“ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ . . . ”

ေနကလည္း ပူလိုက္တာ က်က္က်က္ကိုလန္လို႔...အလုပ္ကိစၥကေလးတစ္ခုရွိလို႔ သင္တန္းနားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ခဏေလးအျပင္ထြက္လိုက္မိတာ မ်က္လံုးေတြျပာ ေခါင္းေတြကလည္းမူး...

မ်က္လံုးျပာတာကေတာ့ ေနပူျပင္းလို႔ထင္ပါရဲ႕...ေခါင္းမူးတာကေတာ့ သည္ရက္ပတ္က စာေမးပြဲရက္ပတ္ဆိုေတာ့ အတြင္းပူက ဦးေဏွာက္ကို တက္ေဆာင့္ဟန္တူပါရဲ႕...ခရမ္းပဲလြန္သလား လိေမၼာ္ပဲမ်ားေလသလားေတာ့လည္း မေျပာတတ္ဘူး...လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆိုေတာ့လည္း ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာ သြားစရာရွိသြား လာစရာရွိလာေနရေတာ့တာကိုက လူ႔ဒုကၡ...

ေနပူပူနဲ႔ အျပင္သြားလို႔ ေခါင္းေနာက္ေပမင့္ ေပါက္ကရဟူသမွ် မွတ္မိေနက် ဦးေဏွာက္ကေတာ့ ျမင္သမွ်ၾကားသမွ်ကို အတင္းလိုက္မွတ္ေနျပန္တာမို႔ ဒူးရင္းသီးလည္ေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က “ ၀ယ္ၾကဦးမလား...သည္ဘက္က ဒ၀င္းသီး ” လို႔ ေအာ္ေရာင္းေနတာကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားခဲ့ေသး...

ေဒသတစ္ခု ေျပာင္းတာနဲ႔ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေလ့ရွိတာက ထံုးစံဆိုေပမင့္ သည္ဘက္နယ္က အေခၚအေ၀ၚေတြက်ေတာ့လည္း ေျပာင္းခ်က္ ဆန္းခ်က္က ကမ္းကုန္...ဒူးရင္းသီးဆိုရင္ “ ဒ၀င္းသီး ”၊ ျပတင္းေပါက္ကို “ ဂတြင္းေပါက္ ”၊ သတို႔သားကို “ ဂဒို႔သား ” လို႔ အသံထြက္ေလေတာ့ အညာသားဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္စိေတြလည္ နားေတြရွဳပ္...ဟုတ္လည္းဟုတ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ...

တစ္ခါသားမွာ တပည့္တစ္ေယာက္က “ ဆရာ...ဂတြင္းေပါက္မွာ ေပါက္ဆိန္ဂ်ဳိႀကီးေသေနတာ ပလြက္ဆိတ္ေတြ စားေနတယ္ ” လို႔ သတင္းေပးေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ ဘာမ်ားေျပာတာပါလိမ့္လို႔ ေခါင္းကုတ္ယူရဖူးပါရဲ႕...သည္ကေလးေတြက “ ပုရြက္ဆိတ္ ” ကို ပလြက္ဆိတ္လို႔ အသံထြက္တာကိုး...ပုတ္သင္ညဳိကိုလည္း ေပါက္ဆိန္ဂ်ဳိဆိုမွေတာ့ မ်က္စိမလည္ဘဲေနရိုးလား...သည္ၾကားထဲမွာ ေျမတူးစက္ bulldoozer ကိုလည္း “ ဘစ္လစ္ဂ်ာ ” လို႔ အသံထြက္ပစ္လိုက္ေသးတာရယ္...အညာသားကသာ မ်က္စိလည္တာကလား...သူရို႕အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ ဟုတ္လို႔...

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း...တစ္ခါသားတုန္းက အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “ ဆရာ...ကိုယ္ေအးေဆး ရွိလား ” လို႔လာေမးလိုက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဘာေဆးေပးလို႔ေပးရမွန္းမသိ... “ ဒါဆိုရင္လည္း ႏွစ္ထပ္ေဆးသာေပးေတာ့ ” ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေရာ...ႏွစ္ထပ္ေဆးဆိုတာ အလႊာႏွစ္ခုပါတဲ့ေဆးပဲလို႔ အနက္ျပန္ၿပီး ႏွစ္လႊာပါတဲ့ေဆးကို ေကာက္ေပးလိုက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးဆိုပဲ...“ ႏွစ္ထပ္ေဆးမရွိရင္လည္း ခါးေထာက္ေဆး ပဲ ေပးပါေတာ့ဆရာရယ္ ” ဆိုျပန္ေတာ့ ပက္လက္ကိုလန္ေရာ...တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ခါးေထာက္ေဆးဆိုတာ ၾကားမွ မၾကားခဲ့ဖူးဘဲကိုး...သူေမးတဲ့ေဆးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ နားမလည္တာကို ဘ၀င္မက်ျဖစ္သြားတဲ့ ဘြားေတာ္က ဆရာကလည္း ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားလို႔ အေငၚတူးသြားေတာ့ စိတ္ဆိုးရအခက္ ရယ္လို႔လည္းမရ...

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း...ဦးဟန္ၾကည္တို႔က အလွဆီလို႔ ေခၚတဲ့ Glycerine ကို သည္ဘက္နယ္ကလူေတြက “ အသားပတ္ဆီ ” လို႔ ေခၚျပန္ေရာ...ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးကိုလည္း “ ေခ်ာင္းဆိုးေဆး ” လို႔ ေခၚျပန္ေရာ...ေခ်ာင္းဆိုးေဆးက ျပႆနာသိပ္မရွိေပမင့္ “ ၀မ္းေလွ်ာေဆး ” ဆိုရင္ ခြက်ၿပီ...ကိုယ့္အေခၚအရဆိုရင္ ၀မ္းေလွ်ာေဆးဆိုတာ ၀မ္းေလွ်ာေအာင္လုပ္တဲ့ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးကို ေခၚတာကိုး...သူရို႕ေခၚတဲ့ ၀မ္းေလွ်ာေဆးက ၀မ္းေလွ်ာရင္ေသာက္ရတဲ့ ၀မ္းပိတ္ေဆး...အႏွီလိုအခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ္ပါ လူသတ္မႈမျဖစ္ေအာင္ “ ေလွ်ာခ်င္တာလား...ပိတ္ခ်င္တာလား ” လို႔ မေမးမျဖစ္ ေမးရၿပီသာမွတ္...ေအာင္မယ္ အႏွီလို ေမးျပန္ေတာ့လည္း သည္ဆရာ ညံ့ရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၾကေသးတာရယ္...

အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္ကေတာ့ “ စလံုး ” နဲ႔ “ ရေကာက္ ” အသံမကြဲတဲ့ ျပႆနာ...သူရို႕ေတြစကားေျပာရင္ ရွိပါတယ္လို႔မွ အသံမထြက္ဘဲကိုးဗ်...roll call ထူးၿပီဆိုရင္ “ စိပါတယ္စင့္ ” လို႔ထူးၾကတာကို ပထမဆံုးၾကားဖူးေတာ့ ရယ္ရအခက္ ငိုရအခက္...ဒါက ဘာဟုတ္ေသးတုန္း... “ ဆရာ ေရွာက္ရြက္စားမလား ” လို႔မ်ားေမးလုိက္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္လံုးပါျပဴးရွာပါေလေရာ...ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ...ေရွာက္ရြက္ကို “ စလံုး ” သံနဲ႔ အသံထြက္လိုက္ေတာ့ မဖြယ္မရာႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်...

အေခၚအေ၀ၚတင္ ကြဲတယ္မထင္ေလနဲ႔...အသုံးအႏႈန္းကလည္း မတူေရးခ်မတူ...ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ ပတ္ထားတဲ့နာရီကို သေဘာက်လို႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ “ ေကာက္ေတြ႕တဲ့နာရီ ” လို႔ ျပန္ေျဖသဗ်ား...ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ေကာက္ရတာလို႔ ေျပာတာကို သူရို႕က်မွ ေကာက္ေတြ႕တယ္ျဖစ္ေရာ...“ သမီးနာရီကို သူငယ္ခ်င္းက ေတာင္း၀ယ္ေနတာ... ” လို႔ဆက္ေျပာမွ မ်က္စိပိုလည္ေရာ...ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ...ေတာင္းခ်င္လည္းေတာင္း ၀ယ္ခ်င္လည္း၀ယ္ေပါ့...သူ႔ဟာက ေတာင္း၀ယ္တယ္ဆိုေတာ့ နားလည္ခက္ပါဘိ...ရွိေသးတယ္... ကေလးအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆိုးရန္ျဖစ္ၾကရင္ ခံရတဲ့ကေလးက “ နင့္ကို ငါ့အေမနဲ႔ ေျပာတိုင္မယ္ ” လို႔ ငိုတတ္ေသးတာရယ္...“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ” ကိုလည္း “ ေက်းဇုတင္ပါတယ္ ” လို႔ တစ္ေခ်ာင္းငင္ျဖဳတ္ၿပီး အသံထြက္တာ သည္ဘက္ေဒသ...Cartoon ကာတြန္းကိုလည္း “ ကာတြန္႔ ” လို႔ လုပ္ထည့္လိုက္တာမ်ဳိးေတြ... Diary ဒိုင္ယာရီကိုေတာ့ “ ဒႏၲာရီ ” လို႔ အသံထြက္သဗ်ား...တီဗီေတြ ေအာက္စက္ေတြမွာသံုးတဲ့ Remote control ရီမုဒ္ ဆိုတာကို “ လမု ” လို႔ ဖတ္လိုက္တာမ်ား ဟန္ကိုက်လို႔...ေက်ာင္းကထုတ္ေပးတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္မွတ္တမ္း Report card ရီပိုဒ့္ကဒ္ကို “ လပို႔ကတ္ ” လို႔ ဖတ္က်င့္ရွိတာက ဆရာေရာ တပည့္ပါ အသံတူ...

ဘာကိုပဲေျပာေျပာ “ ေပး ” တစ္လံုးထည့္ၿပီး ေျပာတဲ့ဓေလ့ကေတာ့ ရန္ကုန္တို႔ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတို႔ကေန ဆင္းသက္လာတယ္ထင္ပါရဲ႕... “ ငါ့ကို ေပးၾကည့္ပါဦး ” “ ကေလးကို ေပးမငိုေစနဲ႔ ” “ ဆရာ့ကို ေပးစိတ္ဆင္းရဲေနတယ္ ” ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ၾကားကာစကဆိုရင္ ျမန္မာစကားကို ဖ်က္ဆီးရပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္မွာ ေဒါေတြကို ေဖာင္းလို႔...သည့္ထက္ဆိုးတာက ျမန္မာစကားကို ေျပာင္းျပန္ေျပာတဲ့ သူရို႕ထုံးစံ...“ ဆရာ...သည္ပုစၧာ သမီး တြက္မတတ္ဘူး ” “ သည္ေမးခြန္းကို သား ဖတ္မတတ္ဘူး ” လို႔ေျပာေလ့ရွိတာက သူရို႕အက်င့္...တစ္ခါသားမွာလည္း တပည့္တစ္ေယာက္ကို သခ်ၤာအတြက္ခိုင္းလိုက္မိပါရဲ႕…ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္နဲ႔လည္း ႀကဳိးစားၿပီးေရာ သေကာင့္သားက “ သည္ပုစၧာႀကီးကို တြက္လို႔ မထိဘူးဆရာ… ” လို႔ ဆင္ေျချပန္တက္လိုက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဘယ္လိုသေဘာေပါက္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ပါေလေရာ…အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို သူမ်ားနားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ရင္လည္း “ ေျပာလို႔ မထိဘူး ” လို႔ ေစာဒကတက္တာ ထံုးစံ…ခပ္ရြတ္ရြတ္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ေအး…ေျပာလို႔မထိရင္ ေရွ႕တိုးေျပာ… ” လို႔ ေနာက္မိပါေလေရာလား…

ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို က်က်နန တတ္ေစခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သင္းကေလးေတြရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ေ၀ါဟာရေတြကို အတည့္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ေနရတာကိုက နိစၥဓူ၀အလုပ္တစ္ခု...တိုင္းရင္းသားကို ျမန္မာစကားသင္ရတာ စိတ္ရွည္ႏုိင္ေပမင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကို ျမန္မာစကားျပန္သင္ရတာက အေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ အလုပ္...သူရို႕ ေဒသိယစကားေလးေတြက နားေထာင္ရတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတာမွန္ေပမင့္ သေကာင့္သားေလးေတြက စာေရးတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အသံထြက္အတိုင္းေရးၾကေလေတာ့ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းနဲ႔က ဘယ္ကိုက္လိမ့္တုန္း…အႏွီေတာ့လည္း အေရးျပင္ရ အေျပာသင္ရနဲ႔ ဆရာလုပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာ…

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ white board မွာ စာေရးတဲ့အခါ သံုးတဲ့ marker ကိုေခၚတာက ပိုေတာင္ဆန္းေသး...တစ္ခါသားမွာ ဦးဟန္ၾကည္ စာသင္ေနတုန္း ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “ ဆရာသံုးတာ ေရွာ့ပင္လား...မာလကာလား... ” လို႔ စပ္စုေတာ့ ဘာေမးမွန္း သေဘာမေပါက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔... soft pen ကို ေရွာ့ပင္၊ marker ကို မာလလာကို အသံထြက္တာမ်ား ဘိလပ္သားေတြၾကားရင္ လုပ္ရက္ပါေပ့လို႔ ၾသခ်ယူၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕...ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း... double ကို “ ဒဘလယ္ ” လို႔အသံထြက္ေသးတာ...ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ပ်ားေတြမွာ “ လွ်ာထိုး ” ျဖစ္ေအာင္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ တစ္ျခမ္းစီ ေရြေပၚထုိးၿပီးခင္းတဲ့ နေဘထပ္ကို “ ႏွစ္ေပထပ္ ” လို႔ လုပ္ထားပါေလေရာ...

သင္တန္းအတြက္ စာသင္ခံုေတြလုပ္ဖို႔ လက္သမားအဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ လက္သမားလုပ္ေနၾကတုန္းကလည္း လက္သမားက “ ဆရာ့မွာ ေရွာ့ပင္ရွိလား ” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ short pant ေဘာင္းဘီတိုကို ေမးတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ေရွာ့ပင္ေတာ့ မ၀တ္တတ္ဘူး အားကစားေဘာင္းဘီတိုေတာ့ရွိတယ္...ယူမလား ” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္မိပါေလေရာ... း)

သူရို႕ေဒသမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေနၾကာေပမင့္ “ အညာသားေဟ့ ” ဆိုတဲ့ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္အညာေလ ကိုယ့္အညာအသံုးအႏႈန္းကို သည္ေန႔အထိ အျမတ္တႏိုး ထိန္းသိမ္းဖို႔ ႀကဳိးစားတုန္း...မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ပါးစပ္က သည္ဘက္နယ္သံုး အသံုးအႏႈန္းေတြ တစ္လံုးတစ္ေလ ထြက္လာရင္ေတာင္ အျပင္ခိုင္းတုန္း...အႏွီလို ဂရုစိုက္လို႔ထင္ပါရဲ႕...ျပည္နယ္ကို စေရာက္ကတည္းက ေတာ္ခဲ့တဲ့ တပည့္ေတြက သူရို႕ဆရာကို “ ဆရာက သည္ေန႔အထိ အညာသံမေပ်ာက္ေသးဘူး...၀ဲတုန္းပဲ ” လို႔ ၾသဘာေပးၾကပါရဲ႕...

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာသံမေပ်ာက္ အညာေလ မတိမ္ေကာေသးဘူးလို႔ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ရႊင္ၿပဳံးေနခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ သည္တစ္ေႏြ အညာျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေတာ္က “ အစ္ကို စကားေျပာတာ ၀ဲလိုက္တာ...မနည္း နားေထာင္ယူရတယ္ ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မွ ပက္လက္လန္ပါေလေရာလား... း)။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၁၅.၃.၂၀၁၄ ( စေနေန႔ )

“ ရြာ . . . ”

ရြာအ၀င္လမ္း
မန္က်ည္းတန္း
လွမ္းလာလွည့္ပါ တို႔ေက်းရြာ...

ရြာလမ္းေျမညီ
စိန္ပန္းနီ
ညီညာစီတန္း ေျပးျမင္စမ္း...

ရြာ့ေတာင္ဘက္မွာ
စမ္းေရျပာ
သာယာခ်မ္းျမ ၾကည္လင္စြ...

ရြာ့ေျမာက္ဘက္ျခမ္း
လယ္စခန္း
စိမ္းလန္း၀င္း၀ါ ျပည့္၀မ္းစာ...

ရြာဦးထိပ္မွာ
ေစတီသာ
သာယာဆည္းလည္း ခ်မ္းေျမ႕ဆဲ...

ရြာေနာက္တစ္ခြင္
ေတာရိပ္ဆင္
ဘ၀င္ေအးျမ ရွဳတိုင္းလွ...

ရြာသားရြာသူ
စိတ္ထားျဖဴ
ညီတူရိုင္းပင္း ေျဖာင့္မတ္ျခင္း...

ရြာဘုရားပြဲ
ႏွစ္စဥ္ႏႊဲ
ၿခိမ့္သည္းေပ်ာ္ၾက ေတာအလွ...

ရြာမွာေမြးဖြား
အို..ရြာသား...
သင္ဖြားရာေျမ၊ သင့္ခ်က္ေႁကြသည္
စိန္ေရႊမ်ားစြာ၊ မခ်မ္းသာလည္း
ျမန္မာစိတ္ရင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းႏွင့္
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာ၊ ႁကြယ္၀ပါသည့္
ကႏၲာတြင္းက အိုေအစစ္...။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၂၆.၂.၂၀၁၄ ( ဗုဒၶဟူးေန႔ )

“ မနက္စာ . . . ”

   

ေထာပတ္ဗလာ
မပါဒိန္ခဲ
ႏို႔လည္းနတၳိ
မရွိေပါင္မုန္႔
ဟန္လုပ္မ်ဳိခ် မနက္စာ...

ထမင္းၾကမ္းခဲ
ပန္းကန္ထဲထည့္
ဆီလည္းမပါ
ရရာထန္းလ်က္
အသာလ်က္ရင္း
သြတ္သြင္းမ်ဳိခ် မနက္စာ...

ရွိတာမ်ဳိခ်
အာဟာရျပတ္
ေသတတ္ခဲ့ရင္
တစျပင္မွာ
ေနရာရတာ ၾကာလွၿပီ...

ႏွလံုးသားမွာ
ကဗ်ာတစ္စ
အာဟာရျဖစ္
ေသြးသစ္သြန္းေလာင္း
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ေန...။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၂၇.၁.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )

photo credit to Google.

“ မဇၥ်ိမ . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ အစြန္းမထြက္ေအာင္ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေနၾက ေျပာၾက အားထုတ္ၾက ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားကို လူတိုင္း နားယဥ္ၿပီးသား...ဘာသာတရား အဆံုးအမမွာလည္း မဇၥ်ိမပဋိပဒါ ( အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ) ကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကရမယ္လို႔ အတိအလင္း ပါၿပီးသား...သီခ်င္းေတြထဲမွာလည္း တစ္ဖက္စြန္းေရာက္ျခင္းရဲ႕ ဆိုးျပစ္ေတြကို ထည့္ေရးေလ့ရွိပါရဲ႕...ဆရာလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲမွာ -
“ ဘယ္ေနရာမဆို...တစ္ဖက္စြန္းေရာက္ရင္...တစ္ေယာက္ေတာ့ နစ္နာရစၿမဲ...” လို႔ ေရးထားတာကိုပဲ ၾကည့္...

သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူမ်ဳိးက အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္တဲ့ေနရာမွာ ႏိုးတူး...တစ္တိုင္းျပည္လံုးကလူေတြကို သတၱဳခ်ၾကည့္ၿပီး ဆရာေက်ာ္၀င္းေျပာတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ထစ္ခနဲရွိရင္ ခ်ခ်င္ႏွက္ခ်င္တဲ့ “ ေရႊဘ ” နဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ “ ေဇယ် ” ေတြခ်ည္း...( ေရႊဘနဲ႔ ေဇယ်ဆိုတာကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေခတ္ဦးတုန္းက မင္းသားႀကီးေတြေပါ့ေလ…ေရႊဘကေတာ့ မဟုတ္မခံ…နည္းနည္းေလး အစြန္းထြက္တာနဲ႔ ေဆာ္လိုက္ႏွက္လိုက္တာခ်ည္း...ရိုးရိုးႀကီးေဇယ်ကေတာ့ မွားမွားမွန္မွန္ သည္းခံၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနတတ္တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေတြခ်ည္း သရုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ မင္းသားႀကီးေပါ့ဗ်ာ… ) အမွန္ကေတာ့ သည္ႏွစ္နည္းစလံုးက အစြန္းႏွစ္ဘက္ကိုး...သည္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဆိုးက်ဳိးေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ...

ဦးဟန္ၾကည္ ပုဂံသြားတုန္းက ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ တူးရစ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူေလးကို သတိထားမိေတာ့မွ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြမွာ ကိုယ္ကအစ မတိုးတက္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို တိတိပပ သတိထားမိေတာ့တာကလား... ပုဂံမွာတုန္းက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္မွာ အႏွီ အဂၤလိပ္တူးရစ္မကေလးနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြ တည္းၾကတာဆိုေတာ့ မနက္တိုင္း ညတိုင္း ဆံုျဖစ္ေနၾက...ၾကာေတာ့လည္း အခ်င္းခ်င္း မ်က္မွန္း တမ္းမိၾကေပသေပါ့...

တစ္ညသားမွာ ဟိုတယ္ေအာက္ထပ္က ဧည့္ေဆာင္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေလပန္းနၾကတုန္း တူးရစ္မကေလးနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြ လည္ရာပတ္ရာက ျပန္လာၾကပါေလေရာ...အႏွီတူးရစ္မေလးက ဧည့္ႀကဳိေကာင္တာမွာ ၀င္ၿပီး ေရသန္႔ဗူး၀ယ္တာေပါ့ေလ...သည္အခ်ိန္အထိ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သတိမထားမိေသးဘူးေပါ့...တူးရစ္မေလး စကားေျပာသံၾကားမွ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္မိပါေလေရာ...

ျဖစ္ပံုက သည္ဟိုတယ္မွာ ေရသန္႔တစ္ဗူးကို ၄၀၀ နဲ႔ ေရာင္းတာကိုး...အျပင္က ဆိုင္ေတြမွာက တစ္ဗူးကို ၃၀၀...ေဇယ်ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကေတာ့ ေၾသာ္...၁၀၀ ေလးမ်ားတာမ်ား ေျပာမေနေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေအးေဆးေပါ့...သို႔ေပမင့္ သည္တူးရစ္ကေလးကေတာ့ သည္လိုမဟုတ္ဘဲကိုး...သည္ဟိုတယ္မွာ ေရသန္႔တစ္ဗူးကို ၄၀၀ နဲ႔ ေရာင္းတဲ့အတြက္ အျပင္ဆိုင္ေတြထက္ ၁၀၀ ပိုမ်ားေနတယ္ ကၽြန္မ၀ယ္တာ သံုးဗူးရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ၃၀၀ ပိုသြားၿပီ တဲ့...ဒါေၾကာင့္ သည္ေရသန္႔တစ္ဗူးကို ပိုက္ဆံမယူပါနဲ႔ လို႔ ေကာင္တာက စာေရးကို ေအးေအးေဆးေဆးကေလး ရွင္းျပေနတာကိုး...

အႏွီလို ရွင္းျပေနတဲ့ တူးရစ္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသလည္း မရွိသလို မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနတဲ့ အမူအယာလည္း မရွိေပါင္ဗ်ာ...သူရသင့္ ရထိုက္တာကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ရွင္းျပေနတာပါပဲ...ေကာင္တာစာေရးကလည္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေရသန္႔တစ္ဗူးအတြက္ ပိုက္ဆံမယူပဲ ထားလိုက္ရေတာ့တာကိုး...သည္ကေလးမ ေတာ္လိုက္တာ ပါးနပ္လိုက္တာ လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ စိတ္ထဲကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိပါရဲ႕...

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားေတြကေတာ့ အႏွီလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း...ေဇယ်ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကေတာ့ တစ္ရာတည္းနဲ႔ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ညစ္တဲ့လူ ေရာင့္တက္လာေအာင္ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ၾကပါသဗ်ား...ေရႊဘစိတ္သမားမ်ားကေတာ့ စာမရီမ်ဳိးေဟ့ အေမြးတစ္ပင္ အကၽြတ္မခံဘူး...နင္တို႔က ဘာေကာင္ေတြမို႔ အျမတ္ႀကီးစားရသလဲ လူပါး၀လွေခ်လား ဘာလား ညာလားနဲ႔ သတ္ပြဲႀကီးျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕...ပါသြားတဲ့ ေငြတစ္ရာကေတာ့ ျပန္ရမရ မေသခ်ာဘူးေပါ့...ေဟာၾကည့္ သူမ်ားလူမ်ဳိးမ်ားက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပါးနပ္လိုက္သလဲ...ျပႆနာလည္း မျဖစ္ အၿပဳံးလည္းမပ်က္ လိုခ်င္တာလည္းရ...ေၾသာ္ ငါတို႔လူမ်ဳိးေတြ မဇၥ်ိမလို႔ တြင္တြင္ႀကီး ေအာ္ေနေပမယ့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈယူႏိုင္ၾကတဲ့အထဲမွာ ငါတို႔ေတြ မပါခဲ့ပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ရွက္လိုက္ေလျခင္းဗ်ာ...

တကယ္ဆိုရင္ ျမန္မာေငြ ၁၀၀ က်ပ္ဆိုတာ သူရို႕ အဂၤလိပ္ေငြ ေပါင္ နဲ႔တြက္လုိက္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ျပားမွ မတန္တဲ့ ေငြပမာဏကေလး...ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိသေလာက္ သည္အဂၤလိပ္မကေလးကလည္း ကပ္ေစးမဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ...လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ကေလးေတြကို ၅၀၀ တစ္မ်ဳိး ၁၀၀၀ တစ္မ်ဳိး ထုတ္ေပးေနတာ ေတြ႕ဖူးပါရဲ႕...သည္ေငြကေလး ၁၀၀ ကို ရေအာင္ယူသြားတာက ေငြေၾကးတန္ဖိုးထက္ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္သြားတာပဲလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္မိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိရင္း ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္၀ံ့တဲ့အထိ...လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ရင္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ သည္ျဖစ္ရပ္ကေလးက ဦးဟန္ၾကည္ကို ပညာေတြ အမ်ားႀကီး သင္ေပးခဲ့တာကိုး...

ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္ျပႆနာကိုပဲေျဖရွင္းေျဖရွင္း သူေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပမယ့္ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ သတိမူမိဖို႔ ေကာင္းလွပါၿပီ...မဇၥ်ိမဆိုတာႀကီးကို အေျပာမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပဖို႔ သင့္လွပါၿပီ ကိုယ့္ဆရာတို႔ေရ...။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၁၈.၂.၂၀၁၄ ( အဂၤါေန႔ )

“ လည္ျပန္တစ္ခ်က္ . . . ”

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က ျခေသၤ့လည္ျပန္...အဆိုေတာ္ ၀ိုင္၀ိုင္းက သမင္လည္ျပန္...ကဗ်ာဆရာ ညြန္႔ေ၀ ( ကသာ ) က လည္ျပန္အငဲ့...သာမေညာင္ည ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လည္ျပန္တစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ...အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ထမင္းလုပ္ေနရတဲ့အတြက္ တစ္ခ်က္ထက္ပိုၿပီး လည္မျပန္အားဘူးကိုး...တစ္ခ်က္ပဲ ျပန္ၾကည့္တာေၾကာင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းကိုေတာ့ မျမင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...

ခပ္ေ၀းေ၀းကို မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕...ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းက ပန္းေမႊ႕ယာ ေရႊေကာ္ေဇာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကိုး...ဘ၀ခေရာင္းေတာမွာ ေမာေနေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့လည္း ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါေလရဲ႕...သို႔ေပမင့္ အတိတ္ဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း မဟုတ္လား...မပိုင္ခ်င္လို႔ ပစ္ထားခဲ့တယ္ဆိုေပမင့္ မဆိုင္ခ်င္လို႔လည္း ရမွမရေတာ့ပဲကလား...

မိဘအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းကင္းေနခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ဆိုတာကေတာ့လည္း ငိုစရာအေမ့ရင္ခြင္ အားကိုးစရာ အေဖ့ခြန္အား ရွိေနတာမို႔ ဘယ္အခက္အခဲမဆို မိသားစု ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေမာတယ္ေျပာေျပာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေမာခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား...ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္းၿပီး စစ္ကိုင္းပဲ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုးၿပီး ပဲခူးပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ထင္ခုတင္ေရႊနန္းထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး မိဘရင္ခြင္ကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီဆိုကတည္းက ဘ၀သင္ခန္းစာေတြ ေလာကႀကီးရဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပညာေပးတာေတြကို ေကာ့ေနေအာင္ ခံခဲ့ရပါရဲ႕...

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက အသက္အစိတ္၀န္းက်င္ သားေတာ္ေမာင္ကို “ ငါ့သားရယ္ နင့္အသက္က ငယ္ပါေသးတယ္ ” လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားခါစကေတာ့ ေဇာင္းႁကြေနတဲ့ ပညာမာန္ကေလးက ေရွ႕ေဆာင္ေနေတာ့ မခံခ်င္ခဲ့ဘူးေပါ့ေလ...သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ လူႀကီးျဖစ္တာပဲလို႔ လိုရာဆြဲေတြးၿပီး ငါ လူလားေျမာက္ၿပီလို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိေပသေပါ့...သို႔ေပမင့္ မိသားစုဆိုတဲ့ ခံတပ္ထဲကေန အျပင္ထြက္ၿပီး ေလာကႀကီးနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတဲ့အခါက်မွပဲ “ ေၾသာ္...ငါ့ေမေမက ငါ့ကို ငယ္တယ္ေျပာတာ လူသက္ကို ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ...ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေလာကအသက္ကို ေျပာတာပဲ ” လို႔ သေဘာေပါက္ယူခဲ့ရပါရဲ႕...အင္း အႏွီလို သေဘာေပါက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာေရာ အစာအိမ္မွာပါ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေလ...

ကိုယ့္္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ေက်ာပဲရွိတဲ့ ေဒသ...အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဘူးတဲ့ နယ္ၾကမ္းေျမၾကမ္းမွာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ကိုယ့္ပညာေလးကို အားကိုးၿပီး ရုန္းပဟဲ့ ဆိုကတည္းက အတြယ္ခံ အႏွက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ား က်က်နနသာ ေရးမွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ A4 စာရြက္ တစ္ထုပ္ေတာင္ မေလာက္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕...ေၾသာ္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဘုန္းႀကီးေခါင္းကို ေခါက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ နိမ့္လာပဟဲ့ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေက်ာက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္းကိုး...ဦးေဏွာက္တစ္လံုးကလြဲရင္ ဘာမမရွိတဲ့ ေျခမဲ့လက္မဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့လည္း အနင္းခံ အႏွိမ္ခံ အေစာ္ကားခံလိုက္ရမ်ား တစ္ခါတစ္ခါ ငါမ်ား သူတို႔ကို ဘာေတြ ေစာ္ကားမိလို႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးယူရတဲ့အထိ...ေခါင္းထဲက ပညာဆိုတာကလည္း တန္ဖိုးနားမလည္တဲ့လူေတြၾကားမွာ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလာက္ေတာင္ အေလးေပးမခံခဲ့ရဘူးကိုး...

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဆိုတာက သင္ရိုးကုန္သြားရင္ ပညာစံုၿပီလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေပမင့္ ဘ၀သင္ခန္းစာဆိုတာမ်ဳိးက သင္ရိုးကၽြတ္တယ္လို႔မွ မရွိပဲကိုး...သည္လူတစ္ေယာက္က သည္ပံုစံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္သြားတာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာယူမွတ္သားထားေပမင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္မ်ဳိး ေစာ္ကားလာရင္ ခံရျပန္ေသးတာပါပဲေလ...ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လူေတြအေပၚ ေစတနာထားခ်င္ေနပါေစ အေစာ္ကားခ်ည္းခံေနရၿပီဆိုမွျဖင့္ “ တစ္ေကြ႕ေကြ႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ ” ဆိုတဲ့ မာန္ေတြ ေဒါသေတြ ထြက္လာၾကစၿမဲမဟုတ္လား...ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စကားလံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ “ အသည္းထဲမွာ ဆူးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ထြက္လာတယ္ ” ေပါ့...ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘ၀အစက အနင္းအႏွိပ္ခံရပံုမ်ားကေတာ့ အသည္းထဲမွာ ထြက္လာလိုက္တဲ့ဆူးေတြဟာ မ်ားလြန္လြန္းလို႔ ဥပမာလွလွေပးရမယ္ဆုိရင္ ႏွလံုးသားခမ်ာ ဆူးပတ္လည္ရံထားတဲ့ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္လာတဲ့အထိ...

လူ႔ေလာကထဲကို စ၀င္ခါစအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ရုံအခက္အခဲဆိုရင္ “ အေတြ႕အႀကံဳ ” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာမို႔ ထမင္းငတ္ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့ေလ...၀တ္စရာမရွိရင္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ...ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ဘ၀ကတည္းက ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ေငြေၾကးစည္းစိမ္ အေဆာင္ေယာင္ ဆိုတာကို ႏွလံုးသားခ်မ္းေျမ႕မႈေလာက္ မက္မက္စက္စက္ ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး...သို႔ေပမင့္ သာမန္လူ႔အႏၶဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ့ အေဆာင္အေယာင္တို႔ အစီးအနင္းတို႔ အရွိန္အ၀ါတို႔ဆိုတာေတြကို အင္မတန္ အေလးထားၾကတာကလား...အႏွီေတာ့လည္း သူရို႕အေလးထားတာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို အထင္အျမင္ေသးၾက နင္းၾကႏွိပ္ၾကေပမေပါ့ေလ...မရွိခိုးႏိုး မလွစုန္းယိုးဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အက်င့္ဆိုးႀကီးကိုး...

ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း လူတိုင္းအေပၚမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ စိတ္ထားဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ လူစားျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ခါေလာက္ေစာ္ကားတာမ်ဳိးဆိုရင္ သတိကို မထားမိခဲ့တာကလား...သို႔ေပမင့္ တစ္ခါကႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါက သံုးခါ ျဖစ္လာရင္ေတာ့လည္း သတိထားမိၿပီေပါ့...ဘယ္အရာမဆို တစ္ႀကိမ္ဆိုတာ အေတြ႕အႀကံဳအေနနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ သံုးေလးႀကိမ္ျဖစ္လာရင္ အေတြ႕အႀကံဳမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘ၀ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...ခံရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါက်မွ “ ေၾသာ္...သင္းတို႔က အသက္မရွိတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ သိပ္အေလးထားၾကတာကိုး...သည္အသက္မရွိတဲ့အရာေတြေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို စံတိုက္ခ်င္ၾကတာကိုး... ” လို႔ သေဘာေပါက္လာပါေလေရာ...အႏွီလို သေဘာေပါက္လာတဲ့အခါက်မွ ကိုယ့္အေနအထိုင္ကို ျပန္ဆင္ျခင္မိေတာ့တာကလား...

အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ...လူကို အထင္မႀကီးမွေတာ့ ပညာကိုလည္း တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ဘူးေပါ့...ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ပညာနဲ႔ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာ့ ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့လူေတြခ်ည္း မဟုတ္လား...ေငြေၾကးခ်မ္းသာလာေအာင္ ျဗဳန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ထလုပ္လို႔ ရေပမင့္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ဆိုတာ တစ္ရက္တစ္မနက္တည္းနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အရာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ...ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရင္းႏွီး အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပါင္းမ်ားစြာ စေတးမွ သည္ေန႔သည္ပညာဆိုတာ ရလာတဲ့အမ်ဳိး...အႏွီေတာ့လည္း ကႀကီးကို ပုတ္ေလာက္ေရးျပတာေတာင္ မွန္ေအာင္မဖတ္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားက ကိုယ့္ပညာကို ေစာ္ကားတဲ့လုပ္ရပ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္သည္းခံႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ...ဆင္ႀကီးကို ေခြးေဟာင္တာ အေနအထုိင္မပ်က္ေပမင့္ ေဟာင္ပါမ်ားရင္ေတာ့ ဆင္ႀကီးလည္း နားၿငီး စိတ္ရႈပ္လာေတာ့တာ သဘာ၀ကိုး...

အႏွီေတာ့ .ျခေသၤ့ဆီဆိုတာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔မွ တင့္တယ္သလို...ပတၱျမားကို ေရႊကြပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္မက္မက္စက္စက္မရွိခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးတို႔ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကဳိးစားရျပန္တာပါပဲ...သည္လိုႀကဳိးစားရင္း ထမင္းငတ္တဲ့အနပ္ေပါင္းလည္း မေရႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ...ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေလာင္ေနတဲ့ ေနျပင္းေအာက္မွာ စက္ဘီးကေလး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နင္းၿပီး ထမင္းျဖစ္ေအာင္ ရုန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြကို အခုေနျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြခ်ည္းေပါ့...ပညာေရးေလာကႀကီးမွာ ေျခကုပ္တစ္ေနရာရဖို႔ ေမးေငါ့စကားေတြ အမနာပ အတင္းအဖ်င္းေတြ အေၾကာင္းမဲ့ထိုးခံရတဲ့ မ်က္ေစာင္းေတြအားလံုးကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ေရးျပရရင္ ယံုၾကည္မဲ့လူရွိဖို႔ေတာင္ ခပ္ရွားရွား...

သည္ေန႔သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေနရာကေလးတစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာရလာၿပီး သူေဌးမင္းမဟုတ္ေပမင့္ အေႁကြးကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ရလာတဲ့ ဆံုးရွဳံးမႈကေတာ့ ဘယ္လူကိုမွ မယံုၾကည္ေတာ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသနားတတ္ေတာ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ႀကီးေပါ့ေလ...သို႔ေပမင့္ ေစတနာကို ေ၀ဒနာမျဖစ္ေအာင္ထားတတ္လာတာကေတာ့ အျမတ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့...အထိုက္အေလ်ာက္ ထမင္းေလး၀လာေပမယ့္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို မေမ့ဖို႔ ငတ္တစ္လွည့္ျပတ္တစ္လွည့္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို သတိရေနဖို႔ ဘ၀သမိုင္းအစက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္တဲ့ စက္ဘီးကေလးကို ခုတင္ေပးမွာ ေထာင္ထားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမေနျဖစ္တာ သည္ေန႔အထိပဲလို႔ ဆိုၾကပါစို႔...သူေတာင္းစား ထမင္း၀ရင္ ဘုရင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္ ထမင္း၀လာတဲ့ သည္ေန႔အထိေတာ့ ဘုရင္လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း လားလားမွ မေပၚဖူးတာအမွန္...သို႔ေပမင့္ ကိုယ့္ထမင္းေလးကိုယ္စား ကိုယ့္အလုပ္ေလးကိုယ္လုပ္ၿပီး လူကိုမျမင္ ေငြကိုမင္တဲ့ ေရႊျပည္သားေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း အားပါးတရ ရယ္ေနခ်င္စိတ္ကေတာ့ သည္ေန႔အထိ ရွိေနဆဲေပါ့ေလ...

ဘ၀သမိုင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကငရဲအႀကီးစားမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အရံငရဲေလာက္ေတာ့ ဆိုးရြားျပင္းထန္ခဲ့တာေတာ့ ကိုယ့္၀မ္းနာမို႔ ကိုယ္သာသိပါရဲ႕...ငရဲကလာသူ ျပာပူမေၾကာက္လို႔ ဆိုေပမင့္ ငရဲကိုျပန္သြားရမွာေတာ့ မေၾကာက္တဲ့လူ ရွိမယ္မထင္ဘူးေပါ့ေလ...အႏွာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀ငရဲခန္းကို ျပန္မသြားရေအာင္ေတာ့ သည္ေန႔အထိ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ က်ားကုတ္က်ားခဲ ရုန္းကန္ၾကရဦးမွာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕လို႔ ေနာက္ကိုတစ္ခ်က္ လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမဲ့ ဘ၀တစ္သက္စာအတြက္ လွမ္းေမွ်ာ္လိုက္မိပါရဲ႕ဗ်ာ....။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၂၄.၂.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )