“ ေဆးေပါင္းခ . . . ”

သီတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္မုန္း လနတ္ေတာ္...

ေကာက္ဦးေပၚလို႔ မုန္႔ဆမ္းေလွာ္...

တိုင္းစြန္ျပည္နားမွာ ထမင္းရွာစားေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မုန္႔ဆမ္း မျမင္ဖူးတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ကုန္သည္လုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ၾကတဲ့ သည္ဘက္နယ္မွာ မုန္႔ဆမ္းကို ေတာင့္တေနရင္ ေတာင့္တတဲ့လူ လူမိုက္။ ျပည္နယ္မွာေနၿပီး အညာမုန္႔ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနရင္ တပ္တဲ့လူ လူ႔ဟာသ။

ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလို က်င့္ေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အႏွီလိုနဲ႔ပဲ အညာစာေတြ ငတ္တာ ၾကာၿပီ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ပဲေရပြေၾကာ္ကေလးနဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းၿပီး စားလိုက္ခ်င္တဲ့ အာသီသကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားရတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု။ ထမင္းရည္ပူပူေလးကို ဆားခတ္ မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ကေလးကို ခ်ဳိးေခ်ထည့္ၿပီး တရွဴးရွဴးျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ေပ်ာ္ရာမွာ ေနခ်င္ေပမင့္လည္း ေတာ္ရာမွာ ေငြျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ဆႏၵေတြ အာသီသေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားၾကရတာကိုက လူ႔ဘ၀ပဲ ထင္ပါရဲ႕။

လူ႔စိတ္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အခက္သား။ ေဖာေဖာသီသီရေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စားရလြန္းလို႔ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းေနေပမင့္လည္း ရွားပေဟ့ မရွိဘူးေဟ့ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးကေတာ့လည္း စားခ်င္လိုက္တာမွ ငမ္းငမ္းတက္။ အညာမွာေနတုန္းကေတာ့ တစ္ခါလာလည္း ပဲႀကီးဟင္း တမာရြက္ျပဳတ္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ေရ၊ ေနာက္ေန႔လာလည္း သည္ဟင္း။ စိတ္အဆင္းရဲႀကီးဆင္းရဲခဲ့ရတဲ့ သည္ဟင္းစပ္ကို မစားရတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္လည္း ၾကာလာေရာ သည္အခ်ိန္မွာ အစားခ်င္ဆံုး ဟင္းစပ္က အႏွီဟင္းစပ္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

အညာျပန္တာ ႏွစ္ခါရွိေပမင့္လည္း ရာသီက တမာရြက္တုံးတဲ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီးျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အညာေရာက္ပါလ်က္နဲ႔ အာသီသက မေျပခဲ့တာ ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္နာလို႔မဆံုး။ သည္ဘက္က ပဲႀကီးေတြ ႏွပ္ၿပီးစားျပန္ေတာ့လည္း ဟိုေဆး သည္ေဆးေတြနဲ႔ ျပင္ထားတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုႏွပ္ႏွပ္ အလွပ္လိုက္မျဖစ္ဘဲ မာဆတ္ဆတ္။ ေငြရသေလာက္ ငတ္တာ က်ဳပ္တို႔ပါဗ်ဳိ႕လို႔ ေအာ္ရရင္ သူမ်ား အေတာ္နားၾကားျပင္းကတ္မယ္ထင္ရဲ႕။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ငတ္တာ ကိုယ္ပဲသိတာကိုး။

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ေရၾကည္ထဲက လရိပ္ေလး သီခ်င္းစာသား “ မရမွန္းသိေလ...ပိုလိုခ်င္မိေလ... ” ဆိုတာကလည္း မွန္ခ်က္ ကမ္းကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လက္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြ ထိုင္ၾကည့္ရင္း သူ႔အခ်ိန္ သူ႔ရာသီအလိုက္ အညာမွာေပၚတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ခင္းေလးေတြကို ထိုင္ေတြးေနရတာကိုက ရာသီေပၚ ၀ဋ္တစ္မ်ဳိး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေတာ္ဒုကၡၿငိမ္းတယ္လို႔ ထင္ထားေပမင့္လည္း ကိုယ့္ေဒသစာေလးေတြကိုေတာ့ မက္မက္စက္စက္မရွိဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္းေလ။ လူမ်ားကလည္း ခက္ပါ့။ အေ၀းေရာက္ၾကၿပီဆိုမွျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ့္ေဒသထြက္ သြားရည္စာကေလး တစ္ဆုပ္တစ္ဖဲ့ကိုေတာင္ တမ္းတၿပီး သြားရည္က်တတ္တာမ်ဳိး။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ အညာက အဘိုးအဘြားေတြရဲ႕ ကုိင္းထဲဆင္း ၾကက္သြန္ဥ ၀ိုင္းတူးတဲ့အခါ ေန႔ခင္းမွာ အခင္းရွင္ကေကၽြးတဲ့ အေၾကာ္ႏွစ္ခုကို သည္ေန႔အထိ ဦးဟန္ၾကည္လြမ္းတုန္း။ တူးလက္စ ၾကက္သြန္ခင္းထဲက ၾကက္သြန္တစ္ဥကို ပုဆိုးေလးနဲ႔ သုတ္၊ အခြံမခြာဘဲ ဂၽြမ္းခနဲကိုက္၊ ၾကက္သြန္ခင္း ေျမာင္းေပါင္ေပၚမွာ အတန္းလိုက္ စိုက္ထားတဲ့ နံနံပင္တစ္ပင္ကိုခ်ဳိးၿပီး ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္၊ အေၾကာ္တစ္ကိုက္ကိုက္၊ ၿမိန္လိုက္တဲ့အရသာ။ သည္အရြယ္မွာ ဘာစားစား အႏွီအရသာကို မီတာမ်ဳိး တစ္ခါဖူးမွကို မႀကံဳေတာ့တဲ့အထိ။ အညာမွာေနခဲ့တုန္းကေတာင္မွ အႏွီလို ဇေယာ္ဇယာ စားစရာေလးေတြကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တမ္းတမိတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ျပည္နယ္သားလည္းျဖစ္ေရာ ႀကီးလိုက္ပါတဲ့ စားဒုကၡ။ ေျပာျပရင္ လြန္အံ့ေတာင္ ထင္ၾကေပလိမ့္။

ေႏြဦးကေလးမ်ား ေပါက္ပဟဲ့ဆိုရင္ လက္ပံေခါင္းခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ လြမ္းၿပီ။

“ လာေဟ့ဒြား

သြားေကာက္ေခ်စို႔

ပြင့္ေျခာက္ကယ္ အနားလန္

ပင္လက္ပံ ေႁကြခ်ိန္က်ၿပီမို႔

မိဇံလွ နင္လိုက္ဦးမလား... ”

ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုမ်ား ျပန္သတိရရင္ ေမ့ေမ့လက္ရာ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို လြမ္းလြန္လြန္းလို႔ သြားရည္မ်ားေတာင္ က်မိပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ေၾကာက္လွ်ာပြင့္သုတ္ကိုေတာင္ လြမ္းမိျပန္ေရာ။ သည္ဘက္နယ္မွာက ေၾကာင္လွ်ာပြင့္ကို သုတ္စားရေကာင္းမွန္း မသိတာေၾကာင့္ အပင္ေအာက္မွာ အပြင့္ေတြ ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ေႁကြေနတာကို သည္အတိုင္းပစ္ထားၾကတာ ျမင္ရရင္ ေျပးေကာက္၊ ျပဳတ္သုတ္စားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိေသး။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ထန္းလက္ကာ ထန္းလက္မိုးထားတဲ့ တစ္ဖက္ရပ္တဲ့ကေလးထဲက ထန္းလက္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ၿပီး ျမဴအိုးထဲက ခိုျပာေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ ငွက္ခါးေတာင္ ပုစြန္ဆိတ္ခုန္ ထန္းရည္ကို အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ေသာက္ရတဲ့ အရသာကလည္း ႀကဳိက္တတ္ရင္ လြမ္းစရာ။ စပါးခင္းေပါတဲ့ အညာဆိုေတာ့လည္း လယ္ႁကြက္ႀကီးေတြက ဆူပါဘိသနဲ႔။ တကယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့လူက လယ္ႁကြက္ကို ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဓားျပားရိုက္နဲ႔ က်က်နနမ်ား ေၾကာ္ထားတာကို ထန္းရည္နဲ႔မ်ား ျမည္းလိုက္ရလို႔ကေတာ့ “ နင့္ နန္းေျမကနက္ ငါ့ထန္းရည္တစ္ခြက္နဲ႔ မလဲေရးခ် မလဲ... ” လို႔ေတာင္ ေႁကြးေၾကာ္မိမွာ က်ိန္းေသ။

မိုးက်ျပန္ေတာ့ ပိုဆိုးေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာ မိုးရာသီဆိုရင္ အသီးအႏွံတယ္ေပါသကိုး။ သက္ရြက္ေဆြးတို႔ ႏြားေခ်းတို႔ပဲသံုးၿပီး သဘာ၀က်က် စိုက္ထားတဲ့ အသီးအႏွံဆိုတာ ဘယ္လိုပဲစားစား အရည္ရႊမ္းရႊမ္း၊ အရသာအျပည့္။ မုန္လာဥ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကို ျပဳတ္ၿပီး ပဲငပိဟင္း အရည္က်ဲနဲ႔ တို႔စားရတဲ့ ဟင္းကို ငယ္ငယ္က အင္မတန္မုန္းေပမင့္ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စားရမယ္ဆိုရင္ တစ္လလံုးလုံးေတာင္ စားလိုက္ခ်င္စမ္းပါရဲ႕။ သည္စာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ မုန္ညင္းဖူးေၾကာ္ ေမႊးေမႊးေလးကို လြမ္းမိျပန္ပါေရာလား။

ေဆာင္းဦးေပါက္ပဟဲ့ဆိုရင္လည္း လြမ္းစရာေတြက အျပည့္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးမွာ သစ္တစ္ပင္လံုးကို အလ်ားလိုက္ တံုးလုံးလွဲၿပီး မီးရွဳိ႕ထားတဲ့ မီးဖိုနံေဘးမွာ တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕နဲ႔ ပူးကပ္ထိုင္ၾကရင္း ျပာပူထိုးထားတဲ့ ထန္းျမစ္ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိႀကီးေတြကို အလုအယက္ယူ၊ ျပာေတြစင္သြားေအာင္ ပုဆိုးနဲ႔သုတ္၊ အခြံေတြခြာ၊ အမွ်င္ေတြသင္၊ ထပ္ကိုင္းျခမ္း၊ အူတိုင္ထုတ္၊ တစ္ျခမ္းခ်င္းကို တစ္ပိုင္းစီခ်ဳိးၿပီး ျပာေတြလူးေနတဲ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီဆားနဲ႔ တို႔စားရတာမ်ား အခုျပန္ေတြးၾကည့္ အခုသြားရည္က်တုန္း။ ပဲစဥ္းငံုေပၚတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ပဲစဥ္းငုံကို အခြံမသင္ဘဲ အိုးထဲပစ္ထည့္ၿပီးျပဳတ္။ ပဲစဥ္းငုံျပဳတ္ကို ဆီမ်ားမ်ား ဆားသင့္ရုံထည့္ၿပီး တို႔စားရတာမ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက နတ္ၾသဇာအစစ္။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာဆိုတာ ေငြေၾကးပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းမွာ တန္းမ၀င္ စံမမီေပမင့္ အစားအစာကေတာ့ တကယ္ေပါတာကလား။ ဒါေၾကာင့္လည္း အညာသားမ်ား က်န္းမာထြားက်ဳိင္းၿပီး ခြန္အားဗလနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။

ဘ၀ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ အညာစာေတြစားၿပီး အညာအားအျပည့္နဲ႔ အညာသားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ျပည္နယ္သားလည္းျဖစ္ေရာ အူနဲ႔ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ပါေလေရာ။ မနက္မိုးလင္းလို႔ ဘာစားမလဲၾကည့္လိုက္ရင္ ယိုးဒယားစာ “ ေကြ႕တယို ”၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က နန္းႀကီးသုတ္ဆိုတာကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ အသုပ္စံုလုပ္တန္းကစားခဲ့တဲ့ အသုပ္ကမွ လူစဥ္မီဦးမယ္ထင္ရဲ႕။ မုန္႔ဟင္းခါးကေလး ေသာက္မဟဲ့လို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ မုန္႔ဖတ္က ႏွစ္က်ပ္သား ငွက္ေပ်ာအူဖတ္က တစ္ပိႆာ။ ဒါေတြခ်ည္းေတြ႔ေနရေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မနက္စာရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မစားေတာ့ဘဲ ဗိုက္ဆာမွပဲ ထမင္းအုပ္လိုက္တာ သည္ဘက္နယ္ ေရာက္ကတည္းက။ ကာလေတြၾကာလာေတာ့လည္း မနက္စာဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။

ထမင္းစားျပန္ေတာ့လည္း အရြက္ေတြက မလတ္ဆတ္၊ အသီးေတြက ေဆးအုပ္၊ အသားေတြက ေရခဲရိုက္။ စိတ္ႀကဳိက္ျဖစ္မွသာ စားစတမ္းဆိုရင္ မာလက စ်ာန္ႁကြတာ ၾကာေပါ့။ စိတ္လိုလက္ရရွိလို႔ ညစာကို ဆိုင္သြားစားျပန္ရင္လည္း ဆိုင့္တကာဆိုင္တိုင္းမွာ ခ်ဳိတိုတို စပ္တပ္တပ္ ယိုးဒယားစာေတြခ်ည္း။ ဒါမစားခ်င္ဘူးလို႔ ညည္းေနရင္လည္း ကိုယ္ပဲငတ္မွာ ေသခ်ာေနေတာ့ ႀကဳိက္ျခင္းမႀကဳိက္ျခင္းကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဇြတ္မွိတ္ၿမဳိရင္းနဲ႔ “ ရသတဏွာ ” ေတာင္ ေပ်ာက္လုေပ်ာက္ခင္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာရင္ ကရင္ေတြစားသလို ဘူးသီးေရလုံုျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းခ်ည္းစားလိုက္ရတာေတာင္ ခံတြင္းလိုက္ေသးရဲ႕။

လူ႔မေနာကလည္း မျဖစ္လို႔ ဇြတ္ႏွစ္လိုက္ရဦးေတာင္ ဗီဇစိတ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဘယ္ေပ်ာက္လိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့လည္း ရာသီခ်ိန္က်ၿပီဆိုရင္ ရာသီစာကေလးေတြကို အာသီသက ရွိျပန္ပါေရာ။ ခက္တာက သည္ဘက္နယ္က စားဓေလ့က အညာဓေလ့နဲ႔ ဖီလာ။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို အုန္းသီးဆံျဖဴးစားတာ သူရို႕ပါးစပ္နဲ႔ အဟပ္ညီေပမင့္ ဆီဆမ္း ဆားျဖဴးၿပီး ေကာက္ညွင္းေစ့ေပ်ာက္ေအာင္ လံုးနယ္စားတဲ့ အညာဓေလ့နဲ႔က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ထန္းျမစ္မီးဖုတ္မရႏိုင္ရင္လည္း အရပ္ထဲမွာ လည္ေရာင္းေနတဲ့ ထန္းျမစ္ျပဳတ္ကေလးကို ခ်ဥ္ရဲေျပစားမယ္လို႔ ျမည္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း လက္ညွဳိးလံုးေလာက္ ထန္းျမစ္ကေလးေတြကို မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ျပဳတ္ထားရတဲ့ၾကားမွာ ထန္းျမစ္ကလည္း ႏုထြတ္ေနျပန္ေတာ့ ခါးခ်က္ ကမ္းကုန္။ အႏွီေတာ့လည္း အညာသားဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ရာသီစာဟူသမွ် ေသခန္းျပတ္။

တျမန္ေန႔ကေတာ့ Myanmar MP3.net ကေန သီခ်င္းေတြ ရွာနားေထာင္ရင္း ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ “ ေဆးေပါင္းခတဲ့ည ” ဆီးရီးကို နားေထာင္လိုက္မိတာ ရာသီစာ မယ္ဇလီဖူးသုတ္ စားခ်င္တဲ့ပိုးက အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ ထလာျပန္ပါေရာလား။ ခက္တာက သည္ဘက္နယ္မွာ မယ္ဇလီဖူးကို သုတ္စားရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ အပြင့္ပါမက်န္ ေရာထည့္ၿပီး ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္တာပဲ တတ္တာကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ ေဒသကလည္း သစ္ပင္ေဟ့ဆိုရင္ ဓာတ္ဗူးေလာက္ လံုးပတ္ရွိရင္ေတာင္ လွဲၿပီး ခြဲစိတ္ေရာင္းစားၾကျပန္ေတာ့ “ ေဆးေပါင္းခ ” ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္က ခပ္၀ါး၀ါး။

သို႔ေပမင့္ “ လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမေနႏိုင္ ” ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပုံက အေတာ္မွန္ဟန္တူရဲ႕။ တပည့္မတစ္ေယာက္က “ ဆရာ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ေစ်းသည္ေတြ မယ္ဇလီဖူး လာေရာင္းတယ္ဆရာ…ဆရာလိုခ်င္ရင္ သမီး၀ယ္ခဲ့မယ္ ” လို႔ မေန႔ညေနက သတင္းပို႔ပါေရာလား။ ၾကည့္စမ္း။ ေတာ္လိုက္တဲ့တပည့္။ “ ဆရာက မယ္ဇလီဖူးသုတ္စားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးလို႔ သမီးမွတ္ထားတာ… ” လို႔ဆက္ေျပာေတာ့ အႏွီတပည့္ကို အမွတ္ႀကီးတစ္မွတ္ေတာင္ ေပးလိုက္မိေသး။ သို႔ေပမင့္ သူရို႕ေဒသအထာကို သေဘာေပါက္ၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း “ ဟဲ့…မယ္ဇလီဖူးက အပြင့္၀ါ၀ါေတြ မပါဘူးေနာ္…အဖူးေလးေတြခ်ည္းပဲ… ” လို႔ တိတိက်က် ေျပာလိုက္ရေသးရဲ႕။

သည္ေန႔ညေနခင္း သင္တန္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တပည့္မက မယ္ဇလီဖူး ျပဳတ္ၿပီးသား အထုပ္သံုးထုပ္ ဦးဟန္ၾကည့္လက္ထဲကို လာထည့္ပါေလေရာ။ အစိမ္းမရလို႔ ျပဳတ္ၿပီးသား၀ယ္လာတာလို႔ ဆိုေပမင့္လည္း something is better than nothing မူအတိုင္း လက္ခံထားလိုက္ရပါရဲ႕။ အထုပ္ကို ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မယ္ဇလီဖူးက တကယ္ပိစိေလးေတြခ်ည္း။ ႏွမ္းေစ့ကေတာင္ သူ႔ထက္ အရြယ္ႀကီးမယ္ထင္ရဲ႕။ သည္ၾကားထဲမွာ အရိုးေတြမဖယ္ အညွာေတြ မသင္ဘဲ သည္အတိုင္းျပဳတ္ထားလိုက္တာမ်ား တစ္ရိုးတစ္ရိုးက လက္သန္းေလာက္။ သို႔ေပမင့္ “ အလကားရတဲ့ႏြား သြားၿဖဲၾကည့္ ” ေနလုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဆရာလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ၀ယ္လာတဲ့တပည့္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သာဓုကေလးဘာေလးေခၚ၊ ဆုေလးဘာေလး ေပးရေပသေပါ့ေလ။

အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ “ မဒမ္ေရ…မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားရေအာင္ေဟ့…ေဆးေပါင္းခသတဲ့ကြ… ” လို႔ ေျပာၿပီး မဒမ္ၾကည့္လက္ထဲ မယ္ဇလီဖူးထုပ္ေတြ ထည့္လိုက္ေတာ့ မဒမ္ၾကည့္မ်က္ႏွာက မထံုတက္ေသး။ “ ဟ…ဒီေဒသမွာက မယ္ဇလီဖူးဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းကြ… ” လို႔ ကိုယ့္ပစၥည္းကို role တင္လိုက္မိမွပဲ “ မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ….ဘယ္မလဲ အာလူး…တုိဖူးကေလးကလည္း ပါဦးမွ စားေကာင္းမွာ ဘယ္မလဲ တိုဖူး… ” ဆိုတဲ့ မဒမ့္စကားလည္းၾကားေရာ ဦးဟန္ၾကည္ ပါေတာပိတ္။ အာလူးဆိုတာက ေစ်းထဲသြား၀ယ္ရင္ ရႏိုင္ေပမင့္လည္း အခ်ိန္က ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္။ တိုဖူးဆိုတာက ပိုဆိုးေသး။ စားခ်င္ဦးေတာင္ တိုဖူးေရာင္းတဲ့ဆိုင္မရွိ။ စားခ်င္သပဆိုရင္ ပဲမႈန္႔အစိမ္း၀ယ္ၿပီး က်ဳိေပေရာ့ကိုယ္တိုင္။

အႏွီေတာ့လည္း…ကိုင္း…သည္ညေတာ့ ေဆးေပါင္းခမဟဲ့ ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဧရာမစိတ္ကူးႀကီးခမ်ာလည္း မဒမ့္လက္ထဲက မယ္ဇလီဖူးျပဳတ္ ေပ်ာ့ၿပဲၿပဲကေလးေတြနဲ႔အတူ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖီလင္ေအာက္ပံုမ်ားကေတာ့ ထီေပါက္ၿပီး လက္မွတ္ေပ်ာက္တဲ့အျဖစ္နဲ႔ နင္လားငါလား။ မဒမ့္မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ကိုင္း…ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ… ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ၿပီး သုတ္ေပးကြာ…လို႔ ပါ၀ါသြားျပရင္လည္း မယ္ဇလီသံုးထုပ္လံုး မိုးပ်ံဂီယာတပ္ခံရမွာ ေသခ်ာေပါက္။ အႏွီေတာ့လည္း -

“ ကိုင္း…မဒမ္ေရ…အႏွီမယ္ဇလီဖူးေလးေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ပါ့မယ္ကြာ…မနက္ခင္းမွာ မယ္ဇလီဖူးေတြလည္း အေကာင္းအတိုင္းရွိ၊ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စားရကံႀကံဳရင္ေတာ့ ဆီခ်က္ကေလးခ်က္ၿပီး ျဖစ္သလိုပဲ သုတ္စားလိုက္ၾကတာေပါ့…စားရကံမႀကံဳေတာ့လည္း အခါတိုင္းႏွစ္ေတြလိုပဲ ငတ္ၿမဲ ငတ္ဆဲလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕… ”

လို႔ ေလေျပကေလးထိုးရင္း ေရခဲေသတၱာကေလးကို အသာဖြင့္ အထုပ္ကေလးသံုးထုပ္ကို ထည့္ရင္း အဆင္သင့္ေတြ႕တဲ့ ဘီယာကေလးတစ္ဗူးကို အသာေဖာက္ၿပီး…“ ဘီယာလည္း ေဆးဖက္၀င္ပါသကြာ…တံဆိပ္တစ္မ်ဳိးကို ေဆးတစ္မ်ဳိးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေဆးေပါင္းခသြားေအာင္လို႔ ဘီယာႏွစ္မ်ဳိး တြဲေသာက္လိုက္ပါ့မယ္… ” လို႔ အသာေလွ်ာခ်လိုက္ရပါေရာလား။

ဘီယာေလးႏွစ္ဗူးကို စားပြဲေပၚအသာခ်၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ Rocker ႀကီး ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕…

“ ***ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညေပါ့ကြယ္…

ဒီမွာကိုယ့္အနား မင္းရွိေနတယ္…

ဒဏ္ရာေတြအကုန္လံုး အေ၀းသို႔လြင့္စင္…

ၾကင္နာသူ အခ်စ္မ်ား ေဆးဖက္၀င္*** ”

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံႀကီးက ဟိန္းလို႔။ အင္းေပါ့ေလ…အနားမွာ မဒမ္ၾကည္ ရွိေနမင့္ဟာ မယ္ဇလီဖူးေတာင္ ဘယ္လိုေတာ့လိမ့္တုန္း။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘီယာေလးေတာင္ အဆစ္ပါေသးရဲ႕ မဟုတ္လား… ;)  ။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၃၀.၁၀.၂၀၁၄ ( ၾကာသပေတးေန႔ )