Tuesday 1 November 2011

ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား . . .

ေဆးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို 
  အက်ဥ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုေက်ာ္က ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္းကေလး ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္လုျပည့္ခင္ရွိလာၿပီမို႔ Personal post ေတြကိုေလွ်ာ့ၿပီး သုတ၊ ရသဆိုင္ရာပိုစ့္ေတြကို ဦးစားေပးတင္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ ဘ၀အေမာေတြနဲ႔ႀကံဳရေတြ႕ရတိုင္း တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ျပန္သတိရေနျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္သမွ်စာေေတြအားလံုးကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းေနပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

http://www.commentsyard.com/graphics/best-friends/best-friends24.gif

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နိဗၺာန္ဘံု သီခ်င္းမွာ “ အပူအပင္ကင္းတဲ့…ကေလးဘ၀ကို…တစ္ခါျပန္ၿပီး ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္…
အျပစ္မသိေသးတဲ့…ကေလးေလးဘ၀ကို…တစ္ခါျပန္ၿပီးရခ်င္ေသးတယ္… ” လို႔ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တမ္းတရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းစာနဲ႔နပမ္းလံုးရင္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ဖို႔ ဦးစားေပးရ၊ စြန္႔လႊြတ္ရတာေတြမ်ားခဲ့ရတာေၾကာင့့္ အိပ္ယာထ၊ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္၊ စာၾကည့္၊ အိပ္ရာ၀င္ဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး ဘုမသိ၊ ဘမသိ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ကေလးနဲ႔တူေအာင္ မေနခဲ့ရတာမို႔ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးဘ၀ကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ရရင္လည္း ကေလးလုပ္နည္းမသိခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ဘ၀မွာ လူငယ္နဲ႔တူေအာင္ ေနခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုပဲ တစ္ရက္မဟုတ္ေတာင္ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျပန္ရခ်င္မိပါေတာ့တယ္။ စိတ္တူကိုယ္တူ၊ ခံယူခ်က္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႔သာ အဲဒီလို ျပန္ေနခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဘာကိုပဲစြန္႔လႊတ္ရ စြန္႔လႊတ္ရ တန္တယ္လို႔ပဲ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။
“ ကိုယ္လိုတာရတဲ့ အခ်ိန္မ်ားနဲ႔…ဒီေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး…လဲခ်င္တယ္ ” ဆိုတဲ့ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမဳိင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကိုပဲ ခပ္ညည္းညည္ေလး ဆိုခ်င္မိပါေသးရဲ႕။

 ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တစ္သီးပုဂၢလဆန္ဆန္ေနတတ္တဲ့ ငယ္က်င့္ေတြအားလံုးကို ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဇြတ္အတင္းျပဳျပင္ၿပီး လူနဲ႔သူနဲ႔ ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနခဲ့တာမို႔ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုနဲ႔ အင္မတန္မွ သဟဇာတျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သဟဇာတမျဖစ္ဘဲ ေနပါရိုးလား။ ဟိႏၵဴသူေတာ္စင္ႀကီး ဆိုင္းဘာဘာရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ျဖစ္တဲ့ -
“ ကၽြႏု္ပ္ဟာ မိတ္ေဆြလိုအပ္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။
မိဘနဲ႔ေတြ႕ရင္ သားသမီးျဖစ္တယ္။
သားသမီးေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ မိဘျဖစ္တယ္။
ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ တပည့္ျဖစ္တယ္။
တပည့္ခံလိုသူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဆရာျဖစ္တယ္ ”
ဆိုတဲ့အတိုင္း တစ္သေ၀မတိမ္း လိုက္နာခဲ့ေပသကိုး။ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ားလိုက္နာခဲ့သလဲဆိုရင္ ေသာက္တတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိရင္ သူတို႔ေသာက္တဲ့ဆိုင္တိုင္းကို အတူလိုက္သြား၊ မေသာက္ခ်င္ရင္လည္း အျမည္းစားၿပီး သူတို႔ရစ္သမွ်ကို သည္းညည္းခံ၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ရင္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ တစ္ပက္ေလာက္ေမာ့ခ်ၿပီး တစ္လံုးစာေလာက္မူးၿပ၊ အႏွီသေကာင့္သားေတြ ေမွာက္သြားရင္ အေဆာင္ကိုတြဲပို႔တဲ့အလုပ္ကိုလည္း ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ပါေသးတယ္။ ဖဲရိုက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိျပန္ရင္လည္း သူတို႔ဖဲ၀ိုင္းေဘးမွာထိုင္ရင္း ေဘးကေန ေလနဲ႔အားေပး၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလ အေပါ့အေလးသြားရင္ သူ႔ဖဲခ်ပ္ကို အစား၀င္ၾကည့္ေပး၊ ပိုက္ဆံလိုရင္ ထုတ္ေခ်းေပး စသည္ျဖင့္ ေရာယိမ္းလိုက္၊ ဘသားယိမ္းလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂဏန္းေပါင္းတာကို စိတ္မရွည္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အပြင့္ပြတ္ဖို႔ ပါရမီမပါရွာခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ၀ိုင္းထဲမွာ၀င္ၿပီး တစ္ခါမွ ဖဲမရိုက္ခဲ့ဖူးပါ။ တကၠသို္လ္မတက္ရခင္မွာပဲ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးသဖခင္က သားေတာ္ေမာင္ကို ဘာမဆို တတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဗလပြနဲ႔ တစ္လနီးပါးေလာက္ ဖဲရိုက္သင္ေပးေပမယ့္ သခ်ၤာပါရမီနည္းတာေၾကာင့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ဖဲဆိုရင္ သံုးခ်ပ္ေပါင္းၿပီး ဂဏန္းအႀကီးဆံုးရတဲ့လူက အႏိုင္ရတဲ့ ကစားနည္းကလြဲလို႔ ဘာမွ မကစားတတ္ရွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားတဲ့ ဘူႀကီး၊ ကိုးမီးစတဲ့ ဖဲရိုက္နည္းေတြကိုလည္း တစ္ခုမွနားမလည္ဘဲ ဖဲခ်ပ္ေတြကို အစား၀င္၀င္ကိုင္ေပးရုံပဲ တတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖဲအုပ္စုနဲ႔ေတာ့ အတြဲနည္းခဲ့ပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ႏွလံုးသားပေဟဠိကို အေျဖညွိခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္က မရွိမျဖစ္ Catalyst ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ေတြရင္ဖြင့္သမွ် ဒိုင္ခံနားေထာင္ေပးေလ့ရွိသကိုး။ ဒါတင္မကေသးဘဲ လိုအပ္လာရင္ ေမတၱာဗ်ဴဟာေတြကိုပါ ခ်မွတ္ခင္းက်င္းေပးၿပီး၊ ေမတၱာစာေခြေတြကိုလည္း ကိုယ္စားေရးေပးေလ့ရွိပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မစြံေပမယ့္ သူမ်ားကို ခၽြန္တြန္းလုပ္ရာမွာေတာ့ ပါရမီျပည့္ခဲ့တာမို႔ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းလည္း အတြဲေတြ အသီးသီးအသက ရခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ လက္တြဲၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေတာင္ ပြားစည္းလို႔ ေနၾကေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားၿပီးရင္ ျငမ္းဖ်က္ၾကတဲ့ ေလာကရဲ႕ နိယာမအတိုင္း ေမြးတဲ့ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္နာမည္ေလးပါေအာင္ မွည့္ေပးဖို႔ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ အႀကံေကာင္းေပးေတာ့ သေကာင့္သားမ်ားက မိုးမႊန္ေအာင္ ေမတၱာပို႔ၾကပါေပရဲ႕။ ( မတရားလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ … )

ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ အတြဲအမ်ားခဲ့ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက သံုးေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္သူေတြနဲ႔ ပုလံပနံသင့္ေလ့ရွိတဲ့ ေမြးရာပါဗီဇအတိုင္း အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို ဆက္ေရးရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြ အကုန္ေပၚေတာ့မွာမို႔ ေလာေလာဆယ္ကာလမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ပါရဂူေတြဘ၀နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလုပ္ေနၾကတဲ့ အႏွီသေကာင့္သားမ်ားရဲ႕ နာမည္ရင္းေတြကိုေတာ့ omit လုပ္ၿပီး ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္နီ၊ ေမာင္ညဳိလို႔ပဲ နံမည္၀ွက္ေပးထားလိုက္ပါရေစဦး။

အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔က ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ဘဲ ခင္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ အႏွီသေကာင့္သားရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့၀ိေသသက ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ မ်က္ႏွာေပး အလြန္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်က္ႏွာေပးေကာင္းသလဲဆိုရင္ သူ႔ဓာတ္ပံုကို ျမင္ရသူတိုင္း ကရုဏာသက္ၾကရပါတယ္။ မသက္ဘဲေနပါရိုးလား။ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ဓာတ္ပံုရိုက္ခံတိုင္းမွာ ဖြင့္ထားရမယ့္ မ်က္စိကို ပိတ္ၿပီး၊ ပိတ္ထားရမယ့္ ပါးစပ္ကိုေတာ့ အသားကုန္ၿဖဲထားေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ဓာတ္ပံုထဲမွာၾကည့္ၾကည့္ သူငယ္နာမစင္ေသးတဲ့ ရုပ္လကၡဏာမ်ဳိး အထင္းသားေပၚေနေပသကိုး။ ( ဓာတ္ပံုတိုင္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးၿပီး၊ ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီးေနတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔နဲ႔ ကြာခ်က္ … )

သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴက တိုင္းရင္းသားစပ္တာမို႔ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ခမ်ာမွာ အေမေပးတဲ့ ဥပဓိရုပ္ကို ရူပါမဖြင့္တတ္ရွာေလေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ဥပဓိရုပ္က ဘူးသီးပုပ္နဲ႔ တူေနတတ္ပါရဲ႕။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ဘုတ္သိုက္ကို ဆီမလိမ္း၊ ေခါင္းမၿဖီးဘဲ ေနခ်င္သလို ေနေလ့ရွိတာကို ျမင္ျပင္းကတ္လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴကို “ ေဟ့ေကာင္…မနက္ျဖန္မနက္ အိပ္ယာထထခ်င္း မွန္ေရွ႕မွာ သြားရပ္ၾကည့္ပါလား ” လို႔ အခၽြန္နဲ႔ မ-လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သာေခါင္မိုးေတြအသစ္လဲ ( ဘိုေကအသစ္ညွပ္ )ၿပီး ဆီေတြဘာေတြထည့္ၿပီး မၿဖီးစဖူး ေခါင္းေတြၿဖီးလာပါေရာလား။ “ ေဟ့ေကာင္ၾကီး ဘယ္ေဗဒင္ကေဟာလႊတ္လိုက္လို႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလာတာလဲ ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ငါ့လခြမ္း…မနက္က မွန္ၾကည့္လိုက္တာ ငါ့ပံုက အရူးနဲ႔တူေနသဟ ” လို႔ တစ္တစ္ခြခြႀကီး ေျဖပါတယ္။ ဒီယုန္ျမင္ကို ဒီၿခံဳကို မီးရႈိ႕လႊတ္လိုက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဟုိဘက္လွည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပံဳးေနရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဦးဟန္ၾကည္ကို အင္မတန္မွ ေကာင္းက်ဳိးျပဳရွာပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္စအခ်ိန္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ကေသာင္းကနင္း မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကၿပီး ရွားရွားပါးပါးရထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မ်က္ေစာင္းေတြ ဒိုင္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲထိုးၿပီး ေျခေဆာင့္သြားၾကပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ကေလးခမ်ာ ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ အေခ်ာင္ခံလိုက္ရရွာတာေၾကာင့္ အီလည္လည္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရရွာပါေရာလား။ စပ္ျဖင္းျဖင္းနဲ႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္လြန္းတာေၾကာင့္ ေမာင္ျဖဴကို အေၾကာင္းစံုေျပာျပရာမွာေတာ့ နားေထာင္ေနတဲ့ သေကာင့္သားမ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ မသကၤာတာေၾကာင့္ “ ေဟ့ေကာင္…မင္း ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ဘာလုပ္ထားသလဲ ” လို႔ ေမးမိမွပဲ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ငါးသေလာက္ၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး “ ငါ ရည္းစားစာေပးထားလို႔ဟ ” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ေမာင္ျဖဴက ရည္းစားစာေပးရုံတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးခံရေလာက္တဲ့အထိ အေျခအေနမဆိုးႏိုင္မွန္းသိေနတာေၾကာင့္ “ မျဖစ္ႏိုင္တာ…မင္းဖာသာ ရည္းစားစာေပးတာ...ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရမွာလဲ ” လို႔ ျပန္ေမးယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ
“ အဟဲ…ငါက ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို စာေပးမိလို႔ ” လို႔ ရွက္အမ္းအမ္းနဲ႔ ေျဖပါေတာ့တယ္။ ႀကံႀကီးစဥ္ရာ ႀကံတတ္လြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အံ့ၾသလြန္းတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းစံုကို ေမးယူမွပဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုကို မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။

ေမာင္မင္းႀကီးသားက မနက္ပိုင္းမွာ ပထမတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစာေပးပါသတဲ့။ လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိ ေမတၱာစာကမ္းတာဟာ ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ့္ျပႆနာက ေန႔လည္ပိုင္းမွာ စ-ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို စာထပ္ေပးလိုက္ျပန္ပါသတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ သူ႕လုပ္ရပ္က ဘူးေပၚသလိုေပၚၿပီး ငတိမႏွစ္ေကာင္က ေမာင္ျဖဴကို အျပင္းအထန္ ေပါက္ကြဲၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာသင္ခန္းထဲက ေမာင္းတင္ၿပီးထြက္အလာမွာ ေယာင္နနနဲ႔ သြားကေလးၿဖဲၿပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးမိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေလးကို “ ဒီသတၱ၀ါ ေျမွာက္ေပးတာျဖစ္မယ္ ” ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္သတ္စီရင္ခ်က္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းလက္နက္ သံုးခ်က္ေလာက္စီ သံုးၿပီး စိစိညက္ညက္ေခ်မယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတနဲ႔ ဖေနာင့္ေဆာင့္ျပသြားၾကျခင္းပါ။ ၾကားထဲက ခါးနာသြားရွာတဲ့ ငထြားတျဖစ္လဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔ ငယ္ထိပ္ကို ပူေဇာ္ရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ စာမေပးခင္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ အဆက္အစပ္ရွိမရွိေတာင္ မစဥ္းစားတဲ့ ဦးေဏွာက္ကိုပဲ ေဖာက္ထုတ္ၿပီး ေခြးေကၽြးပစ္ရေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရရွာပါေတာ့တယ္။

တကယ္ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းက သနားစရာေကာင္းရွာပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမရွိခဲ့ဘဲ တကၠသိုလ္ေရာက္ကာမွ မသတၱ၀ါမ်ားနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရရွာတာေၾကာင့္ ေရြးရခက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းလုပ္မိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မိဘေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ေၾကာင့္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္မပ်က္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရင္ထဲက အရွိကို အရွိအတိုင္း ေဖာက္ခြဲခ်င္လြန္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို “ ဒါပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ…ငါးေၾကာ္မႀကဳိက္တဲ့ေၾကာင္မိုက္…ငါးေၾကာ္လဲႀကဳိက္ေရာ…ငါးပါးေမွာက္တယ္ဆိုတာ ” လို႔ ခပ္ဖိန္႔ဖိန္႔ေလသံနဲ႔ အသားယူၿပီး ေျပာမိပါေတာ့တယ္။

တိုင္းရင္းသားစပ္တဲ့ ေမာင္ျဖဴခမ်ာ စကားလံုး ေ၀ါဟာရ သံုးႏႈန္းပံုခ်င္း အမ်ားနဲ႔မတူတာေၾကာင့္လည္း မၾကာမၾကာ ဟာသျဖစ္ရရွာပါတယ္။ တစ္ရက္သားမွာ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သြားမယ့္အေၾကာင္းကို
“ ဘယ္သူလိုက္ဦးမလဲေဟ့…ငါ ဆံပင္သြားကိုက္မလို႔ ” လို႔ ေစတနာနဲ႔ အေဖာ္စပ္လိုက္ရာမွာ အသံုးအႏႈန္းကို သေဘာမေပါက္တဲ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက “ ေမာင္ျဖဴရာ ဆံပင္ကိုက္တာမ်ား ဒီမွာကိုက္လဲရသားပဲ…လာ ငါ့ဆံပင္ကို လာကိုက္…ဒါေပမယ့္ ဆံပင္ကို သြားရည္ေတြမလူးေစနဲ႔ ” လို႔ ၀ိုင္းေနာက္တာ ခံရပါေတာ့တယ္။ “ ဆံပင္ညွပ္ ” တာကို “ ဆံပင္ကိုက္ ” တယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ သူတို႔ေဒသရဲ႕ ေ၀ါဟာရ သံုးႏႈန္းပံုက ဆန္းလည္း ဆန္းေပသကိုး။ တစ္ခါမွာလည္း ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္ၿပီး “ အစ္မ…တိပ္ေခြ လိုခ်င္လို႔ ” လို႔ ေျပာလိုက္ရာမွာ ဆိုင္ရွင္က “ တိပ္ေခြမေရာင္းဘူး ေမာင္ေလး…တိ္ပ္ေခြလိုခ်င္ရင္ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းကိုသြား ” လို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းလိုခ်င္တဲ့ တိပ္ေခြက စာအုပ္ေတြကို ကပ္တဲ့ Cellulose tape အေခြျဖစ္ေပမယ့္ လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္တာေၾကာင့္ ကက္ဆက္တိပ္ေခြလာ၀ယ္တယ္ထင္လို႔ထင္သြားတဲ့ ဆိုင္ရွင္က မန္းသီရိကို လမ္းညႊန္ျခင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႀကံရာမရတာေၾကာင့္ “ ဟုိဟာကိုေျပာတာ ” လို႔ လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္မွပဲ လိုရင္းကို ေရာက္ပါသတဲ့။ ခင္စရာေကာင္းေအာင္ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး အခုအခ်ိန္အထိ “ ဟိုဟာ ” တစ္လံုး လက္စြဲသံုးၿပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနေသးသလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။

တစ္ခါကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာကိုသြားဖို႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လိုင္းကားထိုင္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ လိုင္းကားလာတဲ့အခါ ကားေပၚကို အလုအယက္ေျပးတက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက ကားေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ုဳိးသမီးခပ္ရြယ္ရြယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေဘးက ေနရာလြတ္တစ္ခုကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး “ အားသလား အစ္မ ” လို႔ ေမးပါတယ္။ အမ်ုဳိးသမီးကလည္း “ အားပါတယ္ ”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က “ ဟုတ္ကဲ့ အားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖင္ကေလးခ်ခ်င္လို႔ ” လို႔ ဆက္အေျပာမွာ အထင္ေတာ္လြဲၿပီး အရွက္ေတာ္ကြဲသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ကေလာ္တုတ္ပါေတာ့တယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ဘုရားပြဲလွည့္ထြက္မည့္ကိန္းကို ႀကဳိျမင္မိသြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ “ အစ္မထင္သလို မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရယ္…သူေျပာတဲ့ ဖင္ခ်မယ္ဆိုတာ ထိုင္မယ္လို႔ ေျပာတာပါ…သူတို႔ေဒသက ထိုင္မယ္လို႔ မေျပာဘဲ အဲဒီလိုပဲ ေျပာၾကလို႔ပါ… ” လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၀င္ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ အေလွ်ာက္ေကာင္းလို႔ အေထာင္းသက္သာသြားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လံုး လိုင္းကားေပၚမွာ ၾကာၾကာမေနရဲေတာ့ဘဲ ႏွစ္ျပေလာက္စီးအၿပီးမွာ မ်က္ႏွာပူတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ကားေပၚက ကေသာကေျမာဆင္းရပါေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကားေပၚက ဆင္းၿပီးတဲ့အထိ မ်က္ႏွာအပူ မေပ်ာက္ေသးေပမယ့္ သေကာင့္သားကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “ ငါေျပာတာ ဘာမွားလို႔လဲ ” လုပ္ေနပါေသးရဲ႕။                       


သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလြန္လြန္းတာေၾကာင့္ စာကိုစီလိုက္မိရာမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဧရာမပို႔စ္ႀကီး ျဖစ္သြားရျပန္ပါၿပီ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ အလုအယက္ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီအေပါင္း မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို စာနာ၊ ညွာတာေသာအားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ျဖဴရဲ႕ ၀ိေသသထူးေတြနဲ႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ေနာက္ထပ္ပို႔စ္ေတြမွပဲတင္ဖို႔ ခြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့…ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းဆြတ္ေနမိပါသည္။     

17 comments:

ကိုေဇာ္ said...

က်ေနာ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းခင္တတ္ ခ်စ္တတ္သူ ဆိုေတာ့ ဒီလို စာေလးေတြ ဖတ္ရရင္ လြမ္းတယ္ဗ်ာ။

မဒမ္ကိုး said...

ေအာင္မေလး ဆရာၾကည္ရယ္ ဆရာၾကည္႕သူငယ္ခ်င္းမွားပံုၾကီးကလဲ ဟဟဟဟဟ
ေအာ္ကိုရီသြားရတာပဲ..
ကံေကာင္းတယ္ ဓားထိုးမခံရတာ း)

mstint said...

တစ္ခါတစ္ရံ အရပ္ေဒသကိုလိုက္ၿပီး စကားလံုး အသံုးေလးေတြက အထင္လြဲစရာပါ ကိုဟန္ၾကည္ေရ။
ငယ္စဥ္ဘဝအေၾကာင္းအရာေလးေတြကေတာ့ ဖတ္ၿပီးရင္းဖတ္ခ်င္ပါပဲ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

မအိမ္သူ said...

ေဒသအသံုးအႏႈံးေတြကေတာ့ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းေလးေတြပါပဲ။ အဲဒီလို အေၾကာင္းေလးေတြဖတ္ရတာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ငယ္ဘ၀ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ဆက္ေရးပါအံုး။ လြမ္းလို႔ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ရတာစိတ္ၾကည္ႏူးစရာ......

ေန၀သန္ said...

:)... ပါးေကာ အတီးမခံလိုက္ရတာ ကံေကာင္းေပါ့ဗ်ာ.. း))..


ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္

သတုိး said...

ဆရာ..
ေနာက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေသးရင္ ဆက္ေရးပါဦးဗ်ာ။ ခင္မင္စရာ ျဖဴစင္တဲ့ ဆရာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ (အဲတုန္းအရြယ္ကေတာ့ လူတုိင္းနီးပါး ျဖဴစင္ၾကမွာေပါ့ေလ)အေၾကာင္းက ေရးတဲ့ဆရာေရာ..၊ ဖတ္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။
လမ္းႀကံဳေၾကာ္ျငာ၀င္ရရင္ ေခါင္းၿဖီး၊ ဆီလူးတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ါသနာ မပါဘူး။ အိပ္ယာက လူးလဲထလာသလုိ ဘုတ္သုိက္စုတ္ဖြားစတုိင္လ္က လြတ္လတ္ေပါ့ပါးတယ္ ထင္မိတယ္။ ေလတုိးခံရရင္ လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိးဖြ၊ ဆြဲဖိရတာ ႀကိဳက္တယ္ဆရာ။ ဆရာ သတိထားမိလား။ ဘုတ္သုိက္စုတ္ဖြားစတုိင္လ္ေတြ တစ္ပတ္လည္လာျပန္ၿပီ း)

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အဟီးးးးး:):) မမ မဒန္ကိုး ေၿပာသလိုပဲ .ေၾသာ္ ..အကို ဒါနဲ႕ အကိုလည္း အေၿပးသန္မယ္ထင္တယ္ :P:P အဲလိုသူငယ္ခ်င္းရွိတဲ႕သူက အေၿပးသန္တက္တယ္လို႕ ၾကားဖူးလို႕...:D ငယ္ဘဝရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြ ဖတ္ရတာ ၾကည္နူးလြမ္းဆြတ္စရာပါပဲလား အကိုေရ..

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

း)
ရီရတယ္..
ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားရင္ အမွတ္ရစရာႀကီးေနာ္...

blackroze said...

ေမာင္နီနဲ႕ေမာင္ညိဳအေၾကာင္းလဲေရးပါဦးဗ်ိဳးးး

ကုိေအာင္(ပ်ဴႏိုင္ငံ) said...

ဦးဟန္ၾကည္စာကုိဖတ္ျပီး ရယ္ရတယ္ဗ်ာ၊ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ ေျပသြားတယ္၊ တကယ့္ကို စာေရးေကာင္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ ... း)

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဦးဟန္ၾကည္သူငယ္ျပန္ေနသေပါ႔ေလ..
သူငယ္ျပန္တယ္ဆိုတာ ငယ္ဘဝကို လြမ္းေနတာလို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ တိုင္းရင္းသူဆိုေတာ႔ စကားအသံုးအႏႈန္း မတူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိဟိ
တိုင္းရင္းသူနဲ႔ ကာဗာယူထားရမယ္။
ပိုစ္႕အစကေန အဆံုး တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ဖတ္ေနမိတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ေရ.. ေကာ္မန္႕ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ မ်က္ႏွာက ျပံဳးျဖဲျဖဲမို႔ ေဘးကလူေတြ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးယူရတယ္။ ဆရာက အဲသလို စာေရးေကာင္းတာ။။
ဆရာၾကည္က မဒမ္ၾကည္ကို ဘယ္လိုရေအာင္ ပိုးခဲ႔တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြလုပ္ပါဦးလား ဆရာ.. စိတ္ဝင္စားစရာ ပိုစ္႔တစ္ပုဒ္ထြက္လာမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္.. ရည္းစားဘဝ အလြမ္းေျပေပါ႔ဆရာ း)

San San Htun said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကေလာ္ပဲတုတ္လို ့...ေနာက္ထပ္ပို ့စ္ေတြ ထပ္တင္ပါဗ်ိဳ ့...

ဟန္ၾကည္ said...

မဒမ္ၾကည္နဲ႔ ဆံုတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မတင္ခိုင္းပါနဲ႔ ေဒၚေခ်ာေရ...ေနာင္လာေနာက္သားေတြ နည္းယူကုန္မွာစိုးလို႔...းးး)))

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ေအာင္မေလး ဆရာေရ သူငယ္ခ်င္းမွားပံုၾကီးကလဲ
ရယ္လဲရယ္ရပါတယ္...စဥ္းစားတုိင္းရယ္ေနရမွာ

ညီလင္းသစ္ said...

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ပံုေတြကို ဒီပုိ႔စ္ေလးက အတိုင္းသား ျပေနတာပါပဲ၊ အဲဒီ ထိုင္တဲ့အသံုးအႏႈန္းကို နီကိုရဲ,ရဲ႕ စာအုပ္တစ္ခုထဲမွာလည္း ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်၊ မၾကားဖူးထားရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ေ႐ွာ့ခ္ ရစရာပဲ၊ း) သိသြားေတာ့လည္း ဘယ္လိုပဲလွည့္ေတြးေတြး အျပစ္ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး၊ ေက်ာဆန္႔တယ္၊ ေက်ာခင္းတယ္၊ ေက်ာခ်တယ္ စတဲ့ အသံုးေတြလည္း ႐ွိေနတာကိုး။ း) အလြမ္းေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ ပို႔စ္ေလး ပါပဲဗ်ာ..။

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

ဆရာဟန္ၾကည္။
အားလားဗ်။ း)
ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အားရင္ ပို႔စ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိမလုိ႔ပါ။

ဆရာေရ...
သူႀကီးမင္းတုိ႔အရပ္မွာလဲ ဆံပင္ကုိက္သြားမလုိ႔ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိသုံးၾကပါတယ္။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိက္ဆုိတဲ့ စကားက ညွပ္ဆုိတဲ့ စကားထက္ ပုိၿပီး အဓိပ္ပါယ္ျပည့္၀သလုိဘဲ။ း))

ကိုက္တယ္ဆုိတာ ျပတ္ေအာင္ ကုိက္တာ။
ညွပ္တယ္ဆုိတာ မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ညွပ္ထားတာ။
ဥပမာ။
ဘိတ္ကတ္ေၾကးကုိက္။
မီးညွပ္။

ဆရာဟန္ၾကည္ကေတာ့ အကိုက္ေကာ အညွပ္ေကာ ခံခဲ့ဖူးေရာေပါ့။ း))

ထင္ရာကုိ ထင္သလုိ ေရာေပါသြားသည္။
ပ်င္းလုိ႔ဆရာေရ။ ဆရာ့စာေလးေတြ ဖတ္ရမွ အေၾကာေလးေတြ ပြင့္လာေတာ့တယ္။ ရယ္ရလုိ႔။

အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ခင္မင္လွ်က္

ဆူးသစ္ said...

ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ကေတာ့ အသံကိုထြက္ေအာင္ရယ္မိပါတယ္။ ဖင္ခ်မယ္ဆိုလို႔ပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာအဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြရွိတာ၊ ရယ္လည္းရယ္ရ၊ ခင္ဖို႕လည္းေကာင္းပါတယ္။

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger