ပန္းခ့ဲသမွ် သံုးရာသီ . . .

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမလဲ ေကာလဟလေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေဖာင္းပြလြန္းတဲ့ အက်င့္က ထံုးစံႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါေပါ့လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ လပိုင္း ၂၇ ရက္ေန႔တုန္းက ဆယ္တန္း ( အခုေခတ္အေခၚ Grade 11 ) ေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာပါေလေရာ။ အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ ၆ လပိုင္းေလာက္မွ ေအာင္စာရင္းထြက္တတ္မွန္း သတိထားမိေပမယ့္ ဘာကိုမွ ပံုေသကားက် သတ္မွတ္ထားလို႔မရတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ ထံုးစံကို ေနာေက်ေနခဲ့ျပန္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သူ႕သတင္းကို ဟုတ္ေကာင္း၏ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၂၇ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ထြက္မဲ့ ေအာင္စာရင္းကို ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ေစာင့္တာေပါ့ေလ။

ေအာင္စာရင္းထြက္မယ္လို႔ သတင္းထြက္တဲ့ ေန႔မေရာက္ခင္ တစ္ညသားမွာေတာ့ တပည့္မတစ္ေယာက္က ဦးဟန္ၾကည္ကို ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔ဆက္သလဲဆုိေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့။ ဟယ္ . . . နင့္ဖာသာေၾကာက္တာ ဆရာက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးမိေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆရာတဲ့ ဆရာ့ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ အေၾကာက္ေလးမွ ေျပလိုေျပျငားေပါ့ လို႔ ျပန္ေျဖပါေလေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းဆိုတဲ့ အရာႀကီးက ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာကိုး။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဘာပဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့၊ စာေမးပြဲမွာ ဘယ္လိုပဲေျဖခဲ့ေျဖခဲ့ အခ်ိန္တန္လို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ပေဟ့ဆိုရင္ ေအာင္စာရင္းစာရြက္မွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးျမင္ခ်င္ၾကတာကိုက သူရို႕သဘာ၀။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ကိုယ့္ကေလး ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖြတ္ၾကားက်က်၊ အခ်ိန္တန္လို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ နာမည္ဟူသမွ်ကို ေအာင္စာရင္းစာရြက္မွာ ေတြ႕ခ်င္တာကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ့ အတၱ။ အႏွီေတာ့ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ တစ္ညကေတာ့ ကေလးေတြကလည္း သူရို႕သဘာ၀အရ ရင္ခုန္၊ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ ႏွလံုးတုန္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွလံုးတုန္၊ ေျပာမရဆိုမရလို႔ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ကီးညိႇလို႔မရတဲ့ တပည့္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ေတာင္ ဆရာနဲ႔ ရင္ခုန္သံခ်င္းညီကုန္ၾကတာ အႏွီလိုညမ်ဳိးပါ့။

ကိုယ္တိုင္ဆယ္တန္းေျဖခဲ့တုန္းက ရင္မခုန္၊ ဖင္မတုန္ဘဲ မနက္ခင္း ၈ နာရီထိုးမွ ေအာင္စာရင္းကို ေအးေအးေဆးေဆးသြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဆရာျဖစ္ေတာ့မွပဲ ေအာင္စာရင္းဆိုတာ ရင္ခုန္ရေကာင္းမွန္း သိရွာပါေရာလား။ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ တစ္ညသားကေတာ့ တကတည္း စားလည္း အရသာမေတြ႕၊ အိပ္လည္း မေပ်ာ္၊ အင္မတန္မွ ဖြယ္တယ္တယ္ႏိုင္တဲ့ ညဆိုးႀကီးကိုး။ ဆရာေရာ တပည့္ပါ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ေစာင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေအာင္စာရင္းက အႏွီ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ မထြက္ျပန္ပါဘူးဗ်ား။ ကိုင္း စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ။ ခုန္မိတဲ့ ရင္ေတြပဲ တူနဲ႔ထုပစ္ဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလား။

ပထမေန႔မွာ မထြက္ခဲ့တဲ့ ေအာင္စာရင္းက ၆ လပိုင္း ၃ ရက္ေန႔မွာ တကယ္ထြက္မယ္လို႔ သတင္းတစ္ခါထြက္လာျပန္ပါေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူးပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရင္မခုန္ေပမယ့္ ႏွလံုးေတာ့ သိပ္မၿငိမ္ဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ပါ့။ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ကိုျဖစ္တာကလား။ မ်က္စိထဲမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စာေကာင္းေကာင္းမႀကဳိးစား၊ ေျပာစကား ေကာင္းေကာင္းနားမ၀င္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မိုက္မ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို တန္းစီၿပီး ျမင္ျမင္ေနေတာ့ ဘယ္အိပ္လို႔ ေပ်ာ္ျပန္လိမ့္မလဲ။ ေျပာရရင္ ဆပ္ကပ္ထဲမွာ ႀကဳိးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အားေပးေနရတဲ့ ပရိသတ္နဲ႔ေတာင္ တူေသးရဲ႕။ ေလွ်ာက္တဲ့လူကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ေၾကာက္ရမွန္းမသိဘဲ သူ႕ဖာသာသူ ဟုတ္တိပတ္တိ ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ ေအာက္ကၾကည့္ရတဲ့ ပရိသတ္ကေတာ့ ဒီပုဂၢဳိလ္ ျပဳတ္က်မွာကို ေတြးရင္းေတြးရင္း အင္မတန္ရင္ေမာရတာကလား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆရာေတြနဲ႔ မိဘေတြေရာ ကိုယ့္တပည့္ေတြ၊ သားသမီးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာရတဲ့ အျဖစ္က အႏွီပရိသတ္နဲ႔ ဘာကြာလိမ့္လဲ။

ဒီတစ္ေခါက္လည္း ေအာင္စာရင္းက ထြက္မလာျပန္ဘဲ ၁၀ ရက္ေန႔က်မွ တကယ္ထြက္မယ္ လုပ္လာျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေတြ ရင္ခုန္ရတာ ဟပ္ေကာ့ႀကီး ျဖစ္ျပန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါက ႏွစ္ခါ ရင္ခုန္ေပမယ့္ ႏွစ္ခါကေန သံုးခါျဖစ္လာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သူ႕ေအာင္စာရင္းကို အေရမထူဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ ၉ ရက္ေန႔ညမွာ ယူရို ၂၀၁၂ ကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္း ပထမပြဲမၿပီးခင္မွာတင္ စက္ေတာ္ေခၚၿပီး ေပ်ာ္ေတာ္မူသြားလိုက္တာ မနက္ခင္း စာသင္ခ်ိန္သြားရမယ့္ ၆ နာရီထိုးမွပဲ ႏိုးပါေရာလား။ စာသင္ခ်ိန္သြားဖို႔ ပညာေရးမွဴးရုံးေရွ႕က ျဖတ္ရင္း ေအာင္စာရင္းစာရြက္ေလးေတြကပ္ထားတာျမင္ေတာ့မွ ေၾသာ္ . . . တကယ္ထြက္ပဟဲ့လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို သင္ၿမဲအတိုင္းစာသင္ေနလိုက္တာပါ့။ မရွက္တမ္း၀န္ခံရရင္ေတာ့ စာသာသင္ေနရတယ္ စိတ္နဲ႔စာနဲ႔က ခပ္ကြာကြာ။ တစ္ေယာက္ဆီကမွလည္း ဖုန္း၀င္မလာေတာ့ စိတ္ကလည္း ပူခ်င္ခ်င္။

စာသင္လို႔ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ၾကာမွ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ကေလးေတြသိတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္မဟုတ္ဘဲ နံပါတ္သစ္ေျပာင္းထားလိုက္မိတာ သတိရေတာ့တာကလား။ ဒါနဲ႔ပဲ နံပါတ္သစ္ sim card ကို ျဖဳတ္ၿပီး နံပါတ္ေဟာင္းျပန္ထည့္လိုက္မွပဲ ဖုန္းေတြ တဂြမ္ဂြမ္၀င္ပါေလေရာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ကေလးေတြက ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီးကတည္းက သူရို႕ဆရာကို တစ္ခ်ိန္လံုး ဖုန္းေခၚေနၾကေပမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကေျပာင္းေနေတာ့ ေခၚမၾကား၊ ေအာ္မၾကား ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လိုက္၊ ဆရာ သမီးေအာင္တယ္ ေျပာလိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆရာ သားလည္းေအာင္တယ္ ေျပာလိုက္နဲ႔ ေအာင္မယ္မင္း ဖုန္းတစ္လံုး၀င္လာတိုင္း သူရို႕ဆရာမ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ တပည့္သစ္ေတြေတာင္ အေပ်ာ္ေတြကူးၿပီး ျမဴးကုန္ၾကတဲ့အထိ။

က်န္တဲ့ေဒသေတြမွာေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥေလာက္နီးနီး ျဖစ္ေနတာမို႔ ေအာင္တယ္ဆိုရုံေလာက္ကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဒီဘက္ေဒသမွာက ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အင္မတိ၊ အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတာကလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တပည့္ေတြဆိုတာကလည္း သူရို႕အစိုးရေက်ာင္းမွာ ဘိတ္လြတ္ရုံသာသာ အဆင့္ေလးေတြလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာတခ်ဳိ႕ကေတာင္ မေအာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေၾကးေပးထားတဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးကို ျမင္ရုံနဲ႔တင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာၾကမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေရာ့။ အႏွီေတာ့လည္း ကိုယ့္ကေလးေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ပဲအသိဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆားပုလင္းဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဖရဏာပီတိကို ဂြမ္းဆီထိ၊ ရႊန္းပီတိျဖစ္မယ္ဆိုတာ မွန္းသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္က ေဘာဂေဗဒတစ္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးရျပန္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သင္ေနတဲ့စာေတာင္ ဆက္မသင္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ပါေလေရာ။

စာသင္တဲ့ဆရာတင္ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း၊ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ သတင္းၾကားကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္ကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး ေအာင္သတင္းကို တေမးတည္းေမးပါေလေရာ။ အႏွီေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္း၀င္ၿပီး ေအာင္သတင္းလာတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ၿပီး ေအာင္သတင္းလက္ဆင့္ကမ္းရျပန္ေသးရဲ႕။ ဘယ္သူေတာ့ ေအာင္သေဟ့လို႔ ေျပာလိုက္ရတဲ့ စကားဟာ တစ္ႏွစ္တာလံုး ေျပာရတဲ့ စကားထဲမွာ အရသာအရွိဆံုးနဲ႔ ခံတြင္းအဆိမ့္ဆံုး၊ နားေၾကာအစိမ့္ရဆံုး စကားလံုးျဖစ္မွန္း ေျပာမယံု၊ ႀကံဳဖူးမွပဲ သိရမယ့္ အရသာကိုး။

အရသာရွိလြန္း၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ျမဴးၿပီး စာသင္တာေတြ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာျဖစ္ကုန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သတ္မွတ္စာသင္ခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာၿပီး ကေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ရပါေလေရာ။ သင္တန္းကေန အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြအတြက္ ၀မ္းသာလြန္း၊ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ျဖင့္ ဖင္နဲ႔ဆိုင္ကယ္ထိုင္ခံုနဲ႔ေတာင္ ထိမွထိခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရေပါင္ဗ်ာ။ ကေလးေတြက ဆရာ့အိမ္ကို သားတို႔၊ သမီးတို႔လာမယ္လို႔ တဖြဖြေျပာေနၾကေပမယ့္ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾက၊ ရႊင္ၾကတာေတြကို ျမင္ရဖို႔ ဘယ္ေစာင့္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အႏွီေတာ့လည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုပါေခၚၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအိမ္ကို ၀မ္းသာအားရခ်ီတက္ဖို႔ ထြက္လာၾကပါေလေရာ။ ကေလး တခ်ဳိ႕တ၀က္ကလည္း ဆရာ့အိမ္ကို အားရ၀မ္းသာ ထြက္အလာ၊ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ လမ္းမမွာဆံုၾကေတာ့ ျမဴးေန ၿပံဳးေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမ်က္ႏွာဟာ ျမင္ရသမွ် မ်က္ႏွာေတြထဲမွာ အလွဆံုးနဲ႔ က်က္သေရအရွိဆံုး မ်က္ႏွာေတြလို႔မ်ား တင္စားလိုက္ရင္ လြန္အံ့ေတာင္ မထင္ဘူး။

လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ကေလးေတြကို အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး ကိုင္း . . . စားခ်င္တာစားဆိုၿပီးေႁကြးေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ေနၾကလို႔ သိပ္ေတာင္မစားႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ တပည့္တစ္အုပ္ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ေတြကို ပတ္ၿပီးသြားၾကပါေလေရာ။ အႏွီမွာတင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ျမင္ရတဲ့ မိဘေတြမ်က္ႏွာဟာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းမွန္း သိရေတာ့တာကိုး။ တပည့္မိုက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမခမ်ာ သူ႕သားေအာင္တာ ၀မ္းသာရွာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ပါက်တဲ့ အထိ။ ဦးဟန္ၾကည္ မွတ္မိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းက ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက်ထားခဲ့တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ ေအာင္သြားေတာ့ အေမျဖစ္သူမွာ ေပ်ာ္ရွာလြန္းလို႔ ပညာေရးမွဴးရုံးေရွ႕မွာတင္ ေကြးေနေအာင္ က ရုံတင္အားမရဘဲ အိမ္ကိုျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ပါ က-ခုန္ၿပီး ျပန္သြားပါေလေရာ။ ကေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာလည္း ပီတိမ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနရွာေလရဲ႕။

 သားသမီးကို ခ်စ္ၾကတ့ဲ မိဘတိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သူရို႕ေပ်ာ္တာျမင္ေတာ့ ထပ္ဆင့္တိုးၿပီး ၾကည္ႏူးတာပါပဲ။ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရရင္ ဆိုဆံုးမရ အင္မတန္ခက္တဲ့ တပည့္မိုက္၊ တပည့္ဆိုးေတြကို တပင္တပန္းသင္ေပးေနတာကုိက မိဘေတြကို သနားလြန္း၊ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာလြန္းလို႔ပဲ မဟုတ္ပါလား။ တပည့္မိုက္ေလးေတြမွာ သူရို႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိဘရဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲမ်က္ရည္ေပါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေႃခြခ်ေနခဲ့ၾကတဲ့ အျပစ္ေႁကြးေတြကလည္း နည္းမွမနည္းတာကလား။ အႏွီေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ မိုက္ျပစ္မိုက္ေႁကြးေတြ လံုး၀ေက်ေအာင္ မဆပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ မိဘဆီက ၀မ္းသာမ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ေလာက္ေႁကြေအာင္ ေႃခြႏုိင္ရင္ပဲ သူရို႕အျပစ္ေလးေတြ ေလ်ာ့မွာေလ်ာ့ၾကပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵလည္း ပါပါရဲ႕။ ကိုယ့္ဆီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး သြန္သင္ဆံုးမၿပီးလို႔ မိဘကို စိတ္ခ်မ္းသာေစမဲ့ သားေကာင္းသမီးေကာင္းေလးေတြအျဖစ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ မိဘေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္ႏိုင္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႔ သူရို႕မိဘေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိေနတာကို ျမင္ေနရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ သံုးရာသီလံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ေတြ ေပ်ာက္ပါၿပီေလ။

ေအာင္စာရင္းကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ၂၀၁၁ - ၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ လက္ေရြးစင္တပည့္ေတြအနက္ ႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာေတာ့ တာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း၊ စည္းကမ္းပိုင္း၊ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈပိုင္း၊ ဉာဏ္ရည္ပိုင္း အစစ အရာရာ အားနည္းလြန္းတဲ့ အႏွီကေလးေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အေတာ့္ကိုေ၀းမွန္း ႏွစ္လည္ပိုင္းေလာက္ကတည္းက သိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္မ်က္ႏွာလႊဲတာနဲ႔ စင္ထြက္သြားမဲ့ အႏွီကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚတင္ေပးဖို႔ ႀကဳိးစားခဲ့ေပမယ့္ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိရင္ ဦးဟန္ၾကည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရပါ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့လူေတြကိုပဲ ကၽြတ္တမ္း၀င္ဖို႔ ၀ါယမစိုက္ေတာ္မူတာကို ဦးဟန္ၾကည္သိေပမယ့္ တပည့္အားလံုးဟာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့လူေတြခ်ည္းပဲလို႔ စာရင္းသြင္းထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လာမယ့္ႏွစ္ေတြ ႏွစ္ေတြမွာ တပည့္တိုင္းကို ေအာင္ျမင္မႈလမ္းစေပၚကို ဆြဲတင္ေပးၿပီး သူရို႕မိဘေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ ဇြဲခတ္ၿပီး ႀကဳိးစားေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါရဲ႕။

မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ သူရို႕မိဘေတြကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပြဲေလးတစ္ခု လုပ္ေပးၿပီး ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တဲ့ တပည့္ကိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးတစ္ဘာသာပါရင္ တစ္သိန္းဆုခ်မယ္လို႔ ႏွစ္စကတည္းက ထားခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ကတိအတိုင္း ဆုေပးရပါဦးမယ္။ အစစအရာရာ ေပသီးေခါက္ၿပီး ဆယ္လီေက်လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဧည့္ခံပြဲအတြက္ ကုန္မယ့္ေငြပမာဏကိုတြက္ရင္း ႏွေျမာစိတ္တြန္႔တိုစိတ္ေတြ တစ္စိုးတစ္ေစ့မွမရွိဘဲ ဂုဏ္္ျပဳခြင့္ရတာကိုပဲ ၀မ္းသာပီတိေတြ ေ၀ေနပါေၾကာင္းဗ်ား။ ။

၁၀ . ၆ . ၂၀၁၂

( စေနေန႔ )