“ ထားဘို . . . ”

ထားဘိုဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ ေခြးနာမည္။ ေခြးက တယ္ရီယာလည္းမဟုတ္၊ ခ်ီ၀ါး၀ါးလည္းမဟုတ္၊ အယ္လ္ေဇးရွင္းလည္းမဟုတ္တဲ့ သာမန္ အယ္လ္ေခ်းစား ေခြးမ်ဳိး။ နာမည္က ဆန္းလွေခ်လားလို႔လည္း မေတြးနဲ႔ဦး။ ေခြးတို႔ေၾကာင္တို႔ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ပိုင္ရွင္ကရင္ေမာင္ႏွံက သူရို႕ေခြးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ျမန္မာလို “ သား ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ “ ထားဘို ” လို႔ ေပးထားတာေၾကာင့္ အႏွီနာမည္တြင္ေနတာရယ္။ ခက္တာက ကရင္စကားနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြပဲ အႏွီအေကာင္ကို “ ထားဘို ” လို႔ ပီပီသသေခၚေပမင့္ ကရင္စကားနဲ႔ နားေ၀းတဲ့ ဗမာကေတာ့ “ က်ားဘို ” လို႔ နားထဲမွာ ၾကားတဲ့အတိုင္း ေခၚထည့္လိုက္ၾကေလေတာ့လည္း တစ္ေကာင္တည္းနဲ႔ ႏွစ္နာမည္ အပိုင္စား ရပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ေခြးခ်စ္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ “ က်ားဘို ” အမည္ခံ “ထားဘို ” လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္သားတစ္ပိုင္း ကရင္ေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္သားတစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ရင္ေတာ့ ကရင္မိသားစုရဲ႕ စာရင္းထဲ ေပါင္းထည့္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူရို႕ေမြးထားတာကိုး။

ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္ထားဘိုရဲ႕ ကံဇာတာကလည္း အဆန္းသား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာကလည္း လမ္းေဘးေခြး ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ႔။ သူရို႕ရာသီေရာက္ပဟဲ့ဆိုရင္ တစ္လမ္းလံုး သူရို႕ေတြခ်ည္း။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ပိုသမွ်လွ်ံသမွ် ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ ခ်ေကၽြးေနျဖစ္တာမို႔ သင္းတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စံျမန္းၾကေလသတည္းေပါ့ေလ။ လမ္းေခြးဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ေတြ႕ကရာေလွ်ာက္သြား ေကၽြးတာစားၿပီး ႀကံဳသလိုေနတဲ့အမ်ဳိးဆိုေတာ့လည္း အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မရွိ ပိုင္ရွင္မရွိရွာၾကဘူးေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ေခြးမမ်ားက်ေတာ့ အႏွီလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ သူရို႕ရာသီေရာက္လို႔ ျမဴးၾကပလူးၾကၿပီး ေမြးဖို႔ဖြားဖို႔ ျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ၀င္ခိုၾကရတာ ထံုးစံ။ အႏွီေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕က ေရႏႈတ္ေျမာင္းခမ်ာ ရာသီေရာက္တာနဲ႔ ေဟာင္ေကာင္သားဖြားခန္းျဖစ္ပါေလေရာ။ ထားဘိုတို႔အေမလည္း ထံုးစံမပ်က္ ေရႏႈတ္ေျမာင္း သားဖြားရုံမွာ အားပါးတရ သားေပါက္ထည့္လိုက္တာမွ တစ္သားတည္းမွာတင္ ခုနစ္ေကာင္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ႏွစ္အိမ္လံုးကလည္း ေခြးခ်စ္ၾကတာဆိုေတာ့ သူရို႕အတြက္ အစားအစာေတာ့ မရွားဘူးေပါ့ေလ။

ေခြးသဘာ၀ကိုက သားေပါက္ကေလးေတြဆိုရင္ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဟိုလူက ေကာက္ခ်ီ သည္လူက ေကာက္ျမွဴနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အႏွီသားေပါက္တစ္အုပ္မွာ အနက္ခ်ည္းက သံုးေကာင္၊ အျဖဴမြဲမြဲက သံုးေကာင္၊ အျဖဴအနက္ၾကားကေလးက တစ္ေကာင္။ တစ္မေအတည္းေပါက္ေပမင့္ သူရို႕အေမပဲ မရိုးသားေလသလား သင္းကပဲ ကံထူးေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အျဖဴအနက္က်ားကေလးက ၀၀ကစ္ကစ္ ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ က်န္တဲ့အေကာင္ေလးေတြကေတာ့ လမ္းေခြးထံုးစံု စုတ္ခၽြန္းကေလးေတြခ်ည္း။ အဲ…ေခြးဆိုတာမ်ဳိးက အႀကီးျမန္သကိုးဗ်။ ၾကည့္ေနရင္းကေန တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ႀကီးလာလိုက္ၾကတာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လေလာက္လည္း ေရာက္လာေရာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘုစုခရုေလးေတြတစ္ၿပဳံနဲ႔ ေခြးတပ္ႀကီးျဖစ္လာပါေလေရာ။ ညဘက္ညဘက္က်ရင္ သင္းတို႔ အူၾက ေဟာင္ၾကနဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္။ ေန႔လည္ဘက္ဆိုရင္လည္း ေခြးတို႔ထံုးစံ ဟိုေျပး သည္ေျပးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားတိုက္မွာေၾကာက္ရ ဆိုင္ကယ္တိုက္မွာ စိုးရိမ္ရနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ေမာင္းေနရပါေလေရာ။ ခက္တာက လမ္းႀကဳိလမ္းၾကားမွာ ေမြးတဲ့ လမ္းေခြးမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေရွ႕မွာေမြးတဲ့ လမ္းေခြးျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း အႏွီတစ္အုပ္က သည္ေနရာကေန ဘယ္မွမခြာဘဲ အပီအျပင္ စတည္းခ်ေနေတာ့တာကိုး။

အႏွီ ေခြးတစ္အုပ္အတြက္ ညဘက္အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ့ ဒုကၡေတြ သင္းတို႔ကို စိုးရိမ္ရတဲ့ ေသာကေတြ မ်ားလြန္းမက မ်ားလာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္အိမ္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ရပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးမွာ “ မေကာင္း…ေက်ာင္းပို႔ ” ဆိုတဲ့ ဗမာ့ထံုးစံကို ကရင္ေရာ ဗမာပါ အျပည့္အ၀ေထာက္ခံၿပီး အႏွီတစ္သိုက္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်က္လိုက္ရပါရဲ႕။ သင္းတို႔ကို ေက်ာင္းပို႔ဖို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အ၀တ္လုိက္ေလွ်ာ္တဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ေငြ တစ္ေသာင္းေပးၿပီး ခိုင္းေတာ့ နည္းတယ္ဆိုပဲ။ သူေဌးေဒသမ်ား ခက္ပါ့။ ကိုင္း တစ္ေသာင္းခြဲ ယူေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္မွပဲ သေဘာတူေတာ္မူပါရဲ႕။ အင္း…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာဆိုရင္ ပိုက္ဆံ ငါးရာေလာက္ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ ၿပီးတဲ့ကိစၥ။ ေဒသ ကြာေပသကိုး။ ေခြးတစ္အုပ္ကို အႏွီလို ပို႔မယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ေခြးခ်စ္တဲ့ ဦးကရင္က တစ္စခန္းထပါသဗ်ား။ တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ယူထားခ်င္တယ္လို႔ လုပ္လာတာကိုး။ သူေမြးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ယူေစသတည္းေပါ့။ အႏွီလိုနဲ႔ က်န္တဲ့သတၱ၀ါေတြအကုန္ ေက်ာင္းေရာက္ကုန္ၿပီးေတာ့ အျဖဴအနက္က်ားကေလးတစ္ေကာင္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ သင္းကေလးက ပါရမီထူးေပသကိုး။ တစ္မိတည္းေမြးတဲ့ က်န္တဲ့တစ္အုပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေခြးျဖစ္၊ သင္းက်ေတာ့ အိမ္ေခြးျဖစ္သြားတာ ကံၾကမၼာမ်ား ဆန္းလည္းဆန္းပါရဲ႕။ အႏွီလိုနဲ႔ ေမာင္က်န္ရစ္ကေလးလည္း ဦးကရင္ေပးတဲ့ “ထားဘို ”  ဗမာေတြေခၚတဲ့ “ က်ားဘို ” အျဖစ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ေခြးလားေျမာက္လာပါေလေရာ။

ထားဘိုဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက ေခြးစံနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ဘယ္ေနရာမွကို စံမမီတဲ့ ငတိ။ ရုပ္ကေလး သနားကမားရွိေပမင့္ အေၾကာက္ကေတာ့ ဘာသန္သလဲမေမးနဲ႔။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဦးကရင္တို႔က ေကၽြးေမြးထားတာေတာင္ သူ႔ကို ပြတ္ခ်င္သပ္ခ်င္လို႔ ခ်ီလိုက္ေပြ႕လိုက္ရင္ အၿမီးကို ကုပ္ေနေအာင္ သတၱိေကာင္းတာကလား။ သို႔ေပမင့္ မ်က္ႏွာလုပ္တဲ့ေနရာ ဖားတဲ့ေနရာက်ေတာ့ သင္းက ထိပ္တန္း။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အၿမီးေလး တႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔။ အဲ လွမ္းေတာ့ မေခၚေလနဲ႔။ လူနားကပ္ရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္တဲ့ အေကာင္။ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အၿမီးႏွန္႔ျပေနၿပီသာမွတ္။ ေဟာင္ဖို႔ဆုိတာမ်ား ေ၀လာေ၀း။ တက္နင္းရင္ အသံထြက္တတ္ပါ့မလားေတာင္ သံသယျဖစ္ယူရတဲ့အထိ။ သည္လိုနဲ႔ပဲ တာဘိုးလည္း တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္လာတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တတ္ ဖားလည္းအဖားသန္တဲ့ “ ေၾကာက္ဖား ” ဆိုေတာ့ မနက္မိုးလင္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တံခါးဖြင့္ရင္ အၿမီးေလးႏွန္႔ၿပီး လာႏႈတ္ဆက္တာက သင္းထံုးစံ။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြား၀ယ္ရင္ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္တာကလည္း သင္းအလုပ္။ ပြတ္သပ္ေပးဖို႔ေတာ့ မႀကဳိးစားေလနဲ႔။ အေကာင္ႀကီးလာတဲ့အထိ အေၾကာက္ကသန္တုန္း။ ဦးကရင္က အႏွီတာဘိုးကို သူ႔ေခြးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ကိုယ့္ေခြးလို႔ကို မသတ္မွတ္ဘူးေပါ့ေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က Shih Tzu ကေလးတစ္ေကာင္ ၀ယ္ေမြးေပမယ့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ဆံုးသြားရွာတာဆိုေတာ့ “ထားဘို” အေၾကာင္း မသိလိုက္ဘူးေပါ့ေလ။ “ ခ်ီလီ ” ကေလးကို ေမြးေတာ့မွပဲ သင္းအေၾကာင္း သိေတာ့တာကလား။ ေမာင္ထားဘိုက အေတာ္ မနာလိုစိတ္ႀကီးတဲ့ အေကာင္ကိုး။ ခ်ီလီကေလး အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္တို႔အနားကို မကပ္ေတာ့တာ။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားလည္း မလိုက္၊ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္ကျပန္လာရင္လည္း အခါတိုင္းလို အၿမီးေလးနန္႔ၿပီး ေျပးႀကဳိတာမ်ဳိးကို မလုပ္ေတာ့တာကိုး။ လွမ္းေခၚရင္ေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္ေနတာမ်ား ရိုက္ခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ ဦးကရင္ေျပာမွပဲ သူရို႕လင္မယားက သူမ်ားကေလးကို ခဏေလာက္ေပြ႕ခ်ီထားရင္ေတာင္ သင္းက စိတ္ေကာက္ျပတယ္ဆိုပဲ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ခ်စ္ၾကရမယ္ေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဘူးေပါ့။ ထားဘိုက စကားမေျပာတတ္တဲ့ ေခြးျဖစ္ေနလို႔သာ စိတ္ေကာက္ျပတာကိုး စကားမ်ားေျပာတတ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို ရန္ေထာင္လိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ကိုယ့္ခ်ီလီကေလးကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ထားဘိုကို ရွိတယ္ေထာင္ မထင္ဘူးေပါ့ေလ။ မနက္ခင္း လာႏႈတ္မဆက္ရင္လည္း ေအးေဆးေပါ့။ ကိုယ့္ခ်ီလီကေလး ရွိေနတာကိုး။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားလို႔ ထားဘိုလိုက္မသြားလည္း အေရးမဟုတ္ဘူးေလ။ ခ်ီလီေလးကို ေခၚသြားတာကိုး။

ညဘက္ ဦးဟန္ၾကည္ျပန္ေရာက္လို႔ ခ်ီလီေလးကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ၿပီး ၿမဳိ႕တစ္ပတ္ ပတ္ဖို႔ျပင္ရင္ ထားဘိုက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေစာင္းေပေစာင္းေပ လာလုပ္ခ်င္ေသးတာ။ ခ်ီလီဆိုတဲ့ ငတိမေလးကလည္း သခင့္အားကိုးနဲ႔ ဘာစြာသလဲ မေမးနဲ႔။ အႏီွေလာက္အေကာင္ႀကီးကို ဆိုင္ကယ္ျခင္းထဲကေန လွမ္းလွမ္းရန္စခ်င္ေသးတာကိုး။ ႏွစ္ေကာင္သား လမ္းမွာေတြ႕ၾကရင္လည္း ခ်ီလီက အရင္ လိုက္ဆြဲတတ္ေလေတာ့ ဗႏၶဳလထားဘိုခမ်ာ ခ်ီလီကို ျမင္ရင္ ရြံေၾကာက္ႀကီးကို ျဖစ္ေရာ။ ေခြးကေလးမ်ားကလည္း မ်ဳိးရိုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ မာနကေလးေတြ ရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အရပ္တစ္ထြာေလာက္ပဲရွိတဲ့ ခ်ီလီက အရပ္အေမာင္း တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေခြးႀကီး ထားဘိုကို ႏိုင္လိုက္တာမွ ေခ်းတံုးေခြးႏိုင္ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္း။ ခ်ီလီကေလးေရာက္လာလို႔ တစ္လေလာက္လည္းရွိလာေရာ ထားဘိုလည္း စိတ္ေျပာင္းလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းလို႔ တံခါးဖြင့္ရင္ အိမ္ေအာက္ကေန လာေစာင့္ေနပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ခ်ီလီရွိတဲ့ အိမ္ခန္းထဲကို လာလာေမွ်ာ္တာ ထံုးစံ။ အိမ္ေအာက္မဆင္းရတဲ့ တစ္ေကာင္ႁကြက္ မခ်ီလီကလည္း အိမ္ေပၚကေန အသံ တအုအုေပးပါသဗ်ား။ ေခြးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေရးလုပ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကေတာ့ ထားဘိုတစ္ေကာင္ ခ်ီလီကို လာႏႈတ္မဆက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဘယ္ႏႈတ္ဆက္အားမလဲ။ သူ႔ရာသီလည္းေရာက္ သူလည္းေခြးလားေျမာက္ၿပီကိုး။ ေအာင္မယ္…အႏွီကာလေရာက္ေတာ့ ထားဘိုတို႔က စြမ္းပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေခြးထဲက ေခြးမေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေကာင္ကို အပီဆြဲထားလိုက္ပါေလေရာ။ သူ႔အဆက္ေခြးမေလးကို ဖြန္လာေၾကာင္တဲ့ လမ္းေခြးေတြကို ဟိန္းလိုက္ ေဟာင္လိုက္တာမ်ား ထားဘိုမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ သံသယျဖစ္ယူရတဲ့အထိ ေအာင္လိုက္ မာလိုက္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ကိုး။ သင္းက ေၾကာက္ပါးဆိုေတာ့ အနာခံၿပီး ကိုက္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ အိမ္ေရွ႕ကေန ေဟာင္လႊတ္တာခ်ည္း။ က်န္တဲ့လမ္းေခြးေတြခမ်ာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘ၀ေတြဆိုေတာ့ အေကာင္ခပ္လွီလွီေတြခ်ည္းမို႔ ထားဘိုေဟာင္သံၾကားရင္ကို လန္႔ေျပးၾကပါေလေရာ။ အႏွီလိုအခါမ်ဳိးေရာက္ရင္ေတာ့ ထားဘိုတို႔ သတၱိျပၿပီ။ လမ္းေပၚအထိ တက္လိုက္ၿပီး တ၀ုန္း၀ုန္းထိုးေဟာင္ၿပီသာမွတ္။ သင္းကလည္း အကဲဆတ္ခ်က္က ကမ္းကုန္။ ည ၁ နာရီ ၂ နာရီေလာက္မွာ လမ္းေခြးတစ္ေကာင္တစ္ေလကို အေ၀းႀကီးက လွမ္းျမင္ရင္ကို အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ေဟာင္ေတာ့တာကလား။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ လစ္ၿပီအထင္နဲ႔ ငါ့ျမာကေလးကို လာ၀ိုက္မယ္မႀကံနဲ႔…ငါ မအိပ္ေသးဘူးေနာ… ” လို႔ ဆိုလိုဟန္တူပါရဲ႕။ သင္းမ႑ပ္တိုင္တက္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာ ညတိုင္းလိုလို အိပ္ေရးေတြကို ပ်က္လို႔။

ေအာင္မယ္ ေခြးမ်ားကလည္း လူအတိုင္းကိုးဗ်။ သူ႔ေဘးမွာ သူ႔မဒီေခြးမေလးမ်ား ရွိေနလို႔ကေတာ့ ေမာင္ထားဘိုပံုစံက ေဆာင့္ႁကြားႁကြားနဲ႔ ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီး။ အားကိုးစမ္းအခ်စ္ရယ္ ဆိုတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးနဲ႔ကိုး။ သင္းဟာမကေလးကလည္း အနားကကို မခြာတာရယ္။ ေခြးခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေတာင္ ညားခါစလင္မယားစတိုင္ ေျမွာက္ႁကြေျမွာက္ႁကြနဲ႔ ေအာက္ေျခလြတ္ေနတဲ့ ထားဘိုကို ၾကည့္ရတာ ျမင္ျပင္းကတ္လာတဲ့အထိ။  ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိသေလာက္ ေခြးဆိုတဲ့ သဘာ၀က သူရို႕ရာသီေရာက္ရင္ ေတြ႕ကရာေခြးထီး ေခြးမ ႀကံဳသလို ၿမဳိင္လိုက္ၾကတာမ်ဳိး။ ႏွစ္ေကာင္ တပူးတြဲတြဲလုပ္ေနၾကလည္း လြန္ေရာကၽြံေရာ သံုးေလးရက္။ သည့္ထက္ၾကာရင္ ေနာက္တစ္ေကာင္နဲ႔ ၿငိၾကတာမ်ဳိး။ အႏွာေၾကာင့္ပဲ ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ ႀကံဳသလိုျဖစ္ၾကပ်က္ၾကတဲ့ ေယာက်္ား မိန္းမေတြကို “ ေတာ္သလင္းေခြးဇာတ္ခင္း ” တယ္လို႔ သမုတ္ၾကတာကိုး။ ထားဘိုတို႔က် အႏွီလို မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ သူ႔ျမာကေလးကလည္း သူ႔နားကကို တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာေတာ့တာ။ သင္းကလည္း သင္းပစၥည္းကေလးကို ဂရုစိုက္ခ်က္ကေတာ့ လူေတြေတာင္ အတုယူဖို႔ေကာင္းပါရဲ႕။ အစာေကၽြးရင္လည္း သင္းဟာမေလးကို အရင္အစားခိုင္းသဗ်ား။ ပိုသမွ်ကေလးကိုပဲ သင္းက စားေတာ္မူရွာပါေလေရာ။ ညဘက္ အိပ္ရင္လည္း သူ႔မဒီကေလးကို ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ အအိပ္ခိုင္းၿပီး သင္းကေတာ့ ေအာက္က တမံသလင္းေပၚမွာ အိပ္ပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ ညဘက္ အလုပ္ကျပန္လာလို႔ သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကိုၾကည့္လိုက္တိုင္း အႏီွလိုခ်ည္း ျမင္ေနရေတာ့ ကိုယ္ယူထားတဲ့ မိန္းမကို ေပယ်ာလကန္ျပဳတတ္တဲ့ ေယာက်္ားေတြအစား ရွက္ေတာင္ ရွက္လာတဲ့အထိ။

သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ တပူးတြဲတြဲေနၾကတာ သူရို႕ရာသီ မကုန္ေသးလို႔ျဖစ္မွာပါလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ေတြးထားမိေပမင့္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ေတာ္သလင္းလြန္ၿပီး ၿမဳိင္ထရာသီကုန္လို႔ တေပါင္းလထဲေရာက္လာတဲ့ သည္အခ်ိန္အထိ ႏွစ္ေကာင္သား ခ်စ္ၾကခင္ၾက ၾကင္နာၾကတုန္း။ ေၾသာ္…ကိုယ့္ေကာင္ ငေၾကာက္ႀကီးက သည္ေနရာက်ေတာ့လည္း ေယာက်္ားၿပီသသားပဲကိုး။ အေၾကာက္သန္လွတဲ့အေကာင္ျဖစ္ေပမင့္ သူ႔ဟာကေလးအတြက္ ေမြးထားလိုက္တဲ့ သတၱိေတြမွ မနည္းမေနာ။ ေယာက်္ားၿပီသတယ္ဆိုတာ ဗလႀကီးတာ သတၱိေကာင္းတာကို ဆိုလိုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းတယ္ဆိုမွ တကယ့္ေယာက်္ားေကာင္း မဟုတ္လား။ ရာသီကုန္ၿပီး သံုးေလးလၾကာတဲ့အထိ ထားဘိုကေတာ္မွာ ဗိုက္မျမင္လို႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္ဆိုကိုး။ ေၾသာ္… ထားဘိုႀကီးက သင္းမဒီကေလးကို သနားစိတ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္စမ္း။ အသိဉာဏ္ျမင့္လွေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့ လူေတြက မယားငယ္ယူ ကီပင္ထား မာဆတ္သြားေနၾကေပမင့္ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး က်င့္သံုးေနတဲ့ အဟိတ္တိရစၧာန္ ထားဘိုႀကီးမ်ား ေလးစားဖို႔ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ သို႔ေပမင့္ သင္းက ကိုယ့္အနား သိပ္မကပ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သင္းစိတ္ရင္းကို ခ်ီးက်ဴးေပမင့္ ေပယ်ာလကန္သေဘာမ်ဳိး ထားလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္မွာလည္း ခ်ီလီကေလးနဲ႔ မဟုတ္လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္က ခ်ီလီကေလး ဆံုးသြားေတာ့ ခ်ီလီေလးအေလာင္းကို ထားဘိုႀကီးက လာနမ္းၾကည့္ေသးတာရယ္။ ငတိမ တကယ္ဆံုးတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ လာစပ္စုဟန္ တူပါရဲ႕။ ခ်ီလီကေလး ဆံုးတာ ေသခ်ာမွန္းလည္းသိေရာ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ မိုးလင္းလို႔ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္၀မွာ ထားဘိုႀကီး ေရာက္ေနပါေလေရာဗ်ား။ တံခါးဖြင့္တဲ့ မဒမ္ၾကည္ကို သင္းက လာႏႈတ္ဆက္တာကိုး။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားေတာ့လည္း အၿမီးေလး တနန္႔နန္႔နဲ႔ လိုက္သြားတာမ်ား သင္းမဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အူးယားဖားယားေျပးႀကဳိလိုက္တာမွ ဘာမ်ားျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားယူရတဲ့အထိ။ ကိုယ့္ခ်ီလီေလး ဆံုးသြားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ သင္းကို ေဒါကန္ေပသေပါ့။ ငါ့မွာ ကေလးဆံုးလို႔ ၀မ္းနည္းရတဲ့ၾကားမွာ သင္းက ၀မ္းသာျပေနေသးတယ္လို႔ေတြးၿပီး ေခြးနဲ႔အၿပဳိင္ စိတ္ေကာက္ေနမိတာနဲ႔ ထားဘိုႀကီးကို ဂရုေတာင္ မစိုက္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ပါေလေရာ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေဖာက္ျမင္ရေလာက္ေအာင္ ပါးလွပ္ေနတဲ့ ထားဘိုႀကီးကလည္း အႏွာကို သေဘာေပါက္ဟန္တူရဲ႕။ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ မဒမ္ၾကည္ကိုပဲ လိုက္ဖားပါေလေရာ။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မဒမ္ၾကည္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္နားေတာ့ သိပ္မကပ္ရဲရွာဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ အၿမီးနန္႔ျပေနရွာတာကလား။

အႏွီလို အၿမီးတနန္႔နန္႔နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလာလုပ္ေနတာ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာလာၿပီဆိုမွေတာ့ ေခြးခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ သင္းကို ျပန္ဂရုစိုက္မိပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးကိုျမင္ေတာ့ ထားဘိုႀကီး အားတက္သြားဟန္တူရဲ႕ အၿမီးေလး တနန္႔နန္႔နဲ႔ အနားလာကပ္ပါသဗ်ား။ လာစမ္းဆိုၿပီး ထားဘို ႀကီးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ေတာ့ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား သတၱ၀ါႀကီးခမ်ာ ေၾကာက္လိုက္တာမွ အၿမီးတင္မကဘဲ နားရြက္ေတာင္ ကုပ္သြားတဲ့အထိ။ ေၾသာ္…သင္းက တကယ္သတၱိရွိလာတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး ခ်စ္ခ်စ္အတြက္ သတၱိေတြ ဇြတ္အတင္းေမြးထားတာပဲကိုးလို႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေတာင္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိပါေသးရဲ႕။ ကိုင္း ဗႏၶဳလႀကီး ႁကြေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေအာက္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ သေကာင့္သားခမ်ာ ေပ်ာ္ရွာတယ္ထင္ရဲ႕။ အၿမီးတင္မကဘဲ ခါးေတြပါ ရမ္းခါၿပီး ဦးဟန္ၾကည္အေပၚကို ဖက္တက္လိုက္တာမွ ငယ္ရည္းစားနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တဲ့အတိုင္း။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သင္းက သူ႔မဒီေလးပါေခၚလာၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကို လာဖားေသးတာရယ္။ ဦးဟန္ၾကည္အနားလာလိုက္ သူ႔ပစၥည္းေလးနားသြားလိုက္နဲ႔ သံုးေလးခါေလာက္လည္း လုပ္ၿပီးေရာ သင္းဟာမေလးလည္း ဦးဟန္ၾကည္နားလာကပ္ေရာ ဆိုၾကပါစို႔။ ေၾသာ္…သင္းက ဒါေလးက ကၽြန္ေတာ့္မဒီကေလးပါ သူ႔ကိုလည္း ခ်စ္ပါလို႔ လာအပ္တာကိုးဗ်…။ လည္လိုက္ ပါးလိုက္တဲ့ ထားဘို …။

အခုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ ခ်ီလီေလးလည္းမရွိ။ အလုပ္မအားတာက တစ္ေၾကာင္း ေႏြရာသီတစ္လလံုး အပန္းေျဖခရီးရွည္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ရွိေနတာမို႔ ခ်ီလီကိုယ္ပြားေလးလည္း ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေသးတာေၾကာင့္ ထားဘိုတစ္ေကာင္လည္း မနက္မိုးလင္းရင္ လာႏႈတ္ဆက္၊ မဒမ္ၾကည္ေစ်းသြားရင္ လုိက္သြား၊ ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္လာရင္ လာႀကဳိနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနပါေလရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေႏြရာသီ ခရီးစဥ္ၿပီးလို႔ ခ်ီလီကိုယ္ပြားကေလးတစ္ေကာင္ ထပ္ေမြးရင္ေတာ့ သေကာင့္သား ထားဘိုႀကီး ဘယ္လိုစတိုင္ခ်ဳိးဦးမယ္ မေျပာတတ္ဘူး။

ေလာေလာဆယ္ သည္စာေရးေနတဲ့ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ႀကီးမွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းေဘးေခြးတစ္ေကာင္ကို ဟိန္းေဟာက္ေနတဲ့ ထားဘိုႀကီးရဲ႕ အသံကို ဦးဟန္ၾကည္ ၾကားေနရပါရဲ႕။ မဒမ္ထားဘိုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ထိုင္ေတာ္မူၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးထားဘိုကို အားကိုးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနမွာကို ဦးဟန္ၾကည္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေၾကာင္းဗ်ား…။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၂၈.၂.၂၀၁၄ ( ေသာၾကာေန႔ )

မနက္ ၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္

“ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ဘာသာေရးသမား . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးမွာ ဘာသာေရးသမားေတြ မ်ားလာလိုက္တာ...

ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ကေလးကလည္း ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔၊ ကိုယ္္နဲ႔ရြယ္တူေတြကလည္း ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔၊ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့လူေတြကလည္း ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ခ်ည္း...ခုနစ္ႏွစ္သားရဟႏၲာေတြ မ်ားေနတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဟိူလူ႔လက္အုပ္ခ်ီရမွာလိုလို သည္လူ႔ပဲ ထိုင္ဦးခ်ရမွာလိုလိုျဖစ္ၿပီး အေနအထိုင္ခက္လွေခ်ရဲ႕ဗ်ာ...သို႔ေပမင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိုင္ဆဲေနၾကတာနဲ႔ စာၾကည့္ရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္တရားေဟာေနၾကတာက လူျမင္လို႔ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ...အင္း တစ္ခါတစ္ခါ တရားျငင္းရင္း ဓမၼႏၲရာယ္ေတြျဖစ္ၿပီး ထသတ္ကုန္ၾကတာကေတာ့ မေရွာင္လြဲသာတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးကိုးဗ်...

ေဖာင္းပြလြန္းေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းစာရင္းကို ၾကည့္ရင္း ေသာ္တာေဆြရဲ႕ စာသားကိုေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ သတိရမိပါေသးရဲ႕...၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ေသာ္တာေဆြက သူ႔ျမာကေလးကို ေျပာတဲ့စကားပါ...ဘာတဲ့... “ ကိုေဆြ အခု အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူး ဘာသာေရးလုပ္ေနတယ္...ဘုရားရွိခိုးရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ ေလာ္စပီကာတပ္ၿပီး ရွိခိုးတယ္...မနက္ခင္းမွာ ေရဒီယိုကေန ပရိတ္ႀကီးလႊင့္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ နားကိုဂြမ္းဆို႔ၿပီး မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္တယ္... ” ဆိုပဲ... ;) ဟဲ ဟဲ...ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သည္ပုတ္ထဲက သည္ပဲပါပဲဗ်ာ...

ဦးဟန္ၾကည္ ထမင္းရွာစားေနတဲ့ ေဒသမွာဆိုရင္ ဘာသာေရးသမား ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ႔...သို႔ေပမင့္ လုပ္သမွ်အလုပ္ကေတာ့ ေသာက္တလြဲခ်ည္း…အလွဴပြဲမွာ ဘီယာဘူးေတြကိုင္ မူးရူးခုန္ေပါက္ၿပီး ကၾကခုန္ၾကတာကိုက ထံုးစံ…အရက္ဆိုင္မွာလည္း သာသနာ့အလံႀကီးလႊင့္ထားလိုက္တာမွ ဟူးဟူးကိုထလို႔… ;) ခ်ဲေပါက္လို႔ အလွဴေပးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ရွိေသးတာရယ္…ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ သံုးသံုးေလး ဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ မျမင္ခ်င့္အဆံုး…ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရားပြဲအမ်ားဆံုးေဒသလို႔ေတာင္ နာမည္တပ္လို႔ ရေကာင္းပါရဲ႕...သို႔ေပမင့္ ပင့္သမွ် ဓမၼကထိကေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ခန္႔ခန္႔ေခ်ာေခ်ာေတြခ်ည္း...မည္းမည္းတံုးတုံး ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သည္ဘက္နယ္မွာ ငါမ်ား ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္ ဆြမ္းမွ ၀ေအာင္စားရပါ့မလားလို႔ေတာင္ ေတြးၿပီး ေၾကာက္မိတဲ့အထိ... :P လူမ်ားကလည္း သည္လိုခ်ည္းကိုးဗ်...မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ခပ္ငယ္ငယ္ပဥၹင္းပ်ဳိဘ၀တုန္းကေတာင္မွ ရိုးႀကီးေဂါင္ဂင္နဲ႔ ပိန္ပိန္ရုပ္ဆိုးဆိုးဆိုေတာ့ တကာ တကာမ ရွားပါးၿပီး ဆြမ္းကြမ္းကိစၥ အေတာ္ေလး ခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရွာတယ္ဆိုသကိုး...အင္း သာသနာ့အာဇာနည္ေတာင္ ရူပပါရမီနည္းရင္ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး ျဖစ္ရေသးတာ ဦးဟန္ၾကည္လို သာမေညာင္ညကေတာ့ ပို႔ဆြမ္းမလာ ခံဆြမ္းမရျဖစ္ၿပီး ခ်က္ဆြမ္းခ်ည္း ဘုဥ္းေပးရမွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်ဳိ႕...

ကိုယ္ေတြ႕ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ပါးစပ္က ဘုရားခ်ည္း စြတ္တေနတဲ့လူမ်ားဟာ အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသကိုး...သို႔ေပမင့္ တကယ့္ဘာသာေရးသမားေတြကိုေတာ့ မဆိုလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ...ဦးဟန္ၾကည္ ႀကံဳဖူးသမွ်ကိုပဲ ေဖာက္သည္ခ်တာပါ...ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေတာ့ တကယ့္စံပဲကိုး...သူ႔ပါးစပ္ကထြက္သမွ်စကားက ဘုရားနဲ႔လြတ္တယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွား...ညေနတိုင္း တရားသြားထိုင္တာလည္း ၀တ္မပ်က္...ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း...သူေမြးထားတဲ့ လက္ေတာက္ေလာက္ သူ႔သားသမီးေလးေတြကိုေတာင္ သူတရားထိုင္တဲ့အခါ ေခၚသြားၿပီး တရားအထိုင္ခိုင္းေသးတာရယ္...ေအာင္မယ္ေလး မူႀကဳိအရြယ္သူ႔ကေလးေတြ တရားထိုင္ေနတဲ့အေၾကာင္းကိုမ်ား လူထူထူရွိရင္ အားပါးတရ ၀င့္ႁကြားေသးတာကလား...သို႔ေပမင့္ တရားအထိုင္ေတာ္တဲ့ သူ႕ကေလးေတြကေတာ့ ရန္ျဖစ္လိုက္ပဟဲ့ဆိုရင္ သူတို႔ခ်ည္း...ဘယ္ကေလးကို ေဆာ္ထည့္လိုက္ပဟဲ့ဆိုရင္လည္း သူတို႔...ေမတၱာလက္နက္ အစြမ္းထက္ ဟက္တက္ကြဲသတည္းဆိုတာမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕…ဟဲ ဟဲ ;)

ကိုယ့္လူဘာသာေရးသမားလည္း ဘာထူးလည္း...တစ္ဖက္သားကို မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ႏိုးတူး...လူတစ္ေယာက္ အရက္မူးေနတာမ်ား မျမင္မိေလနဲ႔ သည္လူ႔ပါးစပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ေရာက္ၿပီသာမွတ္...ဒါတင္ ဘယ္ကလိမ့္တုန္း...သူမ်ား၀ယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ားဆိုရင္ ဘာတစ္ခုမွ အေကာင္းမေျပာတာ သူ႔ဗီဇ...မင့္ပစၥည္းက အင္ႀကီးပါကြာ...မင့္မို႔ညာေရာင္းလိုက္တာပါ ဘာျဖစ္ ညာျဖစ္ဆိုတာ သူ႔လက္သံုးစကား...ဟဲ ဟဲ...ကိုယ့္လူ ဘာသာေရးသမားႀကီးက ေဘာလံုးပြဲေလာင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ထိပ္တန္းဗ်ဳိ႕...ေလာင္းျပန္ရင္လည္း သူတကာလို ခပ္ေအးေအးေလာင္းတာ မဟုတ္ဘူးရယ္...သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ေလာင္းတဲ့လူကို မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေအာင္ တခ်ိခ်ိနဲ႔ ထိုင္ကလိေသးတာရယ္...သူ႔မွာ နိဗၺာန္လက္မွတ္မ်ား ရၿပီးၿပီလားေတာ့ မသိေပါင္ဗ်ာ…သို႔ေပမင့္ က်န္တဲ့ဘာသာ၀င္မ်ားကိုေတာ့ သူမ်ားကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာနာမည္ေရွ႕ကေန ေသာက္ ( ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာတာရယ္…တကယ္က စလံုးနဲ႔ အသံထြက္သဗ် ) တပ္ၿပီး ေခၚေတာ္မူတာကိုး…ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ…

တရားထိုင္သက္ကေလးရင့္လာေတာ့ ကိုယ့္လူ ဘာလုပ္တယ္ထင္လည္း ခ်ဲေရာင္းပါေလေရာဗ်ား...ေၾသာ...ကိုယ့္လူ တရားေပါက္ၿပီး တစ္ေယာက္ပါးသြားတာကိုး... ;) သူ႔ဘာသာသူ ခ်ဲပဲေရာင္းေရာင္း ကၽြဲပဲေမာင္းေမာင္း ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔...သင္းက စားရတဲ့အခ်ိန္မွာသာ ကိုယ့္ကို သတိမရတာကိုး ခ်ဲဒိုင္ခံလို႔ ႏွစ္ခြင္ေလာက္ ေကာ့ေနေအာင္ထိၿပီး အေႁကြး၀ိုင္းလာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ဆီေျပးလာပါေလေရာ...ဆရာရယ္ ပိုက္ဆံေခ်းပါေပါ့...ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မဒမ္ၾကည္တို႔ဆိုတာကလည္း အေပၚေရသာတင္းတာရယ္ အတြင္းသားက ခပ္ႏုနုဆိုေတာ့လည္း မရွိတဲ့ၾကားက သနားစိတ္ကေလး ဦးထိပ္ရြက္ၿပီး ရွိတဲ့ေရႊကေလးေတြ ေပါင္ၿပီး အတိုးမဲ့ေငြေခ်းေပးလိုက္ပါေလေရာဗ်ား...သူ႔အမ်ဳိးေတြက အေၾကာင္းသိမို႔ မကူညီတာကို သည္က သူေတာ္ေကာင္းေမာင္ႏွံက အေၾကာင္းမသိဘဲ သနားေတာ္မူလိုက္တာကိုးဗ်…ေသြးမေတာ္သားမစပ္ႀကီး အခုလို ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးတင္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔ ကိုယ့္ဆရာေရ...မဒမ္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ ေရႊဆိုင္လိုက္သြားၿပီး ေရႊေပါင္ေပးတဲ့ပိုက္ဆံကို လက္ခံေနတဲ့ သေကာင့္သားမိန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးက အေၾကာင္းမသိတဲ့အျပင္လူက ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေႁကြးရွင္မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ကိုးဗ်…ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း…တစ္ပတ္ေလာက္ပဲၾကာမယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး ေခ်းေတာ္မူသြားတဲ့ ေငြသံုးသိန္းခမ်ာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေတာင္းယူရပါေရာလား...

စီးပြားေရးကေလး နာလန္ျပန္ထလာေတာ့လည္း ကိုယ့္လူက ဦးဟန္ၾကည္ကို သတိမရဘူးကိုး...မေပးႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းေလးဆက္ၿပီး ညာထားရင္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ေျဖသာပါရဲ႕...အခုေတာ့ ေအာက္အီးလည္းမျမည္ အြတ္အြတ္လည္း အသံမေပးဘဲ ေနစိမ့္တာဆိုေတာ့ လြန္ေပသေပါ့ဗ်ာ...ကိုယ့္မွာေတာ့ အေႁကြးသြားေတာင္းရတာေတာင္ ခမ်ာမ်ားကို အားနာလို႔ သံုးလမွတစ္ခါေလာက္ ကိုယ္ထင္သြားျပရရွာတယ္...အင္း အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုင္း မရတဲ့အဆံုးေတာ့ လွဴလိုက္တာေအးပါတယ္လို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၿပီး လက္က်န္ေငြတစ္သိန္းကို မေပးနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ရပါေလေရာ...စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ လက္ေကာက္တစ္ကြင္း အေပါင္ဆံုးျဖစ္သြားေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ...ေၾသာ္ သူ႔ကိုေပါင္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ သူပဲအတိုးသတ္မယ္လို႔ကတိေပးၿပီး အေပါင္လက္မွတ္ယူထားလိုက္သကိုး...သင္းက အတိုးမသတ္ဘဲ ခပ္တည္တည္ေနလိုက္ေတာ့ ပလံုစြပ္ေပါ့ဗ်ာ...အႏွီကတည္းက ဘုရားစကား ခပ္မ်ားမ်ားေျပာတဲ့လူဆိုရင္ ခပ္လန္႔လန္႔...

ဦးဟန္ၾကည္က ကိုယ့္ဘာသာခ်ည္း ဖိတြယ္ေနတယ္လို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔…အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရရင္ေတာ့ ဘာသာတိုင္းလိုလို ထူးမျခားနားခ်ည္း…ဦးဟန္ၾကည္၀ယ္ထားတဲ့ ေျမကြက္ကေလးေတြကို ပတ္တီးခ်သြားတာကလည္း မဒမ္ၾကည္တို႔ဘာသာက ဘာသာေရးသမားကိုး…က်န္တဲ့ဘာသာ၀င္ေတြလည္း ထို႔နည္းလည္းေကာင္းပါပဲေလ…ေျပာျပေနရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိလို႔ သည္အတိုင္းပဲ ထားၾကပါစို႔ရဲ႕…ေအာင္မယ္…သည္လူေတြက ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဘာမွန္ၾကသလဲမေမးနဲ႔…ေပါင္းမၾကည့္ရင္ေတာ့ အေၾကာင္းသိစရာကို မရွိတာရယ္…အျပင္ပန္းၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ထိုင္ကန္ေတာ့ခ်င္စရာႀကီး…စကားေျပာၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုးကြယ္ခ်င္စရာျဖစ္လာပါေလေရာ…အဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေပါင္းသင္းယွက္ႏြယ္ၾကည့္မွ ဇာတိေတြ ျပလာေတာ့တာကိုး…သို႔ေပမင့္ အႏွီလို သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ကိုယ့္ဆီကေန ခပ္ထူထူႀကီးလွီးယူသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးတာေပါ့ေလ…ကိုယ္ကလည္း ဘုရားမ်က္ႏွာနဲ႔ ယံုမိေပသကိုး…ခက္တာက ဦးဟန္ၾကည္ ယံုမွတ္လို႔ ပံုအပ္မိတဲ့ ဘာသာေရးသမားေတြက ေသာႏုတၳဳိလို လူတန္းစားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ကိုယ့္ကံကိုက ဆိုးရွာလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕…

ေသာႏုတၳဳိလို႔တင္စားလိုက္တာက က်န္တဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ…ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ အႏွီမုဆိုးကုိ ဆင္မင္းက သတ္ဖို႔ ႏွာေမာင္းနဲ႔ရစ္ၿပီးပင့္ယူလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္မင္းရဲ႕အစြယ္ေပၚကို အသင့္ယူလာတဲ့ သကၤန္းတင္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုကိုး…သကၤန္းျမင္သြားတဲ့ ဆင္မင္းက ေဒါသေလွ်ာ့လိုက္ေလေတာ့ သင္းအသက္ခ်မ္းသာတာေပါ့ေလ…တကယ္ေတာ့ သည္မုဆိုးသေကာင့္သား သကၤန္းေဆာင္ထားတာ ဘုရားကို ၾကည္ညဳိလို႔မွ မဟုတ္ဘဲကိုး…ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ရေအာင္ ကိုယ့္ကို သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ အေရၿခံဳထားတဲ့သေဘာမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕…ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဘာ္ဒါႀကီးမ်ားကလည္း အႏွီလို လူစားေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕…သူရို႕ပါးစပ္က ဘုရားစကား တရားစကားခ်ည္း မိုးမႊန္ေနေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြက ယံုၾကရွာတာကိုး…သည္ေတာ့လည္း ႏႊာလို႔ႏႊင္လို႔ လြယ္တာေပါ့ေလ…ဘုရားေတြခမ်ာ သင္းတို႔လုပ္ပံုနဲ႔ ပ်က္လိုက္တဲ့ နာမည္ေတြ…အားနာဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါရဲ႕…

ဦးဟန္ၾကည္ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေရွးစာေတြထဲက ဆိုရိုးတစ္ခုကေတာ့ “ သဖန္းသီးကို ဖ်က္ေသာပိုးသည္ သဖန္းသီးတြင္းတြင္ ေန၏ ” လို႔ ဆိုထားသကိုး…အင္း အခုလည္း သည္အတိုင္းခ်ည္းေပါ့…ဟိုဘာသာ သည္ဘာသာနဲ႔ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကေပမင့္ သူ႔ဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ ဘာသာတိုင္းနီးပါး သဖန္းသီးကိန္း ဆိုက္လုဆိုက္ခင္ျဖစ္ေနတာေတာ့ သတိမထားမိၾကဘူးကိုးဗ်…တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္နဲ႔ အျပင္လူလွည့္ရမ္းေနတုန္းမွာ အိမ္တြင္းသူခိုးက ပညာေပးသြားလို႔ တက္တက္ေျပာင္ခါနီးမွ သိၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕…အႏွီေတာ့လည္း လက္ညွဳိးေတြ ထပ္ထိုးၿပီး ဆက္သတ္ၾကေပါ့ဗ်ာ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားေတြကို ေခါင္းစည္းတပ္ၿပီး ဘုရားနာမေတာ္ေအာက္မွာ လုပ္စားၾကတဲ့လူေတြကေတာ့ ယံုမွတ္လို႔ ပံုအပ္ၾကတဲ့လူေတြရဲ႕ စည္းစိမ္ေတြကို မ်က္မ်က္ကေလးခံစားေနရင္းနဲ႔ ဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္းလက္ညွဳိးထိုးၿပီး ေဆာ္ပေလာ္တီးၾကတဲ့  သတ္ပြဲေတြကိုလည္း အရသာခံၿပီးၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔ ဇိမ္ေတြ႕ေနၾကဦးမွာ ျမင္ေယာင္ပါေသးရဲ႕…

ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေသေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္နားလည္နဲ႔ ပ်ဥ္ဖိုးေတြ နားလည္ရပါမ်ားလြန္းေတာ့လည္း သစ္ဆိုင္ေထာင္လို႔ရေလာက္ေအာင္ေတာင္ ပ်ဥ္ဖိုးေတြ ေနာေက်ေနၿပီမို႔ ကိုယ့္အနားမွာ ဘုရားစကား ခပ္မ်ားမ်ားေျပာတဲ့လူေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ ေက်ာထဲကပဲ ယားသလိုလို ေခါင္းေတြပဲ က်ိန္းသလိုလို ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ပူလာသလိုလို ခံစားမိရပါသဗ်ား…။     ။

“ ( ဘာသာေရးကို ကာဗာယူၿပီး ) လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း…ကင္းရွင္းၾကပါေစ… ”

“ ခ်င္းေတြ . . . ”

မေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀ ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ “ ခ်င္းအမ်ဳိးသားေန႔ ”...

 

 ခ်င္းအမ်ဳိးသားေန႔ဆိုေတာ့ မဒမ္ၾကည္တို႔ေန႔ေပါ့ေလ...ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားစစ္စစ္ မဒမ္ၾကည္က ဗမာ တစ္မတ္ ကရင္ တစ္မတ္ ခ်င္း ငါးမူး ေသြးေႏွာထားတာဆိုေတာ့ ခ်င္းေသြးပိုမ်ားတယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မွာပဲ...ခက္တာက အေမကရင္နဲ႔ အေနမ်ားသလို ေျမျပန္႔ေပါက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း ခ်င္းစကားကို ဟုတၱိပတၱိ မတတ္ဘူးကိုး...“ မဒမ္ရယ္ မင့္ဟာက ဘယ္လိုခ်င္းပါလိမ့္ ခ်င္းစကားလည္း မတတ္ပါကလား ” လို႔မ်ား စသလိုေနာက္သလို ေျပာမိရင္ “ ခ်င္းျပည္ကို တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးတဲ့ စံပီးေတာင္ ေတာင္ဇလပ္မျမင္ဖူးဘဲ သီခ်င္းထဲမွာ ထည့္ေရးေသးတာပဲ ” လို႔ ဆင္ေျခေပးေလ့ရွိပါသဗ်ား...ဆိုင္တာမဆိုင္တာ အပထား သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔သူကေတာ့ ဟုတ္လို႔...

ခ်င္းေသြးမ်ားတဲ့ မဒမ္ၾကည္က သက္မြန္ျမင့္ကိုလည္း ခ်င္းမေလးမို႔ အားေပးသဗ်ား...အဆိုေတာ္ဆိုရင္လည္း စံပီးတို႔ ေဗြမင္းလ်န္တို႔ ဆုန္သင္းပါရ္တို႔မွ နားစြဲသတဲ့ဗ်ား...ဂစ္တာသမားေတာင္မွ lazy club က ဂ်င္ပိကမွ အတီးေကာင္းတယ္ဆိုပဲ...သို႔ေပမင့္ ခ်င္းေတြထဲမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ အႏုပညာသမားကလည္း နည္းတာကိုး...တခ်င္းတည္းခ်င္းေနတဲ့ မဒမ္ၾကည္ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ မင္းတို႔ခ်င္းေတြကလည္းကြာ မိန္းကေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဇမ္ႏူးတို႔လို ရုပ္ေတြခ်ည္းပဲ...ေယာက်္ားေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ထြဏ္းခမ္တို႔ ရုပ္မ်ဳိးႀကီးပဲ...ပံုကိုမလာပါဘူး ” လို႔မ်ားေျပာလိုက္ရင္ ေဒါေဖာင္းလိုက္တာမွ ေဆြ႕ေဆြ႕ကို ခုန္ေရာ...သူ႔အေဒၚက ဘယ္ေလာက္လွတာ သူ႔ဦးေလးက ဘယ္လိုေခ်ာတာ စသည္စသည္ျဖင့္ လူေခ်ာလူလွ ဋီကာခ်ဲ႕ၿပီး ခ်င္းမေလးေတြလွတာ ရွင္မျမင္ဖူးလို႔ပါဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေနာက္ေကာက္ခ်ပစ္လိုက္တာခ်ည္း...

ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ပံုကေတာ့ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွ သိၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕...ေမာ္ဒယ္ အိုင္းရစ္ေလေျပဦးက သူ႔အမ်ဳိးသားနဲ႔အတူ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေဒသမွာ လုပ္ငန္းလာလုပ္ေတာ့ မဒမ္ၾကည္နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းတက္ရင္း ဆံုၾကပါေလေရာ...ေအာင္မယ္ေလး အခုမွေတြ႕ဖူးတဲ့ ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း စကားေတြ ေျပာလိုက္ၾကတာမွ ရႊန္းရႊန္းကိုေ၀လို႔...ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနရင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြ စကားေျပာေနၾကတဲ့အတိုင္း...မဒမ္ၾကည့္အေဖ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေယာကၡမ ေတာင္ေပၚခ်င္းႀကီးကေတာ့ သူ႔သမီးကို “ သမီး ဒုကၡတစ္ခုခုနဲ႔ႀကံဳရင္ စစ္တပ္တို႔ ရဲစခန္းတို႔၀င္ၿပီး ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ...အေဖတို႔ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြဆိုတာ အားလံုးအမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ မွာထားပါသတဲ့...ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသဗ်ား...ခ်င္းေတြၾကည့္လိုက္ရင္ စစ္တပ္ထဲမွာခ်ည္း...

ခ်င္းလူမ်ဳိးသဘာ၀ကိုက ေယာက်္ားမွန္ရင္ စစ္သားေလာင္းေတြ မုဆိုးေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားတာကိုး...ေတာတိုးေတာင္တက္ အၾကမ္းပတမ္းသြားၾကလာၾကရတယ္ဆိုတာ သူရုိ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္...ခ်င္းေတြ စစ္သားလုပ္တာ ဘယ္ေလာက္၀ါသနာသလဲေတာ့ မေမးေလနဲ႔...ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေယာက္ဖေလးေယာက္လံုး စစ္ထဲမွာခ်ည္းရွိေနၾကတာသာ ၾကည့္ၾကေပေရာ့...

မဒမ္ၾကည္တို႔အမ်ဳိးက ရြာတည္တဲ့အမ်ဳိးဆိုေတာ့ သူရို႕ေဒသမွာေတာ့ လူႀကီးေတြလို႔ ေခၚရမယ္ထင္ပါရဲ႕...သူရို႕အေဖ့ရြာက ေအာင္ဆန္းသူရိယ ဗိုလ္တိုက္ခၽြန္းရဲ႕ဇာတိ လြီဗန္းရြာနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးဆိုကိုး... “ မဒမ္ရယ္ မင္းတို႔ခ်င္းျပည္သြားၿပီး လူႀကီးလုပ္ရရင္ အေတာ္နိပ္မယ္ ” လို႔မ်ား စကားစလိုက္မိရင္ မဒမ္ၾကည္တို႔ ၀မ္းသာခ်က္ကေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ကိုခုန္ေရာ...သို႔ေပမင့္ “ ခ်င္းေတာင္မွာ ၀တ္စရာမရွိလို႔ ေစာင္ပတ္ေနရရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲ ” လို႔ ဆက္ေျပာလိုက္ရင္ ခ်င္းေတာင္က အိႏၵိယနဲ႔နီးတာမို႔ စတီးပစၥည္းေကာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါတဲ့အေၾကာင္း ႏြားေနာက္ေတြေမြးထားၾကေတာ့ စားစရာေပါတဲ့အေၾကာင္းေတြ ထံုးစံမပ်က္ ထြက္လာပါေလေရာ...“ ကိုင္းဗ်ာ...ခင္ဗ်ားေျပာတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ့ရြာေရာက္ေအာင္ တစ္ညနဲ႔ႏွစ္ရက္ ေျခလ်င္ႀကိတ္ရတာေတာ့ မနိပ္ပါကလား ” လို႔ ႏိုင္ေပါက္ကိုဖိတြယ္မွပဲ ပါေတာပိတ္ေတာ့တာကလား...

ဟုတ္သေလဗ်ာ...ခ်င္းေတာင္ဆိုတာ အင္မတန္မွ သြားေရးလာေရးခက္တာကိုး...ဟိုးအရင္ကဆိုရင္ ခ်င္းျပည္တက္ဖို႔ စစ္တပ္သံုး TE ကားႀကီးေတြနဲ႔ သြားၾကရတာဆိုပဲ...အခုေရာဘယ္လိုလည္းလို႔ေမးရင္ ထူးမျခားနားလို႔ပဲ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕...မံုရြာကေန ေက်ာက္ထုဘက္အထိ ကားလမ္းႀကီးေဖာက္ထားလိုက္ေတာ့ အရင္ကထက္ေတာ့ သြားလမ္းသာမွာေပါ့ေလ...သို႔ေပမင့္ သူရို႕ခ်င္းရြာဆိုတာက ဟိုေတာင္ သည္ေတာင္ေတြေပၚမွာ တည္ထားၾကတာဆိုေတာ့ ၿမဳိ႕ေပၚကေန ရြာအေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေပဦးေရာ့ တေညာင္းဆုိတာမ်ဳိးခ်ည္း...

တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြခမ်ာ သနားစရာ...သြားေရးလာေရး ခက္လုိက္ပံုမ်ားကေတာ့ တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္ စကားမေပါက္တာကိုပဲၾကည့္ေပေရာ့...မင္းတပ္ခ်င္းက စကားတစ္မ်ဳိး မတူပီခ်င္းက တစ္ဘာသာ...က်န္တာေတြကလည္း မူကြဲေတြဆိုေတာ့ ဘာသာစကားကို အမ်ဳိးစံုေနေရာ...သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါကလည္း ခ်င္းေတာင္ေဟ့ဆိုရင္ သိပ္မသြားခ်င္...ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ ငတိကလည္း ခ်င္းေတာင္တန္းလား ႏိုးႏိုး ဆိုတာေတြခ်ည္း...ၾကာေတာ့လည္း ေတာင္ေပၚသား ခ်င္းကေလးေတြခမ်ာ စာမတတ္ေပမတတ္ကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ...အထိုက္အေလ်ာက္ကေလး ေက်ာင္းေနဖူးတဲ့ ခ်င္းကေလးေတြလည္း အရြယ္ေရာက္ရင္ တပ္ထဲ၀င္ၾက...ခက္တာက စစ္တပ္ဆိုတာကလည္း ပညာအရည္အခ်င္းက လိုျပန္တာမို႔ ရာထူးရာခံႀကီးႀကီးရဖို႔ဆိုတာကလည္း သိပ္မလြယ္...တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္၀ျပည့္၀ အတန္းပညာနည္းၿပီဆိုမွျဖင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဘ၀ေလာက္နဲ႔ အရိုးထုတ္ၾကရတာေတြခ်ည္း...ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေယာက္ဖႀကီး ေျမျပန္႔ေပါက္ခ်င္းခမ်ာ စစ္သက္ ၁၀ႏွစ္ကို အေတာ္ႀကီးေက်ာ္မွ ဒုအရာခံဗိုလ္ဆိုတာေလး ျဖစ္တာကိုပဲ ၾကည့္ေပေရာ့...

ျပည္နယ္ျပည္မ ျပႆနာေတြ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ ခ်င္းေတြက တစ္ခုေတာင္းသတဲ့...သူရို႕ေတြဟာ ျပည္မနဲ႔ အတူေနပါ့မယ္...သူရို႕ကို ေက်ာင္းေတြေဆာက္ေပးပါ လမ္းေတြေဖာက္ေပးပါလို႔ ေတာင္းၾကသတဲ့...လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့ သည္ဘက္ေခတ္အထိ သူရို႕လိုအပ္တာေတြ ဘယ္သူကမွ ဂရုတစိုက္ ျဖည့္ေပးတာ သတိမထားမိေပါင္ဗ်ာ...သည္ေတာ့လည္း အခုအခ်ိန္အထိ နတ္စားတဲ့ ခ်င္းေတြ ရွိေနေသးတာ အဆန္းမဟုတ္ေပဘူးေပါ့...တိုးတက္ခ်င္တဲ့ ခ်င္းလူငယ္ေတြက်ေတာ့လည္း သူရို႕ေဒသမွာ တိုးတက္ေအာင္ ႀကဳိးစားဖို႔ မလြယ္ေလေတာ့ ဟိုႏိုင္ငံထြက္ သည္ႏိုင္ငံထြက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရပါေလေရာ...တကယ္တမ္းတြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးမွာ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးျပည္နယ္ဆိုတာ ခ်င္းျပည္နယ္တစ္ခုတည္း ရွိတာကလား...ခက္တာက ဘယ္ေလာက္ပဲၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ေျပာေျပာ တိုးတက္မႈဆိုတာက သည္အတုိင္းျဖစ္လာတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး...တိုးတက္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကမွ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကမွ တိုးတက္ေတာ့မေပါ့...

ျပည္နယ္မွ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းေတြခမ်ာ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားတဲ့ ခ်င္းေတြျပန္လာၾကရင္ ပညာေတြသယ္လာႏိုးႏိုး ေဆး၀ါးေတြ သယ္လာႏိုးႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္ေမာႀကီးေတြျဖစ္လို႔...သို႔ေပမင့္ ေတာင္ေပၚကဆင္းပဟဲ့ဆိုတာနဲ႔ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ေတာ့ဘူးကိုး...ဟိုႀကဳိးနဲ႔ၿငိ သည္ႀကဳိးနဲ႔တြယ္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး ခ်င္းျပည္မျပန္ႏိုင္ၾကေတာ့တာ ေယာကၡမႀကီးက အစ...

ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေန႔ကို သတိထားလိုက္မိလို႔ ခ်င္းေတြအေၾကာင္း မီးခိုးႁကြက္ေလွ်ာက္စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ မဒမ္ၾကည့္ပါးစပ္ကေျပာၿပီး လက္ေတြ႕တစ္ခါမွ ခ်က္မေကၽြးဖူးေသးတဲ့ “ ခ်ာမူပသီး ” ဆိုတဲ့ ခ်င္းဟင္းတစ္မ်ဳိးကို ကိုယ္စိတ္ထင္သလို ေတြးၿပီး အရသာခံေနရတာကလည္း ဖီလင္တစ္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ...

အင္း မဒမ္ၾကည္ခ်က္ေကၽြးမဲ့ ခ်ာမူပသီးကလည္း ဆရာမင္းလူရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ပေတး ခ်က္မယ့္ “ အိလ်ာနိပေလာင္ ” ဆိုတဲ့ ဟင္းႀကီးနဲ႔ နင္လားငါလား ထင္ပါရဲ႕... း)။ ။

“ မရႊင္ၿပဳံး . . . ”

မရႊင္ၿပဳံးဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္မကင္းတဲ့ အညာေက်းလက္သူႀကီးပါ...

ဦးဟန္ၾကည္ အညာေျမကေန မခြာခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၀န္းက်င္ကလည္း သည္အရြယ္ မႏွစ္ေႏြပိုင္းက အညာကိုအလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သည္အရြယ္အတိုင္းလိုပဲ ျပန္ေတြ႕ရျပန္တာမို႔ အရြယ္အေတာ္ တင္လွခ်ည့္လို႔ မုဒိတာ ပြားယူခဲ့ရပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ေခၚေနက်အတိုင္း ႏႈတ္က်ဳိးေနတာမို႔ မရႊင္ၿပဳံးလို႔ပဲ ေခၚျဖစ္ေနေပမယ့္ အသက္ ေျခာက္ဆယ္နားကပ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မရႊင္ၿပဳံးကေတာ့ အရင္အတိုင္း ရႊင္ၿမဲ ၿပဳံးၿမဲပါပဲ။

အမိုးမလံု ထရံေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းအိုမင္းတဲ့ ေျမစိုက္အိမ္ကေလးမွာေနၿပီး ဆင္းရဲႏုံခ်ာတဲ့ စား၀တ္ေနေရးျပႆနာေတြ ႀကံဳေနရေပမယ့္လည္း မရႊင္ၿပံဳးကေတာ့ ရႊင္ၿမဲ ၿပဳံးၿမဲပါပဲ။ အားက်ပါဘိဗ်ာ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အထက္အညာေဒသဆိုတာက ေျပာစမွတ္တစ္ခုတြင္သြားရင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ျဖစ္က်န္ရစ္တာ ထံုးစံတစ္ခု။ အႏွီမရႊင္ၿပဳံးကလည္း ရာဇ၀င္နဲ႔ကိုး။

မရႊင္ၿပဳံး အပ်ဳိအရြယ္တုန္းကေပါ့ေလ...

သူရို႕အိမ္ကို လူပ်ဳိကာလသားတစ္ေယာက္ အလည္လာေတာ့ မရႊင္ၿပဳံးတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ကြမ္း ေဆး လက္ဖက္ ရွိတာေလးေတြ ထုတ္ဧည့္ခံၿပီး စကားစျမည္ ေျပာဆိုေနၾကသတဲ့။ ခဏၾကာေတာ့ အစ္မျဖစ္သူက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေလပုန္းတစ္ခ်က္ လႊတ္လိုက္ပါေလေရာ။ စားပြဲျခားေနတဲ့ ကာလသားဧည့္သည္က သတိမထားလိုက္မိေပမယ့္ အစ္မေဘးမွာကပ္ထိုင္ေနတဲ့ မရႊင္ၿပံဳးက အသံေရာ အန႔ံပါ သတိထားလိုက္မိေလေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးေပါ့ေလ။

အခ်ိန္တန္လို႔ ဧည့္သည္လည္းျပန္သြားေရာ မရႊင္ၿပံဳးက သူ႔အစ္မကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔-

“ အစ္မရယ္ အပ်ဳိေလးတန္မယ့္ ဧည့္သည္ေရွ႕မွာ e ေပါက္ရတယ္လို႔...နင္မို႔ မရွက္ဟယ္...ငါ့မွာ ဧည့္သည္ရွဴမိမွာ အားနာလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ရွဴလိုက္ရတာ ေမာလို႔... ” လို႔ ရန္ေထာင္ပါေလေရာတဲ့ဗ်ား...

သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲကိုး။ သူ႔အစ္မ ေလလည္လိုက္တဲ့အနံ႔ေတြကို သူအကုန္ရွဴပစ္လိုက္ရင္ ဧည့္သည္ဆီကို အနံ႔မေရာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရွာတဲ့ မရႊင္ၿပံဳးတို႔ ရိုးခ်က္ အားနာတတ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာစမွတ္ကို ျဖစ္ေရာ။

မရႊင္ၿပဳံးရာဇ၀င္က သည္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္ကုန္လိမ့္တုန္း။ သားဦးကေလး ရန္မင္းေအာင္ကို ေမြးေတာ့ ကေလးက သူငယ္နာမစင္ဘဲ ျဖစ္ေနေရာ။ ရြာထဲက လူႀကီးသူမေတြက “ ဟဲ့ ရႊင္ၿပဳံး...ကေလးကို သူငယ္နာကင္းေအာင္ က်ီးကန္းသားကို မီးကင္ၿပီး ေကၽြးဟဲ့... ” လို႔ အႀကံေပးၾကတယ္ဆိုကိုး။

အႏွီမွာတင္ မရႊင္ၿပဳံးက “ အလိုေတာ္ ေကၽြးခ်င္ပါဘူး...က်ီးကန္းသားဆိုတာ ေျမေအာင္းသားႀကီး...ေတာ္ၾကာ ကေလး တက္ခ်က္ေနပါဦးမယ္... ” လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့ဗ်ား။

မရႊင္ၿပဳံးတို႔ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတဲ့ က်ီးခမ်ာ တြင္းေအာင္း သတၱ၀ါကို ျဖစ္လို႔  း)။

ဦးဟန္ၾကည္ အညာကို အလည္ျပန္ေရာက္လို႔ မရႊင္ၿပဳံးဆီ ခဏ၀င္ေတာ့လည္း အရင္လိုပဲ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ေတြ႕ရတုန္းပါပဲ။ ဘာမွလည္း မ်ားမ်ားစားစားမသိ ဘာအပူအပင္မွလည္းမရွိ ရတာေလးစား ရွိတာေလး၀တ္ၿပီး ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းေနတဲ့ မရႊင္ၿပဳံးကို ၾကည့္ၿပီး တာ၀န္ေတြ ေသာကေတြ ဖိစီးေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရင္ထဲမွာ အားက်စိတ္ေတြက တဖြားဖြား။

ဦးဟန္ၾကည္က အညာေက်းလက္သူ မရႊင္ၿပဳံးထက္ ေငြေၾကး ပညာ အစစအရာရာ သာလြန္ႁကြယ္၀တယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တန္းေတာ့ မရႊင္ၿပဳံးကမွ သူေဌးအစစ္။ တပ္မက္ေတာင့္တမႈ ဘာတစ္ခုမွ မရွိတဲ့ မရႊင္ၿပဳံးေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ့လူ ဘယ္သူရွိမလဲေလ။ မရႊင္ၿပဳံးကမွ ပညာတတ္အစစ္။ ဘ၀ကို ဘယ္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းရမလဲ၊ ဘယ္လို ရယ္ေမာရမလဲဆိုတာကို သိတဲ့လူေလာက္ ပညာတတ္တာ ဘယ္သူရွိလိမ့္မလဲေလ။

ေလးစားပါတယ္ မရႊင္ၿပဳံး။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစဗ်ာ...။ ။

( ဖဦးထုပ္ရြာမွာ ရြာလည္ေနျဖစ္တာမို႔ ဘကုန္းရြာဘက္ မေရာက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ သည္ရက္ပတ္အတြင္းမွာ သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္ကလည္း ပို႔စ္တစ္တန္ လူတစ္တန္နဲ႔ ကလိသလို အန္တီတင့္ကလည္း ဘကုန္းရြာမွာ ေနၾကေရး စည္းရုံးေရးေတြ တြင္တြင္လုပ္ေနျပန္ေတာ့လည္း သည္ကေရွ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘကုန္းရြာမွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သီတင္းသံုးလိုက္ပါေတာ့မဗ်ား... း)