“ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ…ဆံုဆည္းခဲ့ရာ…ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာ…ျပန္ၿပီးခြဲခြာ… ”
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့တဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ႕ “ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ” သီခ်င္းထဲက စာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခပ္တိုးတိုးညည္းမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘ၀ခရီးရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အိုေအစစ္ေတြျဖစ္တာမို႔ လူတိုင္းတန္ဖိုးထားၾကတဲ့ အနဂၣရတနာေတြ မဟုတ္ပါလား။ ခင္မင္ရတဲ့ စိတ္တူသေဘာတူ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္နဲ႔သာ အတူသြားရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ငရဲကိုေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသြားၾကမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပုထုဇဥ္လူသားေတြပဲ မဟုတ္ပါလားေလ။
ဦးဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အေရးအခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပိတ္တာ ခံလိုက္ရတဲ့အျပင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ဖို႔ သံုးႏွစ္နီးပါးထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရေသးတာမို႔ တက္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အသက္ေတြ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေခတ္ဆိုး၊ ေခတ္ၾကပ္ႀကီးထဲမွာ ရွင္သန္ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသူေတြျဖစ္တာမို႔လည္း အရြယ္ေတြက ရွိသင့္တာထက္ပိုရင့္ေနၾကသလို အေတြးအေခၚေတြကလည္း လူႀကီးတစ္ပိုင္း ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ တစ္ေယာက္က္ိုတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္လို႔မရတဲ့ အေနအထားကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းလာရသူေတြျဖစ္တာမို႔လည္း ေက်ာင္းေရာက္စမွာ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးပြင့္လင္းဖို႔ ခင္ခင္မင္မင္ျဖစ္ဖို႔ အေတာ္အားယူၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀ကတည္းက အတန္းထဲမွာထိပ္၊ အမ်ဳိးအေဆြေတြရဲ႕ အညႊန္႔အဖူးေတြျဖစ္ၾကျပန္တာမို႔ မာနေလးေတြကလည္း ငယ္ထိပ္တက္ေနၾကျပန္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစတက္လို႔ ေလးငါးဆယ္ရက္ၾကာတဲ့အထိ သူတစ္လူ၊ ငါတစ္မင္းျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အတန္း Executive Committee ( E C ) အဖြဲ႕ရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ပုဂံကို တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၿပီးၾကတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္၊ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြလို ပုလင္းတူဘူးဆို႔ခ်င္း လည္ပင္းဖက္လ်က္သား ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။
ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ကတည္းက အေပါင္းအသင္းနည္းနည္းနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလေနခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္လည္း ဆရာ၀န္လုပ္မယ့္လူျဖစ္လာတာမို႔ ငယ္က်င့္ေတြေဖ်ာက္ၿပီး မည္းမည္းျမင္သမွ် ၿပံဳးျပမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး အေပါင္းအသင္းလုပ္လိုက္ရာမွာေတာ့ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ၁၆၀ ေလာက္မွာ ၁၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားပါေတာ့တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွာက ward ထဲဆင္းဖို႔နဲ႔ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ အုပ္စုငယ္ေတြခြဲေပးထားတာမို႔ အုပ္စုတူခ်င္းက ပိုၿပီးအကၽြမ္းတ၀င္ရွိၾကတာ သဘာ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ရဲေက်ာ္သူ၊ ရဲထြန္းကို၊ ရဲထြဋ္ေနာင္ ဆိုတဲ့ “ ရဲသံုးေဖာ္ ” က ရွိေသးသလို ေအာင္ခိုင္၊ ေအာင္ႏိုင္ဦး၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုး၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုးစံ၊ ေအာင္ျမင့္ဦး၊ ေအာင္ျမင့္ေအး၊ ေအာင္ကိုဦး ဆိုတဲ့ “ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး ” ကလည္း သီးသန္႔တစ္ဂုိဏ္း ရွိပါေသးရဲ႕။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ေတာင္ႀကီးသား စိုင္းဗညား ဦးစီးတဲ့ “ ေသမင္းတမန္ဂိုဏ္း ” ၊ မံုရြာသား ေပၚဦးရဲ႕ “ ၾကာကူလီဂိုဏ္း ”၊ တန္႔ဆည္သား ေက်ာ္မင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ ရာမဂိုဏ္း ” စတဲ့ မဒီကညာတစ္သိုက္ကို အၾကည္အသာ၀ိုက္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဂိုဏ္းႀကီးေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။
အဲဒီဂိုဏ္းေတြထဲမွာ ေသမင္းတမန္းဂိုဏ္းဆိုတာက တကယ့္လူေခ်ာေတြ၊ ကင္းေတြ၊ မင္းသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႕ထားပါတယ္။ အႏီွသေကာင့္သားေတြက ရူပါျဖဴးၾကတာမို႔ ျမင္သမွ် မဒီေတြအတြက္ မႀကဳိ္က္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ အႏၲရာယ္ႀကီးလွတာမို႔ “ ေသမင္းတမန္ဂိုဏ္း ” လို႔ မည္ပါသတဲ့။ အမဆိုရင္ ေျခမ၊ လက္မပါမက်န္ ငမ္းတတ္တဲ့ သေကာင့္သားေတြကေတာ့ “ ၾကာကူလီဂိုဏ္း ”၊ သူတို႔ႀကံသမွ်၊ သူတို႔ခ်ိန္သမွ်၊ သူတို႔လ်ာထားသမွ် သူမ်ားမ-မ သြားတာခံရေလ့ရွိတဲ့ ေဂၚသမွ်မစြံတဲ့ ဖိုးက်န္ရစ္ေတြကေတာ့ “ ရာမဂိုဏ္း ” မွာ အသီးသီး အသက စုစည္းပါ၀င္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဆယ္တန္းတုန္းက သခ်ၤာတစ္ရာမျပည့္ခဲ့တာကို စိတ္နာနာနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းေရာက္မွ ေန႔မီးညမီးဆက္ၿပီး အပတ္တကုတ္ႀကဳိးစားၿပီး ဂဏန္းေပါင္းၾကတဲ့ “ ကုလားကားအုပ္စု ”၊ ခ်ဳိတျမျမခါးသက္ရီေ၀ပါတဲ့ ပယင္းေရာင္ ယစ္ေရႊရည္ကို တြယ္တာၾကတဲ့ “ ရွပ္အုပ္စု ”၊ သူမ်ားတကာလုပ္တဲ့ အားကစားကို ေလာင္းကစားျဖစ္ေအာင္ ႀကံစည္ႀကဳိးကုတ္ အားထုတ္ၾကတဲ့ “ တစ္လံုးအုပ္စု ” စသည္၊ စသည္ျဖင့္လည္း အုပ္စုေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။ ထံုးစံက ေဆးတကၠသိုလ္ကဘြဲ႕ရၿပီးမွ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ၊ သန္ရာသန္ရာ အထူးျပဳယူႀကၿပီး ပါရဂူလိုင္းေတြ ခြဲျခားၾကရိုးျဖစ္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြကေတာ့ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ႀကဳိက္ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ ခြဲျခားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဤသည္လည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတို႔၏ ထံုးစံပင္မဟုတ္တံုေခ်ေလာလို႔ပဲ စာသံေပသံနဲ႔ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။
အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဆိုင္ရာဂိုဏ္းေတြ၊ အုပ္စုေတြ၊ အဖြဲ႕ေတြမွာ ခင္ရမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအျပင္ ၀ါသနာတူ၊ စိတ္ကူကိုယ္တူေတြ စုစည္းၿပီးဖြဲ႕ၾကျပန္တဲ့ စာေပအုပ္စုေတြရွိေသးသလို၊ ေဘာလံုးသင္းကလည္း ရွိလိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လို႔ သံုးေလးလေလာက္မွာ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ျဖစ္ၾကရာကေန ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြထပ္ရလာျပန္ပါေတာ့တယ္။ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကို စစ္စစ္စီစီသံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒီဘက္ေခတ္လို ကြန္ပ်ဴတာေတြလည္း ေစ်းမေပါေသးတာမို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကို တစ္ေယာက္ထည္းမထုတ္ႏိုင္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းထုတ္ၿပီး၊ အခန္းတကာ၊ တကၠသိုလ္တကာ လည္ေရာင္းၾကရပါတယ္။ ( အဲဒီေတာ့မွပဲ အႏုပညာသမားျဖစ္ခ်င္ရင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ရဲရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒသ အသစ္ကိုရခဲ့ပါရဲ႕…) ပထမႏွစ္ကုန္ကာနီးေလာက္မွာ ကိုအိမ့္၊ မင္းၾကင္နာ၊ ၾကည္ေထြးဟန္၊ ရီေနဆန္း၊ ျမမွဴးအိမ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က “ ရင္ကြဲေကာင္ ” အမည္နဲ႔ ၀ထၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အုပ္စုက သူ႔အလိုလို “ ရင္ကြဲေကာင္ အုပ္စု ” ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
စာေပ၀ါသနာအိုးေတြ ကဲင္တဲင္းမွာစုထိုင္ၿပီး သူ႔ကဗ်ာ၊ ကိုယ့္ကဗ်ာ လဲဖတ္ၾက၊ သူ႕၀ထၳဳ ကိုယ့္၀ထၳဳ အျပန္အလွန္ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ အင္မတန္ ေပ်ာ္ဖို႔ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလွပါရဲ႕။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ၊ ေမာ္ဒန္၀ထၳဳေတြ ေခတ္စားလွတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ၀ထၳဳထဲက စာသားေတြ၊ စကားေျပအေရးအသားေတြကို မက္မက္စက္စက္ရွိလြန္းၿပီး၊ ေရွးရိုးကဗ်ာဖြဲ႕နည္းေတြကို တျမတ္တႏိုးဖက္တြယ္ထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စေလးကို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းက Sir Realism လို႔ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ၀ိုင္းသမုတ္ၾကတာကိုလည္း ျပန္ေတြးမိတုိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာေနမိပါေသးတယ္။ စေလဦးပုည၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒး၊ မင္းႀကီးကေတာ္ခင္ဆံု၊ သတိုးပီယ အစရွိတဲ့ စာေပပညာရွင္ေတြနဲ႔သာ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ မာယာေကာ့ဗ္စကီး၊ အန္တြန္ခ်က္ေကာ့၊ အီလ်ာအာရင္ဘတ္၊ ေမာ္ေရးဗီးယား ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စာေပပညာရွင္ေတြကို နံမည္ေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ရွာတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စာေပစကား၀ိုင္းမွာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ မၾကာခဏဆိုသလို ဒုကၡေရာက္ရတာကိုလည္း ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းမိပါေတာ့တယ္။ စာသမားခ်င္းအတူတူ၊ ႏွာတစ္ဖ်ားအသာယူခံရတာကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အႏွီစာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ေရာ၊ မူရင္းပါရေအာင္ရွာၿပီး ေခါင္းမူးေအာင္ ဖတ္ခဲ့ရတာေတြဟာလည္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က စာၾကမ္းပိုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၀ါသနာတူ စာေပမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ သိုင္း၀ိုင္းပံ့ပိုးမႈေတြေၾကာင့္ “ စာလိပ္ ” ျဖစ္ခဲ့ရတာဟာလည္း ဘ၀ရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကရခဲ့တဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာအေကာင္းဆုံုး ဘ၀လက္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မႏၲေလးေဆးတကၠသိုလ္ေငြရတုမဂၢဇင္းမွာ ကုန္းေဇာင္းရြာက ေဆးေက်ာင္းသူ မတင္တင္၀င္းက ၀ထၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ “ ဂ်ဴး ” အျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ ေဆးတကၠသိုလ္ေရႊရတုေခတ္မွာ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘာတစ္ခုမွ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ ေလာက္ေလာက္လားလား မျဖစ္ခဲ့ရတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကံဇာတာရဲ႕ ခၽြတ္ေခ်ာ္မႈလို႔ပဲ လူမဟန္၊ ကံကိုမဲရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းေတာ္မူတာေၾကာင့္ ဒီစာကို စီလိုက္ရပါေၾကာင္းေလ။ ။
