ဘုရားမ်ားကို အားနာျခင္း . . .

   

ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ဘ၀င္ႏွလံုးမွာ ရႊင္ၿပဳံးေနၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းေပါ့။ ငါမွငါ၊ ငါဟာ အေတာ္ဆံုး၊ ငါဟာ အတတ္ဆံုး၊ ငါပဲ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္၊ ငါပဲ ဘာသာေရးသမား၊ ငါလိုလူ ဇမၺဴရွား၊ ေအာင္မယ္မင္း ကိုယ့္ေကာင္းကြက္ေတြသာ ခ်ေရးၿပီး စာရင္းလုပ္ၾကည့္ရင္ ဘုရားစင္ေပၚက ရုပ္ပြားေတာ္ေဘးမွာ ကိုယ့္ပံုကိုေတာင္ ရုပ္တုထုၿပီး ကိုးကြယ္ခ်င္စရာေတာင္ မေကာင္းေပဘူးလား။

ေ၀းပါေသးရဲ႕…

ကိုယ့္လုပ္ရပ္၊ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြကို နတ္မ်က္စိ ပုလင္းကြဲနဲ႔ အတင္းၿဖဲမၾကည့္ဘဲ သာမန္ မံသစကၡဳနဲ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ရႈလိုက္ရုံနဲ႔တင္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနတာေတြမွ တပံုတေခါင္း။ ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ ရေသ့ႀကီးဦးေဖ်ာက္ဆိတ္ရဲ႕ စကားလံုးကို အငွားသံုးၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေရႊျပည္သားေတြက “ ကိုယ့္ေပါင္ကိုလွန္ေထာင္းတဲ့ ၀ါဒီ ” ေတြကိုး။ ကိုယ့္ေပါင္ကိုေတာ့ ခပ္ဖြဖြေလးေထာင္းၿပီး သူမ်ားေပါင္ကိုေတာ့ မညွာမတာ စြတ္စြက္ေထာင္းခ်င္တာကိုက သမိုင္းေပးအေမြ။ သူမ်ားကိုတရားခ်ဖို႔မ်ားဆိုရင္ေတာ့ ရႊန္းရႊန္းကိုေ၀လို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမ်ားက်ေတာ့ အေသးအဖြဲကေလးေတာင္မွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္၊ မေျဖႏိုင္ၾကတာေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ရရင္ တစ္ခါသားမွာ ဒကာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးဆံုးေတာ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးက တရားနဲ႔ေျဖဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ေတာ္မူသတဲ့။ ဆရာေတာ္တရားျပေကာင္းေတာ္မူေတာ့ ဒကာမလည္း စိတ္ေျပရွာတာေပါ့ေလ။ တစ္ရက္သားေတာ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး ပ်ံေတာ္မူပါေလေရာလား။ အႏွီမွာတင္ ဆရာေတာ္ႀကီးခမ်ာ ယူႀကံဳးမရ အပူလုံးႁကြၿပီး မေျဖႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေတာ္မူရွာပါေလေရာ။ သမီးဆံုးသြားတဲ့ ဒကာမႀကီးက မေနႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဆီလာၿပီး “ ဘုန္းဘုန္းရယ္ တပည့္ေတာ္ သမီးဆံုးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတရားျပေသးတာပဲ အခု ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး ပ်ံေတာ္မူတာလည္း တရားနဲ႔ ေျဖမွေပါ့ဘုရား ” လို႔ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လာေလွ်ာက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖစ္ေနတဲ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးက “ ဟဲ့ ဒကာမႀကီးရဲ႕ နင္က သမီးပဲ ဆံုးတာ…ငါဆံုးတာက ငါ့အေမအရင္းႀကီးဟဲ့ ” လို႔ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျပန္ေျပာပါေရာလား။ အင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔တေတြလည္း ထစ္ခနဲရွိရင္ “ ငါ့အေမအရင္းႀကီးဟဲ့ ” ဆိုတဲ့ ၀ါဒႀကီးပဲ လက္ကိုင္ထားၾကတာ မဟုတ္ပါလား အရပ္ကတို႔ေရ။

ကမ္းလင့္ေသာလက္ တြဲဆက္ေစ . . .

ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ ဘာသာေရးမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္မွ ဘာသာေရးသမား က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ ငရဲသြားရမယ့္ သတၱ၀ါေတြလို႔ လိုရာဆြဲၿပီး သတ္မွတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ေသာက္က်င့္ကေလးကလည္း သင္းပါဘိသနဲ႔။ ဘုရားမသြား၊ ေက်ာင္းမတတ္၊ ဘုရားေက်ာင္းမေရာက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုမ်ားေတြ႕လို႕ကေတာ့ ငရဲသြားမယ့္ ငရဲသားကေလးဟဲ့…ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဒဏ္ခတ္တာ ခံရမယ့္ ငမိုက္သားကေလးဟဲ့လို႔ နာမည္က တပ္လိုက္ခ်င္ၾကေသးတာကလား။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္လုပ္ရုံနဲ႔သာ နိဗၺာန္ေရာက္၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံတံခါးေခါက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ တဲထိုးေနၿပီး ရုပ္ပြားေတာ္ကို ဖက္ေတာင္အိပ္လိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ သေဘာက်တဲ့ ဓမၼေတးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ “ ဟိုမွာၾကည့္ပါ လူတစ္ေယာက္ဟာ အရက္မူးၿပီးလဲတယ္…မမူးသူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အရက္ထက္ဆိုးတာေတြ ” ဆိုတဲ့ စာသားကို စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လူမ်ဳိးက အျပင္ပန္းအျမင္နဲ႔ အေရျပားတစ္ေထာက္စာကို အင္မတန္ေရွ႕တန္းတင္တဲ့လူစား။ အႏွီ အာရွယဥ္ေက်းမႈႀကီးကို ဦးဟန္ၾကည္ ျမင္ျပင္းကတ္လိုက္သမွ ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ပါေလေရာ။ Antonio Bandres ပါတဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ကားမွာ “ ဘာသာေရးဆိုတာ တိုင္းတာရမယ့္ ေပတံမဟုတ္ဘူး…လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ က်င့္၀တ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တာမ်ား ဘ၀င္ခိုက္လြန္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္နားထဲက အခုထိမထြက္ေပါင္ဗ်ာ။

ကိုင္း ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ “ တရားဖက္ေတာ့ အမ်က္ေျပ၊ ဘုရားဖက္ေတာ့ အသက္ရွည္ ” ပါသတဲ့။ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္း ဂါထာေပါင္းေတြကို ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္ ရြတ္ဖတ္သရစ်ၨာယ္ေနတဲ့ အဘယ္သို႔ေသာ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းမွာမ်ား ေဒါသနည္းေတာ္မူပါလိမ့္။ “ ၾသကာသ…ၾသကာသ…ဟဲ့ မသာမ အခုထိအိပ္ရာမထေသးဘူးလား ” မလုပ္ရုံတမည္။ အႏွီၾကားထဲမွာ ရလိုမႈအတြက္နဲ႔ ဘာသာတရားကို ခ်ည္းကပ္ပူေဇာ္တာကို ဦးဟန္ၾကည္ မုန္းလိုုက္ပါဘိေတာ့။ ေစ်းသည္မ်ား မနက္ဖက္ ဆိုင္ဖြင့္ရင္ ဂါထာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ပါးစပ္က အျမွဳပ္ထြက္မတတ္ရြတ္၊ ဟိုေရမန္း သည္ေရမန္းေတြ ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ျဖန္း၊ အေမြးတိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ပန္းနာသည္ အသက္ရွဴၾကပ္ၿပီး ေသလုနီးပါးထြန္းေနတာကို ဘာသာေရး လုပ္တယ္လို႔မ်ားထင္ေနၾကရင္ေတာ့ ပါစင္ေအာင္ လြဲေပလိမ့္။ အႏွီလိုလူမ်ဳိးက သူကမွ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို တကယ္ၾကည္ညဳိတာလို႔မ်ား ဦးဟန္ၾကည္ေရွ႕မွာ ပါးစပ္က တစ္ခြန္းထြက္ၾကည့္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဖင္ပိတ္ကန္မိမွာ ေသခ်ာသပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ရလိုမႈတစ္ခုေတာင္ မပါေရးခ်မပါ။ တကယ္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားကို ေလးစားလို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာပဲ ျဖစ္သင့္တာကလား။ အႏွီေတာ့လည္း လိုခ်င္လို႔ ခ်ည္းကပ္တာနဲ႔ ေလးစားျမတ္ႏိုးလို႔ ကိုးကြယ္တာၾကားမွာ အ၀ီစိတစ္ခုစာေတာင္ ျခားပါသဗ်ား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ပုထုဇဥ္ေတြဆိုေတာ့ ဥမၼတၱေကာ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ အသာေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဘုရားေတြး မေတြးဘဲနဲ႔ လူေတြးပဲ ေတြးၾကည့္ၾကပါစို႔ရဲ႕။

 ဦးဟန္ၾကည္က ေတြ႕တုိင္း လက္ဖက္ရည္တိုက္လို႔ ခင္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ခင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ လက္ဖက္ရည္ကို ခင္တာပဲ မဟုတ္လား။ အႏွီလိုပဲ ဘုရားဆီက တစ္ခုခု ရခ်င္လို႔၊ တစ္ခုခုရလို႔ ဘုရားကို ခ်ည္းကပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ အႏွီသေကာင့္သားက ဘုရားကို ၾကည္ညဳိတာ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ဘုရားဆီက ရမယ့္ အက်ဳိးအျမတ္ကို ေစ်းတြက္တြက္ၿပီး ရွင္ေတာ္ဘုရားကို စီးပြားေရးေပါင္းေပါင္းတဲ့ လူေပပဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဖေဖ့စကားကို အလ်ဥ္းသင့္လို႔ အငွားသံုးၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ “ အားကိုးရလို႔ ကပ္ပါ၏ ” ေပါ့ေလ ဟုတ္ဘူးလား။ လူလိုပဲ ဆက္ေတြးၾကဦးစို႔ရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ဆီက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရလို႔ ခင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္က ခင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္ကိုခင္တာမဟုတ္ဘဲ၊ လက္ဖက္ရည္ကို မင္တဲ့သေကာင့္သားကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္မထုတ္တာ ကံေကာင္း။ သို႔ေပမင့္ ဘာသာတိုင္းရဲ႕ ဦးစီးအထြဋ္အထိပ္ ဘုရားမ်ားကေတာ့ သေဘာေကာင္းေတာ္မူၾကတာကိုး။ ခႏၲီပါရမီမ်ားလည္း ျပည့္ေတာ္မူၾကပါရဲ႕။ လိုခ်င္လို႔လာေတာင္းလည္း ေဘးမယ့္ေပးေတာ္မူလိုက္ၾကတာခ်ည္း။ အႏွီအခ်က္တစ္ခုနဲ႔ေတာင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားတိုင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ ေလးစားလိုက္ပါဘိေတာ့။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္မ်ားရွိရင္ ဘုရားကို ဆုေတာင္းၿပီး အလုပ္အပ္လိုက္ခ်င္ၾကေသးတာရယ္။ ေအာင္မယ္ သင္းတို႔က ဘုရားကို အလုပ္သမားမ်ား မွတ္ေနေရာ့သလား မသိေပါင္ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာင္မွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို ဘုရားကို အငွားခိုင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ ရက္စက္ရာ က်လြန္းလွေခ်ရဲ႕။ ကိုယ္သြားမယ့္လမ္းမွာ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး ခံေနတာျမင္လို႔ “ ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားတံခိုးေတာ္နဲ႔ အႏွီေက်ာက္တံုးကို ေရႊ႕ေပးေတာ္မူပါဘုရား ” လို႔ဆုေတာင္းတာ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ “ ဘုရား ” လို႔ေခၚၿပီး ညာခိုင္းတာ မဟုတ္လို႔ က်န္တာဘာရွိေသးလို႔တုန္း။ ေအာင္မယ္ ဦးဟန္ၾကည္က အႏွီလိုေျပာေတာ့ လာဦးမယ္ “ အႏွာက အားကိုးတာပါဆရာရယ္ ” လို႔။ အႏွီလိုအားကိုးလို႔ ရစတမ္းဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အစ္ကိုေတာ္၊ အစ္မေတာ္တို႔ကို အားကိုးလိုက္ပါဦးမဗ်ား။ Land Cruiser ငါးစီးနဲ႔ Marcedes တံခါးေျခာက္ေပါက္ သံုးစီးေလာက္ရေအာင္ ကူညီေတာ္မူပါ း) ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည္ရင္ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္က အေမာင္တို႔၊ အမယ္တို႔ကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မတ္တတ္သြားႏိုင္ေအာင္၊ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ ဦးေဏွာက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေတာ္မူေပးထားတာေတာင္မွ မတင္းတိမ္ႏိုင္၊ ေပးသနားေတာ္မူထားတဲ့ စြမ္းအားေတြကိုလည္း အသံုးမခ်ဘူးဆိုရင္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေတာ္မူထားတဲ့ ဘုရားကို ေစာ္ကားရာ က်ေပေရာ့မေပါ့။ ကိုင္း သည္ကန္ထဲကငါးေတြ စိတ္ႀကဳိက္သာ ဖမ္းယူေပေရာ့လို႔ ခြင့္ျပဳတာတင္ အားမရေသးဘဲ တစ္ခါတည္း ဖမ္းေပးလိုက္ပါလားလို႔ ေတာင္းတာနဲ႔ မတူေပဘူးလားဗ်ာ။ အပါယ္မလားခ်င္ရင္ အႏွီဟာေတြေရွာင္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္ အႏွီလိုက်င့္ရယ္လို႔ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေလးဆယ့္ငါး၀ါလံုးလံုး ညဥ့္သံုးယံမွာ တစ္ယံတည္းက်ိန္းစက္ေတာ္မူၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာ လမ္းညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့တာကို မလိုက္နာ မက်င့္ႀကံဘဲ ဘုရားဆီကပ္ၿပီး နားပူနားဆာတိုက္ေနရုံနဲ႔သာ လိုတိုင္းတလို႔ ရရိုးဆိုရင္ျဖင့္ လူတိုင္း နိဗၺာန္ခ်ည္း ေရာက္ကုန္ၾကေပမေပါ့။ ေၾသာ…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူမ်ား က်လည္း က်ေလာက္ပါေပရဲ႕။ ဘုရားက အႏွီလို ထပ္မေတာင္းရေအာင္ လုိသမွ် ဖန္ဆင္းျဖည့္ဆည္းေပးေတာ္မူလိုက္တာကိုေတာင္မွ မသိသားဆိုး၀ါး၊ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္လွေခ်ရဲ႕။

ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈမရွိ၊ လိုက္နာက်င့္သံုးမႈမရွိ၊ လိုက္ေလွ်ာက္မႈမရွိဘဲ အလကားရတဲ့ ေလတစ္ခုကို အရင္းျပဳၿပီး ထိုင္ေတာင္းတိုင္းသာ ေပးေနရရင္ျဖင့္ ရွင္ေတာ္ဘုရားမ်ားလည္း လူပ်င္းအားေပးေတြ ျဖစ္ေတာ္မမူၾကေပဘူးလား။ အႏွီလိုဆိုရင္ေတာ့ နိဗၺာန္တို႔၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံတို႔၊ ဂ်နတ္ တို႔မွာ လူပ်င္းေတြခ်ည္း စုေနမွာ ေသခ်ာပါ့။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အႏွီလို လူၿပိန္းႀကဳိက္ သုခဘံုမ်ဳိးကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မသြားေရးခ်မသြား။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္ဘာသာ၀င္မွ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ရုံသက္သက္နဲ႔ သုခဘံုလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတာ မရွိေပါင္ဗ်ာ။ ဘာသာတိုင္းမွာ သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ သူ႔လားရာဂတိဆိုတာ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား။ ကိုယ့္ဘာသာ အပ်င္းထူၿပီး ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ကို မလိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘုရားကို လူမိုက္အားေပး မျဖစ္ရေအာင္ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္က ခ်မွတ္မယ့္ ကိုယ့္လားရာအတုိင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္သားသားသြားလိုက္ၾကတာပဲ ကိုယ့္ဘုရားကို ပူေဇာ္ရာေရာက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

လာပါဦးမယ္။ အလွဴအတန္းကိစၥ။ ဘာသာတိုင္းမွာ အလွဴအတန္းဆိုတာ ရွိသပါ့ဗ်ာ။ လွဴေသာ္ရ၏လို႔လည္း ဘာသာ၀င္တိုင္းက အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လွဴၾကပါသဗ်ား။ လွဴတာက ဖေရာင္းတိုင္ ငါးဆယ္ဖိုး သေကာင့္သားမ်ား ျပန္ေတာင္းတာက သိန္းကိုေထာင္နဲ႔ခ်ီေရာ။ ေအာင္မယ္ ရွိေသးတယ္။ ဘာတဲ့။ “ ဘယ္ဘက္က တစ္ဆုပ္ႀကဲတိုင္း ညာဘက္က တစ္လွည္း၀င္ပါရေစဘုရား ”တဲ့။ ေကာင္းပါေလ့။ ဦးဟန္ၾကည္ ဥာဏ္မီသေလာက္ကေတာ့ လွဴတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕အလိုေလာဘကို ပယ္သတ္ႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ခိုင္းတာကိုး။ ကိုယ္ တပင္တပန္း ေခၽြးနဲ႔ရင္းၿပီး ရွာေဖြထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈမရွိဘဲ လွဴရဲတယ္ လွဴ၀ံ့တယ္ဆိုကတည္းက အႏွီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကံ႕ခိုင္မႈကိုလည္း ျမွင့္တင္ေပးရာ ေရာက္တယ္မဟုတ္လား။ ရွိသမွ်ကိုေတာင္ အႏွေျမာမရွိဘဲ လွဴတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္အဖို႔ စီးပြားပ်က္သြားလည္း ဘယ္တုန္လႈပ္လိမ့္တုန္း။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀က ႏႈတ္တိုက္က်က္ခဲ့တဲ့ သၿဂဳိဟ္ထဲကလို၊ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေရးတဲ့ “ စိတ္အဆင့္ဆင့္ ျမင့္တက္ျခင္းသဘာ၀ ”ဆိုတ့ဲ စာတမ္းထဲကလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမင့္တက္လာတဲ့ စိတ္သဘာ၀ဟာ ေကာင္းရာသုဂတိကို လမ္းျပမွာ ဧကန္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာသာေရးတိုင္းဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ရိုင္းေတြကို ခၽြန္းအုပ္ႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ လမ္းျပၾကတာေတြခ်ည္း။ ကိုင္း အႏွီေတာ့ အထက္ကပုဂၢဳိလ္မ်ားလုပ္ၾကတဲ့ အလွဴမ်ဳိးကေတာ့ ဘာသာေရးတိုင္းရဲ႕ အေျခခံမူနဲ႔ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနပါေရာလား။ ေလာဘကင္းေအာင္၊ စိတ္ရိုင္းကို ခၽြန္းတင္ႏိုင္ေအာင္ လွဴခိုင္းပါတယ္ဆိုမွ အလွဴေပးၿပီး ေလာဘမီးအိုးကို ေလာင္စာထိုးေနမွျဖင့္ လမ္းညႊန္ေတာ္မူထားၾကတဲ့ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘုရားေပါင္းမ်ားစြာကို ထိုင္ၿပီး ဆဲတာကမွ အျပစ္နည္းဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဦးဟန္ၾကည္ေလးစားတဲ့ “ ဓမၼပီယဆရာေတာ္ ” ရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက စာသားကို ကိုးကားရရင္ေတာ့ “ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ အကုန္မခံဘဲ ကိုယ့္ေနာင္ဘ၀ ေကာင္းစားေရးအတြက္ပဲ လွဴတန္းေနတယ္ဆိုတာ အတၱႀကီးတာပဲ ” တဲ့။ သမၼာက်မ္းခ်က္ထဲက စာသားကို ကိုးကားရရင္ေတာ့ “ ျမင္ေနရတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအေပၚမွာေတာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမထားႏိုင္တဲ့လူဟာ မျမင္ရတဲ့ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ” ပါတဲ့ဗ်ား။ ကိုင္း စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ဘာသာေရးအတြက္ေတာ့ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴၿပီး လူနဲ႔လူခ်င္းေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းမစာနာ၊ ကိုယ့္အိမ္က အလုပ္သမားကိုေတာ့ လူနဲ႔တန္းတူမထားတဲ့ ေရႊျပည္က ဘာသာေရးသမားမ်ား ၾကားေတာ္မူၾကပါစ။ ဖတ္ဖူးတဲ့ သိုးေဆာင္းအဆိုအမိန္႔တစ္ခုထဲမွာေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာဆိုတာ ကိုယ့္ကိုဘာတစ္ခုမွ ျပန္ၿပီးအက်ဳိးမျပဳႏိုင္တဲ့ လူေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာကို ေခၚပါသတဲ့။ ဘာသာတရားေတြကို အသာေဘးခ်ိတ္။ ေစတနာေတာင္ မွန္ေအာင္မထားႏိုင္ေသးဘဲမ်ား တစ္ဘုရားတည္း ဘုရားေနတာ နားကို ကေလာပါေရာ။ အႏွီလို စိတ္မ်ဳိးႀကီး ႏွလံုးသားထဲမွာ သံမႈိစြဲၿပီး ၀ိပႆနာေတြ၊ ပဋိစၥသမုပၸေတြ ထိုင္လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ျဖင့္ နိဗၺာန္နံ႔ထြက္ဖို႔ အသာထားဦး ငရဲနံ႕ေတာင္ မစင္ေပဘူး။ အႏွာေၾကာင့္ပဲ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာ ဘိ၀ံသက “ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔သည္ ပထမ ” လို႔ စည္းကမ္းခ်က္ သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့တာကုိး။

ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာလိုက္ပါရေစဦးေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ ခြတိုက္တယ္လို႔ ဆဲခ်င္လည္း ဆဲၾကေပေရာ့။ မ်က္စိ စပါးေမြးစူး၊ နားၾကားျပင္း ကတ္ေနတဲ့ စကားလံုး။ ဘာတဲ့ “ သာသနာျပဳတယ္ ” တဲ့။ သူရို႕ေျပာတဲ့ သာသနာျပဳတယ္ဆိုတာ ဘုရားတည္တာ ေက်ာင္းေဆာက္တာကို ဆိုသကိုး။ သိဖူးဖတ္ဖူးသမွ်ေတာ့ ပဋိယတ္၊ ပဋိပတ္၊ ပဋိေ၀ဒ ဆိုတဲ့ သာသနာသံုးရပ္ရွိပါရဲ႕။ အႏွီ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ႀကီးေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ပဲ စာဖတ္နည္းေလေရာ့သလား၊ ဥာဏ္ပဲ ႏုံနဲ႕ေလေရာ့သလားေတာ့ မေျပာတတ္ေပါင္။ ဘာသာသနာရယ္လို႔ ဘယ္ဒင္းမွာမွကို ရွာလို႔ မေတြ႕တာကလား။ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တည္ၿပီး အႏွီအလုပ္ကို အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သီရိဓမၼာေသာက မင္းႀကီးကိုေတာင္ သာသနာျပဳမင္းလို႔ မေခၚဘဲ “ သာသနာ့ဒါယကာ ” လို႔ ေခၚတာ စဥ္းစားၾကည့္ေပေရာ့။ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကေတာ့ “ အႏွီအလုပ္ေတြဟာ သာသနာပမွာပဲ သာသနာျပဳတယ္လို႔ ေခၚသကြဲ႕။ သာသနာတြင္းမွာေတာ့ သာသနာ သံုးရပ္ပဲ ရွိတာကလား ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ခက္ခက္ရေခ်ေသးရဲ႕။ လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ေမတၱာတရားေတြ ပြားစည္းစည္ပင္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ေျပာရရင္ ႏွလံုးသားမွာ ကိုယ့္ဘုရားေတြ တည္ဖို႔ေတာ့ ေခါင္းထဲမထည့္ဘဲ ဟိုဘုရားတည္၊ သည္ဘုရားေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ေလာက္ပဲ အားသန္ေနတာ မ်ားပါရဲ႕။ ႏွလံုးသားမျဖဴစင္၊ ေမတၱာတရားမရွိဘဲ ဘုရားခ်ည္း ဖင္ေထာင္ကန္ေတာ့ေနၾကရင္ေတာ့ ေရမခ်ဳိးဘဲ ေရေမႊးခ်ည္း ထိုင္ဆြတ္ေနတာနဲ႔ မတူေပဘူးလား။ ေအာင္မယ္ သည္ၾကားထဲမွာ ဘုရားဖူးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ကေတာ့ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ထြက္ၾကေသးတာရယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အိမ္တြင္းေအာင္းေနရတာ ႀကဳိးေညာင္းလာလို႔ အပန္းေျဖခရီးထြက္ရင္လည္း ထြက္တယ္ေပါ့။ ရွက္စရာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘယ္ဒင္းေၾကာင့္ ဘုရားနာမည္ ဆြဲဆြဲထည့္ေနၾကတယ္ မေျပာတတ္ေပါင္။ ဘုရားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးတပ္လိုက္ရင္ လုပ္သမွ် တင့္တယ္တယ္၊ ကုသိုလ္ရတယ္မ်ား ထင္ေနၾကေရာ့သလားမသိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေႏြရာသီတုန္းက ဦးဟန္ၾကည္ ပုဂံမွာ တစ္လနီးပါး သြားေနတာကို ဘုရားဖူးတယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္မတပ္ေပါင္။ ပုဂံဘုရားေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ဆူမွ မက်န္ေအာင္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သြားေလ့လာတာ ဘုရားကို ၾကည္ညဳိတာထက္ ပုဂံေခတ္ ဗိသုကာပညာေတြကို ေလးစားစိတ္နဲ႔ သြားေလ့လာတာကလား။ ဘုရားဆိုတာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ရွိၿပီးသား။ တကူးတက သြားဖူးစရာ လိုမွမလိုဘဲ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားမ်ား ခက္ပံုက လိုက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္ကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ရုံနဲ႔တင္ နိဗၺာန္တံခါးႀကီး ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံတံခါးႀကီး ဂ်ိန္းခနဲပြင့္ေရာ ထင္ေနၾကတာကလား။ က်န္တာ အပထား။ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာေတာ္မူတဲ့ မဂၤလသုတ္ကိုပဲ နမူနာၾကည့္ၾကစို႔။ အမ်ားစုက အႏွီမဂၤလသုတ္ႀကီးကို ရြတ္ရုံ၊ မဂၤလသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို ဒီဗီဒီတစ္ခ်ပ္ထိုးထည့္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ရုံနဲ႔တင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ကိုယ္ပါမက်န္ မဂၤလာရွိေရာ ထင္ၾကတာမ်ား အံ့ၾသပါရဲ႕။ ကိုင္း…ဦးစိုး၀င္း ( ေစတီယဂၤ ဓမၼာစရိယ ) အနက္ျပန္ထားတဲ့ မဂၤလသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ထဲက တစ္ပို္ဒ္ေလာက္ကို နမူနာ နာၾကည့္ၾကစို႔လား..

အာရတီ ၀ိရတီ ပါပါ

မဇၨပါနာ စ သံယေမာ

အပၸမာေဒါ စ ဓေမၼသု

ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ။

( မေကာင္းမႈမွ စိတ္ျဖင့္ ေ၀းစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမွ ကိုယ္ႏႈတ္တို႔ျဖင့္ အထူးေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္းမွ ေကာင္းစြာေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း၊ ဤတရားေလးပါးသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏ဟူ၍ မွတ္ေလေလာ့ )

အႏွာနဲ႔မွ အားမရေသးရင္လည္း ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ရဲ႕ သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ ကဗ်ာေလးေတြကို ေႏြရာသီဗုဒၶဘာသာ အေျခခံသင္တန္းတက္ၾကမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ဆီက အသာဆြဲယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေပေရာ့။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက အႏွာေတြကို လိုက္နာရင္ မဂၤလာရွိမယ္လို႔ ေဟာထားတာကို လိုက္နာဖို႔မႀကံဘဲ ထိုင္ရြတ္ေနရုံနဲ႔ ရွိလိုက္ဦးမယ့္ မဂၤလာေတြ။ ထားစရာေတာင္ ေနရာမရွိေပဘူး။ ဥပမာေပးရရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္နည္းကို စာနဲ႔ေရးေပးထားတာကို လိုက္မလုပ္ဘဲ ေရးေပးထားတဲ့ စာသားကို ထိုင္ရြတ္ေနတာနဲ႔ေတာင္ တူေသးရဲ႕။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတာ့ ေ၀လာေ၀း ပါးစပ္ေညာင္းတာေတာင္ အဖတ္တင္ဦးမွာကလား။ သမၼာက်မ္းစာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပ။ လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြကို စာနဲ႔ေရးျပထားတယ္ဆိုကာမွ ရြတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနတာကေတာ့ လိုရင္းကို ေရာက္မယ္မထင္။

စာေတြရ၊ စာေတြရြတ္ေနတိုင္းသာ နိဗၺာန္ေရာက္ရင္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို က်န္တဲ့ရဟန္းေတြထက္ အရင္ေရာက္သင့္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ညီေတာ္အာနႏၵာေထရ္ထက္ ဘယ္သူရွိလိမ့္တုန္း။ အာနႏၵာမေထရ္ဟာ ဥာဏ္အရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ဗုဒၶဘုရားရဲ႕ အပါးေတာ္ၿမဲလည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္တရားေတာ္ဟူသမွ် သူအကုန္ရတာခ်ည္း။ ညီေတာ္အာနႏၵာရဲ႕ ဘုရားကို ခ်စ္ပုံကလည္း ၿပဳိင္စံရွား။ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို အရိပ္လို ထပ္ခ်ပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူတာကလား။ သို႔ေပမင့္ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ တရားေတာ္ေတြကို ပထမသဂၤါယနာတင္ဖို႔ အခ်ိန္က်လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အာနႏၵာမေထရ္ႀကီးခမ်ာ ေသာတၱာပတၱိဖိုလ္ကေနေတာင္ မတက္ရွာေသးဘူးကိုး။ ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္မူမွပဲ သဂၤါယနာတင္ပြဲအမီ အရဟတၱဖိုလ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူရွာပါရဲ႕။ အႏွီေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားေတြ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေလွ်ာက္မႈမရွိဘဲ ရြတ္ရုံဖတ္ရုံနဲ႔တင္ တင္းတိမ္ေနၾကတာ ဦးဟန္ၾကည္ အံ့ၾသလြန္းလိ႔ု ပင့္သက္ေတာင္ ရွဴမိပါရဲ႕။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တေတြဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ထက္ ၾကားကာလေလးမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရေရးကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ၾကတာကလား။ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္ပါဠိေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္သလို ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ စရိယသံုးပါး၊ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ပါရမီသံုးဆယ္၊ စြန္႔ျခင္းငါးရပ္၊ သတၱ၀ါအမ်ားအေပၚ ထားေတာ္မူတဲ့ ေမတၱာေတြကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ျခင္းဟာလည္း ဗုဒၶာႏုႆတိ ကမ႒ာန္းကို စီးျဖန္းရာေရာက္တာမို႔ ေလာကီသားမ်ား ငမ္းငမ္းတက္ လိုခ်င္ေနတဲ့ ကုသုိလ္ရပါေၾကာင္းေလးလည္း ဦးဟန္ၾကည္က ခပ္ရြတ္ရြတ္ကေလး ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

သည္ၾကားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လူမ်ဳိးက ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား၊ လက္က ကားယားကားယား လုပ္တဲ့လူေတြက တစ္ရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္။ အႏွာေတာင္ က်န္တဲ့ကိုးေယာက္က လက္ျပတ္ေနလို႔ မကားယားႏိုင္တာကလား။ လက္မကားယားႏိုင္ရင္ေတာင္ ေျခကေတာ့ ကားယားဦးမွာ ေသခ်ာသပါ့။ ေျပာေတာ့သာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အိမ္ခန္းေထာင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ နတ္အုန္းသီးေလးတြဲေလာင္း၊ ရွံနီစေလး တန္းလန္းနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ခါ သိန္းေလးငါးဆယ္ အကုန္ခံၿပီး ဟိုမေရာက္၊ သည္မေရာက္ အီၾကာေကြးနတ္ကေတာ္ေတြကို ပူေဇာ္ပသတဲ့ပြဲႀကီးေတြ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပလိုက္ေခ်ေသး။ ပါးစပ္ကရြတ္လိုက္ရင္ “ သုရာေမရာယ မစၧပမာဒဌာနာ ေ၀ရမဏိ ” စာနဲ႔ေရးလိုက္ရင္ “ ေသရည္ ” လို႔ ပက္ပက္စက္စက္ နာမည္ဆိုးတပ္ေပမယ့္ အေမာင္နတ္မ်ားကိုေတာ့ ဘီအီးတို႔ ေတာအရက္တို႔ မဟုတ္ဘဲ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ေတာင္မွ red label နဲ႔ အားမရဘဲ တတ္ႏိုင္ရင္ blue label, gold label လိုက္ၾကေသးတာကလား။ အႏွီနတ္ေတြအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားရွိလြန္းလို႔ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ကိုလာၿပီး သံုးဆယ့္ခုနစ္မင္းအေၾကာင္း စံုစမ္းသုေတသနလုပ္သြားတဲ့ အေနာက္တိုင္းသုေတသီတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာတမ္းကို က်က်နနဖတ္ေတာ့မွပဲ သူရုိ႕နတ္ေတြက တစ္နတ္မွကို မေကာင္းပဲကိုး။ အရက္သမား၊ ၾကက္သမား၊ ၾကာကူလီ၊ ဥပေစၧဒကကံနဲ႔ ေသခဲ့တဲ့လူေတြက ခပ္မ်ားမ်ား၊ သည္ၾကားထဲမွာ ကု႒ႏူနာနဲ႔ ေသတဲ့လူေတာင္ ပါလိုက္ေခ်ေသး။ ေၾသာ…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားမ်ား တစ္ခုကိုးကြယ္ရတာ အားမရရွာၾကပဲကိုး။ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးက အႏွီနတ္ေတြကို ျမင္ျပင္းကတ္လြန္းလို႔ နတ္ရုပ္ေတြအကုန္ ေရႊစည္းခံုဘုရားထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္တာေတာင္ ဘုရားသြားသေယာင္နဲ႔ နတ္ကိုးၿပီး ျပန္လာၾကေသးတာကလား။ တစ္ခ်ဳိ႕ေစတီေတာ္မ်ား ေျခရင္းမွာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ဘုရားနဲ႔ တစ္တန္းတည္းမွာ ဘိုးေတာ္ေတြေရာ၊ ဘာပိုင္ ညာပိုင္ႀကီးေတြေရာ ရုပ္တုေတြမွ အခန္႔သား။ ေအာင္မယ္မင္း သေကာင့္သားမ်ားက ဘုရားထက္ေတာင္ ပါ၀ါႀကီးေတာ္မူခ်က္။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေျပာေလ့ရွိပါရဲ႕။ သရဏဂုံပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ စကား။ က်န္တဲ့ဘာသာမွာလည္း ဘာသာပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္း။ ဘာလုပ္ရင္ သရဏဂုံပ်က္တယ္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတာမွ မၾကားခ်င့္အဆံုး။ ဦးဟန္ၾကည္ သိသေလာက္ကေတာ့ ဗုဒၶံ ( ျမတ္စြာဘုရားကို ) သရဏံ ( ကိုးကြယ္ရာဟု ) ဂစၧာမိ ( ဆည္းကပ္ပါ၏ ) လို႔ အနက္ျပန္တာကလား။ ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ သရဏံဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ပီပီသသမရြတ္ႏိုင္ရင္ သရဏဂုံမတည္ဘူးလို႔လည္း မွတ္ဖူးပါရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ တစ္ခ်ဳိ႕တိုင္းျပည္ေတြမွာ “ ဂခ်ာမိ ” လို႔ သူရို႕လူမ်ဳိး ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ရြတ္ေနၾကတာၾကားေတာ့ ဟယ္ ငါ့ဟာက ေသာက္တလြဲခ်ည္း ထင္ပါရဲ႕လို႔ေတာ့ ေတြးမိသား။ သူ႕ဆိုလိုရင္းက ဘုရားမွတစ္ပါး က်န္တဲ့အရာကို အားကိုးရင္၊ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အျဖစ္က ေလွ်ာက်တယ္လို႔ ဆုိလိုတာကိုး။ အႏွီလို ဆိုေတာ့ နတ္မွနတ္ တစ္နတ္တည္းနတ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ရယ္လို႔ ေခၚရမွာေတာင္ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕။ သည္ၾကားထဲမွာ ထစ္ခနဲရွိရင္ ေဗဒင္ကေလးက ေမးလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ယၾတာေလးက ေခ်လိုက္ခ်င္ေသးတာ။ Sky net ကလႊင့္ေနတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုမွာေတာင္မွ ေဗဒင္ပါေသး။ အႏီွိလိုသာ မေကာင္းတာလုပ္ၿပီး မေကာင္းတာျဖစ္မယ့္အေရးကို ယၾတာနဲ႔ ေပ်ာက္စတမ္းဆိုရင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားက ကံကံ၏အက်ဳိးတို႔ ဓေမၼာဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီတို႔ကို ေလကုန္ခံၿပီး ဘယ္ေဟာေတာ္မူမလဲ။ ကိုင္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ယၾကာသာ ေခ်လိုက္ၾကလို႔ ေဟာေတာ္မူေပမေပါ့။ အႏွီလိုသာဆို ေျမၿမဳိသြားတဲ့ ဘုရားရဲ႕ ေယာကၡမ သုပၸဗုဒၶမင္းႀကီးတို႔ ေယာက္ဖေတာ္ ေဒ၀ဒတ္တို႔ကိုလည္း အင္တိုက္အားတိုက္ ယၾတာမေခ်ၾကေပဘူးလား။ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ လမ္းစဥ္နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ယၾတာမွ ယၾတာလုပ္ေနတဲ့ ေရႊျပည္သားမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာစာရင္းသြင္းရမွာ ဦးဟန္ၾကည္ ေၾကာက္ပါရဲ႕။

အႏွာတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ အခုတေလာမွာ “ အစြန္းေရာက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကလည္း မျမင္ခ်င့္အဆံုး။ ဘယ့္ႏွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္က မဇ်ၨိမပဋိပဒၶါ “ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ” မဟုတ္လား။ အလယ္မွာေနပါလို႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ္မူတ့ဲစကားကိုမွ နားမေထာင္ဘဲ အစြန္းမွာ သြားေနလို႔ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ သူရုိ႕အသံုးအႏႈန္းႀကီး ၾကားရုံနဲ႔တင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေၾကာစိမ့္ပါ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔တေတြရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း လုိက္နာရမယ့္ အေျခခံမူငါးခ်က္ျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလမွာ အဒိႏၷာဒါနာ “ သူတပါးရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း ” ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ္ဆိုတ့ဲ သိကၡာပုဒ္တစ္ခု ပါပါ့ဗ်ာ။ ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ၿမဲၿမံျခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ အမူအက်င့္လို႔လည္း အျမတ္တႏိုး သတ္မွတ္ၾကပါရဲ႕။ ကိုင္း က်န္တဲ့အပါးေလးေတြ ေဘးခ်ိတ္။ အဒိႏၷာဒါနာကိုပဲ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကဦးစို႔ရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ လူမ်ဳိးက လမ္းႀကဳိလမ္းၾကား၀င္ၿပီး သူမ်ားထဘီရုပ္တဲ့လူတန္းစားကိုပဲ သူခိုးလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ပန္ကာေအာက္ထိုင္ၿပီး တိုင္းျပည္ဘ႑ာကို သိန္းေထာင္ခ်ီဘုန္းတဲ့ သေကာင့္သားမ်ားက်ေတာ့ ဘယ္သူခိုးဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ေအာင္မယ္ “ အလြဲသံုးစားမႈ ” တ့ဲ။ လုပ္ပံုက။ ဦးဟန္ၾကည္ ဥာဏ္မီသေလာက္ကေတာ့ …

“ ယူသင့္တာထက္ ပိုယူလိုက္တာဟာ ခိုးတာ . . .

ေပးသင့္တာထက္ ေလွ်ာ့ေပးတာဟာ ဓားျပတိုက္တာ ”

စဥ္းစားၾကစို႔။ ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ဟာ ယူသင့္တဲ့အျမတ္အစြန္းထက္ ၁၀၀ ပိုၿပီး ယူလိုက္ရင္ ဒါဟာ ၁၀၀ ခိုးတာမဟုတ္လို႔ ဘာလို႔ေခၚရပါလိမ့္။ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ယူၿပီး ၁၀၀ ဖိုးအျပည့္ ၀န္ေဆာင္မႈမေပးဘဲ ၅၀ ဖိုးပဲ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတာကေရာ ၅၀ ခိုးလိုက္တာ မဟုတ္လို႔ ဘာပါလိမ့္။ တရား၀င္ ကုန္စည္ခြန္မေဆာင္ဘဲ ဆိုင္ရာပိုင္ရာနဲ႔ အပီကပ္ၿပီး အခြန္မေပးရေအာင္လုပ္တာဟာ တုိင္းျပည္ဘ႑ာကို ခိုးတာလို႔ မေခၚရဘူးလား။ ၁၀၀ တန္ပစၥည္းလာေရာင္းတာကို “ ဟာ သည္ေကာင္ေတာ့ ဗိုက္နာေနၿပီ…ငါေပးသေလာက္ ယူရမွာပဲ ” ဆိုတဲ့ လူယုတ္မာစိတ္ေမြးၿပီး ၅၀ ပဲေပးလိုက္တာဟာ တစ္ဖက္သားရဲ႕ပိုက္ဆံ ၅၀ ကို ဓားျပတုိက္လိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေအာင္မယ္မင္း လံုလိုက္တဲ့ ငါးပါးသီလ။ စိတ္လိုက္ပါတဲ့ သီလေရစစ္။ ဆင္ေတာင္အေပါက္ကၽြံက်မယ့္ကိန္း။

သည္ၾကားထဲမွာ ကာေမသုကေလးက စြက္လိုက္ခ်င္းေသးတာကလား။ အႏွီလိုေျပာေတာ့ “ ဆရာရယ္ အႏွီတစ္ခုေတာ့ သားတို႔က လံုပါ့ ” လို႔မ်ား မိုးႀကဳိးပစ္တာကို ထန္းလက္နဲ႔ ကာမယ္ မႀကံေလနဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၀န္းက်င္က ဓမၼဗ်ဴဟာ စာေစာင္မွာ ထီးခ်ဳိင့္ၿမဳိ႕တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ေမးေလွ်ာက္ထားတဲ့ ကာေမသု ေမးခြန္းတစ္ခုကို မွတ္မိသေလာက္ ကိုးကားရရင္ လူႏွစ္ေယာက္ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနရင္ အႏွီမိန္းကေလးရဲ႕ ကာမကို သူ႕မိဘက ပိုင္တာျဖစ္လို႔ အေမာင္သေကာင့္သား ကာေမသုကံ ထိုက္ပါသတဲ့ဗ်ား။ I love you တစ္လံုး လက္စြဲသံုးၿပီး ျခင္ေထာင္ဇာတ္ခ်ည္း စြတ္ခင္းေနတဲ့ ကိုကိုတို႔ သတိသာထားၾကေပေရာ့။ မမမ်ားကလည္း မ်ားတို႔နဲ႔ အႏွီဟာနဲ႔ မဆိုင္လို႔မ်ား ညာတာပါေတးနဲ႔ ေရွာင္မေျပးေလနဲ႔။ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပားမိရင္ မယ္မင္းႀကီးမတို႔ေရာ ဘယ္ေျပးလို႔ လြတ္လိမ့္တုန္း။

ဦးဟန္ၾကည္ သည္ရက္ပတ္အတြင္း မၾကာမၾကာစဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ငါရုိ႕ေတြ ေရလိုက္လြဲေနတယ္ထင္ပါရဲ႕လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းက ဘုရားေရွ႕ေရာက္တိုင္း ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးနဲ႕ ကန္ေတာ့ေလ့ရွိၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ အႏွီၾသကာသဆိုတာက ဆုေတာင္းစာေပါ့ေလ။ အႏွီဆုေတာင္းထဲမွာ “ ကပ္ႀကီးသံုးပါး ” ကင္းပါရေစဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းလဲ ျပဴးၿပဲေနေအာင္ ပါပါရဲ႕။ ကပ္ႀကီးသံုးပါးဆိုတာကို အလ်ဥ္းသင့္တုန္း အနက္ဖြင့္ျပရရင္ေတာ့

“ ေရာဂႏၶရကပ္ - ေရာဂါဆိုးေတြက်ေရာက္ၿပီး လူအမ်ား ေသေက်ျခင္း

ဒုဗၻိခႏၶရကပ္ - အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿပီး လူအမ်ား ေသေက်ျခင္း

သတၳႏၶရကပ္ - လူအခ်င္းခ်င္း လက္နက္ျဖင့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ လူအမ်ား ေသဆံုးျခင္း ”

-       လို႔ဆိုသကိုး။

 ဦးဟန္ၾကည္တို႔တေတြ ကပ္ႀကီးသံုးပါး ကင္းလြတ္ဖို႔ ကိုယ့္ဘုရားဆီမွာ တဖြဖြေတာင္းဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့

 ကပ္ႀကီးေတြ မဆိုက္ဆိုက္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ အရွင္ဘုရားဆီမွာ ေတာင္းေနေပမယ့္ တကယ္လိုခ်င္လို႔ေတာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔မ်ား သက္ေသျပရာ ေရာက္မလားလို႔ ေတြးမိတာကိုး။ အင္း အားမနာတမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားေတြဟာ လူမ်ဳိးတို႔ ဘာသာတို႔ကို သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ စည္ပင္ပြားမ်ားေအာင္ ႀကဳိးစားပံ့ပိုးၾကဖို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္မကူးဘဲ ရန္ျဖစ္တဲ့အခါမွပဲ လူစုရတာလြယ္ေအာင္ ပါးစပ္ကေန တဖြဖြ ေျပာၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကမၻာ့လူသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကေစဖို႔ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ဘာသာတရားေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေတာ္မူခဲ့ၾကတဲ့ ဘာသာတိုင္းရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ ပုဂၢဳိလ္တိုင္းကို ၾကားထဲကေန အားနာမိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ။ သူရို႕ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ေတြကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ လိုက္နာၾကသူခ်င္း မၿငိမ္းႏိုင္ မခ်မ္းႏိုင္ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ကမၻာ့သတင္း ျမန္မာ့သတင္းေတြမွာ ျမင္ရၾကားရတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ ဘုရားေတြကို ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရပါ့လို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ 

ကိုင္း…အထက္ကေန ဖတ္လာလိုက္တာ သည္အထိေရာက္လာၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ငါဟာ ငါ့ဘာသာ၀င္ စစ္စစ္ ျဖစ္ၿပီလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကစို႔ရဲ႕။ ငါဟာ ဘုရားကိုေစာ္ကားတဲ့ blasphemy မ်ားျဖစ္ၿပီလားလို႔လဲ အားမနာတမ္း ေမးၾကဦးစို႔။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႏၶဗုဒၶဘာသာ ( ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူညံ့ ) မ်ားျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ မၾကာမၾကာ ေမးစမ္းၾကည့္မိပါရဲ႕။ မရွက္တန္း၀န္ခံရရင္ေတာ့ သမၸဖလာပ၀ါစာ ဆိုတဲ့ ေသးႏုပ္သိမ္ဖ်င္းတဲ့ အတင္းစကားေတြ ေျပာမိေျပာထမရွိေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသအေလွ်ာက္ ခပ္မာမာခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖရုႆ၀ါစာေတြ သံုးမိတတ္တဲ့၊ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းဆိုတဲ့ စာရိတၱသီလကိုပဲ ျဖည့္က်င့္ဖို႔ အားသန္ၿပီး ျဖည့္ဆည္းျခင္း ၀ါရိတၱသီလကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဘီယာေလး၊ ၀ီစကီကေလး ႏွိပ္ေလ့ရွိတဲ့၊ ကိုယ့္ကူညီမႈကို တစ္ဖက္သားက အသိအမွတ္မျပဳရင္ ေဒါကန္တတ္တာမို႔ ေစတနာကိုေတာင္ ျဖဴစင္ေအာင္ မထားႏိုင္ေသးတဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းဥစၥာ ခုနစ္ပါးမွာ အပါးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြက္လပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူေကာင္း၊ သူေကာင္းစာရင္းထဲေတာင္ ထည့္ဖို႔ မရဲေပါင္ဗ်ာ။ သို႔ေပမင့္ ဘာသာတရားတိုင္းရဲ႕ အေျခခံမူျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ျဖည့္က်င့္ခဲ့တာမို႔ သတၱ၀ါအမ်ားကို မစာနာ မသနားတဲ့ လူယုတ္မာ စာရင္းမ၀င္ေသးတာကုိပဲ ဂုဏ္ယူေနရပါေသးရဲ႕။

ေျပာခဲ့သမွ်ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘာသာ၀င္စစ္စစ္ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းဟာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘာသာတရားေတြရဲ႕ အဆံုးအမေတြကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာမႈ ရွိျခင္းမရွိျခင္းအေပၚမွာမူတည္ၿပီး သတၱ၀ါအမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေရွးရႈၾကတဲ့ ကမၻာေပၚက ဘာသာတရားတိုင္းရဲ႕ အေျခခံမူျဖစ္တဲ့ “ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ” ကိုသာ ဘာသာ၀င္တိုင္း လက္ကိုင္ထားၾကရင္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာအသီးသီးရဲ႕ အႏၲိမပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ ထာ၀ရေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာျခင္းကို မရမီစပ္ၾကားမွာ မတူကြဲျပားမႈေတြမ်ားစြာၾကားမွာ ရွင္သန္ေနရတဲ့ အသက္တာအတြင္း လံုၿခံဳခ်မ္းေျမ႕ျခင္းႏွင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းေတြကို ရၾကမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲတဲ့အေၾကာင္းကို ဒီေန႔လူသားေတြ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေရးတိုင္းရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ မဟာကရုဏာေတာ္ရွင္ေတြကို ၾကည္ညဳိေလးစားစြာနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ ရဲရဲႀကီး အာမခံလိုက္ပါေၾကာင္းဗ်ား။ ။

စာႁကြင္း။             ။

အႏွီပို႔စ္ကို တစ္လမ္းေက်ာ္က နတ္ကႏၷားပြဲမွာ ၀ါကာ ၀ါကာ သီခ်င္းကို မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္ထားတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ အမဲေျခာက္ဖုတ္အက တြန္႔လိန္ေကာက္ေကြးေနေအာင္ကေနတဲ့ မာမီေျခာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ ပုံေဖာ္ၿပီး ဖင္ပိတ္မကန္မိေအာင္ ေဒါသစိတ္ကို ခၽြန္းအလီလီအုပ္ၿပီး ခႏၲီပါရမီကို မႏိုင့္တႏိုင္ ျဖည့္က်င့္ရင္း အင္တိုက္အားလိုက္ ေရးထုတ္လိုက္ရပါေၾကာင္း . . .