ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား . . .

ေဆးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို 

  အက်ဥ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုေက်ာ္က ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္းကေလး ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္လုျပည့္ခင္ရွိလာၿပီမို႔ Personal post ေတြကိုေလွ်ာ့ၿပီး သုတ၊ ရသဆိုင္ရာပိုစ့္ေတြကို ဦးစားေပးတင္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ ဘ၀အေမာေတြနဲ႔ႀကံဳရေတြ႕ရတိုင္း တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ျပန္သတိရေနျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္သမွ်စာေေတြအားလံုးကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းေနပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နိဗၺာန္ဘံု သီခ်င္းမွာ “ အပူအပင္ကင္းတဲ့…ကေလးဘ၀ကို…တစ္ခါျပန္ၿပီး ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္…

အျပစ္မသိေသးတဲ့…ကေလးေလးဘ၀ကို…တစ္ခါျပန္ၿပီးရခ်င္ေသးတယ္… ” လို႔ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တမ္းတရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းစာနဲ႔နပမ္းလံုးရင္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ဖို႔ ဦးစားေပးရ၊ စြန္႔လႊြတ္ရတာေတြမ်ားခဲ့ရတာေၾကာင့့္ အိပ္ယာထ၊ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္၊ စာၾကည့္၊ အိပ္ရာ၀င္ဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး ဘုမသိ၊ ဘမသိ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ကေလးနဲ႔တူေအာင္ မေနခဲ့ရတာမို႔ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးဘ၀ကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ရရင္လည္း ကေလးလုပ္နည္းမသိခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ဘ၀မွာ လူငယ္နဲ႔တူေအာင္ ေနခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုပဲ တစ္ရက္မဟုတ္ေတာင္ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျပန္ရခ်င္မိပါေတာ့တယ္။ စိတ္တူကိုယ္တူ၊ ခံယူခ်က္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႔သာ အဲဒီလို ျပန္ေနခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဘာကိုပဲစြန္႔လႊတ္ရ စြန္႔လႊတ္ရ တန္တယ္လို႔ပဲ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။

“ ကိုယ္လိုတာရတဲ့ အခ်ိန္မ်ားနဲ႔…ဒီေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး…လဲခ်င္တယ္ ” ဆိုတဲ့ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမဳိင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကိုပဲ ခပ္ညည္းညည္ေလး ဆိုခ်င္မိပါေသးရဲ႕။

 ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တစ္သီးပုဂၢလဆန္ဆန္ေနတတ္တဲ့ ငယ္က်င့္ေတြအားလံုးကို ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဇြတ္အတင္းျပဳျပင္ၿပီး လူနဲ႔သူနဲ႔ ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနခဲ့တာမို႔ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုနဲ႔ အင္မတန္မွ သဟဇာတျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သဟဇာတမျဖစ္ဘဲ ေနပါရိုးလား။ ဟိႏၵဴသူေတာ္စင္ႀကီး ဆိုင္းဘာဘာရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ျဖစ္တဲ့ -

“ ကၽြႏု္ပ္ဟာ မိတ္ေဆြလိုအပ္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။

မိဘနဲ႔ေတြ႕ရင္ သားသမီးျဖစ္တယ္။

သားသမီးေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ မိဘျဖစ္တယ္။

ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ တပည့္ျဖစ္တယ္။

တပည့္ခံလိုသူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဆရာျဖစ္တယ္ ”

ဆိုတဲ့အတိုင္း တစ္သေ၀မတိမ္း လိုက္နာခဲ့ေပသကိုး။ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ားလိုက္နာခဲ့သလဲဆိုရင္ ေသာက္တတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိရင္ သူတို႔ေသာက္တဲ့ဆိုင္တိုင္းကို အတူလိုက္သြား၊ မေသာက္ခ်င္ရင္လည္း အျမည္းစားၿပီး သူတို႔ရစ္သမွ်ကို သည္းညည္းခံ၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ရင္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ တစ္ပက္ေလာက္ေမာ့ခ်ၿပီး တစ္လံုးစာေလာက္မူးၿပ၊ အႏွီသေကာင့္သားေတြ ေမွာက္သြားရင္ အေဆာင္ကိုတြဲပို႔တဲ့အလုပ္ကိုလည္း ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ပါေသးတယ္။ ဖဲရိုက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိျပန္ရင္လည္း သူတို႔ဖဲ၀ိုင္းေဘးမွာထိုင္ရင္း ေဘးကေန ေလနဲ႔အားေပး၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလ အေပါ့အေလးသြားရင္ သူ႔ဖဲခ်ပ္ကို အစား၀င္ၾကည့္ေပး၊ ပိုက္ဆံလိုရင္ ထုတ္ေခ်းေပး စသည္ျဖင့္ ေရာယိမ္းလိုက္၊ ဘသားယိမ္းလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂဏန္းေပါင္းတာကို စိတ္မရွည္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အပြင့္ပြတ္ဖို႔ ပါရမီမပါရွာခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ၀ိုင္းထဲမွာ၀င္ၿပီး တစ္ခါမွ ဖဲမရိုက္ခဲ့ဖူးပါ။ တကၠသို္လ္မတက္ရခင္မွာပဲ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးသဖခင္က သားေတာ္ေမာင္ကို ဘာမဆို တတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဗလပြနဲ႔ တစ္လနီးပါးေလာက္ ဖဲရိုက္သင္ေပးေပမယ့္ သခ်ၤာပါရမီနည္းတာေၾကာင့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ဖဲဆိုရင္ သံုးခ်ပ္ေပါင္းၿပီး ဂဏန္းအႀကီးဆံုးရတဲ့လူက အႏိုင္ရတဲ့ ကစားနည္းကလြဲလို႔ ဘာမွ မကစားတတ္ရွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားတဲ့ ဘူႀကီး၊ ကိုးမီးစတဲ့ ဖဲရိုက္နည္းေတြကိုလည္း တစ္ခုမွနားမလည္ဘဲ ဖဲခ်ပ္ေတြကို အစား၀င္၀င္ကိုင္ေပးရုံပဲ တတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖဲအုပ္စုနဲ႔ေတာ့ အတြဲနည္းခဲ့ပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ႏွလံုးသားပေဟဠိကို အေျဖညွိခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္က မရွိမျဖစ္ Catalyst ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ေတြရင္ဖြင့္သမွ် ဒိုင္ခံနားေထာင္ေပးေလ့ရွိသကိုး။ ဒါတင္မကေသးဘဲ လိုအပ္လာရင္ ေမတၱာဗ်ဴဟာေတြကိုပါ ခ်မွတ္ခင္းက်င္းေပးၿပီး၊ ေမတၱာစာေခြေတြကိုလည္း ကိုယ္စားေရးေပးေလ့ရွိပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မစြံေပမယ့္ သူမ်ားကို ခၽြန္တြန္းလုပ္ရာမွာေတာ့ ပါရမီျပည့္ခဲ့တာမို႔ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းလည္း အတြဲေတြ အသီးသီးအသက ရခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ လက္တြဲၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေတာင္ ပြားစည္းလို႔ ေနၾကေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားၿပီးရင္ ျငမ္းဖ်က္ၾကတဲ့ ေလာကရဲ႕ နိယာမအတိုင္း ေမြးတဲ့ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္နာမည္ေလးပါေအာင္ မွည့္ေပးဖို႔ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ အႀကံေကာင္းေပးေတာ့ သေကာင့္သားမ်ားက မိုးမႊန္ေအာင္ ေမတၱာပို႔ၾကပါေပရဲ႕။ ( မတရားလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ … )

ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ အတြဲအမ်ားခဲ့ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက သံုးေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္သူေတြနဲ႔ ပုလံပနံသင့္ေလ့ရွိတဲ့ ေမြးရာပါဗီဇအတိုင္း အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို ဆက္ေရးရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြ အကုန္ေပၚေတာ့မွာမို႔ ေလာေလာဆယ္ကာလမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ပါရဂူေတြဘ၀နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလုပ္ေနၾကတဲ့ အႏွီသေကာင့္သားမ်ားရဲ႕ နာမည္ရင္းေတြကိုေတာ့ omit လုပ္ၿပီး ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္နီ၊ ေမာင္ညဳိလို႔ပဲ နံမည္၀ွက္ေပးထားလိုက္ပါရေစဦး။

အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔က ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ဘဲ ခင္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ အႏွီသေကာင့္သားရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့၀ိေသသက ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ မ်က္ႏွာေပး အလြန္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်က္ႏွာေပးေကာင္းသလဲဆိုရင္ သူ႔ဓာတ္ပံုကို ျမင္ရသူတိုင္း ကရုဏာသက္ၾကရပါတယ္။ မသက္ဘဲေနပါရိုးလား။ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ဓာတ္ပံုရိုက္ခံတိုင္းမွာ ဖြင့္ထားရမယ့္ မ်က္စိကို ပိတ္ၿပီး၊ ပိတ္ထားရမယ့္ ပါးစပ္ကိုေတာ့ အသားကုန္ၿဖဲထားေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ဓာတ္ပံုထဲမွာၾကည့္ၾကည့္ သူငယ္နာမစင္ေသးတဲ့ ရုပ္လကၡဏာမ်ဳိး အထင္းသားေပၚေနေပသကိုး။ ( ဓာတ္ပံုတိုင္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးၿပီး၊ ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီးေနတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔နဲ႔ ကြာခ်က္ … )

သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴက တိုင္းရင္းသားစပ္တာမို႔ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ခမ်ာမွာ အေမေပးတဲ့ ဥပဓိရုပ္ကို ရူပါမဖြင့္တတ္ရွာေလေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ဥပဓိရုပ္က ဘူးသီးပုပ္နဲ႔ တူေနတတ္ပါရဲ႕။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ဘုတ္သိုက္ကို ဆီမလိမ္း၊ ေခါင္းမၿဖီးဘဲ ေနခ်င္သလို ေနေလ့ရွိတာကို ျမင္ျပင္းကတ္လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴကို “ ေဟ့ေကာင္…မနက္ျဖန္မနက္ အိပ္ယာထထခ်င္း မွန္ေရွ႕မွာ သြားရပ္ၾကည့္ပါလား ” လို႔ အခၽြန္နဲ႔ မ-လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သာေခါင္မိုးေတြအသစ္လဲ ( ဘိုေကအသစ္ညွပ္ )ၿပီး ဆီေတြဘာေတြထည့္ၿပီး မၿဖီးစဖူး ေခါင္းေတြၿဖီးလာပါေရာလား။ “ ေဟ့ေကာင္ၾကီး ဘယ္ေဗဒင္ကေဟာလႊတ္လိုက္လို႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလာတာလဲ ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ငါ့လခြမ္း…မနက္က မွန္ၾကည့္လိုက္တာ ငါ့ပံုက အရူးနဲ႔တူေနသဟ ” လို႔ တစ္တစ္ခြခြႀကီး ေျဖပါတယ္။ ဒီယုန္ျမင္ကို ဒီၿခံဳကို မီးရႈိ႕လႊတ္လိုက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဟုိဘက္လွည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပံဳးေနရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဦးဟန္ၾကည္ကို အင္မတန္မွ ေကာင္းက်ဳိးျပဳရွာပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္စအခ်ိန္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ကေသာင္းကနင္း မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကၿပီး ရွားရွားပါးပါးရထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မ်က္ေစာင္းေတြ ဒိုင္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲထိုးၿပီး ေျခေဆာင့္သြားၾကပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ကေလးခမ်ာ ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ အေခ်ာင္ခံလိုက္ရရွာတာေၾကာင့္ အီလည္လည္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရရွာပါေရာလား။ စပ္ျဖင္းျဖင္းနဲ႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္လြန္းတာေၾကာင့္ ေမာင္ျဖဴကို အေၾကာင္းစံုေျပာျပရာမွာေတာ့ နားေထာင္ေနတဲ့ သေကာင့္သားမ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ မသကၤာတာေၾကာင့္ “ ေဟ့ေကာင္…မင္း ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ဘာလုပ္ထားသလဲ ” လို႔ ေမးမိမွပဲ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ငါးသေလာက္ၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး “ ငါ ရည္းစားစာေပးထားလို႔ဟ ” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ေမာင္ျဖဴက ရည္းစားစာေပးရုံတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးခံရေလာက္တဲ့အထိ အေျခအေနမဆိုးႏိုင္မွန္းသိေနတာေၾကာင့္ “ မျဖစ္ႏိုင္တာ…မင္းဖာသာ ရည္းစားစာေပးတာ...ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရမွာလဲ ” လို႔ ျပန္ေမးယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ

“ အဟဲ…ငါက ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို စာေပးမိလို႔ ” လို႔ ရွက္အမ္းအမ္းနဲ႔ ေျဖပါေတာ့တယ္။ ႀကံႀကီးစဥ္ရာ ႀကံတတ္လြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အံ့ၾသလြန္းတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းစံုကို ေမးယူမွပဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုကို မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။

ေမာင္မင္းႀကီးသားက မနက္ပိုင္းမွာ ပထမတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစာေပးပါသတဲ့။ လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိ ေမတၱာစာကမ္းတာဟာ ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ့္ျပႆနာက ေန႔လည္ပိုင္းမွာ စ-ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို စာထပ္ေပးလိုက္ျပန္ပါသတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ သူ႕လုပ္ရပ္က ဘူးေပၚသလိုေပၚၿပီး ငတိမႏွစ္ေကာင္က ေမာင္ျဖဴကို အျပင္းအထန္ ေပါက္ကြဲၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာသင္ခန္းထဲက ေမာင္းတင္ၿပီးထြက္အလာမွာ ေယာင္နနနဲ႔ သြားကေလးၿဖဲၿပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးမိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေလးကို “ ဒီသတၱ၀ါ ေျမွာက္ေပးတာျဖစ္မယ္ ” ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္သတ္စီရင္ခ်က္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းလက္နက္ သံုးခ်က္ေလာက္စီ သံုးၿပီး စိစိညက္ညက္ေခ်မယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတနဲ႔ ဖေနာင့္ေဆာင့္ျပသြားၾကျခင္းပါ။ ၾကားထဲက ခါးနာသြားရွာတဲ့ ငထြားတျဖစ္လဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔ ငယ္ထိပ္ကို ပူေဇာ္ရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ စာမေပးခင္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ အဆက္အစပ္ရွိမရွိေတာင္ မစဥ္းစားတဲ့ ဦးေဏွာက္ကိုပဲ ေဖာက္ထုတ္ၿပီး ေခြးေကၽြးပစ္ရေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရရွာပါေတာ့တယ္။

တကယ္ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းက သနားစရာေကာင္းရွာပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမရွိခဲ့ဘဲ တကၠသိုလ္ေရာက္ကာမွ မသတၱ၀ါမ်ားနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရရွာတာေၾကာင့္ ေရြးရခက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းလုပ္မိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မိဘေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ေၾကာင့္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္မပ်က္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရင္ထဲက အရွိကို အရွိအတိုင္း ေဖာက္ခြဲခ်င္လြန္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို “ ဒါပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ…ငါးေၾကာ္မႀကဳိက္တဲ့ေၾကာင္မိုက္…ငါးေၾကာ္လဲႀကဳိက္ေရာ…ငါးပါးေမွာက္တယ္ဆိုတာ ” လို႔ ခပ္ဖိန္႔ဖိန္႔ေလသံနဲ႔ အသားယူၿပီး ေျပာမိပါေတာ့တယ္။

တိုင္းရင္းသားစပ္တဲ့ ေမာင္ျဖဴခမ်ာ စကားလံုး ေ၀ါဟာရ သံုးႏႈန္းပံုခ်င္း အမ်ားနဲ႔မတူတာေၾကာင့္လည္း မၾကာမၾကာ ဟာသျဖစ္ရရွာပါတယ္။ တစ္ရက္သားမွာ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သြားမယ့္အေၾကာင္းကို

“ ဘယ္သူလိုက္ဦးမလဲေဟ့…ငါ ဆံပင္သြားကိုက္မလို႔ ” လို႔ ေစတနာနဲ႔ အေဖာ္စပ္လိုက္ရာမွာ အသံုးအႏႈန္းကို သေဘာမေပါက္တဲ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက “ ေမာင္ျဖဴရာ ဆံပင္ကိုက္တာမ်ား ဒီမွာကိုက္လဲရသားပဲ…လာ ငါ့ဆံပင္ကို လာကိုက္…ဒါေပမယ့္ ဆံပင္ကို သြားရည္ေတြမလူးေစနဲ႔ ” လို႔ ၀ိုင္းေနာက္တာ ခံရပါေတာ့တယ္။ “ ဆံပင္ညွပ္ ” တာကို “ ဆံပင္ကိုက္ ” တယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ သူတို႔ေဒသရဲ႕ ေ၀ါဟာရ သံုးႏႈန္းပံုက ဆန္းလည္း ဆန္းေပသကိုး။ တစ္ခါမွာလည္း ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္ၿပီး “ အစ္မ…တိပ္ေခြ လိုခ်င္လို႔ ” လို႔ ေျပာလိုက္ရာမွာ ဆိုင္ရွင္က “ တိပ္ေခြမေရာင္းဘူး ေမာင္ေလး…တိ္ပ္ေခြလိုခ်င္ရင္ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းကိုသြား ” လို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းလိုခ်င္တဲ့ တိပ္ေခြက စာအုပ္ေတြကို ကပ္တဲ့ Cellulose tape အေခြျဖစ္ေပမယ့္ လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္တာေၾကာင့္ ကက္ဆက္တိပ္ေခြလာ၀ယ္တယ္ထင္လို႔ထင္သြားတဲ့ ဆိုင္ရွင္က မန္းသီရိကို လမ္းညႊန္ျခင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႀကံရာမရတာေၾကာင့္ “ ဟုိဟာကိုေျပာတာ ” လို႔ လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္မွပဲ လိုရင္းကို ေရာက္ပါသတဲ့။ ခင္စရာေကာင္းေအာင္ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး အခုအခ်ိန္အထိ “ ဟိုဟာ ” တစ္လံုး လက္စြဲသံုးၿပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနေသးသလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။

တစ္ခါကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာကိုသြားဖို႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လိုင္းကားထိုင္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ လိုင္းကားလာတဲ့အခါ ကားေပၚကို အလုအယက္ေျပးတက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက ကားေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ုဳိးသမီးခပ္ရြယ္ရြယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေဘးက ေနရာလြတ္တစ္ခုကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး “ အားသလား အစ္မ ” လို႔ ေမးပါတယ္။ အမ်ုဳိးသမီးကလည္း “ အားပါတယ္ ”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က “ ဟုတ္ကဲ့ အားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖင္ကေလးခ်ခ်င္လို႔ ” လို႔ ဆက္အေျပာမွာ အထင္ေတာ္လြဲၿပီး အရွက္ေတာ္ကြဲသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ကေလာ္တုတ္ပါေတာ့တယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ဘုရားပြဲလွည့္ထြက္မည့္ကိန္းကို ႀကဳိျမင္မိသြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ “ အစ္မထင္သလို မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရယ္…သူေျပာတဲ့ ဖင္ခ်မယ္ဆိုတာ ထိုင္မယ္လို႔ ေျပာတာပါ…သူတို႔ေဒသက ထိုင္မယ္လို႔ မေျပာဘဲ အဲဒီလိုပဲ ေျပာၾကလို႔ပါ… ” လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၀င္ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ အေလွ်ာက္ေကာင္းလို႔ အေထာင္းသက္သာသြားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လံုး လိုင္းကားေပၚမွာ ၾကာၾကာမေနရဲေတာ့ဘဲ ႏွစ္ျပေလာက္စီးအၿပီးမွာ မ်က္ႏွာပူတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ကားေပၚက ကေသာကေျမာဆင္းရပါေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကားေပၚက ဆင္းၿပီးတဲ့အထိ မ်က္ႏွာအပူ မေပ်ာက္ေသးေပမယ့္ သေကာင့္သားကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “ ငါေျပာတာ ဘာမွားလို႔လဲ ” လုပ္ေနပါေသးရဲ႕။                        ။

သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလြန္လြန္းတာေၾကာင့္ စာကိုစီလိုက္မိရာမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဧရာမပို႔စ္ႀကီး ျဖစ္သြားရျပန္ပါၿပီ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ အလုအယက္ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီအေပါင္း မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို စာနာ၊ ညွာတာေသာအားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴရဲ႕ ၀ိေသသထူးေတြနဲ႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ေနာက္ထပ္ပို႔စ္ေတြမွပဲတင္ဖို႔ ခြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့…ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းဆြတ္ေနမိပါသည္။      ။