့္ ေတာသားျဖစ္ရျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းရမည္နည္း။ ႀကီးမားေသာ ေၾကကြဲျခင္းကို စာတင္ၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ေတာသားအစစ္ မျဖစ္ရျခင္းကိုပင္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းနည္းစရာပင္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ လူဦးေရ၏ ၇၀ ရာႏႈန္းေက်ာ္သည္ ေတာသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပိုလွ်င္ ပိုမည္ လိုသည္ဟူ၍ မရွိႏိုင္သည္မွာ အမွန္တရား။ လူအမ်ားစုသည္ ေတာသားျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေတာသားျဖစ္ျခင္းသည္ မဆန္း။ ၀မ္းနည္းစရာမလို။ “ ေတာသား ဒိုက္ဖတ္ ” “ ကဒတ္ ” ဟူ၍ ခ်ဳိးခ်င္ႏိွမ္ခ်င္ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားကို “ တကယ္မ်ား သတၱိရွိလွ်င္ ေတာသားနဲ႔ ၿမဳိ႕သား စစ္တိုက္တမ္း စမ္းၾကစို႔ ” ဟု စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးလိုလွသည္။ ေတာသားသည္ ပကာသနမရွိ။ အလွအပနတၳိ။ ၾကည့္မေကာင္းေသာ သတၱ၀ါ။ စကားေျပာရာတြင္လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ လုူပုံကိုၾကည့္စမ္းဦး ၾကမ္းတမ္းခက္တေရာ္ ေခၚခ်င္စရာမေကာင္း၊ ေပါင္းခ်င္စရာ ေ၀းစြ၊ အေ၀းကပင္ ေရွာင္ခ်င္စရာ။ ကမၻလာေျမထု အေျချပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရေသာ ေတာသားထံတြင္ ႏုႏြဲ႕သိမ္ေမြ႕ျခင္းကို ဘယ္ဒင္းမွ မေတြ႕ႏိုင္။ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းေနရေသာ ေတာသားထံမွ အလွတရားဆိုသည္မွာ ကာယလုပ္အားသက္သက္။ မက္ဖြယ္စက္ဖြယ္ ရုပ္အဆင္းဆိုသည္မွာ ေတာသားတြင္ မရွိ။ ၾကည့္ပါ။ ေတာသားမွာ ရင္ခုန္စရာ ဘာမ်ားရွိႏိုင္လိမ့္တုန္း။ အျပင္ပန္းကို ၾကည့္၍ လူကို အကဲျဖတ္ခ်င္ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားအျမင္တြင္ ေတာသားသည္ ၿပဳံးခ်င္စရာ။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာတတ္ေသာ ေတာသားသည္ ဟားခ်င္စရာ။ ဘာကုိမွာ ဂဃနဏ မသိရွာေသာ ေတာသားသည္ ပီဘိ ဟာသ သတၱ၀ါစစ္စစ္။

“ အျမစ္ေျမက ” ဟူေသာ စကားကို ဦးဟန္ၾကည္ ၾကားကတည္းက သေဘာက်သည္မွာ ယခုအရြယ္အထိ။ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အမိျမန္မာျပည္တြင္ ေတာသားသည္ အျမစ္မဟုတ္လား။ ေျမထုၾကားတြင္ လူမျမင္ သူမသိ ရွိသမွ်စြမ္းအားႏွင့္ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ေနၾကေသာ ေတာသားအျမစ္မ်ား၏ စိတ္ထား၊ လုပ္ရပ္ တည့္မတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈကို ေျမေပၚရွိ ၿမဳိ႕သား အသီးအပြင့္မ်ား မီွခိုအားထားေနရသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါ၏။ “ ၾကည့္ေသာ မ်က္စိတြင္ သိေသာ အသိတရား မကပ္လွ်င္ ျမင္သမွ်အမွား ” ဟူေသာ အရွိတရားကို ဘယ္အနားတြင္ ထားရပါမည္နည္း။ ျမန္မာျပည္ႀကီးတြင္ ေတာသားက စပါးမစိုက္လွ်င္ ေပါင္မုန္႔စား၍ ရွင္သန္ႏိုင္သူ မည္မွ် ရွိပါသနည္း။ ေတာသားက သီးႏွံမစိုက္လွ်င္ အသီးအႏွံႀကဳိက္သည့္ ျမန္မာ့ၿမဳိ႕သားႀကီးမ်ား ဘယ္ႏုိင္ငံက အသီးကိုစား၍ ရွင္သန္ၾကမည္ကို စဥ္းစားခ်င္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ ၾကည့္ပါ။ ဗလခ်ာ မြဲငတ္၍ စုတ္ျပတ္ေသာ အ၀တ္အစားျဖင့္ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ေနၾကသည့္ ျမန္မာ့ေတာသားမ်ားသည္ ႁကြားရရြား ၀င့္စားေနသည့္ ၿမဳိ႕ေနပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား အစားတစ္လုပ္ျဖင့္ လူလုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ရႊံ႕ထဲႏြံထဲတြင္ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းရင္း အသက္ဆက္ေပးေနၾကသည့္ အျမစ္မ်ားျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။

အလုပ္မပါသည့္စကားမ်ားျဖင့္ ေတာသားကိုု ႏိွမ္ၾကသည္ကို ေတာသားဦးဟန္ၾကည္ မေက်နပ္။ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်ျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ မႏွစ္လို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားလွ်င္ တစ္ဖက္သားကို ေလးစားရမည္မွာ ေလာကနိယာမ။ ကိုယ္က ၿမဳိ႕သား အေကာင္းစားဟု ႁကြားတ၀င့္၀င့္ျဖင့္ စကားအဆင့္ဆင့္ ျမွင့္ေနျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ မၾကည္ညဳိ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္လွ်င္ တစ္ဖက္သားကို အျပစ္မျမင္စတမ္း။ ကိုယ္ထမ္းေသာ၀န္ကမွ အေရးႀကီးသည္ဟု ေသြးႀကီးေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည့္အျမင္တြင္ ထိုသူသည္ ခ်ဥ္ဖတ္အဆင့္ထက္ တစ္ျပားသားမွ မပို။ စားေနေသာ ထမင္းသည္ ေတာသား၏ ေက်းဇူးမကင္း။ ခင္းထိုင္ေသာ သင္ျဖဴးသည္ ေတာသား၏ ေခၽြးစက္မ်ား။ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းေနေသာ ေတာသားကို လူလားမေျမာက္၊  လူေလာက္မတန္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အဖက္မလုပ္ခ်င္လွ်င္ ထုိသူ႔ထက္ ခ်ဥ္ေသာ ခ်ဥ္ဖတ္မရွိႏိုင္ေတာ့။ ထိုသူမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ျမင္ရလွ်င္ အန္ပင္ အန္မိမည္မွာ မလြဲ။ ငါမွငါဟူသည့္ လြဲမွားေသာ စိတ္ထားရွိသည့္ ထိုထိုေသာ လူ႔အႏၶမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ အိပ္မက္ထဲပင္ ထည့္မမက္ခ်င္။ တိုးတက္ခ်င္ေသာ တိုင္းျပည္ဟူသမွ် ေတာသားအစ၊ ရြာသားအလယ္၊ ၿမဳိ႕ငယ္သားအလတ္၊ ရပ္ႀကီးသားအဆံုး အားလံုးခ်စ္ၾကည္ တူညီေသာ စိတ္ထားရွိၾကရမည္မွာ အေသခ်ာဆံုး နိယာမ။ မည္သည့္အခါတြင္မွ မလြဲႏိုင္ေသာ အမွန္တရား။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းခ်င္းမရွိ၊ တန္းမညွိႏုိင္သည့္ “ ဖာတိုင္းျပည္ ” တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ မေပ်ာ္ရႊင္။ လူစင္စစ္ျဖစ္လွ်င္ ထိုအေနအထားမ်ဳိးမတြင္ မၾကည္လင္ႏိုင္သည္မွာနိယာမ။

သိလာသမွ်ကို သတၳဳခ်ၾကည့္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားစုတြင္ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းစိတ္မရွိ။ ကူညီခ်င္စိတ္ နတၳိ။ သနားစိတ္ကေတာ့ အျပည့္ရွိသည္မွာ ဧကန္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္သားတို႔၏ သနားစိတ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ခ်ဥ္လိုက္သမွ ေက်ာက္ခ်ဥ္ကပင္ အဘေခၚေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လူမ်ဳိးသည္ တစ္ဖက္သားကို အလြန္တရာ သနားတတ္ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဟိသစၥံ၊ မွန္၏။ တစ္ဖက္သားကို သနားတိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ မေလးစား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား တစ္ဖက္သားကို သနားျခင္းမွာ “ ကြာ…ဒီေကာင္ေတြ ငတ္ေန ဆင္းရဲေနတာ သနားလိုက္တာ…ကၽြတ္ ကၽြတ္… ” ဟူေသာ စကားသံေနာက္ကြယ္တြင္ “ ေအး…ငါေတာ့ မငတ္ေသးဘူး…မင္းတို႔ကို ေကၽြးႏိုင္ ေပးႏိုင္ေသးတယ္ ” ဟူသည့္ ေမာဟ၊ မာန ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ပါေနသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အသိဆံုး။ နတၳိဆံုးေနသည့္ လူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ႁကြယ္၀ခ်မ္းသာသြားလွ်င္ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ထားႏွင့္ မုဒိတာ ပြားႏိုင္သည့္ ျမန္မာျပည္သား မည္မွ်မ်ားသနည္းဟူသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆန္းစစ္ၾကဦးစို႔။ “ ဒီေကာင္ အရင္က ငတ္ေနတာပါ…အခုမွ ခြင္ေကာင္းမိၿပီး ခ်မ္းသာသြားတာ ” ဟူေသာ စကားသံမ်ား နားႏွင့္မဆန္႔သည့္တိုင္းျပည္တြင္ ခ်စ္ခင္စရာစိတ္ထား မည္မွ် ရွားပါးေနသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ေစာေၾကာမိေနသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။

ဤမွ် ခ်ာတူးလန္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေဖာင္းပြေနသည့္ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ကား ေတာသား။ ေတာသားမစစ္ေသာ္လည္း ေတာကိုခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ေတာသားျဖစ္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူေနသည့္ “ ေအာက္ကလိအာေတာသား ”…။

သေဘာတရားအျဖစ္ေျပာလွ်င္ ေတာသားအစစ္မဟုတ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္…

ေတာသားကို ခ်စ္သည္။

ေတာသားအျဖစ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။

ေတာသား၏ ရိုးသားျခင္းကို ဂုဏ္ယူသည္။

ေတာသား၏ အသိဥာဏ္နည္းျခင္းကို ခြင့္လႊတ္သည္။

ေတာသား၏ ကံၾကမၼာႏုံနဲ႔ျခင္းကို အားမရ။

ေတာသား၏ ႏုံခ်ာလွျခင္းကို မေက်နပ္ . . .။

ေတာသားကို ေစာ္ကားျခင္းကို ျပင္းထန္စြာ ေဒါသထြက္သည္။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ ေက်ာရိုး။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ က်က္သေရ။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ အနာဂတ္ တက္ေန။

ေတာသားမရွိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ဟူသည္ မရပ္တည္ႏိုင္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ဦးထိပ္ရြက္ထားမိသည္မွာ ဦးဟန္ၾကည္သာလွ်င္ ျဖစ္ေလ၏ . . .။   ။