၃.၄.၂၀၁၁
(တနဂၤေႏြေန႔)
ဒီေန႔ေတာ့ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ လည္ခဲ့ပတ္ခဲ့ရတဲ့ တိုင္းရင္းသားရြာကို စိတ္မေက်ပြဲထပ္သြားဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ အိပ္ရာက ထျဖစ္ၾကပါတယ္။ တမင္းသြားစားၾကေတာ့ မခ်က္ရေသးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းမွာပဲစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ စြန္႔စားခန္းကို ေနပူအျပင္းဆံုး ၁၂နာရီထိုးမွာပဲ စခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
 |
| သစ္ပင္ႀကီးေတြ မ်ားေပစြ၊ အလြန္အရိပ္ရ... |
ေနျပည္ေတာ္လမ္းေတြက ရႈပ္လြန္းတာေၾကာင့္ တစ္လမ္းလံုးေမးျမန္းၿပီးသြားရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းမွားသြားလုိက္။ ေမးၾကည့္လို႔ မွားမွန္းသိရင္ ျပန္လွည့္လိုက္နဲ႔ ကို္ယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာ့ ေက်နပ္ေနတာပါပဲ။ လမ္းမွားခ်က္ကေတာ့ စထြက္ၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေမာင္းၿပီးကတည္းက မွားေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမးပါမ်ားစကားရ၊ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ မဟုတ္ပါလား။ လမ္းခုလတ္မွာ အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ့္ကို ႀကီးႀကီးမားမားက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးေတြပါ။ ၿခံ၀န္းႀကီးကလည္း ရပ္ကြက္တစ္ခုစာမက က်ယ္လွပါရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ေရာက္ခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ အမတ္ေတြ ဘာေတြေတာ့ မျမင္ခဲ့ရပါ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
တိုင္းရင္းသားရြာကို ၁၂ခြဲမွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ပထမေန႔ကေရာက္ခဲ့ဖူးတာမို႔ သိပ္ေတာ့မ်က္စိမလည္ေတာ့ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ၀င္ေၾကး၂၀၀၀နဲ႔ ကင္မရာခြန္ ၂၀၀၀က ဦးဦးဖ်ားဖ်ားထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ အထဲမွာလည္ဖို႔ပတ္ဖို႔ တက္စီလက္မွတ္က အသြားအျပန္ တစ္ေယာက္ ၁၀၀၀ ပါ။ ဒီေန႔လာတဲ့ခရီးက မေခ်ာရဲ႕ပို႔စ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆဖာရီဥယ်ာဥ္ ကိုသြားဖို႔ အဓိကရည္ရႊယ္တာမို႔ တုိုင္းရင္းသားရြာထဲမွာ မလည္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ တက္စီေလးနဲ႔လိုက္သြားၿပီး ရခိုင္ျပကြက္ အလြန္က ဂိတ္ေပါက္ကေန တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ဘက္ကို ကူးၾကပါတယ္။
 |
| မၿပီးေသးတဲ့ ေမွ်ာ္စင္... |
 |
| တစ္ခါစီးရင္ ၁၀၀၀ ဆိုပဲ... |
 |
| ပူလြန္းေတာ့လည္း ဓာတ္ပံု၀ါးၿပီ... |
တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္၀င္ေၾကးက တစ္ေယာက္ ၁၀၀၀ပါ။ အထဲ၀င္သြားေတာ့မွ တကယ့္ကို ပူပူေလာင္ေလာင္ လြင္တီးေခါင္ႀကီး ထဲ ေရာက္ေနမွန္းသတိထားမိပါေတာ့တယ္။ လူသြားလမ္းေဘးမွာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ပင္မွမေတြ႕ပါ။ ကားကေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ကိုယ္တို႔၀င္တဲ့ဂိတ္ဘက္ကို သိပ္မလာပါ။ ကိုယ္တို႔၀င္ခဲ့တဲ့ ဂိတ္ေပါက္က ေနာက္ေဖးေပါက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုပဲ အားမနာတန္း ႏွိပ္စက္ရပါေတာ့တယ္။ ဂိတ္ေပါက္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ နကၡတ္တာရာျပခန္း ရွိပါတယ္။ ၀င္ၾကည့္မယ္လို႔
ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၀င္ေၾကးဖတ္လိုက္ေတာ့ လူႀကီး ၅၀၀၀ ကေလး ၄၀၀၀ ပါတဲ့။
ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၁၀၀၀၀ ကုန္မယ့္အေရးမို႔ ညပိုင္းေရာက္မွပဲ မိုးေပၚေမာ့ႀကည့္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ေစ်းမႀကီးသင့္ဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့ေစ်းနဲ႔ဆုိရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၀င္ၾကည့္ၾကမွာမို႔ သူေပးခ်င္တဲ့ ဗဟုသုတလည္း ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုေစ်းႀကီးသတ္မွတ္ထားတာကေတာ့ ေပးကားေပး၏ မရလို႔ပဲ ယူဆရပါေတာ့မယ္။
 |
| ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္ခဲ၊ ဥယ်ာဥ္ထဲ... |
 |
| နကၡတ္တာရာ၊ ၅၀၀၀ ပါ... |
 |
| ေရစင္ေရပန္း အပူလႊမ္း... |
တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ႀကီးက အေတာ္ကိုက်ယ္လြန္းၿပီး တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ ေ၀းလြန္းတဲ့အျပင္ အပင္ရိပ္လည္းနည္းတာေၾကာင့္ အပန္းမေျပတဲ့အျပင္ ပိုပင္ပန္းေအာင္လုပ္ေနသလိုပါ။ ပင္ဂြင္းရုံကို အရင္၀င္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀င္ေၾကးက တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ထပ္ေပးရပါေသးတယ္။ ၀င္ေၾကးတစ္ခါေတာင္း အေကာင္ၾကည့္ခ တစ္ခါေတာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သဘာ၀မက်တဲ့ ဥယ်ာဥ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကင္မရာခြန္က ၂၀၀၀ ထပ္ေဆာင္လိုက္ရပါေသးတယ္။ အထဲ၀င္သြားေတာ့ ပင္ဂြင္းေလးေတြေတြ႕ရတာေၾကာင့္ စိတ္ေတာ့ေျပသြားရပါတယ္။ ဓာတ္ပံု ရုိက္ေပမယ့္ ေမွာင္လြန္းတဲ့အျပင္ မွန္နံရံကို ျဖတ္ၿပီးရိုက္ရတာမို႔ သိပ္ေတာ့ မပီျပင္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္တမ္းလို႔ပဲ ယူဆၿပီး ရိုက္ျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေပးလိုက္ရတဲ့ ၂၀၀၀ နဲ႔ တန္ေအာင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးလဲပါမယ္ထင္ပါရဲ႕၊
 |
| ပင္ဂြင္းလည္း ေရကူးတတ္တယ္... |
 |
| အေကာင္မရွိ၊ အရုပ္က်န္... |
ပင္ဂြင္းရုံေဘးမွာ သားပိုက္ေကာင္ရုံေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရသြားၾကည့္မိေတာ့ ဘာေကာင္မွမရွိပါ။ သားေရခြာၿပီး ဖိနပ္ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ၾကၿပီလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ သားပိုက္ေကာင္ရုံေရွ႕လမ္းသြယ္ကေန ေနပူႀကဲႀကဲမွာ ၁၀မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္မွ သြားခ်င္လွတဲ့ ဆဖာရီဥယ်ာဥ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ နားစရာခိုစရာ တစ္ပင္မွ မေတြ႕ရတဲ့ တကယ့္ဆဖာရီစစ္စစ္ပါပဲ။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ရုံကေလးထဲမွာလည္း လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေန႔ကလည္း တနဂၤေႏြရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္တာမို႔ လူပိုမ်ားတယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ့္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူမ်ားနည္းတူ ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဒုကၡခံၿပီးမွ ကားလက္မွတ္ရပါေတာ့တယ္။ လက္မွတ္က ၁၀၀၀ ကားခက ၁၀၀၀ ပါ။ ကားေပၚတက္ထိုင္ေတာ့ အိမ္ရွင္မနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ကားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ေနရာခြဲယူလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါမွ ဘယ္ညာနွစ္ ဖက္လံုးကို မလြတ္တမ္း ဓာတ္ပံုရိုက္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။
 |
| ဆဖာရီရဲ႕ အ၀င္၀... |
 |
| ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း... |
 |
| လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ၀ိုင္းအံုတုိး... |
 |
| စိတ္ရွည္သည္းခံ၊ ေစာင့္ၾကရန္... |
 |
| ရုံငယ္ေလးထဲ၊ လူေတြခဲ... |
 |
| ကားလာၿပီမို႔၊ သြားၾကစို႔... |
 |
| ကားေပၚမွာ... |
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အေကာင္ေတြ သိပ္မမ်ားေသးပါ။ မမ်ားေတာ့တာလားလည္း မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္ေရာင္းရေငြကေတာ့ တစ္ရက္ကိုသိန္းရာဂဏန္းေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ကားတစ္စီးကို လူ၄၀ေလာက္ပါတယ္ဆိုေတာ့ လက္မွတ္ ဖိုးက ၈၀၀၀၀ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကားေတြက မိနစ္၂၀ကိုတစ္စီးေလာက္ထြက္ေနတာျဖစ္လို႔ တစ္ရက္လံုးမွာ အေခါက္ေရ နည္းမယ္မထင္ပါ။ အခုဒီဧၿပီလဆန္းကစၿပီး ဒီဥယ်ာဥ္နဲ႔ တိရစၧာန္ရုံကို ထူးထေရးဒင္းကုမၸဏီကို ၁၀ႏွစ္အငွားနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေပးလိုက္တယ္လို႔ သတင္းထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရမ်ားရာကုိေတာ့ မိုးရြာေပးရမယ္ မဟုတ္ပါလား။
 |
| ဆိတ္သမင္တဲ့... |
 |
| ပူလြန္းလို႔ဗ်ာ... |
 |
| ေ၀းေလေကာင္းေလ... |
 |
| သူလည္းေလွာင္အိမ္ထဲမွာေန... |
 |
| ႀကံ႕ျဖဴခမ်ာ ရႊံ႕ေတြလူး... |
 |
| မယ္ခုေမွ်ာ္... |
 |
| ျမင္းက်ားလည္း ေျပးရၿပီ... |
 |
| ငွက္ကုလားအုတ္၊ ေခါင္းလႈပ္လႈပ္... |
 |
| ၀န္မတင္ဘူး၊ ျပစားမယ္... |
ဆဖာရီကျပန္ထြက္ေတာ့ ညေန၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကားကလည္း မရတာေၾကာင့္ တိရစၧာန္ရုံထဲမွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို အားကိုးၿပီး ေလွ်ာက္ရပါေတာ့တယ္။ လမ္းမွာ ငွက္ရုံေတြ႕လို႔ ဓာတ္ပံု၀င္ရိုက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ငွက္စာေကၽြးခ်င္ရင္ တစ္ဇလံုေသးေသးေလးကို ၅၀၀ ပါ။ ေဒါင္းေတြပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ေဒါင္းျဖဴ တစ္ေကာင္ေတြ႕လို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ႀကံမိေပမယ့္ ဓာတ္ခဲအားကုန္သြားတာေၾကာင့္ မရုိက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
 |
| ခပ္ႁကြားႁကြားေလး... |
 |
| ယွဥ္ေဖာ္မကြဲ၊ ေဒါင္းတို႔ပြဲ... |
 |
| ေအာက္ဆင္းၿပီး၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ခံမယ္... |
 |
| ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္းပါတဲ့.. |
 |
| စပါးႀကီးေႃမြ၊ ခပ္ေခြေခြ... |
ငွက္ရုံကအထြက္ မွာ ညဘက္ထြက္တဲ့အေကာင္ေတြျပခန္းေတြ႕လို႔ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ အခန္းကို အေမွာင္ခ်ထားတာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရတာ အဆင္မေျပပါ။ ၀င္ေၾကးက ၂၀၀ ထပ္ေပးရပါတယ္။ ကပ္လ်က္ရုံမွာ တြားသြားသတၱ၀ါေတြ ျပထားတာ လည္း ၀င္ၾကည့္မိပါေသးတယ္။ အေကာင္ေတာ့ သိပ္မစံုပါ ေႃမြနဲ႔ လိပ္ေတြပဲ အေတြ႕မ်ားပါတယ္။ ငါးေပါင္းစံုကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ လက္က်န္ဘက္ထရီေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။
 |
| ေဗဒါေပါတဲ့ ရႊံ႕ညႊန္ေတာ... |
 |
| ေဟာလိ၀ုဒ္လို တုၾကည့္မယ္... |
ေႃမြရုံကထြက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို မညွာမတာ ႏွိပ္စက္ၿပီး ေနာက္ေဖးဂိတ္ေပါက္ရွိရာကို နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္း ေလွ်ာက္ယူရပါတယ္။ ဂိတ္ေပါက္ေရာက္ေတာ့ ၄နာရီထိုးပါၿပီ။ ကားထိုင္ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ၀ုန္းခနဲမိုင္းကြဲသံႀကီးေတြ မၾကာမၾကာၾကားေနရတာမို႔ အက်င့္ရေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ေျပးဖို႔အသင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြက ေအးေအးေဆးေဆးရွိေနတာမို႔ အသာကိုယ္ရွိန္သတ္ထားရပါတယ္။ ဂိတ္၀က ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေမးမွ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကို မိုင္းခြဲတာမွန္းသိရပါေတာ့တယ္။
 |
| တိရစၧာန္ရုံ ေနာက္ေဖးေပါက္... |
အေပါက္၀မွာ တိုင္းရင္းသားရြာဘက္ကို ျပန္ဖို႔ ကားထိုင္ေစာင့္ေနရင္း မာလီအဘိုးတစ္ေယာက္က ေလးနာရီေက်ာ္ရင္ ကားမလာေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ကို္ယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကို သနားစိတ္နဲ႔ငံု႔ၾကည့္ရင္း သူတို႔ေျပာတဲ့ နီးနီးေလးဆိုတဲ့ ေနပူေအာက္မွာ တံလွ်ပ္ေတြထၿပီး လမ္းေဘးသစ္ပင္တစ္ပင္မွမရွိတဲ့ လမ္းေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ရပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းပံုစံဆိုေတာ့ အျမင္နီးၿပီး ခရီးေ၀းလြန္းတာေၾကာင့္ အေပၚပူေအာက္ပူ လမ္းေပၚမွာ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးမွ တိုင္းရင္းသားရြာ ေနာက္ေဘး၀င္ေပါက္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ လူေတြလည္း ဒူးမခိုင္ေတာ့ပါ။ လူရုပ္လည္း ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
 |
| ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေ၀းက်န္ရစ္... |
 |
| ကုန္းေလးေက်ာ္ရင္ ညာဘက္ေကြ႕... |
 |
| ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္... |
တိုင္းရင္းသားရြာကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း ကခ်င္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ေခါင္ရည္ေသာက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္ရည္ကုန္ေနတာေၾကာင့္ စပီ လို႔ေခၚတဲ့ အရည္တစ္မ်ဳိးပဲ ေသာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔စပီက ငခ်ိတ္ ေကာက္ညွင္းကို ကေစာ္ေဖာက္ထားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေလွာ္စာလို႔ေခၚၾကတဲ့ အရည္နဲ႔ေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ငံုေသာက္ရုံနဲ႔တင္ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္လာတာမို႔ ကခ်င္ပီသတယ္လို႔ ေခၚရပါလိမ့္မယ္။ ၀က္လွ်ာကင္တစ္ပြဲ ၄၀၀၀၊ အမဲအူျပဳတ္တစ္ပြဲ ၄၀၀၀(လံုး၀မတန္ပါ တကယ္ဆို ၅၀၀ေလာက္ပဲ တန္ပါတယ္) စပီတစ္ဗူး ၄၀၀၀၊ စပီ ႏွစ္ခြက္က ၂၀၀၀ ဆိုေတာ့ ၁၄၀၀၀ ေက်ာ္ေခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမန္မာျပည္အပန္းေျဖစခန္းေတြမွာ ဘာမဆိုေစ်းႀကီးတာ သိေနၿပီးသားျဖစ္တာမို႔ သိပ္ေတာ့မအံ့ၾသေတာ့ပါ။ ေသာက္ဖူးသြားတာပဲ အျမတ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
 |
| စပီတဲ့ေနာ္... |
တိုင္းရင္းသားရြာကေန ညေန ၆နာရီမွာ ျပန္ထြက္ခဲ့ၿပီး ၿမဳိ႕ထဲကို ည ၇နာရီခြဲေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ ခရီးစဥ္ရွည္လြန္းသြားတာေၾကာင့္ ရိပ္သာထဲကဆိုင္မွာပဲ ညစာစားၿပီး အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မနက္ျဖန္ကိုေတာ့ အနားယူတဲ့ ေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး အျပင္ကို ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
