Tuesday 1 April 2014

“ လည္ျပန္တစ္ခ်က္ . . . ”



ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က ျခေသၤ့လည္ျပန္...အဆိုေတာ္ ၀ိုင္၀ိုင္းက သမင္လည္ျပန္...ကဗ်ာဆရာ ညြန္႔ေ၀ ( ကသာ ) က လည္ျပန္အငဲ့...သာမေညာင္ည ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လည္ျပန္တစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ...အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ထမင္းလုပ္ေနရတဲ့အတြက္ တစ္ခ်က္ထက္ပိုၿပီး လည္မျပန္အားဘူးကိုး...တစ္ခ်က္ပဲ ျပန္ၾကည့္တာေၾကာင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းကိုေတာ့ မျမင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...

ခပ္ေ၀းေ၀းကို မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕...ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းက ပန္းေမႊ႕ယာ ေရႊေကာ္ေဇာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကိုး...ဘ၀ခေရာင္းေတာမွာ ေမာေနေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့လည္း ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါေလရဲ႕...သို႔ေပမင့္ အတိတ္ဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း မဟုတ္လား...မပိုင္ခ်င္လို႔ ပစ္ထားခဲ့တယ္ဆိုေပမင့္ မဆိုင္ခ်င္လို႔လည္း ရမွမရေတာ့ပဲကလား...

မိဘအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းကင္းေနခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ဆိုတာကေတာ့လည္း ငိုစရာအေမ့ရင္ခြင္ အားကိုးစရာ အေဖ့ခြန္အား ရွိေနတာမို႔ ဘယ္အခက္အခဲမဆို မိသားစု ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေမာတယ္ေျပာေျပာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေမာခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား...ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္းၿပီး စစ္ကိုင္းပဲ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုးၿပီး ပဲခူးပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ထင္ခုတင္ေရႊနန္းထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး မိဘရင္ခြင္ကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီဆိုကတည္းက ဘ၀သင္ခန္းစာေတြ ေလာကႀကီးရဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပညာေပးတာေတြကို ေကာ့ေနေအာင္ ခံခဲ့ရပါရဲ႕...

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက အသက္အစိတ္၀န္းက်င္ သားေတာ္ေမာင္ကို “ ငါ့သားရယ္ နင့္အသက္က ငယ္ပါေသးတယ္ ” လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားခါစကေတာ့ ေဇာင္းႁကြေနတဲ့ ပညာမာန္ကေလးက ေရွ႕ေဆာင္ေနေတာ့ မခံခ်င္ခဲ့ဘူးေပါ့ေလ...သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ လူႀကီးျဖစ္တာပဲလို႔ လိုရာဆြဲေတြးၿပီး ငါ လူလားေျမာက္ၿပီလို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိေပသေပါ့...သို႔ေပမင့္ မိသားစုဆိုတဲ့ ခံတပ္ထဲကေန အျပင္ထြက္ၿပီး ေလာကႀကီးနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတဲ့အခါက်မွပဲ “ ေၾသာ္...ငါ့ေမေမက ငါ့ကို ငယ္တယ္ေျပာတာ လူသက္ကို ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ...ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေလာကအသက္ကို ေျပာတာပဲ ” လို႔ သေဘာေပါက္ယူခဲ့ရပါရဲ႕...အင္း အႏွီလို သေဘာေပါက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာေရာ အစာအိမ္မွာပါ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေလ...

ကိုယ့္္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ေက်ာပဲရွိတဲ့ ေဒသ...အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဘူးတဲ့ နယ္ၾကမ္းေျမၾကမ္းမွာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ကိုယ့္ပညာေလးကို အားကိုးၿပီး ရုန္းပဟဲ့ ဆိုကတည္းက အတြယ္ခံ အႏွက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ား က်က်နနသာ ေရးမွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ A4 စာရြက္ တစ္ထုပ္ေတာင္ မေလာက္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕...ေၾသာ္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဘုန္းႀကီးေခါင္းကို ေခါက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ နိမ့္လာပဟဲ့ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေက်ာက္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္းကိုး...ဦးေဏွာက္တစ္လံုးကလြဲရင္ ဘာမမရွိတဲ့ ေျခမဲ့လက္မဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့လည္း အနင္းခံ အႏွိမ္ခံ အေစာ္ကားခံလိုက္ရမ်ား တစ္ခါတစ္ခါ ငါမ်ား သူတို႔ကို ဘာေတြ ေစာ္ကားမိလို႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးယူရတဲ့အထိ...ေခါင္းထဲက ပညာဆိုတာကလည္း တန္ဖိုးနားမလည္တဲ့လူေတြၾကားမွာ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလာက္ေတာင္ အေလးေပးမခံခဲ့ရဘူးကိုး...

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဆိုတာက သင္ရိုးကုန္သြားရင္ ပညာစံုၿပီလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေပမင့္ ဘ၀သင္ခန္းစာဆိုတာမ်ဳိးက သင္ရိုးကၽြတ္တယ္လို႔မွ မရွိပဲကိုး...သည္လူတစ္ေယာက္က သည္ပံုစံနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္သြားတာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာယူမွတ္သားထားေပမင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္မ်ဳိး ေစာ္ကားလာရင္ ခံရျပန္ေသးတာပါပဲေလ...ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လူေတြအေပၚ ေစတနာထားခ်င္ေနပါေစ အေစာ္ကားခ်ည္းခံေနရၿပီဆိုမွျဖင့္ “ တစ္ေကြ႕ေကြ႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ ” ဆိုတဲ့ မာန္ေတြ ေဒါသေတြ ထြက္လာၾကစၿမဲမဟုတ္လား...ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စကားလံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ “ အသည္းထဲမွာ ဆူးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ထြက္လာတယ္ ” ေပါ့...ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဘ၀အစက အနင္းအႏွိပ္ခံရပံုမ်ားကေတာ့ အသည္းထဲမွာ ထြက္လာလိုက္တဲ့ဆူးေတြဟာ မ်ားလြန္လြန္းလို႔ ဥပမာလွလွေပးရမယ္ဆုိရင္ ႏွလံုးသားခမ်ာ ဆူးပတ္လည္ရံထားတဲ့ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္လာတဲ့အထိ...

လူ႔ေလာကထဲကို စ၀င္ခါစအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ရုံအခက္အခဲဆိုရင္ “ အေတြ႕အႀကံဳ ” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာမို႔ ထမင္းငတ္ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့ေလ...၀တ္စရာမရွိရင္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ...ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ဘ၀ကတည္းက ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ေငြေၾကးစည္းစိမ္ အေဆာင္ေယာင္ ဆိုတာကို ႏွလံုးသားခ်မ္းေျမ႕မႈေလာက္ မက္မက္စက္စက္ ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး...သို႔ေပမင့္ သာမန္လူ႔အႏၶဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ့ အေဆာင္အေယာင္တို႔ အစီးအနင္းတို႔ အရွိန္အ၀ါတို႔ဆိုတာေတြကို အင္မတန္ အေလးထားၾကတာကလား...အႏွီေတာ့လည္း သူရို႕အေလးထားတာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို အထင္အျမင္ေသးၾက နင္းၾကႏွိပ္ၾကေပမေပါ့ေလ...မရွိခိုးႏိုး မလွစုန္းယိုးဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အက်င့္ဆိုးႀကီးကိုး...

ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း လူတိုင္းအေပၚမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ စိတ္ထားဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ လူစားျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ခါေလာက္ေစာ္ကားတာမ်ဳိးဆိုရင္ သတိကို မထားမိခဲ့တာကလား...သို႔ေပမင့္ တစ္ခါကႏွစ္ခါ ႏွစ္ခါက သံုးခါ ျဖစ္လာရင္ေတာ့လည္း သတိထားမိၿပီေပါ့...ဘယ္အရာမဆို တစ္ႀကိမ္ဆိုတာ အေတြ႕အႀကံဳအေနနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ သံုးေလးႀကိမ္ျဖစ္လာရင္ အေတြ႕အႀကံဳမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘ၀ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...ခံရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါက်မွ “ ေၾသာ္...သင္းတို႔က အသက္မရွိတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာ သိပ္အေလးထားၾကတာကိုး...သည္အသက္မရွိတဲ့အရာေတြေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို စံတိုက္ခ်င္ၾကတာကိုး... ” လို႔ သေဘာေပါက္လာပါေလေရာ...အႏွီလို သေဘာေပါက္လာတဲ့အခါက်မွ ကိုယ့္အေနအထိုင္ကို ျပန္ဆင္ျခင္မိေတာ့တာကလား...

အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ...လူကို အထင္မႀကီးမွေတာ့ ပညာကိုလည္း တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ဘူးေပါ့...ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ပညာနဲ႔ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာ့ ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့လူေတြခ်ည္း မဟုတ္လား...ေငြေၾကးခ်မ္းသာလာေအာင္ ျဗဳန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ထလုပ္လို႔ ရေပမင့္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ဆိုတာ တစ္ရက္တစ္မနက္တည္းနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အရာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ...ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရင္းႏွီး အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပါင္းမ်ားစြာ စေတးမွ သည္ေန႔သည္ပညာဆိုတာ ရလာတဲ့အမ်ဳိး...အႏွီေတာ့လည္း ကႀကီးကို ပုတ္ေလာက္ေရးျပတာေတာင္ မွန္ေအာင္မဖတ္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားက ကိုယ့္ပညာကို ေစာ္ကားတဲ့လုပ္ရပ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္သည္းခံႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ...ဆင္ႀကီးကို ေခြးေဟာင္တာ အေနအထုိင္မပ်က္ေပမင့္ ေဟာင္ပါမ်ားရင္ေတာ့ ဆင္ႀကီးလည္း နားၿငီး စိတ္ရႈပ္လာေတာ့တာ သဘာ၀ကိုး...

အႏွီေတာ့ .ျခေသၤ့ဆီဆိုတာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔မွ တင့္တယ္သလို...ပတၱျမားကို ေရႊကြပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္မက္မက္စက္စက္မရွိခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးတို႔ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကဳိးစားရျပန္တာပါပဲ...သည္လိုႀကဳိးစားရင္း ထမင္းငတ္တဲ့အနပ္ေပါင္းလည္း မေရႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ...ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေလာင္ေနတဲ့ ေနျပင္းေအာက္မွာ စက္ဘီးကေလး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နင္းၿပီး ထမင္းျဖစ္ေအာင္ ရုန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြကို အခုေနျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြခ်ည္းေပါ့...ပညာေရးေလာကႀကီးမွာ ေျခကုပ္တစ္ေနရာရဖို႔ ေမးေငါ့စကားေတြ အမနာပ အတင္းအဖ်င္းေတြ အေၾကာင္းမဲ့ထိုးခံရတဲ့ မ်က္ေစာင္းေတြအားလံုးကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ေရးျပရရင္ ယံုၾကည္မဲ့လူရွိဖို႔ေတာင္ ခပ္ရွားရွား...

သည္ေန႔သည္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေနရာကေလးတစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာရလာၿပီး သူေဌးမင္းမဟုတ္ေပမင့္ အေႁကြးကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ရလာတဲ့ ဆံုးရွဳံးမႈကေတာ့ ဘယ္လူကိုမွ မယံုၾကည္ေတာ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသနားတတ္ေတာ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ႀကီးေပါ့ေလ...သို႔ေပမင့္ ေစတနာကို ေ၀ဒနာမျဖစ္ေအာင္ထားတတ္လာတာကေတာ့ အျမတ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့...အထိုက္အေလ်ာက္ ထမင္းေလး၀လာေပမယ့္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို မေမ့ဖို႔ ငတ္တစ္လွည့္ျပတ္တစ္လွည့္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို သတိရေနဖို႔ ဘ၀သမိုင္းအစက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္တဲ့ စက္ဘီးကေလးကို ခုတင္ေပးမွာ ေထာင္ထားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမေနျဖစ္တာ သည္ေန႔အထိပဲလို႔ ဆိုၾကပါစို႔...သူေတာင္းစား ထမင္း၀ရင္ ဘုရင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္ ထမင္း၀လာတဲ့ သည္ေန႔အထိေတာ့ ဘုရင္လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း လားလားမွ မေပၚဖူးတာအမွန္...သို႔ေပမင့္ ကိုယ့္ထမင္းေလးကိုယ္စား ကိုယ့္အလုပ္ေလးကိုယ္လုပ္ၿပီး လူကိုမျမင္ ေငြကိုမင္တဲ့ ေရႊျပည္သားေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း အားပါးတရ ရယ္ေနခ်င္စိတ္ကေတာ့ သည္ေန႔အထိ ရွိေနဆဲေပါ့ေလ...

ဘ၀သမိုင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကငရဲအႀကီးစားမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အရံငရဲေလာက္ေတာ့ ဆိုးရြားျပင္းထန္ခဲ့တာေတာ့ ကိုယ့္၀မ္းနာမို႔ ကိုယ္သာသိပါရဲ႕...ငရဲကလာသူ ျပာပူမေၾကာက္လို႔ ဆိုေပမင့္ ငရဲကိုျပန္သြားရမွာေတာ့ မေၾကာက္တဲ့လူ ရွိမယ္မထင္ဘူးေပါ့ေလ...အႏွာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀ငရဲခန္းကို ျပန္မသြားရေအာင္ေတာ့ သည္ေန႔အထိ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ က်ားကုတ္က်ားခဲ ရုန္းကန္ၾကရဦးမွာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕လို႔ ေနာက္ကိုတစ္ခ်က္ လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမဲ့ ဘ၀တစ္သက္စာအတြက္ လွမ္းေမွ်ာ္လိုက္မိပါရဲ႕ဗ်ာ....။ ။

( ဟန္ၾကည္ )
၂၄.၂.၂၀၁၄ ( တနလၤာေန႔ )

6 comments:

ပဥာက္ said...

အေနာ္ လည္းလြတ္ေအာင္ရုန္းမယ္

Aunty Tint said...

ဆရာဟန္ေျပာသလို မိဘေတြအတြက္ သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အၿမဲတန္း ကေလးေပါ့ကြယ္...
"အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကို အာသီသမရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနေပမင့္ သင္းတို႔အျမင္မွာေတာ့ ငမြဲ ငခ်ာေပါ့ေလ" ဟာဟ သေဘာေခြ႔တဲ့ စာေၾကာင္းေလး ဆရာဟန္က စကားလံုးအသံုးေလးေတြ ႏုတယ္ ... :P

ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္

Anonymous said...

Yes..Sayar
Your post also reminds me for my past days.. So I went for overseas & stay away from our country that I love so much but I painful so much.
Best Regards,
Esther

ေဆြေလးမြန္ said...

ဟုတ္ပဆရာဟန္ရယ္ ဒီလိုမ်ဳိးေလာကဓံအထုအေထာင္းေလး ခံလိုက္မွ ဘ၀သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာက ေၾကသလား မသိပါဘူး

chocothazin said...

အစ္ကိုဟန္ၾကည္ေရ..
စာေတြလာဖတ္သြားတယ္။ ဘေလာ့ဘက္ ေၿခဦးမလွည့္ၿဖစ္တာမ်ားၿပီ။ အေၾကြးေတြလည္း တင္ေနတာမ်ားၿပီး း))
chocothazin ဘေလာ့မွာ စာေတြ(နည္းနည္းစီ)ၿပန္ေရးေနၿပီမို႔ အရင္လို လာလည္ၿပီး ေဝဖန္ပါဦးလို႔ ...

သူႀကီးမင္း said...

ဆရာဟန္ေျပာသလုိပါဘဲ။ အတိတ္ကေတာ့ ပန္းခင္းလမ္းျဖစ္ခဲ့သူေတြ ရွားပါတယ္။ ရွားဆုိ အေျခခံၾသဇာေကာင္းေပမဲ့ ပန္းမုိးေခါင္တဲ့ ေဒသမွာ လူျဖစ္လာၾကရတာကုိး။ တုိက္ပြဲတို္င္းမွာ ဘယ္ဒဏ္ရာကင္းႏုိင္ပါ့မလဲ ဆရာဟန္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြၾကားထဲက ရည္မွန္းခ်က္ကုိ အေရာက္လွမ္းခဲ့ႏုိင္တာကေတာ့ ဆရာဟန္႔အားသာခ်က္ဘဲေပါ့။

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger