ဒံုရင္း အစ္စ္ ဒံုရင္း . . .

ပို႔စ္မတင္ျဖစ္တာ တစ္လနီးပါးေတာင္ ရွိသြားပါေပါ့လား။

 ပို႔စ္မတင္ျဖစ္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့လတုန္းက စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိက စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္ဆိုၿပီး စာအုပ္လာေရာင္းတာနဲ႔ ႀကံဳတာေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြ ႏြားငတ္ေရက် ၀ယ္ထားျဖစ္လိုက္သကိုး။ ပင္ရင္းစာအုပ္တိုက္ကေတာ့ အႏွီလို နယ္လွည့္ေရာင္းတဲ့လူေတြကို မူရင္းတန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလွ်ာ့ေပးၿပီး တစ္ဆင့္ျပန္ေရာင္းတဲ့အခါ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေကာ္မရွင္ျပန္ေလွ်ာ့ေရာင္းဖို႔ မူခ်ထားေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေက်ာ္က ၿဖဳိးသာရလာေရာင္းတဲ့ ပထမဆံုးအေခါက္ကပဲ ေကာ္မရွင္ေလွ်ာ့ေပးတာႀကံဳဖူးသား။ ေနာက္တစ္ခါထပ္လာေတာ့ ၿဖဳိးသာရလည္း စာတတ္သြားတယ္ထင္ပါ့။ တိုက္ထုတ္ေစ်းအတိုင္းပဲ ခ်ပါေလေရာ။ ေနာင္ႏွစ္ေနာင္ႏွစ္ေတြက်ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ႀကိတ္ေတာ့တာပါပဲ။ အံမယ္ သူရို႕ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္က စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိစာအုပ္တိုက္ စာအုပ္အထူးေလွ်ာ့ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္လို႔ ေရးထားတာကို နယ္လွည့္အေရာင္းသမား သေကာင့္သားေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၾကတယ္မွတ္လဲ။ အထူးေလွ်ာ့ေစ်းဆိုတဲ့ စာလံုးေတြကို တိပ္နဲ႔ကပ္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္သဗ်ား။ ေစ်းကြက္နည္းဗ်ဴဟာ ဘယ္ေလာက္ျမင့္လိုက္သလဲ။ မေက်နပ္လည္း မ၀ယ္ရုံပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ထုတ္မူရင္းေစ်းအတိုင္း ၀ယ္ရတာကိုပဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ၿပီးသား။ အႏွီလိုမွမဟုတ္ရင္ တစ္ဆင့္ခံ၊ ႏွစ္ဆင့္ခံအေရာင္းသမားေတြဆီမွာ မတန္တဆေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ေနရတာကိုး။

 စာအုပ္ေတြ အငမ္းမရဖတ္ေနရလို႔ စာေရးႀကဲတာလား ဆိုျပန္ေတာ့လည္း အႏွီတစ္ခုတင္ မကျပန္ဘူး။ အစိုးရပညာေရးျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ ေနာက္လာမယ့္ ဇြန္လဆန္းမွ ပညာသင္ႏွစ္သစ္စေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အျပင္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ ပညာသင္ႏွစ္ကေတာ့ ဧၿပီလကတည္းက စေလရဲ႕။ အႏွီေတာ့လည္း လာလတၱံ႕ေသာ အနာဂတ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေလးေတြနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္တာလံုး မျပတ္တမ္းထိေတြ႕ေနရေရာ ဆုိပါစို႔။ သူရို႕ေတြ တစ္သက္လံုးက အရိုးစြဲလာတဲ့ Parrot learning နဲ႔ Spoon feeding education ႀကီးကို အျမစ္ကခၽြတ္ၿပီး အေရခြံလဲေပးတဲ့အလုပ္ကို စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမလနဲ႔ ဒုတိယလ ႏွစ္လလံုးလံုး အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ေနရတာကလည္း စာေရးႀကဲရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုေပါ့ေလ။ အမွန္ေတာ့ အေၾကာင္းျပဖို႔လည္း သိပ္ေတာ့ မလိုေပါင္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္၌က မီဂါစတားဘေလာ့ဂါႀကီးမွ မဟုတ္ေပပဲ။ သာမေညာင္ည ဘေလာ့ဂါေပါက္စေလးမို႔ ေရးခ်င္ေရး၊ မေရးခ်င္ေန ဘယ္သူမွ အာရုံမထားတာ ေသခ်ာပါ့။ သို႔ေပတဲ့ အႏွီလိုေလး ေၾကာ္ျငာ၀င္လိုက္ေတာ့ အခုမွဘေလာ့လာလည္ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားက ဟယ္…သည္တစ္ေယာက္ကျဖင့္ တကယ့္မဟာ့မဟာ ဂရိတ္စူပါ ဘေလာ့ဂါႀကီးထင္ရဲ႕လို႔ ထင္တစ္လံုးရသြားရင္လည္း မနိပ္ေပဘူးလားဗ်ာ။

အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း စာသင္ႏွစ္တစ္ခု စၿပီဆိုတာနဲ႔ လက္ေရြးစင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆားပုလင္းဦးဟန္ၾကည္ဆီကို ေရာက္လာၾကပါေလေရာ။ ဆားပုလင္းဆိုေတာ့ အႏွီဆရာအေတာ္ငန္မယ္ထင္ရဲ႕လို႔လည္း အေတြးမေခ်ာ္ေလနဲ႔ဦး။ ဘိလပ္လို Surveillance ငါးပိလို ဆားပုလင္းဆိုတာက လူဆိုးထိန္းလို႔ အနက္တြင္တာမို႔ ဆားပုလင္းဦးဟန္ၾကည္ဆိုေတာ့ လူဆိုးထိန္းဦးဟန္ၾကည္ မည္ပါသတဲ့။ ဆားပုလင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ပညတ္သြားရာဓာတ္သက္ပါခ်က္ကေတာ့ လက္ေရြးစင္တပည့္ေတြနဲ႔ပဲ နပမ္းလံုးေနရေတာ့တာကိုး။

 အဘိဓာန္ထဲမွာ လက္ေရြးစင္ဆိုတာကို ဘယ္လိုအနက္ဖြင့္ထားတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ လက္ေရြးစင္ဆိုတာကေတာ့ သူမ်ားတကာေတြ စိတ္ႀကဳိက္ေရြးထုတ္ၿပီးလို႔ စင္က်န္ခဲ့တဲ့ သေကာင့္သားေတြကို ဆိုပါသတဲ့ဗ်ား။ အႏွီေတာ့လည္း ပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္ေလးေတြကို ေက်ာင္းစာတစ္ခုထဲတင္မကဘဲ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္းအစ၊ဗဟုသုတကအလည္၊ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအထိ ျဖည့္ေပးေနရေတာ့ ဆရာရည္၊ ဆရာေသြးကေတာ့ ဘာတက္သလဲမေမးနဲ႔။ ဖတ္သမွ်စာကလည္း အႏွီပုဂၢဳိလ္ေလးေတြအတြက္၊ ေရးသမွ်စာကလည္း အႏွီပုဂၢဳိလ္ေလးေတြအေၾကာင္းက မကင္းရုံတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း မက္တဲ့အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သေကာင့္သားေလးေတြကိုခ်ည္း စိတ္စြြြဲၿပီး ဆံုးမၾသ၀ါဒစကားေႃခြေနရလြန္းေနလို႔ အိမ္ရွင္မေတာင္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေနရာမရရွာဘူးရယ္။

Punk ေကဟုေခၚသတတ္ . ..

 

တပည့္အမ်ားစုကလည္း ဆားပုလင္းဦးဟန္ၾကည္ဆီမေရာက္ခင္အခ်ိန္အထိက ဒီဘက္ေခတ္ ခ်ာတိတ္ေတြဒီဇိုင္းက အျပည့္ဗ်ား။ အေနာက္တိုင္းမွာ Punk လို႔ေခၚတဲ့ အစုတ္ပလုတ္၊ အေပအေတ၊ ကေလကေခ်၊ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္၊ ၿခံဳၾကားေခ်းယို၊ ဓာတ္တိုင္ေသးပန္း၊ အလွဴရွိမွထမင္းစား ( ဘာသာျပန္တာ နည္းမ်ားနည္းေနေရာ့သလားမသိ ) ဒီဇိုင္းေတြကိုမွ မက္မက္စက္စက္ အားက်တဲ့ ကေလးေတြက ပါေသးသဗ်ား။ အေမရိကန္အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ေယာက်္ားခ်င္းလိင္တူဆက္ဆံဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတအျဖစ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကိုတစ္၀က္ေလွ်ာၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီ လက္တစ္၀ါးေလာက္ ေပၚေအာင္ေဖာ္ျပထားၾကတာကို ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ ဇြတ္ေရာအတင္းပါ အတုခိုးတဲ့ ငတိေလးေတြလည္း ပါလိုက္ေခ်ေသး။ မွတ္မိေသးရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က တပည့္တစ္ေယာက္က ဦးဟန္ၾကည္ကို ဆရာတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြ မိုက္တယ္ေနာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္လို႔ အဆိုတင္သြင္းပါေလေရာ။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ဂဃနဏမသိဘဲ စြတ္ရြတ္ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့ မ၊ဆ၊လ ေသာက္က်င့္ကို အင္မတန္မွ ျမင္ျပင္းကတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…ခင္ဗ်ားသေဘာက်ခ်င္လည္းက်ပါ…ဒါနဲ႔ေနပါဦး Gypsy ဆိုတာ ဘာလဲ သိရဲ႕လားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ဘယ္သိလိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့မွ ဦးဟန္ၾကည္က စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ Gypsy ဆိုတာ အေမရိကန္မွာ ေနစရာအိမ္ေျခယာေျခ မရွိလို႔ ေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ လူမ်ဳိးစုေတြေဟ့…ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ သူေတာင္းစားေတြလိုမ်ဳိးေပါ့လို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ရွင္းျပလိုက္မွပဲ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ပါးစပ္က ဂ်စ္ပဆီသံ ေပ်ာက္ပါေလေရာ။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီက ဆရာလုပ္သူကလည္း မေျပာမွေနေရာ၊ ေျပာလိုက္ရင္ ပိႆာေလးနဲ႔ နံေဘးကို အားရပါးရ ပစ္ထည့္လိုက္သလို ေဆာ္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္ေနတာကိုး။

Ready ပဲတဲ့ ကိုယ့္ဆရာ . . .

 

အႏွီသေကာင့္သားေလးေတြကို သူရို႕အားက်တဲ့ သတၱ၀ါေတြဟာ ဘယ္လိုသတၱ၀ါေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေအာင္ စကားလံုးျပင္းျပင္းနဲ႔ ႏွစ္ခါေလာက္ ရွင္းျပလိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ား အစြဲကၽြတ္တာမ်ားပါရဲ႕။ ကိုယ္တိုင္က အညာသားျဖစ္ေနတာမို႔ စကားေျပာတဲ့အခါ နာမ၀ိေသသန၊ ႀကိယာ၀ိေသသနေတြကို အားရွိေအာင္ေရြးေျပာတတ္တဲ့ ဗီဇရွိေနေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီဖင္ေလွ်ာ၀တ္လာရင္ အထီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမပဲျဖစ္ျဖစ္ “ ေဟ့ ေဘာင္းဘီတင္၀တ္စမ္း ဖင္ထဲကို ႁကြက္၀င္သြားမယ္ ” လို႔ ေအာ္ရတာပ။ အႏွီလိုမွ ေအာ္လို႔ သေဘာမေပါက္ဘဲ အခြက္ေျပာင္ေနေသးရင္ ဦးဟန္ၾကည္က ေနာက္ဆံုးေဆးသံုးၿပီး တပည့္ေတြကို “ ေဟ့ မင္းတို႔ စတိုးဆိုင္ေတြ ေရာက္ဖူးလားကြ ” လို႔ မဆီမဆိုင္ေမးေရာ။ ငတိေလးေတြလည္း မ်က္စိကလည္ကလည္နဲ႔ “ ေရာက္ဖူးပါတယ္ဆရာ ” လုပ္ရတာပ။ ကေလးေတြဆီက အႏွီလိုအေျဖရရင္ “ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ေရာင္းခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို လူျမင္ေအာင္ျပသလား၊ လူမျမင္ေအာင္ ၀ွက္ထားသလား ” ဆက္လုပ္ပါေလေရာ။ တပည့္ေတြကလည္း “ လူျမင္ေအာင္ ျပရပါတယ္ဆရာ ” ေပါ့ေလ။ အႏွီေတာ့မွ “ ေၾသာ္…ဒါဆိုရင္ မင္းတို႔ေတြ ေဘာင္းဘီဖင္ေလွ်ာ ၀တ္တာကလည္း စတိုးဆိုင္ေတြမွာလုပ္သလို ေရာင္းကုန္ကို လူျမင္ေအာင္ျပတာလား ” လို႔ အၿပီးသတ္အုပ္ထည့္လိုက္မွ လဒေလးေတြ အၿမီးကုပ္ၿပီး အက်င့္ေပ်ာက္ၾကပါေလေရာ။ ဟုတ္သေလ။ တကတည္း ေဘာင္းဘီေနာက္ပိုင္းကို တေလွ်ာတည္းေလွ်ာၿပီး မျမင္ျမင္ေအာင္ျပေနမွျဖင့္ ေရာင္းကုန္မို႔ လူျမင္ေအာင္ျပတာေပါ့။ ဒီ့အျပင္ဘာရွိရဦးမလဲဗ်ာ။

ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး လက္သည္းအရွည္ထား၊ နားကပ္၀တ္၊ လက္သည္းဆိုးၿပီး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကို္ယ္မွာ မိန္းမစီးဖိနပ္လို႔ သိထားတဲ့ “ ယင္းမာ ” ဖိနပ္ကိုစီးထားတဲ့ သေကာင့္သားမ်ားကိုေတြ႕ရင္ ဦးဟန္ၾကည္က “ ေဟ့ … ေဘာ္လီ၀တ္ခဲ့လား ” လို႔ ေမးတာပဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မရေသးရင္ “ ေယာက်္ားျဖစ္ရင္ ေယာက်္ားအ၀တ္၀တ္ၿပီး ေယာက်္ားလိုေနစမ္းပါကြာ…မီးယပ္နဲ႔ ေသြးဆံုးမကိုင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ” လို႔ ဆက္ၿပီးတြယ္ရတာပ။ တြယ္ရက္တယ္လို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔။ ဒီဘက္ေခတ္မွာက အေျခာက္ဏွာဗူးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ လူေလးေတြၾကည့္ရင္ ဖင္ေလေလွ်ာ့ထားသလို ဖင္ရွဴးေလးေတြနဲ႔၊ ဘာကဘာမွန္းခြဲမရေအာင္ ေျခသလံုးနဲ႔ေပါင္ ၀မ္းဆက္ျဖစ္ေနတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ဖရိမ္နဲ႔၊ စကားေျပာရင္ ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔ လံုးရာကျပားတဲ့ ဒီဇိုင္းျဖစ္ေနေပမယ့္ အမျမင္ရင္ ျဖဴေသာမည္းေသာမေရွာင္ငမ္းခ်င္၊ အခြန္မေဆာင္ရတိုင္း ဖြန္ေၾကာင္ခ်င္တဲ့ ငတိေတြခ်ည္းျမင္ျမင္ေနရေတာ့ အလိုလိုမွ စိတ္မၾကည္ရတဲ့ၾကားမွာ ကိုယ့္တပည့္က အႏွီလိုပံုဖမ္းလာရင္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေဒါသေတြထြက္လိုက္သမွ အေခ်ာင္းလိုက္၊ အေတာင့္လိုက္။ ေယာက်္ားဆုိတာ “ ဗလငါးတန္ ” ျပည့္စံုရမယ္လို႔ မွတ္ထားဖူးပါရဲ႕။ ဘယ့္ႏွာ ဒီေခတ္ေရာက္မွ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သူမ်ားက လာေစာ္ကားလို႔ ျပန္တိုက္ခ်င္ရင္ေတာင္ လက္ပစ္ဗုန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီးပစ္ရမယ့္ မဟာ့မဟာဘုရားစူး ပုရိသေကာင္းႀကီးေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာရင္ ဦးဟန္ၾကည္သမီးေမြးလို႔မွ ေပးစားစရာ ေယာက်္ားမရွိေပဘူး။

အ၀တ္အစားတင္ ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ အရြယ္မေရာက္ခင္ ရည္းစားထားၾက၊ လင္ယူသားေမြးတဲ့ အလုပ္ကို အာရုံစူးစိုက္ၾကတာေတြကိုလည္း ဒီစာသင္ႏွစ္အစမွာတင္ ၾသ၀ါဒတရား တြင္တြင္ႃမြက္ၾကားၿပီး ဆံုးမရေသးသပဗ်ာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားတယ္ဆိုတာ အေတာ့္ကို ဂ်ပိုးက်တဲ့ အေကာင္ေတြမွ လုပ္တာကလား။ အႏွီေကာင္မ်ဳိးကိုလည္း ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ၀ိုင္းပယ္ထားတာမို႔ သူရို႕ခမ်ာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ေနၾကရတာကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္က်ေတာ့ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ မွတ္မိပါေသးရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြယ္အိပ္ထဲမွာ ရည္းစားစာေတြ႕လို႔ သူ႔မိဘကို ေျပာမိေတာ့ မိဘက ဘာေျပတယ္မွတ္လည္း။ “ ဆရာရယ္ ” တဲ့ “ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္ကလည္း ထားခဲ့တာပါပဲ ” တဲ့ ။ ေသေရာ။ ေျပာတဲ့မိဘက ေက်ာင္းဆရာမဗ်ား။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ခါျပန္ေသေရာ။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္လဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းကေတာ့ တပည့္မတစ္ေယာက္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ ဆရာရယ္ ” တဲ့ “ သမီးတို႔ရည္းစားထားတာ ဘာဘာညာညာမဟုတ္ပါဘူး ” တဲ့ “ ရင္ခုန္ၾကည့္တာပါ ” တဲ့။ ဦးဟန္ၾကည္ ေဒါပြလိုက္တာမွ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တပည့္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္သမီးသာဆိုရင္ ေနရာမွာတင္ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္သတ္တယ္။ သူရို႕ဟာက ရင္ခုန္ရုံတင္မကဘဲ ဟိုဒင္းအ၀ွာပါ ခုန္ေနၾကတာ ဒီကဆရာလုပ္တဲ့လူ မသိရင္ခက္မယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “ ေအး နင္တို႔ဖာသာ ရည္းစားထားခ်င္ထား၊ မထားခ်င္ေန၊ တစ္ခုပဲ မွတ္ထား မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ပဲ ” လို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာထည့္မိပါေရာ။ ဟုတ္သေလ။ ေခတ္ကိုက ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ တန္ဖိုးမထားတဲ့ေခတ္။ အႏွီအခ်ိန္ကစၿပီး “ မိမိပစၥည္း၊ မိိမိတာ၀န္ ” ဆိုတဲ့ စကားက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မေျပာမျဖစ္ ထည့္ေျပာရတဲ့ ၾသ၀ါဒ ျဖစ္ပါေလေရာ။

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန အျမွဳပ္တစီစီထြက္ၿပီး လိပ္ေခါင္းပါထြက္မတတ္ ဆံုးမေနေပမယ့္ ေျခာက္တန္းေလာက္ကတည္းက ရည္းစားထားလာတဲ့ ကေလးေတြကိုက်ေတာ့ ဘယ္ဆံုးမလို႔ ရေတာ့လိမ့္တုန္း။ သူ႕ေရာဂါက ကၽြမ္းေနမင့္ဟာ။ ၾသ၀ါဒနဲ႔ နားေ၀းခ်က္ကေတာ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားေရေအးတုိက္ေကၽြးတာေတာင္ နားထဲမ၀င္ႏိုင္တဲ့ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္က တီေကာင္ေတြနဲ႔ေတာင္ ထူရဲ႕။ အႏွီလိုသတၱ၀ါမ်ဳိးေလးေတြက်ေတာ့ “ ေအး မင္းတို႔က လူမွန္းသိကတည္းက ရည္းစားထားတဲ့ ေသာက္က်င့္ရေနေတာ့ ဆရာလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး…တစ္ခုဘဲရွိတယ္ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ မိန္းမထက္ေတာ့ အဆင့္မနိမ့္ေစနဲ႔ ” လို႔ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွိပ္ရျပန္ေရာ။ ပါးခ်င္တဲ့ေနရာပါးၿပီး ထူခ်င္တဲ့ေနရာက်ေတာ့ သူမတူေအာင္ ထူၾကတဲ့ ကေလးေတြက ဆရာလုပ္သူကို မ်က္စိိေလးေတြ ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ဘုမသိဘမသိေမာ့ၾကည့္ေနမွ “ မွတ္ထားကြ…မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ မိန္းမက အႏွီကိစၥအတြက္ ပိုက္ဆံရသကြ…ရည္းစားထားၿပီး လင္မယားလိုေနတဲ့ သတၱ၀ါမမ်ားက်ေတာ့ အႏွီကိစၥအတြက္ ပိုက္ဆံမရတဲ့အျပင္ ကိုယ့္အိတ္ထဲကပိုက္ဆံပါကုန္ေသးတယ္…ဒါေၾကာင့္ အႏွီဟာမေတြက ၾကက္ထက္နိမ့္တယ္ ” လို႔ ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘြင္းဘြင္းႀကီးကို ေျပာထည့္ရတာကလား။ ဒါေလာက္ေျပာတာမွ နားမ၀င္၊ မလိုက္နာရင္ေတာ့လည္း အသက္စြန္႔ၿပီးလာကယ္တာကို လက္မခံတဲ့ ေစာလူးမင္းကို က်န္စစ္သားမင္းကေျပာသလို

“ ဒီေလာက္ကယ္တာေတာင္မွ အေကာင္းမထင္တဲ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္…ရန္သူ႕လက္မွာ ေခြးေသေသရစ္ေပေတာ့ ” ေျပာၿပီး ပစ္ထားရုံပဗ်ာ။ ဒီ့ထက္ေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မတတ္ႏိုင္ေပဘူး။ အနာဂတ္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးေတြကို လမ္းမမွားေအာင္ ဆံုးမရတာ၊ ပဲ့ျပင္ရတာနဲ႔တင္ ဦးဟန္ၾကည္မွာလည္း ပါးစပ္အေတာ္မိုက္ရိုင္းေနရၿပီေကာ။

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ပညာ၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ ( မမ်ားေပမယ့္ နည္းေတာ့လည္း မနည္းဘူးေပါ့ေလ ) ကိုမွမေထာက္ ကေလးေတြကို မၾကား၀ံ့မနာသာစကားလံုးေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆံုးမလွေခ်လားလို႔ အျပစ္တင္မေစာေလနဲ႔ဦး။ အႏွီစကားေတြက ကိုယ့္ေခတ္တုန္းကသာ မၾကား၀ံ့မနာသာရယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာျဖင့္ ငါးတန္းအရြယ္ေလာက္ေရာက္ရင္ အထီးအမ သံ၀ါသအမႈကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ကုန္ၾကၿပီဗ်ား။ က်န္တာေတြ ဘယ္ေလာက္သိေနၾကမယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ စဥ္းစားယူေပေရာ့။ ဒီေတာ့လည္း အိုးရြဲ႕နဲ႔တန္ေအာင္ စေလာင္းရြဲ႕ပဲ ဖံုးေပးရေတာ့တာပ။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ျပန္စဥ္းစားမိရင္ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ “ အင္းေလလံ ” အစမ္းစာထဲက စာတစ္ပိုဒ္ကိုပဲ ေျပးေျပးသတိရပါရဲ႕။ သူ႕စာပိုဒ္က -

“ ေမာင္လူေအးကား ယခင္ကေမာင္လူေအးတည္း။ ယခုမူကား ေမာင္လူေအးမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ လူၾကမ္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး လူသရမ္းျဖစ္ေနၿပီတကား ” ဆိုလား။     ။

ဒီပို႔စ္နဲ႔ဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္ေရးခဲ့သမွ် ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပို႔စ္ ၁၀၀ ျပည့္ပါၿပီ။ ရာျပည့္ပို႔စ္အတြက္ ဟိုဟာေရး၊ သည္ဟာေရးနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံုေရးျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒံုရင္း အစ္စ္ ဒံုရင္း မူအတိုင္း ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ႕ ေအာင္စစ္သည္ ( ဟုတ္ေပါင္ ) မ်ဳိးဆက္သစ္၊ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တပည့္ခ်စ္ေတြအေၾကာင္းပဲ တင္မိပါေရာလား။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္မွာလည္း ပညာေရးေလာကသားျဖစ္ကတည္းက လူမႈေရးရယ္လို႔ေတာင္ သိပ္မွမရွိတာကလား။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္နဲပတ္သက္ေနတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပဲ ေရးရတာပဗ်ာ။