၀င္ခဲ့ေလကြယ္ . . .

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္ အခက္အခဲ၊ အၾကပ္အတည္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာ မလြဲပါ။

 တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားရင္ လူ႔ဘ၀အစမွာကတည္းက အငိုနဲ႔ စတင္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။

“ အူ၀ဲ ” ရယ္လို႔ ငိုသံေပးၿပီး လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ ဘာတစ္ခုမွ ရွိခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပဲ အႏွီးစကေလးတစ္ခုေတာင္ သူမ်ားၿခံဳေပးမွ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရၾကတာပါ။ အသိဥာဏ္ဆိုတာလည္း ဗလာနတၱိ၊ ဘာသာစကားရယ္လို႔လည္း လံုး၀မရွိခဲ့ဘဲ စိတ္အလိုမက်တာ၊ အမ်ားသိေစခ်င္တာေတြကို တပင္တပန္း ေအာ္ဟစ္ငိုေႁကြးျပခဲ့ၾကရတဲ့ အေျခအေနက အစျပဳခဲ့ၾကရတာ လူတိုင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေန၊ ဒီအေနအထားကေန တစ္ဆင့္ခ်င္း သင္ယူ၊ ေလ့လာၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ေတြ ႀကီးရင့္လာၾကရပါတယ္။ အသက္ေတြႀကီးရင့္လာသလို အသိဥာဏ္ေတြ ရင့္သန္လာဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈေပၚမွာ အေျခခံပါရဲ႕။

သိုးေဆာင္းစကားပံုတစ္ခုက ဆိုပါတယ္။

“ သင္ေမြးဖြားလာခ်ိန္မွာ သင္က ငိုေႁကြးၿပီး ေလာကႀကီးက ၾကည္ႏူးရယ္ေမာေနတယ္…

သင္ေသဆံုးခ်ိန္မွာ သင္ကရယ္ေမာၿပီး ေလာကႀကီးက ၀မ္းနည္းပူေဆြးၿပီး ငိုေႁကြးက်န္ရစ္ေစရမယ္ ”

မွန္ပါတယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေသမင္းႏိုင္ငံကို နီးသည္ထက္နီးေအာင္ သြားေနၾကရတဲ့ လူသားဘ၀မွာ က်န္ေနရစ္စရာ၊ ခ်န္ထားရစ္စရာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္စေတာ့ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္မွပဲ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီသမိုင္းေၾကာင္းကို ေခၽြးနဲ႔ေရးမလား၊ ေသြးနဲ႔ေရးမလားဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။

ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ တသသနဲ႔ ေအာက္ေမ့စရာ၊ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူစရာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခု ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္ခဲ့ဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္၊ အလုပ္ခက္လွပါတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ အကုန္ျမန္လြန္းလွတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ရာဇ၀င္တစ္ခုကို ေမာ္ကြန္းတင္ဖို႔ အေရးကို ထိုင္ၿပီးေတြးေနရင္ေတာ့ အိပ္မက္လိုပဲ ေ၀းေနဦးမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။  သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုဆိုတာ လူကဖန္တီးယူလို႔ ရေကာင္းရႏိုင္ေပမယ့္ ထင္ရွားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုဟာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ အေကာင္းဆံုး တံု႔ျပန္ျပဳမႈမွပဲ ပီျပင္ေျပာင္ေျမာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။

လိုအပ္တဲ့ အေျခအေနကို အရွင္းဆံုးတင္ျပဖို႔ စကားလံုးေလးလံုးပါတဲ့ စကားစုတစ္ခုပဲ လိုအပ္ပါတယ္။

“ အခက္အခဲ ”

“ အၾကပ္အတည္း ”

“ ကေမာက္ကမ ”

အေခၚအေ၀ၚကြဲေပမယ့္ မေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကရတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူအမ်ားစုဟာ အခက္အခဲ၊ အၾကပ္အတည္း၊ ကေမာက္ကမ၊ ကေသာင္းကနင္းစတဲ့ အေျခအေနကို အင္မတန္ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ၾကပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးထဲမွာ ေလာင္းေလွကေလး စီးရသလို သာယာၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ ဘ၀ခရီးမွာ ေလညင္းေတြ တသုန္သုန္တိုက္ခတ္၊ ငွက္ကေလးေတြ ေတးသီေနတာကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး အရသာခံရင္း ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ခ်င္ၾကတာ လူသားရဲ႕ အႏၲိမဆႏၵပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ေလညင္းဟာလည္း အၿမဲတိုက္ခတ္ေနမွာ မဟုတ္သလို ငွက္ကေလးေတြလည္း အၿမဲတမ္း ေတးခ်င္းညည္းေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးလဲ အၿမဲစီးဆင္းေနႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို ေနမင္းကလည္း အၿမဲတမ္းေတာက္ပ ၾကည္လင္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာကို သတိထားရပါလိမ့္မယ္။

ဒါဟာ ဘ၀ပါ…

ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္သိပ္သည္းမႈေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာ ဘယ္အရာမဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ သခၤါရေလာကႀကီးမွာ က်င္လည္ရပ္တည္ေနၾကရတာမို႔ အရာရာတို္င္းကို ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားျခင္းဟာ ရူးသြပ္မႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ညင္ညင္သာသာတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလညင္းကေန ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု အသြင္ေျပာင္းဖို႔ အခ်ိန္စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ပဲ လိုပါတယ္။ သာယာၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကေန ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သြားဖို႔လည္း အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုပဲ လိုအပ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘ၀ပါ…

ေလညင္းကို ခ်စ္တတ္ရင္ ေလျပင္းကိုလည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနမင္းကို ျမတ္ႏိုးရင္ ညအေမွာင္ကိုလည္း က်င့္သားရဖို႔ ႀကဳိးစားရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ အရာအားလံုးဟာ တဒဂၤသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖ်တ္ခနဲေပၚလာၿပီး ဖ်တ္ခနဲေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ လူအားလံုး ရင္ဆိုင္ဖို႔ ၀န္ေလးၾကတဲ့ “ အခက္အခဲ ” “ အၾကပ္အတည္း ”ဆိုတာေတြလည္း ဖ်တ္ခနဲေပၚလာတဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတဒဂၤအခိုက္အတန္႔ကေလးဟာ ဘ၀ရဲ႕ သမိုင္းပါ။ ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တမ္းပါ။

ကိုယ္နဲ႔အတူ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ ရွင္သန္က်န္ေနရစ္မယ့္ ဘ၀ရဲ႕ သမိုင္းေတြျဖစ္လာမယ့္ တဒဂၤေတြပါ။

အခက္အခဲ၊ အတားအဆီးေတြဟာ လူသားေတြကို ပ်င္းရိညည္းေငြ႕ျခင္းမရွိေစဖို႔ ေလာကရဲ႕ လက္ေဆာင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀ပန္းခ်ီကားကို ပိုမိုလွပေစမယ့္ ေဆးသားတစ္စပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျဖဴသက္သက္နဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့မႈကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစဖို႔ အေရာင္တင္ေပးလိုက္တဲ့ အနက္ေရာင္ ေဆးတစ္ဗူးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးက အဲဒီအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ၾကမလဲဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ ဘ၀မွာ အခက္အခဲဆိုတာ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္စေကာင္းတဲ့ အဆင္တန္ဆာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးမွာလည္း ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အခက္အခဲ ရွိသလို၊ သူေတာင္းစားလည္း သူ႔အခက္အခဲနဲ႔သူပါ။ အေျခအေနတိုင္းဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အခြင့္အလမ္းလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အေျခအေနကို ရႈျမင္တဲ့ ရႈေထာင့္ေပၚမူတည္ၿပီး အရာရာကို ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္တဲ့ အစြမ္းကို လူသားေတြအတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သဘာ၀ေလာကႀကီးက ေပးထားခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာ မရွိပါ။ အခက္အခဲဆိုတာ အခြင့္အလမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲဟာ ႀကီးမားတဲ့ အခြင့္အလမ္းလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ စာေမးပြဲေတြဟာ အခက္အခဲလို႔ ယူဆၾကေပမယ့္ အဲဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ရလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုေတာ့ လွ်စ္လွ်ဴရႈၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အခက္အခဲကို အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းသြားႏိုင္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ သာယာလွပတဲ့ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသြားၾကပါရဲ႕။ ဘ၀ဟာလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲေတြကေန ရလာမယ့္ ႀကီးမားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မွာ မလြဲပါ။

“ သူရဲေကာင္း ” ဆိုတာ တိုက္ပြဲေတြကေန ေမြးထုတ္ေပးတာပါ။ “ ေအာင္ျမင္ျခင္း ” ဆိုတာလည္း အခက္အခဲက ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ရတနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ တိုက္ပြဲကို ရွာရပါလိမ့္မယ္။ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို လိုခ်င္ရင္လည္း အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္အားလံုးဟာ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အခက္အခဲက ေပးလာတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ခဲ့ၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“ က်ဴးဘား ဒံုးျပန္ အေရးအခင္း ” ေၾကာင့္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ဟာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္…

“ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္နဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ” ေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…

“ ေက်းကၽြန္စနစ္ ” ေၾကာင့္ ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္းဟာ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္…

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲတိုင္းကို ရႈေထာင့္ေျပာင္းၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အခက္အခဲေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အခြင့္အလမ္းကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုအပ္လာပါၿပီ။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ အေအာင္ျမင္ခဲ့ဆံုး အခ်ိန္ပိုင္းေတြဟာ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ ျဖစ္တာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိရင္ ေလာေလာဆယ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲကို ဘာအတြက္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ လိုပါေသးလဲ။ မဖိတ္ေခၚရဘဲ အလည္ေရာက္လာတဲ့ အခက္အခဲကို ေနရာထိုင္ခင္းတစ္ခု က်က်နနေပးၿပီး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကဳိဆိုၾကပါစို႔လား။

ကိုယ့္ရဲ႕မကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ မရင့္က်က္မႈေၾကာင့္ အခက္အခဲကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ “ အေတြ႕အႀကံဳ ” ေကာင္းတစ္ခု ရသြားၿပီး ႀကံ႕ခိုင္မႈ အဆင့္အတန္းတစ္ခု ျမင့္တက္သြားမွာ ေသခ်ာေနတာမို႔ …

“ အခက္အခဲလားေဟ့…၀င္ခဲ့ေလကြယ္ ”