ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က
ျခေသၤ့လည္ျပန္...အဆိုေတာ္ ၀ိုင္၀ိုင္းက သမင္လည္ျပန္...ကဗ်ာဆရာ ညြန္႔ေ၀ ( ကသာ ) က လည္ျပန္အငဲ့...သာမေညာင္ည
ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လည္ျပန္တစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ...အခ်ိန္
ခပ္ေ၀းေ၀းကို မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕...ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းက ပန္းေမႊ႕ယာ ေရႊေကာ္ေဇာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကိုး...ဘ၀ခေရာင္းေတာမ
မိဘအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းကင္းေနခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ဆိုတာကေတာ့လည္း ငိုစရာအေမ့ရင္ခြင္ အားကိုးစရာ အေဖ့ခြန္အား ရွိေနတာမို႔ ဘယ္အခက္အခဲမဆို မိသားစု ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေမာတယ္ေျပာေျပာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေမာခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား...ကိုယ့္ျမ
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက အသက္အစိတ္၀န္းက်င္ သားေတာ္ေမာင္ကို “ ငါ့သားရယ္ နင့္အသက္က ငယ္ပါေသးတယ္ ” လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားခါစကေတာ့ ေဇာင္းႁကြေနတဲ့ ပညာမာန္ကေလးက ေရွ႕ေဆာင္ေနေတာ့ မခံခ်င္ခဲ့ဘူးေပါ့ေလ...သူမ်ားႏိ
ကိုယ့္္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ေက်ာပဲရွိတဲ့ ေဒသ...အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဘူးတဲ့ နယ္ၾကမ္းေျမၾကမ္းမွာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ကိုယ့္ပညာေလးကို အားကိုးၿပီး ရုန္းပဟဲ့ ဆိုကတည္းက အတြယ္ခံ အႏွက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ား က်က်နနသာ ေရးမွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ A4 စာရြက္ တစ္ထုပ္ေတာင္ မေလာက္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕...ေၾသာ္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဘုန္းႀကီးေခါင္းကို ေခါက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ နိမ့္လာပဟဲ့ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေက်ာက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္းက
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဆိုတာက သင္ရိုးကုန္သြားရင္ ပညာစံုၿပီလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေပမင့္ ဘ၀သင္ခန္းစာဆိုတာမ်ဳိးက သင္ရိုးကၽြတ္တယ္လို႔မွ မရွိပဲကိုး...သည္လူတစ္ေယာက္က သည္ပံုစံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္သြာ
လူ႔ေလာကထဲကို စ၀င္ခါစအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ရုံအခက္အခဲဆိုရင္ “ အေတြ႕အႀကံဳ ” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာမို႔ ထမင္းငတ္ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့ေလ...၀တ္စရာမ
ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း လူတိုင္းအေပၚမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ စိတ္ထားဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ လူစားျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ခါေလာက္ေစာ္ကားတာ
အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ...လူကို အထင္မႀကီးမွေတာ့ ပညာကိုလည္း တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ဘူးေပါ့...ဘယ္
အႏွီေတာ့ .ျခေသၤ့ဆီဆိုတာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔မွ တင့္တယ္သလို...ပတၱျမားကို ေရႊကြပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္မက္မက္စက္စက္မရွိခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးတို႔ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကဳိးစားရျပန္တာပါပဲ...သည္လိုႀက
သည္ေန႔သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေနရာကေလးတစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာရလာၿပီး သူေဌးမင္းမဟုတ္ေပမင့္ အေႁကြးကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ရလာတဲ့ ဆံုးရွဳံးမႈကေတာ့ ဘယ္လူကိုမွ မယံုၾကည္ေတာ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသနားတတ္ေတာ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ႀကီးေပါ့ေလ...သို႔ေပမင္
ဘ၀သမိုင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကငရဲအႀကီးစားမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင
( ဟန္ၾကည္ )
၂၄.၂.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )
ခပ္ေ၀းေ၀းကို မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕...ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းက ပန္းေမႊ႕ယာ ေရႊေကာ္ေဇာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကိုး...ဘ၀ခေရာင္းေတာမ
မိဘအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းကင္းေနခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ဆိုတာကေတာ့လည္း ငိုစရာအေမ့ရင္ခြင္ အားကိုးစရာ အေဖ့ခြန္အား ရွိေနတာမို႔ ဘယ္အခက္အခဲမဆို မိသားစု ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေမာတယ္ေျပာေျပာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေမာခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား...ကိုယ့္ျမ
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက အသက္အစိတ္၀န္းက်င္ သားေတာ္ေမာင္ကို “ ငါ့သားရယ္ နင့္အသက္က ငယ္ပါေသးတယ္ ” လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားခါစကေတာ့ ေဇာင္းႁကြေနတဲ့ ပညာမာန္ကေလးက ေရွ႕ေဆာင္ေနေတာ့ မခံခ်င္ခဲ့ဘူးေပါ့ေလ...သူမ်ားႏိ
ကိုယ့္္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ေက်ာပဲရွိတဲ့ ေဒသ...အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဘူးတဲ့ နယ္ၾကမ္းေျမၾကမ္းမွာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ကိုယ့္ပညာေလးကို အားကိုးၿပီး ရုန္းပဟဲ့ ဆိုကတည္းက အတြယ္ခံ အႏွက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ား က်က်နနသာ ေရးမွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ A4 စာရြက္ တစ္ထုပ္ေတာင္ မေလာက္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕...ေၾသာ္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဘုန္းႀကီးေခါင္းကို ေခါက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ နိမ့္လာပဟဲ့ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေက်ာက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္းက
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဆိုတာက သင္ရိုးကုန္သြားရင္ ပညာစံုၿပီလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေပမင့္ ဘ၀သင္ခန္းစာဆိုတာမ်ဳိးက သင္ရိုးကၽြတ္တယ္လို႔မွ မရွိပဲကိုး...သည္လူတစ္ေယာက္က သည္ပံုစံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္သြာ
လူ႔ေလာကထဲကို စ၀င္ခါစအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ရုံအခက္အခဲဆိုရင္ “ အေတြ႕အႀကံဳ ” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာမို႔ ထမင္းငတ္ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့ေလ...၀တ္စရာမ
ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း လူတိုင္းအေပၚမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ စိတ္ထားဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ လူစားျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ခါေလာက္ေစာ္ကားတာ
အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ...လူကို အထင္မႀကီးမွေတာ့ ပညာကိုလည္း တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ဘူးေပါ့...ဘယ္
အႏွီေတာ့ .ျခေသၤ့ဆီဆိုတာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔မွ တင့္တယ္သလို...ပတၱျမားကို ေရႊကြပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္မက္မက္စက္စက္မရွိခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးတို႔ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကဳိးစားရျပန္တာပါပဲ...သည္လိုႀက
သည္ေန႔သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေနရာကေလးတစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာရလာၿပီး သူေဌးမင္းမဟုတ္ေပမင့္ အေႁကြးကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ရလာတဲ့ ဆံုးရွဳံးမႈကေတာ့ ဘယ္လူကိုမွ မယံုၾကည္ေတာ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသနားတတ္ေတာ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ႀကီးေပါ့ေလ...သို႔ေပမင္
ဘ၀သမိုင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကငရဲအႀကီးစားမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင
( ဟန္ၾကည္ )
၂၄.၂.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )
6 comments:
အေနာ္ လည္းလြတ္ေအာင္ရုန္းမယ္
ဆရာဟန္ေျပာသလို မိဘေတြအတြက္ သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အၿမဲတန္း ကေလးေပါ့ကြယ္...
"အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ" ဟာဟ သေဘာေခြ႔တဲ့ စာေၾကာင္းေလး ဆရာဟန္က စကားလံုးအသံုးေလးေတြ ႏုတယ္ ... :P
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္
Yes..Sayar
Your post also reminds me for my past days.. So I went for overseas & stay away from our country that I love so much but I painful so much.
Best Regards,
Esther
ဟုတ္ပဆရာဟန္ရယ္ ဒီလိုမ်ဳိးေလာကဓံအထုအေထာင္းေလး ခံလိုက္မွ ဘ၀သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာက ေၾကသလား မသိပါဘူး
အစ္ကိုဟန္ၾကည္ေရ..
စာေတြလာဖတ္သြားတယ္။ ဘေလာ့ဘက္ ေၿခဦးမလွည့္ၿဖစ္တာမ်ားၿပီ။ အေၾကြးေတြလည္း တင္ေနတာမ်ားၿပီး း))
chocothazin ဘေလာ့မွာ စာေတြ(နည္းနည္းစီ)ၿပန္ေရးေနၿပီမို႔ အရင္လို လာလည္ၿပီး ေဝဖန္ပါဦးလို႔ ...
ဆရာဟန္ေျပာသလုိပါဘဲ။ အတိတ္ကေတာ့ ပန္းခင္းလမ္းျဖစ္ခဲ့သူေတြ ရွားပါတယ္။ ရွားဆုိ အေျခခံၾသဇာေကာင္းေပမဲ့ ပန္းမုိးေခါင္တဲ့ ေဒသမွာ လူျဖစ္လာၾကရတာကုိး။ တုိက္ပြဲတို္င္းမွာ ဘယ္ဒဏ္ရာကင္းႏုိင္ပါ့မလဲ ဆရာဟန္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြၾကားထဲက ရည္မွန္းခ်က္ကုိ အေရာက္လွမ္းခဲ့ႏုိင္တာကေတာ့ ဆရာဟန္႔အားသာခ်က္ဘဲေပါ့။
Post a Comment