လမ္းခံုးမ်ား . . .

 ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ကလာခဲ့တဲ့ ေတာသားဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တိုင္းစြန္ျပည္နားကို ေရာက္မွပဲ မျမင္ဖူးတာျမင္ရ၊ မၾကားဖူးတာၾကားရလို႔ ဆိုရမတတ္ အထူးအဆန္းေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေနရပါေတာ့တယ္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ေတြထဲက အထူးတကာ့ အထူးဆံုး၊ အဆန္းတကာ့ အဆန္းဆံုးက ၿမဳိ႕တြင္းလမ္းေတြေပၚမွာ ကိုက္ငါးဆယ္ကို တစ္ခုေလာက္ ေတြ႕ေနရတဲ့ ဧရာမ လမ္းခံုးျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ( Slow down ) ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

မန္းေရႊျပည္မွာလည္း ၿမဳိ႕တြင္းလမ္းေတြမွာ အရွိန္ေလွ်ာ့ လမ္းခံုးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းခံုးတစ္ခုစီရဲ႕ အျမင့္ေရာ အက်ယ္ေရာက လြန္ေရာကၽြံေရာမွ လူႀကီးလက္သီးတစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ေျဖာင့္ျဖဴးညီညာေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ အဲဒီေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ လမ္းခံုးတစ္ခုေလာက္ လုပ္ထားလိုက္ရင္ပဲ ကား၊ ဆိုင္ကယ္က အစထားလို႔ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကားမက်န္ အဲဒီခံုးနားမေရာက္ခင္ အရွိန္ေလွ်ာ့ရေတာ့တာမို႔ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းထက္မပိုရတဲ့ လမ္းစည္းကမ္းကိုလည္း သူ႔အလိုလို လုိုက္နာၿပီးသားျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြအတြက္ အထိုက္အေလွ်ာက္ အႏၲရာယ္ကင္းသြားပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ အဲဒီလမ္းခံုးေတြမေရာက္ခင္မွာ “သတိ၊ ေရွ႕ကိုက္ ၁၀၀ တြင္ လမ္းခံုးရွိသည္ ”ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုဒ္တပ္ၿပီး သတိေပးထားျပန္တာေၾကာင့္ လမ္းခံုးကို သတိမထားမိဘဲ ၀င္တိုက္ၿပီး အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ့္ အေရးကလည္း ႀကဳိၿပီးကာကြယ္ေပးထားတာလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေဒသမွာေတြ႕ေနရတဲ့ လမ္းခံုးေတြကေတာ့ တစ္ခံုးတစ္ခံုးကို ေျခာက္လက္မေက်ာ္ေလာက္ျမင့္ၿပီး တစ္ေပနီးပါး က်ယ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ဘာသတိေပးစာတမ္းမွလည္း ကပ္မထားတာေၾကာင့္ လမ္းေၾကာနားမလည္ေသးတဲ့ ဧည့္စိမ္းတစ္ေယာက္ ညႀကီးမင္းႀကီး ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းမွာ ယာဥ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ေမာင္းလာမိရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဒုကၡေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ လမ္းေတြကလည္း အဂၤေတလမ္းေတြျဖစ္ျပန္တာမို႔ ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြေမာင္းတဲ့ဒဏ္၊ မိုးရြာေတာ့ ေရ၀ပ္တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ေပါက္တဲ့ေနရာေပါက္၊ ေက်ာက္ေတြေပၚတဲ့ေနရာက ေပၚေနရတဲ့ၾကားမွာ အဲဒီဧရာမလမ္းခံုးႀကီးေတြက တကယ့္ျပႆနာႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲေမာင္းေမာင္း လမ္းစည္းကမ္းကိုလိုက္နာၿပီး ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ေမာင္းတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လို လူမ်ဳိးအတြက္ေတာင္မွ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရင္လည္း အဆင္မေျပသလို ကားနဲ႔သြားျပန္ရင္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လြန္းပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ  ဘယ္မဟာပညာေက်ာ္ဖြတ္ၾကားရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္မႈေၾကာင့္လဲမသိရဘဲ လမ္းခံုးထားတဲ့ေနရာေတြကလည္း အင္မတန္မွ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ျပန္ပါတယ္။ လမ္းေလးခြအဆံုမေရာက္ခင္တိုင္းမွာ လမ္းခံုးတစ္ခုစီထားတာေၾကာင့္ တည့္တည့္ပဲေမာင္းေမာင္း ေကြ႕ပဲေကြ႕ေကြ႕ လမ္းတစ္ခံုးနဲ႔တစ္ခံုးက ဘီးဆယ္လွိမ့္စာေလာက္ပဲ ကြာပါေတာ့တယ္။ တည့္တည့္ေမာင္းတဲ့လူအတြက္ မေထာင္းတာလွေပမယ့္ ေကြ႕မယ့္လူေတြအတြက္ေတာ့ ျပႆနာအေတာ္ႀကီးတဲ့ လမ္းခံုးေတြပါ။ ဆိုင္ကယ္ပဲေမာင္းေမာင္း၊ ကားပဲေမာင္းေမာင္း လမ္းေကြ႕မေရာက္ခင္မွာ လီဗာေလွ်ာ့၊ ဂီယာေျပာင္းၿပီးမွ ေမာင္းၾကတာမို႔ ပထမလမ္းခံုးက ေျပာေလာက္ေအာင္ ဒုကၡမေပးေပမယ့္ လမ္းေကြ႕ေက်ာ္ရင္ ဂီယာျပန္ေျပာင္းၿပီး လီဗာတင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ဘြားဘြားႀကီးေတြ႕ရတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားလမ္းခံုးေၾကာင့္ ေလးဘီးပါတဲ့ ကားလည္း မသက္သာသလို ႏွစ္ဘီးပဲပါတဲ့ ဆိုင္ကယ္ခမ်ာမွာလည္း အခက္ေတြ႕ရရွာပါေတာ့တယ္။

လမ္းခံုးတစ္ကာ့လမ္းခံုးထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္ကေန သိပ္မေ၀းတဲ့ ကုန္းအဆင္းက လမ္းခံုးက ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးပါေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အရွိန္နဲ႔ ေျပးတက္ရမယ့္ ခပ္မတ္မတ္ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေျခရင္းအစပ္မွာမွ လမ္းခုံးထားေတာ္မူပါသတဲ့။ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႔လမ္းခံုးက အက်ယ္ေရာ၊ အျမင့္ပါ စံခ်ိန္မီရုံတင္မကဘဲ စံခ်ိန္လြန္ေနတာမို႔ ကားဗိုက္နဲ႔ မလြတ္ခ်င္သလို ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္အံုနဲ႔လဲ မလြတ္ျပန္တာမို႔ အရွိန္ကို အဆံုးထိေလွ်ာ့ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္ၿပီး အဲဒီလမ္းခံုးဆိုးကိုလြတ္ေအာင္ ေက်ာ္ရပါေတာ့တယ္။ လမ္းခံုးကို ေက်ာ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေတာင္ကုန္းေပၚကို ေမာ့တက္ရေတာ့တာမို႔ ဆိုင္ကယ္ေရာကားပါမက်န္ မီးခိုးေတြအူၿပီး အင္ဂ်င္က ငယ္သံထြက္ေအာင္ စက္ကုန္ေမာင္းတက္ရပါေတာ့တယ္။ ေအာက္ကေန တက္လာရတာ မလြယ္သလို ကုန္းျမင့္ေပၚက အရွိန္နဲ႔ဆင္းလာရတဲ့ ဘယ္ယာဥ္မွလဲ မစားသာျပန္ပါ။ ကုန္းျမင့္ေပၚကေန အရွိန္ေလးနဲ႔ စိတ္လြတ္ကို္ယ္လြတ္ဆင္းလာလိုက္မိလို႔ကေတာ့ အဆင္းလမ္းအဆံုးမွာ ျပဴးျပဴးႀကီးေစာင့္ေနတဲ့ လမ္းခံုးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားၿပီး ငါးပါးေမွာက္မွာ ေသခ်ာလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘရိတ္ေပါက္ေနတာ၊ ဘရိတ္မမိတာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ငါးပါးတင္မကဘဲ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ဖို႔ က်ိန္းေသေနပါေရာလား။ အဲဒီေလာက္ ဒုကၡေပးလြန္းတဲ့လမ္းခံုးကို ေရာက္တုိင္း ဥာဏ္ႀကီးရွင္ လမ္းခံုးပါရဂူ Mr.ခ်ီးဦးေဏွာက္ကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေဒါအပြႀကီးပြၿပီး ပါးစပ္ကေန အားပါးတရနဲ႔ ေမတၱာေတာ္ေတြ တစ္လံုးတစ္ခဲႀကီး ပို႔ေလ့ရွိပါတယ္။

လမ္းခံုးေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေလးစားလို႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚက အိမ္နဲ႔မနီးမေ၀းေနရာမွာ ေနာက္ထပ္လမ္းခံုးႏွစ္ခုကို လမ္းသူလမ္းသားမ်ားက ေစတနာဗလပြနဲ႔ ဒီရက္ပတ္ထဲမွာပဲ တပ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲက ဒိုင္း၀န္ထက္ မကဲရရင္ မေနႏုိင္ၾကျပန္တာမို႔ အဲဒီလမ္းခံုးေရာက္ရင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန လမ္းေပၚကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး ေထာက္ၿပီး တစ္လွိ္မ့္ခ်င္းလွိမ့္တာေတာင္ အင္ဂ်င္အံုနဲ႔ လမ္းခံုးနဲ႔ ဂ်စ္ခနဲျမည္ေအာင္ ပြတ္တို္က္သြားတဲ့အသံက ခံုးသံုးခါေက်ာ္ရရင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားရစၿမဲပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေနာက္ကထိုင္လိုက္လာတဲ့ အိမ္ရွင္မကို ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းၿပီး စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ တြန္းသြားခ်င္စိတ္ေပါက္မိတဲ့အထိ စြမ္းေတာ္မူတဲ့ လမ္းခံုးျဖစ္ပါရဲ႕။ Wagon တို႔ Fit တို႔လိို ေဘာ္ဒီနိမ့္တဲ့ ကားမ်ဳိးနဲ႔သြားမိရင္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားလမ္းခံုးေတြ ႏွိပ္စက္တာနဲ႔တင္ ကားေအာက္ပိုင္းေတြ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကမယ့္ကိန္းပါ။

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္နဲ႔ စုေပါင္းၿပီးခင္းထားၾကလို႔ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က အဂၤေတ လမ္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းေနၾကတဲ့လူေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း ကစားတတ္ၾကတဲ့ လမ္းထဲက ကေလးေတြကိုကာကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ဒီလိုလူေတြကို တားဆီးဖို႔ လမ္းခံုးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ လိုခ်င္တဲ့ လမ္းခံုးက အခုလို လမ္းခံုးမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ ယာဥ္ဟူသမွ်ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးမယ့္ လမ္းခံုးမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ လံုး၀မလိုခ်င္ပါ။

ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ လမ္းေတြမွာ လမ္းခံုးေတြထားဖို႔၊ လမ္းခံုးေတြရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လမ္းခံုးေတြဟာ လမ္းစဥ္းကမ္းကိုမလိုက္နာသူေတြ၊ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းတတ္တဲ့သူေတြကို လမ္းစည္းကမ္းလိုက္နာဖို႔၊ အရွိန္ေလွ်ာ့ေမာင္းေစဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ အတားအဆီးေတြပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အမ်ားျပည္သူကို ကူညီဖို႔၊ ကာကြယ္ဖို႔လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းစည္းကမ္းကိုလိုက္နာတဲ့သူေတြ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းအတိုင္း ေမာင္းတဲ့သူေတြအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းခံုးတစ္ခုဟာ လိုအပ္တာထက္ ပိုျမင့္ေနခဲ့ရင္၊ လမ္းခံုးေတြ လိုတာထက္ပိုမ်ားေနခဲ့ရင္၊ သတိႀကဳိေပးမထားတဲ့ လမ္းခံုးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ လူေကာင္းေတြကိုပါ အေႏွာင့္အယွက္ေပးပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ေစတနာပါတဲ့ လုပ္ရပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အားလံုးကို ဒုကၡေပးထာလို႔ပဲ ေခၚရပါေတာ့မယ္။

 ဒီလိုပါပဲ ဥပေဒဆိုတာ လူဆိုးေတြကို တားဆီးၿပီး လူေကာင္းေတြကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒတစ္ခုေၾကာင့္ လူေကာင္းေတြပါ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္သြားရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ….

ဟုတ္ကဲ့…ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ သတိေပးခ်က္ကပ္မထားတဲ့ လမ္းခံုးျမင့္ျမင့္ေတြ လိုတာထက္ ပိုမ်ားေနပါတယ္….။         ။