“ ဂီတရူး နဲ႔ ဂီတမိတ္ . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတဲ့ လူၾကမ္းႀကီးက သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ Black-eyed Susan ကိုေတာင္ ကေလးဘတုန္းက အၿမီးအေမာက္တည့္ ကီးကိုက္ေအာင္မဆိုႏိုင္၊ တူရိယာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၀ါးလက္ခုပ္ကိုေတာင္ နရီမွန္ေအာင္ မတီးတတ္၊ အကနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ေတာင္ အေပါက္အလမ္းမတည့္ေပမင့္ ဂီတသုခုမကိုေတာ့ ဘာမက္သလဲ မေမးနဲ႔။ ဘာျမတ္ႏိုးသလဲ မေမးနဲ႔။

ေမေမ့ေျပာစကားအရ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ငတိက ပုလုေကြးအရြယ္ကတည္းက ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ သီခ်င္းကေလးနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္တာ ဆိုပဲ။ အံမယ္ သီခ်င္းစာသားကို နားလည္ဖို႔ထားဦး စကားေတာင္ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ငတိက ျမဴးျမဴးႁကြႁကြ သီခ်င္းမ်ဳိးဆိုျပရင္ သေဘာမက်တဲ့အျပင္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သံုးေလးညဆက္တိုက္ ဆိုျပရင္လည္း နားယဥ္ၿပီးသား သီခ်င္းႀကီးကို နားမေထာင္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ သေကၤတနဲ႔ ၿပဲၿပဲလန္ေအာင္ ငိုပါသတဲ့။ အင္း...ဦးဟန္ၾကည့္အဘြားေရာ၊ ေမေမပါ ဂီတပိုးကေလးပါခဲ့လို႔ သီခ်င္းကေလး အၿမဲညည္းေနတတ္တဲ့ ၀သီကေလး ရွိေပလို႔သာေပါ့။ ေခတ္ကလည္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သီခ်င္းေတြ ေခတ္စားခဲ့တာမို႔လည္း အဆင္ေျပတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သည္ဘက္ေခတ္လို ေခြးေခၚသံ၊ ၀က္ေခၚသံ “ ရို႕ ရို႕...အို႔ အို႔ ” ေတြနဲ႔ခ်ည္း တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ခ်ည္း တင္းၾကမ္းျဖစ္ေနရင္ သေကာင့္သားေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုခက္ထဲကငခၽြတ္ခမ်ာ အိပ္လို႔ေတာင္ ေပ်ာ္ရွာမယ္ မထင္ေပဘူး ;)

ေမာင္ဟန္ၾကည္ မတ္တပ္ေျပးအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂီတဗီဇက ပိုလို႔ေတာင္ ပီသလာေသးတယ္ဆိုကိုး။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားကို ကိုယ္ၾကားသလို ျပန္ဆိုထားတဲ့ “ ႏွမ္းခင္းလမ္းေလးေလွ်ာက္ပါ...ခ်စ္ကေလးရယ္... ” ဆိုတဲ့ တစ္ပိုဒ္ကို ပါးစပ္ထဲက မခ်တမ္း ဆိုပါသတဲ့။ အႏီွတစ္ေၾကာင္းတည္းကိုခ်ည္း အားတိုင္းေအာ္ေနတာကို နားၾကားျပင္း ကတ္လာတဲ့ ေဖေဖက “ ငါ့သားရဲ႕...ပန္းခင္းလမ္းပါကြ... ” လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္ျပင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ စိတ္ကေလးၾကည္တဲ့အခါတိုင္း “ ႏွမ္းခင္းလမ္း ” တုန္း။ ေတာက္မယ့္ မီးေသြးခဲမ်ားဆိုေတာ့လည္း ဂီတကို အႏွီေလာက္ နားနီးဟန္တူပါရဲ႕ဗ်ာ... ;)

ႏွစ္တန္း သံုးတန္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေမာင္ဟန္ၾကည္  ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာၿပီ။ ေကာက္ရိုးပံုေပၚတက္ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေတြ႕ကရာသီခ်င္းေတြ ညည္းေနၿပီသာမွတ္။ ေခတ္ကလည္း အစစအရာရာ တိုေရရွားေရ ႏိုင္တဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ စတီရီယို ကက္ဆက္ဆိုတာ တကယ့္သူေဌးသံုးပစၥည္း။ အိမ္မွာရွိတဲ့ အဘိုးရဲ႕အေမြ National ေရဒီယိုႀကီးကလည္း ကိုယ္ႀကဳိက္တာကို ဖြင့္နားေထာင္လို႔မရဘဲ သူလႊင့္တာခ်ည္း နားေထာင္ေနရတဲ့အျပင္ အားအားရွိရင္ “ ကေလးတို႔ေရ...လာၾက လာၾက...ၾကားလိုက္ေအာင္ နားစိုက္ေထာင္ၾက... ” ဆိုတဲ့ ကေလးတို႔ဆရာမသီခ်င္းတို႔... ” AIDS ေအ့ဒ္စ္ေရာဂါ ေၾကာက္စရာ... ” တို႔ခ်ည္း ပတ္လည္ရိုက္ေအာင္ လႊင့္ေနေတာ့ သီခ်င္းႀကဳိက္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဘယ္အာသီသ ေျပလိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့လည္း ေကာက္ရိုးပံုေပၚတက္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ကူးေပါက္တဲ့သီခ်င္းကို ဆိုခ်င္သလို ေအာ္ဆိုရတာကို ခံတြင္း ပိုလိုက္ေပသေပါ့။ ေတြးမိသမွ်ကို ေပါက္ကရသံစဥ္ထည့္ၿပီး ဆိုခ်င္သလို ေအာ္ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကို အသံသာသြင္းထားခဲ့လိုက္ရင္ သည္ဘက္ေခတ္ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔ ေမွာက္လ်က္တို၊႔ ဆင္ေပါက္တို႔ ေခြးေပါက္တို႔၊ ၾကက္ဖတို႔ ႁကြက္မတို႔အကုန္ ထိုင္ငိုသြားရမယ့္ Modern Antique သီခ်င္းေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕... ;)

ဂီတကို အႏွီေလာက္ အရူးအမူး ျဖစ္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ သည္အသက္သည္အရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ဂီတဘက္မွာ ဘာတစ္ခုမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မျဖစ္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိရင္ ေခတ္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ... ( သူမ်ားေတြလည္း ကိုယ္မစြမ္းလို႔ မစြံခဲ့တဲ့ကိစၥတစ္ခုခုကို လူေရွ႕ခ်ျပခ်င္ရင္ လက္ညွဳိးအရင္ျပင္ထားတာကို သတိထားမိလို႔ ေခတ္မီေအာင္ ပင္လယ္ငါး စားလိုက္ပါသဗ်ား ;)  ) အႏွီဘက္ ၈၀ ေက်ာ္ႏွစ္ေတြဆိုတာ တကယ့္ေခတ္ႀကီးကိုး။ သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွတ္လို႔။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကက္ဆက္ရွိရင္သာ အေခြကေလး ထိုးထည့္၊ ခလုတ္ကေလး ေဂ်ာက္ခနဲႏွိပ္လိုက္ရုံနဲ႔ သီခ်င္းသံထြက္လာတာကိုး။ အစစအရာရာ ဆယ္လီေက်ၿပီး ေငြပိုအကုန္မခံတဲ့ ဦးဟန္ၾကည့္မိဘေတြဆိုတာ ကက္ဆက္ကို ဇိမ္ခံပစၥည္း စာရင္းထဲ ထည့္ထားၾကတာမို႔ သီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း နားစြန္နားဖ်ား ၾကားခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရွိပါေလေရာ။ အႏွာေတာင္ သီခ်င္းဖြင့္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ သီခ်င္းၾကာၾကာ နားေထာင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ slow motion နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေပလို႔သာေပါ့။ စက္ဘီးနဲ႔သာ ျဖတ္သြားမိရင္ ဘာသီခ်င္းမွ ေခါင္းထဲ ၀င္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာေပါက္။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ ပြဲရွိ၊ အလွဴ၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ားရွိရင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ေပ်ာ္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္။ မေပ်ာ္ေနရိုးလား။ အညာထံုးစံအတိုင္း မန္က်ည္းပင္ခြၾကားမွာ ေလာက္စပီကာတင္ၿပီး မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းဟူသမွ်ကို အလကားမတ္တင္း နားေထာင္ရေပသကိုး။ သို႔ေပမင့္ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ့ စတီရီယိုသီခ်င္းကေတာ့ ခပ္ရွားရွား။ ကိုသိန္းတန္နဲ႔ခ်ည္း ညားတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ အဘိုးအဘြားေတြရဲ႕ ရြာမွာသြားေနၿပီး ၾကက္သြန္ကေလး ဘာေလး ၀ိုင္း၀န္းတူးေပးတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေတြ နားေထာင္ရပါေလေရာ။ ေတာဆိုေတာ့လည္း ေတာအလိုက္ ေတာအႀကဳိက္ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ေပါ့ေလ။ မနက္ခင္းမွာ ၾကက္သြန္တူးၿပီးလို႔ ေနခင္းမွာ ၾကက္သြန္ျဖတ္၊ ဥႀကီး ဥလတ္ေရြးၾကတဲ့အခါ ၾကက္သြန္ခင္းရွင္က ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး ဧည့္ခံရတာ အညာထံုးစံကိုး။

တစ္ေႏြမွာေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ၿခံခ်င္းကပ္ ေတာင္သူႀကီးသား လူပ်ဳိသိုးနဲ႔ သူ႔ၿခံနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူပ်ဳိသိုး ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လူ႔ငယ့္ဘာ၀ ၿပဳိင္ၾကဆိုင္ၾကရင္း ကက္ဆက္ေတြ အၿပဳိင္၀ယ္၊ sound box ေတြ အၿပဳိင္ဆင္ၿပီး ေန႔ရွိသေရြ႕ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပဳိင္ႀကဲလိုက္ၾကတာ တစ္ရပ္လံုး စိတ္ညစ္ၾကေပမင့္ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြကို ဖရီးနားေထာင္ခြင့္ရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဖိုးႀကဳိင္းတုတ္ကို ျဖစ္လို႔။ ကိုယ့္လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မႏိုင့္ႏိုင္ေအာင္ အၿပဳိင္ဖြင့္ၾကတာမ်ား ေစ်းအင္မတန္ႀကီးတဲ့ sound box ေတြကို တစ္လံုးကေန ႏွစ္လံုး မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ေရအိုးထဲမွာ speaker ထည့္ၿပီးေတာင္ ဖြင့္လိုက္ၾကေသး ;) ။ ေတာသားေတြဆိုေပမင့္လည္း ၿမဳိ႕ကို အေရာက္အေပါက္ရွိၾကတာမို႔ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား Madonna ရဲ႕ Like a Virgin ေတြဘာေတြေတာင္ ဖြင့္ေသးတာရယ္။ ၿခံခ်င္းကပ္ေနတဲ့ အဘိုး အဘြားေတြကေတာ့ စိတ္ရွဳပ္ၾကေပမင့္လည္း ဂီတအိုးကြဲ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုလုေကြးကေတာ့ သူရို႕ဖြင့္သမွ်ကို ဒိုင္ခံနားေထာင္ရင္း ၀မ္းေတြကို သာလို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား သူရို႕ၿခံဘက္သြားၿပီး ဟိုသီခ်င္းကေလးဖြင့္ပါ၊ သည္သီခ်င္းကေလးလုပ္ပါလို႔ သီခ်င္းသြားေတာင္းရင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားက ၀မ္းေတြမ်ားေတာင္ သာလို႔။ မသာေနရိုးလား။ ၿမဳိ႕သားႀကီးကိုယ္တိုင္က တကူးတက သီခ်င္းလာေတာင္းတာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္က ၿမဳိ႕ပိစိေကြးသားဆိုေပမင့္ အညာေတာၾကားမွာေတာ့ ရူပါထြားတဲ့ စူပါစတား အငယ္စားကိုး… ;)

ခက္တာက ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားရင့္မႀကီး ျဖစ္တဲ့အထိ အိမ္မွာ ကက္ဆက္တစ္လံုးမွ မရွိတဲ့အျဖစ္။ အႏွီေခတ္ကလည္း မိဘကို အလိုလိုက္ရတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ကက္ဆက္လိုခ်င္လိုက္တာလို႔ ဘယ္ပူဆာရဲ႕လိမ့္တုန္း။ ပညာေရးနဲ႔႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ အကုန္ခံမယ္…က်န္တဲ့ အပရိက ကိစၥေတြအတြက္ေတာ့ တစ္ျပားမွ အကုန္မခံဘူး ဆိုတဲ့ မိဘရဲ႕ ေပၚလစီႀကီးကို ဓာတ္ျပား အပ္ဖ်ားတိုေအာင္ ေန႔တိုင္းဖြင့္ျပသမွ် နားေထာင္ေနရေတာ့လည္း ကိုယ့္လိုဘကေလးကို စိတ္ထဲမွာ အသာၿမဳိရင္း ကက္ဆက္ရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္ေရာက္ရင္ သူရို႕ဖြင့္ျပတာေလးေတြ နားေထာင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ နားစြန္နားဖ်ားၾကားရုံေလာက္နဲ႔တင္ ဂီတကို မ၀ေရစာကေလး မွီ၀ဲခဲ့ရပါေလေရာ။ သို႔ေပမင့္ ေရဒီယိုသီခ်င္းကေတာ့ ဘာနားေထာင္ရသလဲ မေမးနဲ႔။ အစီအစဥ္စကတည္းက ဖြင့္ထားလိုက္တာ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ၿပီးမွ သင္းကို အနားေပးတာ ထံုးစံ။ သခ်ၤာတြက္ရင္ ေရဒီယိုက သီခ်င္းလာတဲ့အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ေရဒီယိုေရွ႕မွာ ထိုင္တြက္ရတာ အရသာတစ္ခု။ စာက်က္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ေရဒီယိုနား မကပ္ရဲဘူးေပါ့ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေဘာဂေဗဒေတြ က်က္ရင္းက အာရုံေတြ အကုန္ပ်ံ႕ၿပီး “ ေစ်းကြက္ယႏၲယားဆိုသည္မွာ…ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ…ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္… ” ေတြ ျဖစ္ကုန္မွ အခက္… ;)

ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႔ အိမ္မွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား အားေနတဲ့ တစ္ရက္သားမွာ ေဖေဖက “ ကိုင္း ငါ့သား… Pheasant စက္ဘီးအသစ္တစ္စီးယူမလား…ကက္ဆက္တစ္လံုး ၀ယ္မလား… ” လို႔ ေမးပါေလေရာ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း မညာတမ္းေျပာရရင္ေတာ့ စက္ဘီးအသစ္ကို မလိုခ်င္ပဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ အရြယ္ကလည္း “ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပဳံးျပန္၊ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး၊ ေျခေအး၀မ္းေယာင္ ” လုပ္ၿပီး လူလံုးျပထြက္ရတဲ့ အရြယ္ကိုး။ မဒီကညာေတြ ၾကည္သာဖို႔အတြက္ Pheasant က ခရီးမဖင့္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တာကို မသိဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ သီခ်င္းႀကဳိက္သေလာက္ ၀၀လင္လင္ နားမေထာင္ခဲ့ရဘဲ တစ္သက္လံုး မစို႔မပို႔သီခ်င္းကေလးေတြကို မ၀ေရစာ နားေထာင္လာခဲ့ရတာႀကီးကို စိတ္အကုန္ႀကီးကုန္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ မဒီတသိုက္၊ အႀကည္မဆိုက္ရင္လည္းေန၊ ကိုယ့္စိတ္ႀကဳိက္ဂီတနဲ႔၊ အားရေအာင္ စိတ္ေျဖမယ္… ” လို႔ စိတ္တံုးတံုးခ်ၿပီး “ ကက္ဆက္ ” လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျဖလိုက္တာေၾကာင့္ Samsung တံဆိပ္ ကက္ဆက္အသစ္တစ္လံုး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အိမ္ေပၚေရာက္လာပါေလေရာ။ အႏွီေခတ္က ကက္ဆက္တိပ္ေခြ အငွားဆိုင္ေတြလည္း ေခတ္စားေသးတာမို႔ မုန္႔ဖိုးျပတ္လို႔ အေခြမ၀ယ္ႏိုင္ရင္ ငွားၿပီး နားေထာင္ရတာ ထံုးစံ။ သည္ၾကားထဲမွာ “ လွ်ပ္စစ္ျဖင့္ ေလာကနိဗၺာန္တည္ေဆာက္အ့ံ… ” ဆိုတဲ့ ေႁကြးေၾကာ္သံႀကီးကလည္း သက္တန္း ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လာတာေတာင္ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို ရဲရဲေလးဆိုတဲ့အဆင့္ကေန မတက္ေသးတာမို႔ သီခ်င္းကေလး နားေထာင္ဖို႔အေရး ဘက္ထရီအိုး အေလးႀကီးကို တပင္တပန္းမၿပီး ေန႔တိုင္းအားသြားသြင္းရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ဘယ္ေသးလိမ့္တုန္း။ မဒီၾကားမွာ ႁကြားရရြား ဟန္ဓာတ္ခုတ္ႏိုင္မယ့္ စက္ဘီးအသစ္ကို ဟင့္အင္းလုပ္ၿပီး ဘီးစုတ္ႀကီးတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နင္းရင္း သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ အႏွီေလာက္ကို ဒုကၡလို႔ ဘယ္မွတ္လိမ့္တုန္း…။

ဂီတဆိုတဲ့အမ်ဳိးအစားကလည္း တယ္နတ္ႀကီးသကိုး။ ဂီတကို ခံစားသက္ကေလး နည္းနည္းရလာရင္ ဖန္တီးခ်င္စိတ္ကေလးေတြ ၀င္လာတတ္တာ သူ႔သဘာ၀။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကတည္းက ဆယ္တန္းေတြကို စာျပ၊ ဂိုက္လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာကလည္း မိဘကို အပ္သင့္သေလာက္အပ္ၿပီး ကုတ္ကပ္စုထားတဲ့ ေငြယားကေလးနည္းနည္းရွိလာတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ဂီတာတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္သြားပါေရာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အေတာ္ေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါရဲ႕။ ဂီတာတီးတတ္ဖို႔အသာထားလို႔ လက္ယားေအာင္ေတာင္ မကိုင္ဘူးတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္ကို ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ခုနစ္အိုရွစ္ေဆြး သူ႔ဂီတာႀကီးကို သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ မ်ားျမတ္ေသာေစ်းနဲ႔ အစြံထုတ္ထည့္လိုက္ပါေလေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ အူေၾကာင္ၾကားကေတာ့ ဂီတာျဖစ္ရင္ၿပီးစတမ္း၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ရင္ကို ေက်နပ္လို႔။ အံမယ္…လူကသာ ၀ါးလက္ခုပ္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မတီးတတ္တာရယ္ အသံုးမက်တဲ့ မာနကေတာ့ ခပ္ႀကီးႀကီး။ အႏွီေတာ့လည္း ဂီတာတီးနည္းစာအုပ္ေတြ၀ယ္ၿပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဂီတာတီးက်င့္ပါေလေရာ။ အႏွီလိုမွ မတီးရင္လည္း မိုးလင္း က်ဴရွင္ျပ၊ ေန႔ခင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာလုပ္၊ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဂိုက္၀င္ေနရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာ က်က်နန ဂီတာတီးသင္ဖို႔အသာထား ယားတာေတာင္ မကုတ္အားဘူးကိုး။ လူကလည္း ဂီတဘက္မွာ ပါရမီပါလို႔ထင္ပါရဲ႕။ သံုးေလးလေလာက္လည္း အခ်ိန္လုၿပီး က်င့္လိုက္ေရာ C, Am, D, G ဆိုတဲ့ ဂီတာ Chord မဟာႀကီးေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ကိုင္တတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ အႏွီေလးကြက္ကို ပတ္လည္ႏွက္ၿပီး ဒံု - ဂ်မ္…ဒံု ဒံု - ဂ်မ္ ေလာက္ခတ္တတ္ရင္ အဆင္ေျပတဲ့ သီခ်င္း ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကို အပိုင္အႏိုင္ရေအာင္ ေလ့က်င့္ႏိုင္လိုက္တာမ်ား နည္းတဲ့ဗီဇမွတ္လို႔… ;) ။ ငါေတြ႕အရ ဘာမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မတီးတတ္ေပမင့္လည္း စာေတြ႕ကေတာ့ လာမစမ္းေလနဲ႔။ Bossa nova, Cha Cha, Hard Rock, Slow Rock ဘယ္ Beat ကို ဘယ္လိုတီးရတယ္ တစ္ဘားက ဘယ္လို၊ ဘား၀က္က ဘယ္ညာ၊ Key က ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတာကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ျငင္းဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ လာထား… ;) အားအားရွိတိုင္း ဒုံ - ဂ်မ္ လုပ္လိုက္ပံုမ်ားေတာ့ ဘယ္လက္ေခ်ာင္းထိပ္က အသားမာဆိုတာ လက္သည္းညွပ္နဲ႔ ေန႔တိုင္းညွပ္ယူရတာေတာင္ အလ်ဥ္မမီဘူးကိုး… ;)

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အႏွီအရြယ္ လူငယ္ဆိုတာက ရြယ္တူခ်င္း အုပ္ဖြဲ႕ၿပီး သြားၾကလာၾက၊ ဆုိၾကတီးၾကနဲ႔ အုပ္ဖြဲ႕ေနေလ့ရွိတဲ့အရြယ္။ သို႔ေပမင့္ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာက ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက ဂိုက္၀င္လိုက္ရတာ ႏွစ္ခ်ိန္ဆက္လည္းၿပီးေရာ ည ၁၁ ထိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဘယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔မွလည္း သေ၀မထိုးအားဘူးကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္အနားရလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုအိမ္ေရွ႕သြားၿပီး တီးရေအာင္၊ သည္အုတ္ခံုမွာ ဆိုရေအာင္လို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေျခကန္ၿပီး ျငင္းပစ္တာခ်ည္း။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ ဂီတကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာက တစ္ပုိင္း၊ ေဂၚေရးထြင္တာက တစ္က႑ကိုး။ ကိုယ္က လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚမွာ ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးနဲ႔ ၾကားၾကားသမွ် ေသာက္ညင္ကတ္ေအာင္ သီခ်င္းေအာ္ဆို၊ ဟိုက မဒီက ေစာင္ၿခဳံၿပီး သိုးေနမယ့္ ကိစၥႀကီးကိုေတာ့ ဖီးလ္ကို နည္းနည္းမွ မလာတာ အမွန္။ သူကသာ ဇိမ္မပ်က္တာကလား။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ကံေကာင္းရင္ ေလးခြစာမိဖို႔ ရာႏႈန္းက ခပ္မ်ားမ်ား။ အႏွီေတာ့လည္း “ လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွတဆင့္ ဂီတစင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္ၾကရသည္ ” ဆိုတဲ့ လမ္းစဥ္ႀကီးကို အာရုံမက်တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဂီတာတီးသက္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ C, Am, Dm, G ကေန မတက္တာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ အားတိုင္းယားတိုင္း ဒုံ - ဂ်မ္ အလုပ္ေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းႀကီး အင္ထုလႊတ္လို္က္တဲ့ ဂီတာဘိုးေအႀကီးက သက္တန္း ႏွစ္ႏွစ္သားလည္း ေရာက္ေရာ အိုးေတြကြာ၊ ဖလက္တံေတြျပဳတ္ၿပီး ဂီတာရုပ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားတာမို႔ ဂီတာတစ္လံုးကုန္ေအာင္ တီးခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လို႔ စာတင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕… ;)

ဦးဟန္ၾကည္က အတီးမွာသာ မစြမ္းတာ အဆိုက်ေတာ့ ပါရမီထူးဟန္တူပါရဲ႕။ အဘိုးတို႔ရြာက ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္မွာ စတိတ္ရွဳိးထည့္ေတာ့ ရြာခံေတြက အခၽြန္နဲ႔၀ိုင္းမ-တာေၾကာင့္ စာရင္းေပး ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ဆိုမယ့္သီခ်င္းကို တစ္ပတ္တိတိ အိမ္မွာ အဆိုက်င့္ေနေတာ့ ဂီတ၀ါသနာအိုး ေမေမက အသာနားေထာင္ေနပါေလေရာ။ ( အမွန္ေတာ့ ရြာသားငတိေတြက ဦးဟန္ၾကည့္အသံကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႔ စင္ေပၚတြန္းတင္တာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး…ဆိုမယ့္လူတစ္ေယာက္တိုးလာေတာ့ တစ္ေယာက္စာ ထည့္၀င္ေၾကး ပိုမ်ားတာ အေသအခ်ာမို႔ ၿမဳိ႕သားအူေၾကာင္ၾကားကို ပတ္တီးခ်ၾကတာကလား… ;) ) တစ္ရက္သားမွာ ကိုထီးရဲ႕ “ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းသိတယ္ ” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အပီအျပင္ မ်က္စိမွိတ္ အဟဲက်င့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည့္ေဘးကို ေမေမေရာက္လာၿပီး “ ငါ့သားရယ္…သီခ်င္းမဆိုဘဲ သည္အတုိင္းေနတာကမွ ငါ့သားကို စာသိပ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ကေလးလို႔ သူမ်ားက အထင္ႀကီးၾကလိမ့္ဦးမယ္…ဒီအသံႀကီးနဲ႔ စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ရၿပီးသားနာမည္ေလးပါ ပလုံသြားမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ… ” လို႔ အားေပးပါေလေရာ။ အႏွာကိုသာၾကည့္ေပေရာ့…ပါရမီ့ရွင္ေတြရဲ႕ ခရီးလမ္းဆိုတာ မေျဖာင့္တန္းပါဘူးဆိုမွ… ;) ။ ကိုယ့္သားရဲ႕ ဗီဇကို ကိုယ့္အေမက အႏွီေလာက္ေတာင္ အားေပးေနမွေတာ့ ဘယ္စိတ္ညစ္စရာ ရွိေသးလို႔တုန္း… ;) ။ သို႔ေပမင့္ သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ထင္ရာလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စကလည္း ေမေမဘာပဲေျပာေျပာ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ စင္ေပၚတက္ၿပီး အပီဟဲပါသဗ်ား။ အံမယ္…အႏွီေတာ့လည္း ရြာသားေတြ အားေပးလိုက္တာမ်ား ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ။ “ မမတင္ရဲ႕ သားေလးက အသံေကာင္းသားပဲ… ” လို႔ ေမေမ့ကို ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့ မာတာမိခင္က “ အံမေလးဟယ္…နင္တို႔က အခုမွ နားေထာင္ရတာကိုး…ငါ့သား အိမ္မွာ အဆိုက်င့္ေနတာကိုသာ လာနားေထာင္မိရင္ ခဲနဲ႔ပါေပါက္ခ်င္စိတ္ေပါက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ ” လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ အင္း…ရြာသားေတြကလည္း အဘိုးေတာင္သူႀကီး မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျမးလုပ္သူ ဂီတရူးကို ဘုံေျမွာက္ၾကဟန္လည္း တူပါရဲ႕ေလ…။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတီးတတ္ရင္လည္း ဆိုလို႔ရတာပဲဆိုတဲ့ အသိကေလး ရင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး “ ဖိုးဆုိခ်င္ ခင္ေမာင္ညြန္႔ ” ျဖစ္ခဲ့ပါေလေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည့္အသံက ဘယ္သံခပ္လံုးလံုး။ အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမင့္ လူမၾကား သူမၾကား သီခ်င္းခ်ည္းဆိုေနခဲ့တာဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လူရုပ္ေပါက္ေအာင္ ဆိုတတ္ေပသေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ့္ထက္ အသံေကာင္းတဲ့လူေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒး။ တကယ္ေတာ့ စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုဖို႔ဆိုတာက အသံေကာင္းဖို႔ထက္ စင္မေၾကာက္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတာကိုး။ ဟဲ ဟဲ…အႏွီေနရာမွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ေအးေဆး။ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာခဲ့မွေတာ့ စတိတ္စင္ေလာက္ကို ေအးေဆးေပါ့ေလ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ေက်ာင္းသားေရွ႕ထြက္ၿပီး ဆရာလုပ္လာခဲ့တဲ့လူဆိုတာ ထူးၿပီး မ်က္ႏွာအေျပာင္က်င့္စရာမွ မလိုေတာ့ဘဲကိုး… ;)

ေက်ာင္းသားဘ၀ လြန္ေျမာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း ခ်စ္စြာေသာ မဒမ္ၾကည္က တကယ့္ဂီတမိတ္။ သူရို႕ခရစ္ယာန္ဆိုတာက ေသြးထဲသားထဲမွာကို ဂီတပိုးက ပါခဲ့ၾကၿပီးသားဆိုေတာ့ ဂီတရူး ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ဂီတမိတ္ မဒမ္ၾကည္ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ “ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူး ” ( အေတာ္ရုပ္ဆိုးတဲ့ စကားပံု…တတ္ႏိုင္ဘူး ဒါပဲရွိတာကိုး… ;)  ) အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခက္တာက အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀အစမွာ ဂီတဖို႔ေနေနသာသာ မံမံတူတူမပုန္းဖို႔ပဲ အသည္းအသန္ရုန္းေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရွိသမွ်ေတာ့ “ ႏွစ္ကိုယ္တူခ်စ္သမွ်ကို ” ေတြ ဘယ္လုပ္အားလိမ့္တုန္း။ တစ္ခါသားမွာ သင္တန္းေၾကးေငြကေလး လံုးခနဲ ခဲခနဲရလိုက္တာမို႔ မဒမ္ၾကည့္ကို “ ကိုင္း…မဒမ္…ဘာ၀ယ္မလဲ လက္စြပ္ကေလးတစ္ကြင္းေလာက္ ၀တ္မလား… ” လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ဂီတာတစ္လံုး ၀ယ္မယ္… ” လို႔ ေျဖပါေလေရာ။ ကဲ…ၾကည့္… ေဂါေနဏ ေဂါေဏာပါဆိုမွ ;) အဲ…ရတနာရွိရာ ရတနာစုပါတယ္ဆိုမွ…။ ေအာင္မယ္…ဂီတာတစ္လံုးနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဟန္ကိုက်လို႔။ ကိုယ္ကတီးလိုက္ သူကဆိုလိုက္။ သူ႔ဘာသာသူ တီးၿပီးဆိုလိုက္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ညည္းလိုက္နဲ႔ စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔။ သူတီး ကိုယ္တီးဆိုလို႔လည္း သိပ္ေတာ့ အထင္မႀကီးေလနဲ႔ အႏွီအခ်ိန္အထိ ဦးဟန္ၾကည္က C, Am, Dm, G ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကြက္ႀကီးေတြအျပင္ A, B, E, F နဲ႔ သူ႔မိုင္နာကီးေတြကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ႏွိပ္တတ္ရုံထက္ကို နည္းနည္းမွ မပိုေသးတာအမွန္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ ဂီတကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး၊ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖို႔ပဲဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္တီး ကိုယ္ဆို ကိုယ္နားေထာင္…ေဟာ..ပရိသတ္ မဒမ္ၾကည္ေတာင္ ရွိေသးဗ်ာ…။

ေတာသားဦးဟန္ၾကည္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ရွာရင္း ၿမဳိ႕ေရာက္လာၿပီး ထမင္းကိစၥ ဟင္းကိစၥ ေခါင္းေအးရတဲ့အခ်ိန္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ရွိရင္းစြဲ ဂီတပိုးေတြ အသားကုန္ ထႁကြၾကပါေလေရာ။ သင္တန္းခ်ိန္ ေစာေစာၿပီးတဲ့ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕ထဲက ကာရာအိုေကဆိုင္ခ်ီတက္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ကေတာ့ ဟဲေနက်။ တစ္လတစ္ခါေလာက္မွ အႏွီလို မဟဲလိုက္ရရင္ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာင္ ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေသး။ ခက္တာက ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ မဒမ္ၾကည္က ဂီတကို ျမတ္ႏိုးပံုခ်င္း တူေပမင့္လည္း ခံစားတဲ့ ဂီတအမ်ဳိးအစားေတြက “ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း ” ။ ဘိုလို၀တ္သေလာက္ ဗမာသီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဂႏၶမာေတာင္… ” တို႔ “ ျမျမေမာင္းေမာင္း ” တို႔မွ နားေၾကာစိမ့္သလို၊ သီခ်င္းဆိုရင္ သဟာယဆရာတင္ တို႔ ၿမဳိ႕မၿငိမ္းတို႔ ေရးမွ အားရတဲ့လူစား။ စိတ္လိုလက္ရရွိရင္ စိန္မြတၱားရဲ႕ လက္စြမ္းျပတီးလံုးေလးနဲ႔ေတာင္ ၿငိမ့္လိုက္ေသးတဲ့လူ။ မဒမ္ၾကည္ကေတာ့ “ ခ်မ္းခ်မ္း ” တို႔ “ အိုင္းရင္းဇင္မာျမင့္ ” တို႔ “ ခ်စ္သုေ၀ ” တို႔ကို အသည္းစြဲ။ ဦးဟန္ၾကည္က အာၿပဲစိန္၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးမ လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ “ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း ” ( ဟဲ ဟဲ…ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ မည္းမည္းေက်ာ္သိန္း လို႔ ေခၚတာပဲ… ; ) ) ဆိုရင္ ကတံုးေပါက္ေက ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ႔ ေထာ္ျပရြဲ႕ၿပၿပီး ဆိုထားတဲ့ ပထမဆံုးအေခြကတည္းက အားေပးလိုက္တာ အခုထိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂီတခ်စ္သူခ်င္းဆိုေတာ့လည္း အခ်င္းခ်င္း အိုေခမွာ စိုျပည္ေအာင္ ညွိရတာေပါ့ေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေမႊရင္းေႏွာက္ရင္း ၀င္ထားတာ အေတာ္ႀကီးၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ “ ၇၀-၈၀-၉၀ ခုႏွစ္ သီခ်င္းသည္မ်ား ” ဆိုတဲ့ အုပ္စုရဲ႕ wall ကို အၿမီးျပန္ေခါင္းျပန္ေမႊရင္း ကိုယ္ငယ္ငယ္က နားစြန္နားဖ်ားပဲ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ေဒါင္းယူၿပီး ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္ေတြကို ႏုပ်ဳိ၊ လန္းဆန္းလာပါေလေရာ။ ငယ္ငယ္က သီခ်င္းကို သည္အရြယ္ေရာက္မွ ျပန္နားေထာင္တယ္ဆိုေပမင့္လည္း အရသာမပ်က္တ့ဲအျပင္ နား၀င္ပီယံေတာင္ ပိုရွိေနတာ အံ့ၾသစရာ။ လူဆိုတာ က်န္တဲ့ေနရာမွာ အရြယ္အလိုက္ အႀကဳိက္ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမယ္၊ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ ဂီတကို ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ နား၀င္ခ်ဳိေနတုန္းကိုး။ ကိုယ္စြဲခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကို ျပန္နားေထာင္ရ ျပန္ညည္းရတဲ့အရသာ ခ်မ္းေျမ႕ခ်က္ကေတာ့ ေျပာမယံု ႀကဳံမွသိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူဆိုတာ အစားေကာင္းစားရရင္ ခ်စ္တဲ့သူကို သတိရစၿမဲဆိုေတာ့လည္း အႏွီသီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရတဲ့အခါ မဒမ္ၾကည္အတြက္လည္း သီခ်င္းရွာရေပသေပါ့ေလ။ တင္ဇာေမာ္တို႔ မဒီတို႔သီခ်င္းေလးေတြ ေဒါင္းၿပီး မဒမ္ၾကည့္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ မဒမ့္မ်က္ႏွာက ၿပဳံးလို႔။ ဂီတမိတ္ ၿပဳံးတယ္ဆိုေတာ့ ဂီတရူးလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေပသေပါ့ေလ။

ႏွစ္ဦးညီမွ်

ဂီတနိဗၺာန္

ေတးသံသာယာ

အိမ္ေဂဟာတြင္

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕

ေန႔ရက္တိုင္းသည္ မဂၤလာ . . .။     ။

လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဂီတမိတ္ မဒမ္ၾကည္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ စႏၵယားအတီးသင္ေနသလို ဂီတရူး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဂီတာတီး သင္တန္းတက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနပါေၾကာင္း။ အေၾကာင္းအခြင့္တိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ မဒမ္ၾကည္က တေယာထိုး သင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ပတၱလားတီးသင္ဖို႔ အိပ္မက္ မက္ေနပါေၾကာင္း သတင္းေပးလိုက္ပါရေစဗ်ား… :D

( ဟန္ၾကည္ )

၇.၁၀.၂၀၁၄ ( အဂၤါေန႔ )