မေ၀ခင္က ေႁကြႏွင့္သည္ . . .

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္

ေက်ာင္းပ်က္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီမို႔ ညေနက အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ႕ မိဘေတြအိမ္ဘက္ကို လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ပဲ ၀င္စံုစမ္းမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသူဘယ္ေပ်ာက္ေနသလဲလို႔ ေမးမိတဲ့အခါ ေက်ာင္းသူရဲ႕ အေမျဖစ္သူက မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ “ ကၽြန္မတို႔လည္း အဲဒါကိုပဲ လိုက္စံုစမ္းေနတာပါပဲ ဆရာရယ္ ” လို႔ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္လို႔ေတာင္ အပ်က္မခံတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ တစ္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ေယာက်္ားရေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာနဲ႔အညီ ၂၀၁၁-၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အေတာင္ေပါက္သြားပါၿပီ။

သင္ၾကားမႈသက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သတိထားမိသေလာက္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဒီဘက္ေဒသမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်တာ၊ မိန္းမခိုးေျပးၾကတာ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အထက္ကေျပာခဲ့သလို တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ မွန္မွန္ႀကီး ခိုးရာလိုက္ၾကပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာပို႔ရမလိုလိုပါ။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဗဟုသုတ၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ ဘာသာေရးပါမက်န္ အၿမဲသြန္သင္ဆံုးမေပးေနတဲ့ၾကားက ေဗြေဖာက္ေဖာက္ေနၾကတာေတြကို ေတြ႕ေနရတာမို႔ ဥေပကၡာပါရမီကိုပဲ ေျပာင္းၿပီးျဖည့္ရေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနရပါၿပီ။ ေလာကကို အလွဆင္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြ တသီတတန္းနဲ႔ စိုက္ထား၊ ပ်ဳိးထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြ ေ၀ကာနီး၊ ပြင့္ကာနီးအခ်ိန္ေရာက္မွ ပိုးကိုက္ကုန္တာကို ျမင္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးခမ်ာ အေတာ့္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးဆုိတာကလည္း ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္က သတ္မွတ္ထားလို႔သာ ႏွီးႏြယ္ပတ္သက္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္တန္းက်ျပန္ေတာ့ ဆိုင္သာဆိုင္၊ မပိုင္ၾကသူေတြက ဆရာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူမ်ားသားသမီးေလးေတြကို မပိုင္၀က္ေမြးဘ၀နဲ႔ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေစခ်င္လြန္းတဲ့ ဆရာေတြပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ရုံပါပဲ။

တဖြဖြသြန္သင္ဆံုးမေနတဲ့ၾကားက လမ္းေၾကာင္းမွားခ်င္တိုင္း မွားေနၾကတဲ့ တပည့္မေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို အိမ္ရွင္မကေတာ့ အားေပးရွာပါတယ္။

“ ရွင့္ကေလးေတြက ရွင္မဆံုးမခင္ကတည္းက ရည္းစားေတြရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ဆံုးမစကားက ဘယ္တိုးေတာ့မလဲ ” လို႔ ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စိတ္ေျဖရာ ရပါေလေရာ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ေရာဂါေတြကၽြမ္းေနမွျဖင့္ ဘယ္ေဆးက တိုးပါလိမ့္မလဲ။

ဒီဘက္ေခတ္ ကာလသားသမီးမ်ားက က်န္တဲ့ေနရာမွာ ေခတ္မီမမီမေျပာတတ္ေပမယ့္ ရည္စားထားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေခတ္ကို လြန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ဒီဘက္ကာလမွာ ကေလးဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါရဲ႕။ အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီးဆိုသလို ကိုယ့္အျမင္မွာ ကေလးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တပည့္ေလးေတြ မၾကာမၾကာဆိုသလို ကေလးေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ ခ်ီတက္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတာလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ပါ။ အသက္အရြယ္အရ တည္ၿငိမ္မႈရွိၿပီး ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာေတာင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု သာယာဖို႔ အင္မတန္၀ါယမစိုက္ထုတ္ရတာကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အႏွီကေလးေတြ ဒန္႔ကၽြဲပင္ကို ပုခက္ဘယ္လိုဆင္ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။ အေမ့ႏို႔နံ႔ေတာင္ မစင္ေသးတဲ့ ဒီကေလးေတြကေတာ့ ဒီကိစၥကို အိမ္ေထာင္ျပဳတမ္းကစားေနၾကတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကေရာ့သလားမသိ။

ထံုးစံအရ မိန္းကေလးမ်ားက ေယာက်္ားေလးမ်ားထက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေစာတာကို ဦးဟန္ၾကည္သတိထားမိၿပီးသား။ ေယာက်္ားေလးေတြ ေဂၚလီရိုက္လို႔ေကာင္းေနတုန္း ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းအရြယ္မွာ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြ ရည္စားထားကုန္ၾကတာလည္း ဦးဟန္ၾကည္အသိ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေတြျပဳကုန္ၾကေအာင္ေတာ့လည္း မိုက္မဲၾကလိမ့္မယ္လို႔ မေတြးမိတာအမွန္။ မီးကိုတိုးၾကတယ္လို႔ သမုတ္ရေအာင္လည္း အႏွီသေကာင့္သားမေလးေတြက ပိုးဖလံမဟုတ္ၾကျပန္။ ဘာကိုမဆို မီးခိုးႁကြက္ေလွ်ာက္ ေတြးရမွ ေက်နပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳေစာရျခင္းအေၾကာင္းကို ေတြးျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ကေလးဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို အျဖဴ၊ အစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုသတ္မွတ္ေပးထားေပမယ့္ ေဘာင္းဘီတို၊ ေဘာင္းဘီရွည္၊ စကတ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္ႀကဳိက္သလို ၀တ္ခြင့္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းအရြယ္အထိ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘဲ ေယာက်္ားမိန္းမ နပမ္းသတ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ေက်ာစီးၿပီး ေထြခင္းလို႔ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲၿပီး ဒီတိုးတန္း ကစားလို႔ေကာင္းၾကတုန္းပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ မေယာင္ရာကို ဆီလူးရမွ စား၀င္အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး အေပၚယံအလုပ္ေတြကို ၀ါယမစိုက္ထုတ္လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕မူအတိုင္း လူႀကီးေတြ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ငါးတန္းအရြယ္ကစၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ပုဆိုး၀တ္ၾကရၿပီး၊ ေက်ာင္းသူေတြက လုံခ်ည္နဲ႔ ရင္ဖံုး၀တ္ၾကရပါသတဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးအ၀တ္အစားနဲ႔ ျပန္ျမင္ေနၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အရြယ္မေရာက္ပဲ ေနပါရိုးလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ခပ္ကဲကဲ မိဘမ်ားက သားသမီး ငခၽြတ္ကေလးေတြကို အလွျပင္ပစၥည္းေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြ အလုပ္က အလွျပင္ၿပီး ရည္စားထားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေတြတင္အားမရေသးဘဲ ျမ၀တီ၊ MRTV စတဲ့ ႏိုင္ငံပိုင္ ရုပ္သံလႊင့္ဌာနေတြကလည္း ကေလးေတြ လင္ယူေစာေစဖို႔ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ေန႔မအား၊ ညမနား အင္တိုက္အားတုိက္ ထုတ္လႊင့္ေပးၿပီး ပါရမီျဖည့္ၾကျပန္ပါေသးရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိသေလာက္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ျပသမွ်၊ ေခြဆိုင္မွာ ေရာင္းသမွ် ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲမွာ ထမင္းစားတာ၊ ေဆးရုံတတ္တာ၊ ရည္းစားထားတာကလြဲလို႔ ဘာတစ္ကြက္မွ အတုယူစရာ၊ ေလးစားအားက်စရာ မေကာင္းပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ အႏွီကိုရီးယားဇာတ္ကားေတြထဲက သရုပ္ေဆာင္မေတြဟာ အားရင္အားသလို “ ဆိုဂ်ဳ ” လို႔ေခၚတဲ့ အရက္ကို ေသာက္ျပၾကပါေသးတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြကို မိန္းမေတြက ၀ိုင္းလိုက္၊ ၀ိုင္းႀကဳိက္ၾကတာကိုလည္း ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ျပၾကပါေသးတယ္။ မေကာင္းတာဟူသမွ် အတုယူရမွ ေခတ္မီတယ္ထင္ၾကေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တုိ႔ရဲ႕ ေရႊျပည္သူမ်ားလည္း ကိုရီးယားစတိုင္၀တ္၊ ကိုရီးယားလို ဆိုဂ်ဳေသာက္ၿပီး ကိုရီးယားလို ရည္းစားထားၾကပါေတာ့တယ္။ ခုနစ္အိုရွစ္ေဆြး အဘြားႀကီး အမယ္ႀကီးေတြေတာင္ သံုးဆစ္ခ်ဳိးဗိုက္ေခါက္ကို လူျမင္ေအာင္ Body fit ၀တ္၊ အမာရြတ္တင္းၾကမ္းနဲ႔ တင္းပုတ္ေျခသလံုးကို ျမင္သူမက္ေစဖို႔ Mini-skirt တို႔ one-quarter short pant  တို႔ကိုစစ္ကူေတာင္း၊ ဆံပင္ကို နီေၾကာင္ၾကားေဆးဆိုးလို႔ ကိုရီးယားစတိုင္ဖမ္းၿပီး ဘီယာဗူးကို လက္ကမခ်ဘဲ Boy friend ရွာဖို႔ လံုးပမ္းေနၾကတာမို႔ အမွားအမွန္မဆင္ျခင္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ သမီးေလးေတြ ခပ္ေစာေစာ လင္ယူၾကတာ ဆန္းေတာ့ဆန္းအံ့မထင္။

ဒီေလာက္ အတုယူမွားစရာေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ေခတ္မီခ်င္လြန္းတဲ့ မိဘမ်ားက သားသမီးေတြကို လြတ္လပ္ေရးအျပည့္ေပးထားျပန္တဲ့အျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ သြန္သင္မႈက အားနည္း၊ ဘာသာေရးအဆံုးအမက မရွိ၊ က်န္းမာေရးအသိက နတၱိျဖစ္ၾကျပန္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ၿပီး၊ ပ်က္ခ်င္သလို ပ်က္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လိင္ကိစၥကိုလည္း အင္တာနက္ေပၚမွာ၊ MP 4 player ေတြထဲမွာ၊ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြထဲမွာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာအလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ DVD ေခြေတြထဲမွာ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းေတြ႕ေန၊ ျမင္ေနႏိုင္တာကလည္း လူငယ္ေတြကို အဆင္းဘီးတပ္ေပးသလို ျဖစ္ေနျပန္ပါရဲ႕။ လိင္ကိစၥက္ို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိၾကတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဖိုနဲ႔မ သံ၀ါသ အမႈကိစၥဟာ မထူးျခားတဲ့ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အေနနဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ဳိးၿပီးသား ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸတရားနဲ႔ ေနခဲ့ရတ့ဲအျပင္ လိင္ကိစၥမွာလည္း သိုသို၀ွက္၀ွက္ရွိခဲ့ရာက အခုလုိ ေဖာေဖာသီသီျမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေရာက္လာျပန္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြမွာ ႏြားငတ္ေရက် ျဖစ္ရတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွပါ။ လူတိုင္းမွာရွိစၿမဲျဖစ္တဲ့ တဏွာ၊ ရာဂစိတ္ရိုင္းေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ အသက္အရြယ္၊ အသိအျမင္၊ ကိုယ္က်င့္တရားစတာေတြ လိုျပန္တာမို႔ အဲဒီအခ်က္ေတြ မျပည့္စံုႏိုင္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ကေလးငယ္ေတြဟာ သမီးရည္းစားဘ၀ကို အိမ္ေထာင္သည္အႀကဳိေလ့က်င့္ခန္းကာလလို႔ သေဘာထားၾကပါေတာ့တယ္။

ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ႏွစ္ဦးလံုး လိင္ကိစၥပြင့္လင္းတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေသြးသားဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ရုံအတြက္ပဲ အေရးထားၿပီး ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြကို မိန္းကေလးကိုယ္တိုင္က ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေျဖရွင္းေလ့ရွိတာမို႔ ျပႆနာသိပ္မရွိလွပါ။ သူရို႕လူမ်ဳိးက ဒီကိစၥကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကိုစၥလို႔ပဲ သေဘာထားၾကတာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္

အရွက္နဲ႔ လူလုပ္ၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ သမီးငယ္ေလးေတြခမ်ာမွာေတာ့ မလိမၼာတစ္ခါမိုက္မိရုံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပန္းေကာင္းအညြန္႔က်ဳိးသြားၿပီလို႔ ယူဆၿပီး ေပါက္တဲ့နဖူးကို မထူးဇာတ္ခင္းၾကရရွာပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သူက သန္႔စင္မြန္ျမတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး တဏွာရာဂ ေသြးသားဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့လူစားမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိန္းကေလးဘ၀ဟာ နစ္သည္ထက္ နစ္ရုံပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ဘ၀နဲ႔ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း မနည္းလွပါ။ မိဘေမာင္ဘြားေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘဲ ေလလြင့္ပ်က္စီးၿပီး ဘ၀ဇာတ္သိမ္းမလွၾကေတာ့တဲ့ သမီးေလးေတြလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနၾကၿပီလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ပန္းတိုင္ေတြကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး လတ္တေလာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေျပလည္ဖုိ႔ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသူအရြယ္ သမီးေလးေတြေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနပါၿပီလဲ။ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

ကေလးေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အညြန္႔အဖူးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ေကၽြးတာကို စားၾကရမွာပါ။ သူတို႔စီမံတဲ့အတိုင္း နာခံၾကရမွာပါ။ သူတို႔ဖန္တီးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ေနၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ယေန႔လူႀကီးေတြဟာ အနာဂတ္လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကေလးသူငယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ခ်စ္ကိုခ်စ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ျခင္းလို႔ ေခၚႏိုင္တာမို႔ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူမႈဒုကၡေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳၾကရတာမ်ဳိး မျဖစ္ရေလေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးၾကပါစို႔လား။                  ။