သူႀကီးသား ေပါက္ႀကီး၏ စြန္႔စားခန္းမ်ား ( ၁ ) . . .

က်ဳပ္က သူႀကီးသားဗ်။

 သူႀကီးသားဆိုလို႔ တံုးဖလားရြာက သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္ကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ သြားမျမင္နဲ႔ဦး။ တုံးဖလားသူႀကီးက သားရွိဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔ကိုယူရဲတဲ့မိန္းမေတာင္မရွိရွာလို႔ ငွက္ေပ်ာပင္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနရတာရယ္။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးဆိုတာ အထက္အညာဆီက “ မန္က်ည္းေတာ ”ဆိုတဲ့ ရြာငယ္ဇနပုဒ္က သူႀကီးပါဗ်ာ။ ရြာနံမည္က လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ဇာတိ

“ မန္က်ည္းတံု ” နဲ႔ဆင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရြာကေတာ့ လက္၀ဲမေျပာနဲ႔ ေျခ၀ဲေတာင္ထြက္တဲ့ရြာမဟုတ္ဘူး။ မထြက္ဆို တစ္ရြာလံုးလည္း စာတို႔ေပတို႔နဲ႔ ေ၀းၾကသကိုး။ က်ဳပ္တို႔ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ကေလးေတြကို ရြာဦးေက်ာင္းက ဘႀကီးဘုန္းႀကီးကေတာ့ စာသင္ေပးပါရဲ႕။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြဆိုတာကလည္း တြက္ရခ်က္ရတဲ့ဂဏန္းထက္ ဖမ္းၿပီးမီးဖုတ္စားရတဲ့ ဂဏန္းကို ပိုၿပီးအာေတြ႕ၾကတာကလား။ ေက်ာက္သင္ပုန္းဆုိတာကိုလည္း စာေရးဖို႔ထက္ ရန္ျဖစ္တဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္းခုတ္ရတ့ဲ လက္နက္လို႔ပဲ မွတ္ၾကတဲ့ေကာင္ေတြဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္နာမည္ကုိယ္ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လယ္ထဲဆင္းၾကေတာ့တာပဲ။ စာတတ္မွသာ ထမင္းစားရရိုးဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔မန္က်ည္းေတာတစ္ရြာလံုး ငတ္ေသတာၾကာလွေရာေပါ့။

က်ဳပ္ကေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕အခ်စ္ဆံုးတူအရင္းျဖစ္လို႔ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြထက္ေတာ့ စာပိုတတ္တာေပါ့ေလ။ မတတ္ပဲေနပါရိုးလား။ ငါးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနၿပီး ေက်ာင္းသားေယာင္ေယာင္ ကပိၸယေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနခဲ့တာ အခုအသက္ ၂၀ လူပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိကိုး။ သူမ်ားေတြလယ္ထဲဆင္းၾကေပမယ့္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ရြာဦးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ စာေတြအေတာ္တတ္မွာပဲလို႔လဲ က်ဳပ္ကိုအထင္မႀကီးနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္ကလည္း စာတတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းမွာေနတာ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီး ညေနတိုင္းမူးမူးၿပီး ေသာင္းက်န္းတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ မေနခ်င္ဘဲသြားေနရတာ။ လယ္ထဲကိုင္းထဲဆင္းဖို႔ဆိုတာမ်ားကေတာ့ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ထည့္မမက္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္။ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕တစ္ပိႆာခြဲေလာက္၀င္ေအာင္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ကုန္းရုန္းလုပ္မွ ထမင္းစားရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို က်ဳပ္လား စိတ္၀င္စားမွာ။ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ က်က္သေရခန္းကို ေမာင္ပိုင္စီးၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စာေလးဘာေလးဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ညေနေရာက္ရင္ မနက္ကလက္က်န္ ထမင္းၾကမ္းခဲကေလးယပ္ခတ္စားၿပီး ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတာကမွ သက္သာေသးတယ္။

က်ဳပ္အေဖသူႀကီးကလည္း က်ဳပ္ကိုခ်စ္ရွာပါတယ္။ ငါ့သားႀကီးလူပ်ဳိျဖစ္ၿပီ ရြာထဲက ဘယ္ေကာင္မကိုယူခ်င္သလဲ အေဖရေအာင္ေျပာေပးမယ္ဆိုတဲ့စကားက က်ဳပ္အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မၾကာမၾကာေျပာတဲ့စကား။ ေကာင္မေလး လွတပတတစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္တိုင္း က်ဳပ္ကို မ်က္စပစ္ပစ္ျပခ်င္ေသးတာ။ တံုးဖလားသူႀကီးမင္းရဲ႕အေဖနဲ႔မ်ားကြာပါ့။ ခမ်ာမွာ စြံခ်င္ရွာလွ်က္နဲ႔ အေဖညံ့လို႔ လူပ်ဳိႀကီးမျဖစ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနရတာကလား။ က်ဳပ္အေဖက်ျပန္ေတာ့လည္း က်ဳပ္ကိုစြံေစခ်င္လြန္းလိုက္တာမွ တစ္ပိုင္းတင္မကဘူး ႏွစ္ပိုင္းကိုေသေနပါေရာ။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေနလို႔ သက္သာတာ။ အေဖနဲ႔မ်ားအတူေနမိရင္ သူလုပ္တာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္မွာ အသက္ ၂၀၊ ကေလး ၃ ေယာက္ဆိုတဲ့ကိန္းဆိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္အေမကလည္း က်ဳပ္ကိုေမြးတုန္းက မီးတြင္းထဲမွာ ဆံုးသြားေလေတာ့ က်ဳပ္အေဖခမ်ာလည္း ေနာက္တစ္ပင္ထူခ်င္ရွာတယ္ထင္ပါ့။ ေၾကာင္ကခံတြင္းပ်က္ေနေပမယ့္ ရြာထဲကဆက္ရက္ေတြကလည္း ေတာင္ပံမက်ဳိးၾကတာေၾကာင့္ စိတ္ေနာက္ကို ကိုယ္မပါႏိုင္ရွာဘဲ စိတ္နာနာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုအတင္းေျမွာက္ေပးေနတာထင္ပါရဲ႕။

က်ဳပ္ကလည္းက်ဳပ္။ ရြာနားျမက္၊ ရြာႏြားမစားခ်င္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္အတြက္ အေတာ္မွန္တဲ့စကား။ ရြာထဲက ေထြးညဳိတို႔၊ ေဗြးတုတ္တို႔ကို မိန္းမလို႔ေတာင္ က်ဳပ္ကထင္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ ဒီဟာမေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ရင္ခုန္လို႔ကိုမရတာ။ ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ေတြကလည္း ရင္ခုန္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးေတာင္ရပ္ေလာက္တယ္။ ေထြးညဳိလို႔မ်ားေခၚၾကည့္လိုက္။ ထူးပါလိမ့္မယ္ “ ဘာတုန္း ကိုရင္ေပါက္ ” လို႔။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘုတ္အုပ္ေတြထဲကလို “ ရွင္ ကိုကိုေပါက္ ” ဆိုတာမ်ဳိး ေ၀လာေ၀း။ သြားပုံလာပံုေတြကလည္း ျဗန္းျဗန္းကြဲ။ ၾကားဖူးတဲ့ ဆင္မယဥ္သာတို႔ သမင္လည္ျပန္တို႔ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မတုန္း။ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးကို အရက္ကိုးေမာင္းတိုက္ထားသလို ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ဆိုးခနဲဆတ္ခနဲ။ မထင္ရင္မထင္သလို ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ေအာ္ဆဲခ်င္ ဆဲေသးတာ။ ဒါမ်ဳိးဟာမေတြနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္မအိုခ်င္ေပါင္။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးကေတာ့ သူတြန္းသေလာက္မေရြ႕တဲ့က်ုဳပ္ကို ျမင္ျပင္းကတ္လာဟန္တူတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ “ ေအး မင္းမယူလည္း ငါ့ဖာသာပဲ ယူေတာ့မယ္ ” လို႔ ဘုေတာသြားေလရဲ႕။ ယူေပါ့။ က်ဳပ္မွမယူခ်င္တာ။ သူႀကိဳက္တာသူယူ။

----------------------------

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္သမိုုင္းက်ဳပ္ေရးၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေအးေအးလူလူ ဇိမ္တည္ေနတုန္း အေရးထဲမွာ အရာေပၚပါေလေရာ။ ျဖစ္ပံုက တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ဟိုးပေ၀သဏီကတည္းက နာရီဆိုတာ ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ပဲကလား။ ကိုယ့္လယ္၊ ကိုယ့္ယာ၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ႀကဳိက္တဲ့အခ်ိန္လယ္ထဲေကာက္ဆင္းလိုက္ရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား။ ၿမဳိ႕သားေတြလို ရုံးေနာက္က်လို႔ အလုပ္ျပဳတ္မွာလည္း ပူစရာမွမလိုဘဲ။ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ သြားခ်င္လာခ်င္ရင္လည္း အိမ္ကႏြားႏွစ္ေကာင္ကို လွည္းမွာတပ္ၿပီး ႀကဳိက္တဲ့အခ်ိန္ တက္ေမာင္းသြားရုံပဲ။ ဘုတ္အုပ္ထဲက ၿမဳိ႕သားေတြလို လိုင္းကားမမီတာတို႔၊ ရုံုးကားမမီတာတို႔လည္း ဘယ္ရွိလိမ့္မတုန္း။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ပဲ၊ ကိုယ္ႀကဳိက္သလို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတာပ။

မနက္မိုးလင္းလို႔ ရြာဦးေက်ာင္းက တုံးေမာင္းေခါက္ရင္ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး အိပ္ရာထလိုက္ရုံပဲေလ။ ကာလသားေတြ ဘြေႏၲာဟစ္သံၾကားရင္ ဆြမ္းခ်က္လိုက္ရုံပဲေပါ့။ ေ၀လီေ၀လင္းဆိုရင္ ယာထဲ ကိုင္းထဲဆင္း၊ ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထိုးရင္ မနက္ခင္းလုပ္ငန္းသိမ္းၿပီး ထမင္းစား၊ ႏြားေက်ာင္းသားေတြ စားက်က္ကျပန္လာၾကရင္ လယ္ထဲကတက္လိုက္ရံုနဲ႔တင္ တစ္ေန႔တာၿပီးတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်ိန္စကားေျပာရင္လည္း “ ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေလာက္ ျပန္ေရာက္မယ္ ” 
“ ေနထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္ဆိုရင္ လယ္ထဲကတက္မယ္ ” “ အလြန္ဆံုးၾကာရင္ ထမင္းတစ္အိုးခ်က္ေပါ့ ” ဆိုတာနဲ႔တင္ နားလည္ၾကၿပီးသား။ ညဘက္ဆိုရင္လည္း “ သူငယ္အိပ္ဆိတ္ခ်ိန္”  တို႔ “ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ ” တို႔  “ ၾကက္ဦးတြန္ခ်ိန္ ” ဆိုၿပီး သူ႕ဖာသာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ပိုင္းထားတဲ့အတိုင္း သတ္မွတ္လိုက္ရုံေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ဘိုးေဘးမ်ားလက္ထက္ကတည္းက ဒီအတိုင္းပဲ သံုးလာၾကတာ ဘာျပႆနာမွကို မေပၚခဲ့ေပါင္။ ေခတ္ႀကီးေျပာင္းလာတဲ့ က်ဳပ္တို႔လက္ထက္ေရာက္မွ တိုင္ကပ္နာရီနဲ႔ စားပြဲတင္နာရီနဲ႔ လက္ပတ္နာရီနဲ႔ ရႈပ္လာေတာ့တာ။

က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြကေတာ့ ေလလာရာဖင္ေပး၊ ေအးေအးပါပဲ။ အဲဒီနာရီဆိုတာႀကီးကို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္မွန္း သိၾကၿပီးသား။ ခက္တာက တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာအေက်ာမခံၾကတဲ့ က်ဳပ္တို႔အညာဓေလ့ေပါ့။ ေတာင္ဘက္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေအာ္ဂင္နာရီတစ္လံုး တပ္လိုက္ရာကေန ဒီဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေအာ္ဂင္နာရီက တကတည္း တစ္နာရီတစ္ခါ တဒင္ဒင္ျမည္ေတာ့တာကိုး။ နာရီသံကို တစ္ရြာလံုးၾကားရေအာင္ ေလာ္စပီကာနဲ႔ တြဲထားျပန္ေသးတာ။ ေလမ်ားသင့္ရင္ က်ဳပ္တို႔ရြာဘက္ကပါ အဲဒီနာရီသံတဒင္ဒင္ကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီရြာက ရြာသားေတြဆိုရင္ နာရီသံတစ္ခ်က္ၾကားရင္ကို ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိသလို ပါးႏွစ္ဖက္ေမးတက္ခ်ိတ္ေလာက္ေအာင္ ၿဖဲေနၾကတာပ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ က်ဳပ္တို႔နဲ႔လမ္းမွာမ်ားဆံုရင္ “ ေဟ့ မင္းတို႔ရြာမွာ ေအာ္ဂင္နာရီေလးမ်ား မရွိၾကေသးဘူးလား ” လို႔ ခနဲ႔ေသးတာရယ္။

ၾကာလာေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး နားၾကားျပင္းကတ္လာၾကဟန္တူပါ့။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးပါးစပ္ကပါ “ ေတာင္ရြာသားေတြ လူပါး၀ခ်က္ကေတာ့ကြာ ” ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးက ရြာထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ေလကုန္ခံၿပီး စကားထဲထည့္ေျပာတဲ့လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔မ်က္စိနဲ႔မတည့္ရင္ လက္ညႈိးထိုးျပၿပီး ထိပ္တုံးခတ္ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ အခုဟာက ေတာင္ရြာသားေတြက ႁကြားလံုးႀကီးပံုက က်ဳပ္အေဖလို ေအးေအးလူလူေနတဲ့လူပါ ေဒါကန္လာေလာက္ေအာင္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ရြာသားေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ကလိကလိိိိိိိိိိိိိိိျဖစ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔ရြာဦးေက်ာင္းမွာလည္း ေအာ္ဂင္နာရီတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ျဖစ္လာပါေရာ။ ဘယ္တုန္းကမွ မညီညြတ္ခဲ့ဖူးဘဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းလုပ္ေနခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔မန္က်ည္းေတာတစ္ရြာလံုး ညီခ်က္ကေတာ့ က်ဳပ္တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးတယ္လို႔ေျပာရင္ လြန္တယ္ထင္ၾကမယ္။ ကပ္ေစးႏွဲ၊ ေကာ္တရာ ဦးဂြတိုလိုလူမ်ဳိးဆီကေတာင္ နာရီ၀ယ္ဖုိ႔ရန္ပံုေငြထြက္လာတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ေျပာတာကို သေဘာေပါက္ေကာင္းရဲ႕။

သူရုိ႕ဖာသူတို႔ နာရီ၀ယ္ၾကတာ က်ဳပ္နဲ႔ဘာဆိုင္သလဲလို႔ေတာ့ မေမးေလနဲ႔။ ငါးတကာယိုတဲ့ေခ်းက ေနာက္ဆံုးက်ရင္ ပုစြန္ဆိတ္ေခါင္းမွာ လာစုရိုးထံုးစံ ရွိရဲ႕မဟုတ္လား။ အခုလည္း နာရီ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္းျပည့္ေရာ က်ဳပ္အေဖသူႀကီး က်ဳပ္ဆီကို ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ေပါက္ခ်လာပါေလေရာ။ က်ဳပ္ခမ်ာလည္း ေက်ာင္း၀န္းထဲကို သူ၀င္လာကတည္းက မ်က္ခံုးကခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။ ဘယ္ကာလသမီးကိုမ်ား မ်က္စိက်ျပန္ၿပီလဲဆိုတာေတြးရင္း ဆင္ေျခေပးဖို႔စကားလုံးေတြေတာင္ အဆင္သင့္စီေနမိသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “ ေဟ့ ေပါက္ႀကီး ေအာ္ဂင္နာရီ၀ယ္ဖို႔ မင္းမနက္ျဖန္ ၿမဳိ႕ကိုသြားရမယ္ ” လို႔ ခရီးေရာက္မဆိုက္ တစ္ခ်က္လႊတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အမိန္႔သံၾကားမွပဲ ရင္ထဲကအလံုးႀကီး ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ ျပန္က်သြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲက အလံုးက က်သြားေပမယ့္ ေခါင္းကႀကီးလာျပန္ေလေရာဗ်ဳိ႕။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ က်ဳပ္လိုရြာသိမ္ဇနပုဒ္က ေတာသားအတြက္ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးကို သြားရမယ့္အေရးဟာ ေသးေသးဖြဲဖြဲကိစၥမွ မဟုတ္ကပဲလားဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ရြာမွာစာအတတ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ အႏွီရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးကို ဘုတ္အုတ္ထဲမွာပဲ ၾကားဖူးတာကလား။ ဒါေတာင္ အဲဒီဘုတ္အုတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္ကမၻာရွစ္ခုက ေရးထားတဲ့ ဘုတ္အုပ္ေတြမွန္းလည္း မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကေတာ့ ေနရာမေျပာင္းတန္ဘူး ေအာက္ေမ့ရတာပဲ။

ခပ္တိုတိုေျပာရရင္ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ေအာ္ဂင္နာရီစြန္႔စားခန္းထြက္ဖို႔ ဘၾကီးဘုန္းႀကီးက စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လႊတ္လိုက္တဲ့ ေအာင္ဘုဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔အတူ ေနာက္တစ္ရက္မနက္မွာ ရြာကေန ခြာရပါေလေရာဗ်ုဳိ႕။ ေအာင္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕စြန္႔စားခန္းႀကီးကို တစ္ရြာလံုးက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် အားေပးၾကသကိုး။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကားလမ္းမကိုလိုက္ပို႔ဖို႔ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ပါလာၾကပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာနဲ႔ ကားလမ္းကလည္း ႏွစ္မိုင္နီးပါးေလာက္ေ၀းျပန္တာမို႔ လွည္းေတြတသီတတန္းႀကီးနဲ႔ အညာအလွဴပြဲၾကီးလို တေပ်ာ္တပါးႀကီးေပါ့ေလ။ ကေလးေတြက တအီအီ၊ ေခြးေတြက တစီစီနဲ႔ ဘာမထီေပါက္ႀကီးတို႔ရဲ႕ မဟာခရီးစဥ္ႀကီးလို႔ပဲ စာသံေပသံနဲ႔ ေျပာခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

-----------------------------

အပိုင္း ( ၂ ) ကို ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

စာတတ္နဲ႔ ပညာတတ္ . . .

သမိုင္းဦးဘံုေျမေခတ္၊ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္၊ သံေခတ္၊ ယမ္းမႈန္႔ေခတ္၊ ဘာေခတ္ ညာေခတ္ေတြ တစ္ေခတ္ၿပီးတစ္ေခတ္ ျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ ေလာေလာဆယ္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ရပ္တည္ရွင္သန္ေနတဲ႔ ေခတ္ႀကီးကိုေတာ့ ပညာေခတ္ ( Knowledge age ) လို႔ ပညာရွင္ေတြက သတ္မွတ္ထားၾကပါသတဲ့။ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာက္လက္နက္ေကာင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လူစု၊ အားခြန္ဗလ ေကာင္းတဲ့လူစုလက္မွာ ပါ၀ါရွိခဲ့ေပမယ့္ ပညာေခတ္မွာ ပညာရွင္ေတြလက္ထဲကို ပါ၀ါေရႊ႕ေျပာင္းလာတယ္ဆိုတာ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ဦးဟန္ၾကည္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ပညာေခတ္ႀကီးမွာ ေရႊျပည္သားေတြအားလံုးလိုလို ပညာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာမယံု၊ ႀကံဳဖူးမွပဲ သိၾကေတာ့မွာပါပဲ။ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကိုေကာက္လွန္လွန္ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈေၾကာ္ျငာေတြမွ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္မယ္၊ စက္မႈတကၠသုိလ္တက္မယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ကူးခဲ့ၿပီး ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ဖို႔ေလာက္ပဲ ရည္မွန္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေခတ္နဲ႔လည္း အကြာႀကီးကြာခဲ့ၿပီေပါ့ေလ။ ကေလးေပါက္စအရြယ္ကတည္းက ILBC တို႔ ELA တို႔မွာ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ပညာေတြ အၿပဳိင္အဆိုင္ သင္ယူၾကၿပီး GCE – O Level ၿပီးတာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ယူဖို႔ဆိုတာ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားလာတဲ့ ေ၀ါဟာရသစ္တစ္ခု ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ထို႔နည္းတူပဲ မိဘေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း တို႔သားကို ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္တကၠသိုလ္မွာ ထားတယ္ဆိုတာ ေမာ္ဒန္ႃကြားလံုးတစ္ခုျဖစ္လာျပန္ပါေပါ့။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံတကာပညာေတြ အၿပဳိင္အဆိုင္ သင္ယူၾက၊ အားတက္သေရာႀကဳိးစားၾကတာေတြျမင္ရေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းကို ျဖစ္လို႔။

အႏွီလိုေျပာျပန္ေတာ့ ဆရာ့ႏွယ္ ကေလးေတြ ႏိုင္ငံတကာပညာေကာင္းေတြ သင္ယူၾကတာ ၀မ္းသာတယ္ဆိုဟုတ္ေသးရဲ႕ ဘယ့္ႏွာျဖစ္လို႔ ၀မ္းနည္းတာႀကီးက ပါလာရျပန္တာလည္းလို႔ ေမးျပန္ရင္လည္း ေမးစရာပါ့ေလ။ ေၾသာ္ . . . ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အညြန္႔အဖူးေလးေတြ တကယ့္ပညာေကာင္းေတြ သင္ယူခြင့္ရၾကတာ ဘယ္၀မ္းမသာဘဲ ေနလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ႏိုင္ငံတကာပညာေရးကို ျမည္းစမ္းခြင့္၊ ႏိုင္ငံတကာကလူေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တမ္းၿပီး ႀကဳိးစားျပခြင့္ တစ္ပြဲတစ္လမ္းေလာက္ေတာ့ ရခ်င္ေသးတာပဲ။ ၀မ္းနည္းရျခင္းကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အဆင့္မီပညာေရးမ်ဳိး မေပးႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ျပည္က ကေလးေတြ၊ လူႀကီးေတြ ျပည္ပမွာ ေငြေၾကးေပါင္းမ်ားစြာ ေသာက္ေသာက္လဲ အကုန္ခံၿပီး ပညာသင္ယူေနၾကတာ ေတြးမိလို႔ပါ့။ အႏွီလို သြားသင္ေနၾကရေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္ခေတြကို ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ရကုန္ၾကတာေတြလည္း ေတြးမိၿပီး ႏွေျမာမိတာေၾကာင့္လည္း ၀မ္းသာစိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းစိတ္ကေလး စြက္သြားရတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။

ဒီေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကလည္း ေရာင္းလို႔ရတာ အကုန္ေရာင္းဆိုတဲ့ မူေပၚမွာ အေျခခံျပန္တာေၾကာင့္ ပညာေရးဆိုတာလည္း အရင္ေခတ္ကလို လူမႈေရးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူမႈစီးပြားေရးပံုစံျဖစ္လာပါေလရဲ႕။ ၀ယ္သူရွိရာ ေရာင္းသူလာဆိုတဲ့ ေခတ္သစ္ပံုစံအတိုင္း အင္တိုက္အားတိုက္ ေရာင္းလိုက္ၾကတာ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္တို႔ မႏၲေလးတို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြက ေက်ာင္းခြဲေတြေတာင္ အၿပဳိင္းအရိုင္း ဖြင့္ကုန္ၾကပါေရာလား။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီကေငြေတြကို လာလာႀကံဳးသြားၾကေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကေလးေတြ ပညာေကာင္းေတြသင္ၾကရတာကို မုဒိတာပြားရင္း၊ ႏိုင္ငံတကာတန္း၀င္ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈေတြ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ ျပည္တြင္းကပညာရွင္ေတြနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကိုယ့္ဆီမွာ ပညာလာသင္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဆိုတဲ့ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ အေတြးႀကီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမာႀကီးေမာရေပါင္းလည္း မနည္းေပါင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေခတ္ေတြတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ လာၿပီးပညာသင္ယူခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကေတြကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို မီးထိုးေပးျပန္သကိုး။

အႏွီလို ပညာမွပညာ၊ ပညာသည္ေငြဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေတြနဲ႔ ပညာေခတ္မွာ ႀကဳိးစားပမ္းစား ပညာေတြသင္ယူလိုက္ၾကတာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပညာတတ္ဆိုတဲ့ လူေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္လာပါေရာလား။ ခက္တာက ကိုယ့္ဆီမွာက စာတတ္နဲ႔ ပညာတတ္က ကြဲမွမကြဲၾကဘဲကိုး။ လူတစ္ေယာက္ ဘြဲ႕ရတယ္၊ အတန္းပညာရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ပညာတတ္စာရင္း ေကာက္သြင္းလိုက္ၾကတာခ်ည္းပါ့။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ စာနဲ႔ပညာကို တစ္က႑စီခြဲထားခ်င္တဲ့လူမို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပညာတတ္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒးလို႔ မေျပာဘဲ ပညာတတ္ဆိုတဲ့လူေတြလို႔ပဲ ခပ္ဖံုးဖံုးေလး ေျပာလိုက္တာပါ့ဗ်ာ။ အႏွီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘြဲ႕ရေတြကို တြယ္လွေခ်လားလို႔လည္း မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ ျမင္ေန၊ ေတြ႕ေနရတာေတြက ေျပာစရာ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လည္း မေျပာဘဲဘယ္ေနႏိုင္လိမ့္တုန္း။

လြန္ခဲ့တဲ့လပိုင္းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ မၾကား၀ံ့မနာသာတစ္ခု ၾကားခဲ့ရသဗ်ား။ အေမ့ဆီမွာ ရစရာရွိတဲ့ အေႁကြးကို သမီးျဖစ္သူက သူ႕ေယာက်္ားကိုလႊတ္ၿပီး အေတာင္းခုိင္းပါသတဲ့။ အေႁကြးမေပးနိုင္ရင္ အဘြားႀကီးကို ရိုက္ပစ္ခဲ့လို႔လည္း သမီးျဖစ္သူက ေယာက်္ားကို မွာလႊတ္လိုက္ပါေသးသတဲ့။ သားမက္လုပ္တဲ့လူရမ္းကားကလည္း ေယာကၡမကို ရိုက္ရုံႏွက္ရုံတင္အားမရဘဲ ( နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာၾကေပေရာ့ ) မုဒိန္းပါ က်င့္ခဲ့ပါေလေရာ။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အေမျဖစ္သူခမ်ာ သားမက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို သက္ဆိုင္ရာအသိေပးၿပီး တိုင္ခ်င္ေပမယ့္ သားမက္ေထာင္က်သြားရင္ သမီးဒုကၡေရာက္မွာ စိုးရွာလြန္းလို႔ မတိုင္ရက္ျပန္ဘူး။ သားမက္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကို သမီးသိေအာင္ ေျပာျပန္ရင္လည္း ျပႆနာေတြႀကီးလာမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေျပာမထြက္ရွာဘဲ သူအင္မတန္မွ ယံုၾကည္ရတဲ့ မိတ္ေဆြဆီမွာ သူ႕ဒဏ္ရာေတြျပၿပီး ငိုရွာတာကိုး။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူကလည္း သမီးလုပ္တဲ့လူရဲ႕ ယုတ္ညံ့တဲ့လုပ္ရပ္ကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လြန္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္းက “ ဆရာရယ္ သူ႕သမီးက ေရွ႕ေနမဆရာရဲ႕ . . . ကိုယ္တိုင္ ပညာတတ္ျဖစ္ေနၿပီး ဒီေလာက္ယုတ္မာတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရဘူး ” ဆိုတဲ့ စကားထြက္လာပါေလေရာ။

အႏွီမွာတင္ စာတတ္နဲ႔ ပညာတတ္ကိစၥ ေခါင္းထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေအာင္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနမိခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဟ . . . ေရွ႕ေနျဖစ္တာကို ပညာတတ္လို႔ ယူဆရင္ မွားေတာ့မေပါ့ . . . သူေရွ႕ေနျဖစ္တယ္ဆိုတာ စာက်က္ႏုိင္လို႔ ျဖစ္တာပဲ . . .  ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ကို ေခၚသဗ် . . . အမွန္ကိုသိၿပီး မွန္တဲ့အတိုင္း က်င့္ႏိုင္ႀကံႏိုင္မွ ပညာတတ္လို႔ ေခၚရမွာေပါ့ . . .  ဆရာ၀န္ျဖစ္တိုင္း၊ ေရွ႕ေနျဖစ္တိုင္း ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီလို႔ခ်ည္း ဇြတ္ဆြဲၿပီး သတ္မွတ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ ” လို႔ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ေျပာထည့္လိုက္မိပါေရာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ မဒမ္ၾကည္ကို ဒီျဖစ္စဥ္အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်မိျပန္ေတာ့လည္း “ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ” ဆိုတဲ့ စကားကို မဒမ္ၾကည္ဆီမွာ ၾကားရျပန္ပါေရာဗ်ဳိ႕။ ကိုင္း . . . ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဆီမွာ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔မ်ား ဘယ္ေလာက္လြယ္လိုက္သလဲလို႔။ စာအုပ္ကေလးေရွ႕ခ်ၿပီး စာပံုမွန္က်က္၊ တကၠသိုလ္ေလး မျဖစ္ညစ္က်ယ္တက္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ဘဲြ႕ရ၊ ကိုင္း . . . ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္နိပ္သလဲ။

ဦးဟန္ၾကည္ဖတ္ဖူးတဲ့ ျမန္မာအဘိဓာန္ထဲမွာေတာ့ ပညာဆိုတာ ပါဠိသက္စကားလံုးျဖစ္ၿပီးေတာ့ “ ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ေသာ အသိဉာဏ္ ” ကိုေခၚပါသတဲ့။ ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ေသာ အသိတရားနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အတတ္ပညာကိုလည္း ဆိုပါသတဲ့။ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦဖိုးက်ား ေရးထားခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ရာဇ၀င္ဖတ္စာရဲ႕ စကားခ်ီးမွာ “ ပညာဆိုသည္မွာ လိုအပ္သည့္အတိုင္းယူရေသာ္ (က) လက္ရုံးရည္ (ခ) ပညာရည္ (ဂ) ႏွလံုးရည္ ဤသံုးပါးျပည့္စံုျခင္းကို ဆိုရေပသည္ ” လို႔ ဆိုထားပါေရာလား။ အႏွီေတာ့ ဆိုခဲ့တဲ့ အခ်က္သံုးပါးလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့လူကိုမွ ပညာတတ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ေပးရရင္ မသင့္ေတာ္ေပဘူးလားဗ်ာ။ အႏွီအထဲမွာပဲ “ ႏွလံုးရည္ဆိုသည္မွာ အက်င့္စာရိတၱ၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ မတရားမႈ၊ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို မလိုလား ရြံရွာျခင္း၊ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို လိုလားႏွစ္သက္ျခင္း၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ ၀တၱရားေက်ပြန္ျခင္း၊ မိမိႏွင့္တကြ သူတပါးအက်ဳိးေက်းဇူးယုတ္မႈကို မျပဳလိုမူ၍ အက်ဳိးေက်းဇူကိုသာ ျပဳလိုျခင္း၊ ႏွလံုးသား ယဥ္ေက်း၍ ေမတၱာစိတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ ရဲရင့္စိတ္၊ စြန္႔စားစိတ္၊ ဇြဲေကာင္းေသာ စိတ္မ်ား ျပည့္စံုျခင္းတို႔ကို ဆိုလိုသည္ ” လို႔လည္း အက်ယ္ဖြင့္ထားပါေသးသဗ်ား။ ကိုင္း . . . အႏွီေတာ့ အေမကိုဒုကၡေပးတဲ့ အထက္မ ေရွ႕ေနမဆိုတာကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပညာတတ္စာရင္း သြင္းသင့္မသြင္းသင့္ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။

ဖတ္မိသမွ် စာေပအေထာက္အထားေတြအတိုင္းဆိုရင္ ပညာတတ္လို႔ဆိုရင္ စာေပေရာ၊ စာရိတၱပါ ျပည့္စံုရမယ္လို႔ ဆိုထားတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ပညာတတ္ေတြမ်ားတဲ့တိုင္းျပည္ဟာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ဘြဲ႕ရ၊ ဘြဲ႕လြန္ပုဂၢဳိလ္ထူေပါင္း ေသာင္းသိန္းခ်ီၿပီး ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီး ဘာေၾကာင့္မ်ား ဖြတ္ေၾကာျပာစု ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာလည္း စဥ္းစားလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ကိုင္းဗ်ာ ပို႔မယ့္ပို႔လည္း ကူးတို႔အထိ ပို႔ၾကစို႔ရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ ၀န္ထမ္းေတြ အားလံုးနီးပါးဆိုတာ ဘြဲ႕တစ္ခုခုေတာ့ ရၿပီးသားေတြခ်ည္းပါ့။ လယ္သမားေတြကို ေပးရမယ့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ေရာင္းစားတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးဦးစီးမွဴး၊ ယူနီဆက္ဖ္က လွဴတဲ့ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကာကြယ္ေရး ေဆးျခင္ေထာင္ကို ေရာင္းစားတဲ့ ၿမဳိ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီး၊ ႏုိင္ငံေတာ္က လမ္းခင္းဖို႔ ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ဘတ္ဂ်က္ကို သူ႕အိမ္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ သံုးလိုက္တဲ့ စည္ပင္ဦးစီးမွဴး၊ ခရီးသည္တိုင္းကို မွတ္ပံုတင္ မပါရင္ ၁၀၀၀၊ ပါရင္ ၅၀၀ ေတာင္း၊ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီးျပန္လာတဲ့ သူမ်ားသားပ်ဳိသမီးပ်ဳိေလးေတြကို စစ္ေဆးဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဆြဲထားၿပီး မတရားက်င့္လႊတ္တဲ့ လ၀က၊ ဟိုတစ္ေန႔က ဘေလာ့တစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အေျခာက္ဇာတ္သြင္းတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာေတြဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနလဲ စဥ္းစားၾကပါဦး။ ဒါေတြကို ပညာတတ္စာရင္းထဲသြင္းၿပီး က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြမ်ားပါလွ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လိုမ်ား မြဲလို႔ေကာင္းေနဘာလိမ့္ဆိုတာ ေစ့ေစ့ေတြးရင္း ေရးေရးေတာ့ ေပၚႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒီလိုလူစားေတြကို ပညာတတ္စာရင္းထဲ ထည့္ခ်င္ၾကရင္ေတာ့လည္း ထည့္လိုက္ၾကေပေရာ့။ အႏွီလိုသာျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ပညာတတ္မျဖစ္ဖို႔ဘဲ ႀကဳိးစားရေပခ်ိမ့္။

ေရွးပညာရွိေတြကေတာ့ ဆုိထားပါသဗ်ား။ “ ပညာတန္ေဆာင္၊ ဉာဏ္အေရာင္ကား၊ မိုက္ေမွာင္ေဖ်ာက္ပယ္၊ ခ်မ္းသာႁကြယ္၏ ” တဲ့။ အႏွီေတာ့ ျပည္တြင္းဘြဲ႕၊ ျပည္ပဘြဲ႕ေတြ တစ္သီတစ္တန္းႀကီးရၾကတဲ့ အမည္ခံပညာတတ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ ေပါခ်င္တိုင္းေပါၿပီး ေမွာင္ခ်င္တိုင္းေမွာင္၊ မြဲခ်င္တိုင္းမြဲေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေရႊျပည္ႀကီး ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနရတာဟာ စာတတ္ေတြမ်ားၿပီး၊ ပညာတတ္စစ္စစ္ေတြ နည္းေနေသးလို႔လို႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါရဲ႕။ ဒီပို႔စ္ေရးဖို႔ ကိုးကားစရာေတြ ဖတ္ေနရင္းက ပညာတတ္ေတြမ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားေအာင္ေမြးထုတ္ေပးဖို႔လည္း အားသန္လိုက္မိပါေသးသဗ်ား။ ဒါေပမယ့္ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔အေရး အႀကိတ္အနယ္ႀကဳိးစားေနရတာကလား။         ။

ခ်စ္ေသာ ခ်ီလီ . . .

ပါပီကေလး ပုတုတု . . .

သူ႕စကားက ၀ု၀ု၀ု . . .

သူ႕စကား လူမသိ . . .

လူ႕စကား သူမသိ . . .

သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ . . .။           ။

ဘယ္သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာမွန္းေတာ့ မသိေပါင္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးထားလို႔ စိတ္ထဲစြဲေနတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားက်ေတာ့လည္း ကဗ်ာတို၊ ကဗ်ာစေတြ ဟိုဟာေကာက္က်က္၊ သည္ဟာေကာက္က်က္နဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ေရာကုန္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ပဲေရးတာလိုလို၊ သူမ်ားေရးတာလိုလို ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္တတ္တာကိုက ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မူပိုင္အက်င့္။ ကိုင္း . . . ထား။ ေျပာခ်င္တာက ဦးဟန္ၾကည္၏ ခ်စ္လွစြာေသာဆိုတဲ့ ပါပီေလးခ်ီလီကိစၥ။

ကဏန္းမ်ဳိး ဦးဟန္ၾကည္က လူေတြနဲ႔သာ ကီးသိပ္မကိုက္ခ်င္တာ အႏွီခ်စ္လွစြာေသာ ပါပီကေလးေတြနဲ႔ကေတာ့ သဟဇာတ ျဖစ္မွျဖစ္။ တယ္ရီယာ၊ ဒိုဘာမန္၊ ခ်ီ၀ါ၀ါ၊ ဂရိတ္ဒိန္း၊ ရွိဇု၊ ဘူးလ္ေဒါ့၊ အယ္လ္ေဇးရွင္းတင္မကဘဲ အရပ္ထဲကေခြး၀ဲစား အယ္လ္ခ်ီးစားပါမက်န္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာခ်ည္းပါ့။ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကလည္း လူရိပ္လူကဲက သိမွသိ။ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ မဒမ္ၾကည္ အတူထိုင္ေနရင္ေတာင္ သူရို႕ကိုပိုခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကိုမွ ေရြးၿပီးခခယယလုပ္ေလ့ရွိရဲ႕။ အသန္႔ႀကဳိက္ မဒမ္ၾကည္က ေခြးလွလွကေလးေတြကိုေတာ့ ခ်စ္ရွာသား။ အေမြးဖြားဖြားနဲ႔ တယ္ရီယာေလးေတြကေတာ့ မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ေပါ့ေလ။

ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေခြးျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ဘယ္ေခြးမဆို ခ်စ္ၿပီးသား၊ သဒၶါၿပီးသားခ်ည့္။ ဒါေပမယ့္ သူရို႕ဘိုေခြးေတြထက္ေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ေခြးမ်ဳိးကိုေတာ့ ေစတနာ နည္းနည္းပိုသေပါ့ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူရို႕ေခြးမ်ဳိးက အဆာအေတာ္က်ယ္သကိုး။ တခ်ဳိ႕ေသာ ပါပီမ်ားဆိုရင္ လူထက္ေတာင္ ကရိကထမ်ားေသးရဲ႕။ တကတည္း ေခြးေရခ်ဳိးတဲ့ ဆပ္ျပာနဲ႔၊ ေခြးေရေမႊးနဲ႔၊ ေခြးစာဆိုလည္း သီးသန္႔။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္က အယ္လ္ေဇးရွင္းတစ္ေကာင္ကို တစ္ရက္စာ အမဲသား ငါးဆယ္သားေလာက္ေကၽြးရတယ္ဆုိကိုး။ အႏွီေလာက္ အသားပမာဏဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လင္ကိုယ္မယား ညမနက္စားလို႔ရပါ့။ ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ျမင့္ခ်င္ေနတဲ့ အႏွီေကာင္ေတြကိုေတာ့ ပါရမီထူးလြန္းလို႔ မနာလိုေတာင္ ျဖစ္မိပါေသးဗ်ား။

မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက တပည့္တစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးလို႔ တယ္ရီယာေလးတစ္ေကာင္ ေမြးဖူးပါရဲ႕။ တယ္ရီယာေလးကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစအရြယ္ ေတာက္တက္ေျပးဆိုေတာ့ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္က တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာေပါ့ေလ။ သားသမီးမရွိေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အႏွီပါပီပုပုေလးကို ကိုယ့္သမီးလို႔ေတာင္ သေဘာထားတာကလား။ အံမယ္ နာမည္ေပးတာေတာင္ ပစၥလကၡတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အြန္လိုင္းေပၚတက္ၿပီး ေခြးနာမည္ေပးတဲ့ဆိုဒ္တစ္ခုမွာ သံုးရက္ေလာက္ေနေအာင္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြလိုက္ေသးသဗ်ား။ နာမည္ေပါင္းစံု ေခါင္းကိုက္ေအာင္စဥ္းစားၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဣတၳိလိင္လည္းျဖစ္ ေခၚရလည္းလြယ္တဲ့ Chilly ခ်ီလီလို႔ ေပးလိုက္ပါေလေရာ။ အဆိုေတာ္ ရန္ရန္ခ်န္းနဲ႔ တြဲေနတဲ့ အဆိုေတာ္မ ခ်ီလီသာသိရင္ေတာ့ သူ႕ကိုနာမည္ဖ်က္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကို အ၀ွာမ်ားျပဳေလမလား မေျပာတတ္ဘူး။

မဒမ္ၾကည္ကေတာ့ သူ႕ခ်ီလီကို က်န္တဲ့ပါပီေလးေတြကို ေကၽြးသလို dog food ေတြ၊ အသားေတြ ေပါင္းလန္ေအာင္ ေကၽြးခ်င္ရွာတာပါ့။ ဒါေပမယ့္ အစားတစ္လုပ္အတြက္ ၀ိထၳာရခ်ဲ႕တာကို အင္မတန္မွ ျမင္ျပင္းကပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဘယ္လက္သင့္ခံလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ေဟ့ . . . သူ႕ဖာသာ တယ္ရီယာမကလို႔ ဘာရီယာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္ ကိုယ္စားတာပဲစားရမွာပဲ လို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ရာဇသံထုတ္ၿပီး ကိုယ္စားတဲ့ ပန္းကန္ထဲကပဲ ခြဲေ၀ေကၽြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ပါေလေရာ။ ဟုတ္သေလ။ ကိုယ္နဲ႔တန္းတူထားတာကိုက သဂၤေဟာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဆီက ေခြးမ်ားဆိုရင္ ထမင္းရည္ေလာက္နဲ႔ေတာင္ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ၾကေသးတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ စိန္ခ်ီလီတို႔ကေတာ့ ဒီလိုဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ အေၾကာကလည္း ဘာမာသလည္း မေမးနဲ႔။ အသီးအရြက္ဆိုတာ စားစရာလို႔ေတာင္ မွတ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေရာေကၽြးရင္ေတာင္ အသားဟင္းကိုပဲ ေရြးတုတ္ၿပီး ထမင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္မွ ပါးစပ္ထဲ အ၀င္ခံေတာ္မမူဘူးဗ်ား။

စိန္ခ်ီလီရဲ႕ အက်င့္ကို တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္ သည္းညည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ေရာက္လာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ေဒါကန္လာပါေလေရာ။ အံမယ္ ဒီငတိမေလးက သူ႔ကိုယ္သူ ေခြးျဖစ္တာမသိေသးဘူးထင္ရဲ႕ . . . ဟိုဟာေၾကးမ်ား သည္ဟာေၾကးမ်ားနဲ႔ အင္မတန္အဆာက်ယ္လွတာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာေပးမွလို႔ အႀကံကလည္းေပါက္လာေလရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းသားဆိုး၊ ေက်ာင္းသားကပ္ေတြကိုေတာင္ လူေကာင္းလူမြန္ျဖစ္လာေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပံုသြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေသးတာ အႏွီလို သုနကၡေလးေလာက္ကေတာ့ သံုးေလးရက္ေလာက္ ထရိန္နင္ေပးလိုက္ရင္ အပိုးက်ဳိး၊ အခ်ဳိးက်သြားရမွာပါ့ဆိုတဲ့ အေတြးကလည္း၀င္လာေတာ့တာကိုး။ အႏွီလိုနဲ႔ပဲ စိန္ခ်ီလီကို ထမင္းနဲ႔ ဟင္းအႏွစ္နဲ႔ပဲ နယ္ဖတ္ေကၽြးၿပီး ထရိန္နင္ေပးပါေလေရာ။ အံမယ္ . . . ငတိမကလည္း ခပ္တင္းတင္းဗ်ား။ ထမင္းကို တစ္ခ်က္နမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ လွည့္ထြက္သြားပါေလေရာ။ ေယာင္လို႔ေတာင္မွ ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ ေမႊမသြားရွာဘူး။ သူ႕အရိပ္အခ်ည္ကို အသာေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အင္း . . . လုပ္ထားဦးေပါ့ေလ . . . သင္း ဗိုက္ဆာရင္ မစားဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္လိမ့္တုန္း ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၿပံဳးတာေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ စိန္ခ်ီလီကလည္း ထင္တာထက္ေတာင္ အေၾကာမာေသးသဗ်ား။ တစ္ေနသာကုန္သြားတယ္ ထမင္းပန္းကန္နားကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မလာဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း မစားခ်င္ေနေပါ့ဆိုၿပီး အသာပစ္ထားလိုက္တာပဗ်ာ။ ဒီငတိမ ေနႏိုင္လွ တစ္ရက္ပါ့။ ေနာက္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ စားေတာ့မွာပဲလို႔လည္း အပိုင္တြက္ထားၿပီးသား။ ေနာက္တစ္ရက္ေရာက္ေတာ့လည္း ပထမေန႔ကအတိုင္းပဲ ထမင္းနဲ႔ အႏွစ္နဲ႔နယ္ၿပီး ေကၽြးျပန္တာပဲ။ ဒါလည္း ေဒၚႀကီးက်ယ္ေလးက မစားျပန္ဘူးဗ်ား။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ေလဆိုၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ခပ္မာမာပဲ ပစ္ထားလိုက္တာပါ့။ ညေနပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ငတိမေလး ဗိုက္ဆာပါေလေရာ။ မဆာပဲေနရိုးလား။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ေရေသာက္ၿပီး ဆႏၵျပေနေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ အစာမွ မရွိတာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ ထမင္းပန္းကန္နားကို အသာကပ္ၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ ေမႊပါေလေရာ။ ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေအာင္ျမင္ပဟဲ့ဆိုတဲ့ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ကိုယ္ေတာ္မက ထမင္းထဲမွာ အသားပါႏုိုးႏိုးနဲ႔ ေမႊၾကည့္တာကိုး။ အသားဖတ္မပါတာလည္းသိေရာ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းပန္းကန္နားကခြာၿပီး ေခ်ာင္မွာသြားေခြျပန္ပါေရာ။

ေျပာရရင္ တယ္ရီယာဆိုတဲ့ ေခြးမ်ဳိးက ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးလည္း အင္မတန္ျမင့္တာကလား။ သူႀကီးက်ယ္ေနတာကို ေဒါေဖာင္းလာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ဆူလိုက္ေျပာလိုက္မိတာ တစ္ခါတည္း စိတ္ေကာက္ၿပီး ဆက္တီေအာက္မွာ သြားေခြေနလိုက္တာ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခၚေခၚ ထြက္လာေတာ္ မမူေတာ့ဘူးဗ်ား။ အခါတိုင္းဆိုရင္ ညအိပ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေခါင္းရင္းလာၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္တိုးအိပ္တတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုေငါက္လို္က္မိတဲ့ညက အိပ္ယာထဲမလာေတာ့ဘဲ ဆက္တီေအာက္မွာပဲ ေပၿပီးအိပ္ေနေလရဲ႕။ ၀ါးႏုက ၀ါးရင့္ကို ပတ္တာ အင္မတန္ေဒါကန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ကိုင္း . . . နင့္ဟာနင္ ေနခ်င္ရာေနဆိုၿပီး လွည့္မၾကည့္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ပါေလေရာ။

ေနာက္တစ္ရက္မနက္ခင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းနဲ႔အႏွစ္ ေကၽြးၾကည့္ျပန္တာေပါ့ေလ။ စိန္ခ်ီလီကလည္း ထံုးစံအတိုင္း လာနမ္းၾကည့္ၿပီး ေခြၿမဲျပန္ေခြတာပါပဲဗ်ား။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အစာမာမစားဘဲေနတဲ့ ငတိမေလးခမ်ာ လမ္းေတာင္ သန္သန္မေလွ်ာက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူးကိုး။ ကေလးကို သူ႕စိတ္ႀကဳိက္ေကၽြးခ်င္ေပမယ့္ စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ နည္းနည္းမွ အထိမခံခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို မေျပာသာလို႔ အသာၾကည့္ေနရတဲ့ မဒမ္ၾကည္ခမ်ာလည္း ခ်ီလီကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္စို႔လာပါေလေရာ။ အႏီွေတာ့မွ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္လုပ္ေနရင္ျဖင့္ ေႃမြပါလည္းဆံုး၊ သားလည္းဆံုးမယ့္ကိန္းဆိုက္ဖို႔ မ်ားေနတာ သေဘာေပါက္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ကိုင္း . . . အိမ္ရွင္မေရ . . . မင့္သမီးကို ငါေတာ့လက္ေျမႇာက္လုိက္ၿပီဗ်ား . . . သူ႕စိတ္ႀကဳိက္၊ မင့္စိတ္ႀကဳိက္သာေကၽြးေပေရာ့လို႔ အလံျဖဴေထာင္ျပလိုက္ရပါေလရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေကၽြးခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ မဒမ္ၾကည္လည္း ထိုင္ရာကေန ထတဲ့ၿပီး အသားေတြပန္းကန္ထဲထည့္ ခ်ေကၽြးမွ ေဒၚႀကီးက်ယ္ခ်ီလီတစ္ေကာင္ အားပါးတရ စားေတာ့တာကိုး။ အၿမီးေလးနန႔္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ေရေလးေျပးေသာက္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါျပန္လာစားလိုက္လုပ္ေနတဲ့ ခ်ီလီကို ၾကည့္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘာေၾကာင့္ သူရို႕သားသမီးကို ဆံုးမလို႔ မႏုိင္တာကို ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္လာပါေလေရာ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ပံုသြင္းႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီလီနဲ႔ေတြ႕မွ သိကၡာပလံုသြားရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလည္း ျပန္ေတြးရင္း ရွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးမိပါေပါ့လား။

ခ်ီလီတစ္ေကာင္ ဦးဟန္ၾကည္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္လနီးပါးေလာက္ေနလို႔ အိမ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ၿပီး အသားက်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခားၿမဳိ႕က တပည့္မတစ္ေယာက္  သူရို႕အမ်ဳိးအေဆြေတြဆီကို အလည္လာရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ၿမဳိ႕ကို ေရာက္လာပါေလေရာ။ အႏွီတပည့္မကလည္း ေခြးခ်စ္ခ်က္ကေတာ့ တုန္လို႔ဆိုတဲ့ အစားထဲက။ သူရို႕အမ်ဳိးေတြဆီကို အလည္လာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း တယ္ရီယာတစ္ေကာင္ ၀ယ္ခ်င္လို႔တဲ့ဗ်ား။ သူရို႕အမ်ဳိးအေဆြေတြနဲ႔ တစ္ၿမဳိ႕လံုး သံုးေလးရက္ေလာက္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြလို႔ တယ္ရီယာလည္း မရေရာ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ဆရာကို သတိရပါေလေရာ။ ဆရာေရ . . . သမီးကို တယ္ရီယာတစ္ေကာင္ေလာက္ ၀ယ္ေပးပါလို႔လည္း အပူကပ္ေရာ တပည့္ေတြအတြက္ အဲဗားရယ္ဒီ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဒါေလးမ်ားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၿမဳိ႕ထဲက မိတ္ေဆြေတြဆီမွာ စံုစမ္းမွပဲ တယ္ရီယာက ရွားေတာ္မူလိုက္တာမွ တစ္ေကာင္မွကို မေတြ႕ဘဲျဖစ္ေနပါေလေရာ။ မဲ့ေဆာက္ကိုလွမ္းေမးျပန္ေတာ့လည္း တယ္ရီယာကုန္ေနျပန္သတဲ့။ တပည့္မကလည္း ေနာက္တစ္ရက္ဆို ျပန္ရေတာ့မွာမို႔ အခ်ိန္ကလည္း မရျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ေခါင္းေျခာက္ရၿပီေပါ့ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တပည့္တကာ့ တပည့္ထဲမွာ အႏွီတပည့္မက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အသည္းေက်ာ္။ မဒမ္ၾကည္ကလည္း အႏွီတပည့္မေလး မည္းမည္းတူးတူးကို သူ႕ညီမအရင္းေလာက္ ေအာက္ေမ့တာကလား။

တယ္ရီယာကို ဘယ္လိုမွ ရွာလို႔မရတဲ့ အဆံုးမေတာ့ တပည့္ေတြ ေတာင္းသမွ်အကူအညီကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျဖည့္ေပးၿပီး ဆရာေကာင္းျဖစ္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ တပည့္မကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တဲ့ မဒမ္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းရိုက္ၾကရပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရ- ရသကခ်ဳိင္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း သမီးေတာ္ခ်ီလီကိုပဲ တပည့္မလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါရဲ႕။ မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ပါးစပ္က တယ္ရီယာရွာလို႔မေတြ႕ရင္လည္း ခ်ီလီကိုပဲ ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့ေလ ဆိုတဲ့ စကားသံလည္းထြက္လာေရာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကိုယ့္နားကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ကိုျဖစ္လို႔။ သားသမီးမရွိေသးတာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ အျပင္မွာ စာသင္ခ်ိန္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ခ်ီလီတစ္ေကာင္ကို သမီးအရင္းလို ျပဳစုတြယ္တာေနတဲ့ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ႕ေမြးစားသမီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ အသိဆံုးမဟုတ္လား။ မဒမ္ၾကည္အသံတုန္ေနတာကို မသကၤာလို႔ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စို႔ေနပါေရာလား။ ေျပာရရင္ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ရင္ထဲက ခပ္နာနာေပါ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေခြးခ်စ္ရတဲ့အထဲမွာ ခ်စ္လွစြာေသာ သမီးေတာ္ေလး စိန္ခ်ီလီကလည္း ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး လုပ္ထားခဲ့တာကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းမွာပဲ ခ်စ္ေသာခ်ီလီကို ခ်စ္ေသာတပည့္မဆီသြားေပးလိုက္ရပါေလေရာ။ ခ်ီလီကိုေပြ႕ရင္း အျမဴးႀကီးျမဴးေနတဲ့ တပည့္မကိုၾကည့္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနလိုက္မိၾကပါေသး။ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ျပဳစုႏုိင္၊ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့လူလက္ထဲ ကိုယ့္ကေလးကို ထည့္ေပးလိုက္ရတာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာေပမယ့္ သံေယာဇဉ္ဆိုတာကလည္း အခက္သားကလား။ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ တပည့္မရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အသံမတုန္ေအာင္ မနည္းထိန္းေနရရွာတာ ဦးဟန္ၾကည္ ဒီေန႔အထိ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနပါရဲ႕။ ခ်ီလီကိုပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္တစို႔စို႔နဲ႔။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက ေခြးမေမြးခ်င္ေတာ့ဘူး သားရယ္ . . . ကိုယ္ကလည္း သံေယာဇဉ္ႀကီးတာနဲ႔ ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မခံစားႏိုင္လြန္းလို႔ လို႔ ေျပာခဲ့ရွာတာကိုး။

ခ်ီလီေလးကို တပည့္မဆီေပးလိုက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ပြဲတစ္ခုဖိတ္တာနဲ႔ အႏွီတပည့္မတို႔ၿမဳိ႕ကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ သြားရပါေလေရာ။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ခ်ီလီတစ္ေကာင္ အထြားႀကီးထြားလာလိုက္တာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ရုပ္ေတာင္ အေတာ္ဖမ္းယူရပါရဲ႕။ တစ္အိမ္လံုးက ဖူးဖူးမႈတ္ထားလို႔ ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနတဲ့ စိန္ခ်ီလီကလည္း လာသမွ်လူတိုင္းကို အသံေလးေညာင္နာနာနဲ႔ တ၀ုတ္၀ုတ္ထုိးေဟာင္ေနေလရဲ႕။ သူရို႕ၿခံထဲကို ၀င္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီကို ေဟာင္ရင္းေျပးလာတဲ့ ခ်ီလီ ဦးဟန္ၾကည္ေျခရင္းလည္းေရာက္ေရာ ေဟာင္တာရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ေျခေထာက္ကို နမ္းၾကည့္လိုက္လုပ္ေနၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ အၿမီးနန္႔ျပပါေလေရာ။ သူ႕ခမ်ာ ကေလးပိစိဘ၀တုန္းက ပိုင္ရွင္ေဟာင္းကို ခပ္၀ါး၀ါးပဲ မွတ္မိရွာေတာ့တာကိုး။ တပည့္မက ခ်ီလီေနာက္ကေန ေျပးလိုက္လာရင္း “ အံမယ္ . . . အံမယ္ အိန္ဂ်ယ္က ဆရာ့ကို မွတ္မိေသးတာကိုး ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခ်ီလီေလးတစ္ေကာင္ အိန္ဂ်ယ္ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ေၾသာ္ . . . ခ်စ္ေသာခ်ီလီ။               ။

ပန္းခ့ဲသမွ် သံုးရာသီ . . .

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမလဲ ေကာလဟလေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေဖာင္းပြလြန္းတဲ့ အက်င့္က ထံုးစံႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါေပါ့လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ လပိုင္း ၂၇ ရက္ေန႔တုန္းက ဆယ္တန္း ( အခုေခတ္အေခၚ Grade 11 ) ေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာပါေလေရာ။ အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ ၆ လပိုင္းေလာက္မွ ေအာင္စာရင္းထြက္တတ္မွန္း သတိထားမိေပမယ့္ ဘာကိုမွ ပံုေသကားက် သတ္မွတ္ထားလို႔မရတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ ထံုးစံကို ေနာေက်ေနခဲ့ျပန္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သူ႕သတင္းကို ဟုတ္ေကာင္း၏ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၂၇ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ထြက္မဲ့ ေအာင္စာရင္းကို ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ေစာင့္တာေပါ့ေလ။

ေအာင္စာရင္းထြက္မယ္လို႔ သတင္းထြက္တဲ့ ေန႔မေရာက္ခင္ တစ္ညသားမွာေတာ့ တပည့္မတစ္ေယာက္က ဦးဟန္ၾကည္ကို ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔ဆက္သလဲဆုိေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့။ ဟယ္ . . . နင့္ဖာသာေၾကာက္တာ ဆရာက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးမိေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆရာတဲ့ ဆရာ့ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ အေၾကာက္ေလးမွ ေျပလိုေျပျငားေပါ့ လို႔ ျပန္ေျဖပါေလေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းဆိုတဲ့ အရာႀကီးက ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာကိုး။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဘာပဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့၊ စာေမးပြဲမွာ ဘယ္လိုပဲေျဖခဲ့ေျဖခဲ့ အခ်ိန္တန္လို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ပေဟ့ဆိုရင္ ေအာင္စာရင္းစာရြက္မွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးျမင္ခ်င္ၾကတာကိုက သူရို႕သဘာ၀။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ကိုယ့္ကေလး ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖြတ္ၾကားက်က်၊ အခ်ိန္တန္လို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ နာမည္ဟူသမွ်ကို ေအာင္စာရင္းစာရြက္မွာ ေတြ႕ခ်င္တာကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ့ အတၱ။ အႏွီေတာ့ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ တစ္ညကေတာ့ ကေလးေတြကလည္း သူရို႕သဘာ၀အရ ရင္ခုန္၊ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ ႏွလံုးတုန္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွလံုးတုန္၊ ေျပာမရဆိုမရလို႔ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ကီးညိႇလို႔မရတဲ့ တပည့္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ေတာင္ ဆရာနဲ႔ ရင္ခုန္သံခ်င္းညီကုန္ၾကတာ အႏွီလိုညမ်ဳိးပါ့။

ကိုယ္တိုင္ဆယ္တန္းေျဖခဲ့တုန္းက ရင္မခုန္၊ ဖင္မတုန္ဘဲ မနက္ခင္း ၈ နာရီထိုးမွ ေအာင္စာရင္းကို ေအးေအးေဆးေဆးသြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဆရာျဖစ္ေတာ့မွပဲ ေအာင္စာရင္းဆိုတာ ရင္ခုန္ရေကာင္းမွန္း သိရွာပါေရာလား။ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ တစ္ညသားကေတာ့ တကတည္း စားလည္း အရသာမေတြ႕၊ အိပ္လည္း မေပ်ာ္၊ အင္မတန္မွ ဖြယ္တယ္တယ္ႏိုင္တဲ့ ညဆိုးႀကီးကိုး။ ဆရာေရာ တပည့္ပါ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ေစာင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေအာင္စာရင္းက အႏွီ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ မထြက္ျပန္ပါဘူးဗ်ား။ ကိုင္း စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ။ ခုန္မိတဲ့ ရင္ေတြပဲ တူနဲ႔ထုပစ္ဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလား။

ပထမေန႔မွာ မထြက္ခဲ့တဲ့ ေအာင္စာရင္းက ၆ လပိုင္း ၃ ရက္ေန႔မွာ တကယ္ထြက္မယ္လို႔ သတင္းတစ္ခါထြက္လာျပန္ပါေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူးပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရင္မခုန္ေပမယ့္ ႏွလံုးေတာ့ သိပ္မၿငိမ္ဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ပါ့။ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ကိုျဖစ္တာကလား။ မ်က္စိထဲမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စာေကာင္းေကာင္းမႀကဳိးစား၊ ေျပာစကား ေကာင္းေကာင္းနားမ၀င္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မိုက္မ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို တန္းစီၿပီး ျမင္ျမင္ေနေတာ့ ဘယ္အိပ္လို႔ ေပ်ာ္ျပန္လိမ့္မလဲ။ ေျပာရရင္ ဆပ္ကပ္ထဲမွာ ႀကဳိးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အားေပးေနရတဲ့ ပရိသတ္နဲ႔ေတာင္ တူေသးရဲ႕။ ေလွ်ာက္တဲ့လူကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ေၾကာက္ရမွန္းမသိဘဲ သူ႕ဖာသာသူ ဟုတ္တိပတ္တိ ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ ေအာက္ကၾကည့္ရတဲ့ ပရိသတ္ကေတာ့ ဒီပုဂၢဳိလ္ ျပဳတ္က်မွာကို ေတြးရင္းေတြးရင္း အင္မတန္ရင္ေမာရတာကလား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆရာေတြနဲ႔ မိဘေတြေရာ ကိုယ့္တပည့္ေတြ၊ သားသမီးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာရတဲ့ အျဖစ္က အႏွီပရိသတ္နဲ႔ ဘာကြာလိမ့္လဲ။

ဒီတစ္ေခါက္လည္း ေအာင္စာရင္းက ထြက္မလာျပန္ဘဲ ၁၀ ရက္ေန႔က်မွ တကယ္ထြက္မယ္ လုပ္လာျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေတြ ရင္ခုန္ရတာ ဟပ္ေကာ့ႀကီး ျဖစ္ျပန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါက ႏွစ္ခါ ရင္ခုန္ေပမယ့္ ႏွစ္ခါကေန သံုးခါျဖစ္လာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သူ႕ေအာင္စာရင္းကို အေရမထူဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ ၉ ရက္ေန႔ညမွာ ယူရို ၂၀၁၂ ကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္း ပထမပြဲမၿပီးခင္မွာတင္ စက္ေတာ္ေခၚၿပီး ေပ်ာ္ေတာ္မူသြားလိုက္တာ မနက္ခင္း စာသင္ခ်ိန္သြားရမယ့္ ၆ နာရီထိုးမွပဲ ႏိုးပါေရာလား။ စာသင္ခ်ိန္သြားဖို႔ ပညာေရးမွဴးရုံးေရွ႕က ျဖတ္ရင္း ေအာင္စာရင္းစာရြက္ေလးေတြကပ္ထားတာျမင္ေတာ့မွ ေၾသာ္ . . . တကယ္ထြက္ပဟဲ့လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို သင္ၿမဲအတိုင္းစာသင္ေနလိုက္တာပါ့။ မရွက္တမ္း၀န္ခံရရင္ေတာ့ စာသာသင္ေနရတယ္ စိတ္နဲ႔စာနဲ႔က ခပ္ကြာကြာ။ တစ္ေယာက္ဆီကမွလည္း ဖုန္း၀င္မလာေတာ့ စိတ္ကလည္း ပူခ်င္ခ်င္။

စာသင္လို႔ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ၾကာမွ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ကေလးေတြသိတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္မဟုတ္ဘဲ နံပါတ္သစ္ေျပာင္းထားလိုက္မိတာ သတိရေတာ့တာကလား။ ဒါနဲ႔ပဲ နံပါတ္သစ္ sim card ကို ျဖဳတ္ၿပီး နံပါတ္ေဟာင္းျပန္ထည့္လိုက္မွပဲ ဖုန္းေတြ တဂြမ္ဂြမ္၀င္ပါေလေရာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ကေလးေတြက ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီးကတည္းက သူရို႕ဆရာကို တစ္ခ်ိန္လံုး ဖုန္းေခၚေနၾကေပမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကေျပာင္းေနေတာ့ ေခၚမၾကား၊ ေအာ္မၾကား ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လိုက္၊ ဆရာ သမီးေအာင္တယ္ ေျပာလိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆရာ သားလည္းေအာင္တယ္ ေျပာလိုက္နဲ႔ ေအာင္မယ္မင္း ဖုန္းတစ္လံုး၀င္လာတိုင္း သူရို႕ဆရာမ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ တပည့္သစ္ေတြေတာင္ အေပ်ာ္ေတြကူးၿပီး ျမဴးကုန္ၾကတဲ့အထိ။

က်န္တဲ့ေဒသေတြမွာေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥေလာက္နီးနီး ျဖစ္ေနတာမို႔ ေအာင္တယ္ဆိုရုံေလာက္ကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဒီဘက္ေဒသမွာက ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အင္မတိ၊ အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတာကလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တပည့္ေတြဆိုတာကလည္း သူရို႕အစိုးရေက်ာင္းမွာ ဘိတ္လြတ္ရုံသာသာ အဆင့္ေလးေတြလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာတခ်ဳိ႕ကေတာင္ မေအာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေၾကးေပးထားတဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးကို ျမင္ရုံနဲ႔တင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာၾကမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေရာ့။ အႏွီေတာ့လည္း ကိုယ့္ကေလးေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ပဲအသိဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆားပုလင္းဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဖရဏာပီတိကို ဂြမ္းဆီထိ၊ ရႊန္းပီတိျဖစ္မယ္ဆိုတာ မွန္းသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္က ေဘာဂေဗဒတစ္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးရျပန္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သင္ေနတဲ့စာေတာင္ ဆက္မသင္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ပါေလေရာ။

စာသင္တဲ့ဆရာတင္ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း၊ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ သတင္းၾကားကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္ကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး ေအာင္သတင္းကို တေမးတည္းေမးပါေလေရာ။ အႏွီေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္း၀င္ၿပီး ေအာင္သတင္းလာတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ၿပီး ေအာင္သတင္းလက္ဆင့္ကမ္းရျပန္ေသးရဲ႕။ ဘယ္သူေတာ့ ေအာင္သေဟ့လို႔ ေျပာလိုက္ရတဲ့ စကားဟာ တစ္ႏွစ္တာလံုး ေျပာရတဲ့ စကားထဲမွာ အရသာအရွိဆံုးနဲ႔ ခံတြင္းအဆိမ့္ဆံုး၊ နားေၾကာအစိမ့္ရဆံုး စကားလံုးျဖစ္မွန္း ေျပာမယံု၊ ႀကံဳဖူးမွပဲ သိရမယ့္ အရသာကိုး။

အရသာရွိလြန္း၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ျမဴးၿပီး စာသင္တာေတြ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာျဖစ္ကုန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သတ္မွတ္စာသင္ခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာၿပီး ကေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ရပါေလေရာ။ သင္တန္းကေန အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြအတြက္ ၀မ္းသာလြန္း၊ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ျဖင့္ ဖင္နဲ႔ဆိုင္ကယ္ထိုင္ခံုနဲ႔ေတာင္ ထိမွထိခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရေပါင္ဗ်ာ။ ကေလးေတြက ဆရာ့အိမ္ကို သားတို႔၊ သမီးတို႔လာမယ္လို႔ တဖြဖြေျပာေနၾကေပမယ့္ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾက၊ ရႊင္ၾကတာေတြကို ျမင္ရဖို႔ ဘယ္ေစာင့္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အႏွီေတာ့လည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကိုပါေခၚၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအိမ္ကို ၀မ္းသာအားရခ်ီတက္ဖို႔ ထြက္လာၾကပါေလေရာ။ ကေလး တခ်ဳိ႕တ၀က္ကလည္း ဆရာ့အိမ္ကို အားရ၀မ္းသာ ထြက္အလာ၊ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ လမ္းမမွာဆံုၾကေတာ့ ျမဴးေန ၿပံဳးေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမ်က္ႏွာဟာ ျမင္ရသမွ် မ်က္ႏွာေတြထဲမွာ အလွဆံုးနဲ႔ က်က္သေရအရွိဆံုး မ်က္ႏွာေတြလို႔မ်ား တင္စားလိုက္ရင္ လြန္အံ့ေတာင္ မထင္ဘူး။

လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ကေလးေတြကို အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး ကိုင္း . . . စားခ်င္တာစားဆိုၿပီးေႁကြးေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ေနၾကလို႔ သိပ္ေတာင္မစားႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ တပည့္တစ္အုပ္ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ေတြကို ပတ္ၿပီးသြားၾကပါေလေရာ။ အႏွီမွာတင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ျမင္ရတဲ့ မိဘေတြမ်က္ႏွာဟာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းမွန္း သိရေတာ့တာကိုး။ တပည့္မိုက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမခမ်ာ သူ႕သားေအာင္တာ ၀မ္းသာရွာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ပါက်တဲ့ အထိ။ ဦးဟန္ၾကည္ မွတ္မိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းက ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက်ထားခဲ့တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ ေအာင္သြားေတာ့ အေမျဖစ္သူမွာ ေပ်ာ္ရွာလြန္းလို႔ ပညာေရးမွဴးရုံးေရွ႕မွာတင္ ေကြးေနေအာင္ က ရုံတင္အားမရဘဲ အိမ္ကိုျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ပါ က-ခုန္ၿပီး ျပန္သြားပါေလေရာ။ ကေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာလည္း ပီတိမ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနရွာေလရဲ႕။

 သားသမီးကို ခ်စ္ၾကတ့ဲ မိဘတိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သူရို႕ေပ်ာ္တာျမင္ေတာ့ ထပ္ဆင့္တိုးၿပီး ၾကည္ႏူးတာပါပဲ။ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရရင္ ဆိုဆံုးမရ အင္မတန္ခက္တဲ့ တပည့္မိုက္၊ တပည့္ဆိုးေတြကို တပင္တပန္းသင္ေပးေနတာကုိက မိဘေတြကို သနားလြန္း၊ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာလြန္းလို႔ပဲ မဟုတ္ပါလား။ တပည့္မိုက္ေလးေတြမွာ သူရို႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိဘရဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲမ်က္ရည္ေပါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေႃခြခ်ေနခဲ့ၾကတဲ့ အျပစ္ေႁကြးေတြကလည္း နည္းမွမနည္းတာကလား။ အႏွီေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ မိုက္ျပစ္မိုက္ေႁကြးေတြ လံုး၀ေက်ေအာင္ မဆပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ မိဘဆီက ၀မ္းသာမ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ေလာက္ေႁကြေအာင္ ေႃခြႏုိင္ရင္ပဲ သူရို႕အျပစ္ေလးေတြ ေလ်ာ့မွာေလ်ာ့ၾကပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵလည္း ပါပါရဲ႕။ ကိုယ့္ဆီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး သြန္သင္ဆံုးမၿပီးလို႔ မိဘကို စိတ္ခ်မ္းသာေစမဲ့ သားေကာင္းသမီးေကာင္းေလးေတြအျဖစ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ မိဘေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္ႏိုင္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႔ သူရို႕မိဘေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိေနတာကို ျမင္ေနရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ သံုးရာသီလံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ေတြ ေပ်ာက္ပါၿပီေလ။

ေအာင္စာရင္းကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ၂၀၁၁ - ၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ လက္ေရြးစင္တပည့္ေတြအနက္ ႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာေတာ့ တာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း၊ စည္းကမ္းပိုင္း၊ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈပိုင္း၊ ဉာဏ္ရည္ပိုင္း အစစ အရာရာ အားနည္းလြန္းတဲ့ အႏွီကေလးေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အေတာ့္ကိုေ၀းမွန္း ႏွစ္လည္ပိုင္းေလာက္ကတည္းက သိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္မ်က္ႏွာလႊဲတာနဲ႔ စင္ထြက္သြားမဲ့ အႏွီကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚတင္ေပးဖို႔ ႀကဳိးစားခဲ့ေပမယ့္ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိရင္ ဦးဟန္ၾကည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရပါ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့လူေတြကိုပဲ ကၽြတ္တမ္း၀င္ဖို႔ ၀ါယမစိုက္ေတာ္မူတာကို ဦးဟန္ၾကည္သိေပမယ့္ တပည့္အားလံုးဟာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့လူေတြခ်ည္းပဲလို႔ စာရင္းသြင္းထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လာမယ့္ႏွစ္ေတြ ႏွစ္ေတြမွာ တပည့္တိုင္းကို ေအာင္ျမင္မႈလမ္းစေပၚကို ဆြဲတင္ေပးၿပီး သူရို႕မိဘေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ ဇြဲခတ္ၿပီး ႀကဳိးစားေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါရဲ႕။

မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ သူရို႕မိဘေတြကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပြဲေလးတစ္ခု လုပ္ေပးၿပီး ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တဲ့ တပည့္ကိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးတစ္ဘာသာပါရင္ တစ္သိန္းဆုခ်မယ္လို႔ ႏွစ္စကတည္းက ထားခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ကတိအတိုင္း ဆုေပးရပါဦးမယ္။ အစစအရာရာ ေပသီးေခါက္ၿပီး ဆယ္လီေက်လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဧည့္ခံပြဲအတြက္ ကုန္မယ့္ေငြပမာဏကိုတြက္ရင္း ႏွေျမာစိတ္တြန္႔တိုစိတ္ေတြ တစ္စိုးတစ္ေစ့မွမရွိဘဲ ဂုဏ္္ျပဳခြင့္ရတာကိုပဲ ၀မ္းသာပီတိေတြ ေ၀ေနပါေၾကာင္းဗ်ား။ ။

၁၀ . ၆ . ၂၀၁၂

( စေနေန႔ )