“ စကား စကားေျပာပါမ်ား .
. . စကားထဲက ဇာတိျပသတဲ့
အႏွီလိုပဲ အမွားအမွား မွားပါမ်ား . . . အမွားေတြက မွန္ကုန္ၾကပါေလေရာ . . . ”
အႏွီလိုပဲ အမွားအမွား မွားပါမ်ား . . . အမွားေတြက မွန္ကုန္ၾကပါေလေရာ . . . ”
သည္ဘက္ေခတ္ကာလ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ေခတ္မီသူတိုင္း မွားၾကသည္လို႔ေတာင္ ဆိုရိုးသစ္ထုတ္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုနားၾကည့္လည္းမွား သည္နားၾကည့္လည္းမွားနဲ႔။ အမ်ားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဗလခ်ာရမ္းၿပီး ဗလပြတ္ကို လည္ေနပါေရာလား။ ေအာင္မယ္…မွားခ်င္သေလာက္မွား ေဆာရီးဆိုၿပီးစတမ္းဆိုေတာ့လည္း တယ္နိပ္တဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။ အႏွီလိုမ်ဳိးသာ ေဆာရီးလုပ္တိုင္း အိုေခမွာစုိေျပေၾကးဆိုရင္ျဖင့္ လွည္းသားငါးရာနဲ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္း ေဖာက္ျပား၊ ေမွာက္မွားခဲ့တဲ့ ခင္ကညာတစ္ပါးကလည္း သေဘာႀကီးထားမယ့္သူကို ေဆာရီးစကားဆိုလိုက္ရုံနဲ႔တင္ အဆင္ေခ်ာၾကရုံပါ့။ ျမင္ရ ျမင္ရ ရင္၀မခ်မ္းသာ၊ ၾကားရ ၾကားရ နား၀ မခ်မ္းသာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ေဆာရီးတစ္လံုး ေရလဲသံုး အဆံုးနိဗၺဴတာ . . . ” ဆိုတဲ့ သံေ၀ဂ သံေပါက္တစ္ခုထုတ္ၿပီး ငရဲခ်ည္း လစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါေရာလား။
သို႔ေပမင့္ ငရဲကလည္း သည္ဘက္ေခတ္မွာ ဗီဇာႀကဳိေလွ်ာက္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာထုတ္ေပးၿပီး လာသမွ်လူဟူအားလံုး အဆင္ေခ်ာေအာင္ စီမံေပးလိုက္ျပန္ေတာ့ ငရဲလားၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေဖာင္းပြလြန္းေနလို႔ အ၀ီစီေအာက္မွာ အဏီဇိဆိုတဲ့ တိုးခ်ဲ႕ငရဲသစ္ေဆာက္ယူရဆိုကိုး။ အႏွီငရဲသစ္မၿပီးမခ်င္း ဦးဟန္ၾကည္တု႔ိလို သေကာင့္သားေတြကို ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ ငရဲရွာခြင့္ေပးထားတာမို႔ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ငရဲအလုပ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ခြင့္ရေနပါရဲ႕ဗ်ား။ စုထားတဲ့ ငရဲဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ မေမးေလန႔ဲ။ ဂိုေထာင္သာတည္ထားလို႔ရရင္ အႏွီဂိုေထာင္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ရပ္ကြက္တစ္ကြက္စာ ေျမေနရာ ကုန္ရေခ်ရဲ႕။ အႏွီေလာက္မ်ားတဲ့ ငရဲေတြ ဘယ္ကမ်ားရပါသလဲဆိုတာ သိခ်င္ျပန္ရင္လည္း အေျဖက အဆင္သင့္။ မ်က္စိက်ဥ္းၿပီး ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေတာ္မူၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူျမတ္ေလာင္းတို႔ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ရာ ေရႊျပည္ႀကီးကိုသာ အေရာက္လွမ္းခဲ့ဖို႔ ဖိတ္မႏၲက ျပဳလုိက္ရုံနဲ႔တင္ အေျဖကရွင္းပါလိမ့္မဗ်ား။
မ်က္စိႏွစ္လံုးဖြင့္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ကတည္းက အေပါက္အလမ္းမတည့္တာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရမင့္ဟာ ဘယ္ကုသိုလ္စိတ္က ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္တုန္း။ ဘယ္နားၾကည့္ၾကည့္ ဘုရားကေအာက္ ေမ်ာက္ကအထက္၊ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူးခ်ည္း ေတြ႕ေနရေတာ့ ျမင္သမွ်က ေဒါမနႆ ျဖစ္စရာေတြခ်ည္း။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ၾကည့္လိုက္ျပန္ရင္လည္း အာ၀ါေဒး ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြမွ ေသာက္ေသာက္ကိုရိုက္လို႔။ မနက္အရုဏ္တက္လို႔ ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာရုံက ဖြင့္လိုက္တဲ့သီခ်င္းကလည္း သားစိုးသီခ်င္းနဲ႔ ေဂ်ာက္ဂ်က္သီခ်င္း၊ ၿပီးရင္ ဓမၼာရုံက မိုက္ခဲေလဒီမ်ားက သူရို႕ဓမၼာရုံက ဘယ္လိုလွဴေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ တက္ႁကြေၾကာင္း၊ တစ္ၿမဳိ႕လံုးမွာ သူရို႕ပဲ အေတာ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း မ႑ပ္တိုင္ ဖက္တက္ျပေနၾကတာ နားၾကားျပင္းကို ကတ္ေရာ။ ၿပီးရင္ လုပ္ပါလိမ့္ဦးမယ္။ သားရွင္ျပဳတဲ့ ပဗဇၨမဂၤလာပြဲမွာ တဖြင့္တည္းဖြင့္တာက ပီပါဟိန္း ( ပီပါေလာက္ရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို တရမ္းတည္းရမ္း၊ တစ္ခါတည္းခါၿပီး ေၾကာ္ျငာ၀င္ေနတဲ့ အႏွီခ်ာတိတ္မကို ဗီဗာဟိန္းလို႔ ေခၚႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ ) ရဲ႕ နတ္သီခ်င္း၊ လုပ္တာက သာသနာျပဳတဲ့အလွဴပြဲ၊ ဖြင့္ေနတာက “ အရက္သမားမွန္ရင္ ယွဥ္ၿပဳိင္ကာ ေသာက္လိုက္ခ်င္တယ္၊ ၾကက္သမားမွန္ရင္ ယွဥ္ၿပဳိင္ကာ တိုက္လိုက္ခ်င္တယ္ ” ဆိုေတာ့ ကိုင္း . . . ဦးဟန္ၾကည္ ငရဲပြားတာ လြန္အံ့မထင္။
ငရဲနဲ႔ ခႏၲီစဆိုတာကလည္း အလႊာပါးပါးေလးပဲ ျခားျပန္တာမို႔ ကိုယ့္တရားနဲ႔ကိုယ္ ေနရင္ရပါ့ဗ်ားလို႔ တရားခ်ခ်င္ ခ်လို႔ရႏုိင္ေပမယ့္
လူသားျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာေတာ့ လူထဲကလူ မည္ကာမတၱ၊ လူျဖစ္ဆန္းရုံသာသာမို႔ ငရဲၿပီးရင္း ငရဲခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ အႏွီငရဲေတြ အသာေဘးခ်ိတ္ၿပီး သင္တန္းခ်ိန္စဖို႔ ထြက္လာျပန္ရင္လည္း ငရဲနဲ႔ ဘယ္လြတ္လိမ့္တုန္း။ ဦးထုပ္မေဆာင္းဘဲ ေမာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ေဆာင့္ကန္တာေတြ႕လိုေတြ႕၊ သံုးေလးတန္းအရြယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ လက္ထဲမွာ စီးကရက္ညွပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ျမင္လို႔ျမင္၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ကားတ၀ီး၀ီး၊ ဆိုင္ကယ္တဗ်င္းဗ်င္းေမာင္းေနတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ႀကဳံနဲ႔ အာရုံေနာက္ခ်က္ကေတာ့ ျမင္းတပ္တဲ့ ပါးခ်ပ္မ်က္မွန္ပဲ တပ္ထားရင္ေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားမိတာလဲ အခါခါ။ အႏွီျမင္းမ်က္မွန္ကေလး တပ္ထားလိုက္ရင္ေတာ့ ေဘးဘီဘယ္ညာကို မျမင္ေတာ့ဘဲ လမ္းတည့္တည့္ပဲ ျမင္ေတာ့မွာမို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ စိတ္သက္သာရာ ရေကာင္းရဲ႕လို႔ ႀကံမိတာကိုး။
ျမင္သမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ကို ေဒါမနႆမပြားဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားခ်ရင္းနဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ကိုေရာက္ျပန္ရင္လည္း ေနာက္ထပ္ငရဲေတြက တန္းကိုစီေနျပန္ပါေရာ။ အႏွီေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားထပ္ခ်ရုံပါ့။ အႏွီလို တရားခ်ရပါမ်ားလြန္းေတာ့ ကိုယ့္တရားနဲ႔ကိုယ္ တရားသားတက္ၿပီး ေတာ္ရုံဘုန္းႀကီးတရားမ်ားဆိုရင္ ေခါင္းထဲကို မ၀င္ေတာ့တာရယ္။ မ၀င္ဆို ကိုယ့္ရွိတဲ့ တရားနဲ႔တင္ကို အတြင္းမွာ ျပည့္ကုန္ၿပီကိုး။ ပတ္၀န္းက်င္က ငရဲေလးေတြက ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ တိုက္ရုိက္မပတ္သက္ေလေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့သလို ျမင္းတပ္တ့ဲ ပါးခ်ပ္မ်က္မွန္ေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္ေခ်ာႏိုင္ေပမယ့္ စာသင္ခန္းက ငရဲကိုေတာ့ ဘယ္မွာ ေရွာင္လို႔ရလိမ့္တုန္း။ အႏွီငရဲက ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မံမံနဲ႔ ဒါရိုက္ဟစ္ႀကီးကို ပတ္သက္ေနမင့္ကိုးဗ်ာ။
ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဆရာစစ္စစ္ျဖစ္ခ်င္စိတ္ အားႀကီးလြန္းတဲ့လူျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ငရဲက ပိုမ်ားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေလ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို ပိုၿပီးမွန္ေစခ်င္ေလကိုး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခတ္ႀကီးကလည္း ေခတ္မီသူတိုင္း မွားၾကသည္ဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီး။ ကိုယ့္ကေလးေတြကလည္း အႏီွီေနရာမ်ဳိးက်ေတာ့ ေခတ္မီခ်က္က စံခ်ိန္လြန္။ အႏွီလိုဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္က နည္းနည္းပါးပါးမွားတာကိုေတာင္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းမာမာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးလို႔ ထင္ေတာ္မမူေလနဲ႔။ ဦးဟန္ၾကည္ေလာက္ အမွားမေၾကာက္တဲ့ ဆရာ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ ပုစၧာတစ္ခုခ်ေပးလိုက္တိုင္း “ ကိုင္း . . . တပည့္တို႔ ပုစၧာတစ္ပုဒ္မွာ အေျဖမွန္ဆိုတာ တစ္ခုတည္း . . . အမွားက သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိမွာပဲ . . . မွားခ်င္သေလာက္သာမွား. . . အမွားရွိမွ အမွန္သိမွာ . . . ” လို႔ကို ဖြင့္ေပးတဲ့ဆရာ။ အမွားေၾကာက္လို႔ မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲျဖစ္ေနမယ့္အစား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရွိဖို႔ကို အင္မတန္ ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ ဆရာမ်ဳိး။
သို႔ေပမင့္ အႏွီဆရာကလည္း လူသားႀကီးကိုး။ တစ္ခါမွား ျပင္ေပး၊ ႏွစ္ခါမွား မွန္ေအာင္သင္ေပး၊ အင္း . . . ပံုစံတူ သံုးခါမွားရင္ေတာ့ ကၽြဲၿမီးနဲနဲတိုခ်င္သပါ့။ သို႔ေပမင့္ အမွန္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ရွင္းျပလိုက္တာခ်ည္း။ အႏွာေပမယ့္ ပံုစံတူ ေလးခါမွားလာတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ငရဲျဖစ္ပါေလေရာ။ တြက္စာမွားတာ အယူအဆမွားတာကေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ မွားေလေကာင္းေလ ဆရာျပင္ေပး၊ သင္ေပးခြင့္ရေလမို႔ ၀မ္းေတာင္သာေသးရဲ႕။ ေမြးကတည္းက ျမန္မာစကားေျပာၿပီး ျမန္မာစာေရးေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးစစ္စစ္ႀကီးေတြ ျမန္မာစာ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုမွားတာက်ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ကၽြဲၿမီးေရာ ႏြားၿမီးပါမက်န္ တိုပါသဗ်ား။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က စာလံုးတစ္လံုးမွာ ၀စၥေပါက္ကေလးႏွစ္လံုး ထည့္လိုက္ရင္ အသံဘယ္လိုထြက္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိရွာေလေတာ့ ကိုင္း . . . စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ အရပ္ကတို႔။
ျဖစ္ပံုကို အႏွစ္စံုေအာင္ ေျပာရရင္ ဦးဟန္ၾကည္ ပံုျပင္ေတြ ေျပာေနတယ္မ်ား ထင္စရာ အေၾကာင္းရွိပါရဲ႕။ ေခတ္ေက်ာင္းသားမ်ားခမ်ာ ဟထိုးနဲ႔ တစ္ေခ်ာင္းငင္ေတာင္ မကြဲတာကလား။ တစ္ခါတစ္ခါ စိ္တ္ကူးေပါက္လို႔ “ မွ ” ၊ “ မု ” ၊ “ မူ ” ၊ “ မႈ ” ၊ “ မူး ” ၊ “ မွဴ ” ၊ “ မွဴး ” ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြ သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးခ်ၿပီး အဖတ္ခိုင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ တစ္ခါတည္း ေခြးေပါက္ကေလးမ်ား ကိုယ့္အၿမီးကို ျပန္ကုိက္ေနၾကသလို ခ်ာလပတ္ကို ရမ္းေနပါေရာ။ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း ရယ္ရင္းနဲ႔ ရင္ေတြကို ေမာလို႔။ “ ဋ ” “ ဌ ” “ ဍ ” “ ဠ ” မ်ား မေမးေလနဲ႔။ ေမးမိတဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေစရေစ့မယ္။ ျမန္မာစာမွာ ဗ်ည္းဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိသလဲလို႔ ေမးလို႔လည္း အေျဖမထြက္၊ သရဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိသလဲ ေမးျပန္ရင္လည္း တုဏွိဘာေ၀။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္ယူရတဲ့အထိ။
တစ္ခါသားမွာ စေလဦးပုညရဲ႕ ငယ္ဆရာက ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးလိုက္မိေတာ့ “ စေလၿမဳိ႕ . . . မခင္ႀကီးစ ” ဆိုၿပီး လုပ္ထည့္လိုက္တာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ပါးစပ္ကို အေဟာင္းသား။ “ စေလၿမဳိ႕မ . . . ခင္ႀကီးစ ” လို႔ ဖတ္ရမယ့္ ပုဒ္ျဖတ္ပုဒ္ရပ္ကို ျဖတ္ခ်င္သလို ျဖတ္ခ်ပစ္လိုက္တာ တစ္ခါတည္း “ ခင္ႀကီးစ ” ဘ၀ကေန “ မခင္ႀကီးစ ” ျဖစ္ၿပီး လံုးရာက ျပားရွာပါေလေရာ။ ဆယ္တန္းကဗ်ာျပဌာန္းခ်က္မွာပါတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “ သင္ေသသြားေသာ္ ” ကဗ်ာကို တပည့္မတစ္ေယာက္က အေျဖလႊာထဲမွာ ေရးထည့္လိုက္တာ “ သင္ေသးသြားေသာ္ ” တဲ့။ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သည္ကဗ်ာ ငါၾကားဖူးသလိုလိုပါဆိုၿပီး ေခါင္းအေတာ္ကုတ္ယူရတဲ့ အထိ။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕နာမည္ကို “ ခိုႏွင္းေ၀ ” လို႔ စာအုပ္အဖံုးမွာ ေရးထားေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္စိလည္ပါေလေရာ။ “ ဟဲ့ နင့္နာမည္က ခိုင္ႏွင္းေ၀ မဟုတ္လား ” လို႔ေမးေတာ့မွ ငသတ္က်န္သြားလို႔ဆရာလို႔ ရယ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေျဖပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကိုယ့္နာမည္ေတာင္ မွားေအာင္ ေရးတတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္တပည့္မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး “ ေၾသာ္ . . . ” တစ္လံုးပဲ အသံထြက္ႏိုင္ပါေရာလား။
ျမန္မာစာ ၀ါက်ဖြဲ႔ထံုးေတြ သင္ေပးၿပီး ၀ါက်ဖြဲ႔ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္က သူရို႕ဆရာကို အမႊမ္းတင္ခ်င္ေဇာနဲ႔
“ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အတက္ပညာမ်ား သင္ၾကားေပးသည္ ” လို႔ လုပ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီးသြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဆရာက မင္းတို႔ကို ဘာေတြမ်ား သင္ေပးမိပါလိမ့္ ” လို႔ ေမးယူေတာ့မွ တပည့္ခ်စ္က “ အတတ္ပညာေတြ သင္ေပးတာေလ ” လို႔ ေျဖသဗ်ား။ အႏွီေတာ့မွ “ ငါ့တပည့္ရယ္ မင့္ပါးစပ္ကေတာ့ တတ္ေပမယ့္ ေရးခ်လိုက္တာက တက္ျဖစ္ေနသကိုး။ မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ပဲ ဆရာက မင္းတို႕ကို သစ္ပင္တက္တဲ့ပညာ သင္ေပးေနတယ္လို႔ သူမ်ားေတြ ထင္ကုန္ပါဦးမယ္ ” လို႔ ေတာင္းပန္ယူရပါရဲ႕။ ဟုတ္သေလ သူရို႕လုပ္ပံုနဲ႔ပဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သစ္ပင္တက္နည္း သင္တန္းေပးေနတဲ့ ေမ်ာက္ဆရာကို ျဖစ္ပါေလေရာ။ တစ္ခုခုကို ကၽြမ္းက်င္သည္၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဆိုတာကိုေျပာခ်င္ရင္ “ တ၀မ္းပူသတ္ ” အေပၚကိုတက္တာ၊ ဂစ္ခနဲ ဂစ္ခနဲ တက္တာကို ေျပာခ်င္ရင္ “ ကႀကီးသတ္ ” လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲသင္သင္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဒီေန႔အထိ ေမ်ာက္ဆရာဘ၀ကကို မတက္ေသးတာရယ္။
အမွားတကာ့အမွားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ ေဒါအေဖာင္းဆံုးအမွားက “ ေယာက်ၤား ” ဆိုတဲ့အမွား။ ဘယ့္ႏွာ အမ်ဳိးသားထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးကို ေစာ္ကားတဲ့ အမွားႀကီးက သည္းခံစရာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေရးထံုးမွန္ျဖစ္တဲ့ “ ေယာက်္ား ” ကို အက်ယ္ဖြင့္ရင္ “ ေယာက္က်ား ” ၊ သူရို႕မွားထားတဲ့ “ ေယာက်ၤား ” ကိုအက်ယ္ဖြင့္ရင္ “ ေယာင္က်ား ”။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ “ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေသာ က်ား ” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ႀကီးကိုး။ အႏွီေလာက္ ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ့ အမွားႀကီးကို တပည့္ထီးေလးမ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ဘ၀ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိဘဲ မွားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စြတ္မွားေနတာ သနားစရာလည္းေကာင္း၊ ရင္ေမာစရာလည္း ေကာင္းသကိုး။ သူရို႕ကမွားလိုက္ ဦးဟန္ၾကည္က မွားတဲ့စာလံုးေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မင္နီနဲ႔၀ိုင္းၿပီး ျပင္ေပးလိုက္နဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မင္နီ၀ိုင္းရပါမ်ားလြန္းလို႔ လက္ေရးလွေတာင္ က်င့္စရာမလိုေအာင္ လက္ေရးေလးေတြကို ၀ိုင္းစက္ေနပါေရာလား။
“ အရုဏ္ဦး ” ကို “ အာရုဏ္ဦး ” လို႔မွားတာ “ ျမင္းမိုရ္ ” ကို “ ျမင့္မိုရ္ ” လို႔မွားတာ “ ေခတ္မီ ” ကို “ ေခတ္မွီ ” လို႔မွားတာေတြကေတာ့ ကေလးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ အျပစ္မတင္ရက္ေပါင္ဗ်ာ။ ပါရဂူတစ္ေယာက္ဖြင့္ထားတဲ့ အထူးကုေဆးခန္းနာမည္ကို “ ေခတ္မွီ ” လို႔ ေပးထားတာ ျမင္ၿပီးကတည္းက သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ “ ႏြားႏုိ႕ရၿပီး ” လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတန္းေတြမွ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။ ႏိုင္ငံေတာ္က ထုတ္ျပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ျပန္တမ္းမွာေတာင္မွ အမွားက သိပ္မကင္းခ်င္။ တပည့္တစ္ေယာက္ တက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုက ထုတ္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းထဲမွာလည္း စာလံုးေပါင္းအမွားေတြမွ တင္းၾကမ္း။ စာအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡေတြ၊ ဌာနမွဴးေတြရဲ႕ ပံုေတြက ျပဴးတူးၿပဲတဲ။ တစ္၀က္နီးပါးေလာက္က ဆိုင္ရာဆိုင္ရာပါရဂူနဲ႔ ေဒါက္တာေတြခ်ည္း။ ဦးဟန္ၾကည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ပညာရွင္အမ်ူားစုရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြ စုေ၀းရာ “ အေတြးအျမင္ ” လို စာစဥ္မ်ဳိးမွာေတာင္ “ ေယာက်ၤား ” ေတြမွ တင္းၾကမ္း။ အႏွီလို အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြေတာင္ ကိုယ့္အၿမီးကို အားမနာဘဲ မွားခ်င္တိုင္းမွားေနမွေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြမွားတာကို ေဗြယူေနရင္ ဦးဟန္ၾကည့္ အမွားျဖစ္ေတာ့မေပါ့။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္ေနမွေတာ့ အမွားဆိုတာ လံုးလံုးမကင္းစင္ႏိုင္မွန္းေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သေဘာေပါက္ပါရဲ႕။ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာရရင္ အေဖနဲ႔ အေမမွားခဲ့ၾကလို႔ပဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တေတြ လူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ၾကတာပဲကိုး။ သို႔ေပမင့္ “ No man is perfect ” ဆုိတာက အမွားေၾကာက္ၿပီး မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲ မျဖစ္ရေလေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားရွိေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ စကားလံုးကိုး။ ခက္တာက အႏီွစကားလံုးကို ေသာက္တလြဲ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး “ လူပဲကြာ မွားခ်င္သေလာက္ မွားခြင့္ရွိတာပဲ ” လုပ္ေနက်တာေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ သည္ၾကားထဲမွာ “ နည္းနည္းေလးလဲ လြဲေနမယ္ . . . လြဲလြဲေလးလဲ ေကာင္းပါတယ္ . . . ” လို႔ ကိုငွက္ႀကီးက လုပ္ထည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ လူမိုက္အားေပးၿပီးသားကို ျဖစ္ပါေလေရာ။ အမ်ားညီတိုင္းသာ “ ဤ ” ကို “ ကၽြဲ ” လို႔ဖတ္ၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ ေလာကပါလတရားဆိုတာ ေျမာင္းထဲလႊင့္ပစ္လိုက္ရုံပဲ ရွိေတာ့တာပါ့။ အႏီွေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အမွားေပ်ာက္ၿပီး အမွန္ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က မွားသမွ်ေတြကို ေဆာရီးတစ္လံုးနဲ႔တင္ ေက်နပ္မေနဘဲ အမွားတစ္ရံကေန အမွန္တရားေတြ ျဖစ္မကုန္ၾကရေလေအာင္ “ နည္းနည္းေလးလဲ လြဲပါတယ္ . . . လြဲလြဲေလးလဲ မွားပါတယ္ ” လို႔ပဲ ေဆာ္ၾသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ။
စာႁကြင္း။ ။
ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြက အမ်ဳိးသားဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစာမွာ အႏွီလိုမ်ဳိး အားနည္းေပမယ့္ တိုင္းျခားဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာမွာေတာ့ အားရစရာကို တစ္စက္ကေလးမရွိေပါင္ဗ်ာ ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပညာေရးေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္ၿပီး ၀င္လိုက္တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ပထမဆံုး စာသင္ခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးေမးခြန္းအျဖစ္ Bio တြဲယူထားတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကို “ ကၽြန္မတြင္ ေခြးတစ္ေကာင္ ရွိသည္ ” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ေျပာျပဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္က ခိုင္းလိုက္မိေတာ့ “ I am a dog ” လို႔ အားပါးတရႀကီးကို ေျဖခ်လိုက္ပါေၾကာင္း၊ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္အုပ္လံုးကလည္း အႏွီေလာက္ မွားျခင္းႀကီးမွားေနတာကိုေတာင္ အမွန္လို႔ယူဆၿပီး ခစ္ခနဲတစ္ခ်က္ေတာင္ ရယ္ေဖာ္မရခဲ့ပါေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ပါရဲ႕ဗ်ား။ ကေလးေတြရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းကို မေက်နပ္ေသးရင္ ျမ၀တီရုပ္သံကလႊင့္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡႀကီးနဲ႔ သူ႕တပည့္ အီးေမဂ်ာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ Functioning your English ဆိုတာကိုသာ နားေထာင္ၾကည့္ေပေရာ့လို႔လည္း ငရဲလက္ေဆာင္ပါးလိုက္ပါရေစဦး။ ။
12 comments:
ဟား ဟား ဟား။
ဆရာဟန္တစ္ေယာက္ေတာ့ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနၿပီထင္ပါရဲ့။ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ဂလုိ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးမွာ ေခတ္မီသူတုိင္း သတ္ပုံမွားေလ့ရွိၾကသည္ေပါ့။ ဂလုိစာေလးေတြ မဖတ္ရတာ ၾကာပါေပါ့လား။
သတ္ပုံမွားၾကတာကေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။
မ်က္စိထဲ သိပ္အျမင္ဆုိးတာက စ န႔ဲ ဆ မကြဲတာ။
ကသတ္နဲ႔ တသတ္ မခြဲတာဘဲ။ ဥပမာ။ တားဆီးပိတ္ပင္သည္ ကို တားစီးပိတ္ပင္သည္ လို႔ ေရးတတ္ၾကျခင္း။ ဆရာေျပာတဲ့ အတတ္ပညာကို အတက္ပညာလုိ႔ ေရးတတ္ၾကျခင္းေတြဘဲေပါ့။
သုိ႔ေပမဲ့.. ဘယ္သူမွားမွား ျပင္ေပးရဲဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ကလဲ သတ္ပုံ အက်အေပါက္အေျပာက္ေတြ တယ္မ်ားသကုိးဆရာရဲ့။ း))
ဒါနဲ႔..
ဆရာဟန္ၾကည္မွာေကာ ေခြးတစ္ေကာင္ မရွိဘူးလားဗ်။ ရွိရင္ေတာ့ ဆရာ့ေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္လုိ ၀ါက်မစီခုိင္းလုိက္နဲ႔ဦးေနာ။ သတိေပးရေသးတာ။ း)
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၿပီး စာေတြ မ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ပါေစဗ်ား။
ဆရာေရ ဖတ္စက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဖတ္ေနတာ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းန႔ဲ ရယ္လုိက္ရတာ တခစ္ခစ္ျမည္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ I am a dog တဲ့။ ခုိႏွင္းေ၀၊ သင္ေသးသြားေသာ္တဲ့။
သာသနာကုိေစာင့္ထိန္းတာလည္း ဘုန္းဘုန္းေတြ၊ သာသနာကြယ္ခ်ိန္တန္ရင္လည္း ဘုန္းဘုန္းေတြပဲ ဖ်က္ဆီးႀကမယ္တဲ့ သာသနာကြယ္ေႀကာင္းထဲမွာပါတယ္။
စာလုံးေပါင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တကၠသုိလ္မွာတုန္းက ေခတ္ေလ့လာနည္းသင္ေပးတဲ့ဘုန္းႀကီးလူထြက္ဆရာတစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိိ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ "စာလုံးေပါင္းမွားရင္ အားႀကီးစိတ္ဆုိးတာပဲ"တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ပုစၦာက ၁၆ မွတ္ေပးရမွာကုိး။ ၁၆ မွတ္ ဘယ္ေတာ့မွ အျပည့္မေပးဘူး။ အဲဒီအတြက္ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ "တပည့္ေတာ္ပုစၦာ တပည့္ေတာ္ေျဖလည္း အမွတ္ျပည့္မေပးဘူး"တဲ့။ ျပန္သတိရလုိ႔ ရွယ္လုိက္တာပါ။
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ဆရာေရ...
ခင္မင္တဲ့
ဟား..ဟား ေအာင္မေလး ရယ္လိုက္ရတာ ၾဆာဟန္..ခုိႏွင္းေဝ..သင္ေသးသြားေသာ္..ေယာင္က်ား း)
ဆရာေရ.
ကိုယ့္ျမန္မာစာေပကို သတိထားရမယ့္ အေၾကာင္းေလး..
အမွားအမွားေတြကို အမွန္မထင္ၾကဖို႔ မွတ္သားရပါတယ္..
ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုအင္ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝပါေစဆရာ..
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
သဒၶါ
စာေကာင္းေပေကာင္းေလးေတြ အခုလို ျပန္ဖတ္ခြင့္ရလို႔ ၾကည္ႏူးမိတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ေရ။ တစ္ခါတစ္ေလ စာေတြဖတ္တဲ့အခါ သတ္ပံုမွာေလးေတြျမင္ေပမယ့္ မိမိကိုယ္တိုင္ဇေဝဇဝမတင္မက်ျဖစ္တတ္တာမို႔က်ာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။
အက်င့္ပါသြားမွာစိုးလို႔ အခုေတာ့ ဂိုဂယ္လ္ကေန သတ္ပံုအမွန္ရွာတဲ့ အက်င့္ေလးစလုပ္ေနပါၿပီ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ဟဟဟဟဟ ရီလိုက္ရတာ ဦးဟန္ၾကည္ရယ္.. အူေတြကို နာေနေရာပဲ xD xD
အစအဆံုးတစ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ကိုဖတ္သြားတယ္ ၾဆာၾကည္ေရ၊
သတ္ပံုကေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြ ေဝခြဲ
မရျဖစ္ေနေသးသဗ်ာ....၊စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းကို ျပန္
ျပန္ၾကည့္ေနရတုန္းပဲ...၊ဒါေတာင္ အမွားကမကင္း....။
ညသန္းေကာင္မွာ စာဖတ္ရင္း အသံထြက္ေအာ္ရီမိတာ နည္းနည္းေတာ႕ဆိုးတယ္ း))
ဆရာေရးျပတဲ႕ စာလံုးေပါင္းေတြက ကေလးေတြမေျပာနဲ႕ ခုစာေရးေနၾကတဲ႕ လူၾကီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္ မွားေနက်ျဖစ္ေနတယ္ဆရာေရ
ကိုယ္တိုင္လည္းတစ္ခ်ိဳ႕စာလံုးေတြဆို မသဲကြဲဘူး ေဝဝါးဝါး ျဖစ္ေနတုန္းဘဲ..
စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းေလးေတာ႕ လက္စြဲထားရသေပါ႔ဆရာ တစ္ခါတေလေတာ႕လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ မွန္မယ္ထင္ျပီး တြယ္ထည္႕လိုက္တာ ေနာက္ေတာ႕မွ မွားေနတာ သိရျပန္တယ္။
ဆရာ႕လို စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ ေသခ်ာသင္ေပးတဲ႕ ဆရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာပါေစ...
သည္လိုစာေတြ ဖတ္ခြင့္မရတာ အေတာ့္ကိုၾကာပါျပီေကာ
ဆရာ........။
ေျပာခ်င္တာေတြကလည္း မ်ားလွေရာေပါ့
ကေလးေတြကိုေတာ့ နာနာေလးသင္ေပးေစ့ခ်င္တယ္ဗ်ာ
ပညာဆိုတာကို ဘာမွန္းမသိခင္ကတည္းက ေျခကလြတ္ခ်င္ေနၾကျပီ....
အဲသည္လိုသာ ေျပာေနရတယ္ ကိုယ္တိုင္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေလေတာ့ ဘာမွကိုမေျပာ၀ံ့ျပန္ဘူး။
စာလံုးေပါင္းေလးေတြကိုေတာ့ ဆရာတို႔ သူၾကီးမင္းတို႔ ေကာင္းမွဳ႕ေတြေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ ေျဖာင့္ေအာင္ေရးႏိုင္ေနပါျပီ
ဆရာ့အေနနဲ႕လည္း ဆက္လက္ျပီး ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် အမွားေတြကို ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ ။
ေလးစားစြာျဖင့္
( မင္းဧရာ )
မေ၇းတာၾကာလို႔ ေမွ်ာ္
ေ၇းလို႔လာဖတ္ေတာ႔ေနာက္က်မွ
ဆရာေ၇ ရယ္လည္းရယ္ရ
ဖတ္လို႔လည္းေကာင္း
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ ဆရာေရ.. အိမ္မက္တို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာလဲ ေျပာဖူးတယ္..နင္တို႔ေတြ ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီးမွန္းမသိ အမ မွန္းမသိတဲ့..အဲ့ဒါအမွန္ပဲ အိမ္မက္တို႔လဲ ဒီအတိုင္းပဲ ထင္ပါ့ တခါတေလမ်ား စာေရး ရင္း ျမန္မာစာလံုးေပါင္း ကို google ထဲ ေတာင္ ရွာယူရတဲ့ အျဖစ္ ..ေအာ္ တျခားဘာသာမ်ားေတာ္လား ဆိုေတာ့လဲ ရြာမေရာက္ဘူး ဆရာေရ.. အဲ့လို အဲ့လို...ဟီး
ဆရာပုိစ့္ေတြဖတ္ရတာရည္ရသလို စာလုံးေပါင္းေတြလည္းေလ့လာၿဖစ္ပါတယ္ ဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
ခ်စ္စံအိမ္
Post a Comment