ထိုမနက္ခင္း . . .

မေန႔ညက မိုးရြာသည္။ ရာသီဥတုသည္ ေအးေအးျမျမႏွင့္ သာေတာင့္သာယာရွိလွ၏။ မနက္ေစာေစာထစရာမလိုေသာ ဖိုးကံေကာင္းမ်ားအတြက္ အိပ္ယာထဲတြင္ ဟိုလူးသည္လွိမ့္ျဖင့္ ႏွပ္ရင္း ဇိမ္တည္ရန္ေကာင္းေသာ ရာသီဥတုပင္တည္း။ ပါးစပ္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရရွာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား အိပ္ယာထဲတြင္ မႏွပ္ႏိုင္။ မနက္ခင္း ေျခာက္နာရီထိုးသည္ႏွင့္တၿပဳိင္တည္း အိပ္ယာမွ လူးလဲထရေလေတာ့သည္။ မေန႔ညက ဆယ့္တစ္နာရီထိုးတြင္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့မိသည္မွာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ အခါတိုင္းညမ်ားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္၏ အေစာဆံုး အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္ေလာက္ ျဖစ္ေလသည္။ မေန႔ညကမူ လက္၀ဲဘက္နားက တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနသျဖင့္ စိတ္လက္မၾကည္မသာျဖစ္ကာ ခပ္ေစာေစာပင္ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုးေအးေအးႏွင့္ ခ်ဳိးေကြးေကြးရန္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေသာ အရုဏ္ဦးအခ်ိန္၌ အိပ္ယာမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏိုးထႏိုင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေလာ။ မကြယ္မေထာင့္၀န္ခံရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္မည္ေသာ လူထူးဆန္းသည္ ညအခ်ိန္တြင္ အိပ္စက္ရမည္ကို အလြန္တရာ ႏွေျမာသလို၊ မနက္ခင္းတြင္ ေစာေစာအိပ္ယာထရမည္ကိုလည္း အလြန္တရာမွပင္ စက္ဆုပ္လွေပ၏။ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ တစ္ခါမွ အိပ္ယာမထခဲ့ဖူးေခ်။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ ငယ္ဘ၀ကဲ့သို႔ ပ်င္းေၾကာဆြဲရန္ အခြင့္မသာေတာ့။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ အာေ၀နိက ဒုကၡမ်ားတြင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထရျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ အနက္ဖြင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ၀ီရိယေကာင္းလွေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို အားက်ေပစြ။

အိပ္ယာမွ စိတ္လက္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖင့္ ႏိုးထခဲ့ေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကား မၾကည္လင္လွ။ လက္၀ဲဘက္နားသည္ ညကထက္ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ကိုက္ခဲျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအသက္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ နားကိုက္သည့္ေ၀ဒနာကို တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ထိုေ၀ဒနာအသစ္အဆန္းသည္ အခံရဆိုးလြန္းလွေပစြ။ မ်က္ႏွာဘယ္ျခမ္းတစ္ခုလံုးသို႔ နာက်င္မႈေ၀ဒနာက ဖိစီးေန၏။ ဇရာမဖိစီးခ်င္ ဗ်ာဓိေရာက္ခ်င္သည္ထင္၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မရဏသႏၲ၀ီထိ မက်ေသးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပေတာ့မည္။ နားအနာသက္သာႏိုးႏိုးျဖင့္ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ရင္း အိပ္ခန္းမွထြက္ကာ စြန္႔ျခင္း၊ သန္႔ျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် အညင္သာဆံုး ေဆာင္ရြက္သည္။ သတိထား၍ မ်က္ႏွာသစ္သည့္ၾကားမွ အလိုက္မသိေသာ လက္က လက္၀ဲဘက္နားကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ အဖ်ားခတ္မိျပန္သည္။ မေအာ္မိေအာင္ အံႀကိတ္ထားရျပန္၏။ နားကိုက္ေနခ်ိန္တြင္ သြားတိုက္ရသည္မွာလည္း ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ဟု အမွတ္ထင္ထင္ သတိထားမိျပန္သည္။ ေ၀ဒနာကို ဥာဏ္ျဖင့္ယွဥ္ရန္ အားထုတ္သည္။ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူလွ။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းမွထြက္ရသည္။ အ၀တ္တန္းေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ အက်ႌခပ္လတ္လတ္တစ္ထည္ကို ယူ၀တ္သည္။ ပုဆိုးခပ္သန္႔သန္႔တစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး လူေယာင္ဖန္ဆင္းသည္။ ဆရာဟူေသာ သတၱ၀ါသည္ မိမိကိုယ္ကိုပါ ေရာင္းကုန္စာရင္းတင္ေနရေသာ သနားစရာသတၱ၀ါျဖစ္မည္ထင္၏။

မနက္ေျခာက္နာရီခြဲလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ န၀မတန္းေက်ာင္းသား ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား အခ်ိန္မွန္လြန္းေပစြ။ ၀ီရိယေကာင္းလြန္းသည္ဟု အခ်ီးက်ဴး မေစာေလႏွင့္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားသည္လည္း ဦးဟန္ၾကည္နည္းႏွင္ႏွင္ အိပ္ယာထ ခပ္ပ်င္းပ်င္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မေအႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူက ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းျဖင့္ ဇြတ္အတင္းႏႈိးလႊတ္လိုက္သျဖင့္သာ ေက်ာင္းခ်ိန္မီေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တာ၀န္မေက်မည္ကို ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ အိပ္ယာထရေသာ ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ မိဘေမာင္ဘြားကို ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ အိပ္ယာထရေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔မွာ အေနအထားခ်င္း သိပ္မကြာလွ။ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ သတင္းေလြ႕ေလြ႕ ေပါင္းဖက္ေတြ႕ၾကသည္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ထိုင္သည္။ ဆရာျဖစ္သူ ဦးဟန္ၾကည္က တပည့္ျဖစ္သူကို ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ဖြင့္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ ေခတ္ကာလ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစာ အားနည္းလြန္းလွျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ ဘ၀င္မက်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ဦးတည္းေသာ န၀မတန္းေက်ာင္းသားကို အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း ျမန္မာသဒၵါကို ဖိသင္၏။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သင္၏။ ကိုးတန္းသည္ ေက်ာင္းစစ္ျဖစ္သည္ဟု ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ အတန္းပိုင္က ခနဲ႔ေျပာေျပာသည္ဟု ေမာင္ေက်ာင္းသားက ဦးဟန္ၾကည္ကို တိုင္ေလသည္။ ေအာင္မွတ္သည္ သူမလက္ထဲတြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မ၀င္စား။ ေအာင္ျခင္း၊ က်ျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္၊ တတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းသည္ ပဓာနဟု ႏွလံုးပိုက္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို အသင္ဆရာမ ေလွ်ာ့တြက္ေလျခင္းဟု တစ္ခ်က္ၿပဳံးမိသည္။ သူမ၏ က်ဴရွင္တြင္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား သံုးေလးဆယ္ရွိေနၿပီကိုပင္ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းသားကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနေသာ ထိုဆရာမကို ဦးဟန္ၾကည္ သနားမိျပန္သည္။ စစ္စစ္ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ကိုးတန္းသင္ေသာ ဆရာမဟုတ္။ ကိုးတန္းသင္ရန္လည္း စိတ္မ၀င္စား။ မိမိကို အားကိုးအားထားျပဳေနၾကရွာေသာ တကၠသိုလ္၀င္တန္း အညံ့ပန္းကေလးမ်ား ပတ္လည္ျဖင့္ ယားလို႔ပင္ မကုတ္အားေလ။ တပည့္ေဟာင္းျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ အစ္မျဖစ္သူႏွင့္ မိသားစု၀င္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသား၏ မိခင္ျဖစ္သူတို႔က အားကိုးတႀကီးျဖင့္ အပ္ႏွံေသာေၾကာင့္သာ ဦးဟန္ၾကည္ အိပ္ေရးပ်က္ခံေနျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ အမ်ားေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းစီသာ သဲတစ္ပြင့္စီျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကႏၲာရအလယ္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရေလာက္ေပၿပီ။ ရွိေစေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ အမ်ားနည္းတူ တည့္တည့္မသြားတတ္ေသာ ဂဏန္းမ်ဳိးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ျမန္မာသဒၵါလာ ႀကိယာ၀ိေသသနမ်ားအေၾကာင္း တစ္နာရီနီးပါးၾကာေအာင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွင္းလင္းေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ရန္ တာ၀န္ေပးလိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္ျဖင့္ ရွိစုမဲ့စု ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္စြမ္းတို႔ကို ဇြတ္အတင္းညွစ္ထုတ္ရင္း စြမ္းႏိုင္သမွ် ေျဖေလေတာ့သည္။ ခက္ခဲေသာ ေမးခြန္းႏွင့္တိုးလွ်င္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို ျပန္မေမးရဲ။ ေမးျပန္လွ်င္လည္း သူ႕ဆရာဦးဟန္ၾကည္က “ မွန္တာ မွားတာ ငါ့အလုပ္…စြမ္းသေလာက္ေျဖရမွာ မင္းအလုပ္ ” ဟူသည့္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကို ဖြင့္ျပေပဦးေတာ့မည္။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေသာ ဆရာျဖစ္သူ၏ စိတ္ရင္းကို သိေလၿပီးျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသားကား ေလ့က်င့္ခန္းအတြင္း စိတ္ႏွစ္ရင္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသား အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္တြင္ ဆရာျဖစ္သူ ဦးဟန္ၾကည္ အနားမရေသး။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သင္ေထာက္ကူ စာအုပ္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနရေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ၿပီး သင္ရိုးညႊန္းတန္း စာအုပ္ငယ္ကို ရွာသည္။ စာအုပ္ငယ္ကိုေတြ႕လွ်င္ ရွိစုမဲ့စုျဖင့္ ျခစ္ကုတ္၀ယ္ထားေသာ Samsung ML 1640 Laser printer ကို ပါ၀ါဖြင့္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ အလုပ္စားပြဲသည္ အမႈိက္ပံုသာသာ။ ထိုအမႈိက္ပံုတြင္းမွ Double A အမ်ဳိးအစား A4 စကၠဴထုပ္ကို ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ စာရြက္အခ်ဳိ႕ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး printer တြင္းသို႔ထည့္သည္။ booklet ထုတ္ျခင္းသည္ ကရိကထ အလြန္မ်ားေသာ အလုပ္ပင္တည္း။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ printer ကုိခ်ိတ္ဆက္ၿပီး မနံပါတ္ပါေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားခ်ည္း တစ္စံုထုတ္ရန္ အမိန္႔ေပးရသည္။ ထြက္လာေသာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း အေပၚေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး printer အတြင္းသို႔ တစ္ခါျပန္ထည့္ရသည္။ စံုနံပါတ္ပါေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားခ်ည္း တစ္စံုထုတ္ရန္ ကြန္ပ်ဴတာမွတဆင့္ အမိန္႔ေပးရျပန္သည္။ ေလးငါးစံုထုတ္ရန္ ဘိုင္ႀကံႀကံၿပီး အမိန္႔မေပးရဲ။ စာရြက္ႏွစ္ရြက္ပူးၿပီး ထြက္သြားသျဖင့္ စံုႏွင့္မ မတြဲမိဘဲ စာရြက္တစ္ရာခန္႔ အမႈိက္ျခင္းအတြင္း ၀င္သြားဖူးကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္ တရားေပါက္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ မညွာတမ္း ႏွိပ္စက္ရေလေတာ့၏။

ရဲေဘာ္ႀကီး ML 1640

စာအုပ္ေလးအုပ္ေျမာက္ထုတ္အၿပီးတြင္ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေထာင္လာျပန္သည္။ ေလ့က်င့္ခန္း ပထမပိုင္းကို ေျဖၿပီးသြားၿပီဟု ဆို၏။ ဦးဟန္ၾကည္ စစ္ေပးရျပန္သည္။ အယူအဆအမွားမ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္ရွင္းျပရျပန္၏။ သေဘာေပါက္သေလာက္ရွိလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္း ေနာက္တစ္ပိုင္း ထပ္ေပးလိုက္ရျပန္သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေနာက္တစ္ခ်ီအလုပ္မ်ားသြားျပန္လွ်င္ စာအုပ္ထပ္ထုတ္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ ထုတ္ထားၿပီးသား စာမ်က္ႏွာမ်ားကို တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးသြားေလေတာ့သည္။ printer တြင္းရွိ Toner နည္းေနသည္ထင္၏။ စာလံုးမ်ားကား ယခင္ေန႔ကကဲ့သို႔ နက္ေမွာင္ရွင္းလင္းျခင္း မရွိေတာ့။ အေကာင္းႀကဳိက္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ မေနႏိုင္ေလ။ printer ကိုဖြင့္သည္။ Toner cartridge ကို ဆြဲထုတ္သည္။ အံဆြဲတြင္းရွိ ၀က္အူလွည့္ကို ထုတ္ယူၿပီး cartridge ကို ဖြင့္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္က ၀ယ္ထားေသာ Toner refill ဘူးကို ရွာရျပန္၏။ ေတြ႕လွ်င္ cartridge တြင္းသို႔ ေလာင္းထည့္သည္။ ေက်ာမြဲေရႊျပည္သားျဖစ္ရသည္မွာ ဂုဏ္ငယ္လြန္းေပစြ။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ Toner ကုန္လွ်င္ cartridge ကုိ လႊင့္ပစ္ၿပီး အသစ္တစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ထည့္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုသုိ႔မလုပ္ႏိုင္ရွာေလ။ တတ္ႏိုင္သမွ် စြမ္းသမွ်ျဖင့္ မန္းရင္းမႈတ္ရင္း အဆင္ေျပေအာင္ စခန္းသြားရရွာ၏။ cartridge ကို စက္အတြင္း ျပန္ထည့္ၿပီး စာတစ္မ်က္ႏွာ အစမ္းထုတ္သည္။ အေရာင္မထူးျခား။ ေဖ်ာ့ေနဆဲ၊ ေဖ်ာ့ေနၿမဲ။ cartridge ကို ျပန္ထုတ္သည္။ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ရင္း အျပစ္ရွာေနစဥ္ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေထာင္လာျပန္သည္။ ေလ့က်င့္ခန္း ဒုတိယပိုင္း ၿပီးသြားၿပီဆိုသည့္ သေဘာ။ cartridge ကို ေဘးခ်ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္း စစ္ေပးရျပန္သည္။ အယူအဆ အမွားမ်ားကို ျပန္ရွင္းျပရျပန္သည္။ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံ ၾကားရ၏။ ရွစ္နာရီခြဲေပၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းပို႔ရန္အတြက္ သူ၏လက္စြဲေတာ္ ဆိုင္ကယ္တက္စီသမား ေရာက္လာေပၿပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသား က်က္ရန္မွတ္ရန္ စာမ်ား၊ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး တာ၀န္ေပးရ၏။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားသိမ္းၿပီး ေမာင္ေက်ာင္းသား ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားလွ်င္ ျပင္လက္စ cartridge ႏွင့္ နပမ္းဆက္လံုးရန္ ဦးဟန္ၾကည္ တာစူရျပန္သည္။

 

ML 1640 cartridge

တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပင္ၿပီးေသာ cartridge ကို စက္တြင္းျပန္ထည့္သည္။ စာရြက္တစ္ရြက္ ထုတ္ၾကည့္ျပန္၏။ မထူးျခား။ printer ကိုျပန္ဖြင့္သည္။ cartridge ကို ျပန္ထုတ္သည္။ အလုပ္စားပြဲေအာက္တြင္ စီထားေသာ cartridge ဗူးအေဟာင္းမ်ားထဲမွ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းထုတ္သည္။ စက္ထဲတြင္ထည့္ၿပီး တစ္အုပ္ထုတ္ၾကည့္သည္။ ပိုဆိုးေလေတာ့၏။ တစ္ေခ်ာင္းမရ၊ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း မဟန္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ေခါင္းကုတ္ရေလၿပီ။ cartridge အသစ္တစ္ေခ်ာင္း ထပ္၀ယ္ရန္ ဘ႑ာေရးမွဴးမဒမ္ဟန္ၾကည္ထံ ဘတ္ဂ်က္တင္ျပရေပဦးေတာ့မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုသို႔လုပ္ရမည္ထက္ က်ားၿမီးကိုသာ မလြတ္တမ္းဆြဲလိုက္ခ်င္ေတာ့၏။ cartridge တစ္ေခ်ာင္း တန္ဖိုးေငြ သံုးေသာင္းခြဲအတြက္ ေက်ာက္ခဲကို ေရမညွစ္လိုေသးၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မူလ cartridge ကို ျပန္ယူသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ကလိၾကည့္သည္။ printer ထဲတြင္ ျပန္တပ္သည္။ သံဗုေဒၶအထပ္ထပ္ရြတ္ရင္း စာတစ္ရြက္ အစမ္းထုတ္ၾကည့္ျပန္သည္။ သံဗုေဒၶကပဲ စြမ္းေလသေလာ၊ ဦးဟန္ၾကည္ကပဲ စြမ္းေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့။ ထြက္လာေသာ စာရြက္သည္ ယခင္ကေလာက္ အေရာင္မေဖ်ာ့ေတာ့။ မိုးေအးေအးတြင္ ေခၽြးျပန္ေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို သနားသြားဟန္တူ၏။ ထံုးစံအတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ရရန္အတြက္ စံုတစ္ခါ၊ မတစ္ခါထုတ္သည္။ လံုေလာက္ေသာ စာအုပ္အေရအတြက္ရလွ်င္ အမႈိက္ပံုကို ဖြျပန္သည္။ ေရခံစာမ်က္ႏွာအတြက္ ၀ယ္ထားေသာ color paper ထုပ္ကို ရွာေတြ႕လွ်င္ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ကို printer တြင္းထည့္သည္။ ကဗ်ာရူး၊ စာရူး ဦးဟန္ၾကည္သည္ သူ၏ သင္ေထာက္ကူစာအုပ္ ေရခံစာမ်က္ႏွာကိုပင္ အလြတ္မထား။ တပည့္မ်ား စိတ္ဓာတ္ခြန္အားျဖစ္ေစမည့္ ကဗ်ာတစ္တို၊ စာတစ္ညဳိေလာက္ေတာ့ ရိုက္ထည့္ရမွ ေက်နပ္သည့္ လူစားျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အသင့္စာစီၿပီးသား ေရခံစာမ်က္ႏွာကို ကြန္ပ်ဴတာအတြင္း လိုက္ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ လိုအပ္ေသာ အေရအတြက္ ထုတ္ယူရန္ ကြန္ပ်ဴတာကို အမိန္႔ေပးျပန္၏။ ေရခံစာမ်က္ႏွာမ်ား ထြက္လာလွ်င္ စာအုပ္တစ္စံုစာ စာရြက္တစ္ပံုတြင္ ေရခံတစ္ရြက္ထပ္သည္။ samsung ML 1640 ၏ တာ၀န္ကား နိဂံုးခ်ဳပ္ေလၿပီ။

ေစ်းအေပါဆံုး ip 2770

ML 1640 ကို ပါ၀ါပိတ္ၿပီး inkjet printer ထဲတြင္ ေစ်းအေပါဆံုးျဖစ္ေသာ cannon ip 2770 ကို ပါ၀ါဖြင့္ျပန္သည္။ တဂ်ဳိးဂ်ဳိး တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျဖင့္ စက္ႏိုးလာေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ သူ၏အမႈိက္ပံုကို တစ္ခါထပ္ေမႊျပန္သည္။ သံုးလက္စ ဓာတ္ပံုစကၠဴထုပ္ကို အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႕။ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ရွာမွ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ထြက္လာေတာ္မူေလသည္။ ဓာတ္ပံုစကၠဴတစ္ထပ္ထုတ္ယူၿပီး printer အတြင္းထည့္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲရွိ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ရွာသည္။ ေတြ႕လွ်င္ High quality ျဖင့္ထုတ္ရန္ ကြန္ပ်ဴတာကို အမိန္႔ေပးသည္။ printer မည္သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းမည္လာေလ၏။ High qualtiy ျဖင့္ထုတ္လွ်င္ လိုအပ္ေသာ စာရြက္ေရရရန္အတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ေပးရေပေတာ့မည္။ ဦးဟန္ၾကည္ဟူေသာ လူစားသည္ အလကားထိုင္ေနတတ္သူမဟုတ္ျပန္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြင္းတြင္ အလကားမတ္တင္းထည့္ထားေသာ Microsoft words 2010 ကိုဖြင့္ၿပီး ဤမနက္ခင္းအေၾကာင္း ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးရန္ ဟန္ျပင္သည္။ နားကိုက္ေသာ ေ၀ဒနာကို သတိထားမိလွ်င္ မနက္ခင္းကေလာက္ မဆိုးေတာ့သည္ကို သတိထားမိသည္။ မနက္ခင္းက မဒမ္ဟန္ၾကည္ တိုက္ေသာ ေဆးတစ္ခြက္က အစြမ္းျပသည္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ လူနာမ်ားေရွ႕တြင္သာ ေဆးသမား၊ မဒမ္ဟန္ၾကည္ေရွ႕တြင္မူ လူနာျပန္ျဖစ္ရေပါင္း မနည္းၿပီ။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ၿပံဳးရင္း ပို႔စ္တစ္ေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ရိုက္သည္။ စာထဲတြင္ အာရုံ၀င္သြားေသာေၾကာင့္ Printer ကို သတိမထားမိ။ စာသံုးေလးပိုဒ္ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္မွ printer သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း မျမည္ျခင္းကို သတိမူမိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတြင္ printer အတြင္း၌ စာရြက္ညပ္ေနေၾကာင္း သတိေပးခ်က္ေပၚေန၏။ ထိုင္ရာမွထၿပီး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ကလိရျပန္သည္။ ညပ္သြားေသာ စာရြက္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး အသစ္လဲသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို ျပန္ၿပီး အမိန္႔ေပးသည္။ အဖံုးစာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ထြက္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးရျပန္၏။ ip 2770 မင္အနီေရာင္ ကုန္လုေနၿပီတကား။ ထြက္လာေသာ အဖံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ အနီေရာင္တစ္ခုမွ် မပါေလေတာ့။ အနီေရာင္သည္ ရဲရင့္၀င့္ထည္ျခင္းဟု မိမိဘာသာ သတ္မွတ္ၿပီး အနီေရာင္ခပ္မ်ားမ်ားျဖင့္ ေရာစပ္ထားေသာ စာအုပ္အဖံုးသည္ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားအဆင္းျဖင့္ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ printer ကိုဖြင့္ၿပီး cartridge ကို ထုတ္သည္။ အသင့္၀ယ္ထားေသာ မင္ဗူးကို အလုပ္စားပြဲေအာက္မွ ထုတ္ယူၿပီး မင္အရည္မ်ားကို ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ စုတ္ယူသည္။ cartridge အေပၚမ်က္ႏွာစာတြင္ ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္သံုးေပါက္အနက္မွ အနီေရာင္ေရျမွဳပ္ရွိေသာ အေပါက္တြင္းသို႔ ေဆးရည္မ်ားကို ထိုးထည့္သည္။ လူကိုေဆးထိုးရသည္ထက္ပင္ ဂရုစိုက္ရေသာ အလုပ္ပင္တည္း။ မင္မ်ားသြားလွ်င္ စာလံုးမ်ားျပားျပန္၏။ မင္နည္းသြားျပန္လွ်င္လည္း စာလံုးမပီျပန္ေလ။ cartridge ကို ေနသားတက်ျပန္တပ္ၿပီး printer ကို restart ခ်သည္။ စာရြက္ၾကမ္းတစ္ရြက္ျဖင့္ မင္အေျခအေနကို ထုတ္ၾကည့္သည္။ မင္မနည္း၊ မမ်ား။ အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာေပစြ။ စက္အတြင္း ထည့္ထားေသာ ဓာတ္ပံုစကၠဴတစ္ထပ္ကို အေနအထားမွန္မမွန္ တစ္ခ်က္ျပန္စစ္ၿပီး လိုအပ္ေသာ အေရအတြက္ရရန္ ကြန္ပ်ဴတာမွ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ယခုတစ္ခါတြင္မူ ပစ္မထားရဲေတာ့ၿပီ။ စာအုပ္အဖံုးမ်ား ထြက္လာသည္ကို တစ္ရြက္ခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၾကည့္ရျပန္၏။

စာရြက္အဖံုးမ်ား အားလံုးထြက္လာလွ်င္ ေရခံစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ တစ္ရြက္စီထပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဗီရိုကိုဖြင့္ၿပီး stapler ကိုရွာရျပန္သည္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားကိုေတြ႕လွ်င္ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ pin တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့။ pin ဗူးကို ရွာရျပန္သည္။ မေတြ႕။ ထံုးစံအတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို စစ္ကူေတာင္းရျပန္သည္။ စည္းကမ္းမဲ့ရန္ေကာဟူသည့္ မဒမ္ဟန္ၾကည္၏ နဂါးမ်က္ေစာင္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ငယ္ထိပ္ကို ေဒါင္ခနဲမွန္၏။ မခ်ိသြားၿဖဲေနရျပန္သည္။ ဘ႑ာေရးမွဴးကို မထီမဲ့ျမင္မျပဳရဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ရာထူးလက္ကိုင္မရွိ ၀န္ႀကီးမဟုတ္ပါေလာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ စိတ္ေတာ္ညဳိသြားလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ရက္တာ ဘတ္ဂ်က္ကို ျဖတ္ေပလိမ့္မည္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က သူရွာေတြ႕ေသာ pin ဗူးကို ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္လွ်င္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပၿပီး ေက်းဇူးပဲဟု ေျပာရျပန္၏။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ သတိမလြတ္ရဲရွာေလ။ pin ဗူးေတြ႕လွ်င္ stapler ကို pin ျဖည့္သည္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ျပင္သည္။ စာအုပ္မ်ားကို အဖံုး၊ ေရခံႏွင့္ အတြင္းစာရြက္မ်ား ေနသားတက် ရွိမရွိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အေႏွာင့္ညီေအာင္ စားပြဲေပၚတြင္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေထာင္လိုက္ေဆာင့္သည္။ စာရြက္မ်ား မလႈပ္ရွားေစရန္ ညွပ္ထားရမည့္ clip က အဆင္သင့္မရွိ။ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို အရွာမခိုင္းရဲေတာ့ေခ်။ ဟိုဗူးဖြင့္၊ သည္ဗီရိုဖြင့္၊ ထိုအမႈိက္ပံုကိုဖြရင္း clip ရွာသည္။ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ရွာမွ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ထြက္ေတာ္မူလာေလသည္။ စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ စာရြက္ပံုကို တစ္ခါထပ္ၿပီး စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ေထာင္လိုက္ေဆာင့္ရျပန္၏။ အေႏွာင့္ညီလွ်င္ clip ျဖင့္ညွပ္သည္။ stapler ျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်ဳပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လွည့္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္သည္။ ပံုထားေသာ စာအုပ္ပံုကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိ၏။ သက္ျပင္းခ်ရင္းမွပင္ ေနာက္တစ္အုပ္ကိုယူၿပီး ယခင္နည္းအတိုင္း ခ်ဳပ္ရျပန္သည္။

ခ်ဳပ္ၿပီးေသာ စာအုပ္မ်ားကို စားပြဲေပၚတြင္ ပံုသည္။ အနားသားမ်ားကို ျဖတ္ရေပဦးမည္။ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းတြင္ အၿမဲေဆာင္ထားေသာ စာရြက္ျဖတ္ဓားကို ယူသည္။ သံေပတံလိုက္ရွာသည္။ မေတြ႕။ သံေပတံ ေပ်ာက္ေပါင္းလည္း မနည္းၿပီ။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ ၀ယ္ရသည္မို႔သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကလို မိဘပိုက္ဆံျဖင့္သာ ၀ယ္ေနရလွ်င္ ေမေမ့လက္ခ်က္ျဖင့္ ဗိုက္ေခါက္ျပတ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းေျမာက္၀ယ္ထားရေသာ သံေပတံကား ဗီရိုေခ်ာင္ၾကားတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေျပာင္ေလွာင္ေနသေယာင္ရွိေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းပစၥယ ဟူသမွ်ကို ဗီရိုထဲေကာက္ထည့္ၿပီး သိမ္းေလ့ရွိေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ေက်းဇူးတင္ရေပဦးေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ မဒမ္ဟန္ၾကည္ အသိမ္းေကာင္းသျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တိုလီမိုလီမ်ား အထားမွားေပါင္းလည္း မနည္း။ ေပတံႏွင့္ ဓားအဆင္သင့္ျဖစ္လွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္ခ်င္းစီကို ခ်ဳပ္ရာအတိုင္း အလယ္မွ ေခါက္သည္။ အေႏွာင့္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ညီညီညာညာျဖတ္သည္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖတ္ရ၏။ ေဒါသကုမၼာရ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မလုပ္ရဲရွာေလ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က အေလာတႀကီးျဖတ္မိသျဖင့္ လက္မလက္သည္းတစ္ပိုင္း ဓားစာမိခဲ့ဖူးၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ စာအုပ္မ်ားကို ျဖတ္ရင္း အြန္လိုင္းေပၚတြင္ သြားရည္က်ခဲ့ဖူးသည့္ စာအုပ္ခ်ဳပ္စက္ကို သတိရသည္။ စာအုပ္ေရြေပၚထိုးသည့္စက္ကို ျမင္ေယာင္သည္။ လိုခ်င္ပါဘိေတာင္း။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေက်ာမြဲကား ေက်ာမြဲႏွင့္တန္ရုံသာ ေနရေပဦးေတာ့မည္။ ေလာဘစိတ္ကို မာနႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း စာအုပ္မ်ားကို တစ္အုပ္ခ်င္း ျဖတ္သည္။ ထြက္လာေသာ စာအုပ္မ်ား ညီညီညာညာ လွလွပပရွိသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံတိတ္ခ်ီးက်ဴးလိုက္၏။ တယ္ေတာ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္။

ျမင္သာျမင္ရ...မၾကင္ရ ေမာင့္မွာ...

စာအုပ္မ်ားကို ပိပိျပားျပား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေစရန္ အေႏွာင့္မ်ားကို ဖိေပးေနရင္းမွ နာရီကို ၾကည့္မိသည္။ ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္။ ေမးခြန္းထုတ္ရေပဦးေတာ့မည္။ စာအုပ္ပံုကို ေဘးသို႔တြန္းေရႊ႕ၿပီး ေမးခြန္းတစ္စံုထုတ္သည္။ ML 1640 ကုိ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေမးခြန္းမ်ားကို အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ အခ်ိန္မရွိေတာ့။ ေမးခြန္းမ်ားကို စိတ္မသက္မသာၾကည့္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္အတြင္း ထိုးထည့္သည္။ စာအုပ္မ်ားကို ပလတ္စတစ္အိပ္ႏွင့္ ထုပ္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္အတြင္း ထည့္ရျပန္သည္။ မိုးက အစိုးမရ။ နာရီက ၁၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ကို ျပေနေလၿပီ။ စားပြဲမွထကာ ကသုတ္ကရက္ ေရခ်ဳိးသည္။ သတိႀကီးစြာ ထားေနသည့္ၾကားမွပင္ အလိုက္မသိေသာလက္က ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္း၊ ဆပ္ျပာတိုက္ရင္းမွ ကိုက္ေနေသာ နားရြက္ကို မၾကာမၾကာ ခလုပ္တိုက္ျပန္သည္။ ၀ဋ္ႀကီးပါဘိေတာင္း။ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ကတတ္ဆန္း ေရခ်ဳိးေနသည္မွာ က်ီးကန္းေရခ်ဳိးႏွင့္ပင္ တူေပဦးေတာ့မည္။ ရွိေစေတာ့။ အထိုက္အေလ်ာက္ လူနံ႔ထြက္လွ်င္ပင္ ေတာ္ေပၿပီ။ အလွျပင္ရေသာ အရြယ္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္ကပင္ ကုန္လြန္ခဲ့သည္ကို မမွတ္မိ။ အ၀တ္ဗီရိုကိုဖြင့္ၿပီး အက်ႌရွာသည္။ မေန႔က၀တ္ထားေသာ အက်ႌကို သတိရလွ်င္ ဗီရိုကို ျပန္ပိတ္ရသည္။ တစ္ရက္တစ္ထည္ ၀တ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၀တ္ေနလွ်င္ မျဖစ္။ ရာသီဥတုက စိုစိုထိုင္းထိုင္းရွိလွသည္။ ေလွ်ာ္ထားေသာ အ၀တ္တို႔က ေျခာက္ခဲလွသည္။ မိုးရာသီတြင္ အ၀တ္အစားကို ေခၽြတာၿပီး၀တ္ရန္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ၾသဇာေပးထားသည္ကို ေမ့၍မျဖစ္။ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံု၀တ္၍ လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီးလွ်င္ မွန္တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ လူႏွင့္တူေသးသည္ဟု မိမိကိုယ္ကို အားေပးလိုက္၏။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ၁၁ နာရီ ၃၅။ အခ်ိန္နည္းနည္း က်န္ေသးသည့္သေဘာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ျပင္ေပးသည့္ မနက္စာကို ၀တၱရားေက် ထိုင္စားရင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေရးလက္စ ပို႔စ္ကို အဆံုးသတ္သည္။ ကေရာေသာပါး။ မတတ္ႏိုင္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမဟုတ္။ သူ၏တပည့္မ်ားကပင္ သူရို႕ဆရာ စာတိုေပစမ်ား ေရးေနခၽြတ္ေနေၾကာင္း မသိၾကေလ။ ေကာင္းေလစြ။

ယေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔။ ၁၂ နာရီထိုးမွ ေနာက္စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သြားစရာလိုသည္။ ရသမွ် နားခ်ိန္ေလးအတြင္း သင္ေထာက္ကူ စာအုပ္မ်ား စီစဥ္ထားရေပလိမ့္မည္။ ယခုလကုန္လွ်င္ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ မနက္ ၉ နာရီမွစၿပီး စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ထပ္ျဖည့္ေပးရေပေတာ့မည္။ မနက္ ၆ နာရီခြဲမွ ည ၇ နာရီခြဲအထိ အလုပ္ခ်ိန္။ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ မရအရ ခ်န္ရေပလိမ့္မည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ေစာေစာထႏိုင္ရန္အတြက္ မလုပ္ခ်င္္ဆံုးေသာ အိပ္ယာေစာေစာ၀င္သည့္အလုပ္ကို ဇြဲခတ္ၿပီး လုပ္ရေပဦးေတာ့မည္။ ည ၁၂ နာရီထိုးေလာက္တြင္ မအိပ္ခ်င္ေသးဘဲ ဇြတ္မွိတ္ၿပီးအိပ္ရေတာ့မည္ထင္၏။ အိမ္အျပင္တြင္ မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနဆဲ။          ။