“ ငရဲတမန္ MPT . . . ”

သန္ဘက္ခါ မတ္လ ၂၇ ရက္။

 ဦးဟန္ၾကည္၏ ေႏြရာသီခရီးရွည္သည္ ထိုေန႔မွ အစျပဳေပလိမ့္မည္။ ခရီးစဥ္အတြက္ လိုအပ္ေသာျပင္ဆင္မႈမ်ားကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္မွာလည္း ျပည့္စံုသေလာက္ရွိၿပီ။ ေနာက္ဆံုးျပင္ဆင္မႈအျဖစ္ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ သံုးရန္အတြက္ MPT ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ ၀ယ္ရန္သာ က်န္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္ မ၀ယ္ခ်င္။ ထုတ္ေစ်း ၁၅၀၀ က်ပ္ အျပင္ေပါက္ေစ်း တစ္သိန္းေက်ာ္ မတန္တဆႀကီးကို အားမေပးလို။

ေရႊျပည္ႀကီးကား မိုဘိုင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အစဥ္အလာရွိၿပီးသား။ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ဳိးသည္ ေရႊျပည္သား တာ၀န္ရွိသူတို႔အတြက္ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနၿပီးသား ေဖာ္ျမဴလာ။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကတည္းက ေပါက္ေစ်း ၅ သိန္းသာသာ GSM မ်ားကို အျပင္ေပါက္ေစ်း သိန္း ၃၀ ၀န္းက်င္ျဖင့္ ၀ယ္ဖူးခဲ့ၾကၿပီ။ မိုဘိုင္းဖုန္းကို ခါးခ်ိတ္ထားျခင္းသည္ ကုေဋႁကြယ္ သူေဌးစတိုင္ဟု ယူဆခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ ရွိေစေတာ့။ ထိုေခတ္ထိုအခါတုန္းက ဦးဟန္ၾကည္လည္း မိုဘိုင္းဖုန္း မကိုင္ႏိုင္။

ေမတၱာေတာ္အနႏၲျဖင့္ GSM တစ္ကဒ္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ဆယ္သိန္းျဖင့္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေရာင္းေပးခဲ့စဥ္ကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မ၀င္စား။ ေငြယားကလည္း မရွိ။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္က CDMA 450 တစ္ကဒ္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ငါးသိန္း ျဖစ္လာေသာအခါတြင္မူ မဒမ္ၾကည္ ေရာဂါထေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စိတ္ကူးေပါက္လာသည္ကို ၀န္ခံရေပမည္။ ေႏြရာသီ အပန္းေျဖခရီးထြက္ေနစဥ္ကာလအတြင္း လုပ္ငန္းအေျခစိုက္ရာ ေဒသႏွင့္ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေရးအတြက္ တစ္ကဒ္၀ယ္ခဲ့ရသည္။

MPT ေစတနာေကာင္းသလို ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ခံကလည္း အေတာင္းအရမ္း ရက္ေရာလွ၏။ ထုတ္ေစ်း ငါးသိန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေပါက္ေစ်း ၅ သိန္းခြဲဟု ေစ်းဖြင့္၏။ မတတ္ႏိုင္။ သင္းလက္ခုပ္ထဲကေရကိုး။ သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လို ေမွာက္ေပေရာ့။ နံပါတ္ကေလးလွလွလိုခ်င္ရင္ ရတယ္ဆရာဟု ေလာကြတ္ေခ်ာ္ေသာ သေကာင့္သားကို ယံုစား၍ ခုနစ္ေလးလံုးပူးေနေသာ နံပါတ္ကို လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္မိလွ်င္ နံပါတ္ေရြးခ ျမန္မာေငြ ႏွစ္ေသာင္း ပလံုျပန္၏။ သာဓု သာဓု။ ေမာင္မင္းႀကီးသား MPT အ၀ီစိ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ။

ဖုန္းတစ္လုံး၀ယ္ထားေသာ္လည္း ထိုဖုန္းကို ဦးဟန္ၾကည္ မပိုင္။ မဒမ္ၾကည္သာ ပိုင္ေလသည္။ ရွိေစ။ ဦးဟန္ၾကည္တြင္လည္း ဖုန္းေခၚစရာ မိတ္ေဆြသဂၤဟ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ မဒမ္ၾကည္ခရီးသြားလွ်င္ ဖုန္းယူသြားတတ္ေလရာ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္မူ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဖုန္းတစ္လံုး လိုခ်င္လွသည္။ ဖုန္းဆိုင္မ်ားကလည္း တစ္မိနစ္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ၁၀၀ က်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ အပီအျပင္ ႏႊာသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းတစ္ကဒ္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္းသည္ မတန္တဆ။ ဦးဟန္ၾကည္ မ၀ယ္ျဖစ္။

MPT ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ဖုန္းတစ္ကဒ္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀ က်ပ္ျဖင့္ လက္သင့္ရာ မဲႏႈိက္ေပးသည့္စနစ္အရ ေ၀ပုံက်ေပးေသာ္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ မရလိုက္။ ၀မ္းမနည္း။ ပုဆိန္ရိုးဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ MPT သည္ တေစာင္းေစးႏွင့္ မ်က္ေခ်း။ ယခုႏွစ္ ခရီးထြက္ရန္အတြက္ကား MPT ကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ခါနမ္းရေပေတာ့မည္။ ခ်စ္စြာေသာ မဒမ္ၾကည္က အင္တာနက္မရွိလွ်င္ မေနႏိုင္ပါဟု ေစာဒက တက္ေလသည္ကိုး။ လက္စြဲေတာ္ CDMA 450 က အင္တာနက္ သံုး၍မရ။ ေကာ္တစ္ရာဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ GSM တစ္လံုး၀ယ္ရန္ စိုင္းျပင္းရေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အင္တာနက္သံုးရန္အတြက္ CDMA 800 က ပိုေကာင္းသည္ဟု အႀကံေပး၏။ CDMA 800 ၀ယ္လွ်င္ သင္းအတြက္ ဖုန္းတစ္လံုးပါ ထပ္၀ယ္ရမည္ကို စိတ္မ၀င္စားေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္ျဖစ္။

သည္ေန႔ညေနခင္းတြင္ ဖုန္းကဒ္၀ယ္ရန္အတြက္ အျပင္ထြက္၍ စနည္းနာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကိုျမင္လွ်င္ တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကဒ္ကို ယူသြားပါဆရာဟု ရက္ရက္ေရာေရာ ဥပစာယျပဳေလသည္။ ေကာင္းေလစြ။ ေကာ္တရာပါရမီျဖည့္ေပးေသာ တပည့္ေက်ာ္ ဂုဏ္ထူးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါေစဟု က်က်နနဆုေပးၿပီး ဖုန္းကဒ္ကို ယူလာခဲ့ေလသည္။ ျမန္မာေငြ ငါးေထာင္တန္ ေငြျဖည့္ကဒ္တစ္ကဒ္ျဖည့္အၿပီးတြင္ ဟိုဟိုသည္သည္ ဆက္ၾကည့္သည္။ မရ။ မ်က္စိေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ဖုန္းကို လွမ္းေခၚၾကည့္သည္။ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပေရာက္ေနသည္ဟု သတင္းပို႔၏။

ဆယ္ခါခန္႔ ႀကဳိးစားၾကည့္မွ ဖုန္းတစ္ခါ၀င္ေလသည္။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ဟဲလိုတစ္ခြန္းေျပာအၿပီးတြင္ ဖုန္းလိုင္းက်သြားျပန္၏။ လိုင္းတံုးလည္း တစ္တံုးမွ မက်န္။ ေဒါသကုမၼာရ ဦးဟန္ၾကည္ အသက္ရွဴသံ ျမန္လာေလၿပီ။ ခ်စ္စြာေသာ အညာသူ ညီမထံသို ဖုန္းေခၚၾကည့္သည္။ မရ။ ေလးငါးေျခာက္ခါ ေခၚအၿပီးတြင္ လက္စြဲေတာ္ NOKIA C-6 ပါ hang သြားေလေတာ့သည္။ ေလးႏွစ္တိတိ ႏွာမေစး ေခ်ာင္းမဆိုးခဲ့ေသာ C-6 ဂန္႔သည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ေပါက္ကြဲလာေလၿပီ။ ဖုန္းကို restart ခ်ၿပီး ျပန္ႀကဳိးစားသည္။ လိုင္းမရွိ။ ေခၚၾကည့္သည္။ network error ျပျပန္သည္။ ဆယ့္ငါးခါေခၚအၿပီးတြင္ တစ္ေကာ၀င္ေလ၏။ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ျဖင့္ ဟဲလိုတစ္ခြန္းေျပာၾကည့္သည္။ ဖုန္းမက်ေသး။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ညီမေလးေရ...အစ္ကိုပါဟ...ဟု ေျပာအၿပီးတြင္ ဖုန္း hang သြားျပန္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ဆဲမိေလၿပီ။ ဖြတ္ၾကား MPT။ ကေလလ၀ MPT။ လူလိမ္လူညာ MPT။

မဒမ္ၾကည္၏ ဖုန္းတြင္ MPT ကဒ္ထည့္ၿပီး ေခၚၾကည့္သည္။ ေအာက္အီးလည္းမျမည္။ အြတ္အြတ္သံလည္း မၾကားရ။ အယုတ္တမာ MPT။ ဦးဟန္ၾကည္၏ သည္းခံႏိုင္စြမ္း ကုန္ေလၿပီ။ ဖုန္းကဒ္ကိုထုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရန္ စိတ္ကူးသည္။ တပည့္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲျမင္မိေသာေၾကာင့္ ပစ္လုဆဲဆဲလက္ကို အျမန္ဘရိတ္အုပ္ရ၏။ ကိုယ္ပိုင္ကဒ္ျဖစ္လွ်င္ အိမ္သာထဲပစ္ခ်ၿပီး ေရဆြဲခ်လိုက္မည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္နီးနီး။

ဖုန္းကဒ္လက္၀ယ္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ေဒါသထြက္လိုက္ရသည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း။ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္ ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္မိသည္မွာလည္း အႀကိမ္ ႏွစ္ဆယ္မက။ ေတာ္ေသးၿပီ။ သေကာင့္သား MPT ႏွင့္ ေရရွည္ေပါင္းမိလွ်င္ လူလည္း ေအာက္တန္းစားျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ပါးစပ္ၾကမ္းတမ္းသည့္ လူသရမ္း ဘ၀ ေျပာင္းေပေရာ့မည္။ အႏွီ MPT သည္ ေရႊျပည္သူ ေရႊျပည္သားမ်ားကို ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲေစရန္ ဆဲနည္းေပါင္းစံု ဆဲတတ္ေစရန္ အတတ္ဆိုးမ်ား သင္ေပးေနသည့္ ငရဲတမန္ပင္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ လူယဥ္ေက်းျဖစ္ေစရန္အတြက္ လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းေနရေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ MPT ကို ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလၿပီ။ ခရီးစဥ္က ျပန္ေရာက္၍ ဖုန္းကဒ္ကို ပိုင္ရွင္တပည့္ေက်ာ္လက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးၿပီးလွ်င္ ပုဆိန္ရိုးပီပီ DTEC ကဒ္ျဖင့္ oversea ေခၚေတာ့မည္။ ေငြကုန္လွ်င္ ကုန္ပါေစေတာ့။ ငရဲေတာ့ျဖင့္ မလိုခ်င္ေတာ့ၿပီ။ ေက်းဇူး MPT...ထြီ... း( ။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၂၅.၃.၂၀၁၄ ( အဂၤါေန႔ )

“ လက္ဖက္ရည္ဋီကာ . . . ”

 

ဦးဟန္ၾကည္က လက္ဖက္ရည္မႀကဳိက္တတ္တာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္သိပ္မေသာက္ျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ...အဲ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေတာ့လည္း ေပါင္းခံေရေလးဘာေလး မွီ၀ဲေပသေပါ့...ထားပါေတာ့... း)

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈက ဘယ္ေခတ္ေလာက္က စထြန္းကားခဲ့တယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူလားေျမာက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈက အေတာ္ထြန္းကားေနၿပီ…ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေလးငါးဆိုင္ကေတာ့ အနည္းဆံုး…အႏွီေခတ္တုန္းကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိုင္တယ္ဆိုတာ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဖက္ရွင္…အႏွီေခတ္က ၀န္ထမ္းဆုိတာကလည္း ေျပာေလာက္ေအာင္ အလုပ္သိပ္မ်ားသလို သည္ဘက္ေခတ္ေတြလို ဘီယာယဥ္ေက်းမႈကလည္း ေခတ္စားေသးတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး…ဘာကိစၥ ညာကိစၥကေလးေတြ ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးရင္ အိုေခၿပီဆိုတဲ့ေခတ္…

သည္ဘက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ ဆိုင္ေတြဆိုတာကလည္း လမ္းတစ္လမ္းမွာ ေလးငါးေျခာက္ဆိုင္ အၿပဳိင္ရွိလာၾကေတာ့တာမို႔ သူ႔ထက္ငါ လူ၀င္မ်ားေအာင္ အသည္းအသန္ ႀကဳိးစားၾကရေတာ့တာကိုး...အျပင္အဆင္ အရသာေတြ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားရုံတင္အားမရဘဲ အေခၚအေ၀ၚပါ ဆန္းေအာင္ ႀကဳိးစားၾကျပန္ေလေတာ့ လာေသာက္တဲ့ ပရိသတ္ခမ်ာ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္စိေတာင္ လည္ခ်င္စရာ...

“ ခ်စ္ေကာင္းတစ္ခြက္ ” ဆိုတာက ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ ( ေကာ္ဖီခါးခါးဆိုတာ ဦးခ်စ္ေကာင္းရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းကိုး )

“ ပန္းေတာင္းတစ္ခြက္ ” ဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိခ်ဳိတစ္ခြက္ ( ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္က ထန္းလ်က္တို႔ ႀကံသကာတို႔ နာမည္ႀကီးေလေတာ့ အႏွီအခ်က္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေခၚဟန္တူပါရဲ႕ )

“ က်ဆိမ့္ ဂိတ္ဆံုးတစ္ခြက္ ” က်ဆိမ့္ကို က်ႏိုင္သမွ်က်ေအာင္ ေဖ်ာ္ခိုင္းတာကိုးဗ် ( ဂိတ္ဆံုးဆိုတာကေတာ့ အဆံုးစြန္ထိလို႔ ဆိုလိုဟန္တူပါရဲ႕ ) ခပ္ေနာက္ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ “ က်ဆိမ့္ ဂိတ္ဆံုး ပတ္စီး တစ္ခြက္ ” လို႔မွာထည့္လိုက္တာ အေဖ်ာ္ဆရာခင္မ်ာ မ်က္စိေတာင္ လည္ရွာပါေလေရာ...

“ လက္ဖက္ရည္တစ္ေဂါက္ ” ဒါကေတာ့ အညာစတိုင္ဗ်ဳိ႕...လက္ဖက္ရည္မွာ ပါသင့္ပါထိုက္တဲ့ ပါ၀င္ပစၥည္းအကုန္ထည့္ေပမင့္ ခြက္အျပည့္မေဖ်ာ္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္လံုးရဲ႕ အေပၚကိုင္းအထိေရာက္ေအာင္ပဲ ထည့္ထားတာကို ေခၚပါသတဲ့...နည္းနည္းဘိုဆန္တဲ့ ငတိေတြကေတာ့ “ ဟပ္ဖ္တီး ” လို႔ ေခၚပါသဗ်ား…ဆိုလိုရင္းကေတာ့ အတူတူပဲေပါ့…အျပည့္မေဖ်ာ္ဘဲ တစ္၀က္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေဖ်ာ္ခိုင္းတာဆိုပဲ…အတၱေနာမတိနဲ႔ ေျပာၾကည့္ရရင္ေတာ့ နည္းနည္း ဂန္က်ယ္တဲ့ ငတိေတြေပါ့ေလ…

“ ပံုမွန္ ဖန္ကဲ ဟပ္ဖ္တီး ” ဆိုတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ေသာက္နည္း...ပံုမွန္အခ်ဳိးက်ေဖ်ာ္ထားတဲ့အထဲမွာ အက်ရည္နည္းနည္း ပိုထည့္ၿပီး ကိုင္းအထိပဲ ေဖ်ာ္ခိုင္းတာဆုိပဲ...

“ ခ်ဳိေပါ့က် တိုင္ကီ ၀မ္း” ဆိုတာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိခပ္ေပါ့ေပါ့မွာ အက်ရည္ေလး ကဲထားတာကို ရိုးရိုးလက္ဖက္ရည္ခြက္နဲ႔ မထည့္ဘဲ Mug ခြက္လို ခြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ထည့္ထားတာကို သညာေပးထားတာဆိုပဲ...ၾကားခါစတုန္းကေတာ့ အလို သည္လူေတြ လက္ဖက္ရည္ႀကဳိက္ခ်က္ကေတာ့ တိုင္ကီနဲ႔တစ္လံုးေတာင္ ကုန္ေအာင္ေသာက္မယ့္သေဘာထင္ပါရဲ႕လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတာရယ္...

သည္ၾကားထဲမွာ “ ခ်ဳိက် ” “ ခ်ဳိပ်စ္ ” ဆိုတာေတြက ရွိေသးျပန္ေရာ...ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း...“ ခ်ဳိပက္လန္ ” ဆိုတာေတာင္ ရွိေခ်ေသး...ခ်ဳိလြန္းလို႔ ပက္လက္ေတာင္ လန္သြားရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါသတဲ့...

တစ္ခါသားမွာေတာ့ “ ခ်ဳိပက္လန္ ေတာသားႀကီး ပစ္လဲ ” လို႔မွာလိုက္တာလည္း ၾကားဖူးပါသဗ်ား...ခ်ဳိလြန္းမက်ခ်ဳိလိုက္ေတာ့ အခ်ဳိႀကဳိက္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ အညာေတာသားႀကီးေတာင္ ပစ္လဲသြားႏိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္လို႔ တင္စားတယ္ဆိုလား...

အညာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ကို ဒန္အိုးႀကီးထဲမွာ တစ္ခါတည္းေဖ်ာ္ထားၿပီး ဘာပဲမွာမွာ သည္အထဲကပဲ ခပ္ၿပီးေရာင္းပါသတဲ့...ေသာက္တဲ့လူက ႏုိ႔ဆီနည္းနည္းလို႔ အထြန္႔တက္ရင္ ႏို႔ဆီထည့္ေပး...အဖန္ရည္ေလးကဲပါဦးဆိုမွ အဖန္ရည္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အိုေခဆိုပဲ...အေၾကာင္းသိတဲ့လူေတြကေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာ ၀င္ေသာက္ရင္ “ အိုးေဖ်ာ္ တစ္ခြက္ ” လို႔ မွာၾကပါေလေရာ...

ေရႊမန္းၿမဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ၾကက္ဥအစိမ္းကို ေဖာက္ထည့္ၿပီး သံပုရာရည္ညွစ္ သၾကားထည့္ထားတဲ့ ေသာက္စရာ “ ၾကက္သံ ” ကို “ ရွင္သန္ျခင္း ” လို႔ နာမည္ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေပးထားတာကိုလည္း ႀကဳံဖူးပါရဲ႕...

အညာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ပလာတာေပၚမွာ ၾကက္ဥတင္ၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ့ စားစရာကို “ ခိုင္သင္းၾကည္ ” လို႔ နာမည္ေပးထားပါေလေရာ...ထူးဆန္းလြန္းလို႔ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ အႏွီစားစရာကို “ တင္ေၾကာ္ ” လို႔ နာမည္ေပးထားေပမင့္ ခိုင္သင္းၾကည္က ဇြန္စီ ေၾကာ္ျငာမွာ သူတင္ပါးကို အျပေကာင္းလြန္းတာကေန အစျပဳၿပီး တင္ေၾကာ္မွသည္ ခိုင္သင္းၾကည္လို႔ နာမည္ေျပာင္းပါေလေရာတဲ့...

သည္ၾကားထဲမွာ အီၾကာေကြ႕ကို “ ဂ်ဳံရွည္ေၾကာ္ ” နံျပားကို “ ဂ်ံဳျပားကင္ ” လို႔ နာမည္ေပးတာလည္း ရွိပါေသးရဲ႕...

လက္ဖက္ရည္မွာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အဘိုး ဦးျမႀကီးကို မီတဲ့လူ ရွိမယ္မထင္ဘူး…အဘိုးက ကပ္ေစးႏွဲတာမွ ႏွပ္ေခ်းကိုေတာင္ ငပိလုပ္ခတ္တယ္ဆိုတဲ့ လူစား…ေမာင္ဟန္ၾကည္ ခပ္ငယ္ငယ္က အဘိုးဆီအလည္သြားတဲ့အခါ ငါ့ေျမးႀကီးကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ရမယ္ဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားေတာ့ ကေလးပီပီ ၀မ္းသာေပသေပါ့ေလ…ေသာက္ရေခ်ေသးေပါ့…လက္ဖက္ရည္ဆိုင္္ေရာက္လို႔ ထိုင္လည္းထိုင္ၿပီးေရာ မဟာေကာ္တရာအဘိုးက ေကာင္တာကိုလွမ္းၿပီး “ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ခြဲ…ႏွစ္ခြက္မွ်ထည့္လိုက္… ” လို႔ ခပ္တည္တည္ ေအာ္ၿပီးမွာလိုက္တာ တစ္ဆိုင္လံုးရွိတဲ့လူေတြခမ်ာ မၾကားဖူးတာၾကားရၿပီး အံ့ၾသလြန္းလို႔ အသံေတြကို တစ္ခ်က္တည္းတိတ္…အေဖ်ာ္ဆရာလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ကို ျဖစ္လို႔…အဘိုးကေတာ့ ခပ္တည္တည္…ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ မခ်ိသြားၿဖဲ…

မဟာေကာ္တရာ ဂႏၴ၀င္ဦးကပ္ေစးအဘုိးက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၅၀ ကို ႏွေျမာေတာ္မူတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခြက္စာ ေငြ ၁၀၀ အကုန္မခံဘဲ တစ္ခြက္ခြဲစာ ၇၅ က်ပ္ပဲ အကုန္ခံေတာ္မူတာကိုးဗ်…အဘိုးရဲ႕ လက္ေတြ႕ေခၽြတာေရးေဖာ္ျမဴလာကို လက္ေတြ႕သံုးခ်င္ရင္ေတာ့ မွတ္သာထားၾကေပေရာ့… း)

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ ရင္တုန္တတ္လြန္းလို႔ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးထားေပမင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းနဲ႔ဆံုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲ ေခၚသြားရေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ တစ္ဆိုင္ေရာက္ရင္ အေခၚအေ၀ၚတစ္မ်ဳိး ဗဟုသုတရ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ျမန္မာစကားအသစ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ စုေဆာင္းမိေနပါေရာလား...။ ။


photo credit to Google.

“ ေၾကာက္ . . . ”

“ ေၾကာက္ . . . ”

အေၾကာက္တရားနဲ႔

ေျခာက္ျခားတဲ့လူ႔ျပည္ ( ေျပ )

အမႈေပြသည္တစ္ေခတ္မွာလ

လူညစ္ေတြဘယ္ညာ၀ိုင္းျပန္ေတာ့

ရိုင္းတဲ့ျဖစ္ေထြ။

ေၾကာက္စရာ

တစ္ေယာက္မွာတစ္ေထြဆန္းျပန္ေတာ့

ျပည္ႏြမ္းေအာင္ကၽြမ္းေလာင္ၿမွဳိက္ပါလို႔

အေမွာင္တိုက္ ပူပင္လယ္

လူတြင္က်ယ္ရွိဘူး။

ေရွာင္တခင္

ႀကဳိမျမင္ အေၾကာက္မ်ဳိးနဲ႔

ႀကဳိတင္ျမင္ အေၾကာက္မ်ဳိးပါတဲ့

ဘယ္ဒင္းဟာ အေလးသာပါလိမ့္

အေတြးမွာ တိုင္းထြာၾကည့္မိေတာ့

ရိုင္းပါဘိ ခက္ဖြယ္

ကြက္မလည္ သည္အေရး။

အေၾကာက္နယ္

ပတ္လည္မွာ မႈိလိုေပါက္ပါလို႔

စိတ္ေနာက္လို႔ ရုပ္ေၾက

ရွဳပ္ေပြသည့္ ျပည္တြင္းမွာလ

လက္ငင္းမွာ ေၾကာက္တာ၀ၿပီကြဲ႕

ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းသာမို႔

ႀကဳိေၾကာက္တာ လာမေမးေလနဲ႔

ေတြးေၾကာက္ဖို႔ေ၀း။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၁၀.၃.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )

The most fearful thing in this world is the fear itself.

“ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးအရာဟာ အေၾကာက္တရားပါပဲ ”

ဘယ္ဆိုရိုးက ဘယ္လိုပဲဆိုဆို ဘယ္ပညာရွိက ဘယ္ပံုပဲ ဆံုးမ ဆံုးမ၊ ဘယ္ဘာသာတရားက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ သြန္သင္ သြန္သင္ ေၾကာက္တတ္တာကိုက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူသားသဘာ၀။ အႏွီေတာ့ လူပီသစြာပဲ ေၾကာက္စရာရွိရင္ ေၾကာက္ၾကရေပမေပါ့။ လန္႔စရာရွိရင္ လန္႔ရေပမေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ဘူးလား။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြလည္း အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ ေၾကာက္တာခ်ည္းပဲကိုး။ ဗုိလ္မွဴးႀကီး(ေဟာင္း) တင္ေမာင္ ( စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္ ) ေရးထားတဲ့ “ တိုင္းျပည္ကႏုႏု မုန္တိုင္းက ထန္ထန္ ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ကတုတ္က်င္းႏႈတ္ခမ္းမွာတက္ရပ္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို အမိန္႔ေပးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တယ္ဆိုတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးထားပါရဲ႕။ ရဲေဘာ္ေတြ မေၾကာက္ေလေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ဟန္ေဆာင္ေနရေပမင့္ သူလည္းေလ ေလာကီသားပဲကိုး။ ဘယ္ေကာင္ပစ္မွန္းမသိတဲ့ က်ည္ဆံထိၿပီး တိုက္ပြဲက်မွာေတာ့ မေၾကာက္ဘဲေနရိုးလား။

တကယ္ေတာ့ သူရဲေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့လူေတြဆိုတာ ေၾကာက္စိတ္မရွိတဲ့လူေတြ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ကိုယ္ေၾကာက္တာကို သူမ်ားမသိေအာင္ ဖုံးဖိထားႏိုင္တဲ့လူေတြခ်ည္းေပါ့။ “ ေဟ့…အာဇာနည္ကြ…ဘာမွကို မေၾကာက္ဘူး ” လို႔ စြတ္ၿပီးေႁကြးေၾကာ္ေနရင္ေတာ့ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္လို႔ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြ မေၾကာက္ေစခ်င္လို႔ ဟန္လုပ္တာျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စံလြဲေနလို႔ပဲ ျဖစ္မွာေသခ်ာပါသဗ်ား။ ေအာင္မယ္ ဘာမွမေၾကာက္ဘူးလို႔ ေအာ္ေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး အႏွီလို စြတ္ေအာ္ေနတာလည္း ေၾကာက္တတ္လို႔ ေအာ္ေနတာဗ်ဳိ႕။ သူ႔ကို သူမ်ားက ငေၾကာက္လို႔ထင္မွာ ေၾကာက္ရွာလြန္းလို႔ အႏွီလို အသံေကာင္းဟစ္ေနရတာကိုး။ ကိုင္းဗ်ာ ဦးဟန္ၾကည္ မေျပာလား။ လူဆိုတာ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္လို႔။ အႏွီလိုေၾကာက္တတ္လို႔ပဲ ဟိုဟာကိုးကြယ္၊ သည္ဟာကိုးကြယ္၊ ဟိုဘုရားတ သည္ဘုရားတ လုပ္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေအာင္မယ္ ဘာသာေရးမွာေတာင္ ေၾကာက္စရာ ပိုမ်ားေသး။ ဘယ္ဘာသာၾကည့္ၾကည့္ ငရဲဆိုတာ ၾကက္သီးထစရာေတြခ်ည္း။ ဟိုဟာေလး မလုပ္ေလနဲ႔ ဒယ္အိုး၊ သည္ဟာေလး မကလိေလနဲ႔ ဒယ္အိုးနဲ႔ ေညွာ္နံ႔ေလးေတြရေနေလေတာ့ လူေတြခမ်ာလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ လိမၼာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကရပါေလေရာ။

အေၾကာက္တရားဆိုတာ ေကာင္းသလားဆိုေတာ့ သေဘာသဘာ၀အရေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ေၾကာက္ေနရမွေတာ့ ဘယ္ေနေပ်ာ္လိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေလာကပါလတရား ႏွစ္ပါးက ဟီရီ နဲ႔ ၾသတၱပၸ ဆိုတဲ့ ရွက္ျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ျခင္းလို႔ ဆိုၾကသကိုး။ အႏွီေတာ့ ေၾကာက္တာ ရွက္စရာ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ ေၾကာက္သင့္တာကို ေၾကာက္ရေပမေပါ့၊ ရွက္သင့္တာကို ရွက္ရေပမေပါ့။ ဘာကိုေၾကာက္တယ္ ဘာကိုရွက္တယ္ဆိုတာကို မူတည္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာရိတၱတို႔ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္တို႔ကို ပံုေဖာ္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေၾကာက္တယ္…ေၾကာက္တယ္…မခိုးရ မ၀ွက္ရလို႔ သူမ်ားထက္ဆင္းရဲမွာေၾကာက္တယ္ဆိုရင္ သည္ငတိ သူခိုးေပါ့။ ေၾကာက္တယ္…ေၾကာက္တယ္…သူမ်ားပစၥည္းကို ခိုးလို႔ သူမ်ားစိတ္ဆင္းရဲမွာေၾကာက္တယ္ဆိုရင္ သည္ငတိ သူေတာ္ေကာင္းေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။

တစ္ခုေတာ့ ရွိေပသေပါ့။ ေၾကာက္တိုင္းလည္း မေကာင္းသလို၊ မေၾကာက္တိုင္းလည္း အဆင္မေျပဘူးကိုးဗ်။ ဟိုဒင္းလည္းေၾကာက္ သည္ဒင္းလည္းေၾကာက္ဆိုရင္ေတာ့ သည္ပုဂၢဳိလ္ဟာ မေသခင္ကတည္းက တစ္ပိုင္းပုပ္ႏွင့္ေနၿပီကိုး။ အႏွီေတာ့ အေၾကာက္တရားဆိုတာကလည္း ဘိန္းပါတဲ့ေဆးမ်ားလို တန္ေဆး၊ လြန္ေဘးေပါ့ေလ။ မန္လည္ဆရာေတာ္ရဲ႕ “ မဃေဒ၀ ” ထဲက စာသားကို စာေျမွာင္ကပ္ၿပီး ကေဗ်ာင္လုပ္ရရင္ေတာ့ -

“ အေၾကာက္ဟူဘိ ထိုငတိကား

မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း

မေပါင္းလည္းခက္၊ ေပါင္းလည္းခက္ ”

လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕…း)။

ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋမကတဲ့ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ ေနၾကရတဲ့လူေတြဆိုေတာ့လည္း ေၾကာက္စရာေတြက မ်ားပါဘိ။ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးေၾကာက္ရ၊ ၀ိပၸတၱိတရားေလးပါးေၾကာက္ရ၊ ဗ်ႆနတရားငါးပါးေၾကာက္ရ၊ ကပ္ႀကီးသံုးပါးလည္းေၾကာက္ရနဲ႔ ေၾကာက္စရာေတြမွ ပတ္လည္ကို၀ိုင္းလို႔။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ေၾကာက္သင့္ေၾကာက္ထိုက္တာေလးေတြကို ေၾကာက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ သည္ငတိလူေကာင္းေပါ့။ အႏီွလိုမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားထက္ထူးၿပီး ပိုေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ Phobia ဆိုတဲ့ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ရြာသာႀကီးနဲ႔ ညားဖို႔သာျပင္။ ဖိုးဘီးယားလို႔ေခၚတဲ့ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ စပ္စုခ်င္ၾကရင္ေတာ့ http://phobialist.com/ မွာသာ သြားၾကည့္ေတာ္မူၾကေပေရာ့။ သူ႔ဟာေတြသာ အကုန္ေရးထည့္ရရင္ စာတစ္အုပ္ေတာင္ ျဖစ္ရေခ်ရဲ႕။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေၾကာက္စရာေတြ သည္ေလာက္မ်ားေနမင့္ဟာကို အားမရေသးဘဲ မျမင္ရတာႀကီးကို ေတြးေၾကာက္တဲ့လူက ရွိေသးတာကလား။ အမွန္က မျမင္ရတာႀကီးကို ေတြးေၾကာက္တယ္ဆိုကတည္းက ငတိေတာ့ လြဲေနၿပီကိုး။ စဥ္းစားၾကစို႔။

ေသခ်ာေပမင့္ မျမင္ရတဲ့အေၾကာက္တရားထဲမွာ “ ေသျခင္း ” ထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိလို႔တုန္း။ ႀကဳိတင္ၿပီးေတာ့ မျမင္ရေပမင့္ တစ္ေန႔ မာလကစ်ာန္ႁကြမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ သို႔ေပမင့္ ငါေတာ့ တစ္ေန႔ေသရမွာပဲလို႔ ေတြးေတြးၿပီး ငိုေနတဲ့လူေကာင္း တစ္ေယာက္မွ မျမင္ေပါင္ဗ်ာ။ စားၿမဲတိုင္းစား သြားၿမဲတိုင္းသြား၊ လုပ္ၿမဲတိုင္းလုပ္ၿပီး ဟန္မပ်က္ေနၾကတဲ့လူေတြခ်ည္း။ အႏွီေလာက္ ေသခ်ာေနတာႀကီးကိုေတာင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနႏိုင္ေသးတဲ့ လူသားသတၱ၀ါႀကီးက မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲေျဖရမွာေၾကာက္လိုေၾကာက္၊ လူႀကီးလာရင္ အဆဲခံရမွာ ေၾကာက္လိုေၾကာက္၊ ဘီယာမူးၿပီး ျပန္လာရင္ အိမ္ကမိန္းမက ကေလာ္တုတ္မွာ ေၾကာက္လိုေၾကာက္နဲ႔ ေသာက္ညင္ကတ္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး။ တကယ္ေတာ့ ႀကဳိမျမင္ႏိုင္တာႀကီးကို ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမရွိရာကေန စလာတဲ့ ျပႆနာကိုးဗ်။ ကိုယ့္အလုပ္ကို က်က်နန မလုပ္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကိုး။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္လုပ္ထားရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ေအးေဆးေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။ မနက္ျဖန္ေရာက္လာလို႔ ျပႆနာတက္ေတာ့လည္း ေၾကာက္စရာရွိရင္ ေၾကာက္လိုက္ရုံေပါ့ဗ်ာ။ ဘာအေရးလဲ။ လူဆိုတာ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္ဆိုမွ။ မေၾကာက္တတ္လို႔ ရြာသာႀကီးသြားေနရရင္ မနိပ္ဘူးကိုး။

ဦးဟန္ၾကည္က အႏွီလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာေနလို႔ သည္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးက တယ္ဟန္ပါလားလို႔လည္း ေတြးေတာ္မမူေလနဲ႔။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ။ လူပါဆိုမွ။ မနက္ျဖန္ကိုလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေတြးလန္႔ေပသေပါ့။ အလန္႔ကေန အေၾကာက္မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရတာကိုက ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကိုးဗ်။ ေၾကာက္စရာရွိရင္ ေၾကာက္ၿပီး အျမန္အေၾကာက္ေျပေအာင္ ႀကဳိးစားျခင္းကပဲ တကယ့္ဘ၀။ တစ္ခါေၾကာက္လိုက္တာ တစ္သက္လံုး ေသရာကိုပါေရာဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သတိထားရေပသေပါ့။ အင္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ေနတဲ့ ေဒသဆိုတာကလည္း ထစ္ခနဲရွိရင္ တေဖာင္းေဖာင္း တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြခ်ည္း စုေနတဲ့ေဒသျဖစ္ေလေတာ့လည္း ဟိုဒင္းေၾကာက္ရ သည္ဒင္းေၾကာက္ရနဲ႔ အေၾကာက္မ်ားၿပီး ထံုေပေပျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အခုမ်ားေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကလြဲရင္ က်န္တာကို သိပ္မေၾကာက္တတ္ေတာ့တာေတာင္ ၾကာေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ၀ဲေနတဲ့ ေသနတ္ႀကီးၾကည့္ေနရမွေတာ့ မနက္ျဖန္ ထမင္းစားဖို႔မရွိမွာ ေတြးမေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ဘူးလား။     ။

Image credit to - Google