၂၀၄၂ . . .

“ ႏွစ္သစ္ကူးလို႔ ခ်စ္ဦးကိုရွာေဖြ . . .

 ဘယ္ရပ္ဌာေန ဘယ္ဆီမ်ားသြားပါလိမ့္ . . . ေနစိမ့္တဲ့သူေရ . . .”

ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီး ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ သႀကၤန္က်ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ နာရီပိုင္းအတြင္း ေရာက္လာမယ့္ ၂၀၁၂ ႏွစ္ဦးကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ႀကဳိဆိုဖို႔ သီခ်င္းညည္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါရဲ႕။ အသက္အရြယ္အရလည္း ဘိုးေတာ္အငယ္စားစာရင္းထဲကို ၀င္စျပဳလာျပန္တဲ့အျပင္ ေခတ္သီခ်င္း ဒိုးဒိုးေဒါင္ေဒါင္၊ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေတြကိုလည္း နားၾကားျပင္းကတ္သူျဖစ္တာမို႔ ရင္ထဲကို စိမ့္၀င္ေနခဲ့တဲ့ အလကၤေက်ာ္စြာ ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “ ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦး ” နဲ႔ပဲ ႀကဳိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေဟာင္းခ်စ္ဦးက အိမ္ရွင္မရာထူးကို အၿမဳိင့္သားယူထားတာမို႔ ဦးဟန္ၾက

ည္တစ္ေယာက္ ႏွစ္သစ္မွာ အခ်စ္ဦးရွာဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတယ္လို႔ေတာ့ အမႈႀကီးေအာင္ မေတြးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားပါရေစဦး။

အခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ႏွစ္ေဟာင္းက ဖာသိဖာသာကုန္သြားသလို ႏွစ္သစ္ကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး အစား၀င္လာတာမို႔ တစ္ခါမွ မွတ္မွတ္ရရ မျဖစ္မိပါ။ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ ဒီႏွစ္ကူးက ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္တာကလည္း ႏွစ္ကူးနဲ႔ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေစရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းခံတစ္ရပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးျပကၡဒိန္ကလည္း မတ္လလယ္ေလာက္ေရာက္မွပဲ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ေပသကိုး။

ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကိုေရာက္လာတာကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြ ႀကဳိဆိုပံုက အင္မတန္မွသင္းပါသတဲ့။ ဘၤီယာေရခ်ဳိးလို႔ ၀ီစကီကိုမီးလႈံ အျမည္းေတာင္လိုပံုေအာင္ ေသာက္ေသာက္လဲ ၀ွဲခ်ီးဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ ေရႊ႔ျပည္သားေတြကို ဆင္းရဲလွေခ်ရဲ႕လို႔ သနားၾကတဲ့ အေနာက္ဟိုျပည္က ေမာင္ေတြကို သနားစရာေတာင္ေကာင္းလွပါရဲ႕။ ည ၇ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ကစလို႔ လမ္းေပၚမွာ ကားတ၀ီ၀ီ၊ ဆိုင္ကယ္ တဒီဒီနဲ႔ ငမူးပြဲေတာ္ဆင္ႏႊဲေနလိုက္ၾကတာ အခု ည ၁၁ နာရီခြဲတဲ့အထိ မရပ္ေသးပါ။ ၁၂ ရာသီပြဲေတာ္ေတြနဲ႔တင္အားမရဘဲ အစ္၊ ဒီပါ၀လီ၊ ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္ကူးပါမက်န္ မူးပြဲ၊ ေသာက္ပြဲက်င္းရမွ ေက်နပ္ေပသကိုး။ အနာဂတ္အတြက္ အားထားရမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကေတာ့ ဘီယာဘူးေတြကို လက္မွာကိုင္လို႔ အထီးေရာ၊ အမပါမက်န္ ၿမဳိင္လိုက္ရင္း ႏွစ္ကူးၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ၾကဟန္တူပါတယ္။ အေမ့အေမြပစၥည္းေတြကို အရွိအရွိအတိုင္း ထုတ္ၿပၿပီး လမ္းသလားေနၾကပါေလရဲ႕။

အိမ္နားက ေခြးသူေတာင္းစားတစ္အုပ္ကေတာ့ နားမခံသာစရာေကာငး္တဲ့ သီခ်င္းေပါင္းစံုကို မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္ၿပီး ေအာက္တန္းစားျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာေနၾကေလရဲ႕။း ဆရာ၀န္ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ကို သနားတာေၾကာင့္ တိုးတိုးဖြင့္ဖို႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ အားနာပါးနာနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာၿပီး ခဏပဲ အသံတိုးၿပီး မိုင္ကုန္တင္ၿမဲတင္လွ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ကူးဟာ ဒီလိုကေလက၀ေတြေပ်ာ္တဲ့ ပြဲမ်ားလား။ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္ ျမစ္မခ်မ္းသာဆိုတဲ့ စကားက မွန္လွေခ်ရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္က ႏြားေတြဟာ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ေနမွ လူစိတ္၀င္ၾကဟန္တူပါရဲ႕။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္၊ ဒီလို အက်င့္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို အားမနာတမ္းေတာင္းေနၾကတာ ရင္နာစရာေကာင္းလွေခ်ရဲ႕။ ဒီမိုကေရစီကို အသာထားဦး လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတာင္မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီႏြားေတြၾကားထဲမွာ လူစိတ္ေမြးေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို အေမာင္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား သနားစိတ္၀င္ေတာ္မူၾကပါကုန္။

ဒီတိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အင္မတန္စိတ္ကုန္ေနပါၿပီ။ ဘာခံယူခ်က္မွမရွိ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ုဳိးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးဘဲ လက္နက္အားကိုးနွဲ႔ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ေနပါၿပီ။ လူမ်ဳိးေရးေယာင္ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးေယာင္ေယာင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲ၀င္ၿပီး ဥပေဒေရာ၊ လူ႕က်င့္၀တ္ေရာပါ ခ်ဳိးေဖာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး အလကားရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းက်ခ်င္တိုင္းက်ေနၾကတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူစိတ္၀င္ေနမိပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါရဲ႕။ ဖင္မွန္းေခါင္းမွန္းမသိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေခြးသူေတာင္းစားေတြကလည္း အသံေကာင္းဟစ္၊ နာမည္ေကာင္းယူၿပီး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို မေသေသေအာင္ သတ္ေနၾကပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အားလံုးကို ဦးဟန္ၾကည္ ရြံပါတယ္၊ မုန္းပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေယာက်္ားေလးေတြက ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္နဲ႔ နံပိန္ဗလနဲ႔ အေခ်ာက္ဏွာဘူးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ မိန္းမေတြက ပိုက္ဆံမရဘဲ ကိုယ့္ပစၥည္းကို ေရာင္းစားေနၾကပါၿပီ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကမ်ား ဒီလူငယ္ေတြအေရးကို အေရးယူ အာရုံစိုက္ပါသလဲ။ အသက္ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမရွိ၊ လူ႕က်င့္၀တ္ကို တစ္စိုးတစ္ေစ့မွ နားမလည္ၾကေတာ့ပါ။ လင္တရူးဖို႔။ မယားတရူးဖို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးပမ္းၾကတာကို ဘယ္သူကမ်ား စကားထဲထည့္ေျပာပါသလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ ဖာႏိုင္ငံႀကီး ” မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေနၾကရပါသတဲ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖြတ္ၾကားတိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဒီမိုကေရစိနဲ႔မ်ားတန္လို႔လား။ အေမာင္စိတ္ကူးယဥ္သမား ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လူထဲကို ႏွံ႔နွံ႕စပ္စပ္၀င္ၿပီး ေလ့လာေတာ္မူၾကပါကုန္။ စိတ္ဓာတ္ေရာ အက်င့္စာရိတၱပါ ေအာက္တန္းက်ခ်င္တိုင္း က်ေနတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ေတာင္မွ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္စနစ္နဲ႔ပဲ ထိုက္တန္ပါရဲ႕။ အခု ည ၁၂ နာရီထိုးကာနီးပါၿပီ။ ေခြးသူေတာင္းစားတစ္အုပ္ သီခ်င္းမိုင္ကုန္တင္ဖြင့္ေနတုန္းပါ။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ မၾကား၀ံ့မနာသာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတုန္းပါ။ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိရင္ ဒီႏြားေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ ေသခ်ာေပါက္ ပစ္သတ္ပါတယ္။

လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီေခြးသူေတာင္းစားေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္ကို ထိုးအပ္ရပါဦးမယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေနၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ အစိုးရကို အပစ္တင္ေနၾကတဲ့ ဖြတ္ၾကားမ်ားကေရာ ဒီကိစၥကုို ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးခ်င္ပါသလဲ။ အေ၀းကေန အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတာေတြ ရပ္ေတာ္မူၾကပါကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲကို တိုင္းျပည္အာဏာေရာက္မလာေအာင္ ဆုေတာင္းၾကပါကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲမွာ တိုင္းျပည္အာဏာရလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္က အစထားလို႔ မ်ဳိးဆက္သံုးဆက္ေလာက္က္ို အျမစ္ျပဳတ္ေအာင္ သတ္ပါလိမ့္မယ္။ အာဒံနဲ႔ ဧ၀လို မ်ဳိးေကာင္းမ်ုဳိးသန္႔ တစ္စံုေလာက္နဲ႔ပဲ တိုင္းျပည္ကို အသစ္ျပန္တည္ေဆာက္ပစ္ပါလိမ့္မယ္။ မေက်နပ္ရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရြံပါတယ္၊ မုန္းပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီတိုင္းသူျပည္သားေတြေၾကာင့္ ဒီိတိုင္းျပည္ သိကၡာက်ရတာကို ဘာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကပါလိမ့္။ အဲဒီႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေရွ႕မွာေတြ႕ရင္ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ဖို႔ ရဲရဲႀကီး အာမခံပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို လာဖတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလည္း သတိထားေတာ္မူၾကပါကုန္။

ဒီႏွစ္သစ္ကူးဟာ နားဒုကၡ မ်က္စိဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စိတ္အဆင္းရဲႀကီးဆင္းရဲၿပီး လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေဒါသစိတ္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထရေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ဘောလာ့ဖတ္သူမ်ားသိေစဖို႔ သတင္းေကာင္းပါအပ္ပါရဲ႕။

ဟုတ္က့ဲ က်က္သေရယုတ္လွေသာ ႏွစ္ေဟာင္း အျမန္ကုန္ၿပီး ႏွစ္သစ္အျမန္ေရာက္ပါေစေတာ့။ နားဒုကၡသက္သာရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။

ေၾကာက္လို႔တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ . . .

မေသခ်ာ၊ မေရရာတဲ့ ေျမကမၻာေပၚမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္လိုက္ၾကတာ။

 ဟိုတိုင္းျပည္မွာလည္း တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္၊ ဒီလူမ်ဳိးစုၾကည့္ျပန္ရင္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပစ္လိုက္ၾက၊ ခတ္လိုက္ၾက၊ သတ္လိုက္ၾက၊ ေသလိုက္ၾကတာေတြ မၾကားခ်င့္အဆံုး၊ မျမင္ခ်င့္အဆံုးပါ။ ခပ္စိပ္စိပ္ ႀကံဳလာေနရတဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြၾကားမွာ ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ျဖစ္လို႔ တိုလာေနတဲ့ အသက္တန္းကိုေတာင္ မငဲ့ညွာႏိုင္ေအာင္ ေသမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း သတ္ဖို႔ျဖတ္ဖို႔ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရန္ၿငိဳးရန္စရွိဖို႔အသာထား ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးၾကတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း အယူ၀ါဒမတူရုံ၊ လူမ်ုဳိးခ်င္းကြဲျပားရုံနဲ႔တင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မညွာမတာ သတ္ၾကျဖတ္ၾကဖို႔ အားတက္သေရာ ရွိေနၾကပါလိမ့္။

ဆရာ၀န္စာေရးဆရာမ “ ဂ်ဴး ” ကေတာ့ “ အမုန္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား ” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ေရးဖူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူတန္းစားတစ္လႊာနဲ႔တစ္လႊာ၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္မ်ဳိး နာၾကည္းမုန္းတီးမႈေတြေၾကာင့္ ဆိုးရြားရက္စက္တဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြျဖစ္ၾကရပါသတဲ့။ ဒီအခ်က္ဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမလုိေအာင္ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕အဆိုကို အျပည့္အ၀ မေထာက္ခံခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ စစ္ပြဲေတြဟာ -

“ ေၾကာက္လို႔တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ ” ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက အျခားတစ္ႏိုုင္ငံကို စီးပြားေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ရင္ က်ဴးေက်ာ္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္က ရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေရကုန္ေရခမ္း ျပန္တိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို မုန္းတီးစိတ္ေၾကာင့္ခံတိုက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ကိုယ့္အေနအထား ပ်က္စီးမွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ျပန္တိုက္ၾကတာပါ။ နားလည္လြယ္တဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ေျပာရရင္ “ ေၾကာက္ခံခံ ” ၾကတာပါ။ လာတိုက္တဲ့ႏိုင္ငံကလည္း တိုက္ပြဲရႈံးလို႔ သိကၡာက်မွာ ေၾကာက္သလို၊ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရသင့္သေလာက္မရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ၾကျပန္ပါတယ္။ အေၾကာက္တရားဟာ အခ်င္းခ်င္းကို စည္းလံုးေစပါတယ္။ ေၾကာက္တဲ့လူအခ်င္းခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္ၾကပါတယ္။ ရင္ခ်င္းအပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုကို အတူတကြေၾကာက္ၾကတဲ့လူေတြ စုစည္းမိၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ႏွစ္ခုမွာ ရပ္တည္မိၾကတဲ့အခါမွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုတစ္စုနဲ႔တစ္စု တိုက္ၾကခိုက္ၾကတဲ့ တိုက္ပြဲေတြဟာလည္း အေၾကာက္တရားကို အရင္းခံပါတယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးကိုတစ္မ်ဳိးက မယံုၾကည္ျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္ျခင္းရဲ႕ ပံုသဏၭာန္တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ပါလား။ သတၱိရွိၿပီး ရဲ၀ံ့တဲ့လူဟာ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာျမင့္မားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္သလို တစ္ဖက္သားကိုလည္း စိတ္ခ်ပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ထားသလိုပါ။ တစ္မ်ဳိးကို တစ္မ်ဳိး ေၾကာက္ၾကလန္႔ၾကတာေၾကာင့္ လက္နက္ေတြ အသင့္ကိုင္ထားၾကရပါတယ္။ တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ မ်က္ေျခအျပတ္မခံဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ သူမ်ားက လက္ဦးသြားလို႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ဒုကၡေရာက္ရတာမ်ုဳိးကို စိုးရိမ္ၾက၊ ေၾကာက္ၾကတဲ့အတြက္ ကိုယ္ကလက္ဦးမႈရေအာင္ တိုက္ဖို႔ခိုက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကပါတယ္။ တစ္ဖက္ကႏိုင္သြားရင္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို အမႈန္႔ေျခမွာ အႏိုင္က်င့့္မွာ ေၾကာက္ရျပန္တာေၾကာင့္လည္း မႏိုင့္ႏိုင္ေအာင္ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။ သံသရာလည္ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ပဲ ဒီေန႔ကမၻာေပၚမွာ တိုက္ပြဲေတြ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ၾကားက အေၾကာက္တရားေတြ မေပ်ာက္ကြက္သမွ်ကာလပတ္လံုး တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနၾကဦးမွာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းတို႔တိုက္ေနၾကတာကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာက္မေျပၾကေသးတာေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ တိုက္လို႔ေကာင္းေနၾကတုန္း မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာၾကပါတယ္။ သတၱိရွိလို႔ လက္နက္ကိုင္တာပါတဲ့။ မွားပါတယ္။ ေၾကာက္တတ္လို႔ လက္နက္ကိုင္ၾကတာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုလို႔ လက္နက္ကို အားကိုးရတာပါ။ ကိုယ့္စည္းလံုးမႈကို စိတ္မခ်လို႔ လက္နက္ေဆာင္ထားရတာပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕တပည့္ေလးေတြေျပာသလို “ သိုင္းတတ္ရင္ တုတ္ကိုင္စရာမလိုပါဘူး ” လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကို သူမ်ားရန္စမွာ အႏိုင္က်င့္မွာ စိတ္မခ်တဲ့အတြက္၊ ေၾကာက္ရတဲ့အတြက္ သြားေလရာ၊ လာေလရာမွာ ေသနတ္ေတြ တကားကားနဲ႔ သြားေနၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။ ေခ်းယို၊ ေသးေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေသနတ္ကို ခါးၾကားကမခ်ဘဲ ေဆာင္ထားရတဲ့လူေလာက္ ေၾကာက္တတ္တာ ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ။ ကိုယ္က သူမ်ားကို သတ္မိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုျပန္သတ္ခံရမွာစိုးရိမ္တဲ့ အေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဖာသာ ေထာင္ခ်ထားသလို ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ မည္းမည္းျမင္သမွ်ကို ရန္သူထင္ၿပီး သစ္ရြက္လႈပ္တာကေလးကိုေတာင္ ရန္သူလာ၀ိုင္းတယ္လို႔ အျမင္မွားၿပီး က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးစပ္က သတၱိစကားၾကားရတာေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ပ်က္လံုးတစ္ပုဒ္လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ကမၻာ့သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံ အေၾကာက္လြန္ၾကတာေၾကာင့္ပဲ “ လက္နက္အသင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလ ” ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ အေမရိကန္က ဆိုဗီယက္ကို ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ၿႏဴကလီးယားေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ကလည္း အေမရိကန္ကို လန္႔ၿပီး ၿႏဴလက္နက္ေတြ အသင့္ျပင္ထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္နက္အင္အားကို တစ္ေယာက္က မ်က္ေျချပတ္မခံရဲရွာၾကပါ။ ထစ္ခနဲရွိရင္ ကိုယ့္လက္နက္ေတြကို အသင့္ျပင္ၾကပါေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္ကလႈပ္ရင္ တစ္ဖက္က မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြပါလဲ။

အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္ပဲ အခ်င္းခ်င္းယွဥ္ၿပဳိင္တာေတြ၊ အႏိုင္လုတာေတြ၊ မုန္းတီးၾကတာေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံက လူသားလိုက္ပါစီးနင္းတဲ့ အာကာသယဥ္ကို ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲအေရာက္ ပထမဆံုးအျဖစ္ လႊတ္တင္ႏိုင္တဲ့အခါမွာ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္က်န္ရစ္မွာေၾကာက္တဲ့ အေမရိကန္ႀကီးက လေပၚကို ပထမဆံုးေျခခ်ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ အသည္းအသန္ႀကဳိးစားပါေတာ့တယ္။ သူမ်ားထက္ ညံ့သြားမွာကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့လူေတြကို မနာလိုစိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္လာတာ မွန္ေပမယ့္ ေၾကာက္လြန္းမကေၾကာက္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြကေတာ့ အင္မတန္မွ ရြံစရာ၊ မုန္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့စစ္ပြဲေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါလိမ့္မလဲ . . .

အေျပာလြယ္ပါတယ္။ အလုပ္မလြယ္ပါ။

တစ္ဖက္က တစ္ဖက္ကို အျပတ္အသတ္ေျခမႈန္းႏိုင္လိုက္ရင္ ဒီသံသရာႀကီးရပ္သြားမယ္လို႔ လူၿပိန္းေတြး ေတြးလို႔ရႏိုင္စေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏိုင္ရသြားတဲ့ဘက္ကလည္း ရႈံးတဲ့လူက ျပန္ၿပီးလက္စားေခ်မွာကိုေတြးၿပီး တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ ေနရဦးမွာပါ။ ကိုယ့္လုံၿခံဳေရးအတြက္ တစ္ဖက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္သူပဲႏိုင္ႏိုင္ အေၾကာက္တရားကိုေတာ့ အရႈံးေပးထားရပါဦးမယ္။ အေၾကာက္တရားမကင္းသေရြ႕ ဘယ္မွာစစ္ပြဲကင္းႏိုင္ပါဦးမလဲ။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ေပၚလာပါဦးမယ္။

တစ္ဖက္ဖက္က သတၱိရွိျပလိုက္မွဘဲ ဒီစစ္ပြဲေတြ ရပ္ပါလိမ့္မယ္။ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ရန္ေစာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနျပလိုက္ရင္ ရန္ပြဲဆိုတာ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။ တစ္ဖက္သားကို လက္နက္ေတြမကိုင္ဖို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကံဳးေအာ္ေနမယ့္အစား ကိုယ့္လက္နက္ကို ေဘးပစ္ခ်ၿပီး သတၱိ္ရွိရွိ ေနျပလိုက္ရင္ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို စစ္ပြဲေတြ ရပ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္ကို မေၾကာက္ရေတာ့ရင္ ကိုင္ထားတဲ့လက္နက္ေတြက ဘာမ်ားအဓိပၸာယ္ရွိပါဦးမလဲ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ကိုင္ထားရတဲ့ လက္နက္ေတြဟာ မေၾကာက္ရေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္သတၱိရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသံုးမလိုေတာ့ပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ စားရမယ့္၊ သံုးရမယ့္၊ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈအတြက္ ရင္းႏွီးရမယ့္ ေငြေၾကးေတြကို လူသတ္လက္နက္ေတြအတြက္ ဘယ္သူကမ်ား အကုန္ခံခ်င္ၾကပါလိမ့္မလဲ။ လူသတ္လက္နက္ႀကီးကို ဖက္တြယ္ၿပီး ဘယ္သူကမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မေၾကာက္ၾကေတာ့တဲ့၊ မေၾကာက္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အဲဒီေငြေတြဟာ အားလံုးရဲ႕ဘ၀ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေထာက္အပ့့ံေတြျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ကင္းဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔မရပါ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမွာ ေသခ်ာေနတဲ့ ေလာကႀကီးျဖစ္တာမို႔ တစ္ဖက္စီကသာ လံုေလာက္တဲ့သတၱိနဲ႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စြန္႔စြန္႔စားစားရွိၾကရင္ ဒီေန႔ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် စစ္ပြဲေတြ အားလံုးနိဂုံးခ်ဳပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးသိမ္းငွက္ရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားလာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းၿပီး အသိေပးခ်င္ပါေတာ့တယ္။               ။

မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ၂၀၁၂ ႏွစ္သစ္မွာ လူအားလံုးရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြ ကင္းစင္ပေပ်ာက္ၿပီး သာယာၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေလာကလူ႕ေဘာင္သစ္ကို အတူတကြ လက္တြဲေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းဆုမြန္ေႃခြၾကပါစို႔ . . .

ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္ကူးမွာ . . . ( တက္ဂ္ပို႔စ္ )

ရာသီေအးေအးမွာ အသာတၾကည္ေကြးရင္း

စာစီေရးဖို႔ ပ်င္းေၾကာဆြဲေနပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ဇိမ္တည္ေနတာကို မျမင္ရက္၊ မၾကည့္ႏိုင္ပါတဲ့ ရို႕စ္ က တဂ္စာတစ္ပုဒ္နဲ႔ လႈပ္ႏႈိးလာပါတယ္။ တဂ္စာေတြဟာ ဘေလာ့ရြာမွာပဲ ေတြ႕ရတဲ့ ခ်စ္စရာေမတၱာလက္ေဆာင္ေတြျဖစ္တာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေရးေလ့ရွိပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စာေရးျဖစ္ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတင္ရမွာရြံ႕ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို “ သူေတာ္ေကာင္း၊ နတ္ေကာင္းေစာင္မ ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ( စတည္ကတည္းက အၿပတ္ယူထားမွ ) ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတဲ့ အႏွီတဂ္စာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုင္ဆိုင္ ေရးခ်လိုက္ပါသတတ္။

ရုိ႕စ္ရဲ႕ တဂ္စာက တစ္မ်ဳိးပါ။ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတည္ေပးၿပီး ေရးခိုင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေမးခြန္းေတြေျဖရပါမယ္တဲ့။  

( သူကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ေျဖမထားပါ။ အေတာ္တရားတဲ့ ကေလးမ ) ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေမးခြန္းမ်ားမ်ားျမင္လိုက္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္ခံုးခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္ပါ။ ေဆးေက်ာင္းကို စေရာက္ကာစက စိတ္ပညာေရးေျဖေမးခြန္းေပါင္း ၃၂၀ ကို ၂ နာရီအတြင္း ေျဖရတဲ့စာေမးပြဲမွာ ဖုန္းခနဲျမည္ေအာင္က်ၿပီးကတည္းက ေမးခြန္းေတြ တသီတတန္းႀကီးျမင္ရရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတတ္တာ ဒီေန႔အထိလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ပညာေရးေျဖမွာက အမွတ္နည္းရင္လည္း က်သလို၊ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္လည္း က်တတ္ပါသတဲ့။ အဲဒီစာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔က်ခဲ့ေပမယ့္ ( အမွတ္နည္းလို႔က်တာထက္ေတာ့ ၾကားလို႔ေကာင္းသပ ) အခုေမးခြန္းေတြမွာေတာ့ ေပးမွတ္၊ ေအာင္မွတ္၊ ဂုဏ္ထူးမွတ္ သတ္မွတ္မထားတာေၾကာင့္ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ေျဖလိုက္ရမွာပါ။

ကိုင္း…တဂ္စာတစ္ျဖစ္လဲ တဂ္ေမးခြန္းေတြကို အေၾကာင္းညီညြတ္ေအာင္ ႏွာေခါင္းဆီဆြတ္ၿပီး ေျဖလိုက္ပါၿပီ။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး ဖတ္ၾကေလကုန္ …

♥ ခရစ္စမတ္ ေရာက္ခါနီးရင္ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသလား။

ဟုတ္ကဲ့။ စိတ္လႈပ္ရွားသပ။ စိတ္တင္မကဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ပါ လႈပ္ရွားေပသေပါ့ ဗ်ာတို႔ရယ္ ( ကဖိုးေငြ၏ ေလသံကို အတုခိုးၿပီးေရးသည္ )။ အိမ္ရွင္မက ခရစ္ယာန္၊ ဦးဟန္ၾကည္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္တာမို႔ သူ႕ပြဲကိုယ့္ပြဲကို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရတာကလား။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီကာလ ေရာက္ၿပီဆိုမွျဖင့္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အိမ္ရွင္မအတြက္ မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ မဟာ့မဟာ အခြင့္အလမ္းႀကီး ရေတာ့တာကိုး။ ကိုယ့္အိမ္ရွင္မကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးရတာ ကိုယ့္အိတ္ထဲကိုျပန္ဖိတ္တဲ့ကိစၥျဖစ္တာမို႔ စိတ္မလႈပ္ရွားပဲ ေနပါရိုးလား။

♥  ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ကို ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္၊ decoration ornaments မ်ားနဲ႔ အလွဆင္ေလ့ ရွိပါသလား။

အိမ္ရွင္မကေတာ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ မီးလံုးေတြနဲ႔ အလွဆင္ခ်င္ဟန္တူရဲ႕။ ထင္းရွဴးပင္ေပါတဲ့ေဒသမွာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ကို အလကားမတ္တင္းရႏိုင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေဒသမွာ ထင္းရွဴးပင္အသာထားဦး လက္ေမာင္းလံုးေလာက္ သစ္ပင္ကိုေတာင္ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ပရိေဘာဂလုပ္ပစ္ၾကတာမို႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ အတုကိုပဲ သံုးၾကရပါရဲ႕။ အတုဆိုတာ အစစ္ထက္ေစ်းပိုႀကီးရုိးထံုးစံရွိျပန္တာမို႔ တစ္ေတာင္ထြာေလာက္ပဲျမင့္တဲ့ အႏွီပလတ္စတစ္ထင္းရွဴးပင္ ပိစိေကြးေလးတစ္ပင္ကိုေတာင္မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃ ေသာင္းေလာက္ေပးရတဲ့အျပင္ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ ခ်ိတ္ရဆြဲရ၊ မီးအလွေတြပါ ဆင္ရသရရင္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေပါင္းမ်ားစြာ ပလံုစြပ္ျဖစ္မွာမို႔ ေပသီးေခါက္ပါရဂူ အိမ္ရွင္မခမ်ာ ဆိုင္မွာသြားသြားၾကည့္ၿပီး အာသာေျဖရွာပါသတဲ့။ ( ဒီႏွစ္ေတာ့ အိမ္ရွင္မကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးတစ္ပင္ေလာက္ surprise ၀ယ္ေပးဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ႀကံစည္ေနပါေၾကာင္း )

♥ ႏွင္းေတြ ေအးခဲေနတ့ဲ ေနရာကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခ်င္ပါသလား။ တကယ္လို႔ ႏွင္းေတြႀကားမွာ လက္ရွိေနထိုင္ေနရင္ ႏွင္းမပါတ့ဲ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ က်ေရာက္ေနတ့ဲ ခရစ္စမတ္ ဘယ္အရာကို ပိုႏွစ္သက္မိလဲ (ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့)။

ႏွင္းေတြခဲေနတဲ့ေနရာကို သြားလည္ခ်င္သေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနေတာ့မေနခ်င္ေပါင္။ မနက္ေစာေစာ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕က ႏွင္းထုကို ေဂၚျပားနဲ႔က်ဳံးရမယ့္ အေရးက အင္မတန္မွ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတန္ရဲ႕။ ႏွင္းေတြဗြက္ေပါက္ၿပီး ညစ္ထပ္ထပ္အေရာင္ျဖစ္သြားရင္လည္း အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတာကလား။ ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ႏွင္းက်တာ၊ မက်တာအပထားလို႔ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးမ်ားမ်ားရတဲ့ ေဒသမ်ဳိးကို ပိုၿပီးအာသီသရွိပါသတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ snow flake ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္က်ၿပီး မီးေရာင္စံုေတြ ထိန္ထိန္ညီး၊ X’mas Carol သံေတြေ၀စည္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ခရစ္စမတ္ညတစ္ညေလာက္ကိုေတာ့ တစ္ခါဖူးေလာက္ ႀကံဳဖူးခ်င္သပ။ ( ပါရမီျဖည့္ခ်င္သူမ်ားထံမွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခမ်ားႏွင့္ တည္းခိုစရိတ္မ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ လက္ခံမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း )

♥ ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းခ်င္ပါသလဲ။ အ့ဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးထြက္တတ္ပါသလား။

အႏွီခရစ္စမတ္ဆိုတာ သူတကာေတြအတြက္ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းတ့ဲ ပိတ္ရက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ေတာ့ အစဥ္အလာမေျပာင္းဘဲ ခါးေညာင္းတဲ့ ဖြင့္ရက္ေတြ ျဖစ္ပါရဲ႕။ မနက္ ၈ နာရီကေနေက်ာင္းသြား၊ ေန႔လည္ ၁၂ ကေန ၁ အထိ ထမင္းစားနား၊ ညေန ၄ နာရီမွ ေက်ာင္းလႊတ္၊ ညပိုင္းကို ၅ နာရီကေန ၉ နာရီအထိ ညပိုင္းအခ်ိန္ပို တက္ေနရၿပီး စာသင္ခ်ိန္နဲ႔ တတ္ေျမာက္မႈ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေအာင္္ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ဒီဘက္ေဒသက ကေလးေတြ ခရစ္စမတ္ေန႔ တစ္ရက္ေတာ့ ေန႔ေရာညပါ နားရက္ရၾကပါမတဲ့။

( က်န္တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ မနက္တစ္ပိုင္းနဲ႔ ညပိုင္းအခ်ိန္ပိုတက္ရမယ္ဆိုပဲ ) အႏွီလို ေန႔တစ္ပိုင္း နားေနၾကရတဲ့ ရေတာင့္ရခဲ ပိတ္ရက္မွာ ဒုတိယႏွစ္၀က္စာ သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္ေႏႊးေပးရမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ခရီးထြက္ဖို႔ ေ၀လာေ၀း မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းကစလို႔ ညပိုင္း ၈ နာရီေလာက္အထိ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ အာေပါက္ေအာင္ စာသင္ရပါေၾကာင္း။

( ခရစ္စမတ္အားလပ္ရက္မွာ ခရီးယာယီထြက္ႏိုင္ၾကတဲ့ ဖိုးကံေကာင္း၊ မယ္ကံေကာင္းမ်ားကို မနာလိုရွိလွပါဘိေတာ့ )

♥ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြကို ဘယ္လို လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးျဖစ္လဲ။

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္လာတဲ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြေတြကို ေရတိုက္ၿပီး၊ သြားၾကားထိုးတံ ေ၀လႊတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါရဲ႕။ ( အျပန္မွာ သြားၾကားထိုးတံေလးေတြ ကိုက္ၿပီးျပန္ၾကေတာ့ အသားဟင္းနဲ႔ေကၽြးလႊတ္လိုက္လို႔ သြားၾကားညပ္ကုန္ၾကတယ္ ထင္စရာေပါ့။ ခရစ္စမတ္ပါတီပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးႏႊဲခ်င္ၾကကုန္ေသာ ဘေလာ့ဂါ ဘေလာ့ဂီအေပါင္းတို႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကကုန္ )။ ခင္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ လက္ေဆာင္မေပးပါရေစနဲ႔လား မေရႊရိုစ့္ရယ္။ ဒီေလာက္မိတ္ေဆြေတြ မ်ားေနမင့္ဟာ။ ရွိစုမယ့္စု စည္းစိမ္ေလးပါ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းရေခ်ရဲ႕။ ခ်စ္တဲ့သူကိုေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးရေပသေပါ့။ ( မေပးလို႔ ဘယ္ရလိမ့္တုန္း၊ နဂါးမ်က္ေစာင္းထက္ ပါ၀ါပိုမ်ားတဲ့ အိမ္ရွင္မမ်က္ေစာင္းနဲ႔တိုးရင္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံေကသာေတြ ေျပာင္တလင္းခါရေခ်ရဲ႕။ ) ဘယ္လိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးေပးသလဲဆိုရရင္ျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ အႀကဳိက္ဆံုးပစၥည္းေတြကို တန္းစီစာရင္းျပဳစုၾကည့္ၿပီး ေစ်းအႀကီးဆံုးအရာကို ေရြးၿပီး၀ယ္ေပးရေပသေပါ့။ ( ဒီရက္မ်ဳိးမွ မ်က္ႏွာမရရင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မ်က္ႏွာရဖို႔လမ္းမျမင္ဘူး မဟုတ္လား။ ဗယ္လင္တိုင္းမွာ အျမန္အစားထိုးရင္ေတာင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ကေတာ့ အေကာက္ေတာ္ျဖည္ရတာနဲ႔တင္ ဖတ္ဖတ္ေမာရခ်ိမ့္။ )

♥ ခရစ္စမတ္မွာ အမွတ္တရေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးရင္ ေျပာျပေပးပါ။

မိဘအိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ခရစ္စမတ္က ကိုယ္နဲ႔ဘယ္ဆိုင္လိမ့္တုန္း။  အိမ္ရွင္မနဲ႔ ေတြ႕မွပဲ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရေတာ့ရဲ႕။ အိမ္ေထာင္သက္ပဲ ကိုးႏွစ္ထဲ၀င္လာမင့္ဟာ ခရစ္စမတ္အမွတ္တရေပါင္းက တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီး ရွိေပသေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္က ခရစ္စမတ္ညမွာ တပည့္ေတြနဲ႔ ထမင္းခ်က္ၿပီး စားျဖစ္ၾကတာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိလွပါရဲ႕။ ( ခရစ္စမတ္ အမွတ္တရေတြကို ပို႔စ္တစ္ခုေရးဖို႔ စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ေမးခြန္းထဲမွာ ထည့္မေျဖလိုက္တာ သည္းခံၾကကုန္ )

ရို႕စ္ရဲ႕ေမးခြန္းေတြက ေနာက္ဆက္တြဲ က်န္ပါေသးတယ္။

ဒီေမးခြန္းေတြကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးေမးခြန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အခုမွပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၀ဋ္လည္ပါေရာလား။ ေမးခြန္းေတြကလည္း လူႀကီးေတြ အေျဖရၾကပ္လွေခ်ရဲ႕။ ကိုင္း … ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္…ခ်ဲလက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီးခ်ဲၾကဦးစို႔ရဲ႕ …

♥ ႏွစ္သစ္ အႀကိဳညမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနခ်င္ပါသလဲ။

ေမးရက္ပါေပ့ကြယ္။ ေမးခြန္းသဘာ၀ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ အႏီွေမးခြန္းက “ ေခၚေမးခြန္း ” ျဖစ္ေနသကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ေရွးအထက္က၊ အသက္အသြင္၊ ငါခ်စ္ခင္တဲ့၊ ၾကင္သည္းအူ ” အိမ္ရွင္မနဲ႔အတူ မန္ယူပြဲေလးတစ္ပြဲေလာက္ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္သပ။ တဂ္စာေရးရမယ့္ က်န္ပုဂၢဳိလ္မ်ားလည္း ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေျဖၾကေလကုန္။

♥ New Year Eve မွာ countdown ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသလား။ အမွတ္တရမ်ား ရွိခ့ဲရင္ ေျပာျပေပးပါ။

ဦးဟန္ၾကည္သည္ မည္သည့္အခါကမွ်  ႏွစ္သစ္ကူး countdown မလုပ္ခဲ့ဖူးခဲ့ေလရာ အမွတ္တရလည္း မရွိခဲ့ပါေလ ( ဤကား သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္၏ ေလသံ )။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ေျဖေလ့ရွိတဲ့ လပတ္စာေမးပြဲအတြက္ ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္း၊ အေျဖလႊာေတြျပင္ဆင္ရင္း သူ႔ႏွစ္သစ္က သူ႔ဖာသာ ကူးသြားပါေလရဲ႕။ ႏွစ္သစ္တစ္ခါကူးတိုင္း အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးလာျပန္တာမို႔ အႏွီႏွစ္သစ္ကို သူ႕စရိတ္နဲ႔သူ လႊတ္ထားလိုက္တာ ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္ပါလား။ ( ႏွစ္သစ္မွာ အခ်စ္စစ္နဲ႔ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီေကာ )

 
♥ ႏွစ္သစ္ကို ကုန္ဆုံးေစခ်င္တ့ဲ ေနရာသီးသန္႔မ်ိဳး ရွိပါသလား။ အလည္အပတ္ အစီအစဥ္ ရွိ၊ မရွိ ေဖာ္ျပေပးပါ။

 စာမသင္ရ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို မျမင္ရရင္ ဖ်ားခ်င္၊ နာခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္ႀကဳိးစားၾကမယ့္ ခ်စ္စရာတပည့္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာပဲ ႏွစ္သစ္ေရာ ႏွစ္ေဟာင္းပါမက်န္ ကုန္ဆံုးခ်င္သပ။ ႏွစ္သစ္ကူးတစ္ရက္ေန႔မွာ ေျဖမယ့္ လပတ္စာေမးပြဲမွာ တပည့္ေတြ ရမွတ္ေကာင္းေကာင္းထြက္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကရင္ပဲ စိတ္ကူးထဲမွာတင္ သုခဘံုကို ေရာက္ေနမင့္ဟာ အလည္အပတ္ခရီးနဲ႔ သီးသန္႔ေနရာ ဘယ္လိုလိမ့္မလဲ။

♥ ႏွစ္သစ္မွာ New Year Resolution အေနနဲ႔ ဘာေတြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္တတ္ပါသလဲ။

သူ႕ဖာသာကူးသြားတဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးကို သတိေတာင္မထားမိတတ္တာေၾကာင့္ ဘာ resolution မွ မလုပ္ျဖစ္၊ ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္မွ မခ်ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိနွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ “ ဒီေန႔ အေကာင္းဆံုးႀကဳိးစားမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို အေကာင္းဆံုး သင္ၾကားမႈေပးမယ္ ” လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရိုးထံုးစံရွိတာေၾကာင့္္ အႏွီႏွစ္ကူးက်မွ တကူးတက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ေတာ့ပါ။ ရို႕စ္ေျမွာက္ေပးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရရင္ျဖင့္ ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ Land Cruiser သံုးစင္းနဲ႔ Marcedes ငါးစင္းေလာက္ ပိုင္ရမယ္္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရုံပါပဲ။

♥ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးသြားတ့ဲ အေပၚ လြမ္းေမာတသတာမ်ိဳး၊ အခ်ိန္ မကုန္ေစခ်င္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါသလား။

ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ယားလို႔ေတာင္မွ မကုတ္အားတာေၾကာင့္ ကုန္သြားတာေတြကိုလည္း မႏွေျမာသလို မေရာက္ေသးတာႀကီးကုိလည္း ရင္မခုန္မိရိုး အမွန္ပါ။ သူ႕ဖာသာ သြားခ်င္သလိုသြား၊ ကုန္ခ်င္သလို ကုန္မယ့္ အႏီွီအခ်ိန္ယႏၱယားႀကီးကို ရပ္ထားလို႔မွ မရတာကလား။ ရပ္လို႔မ်ားရခဲ့ရင္ျဖင့္လည္း တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ အသက္ ၂၀ ေလာက္ကတည္းက တစ္ခါတည္း အၿပီးရပ္ထားလိုက္ၿပီေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ကုန္သြားၿပီ၊ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးျပန္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းေဘာမဆိုက္ေသးဘူး၊ တစ္ႏွစ္တာ အေတြ႕အႀကံဳေတြလည္း ရခဲ့ၿပီ၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဆံပင္ေတြပိုၿပီး ေငြေရာင္လက္လာဦးမယ္လို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးၿပီးေပ်ာ္ပါေၾကာင္း။

♥ ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြေတြကို ပို႔စ္စကဒ္မ်ား၊ e-card မ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တာမ်ိဳး ရွိပါသလား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အႏွီလိုစိတ္ကူးမ်ုဳိး ေယာင္လို႔ေတာင္မွ မကူးရဲပါေၾကာင္း။ စာပို႔ဌာနရဲ႕ အလုပ္ေလးစားမႈေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလဆန္းေလာက္က ႀကဳိတင္ၿပီး ႏွစ္ကူးပို႔စ္ကဒ္ပို႔ထားမွ ႏွစ္ကူးေလာက္မွာ လိုရာေရာက္မွာ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ႏို၀င္ဘာမွာ ႏွစ္ကူးကဒ္ေတြကလည္း ဆိုင္ေပၚမွာ တင္မေရာင္းတာေၾကာင့္ ဆင္ေျခေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တစ္ခါမွ မပို႔ျဖစ္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ e-card ပို႔ဖို႔ဆိုတာကလည္း အင္တာနက္မရွိတဲ့ ေတာနယ္ေတြက ေဆြမ်ဳိးေတြအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နုိင္လိမ့္တုန္း။ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ လူကိုယ္တိုင္သြားပို႔ရမယ့္ကိန္း ျဖစ္တာမို႔ အႏွီအလုပ္မ်ဳိးကို လူျဖစ္ကတည္းက တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးပါေၾကာင္း။

♥ ထပ္ျပီး ျဖည္႔စြက္ ေရးခ်င္တာက....။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြကို သက္ဆိုင္ရာက ေမးခြန္း ၃၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ စာရြက္ေတြထုတ္ေပးၿပီး အေျဖခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကလည္း အေတာ္ကိုေျပာင္ေျမာက္တဲ့ေမးခြန္းေတြျဖစ္တာမို႔ မိတ္ေဆြအရာရွိ၊ အရာခံေတြ၊ စာေရး၊ စာခ်ီေတြ တသီတတန္းႀကီး တာ၀န္ကေန ရပ္စဲခံၾကရပါေရာလား။ ( အထုတ္ခံရတယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ) ဒီေမးခြန္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို နည္းဗ်ဴဟာဆင္ထားတာမ်ုဳိးမပါတာေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ သူရို႕သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အလုပ္မ်ားေနတုန္းမွာ စိတ္ေအးလက္ေအး ေျဖလိုက္ပါေၾကာင္း။         ။

ပါ၀ါ = လက္နက္ ? ပညာ ?

တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္နက္ရွိသူမွာ ပါ၀ါရွိတယ္…

တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းလာရင္ ပညာရွိသူမွာ ပါ၀ါရွိတယ္…

 

ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္က ပညာတတ္လူငယ္ေတြမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။

တျခားႏိုင္ငံက ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အခြင့္အေရးပိုင္း ၀င္ေငြပိုင္း တန္ဖိုးထားခံရမႈအပိုင္းေတြမွာ အစစအရာရာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနျပန္တာမို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္မယ္ဆိုလည္း အားငယ္စရာပါ။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ အေရးပါသေလာက္ အရာမေရာက္ၾကျခင္း ပါ။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးပါမႈအခန္းက႑ကို အမ်ားက လက္ခံလာၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အရာေရာက္မႈအခန္းက႑ကေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေနဆဲပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပညာရွင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပညာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ႏိုင္ၾကမယ့္ ျပည္ပတိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ ပညာတတ္ၿပီးသား ေခတ္လူငယ္ေတြအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ပညာကို တန္ဖိုးရွိရွိသံုးႏိုင္မယ့္ ေနရာေတြမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ေနရာရေအာင္ ႀကဳိးစားႏိုင္ၾကေပမယ့္ ပညာမတတ္ၾကေသးတဲ့ လူငယ္ေတြမွာေတာ့ အျမင္မွား၊ အယူအဆမွားေတြေၾကာင့္ ပညာရဲ႕ တန္ဖိုးကို အထင္ေသးကုန္ၾကတာ၊ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေနၾကတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။

လက္ရွိကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေနအထားအရ ပညာရွင္ေတြကို ထိုက္သင့္သေလာက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ပညာေရးကို ဥေပကၡာျပဳဖို႔ စိတ္ကူးရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။

ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ေနရာ၊ ေဒသကိုလုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲေလ့ရွိတာကို ေမ့ထားလို႔မရပါ။ ဒီအခ်က္ကို လူငယ္ေတြသေဘာေပါက္ေစဖို႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္နဲ႔ ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါက အမႈိက္ေကာက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အမႈိက္ပံုတစ္ပံုကိုေမႊရင္းက အေရာင္လက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ခဲေလးတစ္ခုကို ေကာက္ရပါသတဲ့။ ဘာေက်ာက္မွန္းမသိေပမယ့္ တန္ဖိုးရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္တာမို႔ ကေလးကလည္း အဲဒီေက်ာက္ကေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါေလေရာ။ လမ္းမွာ ဆုိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ဆို္က္ကားသမားက အဲဒီေက်ာက္ကို ေငြ ၁၀ ေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာက္ကေလးဟာ အမႈိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ တန္ဖိုး ၁၀ ရွိသြားပါၿပီ။

ဆိုက္ကားသမားကလည္း အဲဒီေက်ာက္ကို ကုန္စံုဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သြားျပၿပီးေရာင္းတဲ့အခါ ဆိုင္ရွင္က ၁၀၀ နဲ႔ ၀ယ္လို္္က္ပါသတဲ့။ ဆိုက္ကားသမားလက္ထဲမွာ ေက်ာက္တန္ဖိုးက ၁၀၀ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကုန္စံုဆိုင္ရွင္က ေက်ာက္ပြဲစားဆီမွာ ေက်ာက္ကိုေရာင္းလိုက္ျပန္ေတာ့ ၁သိန္းရပါေလေရာ။ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ေက်ာက္တန္ဖိုးက ၁ သိန္းျဖစ္လာၿပီေပါ့။ ေက်ာက္ပြဲစားက အဲဒီစိန္ရိုင္းတံုးေက်ာက္ကေလးကို က်က်နနေသြး၊ အေရာင္တင္ၿပီး ေစ်းကြက္မွာေရာင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သိန္းရာေက်ာ္တန္သြားပါေတာ့တယ္။

အထက္က ဥပမာမွာ ေက်ာက္ရဲ႕တန္ဖိုးက တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈ၊ တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈေပၚမူတည္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲသြားတာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုလွပါ။ တန္ဖိုးဆိုတာ သတ္မွတ္သူနဲ႔ပဲ ဆုိင္တာမဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က စိန္ျဖစ္ေနဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပါ။ တန္ဖိုးကိုနားလည္တဲ့ ေနရာမွန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုက္တန္တဲ့ တန္ဖိုးရလာမွာ ေသခ်ာေနၿပီးျဖစ္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရွင္ေတာ္ဘုရားက “ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ အဂၢံ၊ ဓနံ ” လို႔ ေဟာညြန္ျပေတာ္မူခဲ့တာပါ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕တုိင္းျပည္မွာ ပညာရွင္ကို ထိုက္သင့္တဲ့ တန္ဖိုးထားမႈမေပးႏိုင္ေသးတာ မျငင္းႏိုင္တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္စနစ္က အစခ်ီၿပီး ဒီဘက္ေခတ္အထိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနခြင့္ထိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကလည္း အင္မတန္ရွားပါးခဲ့ပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး နယ္ေျမလုတိုက္ပြဲ၊ နန္းလုတိုက္ပြဲ၊ ဂုဏ္သိကၡာတိုက္ပြဲေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာၾကားမွာ လူးကာလွိမ့္ကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ပါ။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္၊ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ဖို႔ မဆံုးႏို္င္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ၾကရျပန္ပါေသးတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ႀကံဳရျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြၿပီးျပန္ေတာ့လည္း လူမ်ဳိးေရး နားလည္မႈလြဲမွားမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြက ဒီေန႔အထိ မဆံုးႏိုင္ေသးပါ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ မေသရုံတမည္ ရုန္းေနကန္ေနရရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုတိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္တိုင္းျပည္မဆို ခြန္အားဗလႀကီးမားတဲ့သူ၊ လက္နက္ရွိတဲ့လူေတြကို ဦးစားေပးၾကရမွာပါ။ လက္နက္ပိုင္တဲ့လူေတြကပဲ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ၾကမွာပါ။ ကမၻာ့ရာဇ၀င္မွာ ဘယ္တိုင္းျပည္ကိုၾကည့္ၾကည့္ ဒီသေဘာတရားဟာ မလြဲႏိုင္တဲ့ နိယာမတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ျပန္ရင္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ုဳပ္အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဘယ္မွာျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး တည္ၿငိမ္မႈရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ထူေတာင္ဖို႔အေရးမွာ ပညာရွင္ေတြ၊ ပညာတတ္ေတြဟာ အေရးႀကီးပုဂၢဳိလ္ေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီပညာတတ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးေနရာဌာနေတြမွာ တာ၀န္ယူခြင့္ ရကိုရလာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တည္ၿငိမ္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ လက္နက္အင္အားလိုသလို တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပညာလိုအပ္ေနလို႔ပါ။ ဒီအခ်ိန္ဒီကာလကို ေရာက္မလာဘဲ အလဟႆပ်က္စီးသြားတဲ့ တိုင္းျပည္ရယ္လို႔ ကမၻာ့သမိုင္းမွာေတာင္မရွိခဲ့ဘဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္က်မွ ပညာတတ္ေတြဟာ အနာဂတ္ကာလေတြအထိ ေအာက္က်ေနာက္က်ေနၾကရမယ္ဆိုတာ လံုး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာပဲ မဟုတ္ပါလား။

လက္နက္ေခတ္ႀကီးမွာ လက္နက္ကိုင္သူဟာ အင္အားႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္ဖို႔ဆိုတာ ပင္ပန္းတႀကီးဖန္တီးယူရတဲ့ အေရးကိစၥမဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကာလမ်ဳိးမွာ ပါ၀ါရဖို႔ဆိုတာ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရင္းတည္ၿပီးႀကဳိးစားဖို႔လည္း မလိုပါ။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိေလးကို အရင္းတည္၊ လူစုၿပီး လက္နက္ကိုင္ရုံနဲ႔တင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အာဏာပါ၀ါက ေျပးမလြတ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တည္ၿငိမ္မႈရလာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာလိုအပ္တဲ့ ပညာလက္နက္ကိုရဖို႔ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ မရႏိုင္ပါ။ ထိုက္သင့္တဲ့ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ စိတ္ဓာတ္၊ ဇြဲစတာေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္နံမွ ရႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါတင္မကဘဲ ပညာေရးဟာ တစ္ကုိယ္ရည္ႀကဳိးစားမႈကို အေျခခံထားျပန္တာမို႔ အုပ္စုအားကိုးနဲ႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးလုပ္ေနရုံနဲ႔လဲ ရႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။ လိုအပ္လာခ်ိန္ေရာက္မွ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ယူလို႔လည္း မရႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကတည္းက ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ႀကဳိးစားထားမွပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလည္း လိုအပ္လာတဲ့ အေျခအေနမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေခတ္ဆိုတာ ရပ္တန္႔ေနတဲ့အရာမဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲကုန္သြားသလို၊ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးျပင္းလာေနသလို ေခတ္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲေနမွာပါ။ ဘယ္အရာမွ အၿမဲဆိုးသြမ္းပ်က္စီးေနတယ္ဆိုတာ မရွိရိုးအမွန္ပါ။ အနိစၥတရားရဲ႕ နိယာမေအာက္မွာ အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဟာ တစ္လွည့္စီေနရာရစၿမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿငိ္မ္းခ်မ္းလာတဲ့အခ်ိန္လည္း အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူး၊ ရန္မျဖစ္ဖူးဘဲနဲ႔ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ သတ္ျဖတ္ေနၾကရတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား မက္မက္စက္စက္ တစ္သက္လုံုးလုပ္ၾကပါလိမ့္မလဲ။ သူ႕အသက္ကို ကို္ယ္သတ္သလို ကိုယ့္အသက္ကို သူမ်ားသတ္မွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ဘယ္လူမ်ဳိး၊ ဘယ္လူတန္းစားကမ်ား ျမတ္ႏိုးပါ့မလဲ။ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို ေရာက္လာဦးမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာ တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္ဖို႔ ပညာတတ္ေတြကို ေနရာမေပးခ်င္လို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္အခါမ်ဳိးေရာက္ရင္သာ ပညာတတ္ေခတ္လူငယ္ေတြဘက္က ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြမေပးၾကဘဲ တုိင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အင္တိုက္အားတိုက္ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ေရႊႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အျမင့္ဆံုးျမွင့္တင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ထိုက္သင့္သေလာက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေသးတဲ့၊ ေနရာမရေသးတဲ့ ဒီေန႔အခ်ိန္အခါမွာ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ပညာ၊ ကိုယ့္သိကၡာကို သူမ်ားသတ္မွတ္ေပးတဲ့ ေစ်းေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်၊ စိတ္ညစ္ေနတာမ်ုုဳိး မျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ့္ဖာသာျမွင့္တင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ကို ျမင့္ျမင့္မားမားထားဖို႔၊ ပညာမတတ္ေသးတဲ့လူငယ္ေတြကလည္း မ်က္ေတာင္ေမႊးတဆံုးကိုပဲ မၾကည့္ဘဲ အနာဂတ္အတြက္ အရင္းအႏွီးျဖစ္တဲ့ ပညာေရးကိစၥကို အားသြန္ခြန္စိုက္ႀကဳိးစားဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါရဲ႕။    ။

ပံုေတြကို Google ကေန ရွာထားပါတယ္ . . .

အေမဂ်မ္းတို႔ရြာ . . .

 ညေန ၆ နာရီ . . .

မီးတစ္ခ်က္ျပတ္မည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မီးျပန္လာမည္။

ကိစၥမရွိပါ။ မီးျပန္လာသည္ပဲ။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ႏွင့္ေတာ့ မည္သည့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွလည္း ဆိုးဆိုးရြားရြား ထိခိုက္မည္မဟုတ္။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးေနလွ်င္ေတာ့ UPS ခံမထားလွ်င္ လုပ္သမွ် အလုပ္အားလံုး တစ္ကျပန္စရေပမည္။ ကိုရီးယားကားၾကည့္ေနၾကေသာ ပရိသတ္မ်ား ကိုရီးယားတိုင္းျပည္မွ ေရႊျမန္ျပည္သို႔ စကၠန္႔ပိုင္းခန္႔ ျပန္ေရာက္လာၾကမည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ကိုရီးယားတိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္မည္မွာမလြဲ…။

သို႔ေသာ္ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းသည္ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢဳိလ္မ်ားအတြက္ စိန္စီထားေသာ စကၠန္႔မ်ားျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းကေလးအတြင္း ရလိုက္ေသာ အက်ဳိးခံစားမႈမ်ားကို တစ္လစာေပါင္းလိုက္လွ်င္ ဇနီးမယားကို မ်က္ႏွာလုပ္ရန္၊ သမီးသားတို႔ ျဖဳန္းတီးရန္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အႏွိပ္ခန္းသြားရန္ လံုေလာက္ရုံမွ်မက ပိုလွ်ံေနေသးေသာ ေငြပမာဏကို ရႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

အဘယ္ေၾကာင့္၊ အဘယ္ပုဂၢဳိလ္မ်ားအတြက္ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းက လြန္စြာတန္ဖုိးရွိေနရပါသနည္း…

အေျဖကရွင္းသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မီးျပတ္အၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မီးျပန္အလာတြင္ ေဆာင့္တက္လာေသာ လွ်ပ္စစ္မီးအားေၾကာင့္ မီတာသံုးေလးပတ္ေလာက္ ၀ီခနဲလည္သြားတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ မီတာသံုးပတ္ပဲ လည္သည္ထားဦး ယူနစ္တစ္၀က္ေလာက္ မီတာခ ပိုရသြားေသာေၾကာင့္ တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ ေငြ ၁၀၀က်ပ္၀န္းက်င္ခန္႔သည္ လွ်ပ္စစ္ရုံးအတြက္ ေဘးေပါက္မဟုတ္ေသာ၊ အလည္ေပါက္ ၀င္ေငြအျဖစ္ အခန္႔သား ၀င္ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။ မီတာလံုးေရေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီေနေသာ ဤေဒသတစ္ခုမွ တစ္ရက္လွ်င္ သိန္းခ်ီေနေသာ အဆိုပါ၀င္ေငြသည္ ဖ်တ္ခနဲတစ္ခ်က္ ျပတ္သြားၿပီး ျပန္လင္းလာေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမွ ရလိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ မည္သူမွ သတိမထားမိသည္ျဖစ္ေစ၊ သတိထားမိပါလွ်က္ႏွင့္ ေလကုန္မခံလိုေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာၾကသည္ျဖစ္ေစ စိန္စီထားေသာ ထိုစကၠန္႔ငယ္မ်ားမွ အမွတ္ထင္ထင္၀င္လာေသာ ေငြမ်ားကား ဆရာသမားတို႔၏ အိပ္ကပ္အတြင္း၀ယ္ အခန္႔သား၊ အစန္႔သား ၀င္ေရာက္ေနရာယူေနသည္မွာ တစ္လေက်ာ္၍ ႏွစ္လနီးပါးပင္တိုင္ေနခဲ့ေပၿပီ။

တိုက္ရိုက္မီတာ၊ တစ္ဆင့္ခံမီတာ စသည္ျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ရယူသံုးစြဲေနၾကရေသာ ဤေဒသတြင္ ေကာက္ယူေသာ မီတာခမ်ားက ကြာျခားလွသည္။ တိုက္ရိုက္မီတာသမားမ်ားမွာ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မ်ားျဖစ္ေလ့ရွိၾကၿပီး မီတာခတစ္ယူတစ္လွ်င္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ က်သင့္ေသာ္လည္း ထိုမီတာမ်ားထံမွ တစ္ဆင့္ျပန္သြယ္ယူၾကရေသာ ဆင္းရဲသားမ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္မီတာမရွိသူမ်ားမွာ တစ္ယူနစ္လွ်င္ ၂၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးၾကရသည္။ တစ္ရက္လွ်င္ ေငြ ၁၀၀ ေက်ာ္အလဟႆျဖစ္ျခင္းက မဆိုစေလာက္ေသာ္လည္း ရထားေသာ အခြင့္အေရးကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္းက မေက်နပ္စရာေကာင္းလွသည္။ အဆိုးဆံုးက က်န္ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားအားလံုးကို မသိနားမလည္၊ လူႏုံ၊ လူညံ့ဟု ယူဆလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္လိုၾကေသာ ေလာကလူသားမ်ားကား ၿဗဟၼစိုရ္တရား ဟူသည္ကို ၾကားဖူးၾကဟန္မတူ။ တရားပြဲႀကီးမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းသည္း ၀ွဲခ်ီးက်င္းပျခင္း၊ ကမၸည္းထိုး၍ သိန္းသန္းခ်ီလွဴဒါန္းျခင္းအလုပ္ကိုသာ စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ၾကၿပီး ရွင္ေတာ္ဘုရား၏ ႏႈတ္ႃမြတ္တရားေတာ္မ်ားကိုမူ အေျခခံက်င့္၀တ္ငယ္ျဖစ္သည့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကိုမွ် လိုက္နာျခင္းမရွိၾကေတာ့။ လဲေနသူထူေပးပါဟူေသာ သူငယ္တန္းဖတ္စာတြင္းရွိ စာေၾကာင္းသည္လည္း မည္သည့္အရပ္သို႔ ခရီးထြက္သြားသည္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။  ႏိုင္ငံတကာက သနားၾကင္နာစြာျဖင့္ ကယ္တင္ရန္ႀကဳိးစားေနၾကေသာ္လည္း ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းကမူ  လက္ဦးသူက ဓားပါးပါးျဖင့္ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းေနၾကျခင္းက ရင္နာစရာေကာင္းလြန္းလွသည္။

ငယ္စဥ္အရြယ္ ကေလးဘ၀က ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ေသာ နတ္သမိုင္းတစ္ပုဒ္၌ ၃၇ မင္းနတ္စာရင္းတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ အေမဂ်မ္းသည္ မီးႏွင့္ေရကို ႏိုင္နင္းသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ နတ္ကႏၷားပြဲမ်ားတြင္ မီးထြန္းထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္ ေလးငါးတိုင္၏ မီးညႊန္႔မ်ားကို အေမဂ်မ္း၀င္ပူးေနေသာ နတ္၀င္သည္က ပါးစပ္ထဲထည့္၍ မပူမေလာင္ ၀ါးၿမဳိျပသည္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ပူေလာင္လွေသာ ဖေယာင္းတိုင္မီးညႊန္႔သည္ နတ္၀င္သည္၏ ခံတြင္းကို ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းမရွိ။ အဆိုပါ မီးစားျပေသာ ျပကြက္ေၾကာင့္ နတ္၀င္သည္သည္ ပို၍ထင္ရွားလာသည္၊ တန္ခိုးထြားလာသည္၊ ပူေဇာ္ပသသူ မ်ားလာသည္။ မီးကိုႏိုင္နင္းေသာ၊ မီးကို စားျပႏိုင္ေသာ အေမဂ်မ္းပါေပ။

ယခုလည္း မီးကိုႏိုင္နင္းေသာ၊ ထားရာေန၊ ေစရာသြားေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေသာ အေမဂ်မ္းလက္သစ္မ်ားကို ေတြ႔ေနရျပန္ေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုအေမဂ်မ္းလက္သစ္မ်ားသည္ ပ၀ါအနီကို ရင္ဘတ္တြင္ စည္းေႏွာင္မထားၾက၊ မဂၤလာရယ္မွ မ႑ဳိင္ေလ…အစခ်ီေသာ နတ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း မသီဆိုၾက၊ လမ္းဆံုလမ္းခြတြင္ထိုးထားေသာ ကႏၷားဖ်င္းမ်ားတြင္ မူးယစ္ရီေ၀စြာျဖင့္ ေျခလက္တို႔ကို ေျမွာက္ခ်ီၿပီး ကခုန္ျခင္းမရွိၾကေတာ့။ သူတို႔သည္ ခမ္းနားေသာ တိုက္အိမ္ႀကီးမ်ားတြင္ ေနၾက၏။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားမ်ားကို စီးၾက၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွလာေသာ ယစ္ေရႊရည္ကို မွီ၀ဲၾက၏။ မဒီကညာအနိပ္မ်ားၿခံရံကာ ဘီယာကို ႏွိပ္ၾကကုန္၏။ ညွီနံ႔သင္းေသာ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ားတြင္သာ သီခ်င္းဆိုၾက၏။ ေငြစကၠဴမ်ားကို ေရတြက္ရျခင္းေၾကာင့္ ေညာင္းညာပင္ပန္းၾကေသာအခါမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စကားကို ျမန္မာမႈျပဳ၍ “ မာဆတ္ ” ဟုေခၚေ၀ၚၾကေသာ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔သြား၍ အေညာင္းအညာေျဖၾကကုန္၏။ မီးကိုစားပံုျခင္းတူေသာ္လည္း အက်ဳိးရပံုျခင္းကား မတူၾကေတာ့ေခ်။ ေခတ္သစ္အေမဂ်မ္းမ်ားကို မူလလက္ေဟာင္း အေမဂ်မ္းျမင္လွ်င္ မိမိထက္ တန္ခိုးပါ၀ါပိုမိုႀကီးမားေနေသာ ထိုသူမ်ားကို အံတုရန္ မစြမ္းသာေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို္္ယ္ကို မေလာင္ေလာင္ေအာင္ မီးျဖင့္ၿမွဳိက္ၿပီး နတ္စိမ္းဘ၀မွ နတ္က်က္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းရွာမည္ထင္၏။

ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့အံခဲ့ရေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းစာတစ္ပုဒ္တြင္ “ ဘူလင္ဂ်ာပူးဟုေခၚေသာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ေစ်းဆြဲျခင္း၊ ေစ်းကစားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ စပါးေစ်းမ်ား က်ဆင္းၿပီး လယ္သမားမ်ား ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကသည္ ” ဟူေသာ စာတစ္ေၾကာင္းကို မွတ္မွတ္သားသား ရွိေနမိသည္။ “ ေစ်းဆြဲျခင္း၊ ေစ်းကစားျခင္း ” ဟူသည့္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ေသးေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀က ထိုစာေၾကာင္း၏ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာသေဘာမေပါက္ခဲ့ဘဲ စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရရန္ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ႏႈတ္တိုက္အာဂံုေဆာင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ႀကီးရင့္လာ၍ ေလာကအေၾကာင္းကို နားလည္စျပဳလာေသာ ယခုအခ်ိန္ေရာက္ကာမွ “ မီးဆြဲျခင္း၊ မီးကစားျခင္း ” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရဆန္းႏွင့္ ႀကံဳေနရျပန္ေခ်ၿပီ။ ထိုေ၀ါဟာရဆန္းကို ေကာင္းစြာနားလည္ၿပီး ထိုေ၀ါဟာရ၏ အဓိပၸာယ္အတိမ္အနက္၊ အက်ဳိးဆက္ အနည္းအမ်ားကို ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေသာ္လည္း လူမႈေရးစာေမးပြဲတြင္ ေလာက၀တ္ဘာသာရပ္၌ အမွတ္ေကာင္းမရမည္ကို စိုးရိမ္ရျပန္ေသာေၾကာင့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏိုင္ျပန္ပါေခ်။ ဆိုးရြားလွေသာ ကံၾကမၼာကိုသာ မ်က္ေမွာက္ျပဳရေတာ့မည့္ႏွယ္ ရွိေခ်ေတာ့သည္။

လူထုဦးလွ၏ “ ေက်ာင္းကန္အနီးမွ ျမန္မာပံုျပင္မ်ား ” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ဘာသာျပန္ထားေသာ Too much knowledge maketh fools “ အတတ္ၾကဴး၊ အရူးျဖစ္ ” ဟူေသာ သင္ခန္းစာကို ယေန႔ေခတ္ အဂၤလိပ္စာျပဌာန္းစာအုပ္တြင္ ဖတ္မိသည့္အႀကိမ္တိုင္း မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးမိရသည္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ အတတ္၊ အသိႏွင့္ သတိတို႔ သင့္တင့္မွ်တစြာ မယုတ္မလြန္ ရွိေနပါလွ်က္ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိျခင္းကလည္း အရူးျဖစ္ေစသည္ဟုပင္ သင္ခန္းစာကို ျပင္ဆင္ခ်င္စိတ္လည္း တဖြားဖြားေပၚမိတတ္စၿမဲ။  ျမင္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ား၊ ၾကားေနေသာနားမ်ားက မလိမ္ညာတတ္ၾကျခင္းသည္လည္း မ်ားစြာစိတ္ညစ္ညဴးေစျပန္၏။ အျမင္၊ အၾကားအာရုံတို႔သည္ ဦးေဏွာက္အာရုံလႈိင္းမ်ားအတြင္း ေကာင္းမြန္ၿငိမ္သက္စြာ မေနတတ္ၾက။ အသိစိတ္၊ မသိစိတ္တို႔ကို ႏႈိးဆြၾကျပန္သည္။ ေလာကပါလေပတံျဖင့္ တိုင္းထြာ စံယူၾကျပန္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ထိုအသိစိတ္၊ မသိစိတ္တို႔သည္ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ားအျဖစ္ ထြက္လာခြင့္ကား မရွိျပန္ပါေခ်။ ကေမာက္ကမႏိုင္လွေသာ ေလာက၏ ေမာစရာမ်ားကို၊ ရယ္စရာမ်ားျဖစ္ေအာင္ ႏြားပိန္အသားျဖည့္ၾကည့္နည္းျဖင့္ စိတ္ကိုေျဖရင္း ၿပံဳးမ်က္ႏွာဖံုးတုတစ္ခုကို တပ္ထားရျခင္းသည္ကား ပင္ပန္းလွေပစြ။ ထိုအၿပံဳးသည္ ေထ့ၿပံဳး၊ ေလွာင္ၿပံဳး၊ မခ်ိၿပံဳးသာျဖစ္ေၾကာင္း မိမိကို္ယ္မိမိသာ နားလည္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း လြန္စြာမွ ေပ်ာ္ဖြယ္၊ မက္ဖြယ္၊ စက္ဖြယ္၊ ခ်စ္ၾကည္ညဳိဖြယ္ေကာင္းလွေသာ လူ႕အႏၶမ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာ္၀င္စီးေျမာကာ အေမဂ်မ္းတို႔ေဒသတြင္ ထမင္းနပ္မွန္ေရးအတြက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ရုန္းကန္ရင္း . . . ။                       ။ 

စာႁကြင္း . . .

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လခြဲေလာက္က ေရးထားျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္ပါ။ ပို႔စ္ေရးၿပီး တင္မယ္လုပ္တဲ့ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ပို႔စ္ထဲကလို မီးမပ်က္ေတာ့ဘဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မီးလာေနတာ အခုအခ်ိန္အထိပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ေဆးဆန္ဆန္ေရးထားျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အေရးအသားကို ကိုယ္သေဘာက်တာေၾကာင့္ မျပင္ေတာ့ဘဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ အႏုပညာကို အႏုပညာလို႔ပဲယူဆၿပီး သတင္းအခ်က္အလက္ကို ဦးစားမေပးဘဲ ဖတ္ၾကဖို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။           ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ မဆလာ . . .

“ ပညာရွာစဥ္

အသည္းနန္းပလႅင္မွာ

အခ်စ္ဘုရင္ကို နန္းမတင္ႏွင့္ ”

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက စာသင္ႏွစ္ကုန္ခါနီးလို႔ Autograph ေတြ အျပန္အလွန္ေရးၾကတဲ့အခါတိုင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရတဲ့ ကဗ်ာစာသားေလး တစ္ပိုင္းတစ္စပါ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြလည္း အႏွီ အခ်စ္ဘုရင္လက္ထဲမွာ ဘ၀ထီးနန္းကို ေစာေစာစီးစီးမအပ္ရဖို႔ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကာကြယ္ခဲ့ရပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒုကၡသုကၡကင္းကင္းနဲ႔ လူငယ္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြမွာေတာ့ ေမြးကတည္းက အခ်စ္ကို အိမ္ေရွ႕စံရာထူးေပးထားသလားထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ လူမွန္းသူမွန္းသိတာနဲ႔တၿပဳိင္နက္ အသည္းပလႅင္ထက္မွာ ေမာင္မင္းႀကီးသားက အခန္႔သာစံျမန္းပါေတာ့တယ္။

လူငယ္ဘ၀ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ခင္ခင္မင္မင္ သြားၾကလာၾက၊ စၾကေနာက္ၾကရမွ ပီျပင္တဲ့အရသာကို ခံစားႏိုင္မွာပါ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူငယ္ဘ၀ကလည္း စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားလိုက္လာလိုက္၊ လည္လိုက္ပတ္နဲ႔ က်က်နနကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တာမို႔ ထိုက္တန္တဲ့လူငယ္ဘ၀ကို တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြခမ်ာ ျဖဴစင္ပြင့္လင္းၿပီး အင္မတန္မွေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္ဘ၀ကို ေစာေစာစီးစီး ဆံုးရႈံးေနၾကရတာျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါရဲ႕။ ေက်ာင္းေနတဲ့ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ မလိုအပ္ဘဲ စာသင္ခ်ိန္ေတြယူလြန္းတဲ့ ေက်ာင္းေတြေၾကာင့္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေက်ာင္းစာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္လြန္ရလို႔ ကစားခ်ိန္၊ လည္ခ်ိန္ပတ္ခ်ိန္နည္းရတဲ့ၾကားမွာ ကိုကို၊ ေမာင္ေမာင္၊ ခ်စ္မမ၊ ခ်စ္ညီမ ေတြနဲ႔ ခ်စ္ရည္လူးဖို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကရျပန္တာေၾကာင့္ ျပန္မရတဲ့ လူငယ္ဘ၀ေတြဟာ ဗုံမဟုတ္၊ ပတ္မဟုတ္နဲ႔ အလဟႆျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။

လူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါတိုင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို စိတ္၀င္စားစိတ္ဟာ သေႏၶအရ၊ ဗီဇထဲမွာ ေမြးကတည္းက ရွိေနခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဥာဏ္ရည္နိမ့္ပါးတဲ့ တိရစၧာန္ေတြက ဖိုမစပ္ယွက္ရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဗီဇကို အသံုးခ်ၾကေပမယ့္ ဦးေဏွာက္အဖြံ႕ၿဖိဳးဆံုး လူသားေတြကေတာ့ အခ်စ္၊ ေမတၱာဆိုတဲ့ အကြယ္အကာတစ္ခုေအာက္မွာ ဗီဇစိတ္ကို ေဖာက္ခြဲၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ Love is disguised in sex လို႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြက ဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီကိစၥဟာ ဗီဇကိုအရင္းခံၾကတာမို႔ စြဲလမ္းေစတဲ့ အရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ အသိဥာဏ္က ဗီဇစိတ္ကို အေကာင္းဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးခင္မွာ ဗီဇစိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မိရင္ေတာ့ ေသာက္ေလေသာက္ေလငတ္မေျပတဲ့ ဒီတဏွာေတာမွာ ပက္လက္ေျမာမွာေသခ်ာပါေတာ့တယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ုဳပ္ႏိုင္သူေတြအတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုးပဲ့ကိုင္ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ လိုအပ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြကို အဲဒီအခ်စ္ဆီက ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းခ်ုဳပ္ႏိုင္သူေတြအတြက္ အခ်စ္ဟာ အဖ်က္သမား ရန္သူစစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ည့ံမႈ၊ ယံုၾကည္ခ်က္က်ဆင္းမႈေတြကို အခ်စ္လို႔ ေခါင္းစဥ္မွားတပ္ၿပီး ေတြေ၀ရႈံးနိမ့္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕တန္ဖိုးေတြ ပ်က္သုဥ္းရပါလိမ့္မယ္။ အခ်စ္အတြက္ အသက္ကိုစြန္႔မယ္ဆိုတဲ့ “ ရင္ၿငိမ္းပြင့္ ” ေနာက္ကိုလိုက္္ရဖို႔လည္း မ်ားပါတယ္။ ဥပမာေပးရရင္ အခ်စ္ဟာ မီးနဲ႔တူလွပါရဲ႕။ အသံုးခ်တတ္သူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးအသံုး၀င္ၿပီး ဘ၀တန္ဖိုးကို ျဖည့္စြက္ေပးမွာျဖစ္ေပမယ့္ အသံုးမခ်တတ္သူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀ပ်က္၊ စီးပြားပ်က္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါလား။

အခ်စ္ဟာ သိပ္သည္းလွ်ဳိ႕၀ွက္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာမို႔ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးမွာေနရာယူထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္လည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ကုသိုလ္ရေစမယ့္ ေမတၱာစိတ္ကအစထားလို႔ ညစ္ႏြမ္းေစတဲ့ တဏွာေလာဘစိတ္အထိ အမ်ဳိးအစားေပါင္းမ်ားစြာ သရုပ္ခြဲႏိုင္တဲ့ ဒီအခ်စ္စိတ္ကို ဘ၀အတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေအာင္ သံုးဖို႔အေရးဟာ အေျပာမလြယ္သလို အလုပ္လည္းခက္လွပါရဲ႕။ အခ်စ္ဆီကရမယ့္ ေကာင္းက်ုဳိးနဲ႔ ဆိုးက်ဳိးဟာလည္း အလႊာပါးပါးေလးပဲ ကြာျခားတာကလား။ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလို ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ မ်က္ႏွာစာႏွစ္ဖက္ကို ဥာဏ္မမီဘဲ ကံအားကိုးနဲ႔ ဗလာခ်ီၿပီး ဇြတ္တိုးလိုက္မိရင္ အက်ဳိးနည္းဖို႔က ရာႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားလွပါတယ္။

“  ဥာဏ္မခိုင္၊ ကံကိုင္လို႔တိုးရင္ျဖင့္

ဆိုးက်ဳိးေတြ ေတာင္လိုပံုပါလို႔

ခ်စ္ေမွာ္ရုံတဏွာေၾကာမွာ

နစ္ေျမာကာ ေခြယိုင္ႏြမ္းေႁကြေလ်ာ့

နည္းေပါ့ကိုယ္က်ဳိး ”

( ဟန္ၾကည္ )

ဒါေၾကာင့္ ဆႏၵကို အသိဥာဏ္ခၽြန္းမအုပ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ မာယာေတာနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

 

“ အခ်စ္ဆိုတာ မဆလာနဲ႔တူတယ္ ” လို႔ ဦးဟန္ၾကည္က ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။

ဘ၀နဲ႔တူတဲ့ ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္မွာ အခ်စ္နဲ႔တူတဲ့ မဆလာျဖဴးလိုက္ရင္ အင္မတန္မွ အရသာရွိၿပီး ထူးျခားေကာင္းမြန္သြားမွာ မလြဲပါ။ ၾကက္သားနဲ႔ မဆလာဟာ လိုက္ဖက္ညီလွသလို အခ်စ္နဲ႔ဘ၀ဟာလည္း အညီညြတ္အသင့္ေတာ္ဆံုး အတြဲအဖက္မဟုတ္ပါလား။ မဆလာမပါတဲ့ ၾကက္သားဟင္းဟာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏို္င္သလို အခ်စ္မပါတဲ့ဘ၀ဟာလည္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏုိင္မွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။

အရသာရွိလွတဲ့ ၾကက္မဆလာဟင္း ...

ဒါေပမယ့္ မဆလာမပါတဲ့ ၾကက္သားဟင္းဟာ အနံ႔အရသာ အားနည္းတာကလြဲလို႔ သူ႕ခ်ည္းပဲ စားလို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္သားမပါတဲ့ မဆလာကိုေတာ့ သူ႕ခ်ည္းပဲစားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မဆလာခ်ည္းစားလိုက္မိရင္ ရင္ပူပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ အခ်စ္မပါတဲ့ ဘ၀ဟာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္ေကာင္းႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ ရပ္တည္လို႔ေတာ့ ရႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ ဘ၀မပါတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ အရသာမေတြ႕ဘဲ ရင္ပူရုံပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕ကလူေတြ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကိုၾကည့္ပါ ဘ၀မပါတဲ့ အခ်စ္၊ ၾကက္သားမပါတဲ့ မဆလာေၾကာင့္ ပူေလာင္ခံစားေနၾကရတာေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီးေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ concept, hypothesis မဟုတ္ပါ။ ထာ၀ရမွန္ကန္ခ်က္ Theory ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

 

 

မဆလာရဲ႕ ပါ၀င္ပစၥည္းေတြ ...

 

အဲဒီ Theory ကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ဘဲ ယုန္မရခင္ သံပုရာရွာသလို ဘ၀ကို ခိုင္ခုိင္မာမာ မတည္ေဆာက္ႏို္င္ေသးဘဲ အခ်စ္ကို စမ္းသပ္မိရင္ေတာ့ -

“ အခ်စ္ဆိုတာ ပူေလာင္တဲ့ မီးေတာက္ငယ္တစ္ခု …

ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ … စဥ္းစားၾကည့္ပါအခု … ”

ဆိုတဲ့ လွ်ံထြန္း(ျမန္မာစာ)ရဲ႕ သီခ်င္းကို တစ္ေယာက္တည္းေအာ္ဆိုရင္း အခ်စ္ရဲ႕ က်က်နန ျပစ္ဒဏ္ေပးမႈကို လွလွပပႀကီး ခံစားရုံပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ဗိုက္ထဲမွာ အစာရွိဦးမွျဖစ္တာမို႔ ဘ၀က ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိတဲ့အခါမွာ ၀မ္းေရးအတြက္ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔တင္ အခ်စ္ရဲ႕ေျခရာ အလြမ္းလည္း သက္ဆိုးရွည္ရွာေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ လူသားေတြသာ ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ေလာကရဲ႕ အမြန္ျမတ္ဆံုးလက္ေဆာင္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလက္ေဆာင္ကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ကလည္း အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ျခေသၤ့ဆီဟာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔မွပဲ ထိုက္တန္တာပါ။ ထို႔နည္းတူ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာလည္း ထိုက္တန္တဲ့ တည္ေဆာက္မႈ၊ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ဘ၀အိမ္မွာပဲ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲပါလိမ့္မယ္။ ဆင္းရဲျခင္းက အိမ္ေရွ႕တံခါးက ၀င္ေရာက္လာရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာခမ်ာ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ခုန္ခ်ထြက္ေျပးရမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ကိုမွ ဘ၀ထင္ၿပီး၊ အခ်စ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ မွန္ကူကြက္ေအာက္မွာ သိမ္ေမြ႕ၾကည္သာတဲ့ သိဂၤါရ ရသကို ညံ့ည့ံသက္သက္ ခံစားရႏိုင္ေစဖို႔ ဘ၀ကို အရင္တည္ေဆာက္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

တကယ္လို႔မ်ား ဘ၀ကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးခင္၊ ဘ၀ပန္းတိုင္ကို မျမင္ႏိုင္ေသးခင္မွာ အခ်စ္ဘုရင္ကို နန္းတင္ခ်င္စိတ္၀င္လာခဲ့ရင္ေတာ့ မီးဖိုေဆာင္ထဲက မဆလာတစ္ထုပ္ကို ေရေဖ်ာ္ၿပီး ေသာက္ၾကည့္လိုက္ဖို႔ပဲ အႀကံေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။             ။   

မေ၀ခင္က ေႁကြႏွင့္သည္ . . .

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္

ေက်ာင္းပ်က္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီမို႔ ညေနက အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ႕ မိဘေတြအိမ္ဘက္ကို လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ပဲ ၀င္စံုစမ္းမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသူဘယ္ေပ်ာက္ေနသလဲလို႔ ေမးမိတဲ့အခါ ေက်ာင္းသူရဲ႕ အေမျဖစ္သူက မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ “ ကၽြန္မတို႔လည္း အဲဒါကိုပဲ လိုက္စံုစမ္းေနတာပါပဲ ဆရာရယ္ ” လို႔ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္လို႔ေတာင္ အပ်က္မခံတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ တစ္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားရေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာနဲ႔အညီ ၂၀၁၁-၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အေတာင္ေပါက္သြားပါၿပီ။

သင္ၾကားမႈသက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သတိထားမိသေလာက္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဒီဘက္ေဒသမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်တာ၊ မိန္းမခိုးေျပးၾကတာ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အထက္ကေျပာခဲ့သလို တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ မွန္မွန္ႀကီး ခိုးရာလိုက္ၾကပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာပို႔ရမလိုလိုပါ။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဗဟုသုတ၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ ဘာသာေရးပါမက်န္ အၿမဲသြန္သင္ဆံုးမေပးေနတဲ့ၾကားက ေဗြေဖာက္ေဖာက္ေနၾကတာေတြကို ေတြ႕ေနရတာမို႔ ဥေပကၡာပါရမီကိုပဲ ေျပာင္းၿပီးျဖည့္ရေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနရပါၿပီ။ ေလာကကို အလွဆင္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြ တသီတတန္းနဲ႔ စိုက္ထား၊ ပ်ဳိးထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြ ေ၀ကာနီး၊ ပြင့္ကာနီးအခ်ိန္ေရာက္မွ ပိုးကိုက္ကုန္တာကို ျမင္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးခမ်ာ အေတာ့္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးဆုိတာကလည္း ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္က သတ္မွတ္ထားလို႔သာ ႏွီးႏြယ္ပတ္သက္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္တန္းက်ျပန္ေတာ့ ဆိုင္သာဆိုင္၊ မပိုင္ၾကသူေတြက ဆရာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူမ်ားသားသမီးေလးေတြကို မပိုင္၀က္ေမြးဘ၀နဲ႔ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေစခ်င္လြန္းတဲ့ ဆရာေတြပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ရုံပါပဲ။

တဖြဖြသြန္သင္ဆံုးမေနတဲ့ၾကားက လမ္းေၾကာင္းမွားခ်င္တိုင္း မွားေနၾကတဲ့ တပည့္မေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို အိမ္ရွင္မကေတာ့ အားေပးရွာပါတယ္။

“ ရွင့္ကေလးေတြက ရွင္မဆံုးမခင္ကတည္းက ရည္းစားေတြရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ဆံုးမစကားက ဘယ္တိုးေတာ့မလဲ ” လို႔ ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စိတ္ေျဖရာ ရပါေလေရာ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ေရာဂါေတြကၽြမ္းေနမွျဖင့္ ဘယ္ေဆးက တိုးပါလိမ့္မလဲ။

ဒီဘက္ေခတ္ ကာလသားသမီးမ်ားက က်န္တဲ့ေနရာမွာ ေခတ္မီမမီမေျပာတတ္ေပမယ့္ ရည္စားထားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေခတ္ကို လြန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ဒီဘက္ကာလမွာ ကေလးဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါရဲ႕။ အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီးဆိုသလို ကိုယ့္အျမင္မွာ ကေလးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တပည့္ေလးေတြ မၾကာမၾကာဆိုသလို ကေလးေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ ခ်ီတက္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတာလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ပါ။ အသက္အရြယ္အရ တည္ၿငိမ္မႈရွိၿပီး ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာေတာင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု သာယာဖို႔ အင္မတန္၀ါယမစိုက္ထုတ္ရတာကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အႏွီကေလးေတြ ဒန္႔ကၽြဲပင္ကို ပုခက္ဘယ္လိုဆင္ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။ အေမ့ႏို႔နံ႔ေတာင္ မစင္ေသးတဲ့ ဒီကေလးေတြကေတာ့ ဒီကိစၥကို အိမ္ေထာင္ျပဳတမ္းကစားေနၾကတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကေရာ့သလားမသိ။

ထံုးစံအရ မိန္းကေလးမ်ားက ေယာက်္ားေလးမ်ားထက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေစာတာကို ဦးဟန္ၾကည္သတိထားမိၿပီးသား။ ေယာက်္ားေလးေတြ ေဂၚလီရိုက္လို႔ေကာင္းေနတုန္း ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းအရြယ္မွာ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြ ရည္စားထားကုန္ၾကတာလည္း ဦးဟန္ၾကည္အသိ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေတြျပဳကုန္ၾကေအာင္ေတာ့လည္း မိုက္မဲၾကလိမ့္မယ္လို႔ မေတြးမိတာအမွန္။ မီးကိုတိုးၾကတယ္လို႔ သမုတ္ရေအာင္လည္း အႏွီသေကာင့္သားမေလးေတြက ပိုးဖလံမဟုတ္ၾကျပန္။ ဘာကိုမဆို မီးခိုးႁကြက္ေလွ်ာက္ ေတြးရမွ ေက်နပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳေစာရျခင္းအေၾကာင္းကို ေတြးျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ကေလးဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို အျဖဴ၊ အစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုသတ္မွတ္ေပးထားေပမယ့္ ေဘာင္းဘီတို၊ ေဘာင္းဘီရွည္၊ စကတ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္ႀကဳိက္သလို ၀တ္ခြင့္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းအရြယ္အထိ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘဲ ေယာက်္ားမိန္းမ နပမ္းသတ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ေက်ာစီးၿပီး ေထြခင္းလို႔ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲၿပီး ဒီတိုးတန္း ကစားလို႔ေကာင္းၾကတုန္းပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ မေယာင္ရာကို ဆီလူးရမွ စား၀င္အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး အေပၚယံအလုပ္ေတြကို ၀ါယမစိုက္ထုတ္လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕မူအတိုင္း လူႀကီးေတြ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ငါးတန္းအရြယ္ကစၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ပုဆိုး၀တ္ၾကရၿပီး၊ ေက်ာင္းသူေတြက လုံခ်ည္နဲ႔ ရင္ဖံုး၀တ္ၾကရပါသတဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးအ၀တ္အစားနဲ႔ ျပန္ျမင္ေနၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အရြယ္မေရာက္ပဲ ေနပါရိုးလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ခပ္ကဲကဲ မိဘမ်ားက သားသမီး ငခၽြတ္ကေလးေတြကို အလွျပင္ပစၥည္းေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြ အလုပ္က အလွျပင္ၿပီး ရည္စားထားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေတြတင္အားမရေသးဘဲ ျမ၀တီ၊ MRTV စတဲ့ ႏိုင္ငံပိုင္ ရုပ္သံလႊင့္ဌာနေတြကလည္း ကေလးေတြ လင္ယူေစာေစဖို႔ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ေန႔မအား၊ ညမနား အင္တိုက္အားတုိက္ ထုတ္လႊင့္ေပးၿပီး ပါရမီျဖည့္ၾကျပန္ပါေသးရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိသေလာက္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ျပသမွ်၊ ေခြဆိုင္မွာ ေရာင္းသမွ် ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲမွာ ထမင္းစားတာ၊ ေဆးရုံတတ္တာ၊ ရည္းစားထားတာကလြဲလို႔ ဘာတစ္ကြက္မွ အတုယူစရာ၊ ေလးစားအားက်စရာ မေကာင္းပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ အႏွီကိုရီးယားဇာတ္ကားေတြထဲက သရုပ္ေဆာင္မေတြဟာ အားရင္အားသလို “ ဆိုဂ်ဳ ” လို႔ေခၚတဲ့ အရက္ကို ေသာက္ျပၾကပါေသးတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြကို မိန္းမေတြက ၀ိုင္းလိုက္၊ ၀ိုင္းႀကဳိက္ၾကတာကိုလည္း ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ျပၾကပါေသးတယ္။ မေကာင္းတာဟူသမွ် အတုယူရမွ ေခတ္မီတယ္ထင္ၾကေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တုိ႔ရဲ႕ ေရႊျပည္သူမ်ားလည္း ကိုရီးယားစတိုင္၀တ္၊ ကိုရီးယားလို ဆိုဂ်ဳေသာက္ၿပီး ကိုရီးယားလို ရည္းစားထားၾကပါေတာ့တယ္။ ခုနစ္အိုရွစ္ေဆြး အဘြားႀကီး အမယ္ႀကီးေတြေတာင္ သံုးဆစ္ခ်ဳိးဗိုက္ေခါက္ကို လူျမင္ေအာင္ Body fit ၀တ္၊ အမာရြတ္တင္းၾကမ္းနဲ႔ တင္းပုတ္ေျခသလံုးကို ျမင္သူမက္ေစဖို႔ Mini-skirt တို႔ one-quarter short pant  တို႔ကိုစစ္ကူေတာင္း၊ ဆံပင္ကို နီေၾကာင္ၾကားေဆးဆိုးလို႔ ကိုရီးယားစတိုင္ဖမ္းၿပီး ဘီယာဗူးကို လက္ကမခ်ဘဲ Boy friend ရွာဖို႔ လံုးပမ္းေနၾကတာမို႔ အမွားအမွန္မဆင္ျခင္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ သမီးေလးေတြ ခပ္ေစာေစာ လင္ယူၾကတာ ဆန္းေတာ့ဆန္းအံ့မထင္။

ဒီေလာက္ အတုယူမွားစရာေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ေခတ္မီခ်င္လြန္းတဲ့ မိဘမ်ားက သားသမီးေတြကို လြတ္လပ္ေရးအျပည့္ေပးထားျပန္တဲ့အျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ သြန္သင္မႈက အားနည္း၊ ဘာသာေရးအဆံုးအမက မရွိ၊ က်န္းမာေရးအသိက နတၱိျဖစ္ၾကျပန္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ၿပီး၊ ပ်က္ခ်င္သလို ပ်က္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လိင္ကိစၥကိုလည္း အင္တာနက္ေပၚမွာ၊ MP 4 player ေတြထဲမွာ၊ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြထဲမွာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာအလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ DVD ေခြေတြထဲမွာ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းေတြ႕ေန၊ ျမင္ေနႏိုင္တာကလည္း လူငယ္ေတြကို အဆင္းဘီးတပ္ေပးသလို ျဖစ္ေနျပန္ပါရဲ႕။ လိင္ကိစၥက္ို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိၾကတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဖိုနဲ႔မ သံ၀ါသ အမႈကိစၥဟာ မထူးျခားတဲ့ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အေနနဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ဳိးၿပီးသား ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸတရားနဲ႔ ေနခဲ့ရတ့ဲအျပင္ လိင္ကိစၥမွာလည္း သိုသို၀ွက္၀ွက္ရွိခဲ့ရာက အခုလုိ ေဖာေဖာသီသီျမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေရာက္လာျပန္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြမွာ ႏြားငတ္ေရက် ျဖစ္ရတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွပါ။ လူတိုင္းမွာရွိစၿမဲျဖစ္တဲ့ တဏွာ၊ ရာဂစိတ္ရိုင္းေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ အသက္အရြယ္၊ အသိအျမင္၊ ကိုယ္က်င့္တရားစတာေတြ လိုျပန္တာမို႔ အဲဒီအခ်က္ေတြ မျပည့္စံုႏိုင္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ကေလးငယ္ေတြဟာ သမီးရည္းစားဘ၀ကို အိမ္ေထာင္သည္အႀကဳိေလ့က်င့္ခန္းကာလလို႔ သေဘာထားၾကပါေတာ့တယ္။

ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ႏွစ္ဦးလံုး လိင္ကိစၥပြင့္လင္းတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေသြးသားဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ရုံအတြက္ပဲ အေရးထားၿပီး ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြကို မိန္းကေလးကိုယ္တိုင္က ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေျဖရွင္းေလ့ရွိတာမို႔ ျပႆနာသိပ္မရွိလွပါ။ သူရို႕လူမ်ဳိးက ဒီကိစၥကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကိုစၥလို႔ပဲ သေဘာထားၾကတာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္

အရွက္နဲ႔ လူလုပ္ၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ သမီးငယ္ေလးေတြခမ်ာမွာေတာ့ မလိမၼာတစ္ခါမိုက္မိရုံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပန္းေကာင္းအညြန္႔က်ဳိးသြားၿပီလို႔ ယူဆၿပီး ေပါက္တဲ့နဖူးကို မထူးဇာတ္ခင္းၾကရရွာပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သူက သန္႔စင္မြန္ျမတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး တဏွာရာဂ ေသြးသားဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့လူစားမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိန္းကေလးဘ၀ဟာ နစ္သည္ထက္ နစ္ရုံပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ဘ၀နဲ႔ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း မနည္းလွပါ။ မိဘေမာင္ဘြားေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘဲ ေလလြင့္ပ်က္စီးၿပီး ဘ၀ဇာတ္သိမ္းမလွၾကေတာ့တဲ့ သမီးေလးေတြလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနၾကၿပီလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ပန္းတိုင္ေတြကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး လတ္တေလာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေျပလည္ဖုိ႔ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသူအရြယ္ သမီးေလးေတြေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနပါၿပီလဲ။ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

ကေလးေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အညြန္႔အဖူးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ေကၽြးတာကို စားၾကရမွာပါ။ သူတို႔စီမံတဲ့အတိုင္း နာခံၾကရမွာပါ။ သူတို႔ဖန္တီးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ေနၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ယေန႔လူႀကီးေတြဟာ အနာဂတ္လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကေလးသူငယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ခ်စ္ကိုခ်စ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ျခင္းလို႔ ေခၚႏိုင္တာမို႔ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူမႈဒုကၡေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳၾကရတာမ်ဳိး မျဖစ္ရေလေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးၾကပါစို႔လား။                  ။