ေနျပည္ေတာ္သြား ေတာလား(၃)

 ၁.၄.၂၀၁၁

(ေသာၾကာေန႔)

ဒီမနက္ေတာ့ ၉ နာရီထိုးမွပဲ အိပ္ရာက ထျဖစ္ပါတယ္။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခရီးအေ၀းႀကီးကိုသြားၿပီး ထမင္းစားရျပန္ပါတယ္။ ညပိုင္းက ကိုယ္တို႔နဲ႔အတူလာအိပ္တဲ့ တူေတာ္ေမာင္က အရုပ္၀ယ္ေပးဖို႔ ပူဆာတာေၾကာင့္ လမ္းတ၀က္မွာ ေနျပည္ေတာ္ ၿမဳိ႕မေစ်းကို ၀င္ၿပီး အရုပ္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါေသးတယ္။ ေစ်းကလည္း နံမည္ခံသာသာပါ။ သိပ္လည္းစည္စည္ကားကားမရွိေသးပါ။ ေစ်းႀကီးတာကေတာ့ စူပါမားကတ္စံခ်ိန္မီပါတယ္။ အရုပ္ရွာရင္း ဗိုက္ဆာလာတာေၾကာင့္ ရွမ္းစကားေျပာတဲ့ ရွမ္းအစစ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၀င္စားမိပါတယ္။ စားမိတဲ့ ပါးစပ္ကိုပဲ ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမိပါေတာ့တယ္။ သူ႔ရွမ္းေခါက္ဆြဲက အေရာင္အဆင္းေရာ၊ အန႔႔ံအရသာပါ တစ္စက္ကေလးမွ က်က္သေရမရွိ၊ အရသာ နတၱိပါ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ အညံ့ဆံုးရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါတယ္။

အရသာရွိမရွိ ပံုကိုသာၾကည့္ေပေတာ့...

ေစ်းကထြက္ခဲ့ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ခယ္မအိမ္ကို ဆက္သြားရျပန္ပါတယ္။

သြားရတာပ်င္းေပမယ့္ မစားလို႔လည္း မရေတာ့ စားေနရတာပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခယ္မအိမ္မွာပဲ ထိုင္နားေနရၿပီး ညေနေစာင္းမွပဲ အျပင္ထြက္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အက်င့္က ေဒသတစ္ခုကိုေရာက္ရင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့သိပ္မရွိဘဲ သြားစရာ၊ လာစရာ၊ လည္စရာ၊ ပတ္စရာေတြကို မနားတမ္းသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ကိုယ္တို႔သြားရင္ လိုက္ပို႔ေနက် ခယ္မကို ေစာင့္ေနရတာေၾကာင့္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္သိပ္မပါေတာ့ပါ။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ေလွ်ာက္သြားျပန္ရင္လည္း လိုက္ပို႔ဖို႔တာ၀န္ခံထားတဲ့ခယ္မျဖစ္သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ္တို႔မွာ တစ္ေနရာကိုသြားမယ္စိတ္ကူးရင္ ခယ္မကိုေစာင့္ရတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္ရပါေတာ့တယ္။

ညေနေလးနာရီခြဲေလာက္မွာ ဆိုင္ကယ္သံုးစီးနဲ႔ တိုင္းရင္းသားရြာကို သြားၾကပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ခယ္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေပးထားလို႔ အဆင္ေျပေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္မစီးတတ္တဲ့သူ႔အတြက္က အျပင္ထြက္ရင္ ဆိုင္ကယ္တက္စီ(ဒီမွာေတာ့ ကယ္ရီလို႔ေခၚပါတယ္) နဲ႔သြားရတာမို႔ အခ်ိန္ေရာ ေငြပါ ကုန္ပါတယ္။ ဒီက တက္စီသမားေတြကလည္း ပိုက္ဆံေတာင္းတာ ရက္စက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ညေနစာ ခရီးေလးအတြက္ တက္စီခ ၁၀၀၀၀ ၀န္းက်င္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က ဆီ၀ယ္ထည့္ေပးရပါေသးတယ္။ ဒီေဒသမွာ ဆီေစ်းကလည္း ေခါင္ခိုက္ေနေအာင္ႀကီးတာမို႔ ဓာတ္ဆီေရသန္႔ဗူးတစ္ဗူးစာကို ၁၅၀၀ ေပးရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း မိတ္အင္ဒီတင္နဲ႔ ေပါက္ေဖာ္တို႔ထုတ္တဲ့ဆိုင္ကယ္ေတြပဲ ရွိတာပါ။ ဂ်ပန္ကထုတ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးတစ္ေလေလာက္ပဲ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြက တရုတ္စက္၊ တစ္ရက္စုတ္ေတြမို႔ ေမာင္းရတာ နည္းနည္းမွ အရသာမရွိပါ။ အေလးခ်ိန္ေပါ့လြန္းတာေၾကာင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းရင္ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုျဖစ္ေနၿပီး ေမွာက္ဖို႔ လမ္းစပိုမ်ားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး စက္သတ္လိုက္ရင္ “အီးရႊတ္” ဆိုတဲ့ အသံဆိုးႀကီး ျမည္ၿပီးမွ ရပ္ပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာမေရာက္ေတာ့လဲ ေရာမလို က်င့္ရမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဧရာမလမ္းက်ယ္ႀကီးေတြ...

လမ္းေတြဆက္ေဖာက္ေနတုန္းပါ...

တိုင္းရင္းသားရြာကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ေခၚလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တက္စီတစ္စီးက ဘီးႏွစ္ခါေပါက္ပါတယ္။

ဒီလမ္းေၾကာမွာ ဘီးေပါက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ဖာရုံပဲရွိတာပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ အိမ္ဆက္အင္မတန္ျပတ္သလို အသြားအလာလည္း နည္းလြန္းပါတယ္။ လမ္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဧရာမလမ္းက်ယ္ႀကီးေတြခ်ည္းပါပဲ။

 

ဘီးဖာေနၾကတုန္း အေအး၀င္ေသာက္တဲ့ဆိုင္ကေလး...

 

ခရီးတ၀က္ေလာက္မွာ ဟုိတယ္ဇံုဆိုၿပီး ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ေဆာက္ေနၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုဒ္ေတြ ဆယ္ခုထက္ေတာ့ နည္းမွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေတြေဆာက္ဖို႔ ေတာင္ေတြၿဖိဳ၊ မရွိမယ့္ရွိမယ့္ သစ္ပင္ေတြခုတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ႏွေျမာသလိုလို ခံစားမိပါတယ္။ ေဆာက္မယ့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြရဲ႕ ပံုေတြကို ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြမွာ ေထာင္ထားတာ တကယ့္ဧရာမႀကီးေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေတြၿပီးသြားရင္ ဘယ္သူေတြမ်ား လာၿပီးတည္းၾကခိုၾကမလဲေတာ့ မသိေတာ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြေပါတဲ့စီးပြားေရးသမားကေတာ့ အျမတ္အစြန္းဆိုတာထက္ သူမ်ားလုပ္လို႔မွ ကိုယ္လိုက္မလုပ္ရရင္ ေခတ္ေနာက္က်မွာစိုးတာေၾကာင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကဲေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

 

ရထားလမ္းနဲ႔ ကားလမ္းအဆံု...

 

ဘာေတြလဲေတာ့မသိပါ...

ပူပူေလာင္ေလာင္ လြင္တီးေခါင္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီးေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းအတိုင္း ဆိုင္ကယ္ကို မုိုင္ကုန္ေမာင္းၿပီး တစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ တိုင္းရင္းသားရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ Max Myanmar Company က ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးေဆာက္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္ ဧရာမကြင္း၀ိုင္းႀကီးပါ။ ဒီကြင္းႀကီးမွာကန္မယ့္ ကိုယ့္ျမန္မာေဘာသမားေတြရဲ႕ ေျခစြမ္းေျခစနဲ႔သာဆိုရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလို လိုက္ဖက္ညီေနမွာ ျမင္ေယာင္ပါေသးရဲ႕။ လူကိုအဆင့္ျမင့္ေအာင္ အရင္မလုပ္ဘဲ အသံုးအေဆာင္ပဲ အဆင့္ႃမွင့္ဖို႔ဦးလ်ားဖားလ်ား ႀကိဳးစားတတ္တာ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာပဲ မဟုတ္ပါလားေလ။

ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေဘာလံုးကြင္း...

တိုင္းရင္းသားရြာကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၅နာရီခြဲေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ၆နာရီခြဲဆိုရင္ ၀င္ခြင့္ပိတ္မွာမို႔ လည္ခ်ိန္ပတ္ခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မရေတာ့ပါ။ ၀င္ေၾကးက ကေလး ၅၀၀၊ လူႀကီး ၁၀၀၀ ပါ။ ကင္မရာအတြက္ တစ္လံုးကို အခြန္ ၂၀၀၀ ထပ္ေဆာင္ရပါေသးတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ဘတ္ဘီလို႔ သူတို႔ေခၚတဲ့ ဥယ်ာဥ္တြင္းသြားကားကေလးေတြ ငွားစီးၾကပါတယ္။ စီးလံုးငွားရင္ တစ္နာရီကို ၅၀၀၀ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလို မစီးခ်င္ရင္လည္း ၁၅ မိနစ္တစ္ခါ ထြက္ေပးေနတဲ့ ဥယ်ာဥ္တြင္းသြား လိုင္းကားေလးေတြကိုစီးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေလးေတြက အသြားအျပန္ တစ္ေယာက္ကို ၁၀၀၀ ယူပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားရြာ အ၀င္မုခ္ဦး...

ရြာအ၀င္လမ္းမႀကီး...

လက္မွတ္၀ယ္တဲ့၀င္ေပါက္...

တိုင္းရင္းသားရြာကို ေနရာအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တည္ထားပါတယ္။ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္း ၁၄ ခုအတြက္ ေနရာ ၁၄ ေနရာခြဲထားတာပါ။ မေရာက္ဖူးေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္တာ ရန္ကုန္က တိုင္းရင္းသားေက်းရြာနဲ႔ ပံုစံတူတည္ထားတာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တိုင္းတစ္ခု၊ ျပည္နယ္တစ္ခုစီမွာ ထင္ရွားတဲ့အေဆာက္အဦ၊ ေစတီပုထိုးစတာေတြကို ပံုစံငယ္ေလးေတြ လုပ္ထားပါတယ္။ ပံုစံငယ္ဆိုေပမယ့္ ၀င္ၾကည့္၊ တက္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား တစ္မ်ဳိးခ်င္းစီရဲ႕ အိမ္ေတြပါ ေဆာက္ျပထားပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြကေတာ့ ထိန္းသိမ္းမႈအားနည္းတာေၾကာင့္ ပ်က္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ၿမဳိ႕နံမည္ေတြေပးထားပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားမွာဆို ကခ်င္အစားအစာ စသည္ျဖင့္ ေဒသထြက္ပစၥည္းနဲ႔ စားစရာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ သရဲအိမ္၊ တိုက္ကားစသည္ျဖင့္ ကစားစရာေနရာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တည္ေဆာက္ေနၾကဆဲမို႔ သိပ္အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။

ကိုယ့္ဘတ္ဂီနဲ႔ကိုယ္ သြားရင္ေတာ့ ႀကဳိက္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ရပါတယ္။ တက္စီနဲ႔သြားရင္လည္း ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ရင္ ရပ္ေပးပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားရြာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ တက္စီစီးခ်င္ရင္ေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး စီးလို႔ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေပးၿပီးစီးလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငွားလာတဲ့ ဘတ္ဂီက လမ္းတ၀က္မွာပဲ တစ္နာရီျပည့္သြားတာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္စာ ၂၅၀၀ ထပ္ေပးၿပီးငွားရပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ ေနရာကို ႏွံ႔ေအာင္သြားဖို႔ တစ္နာရီဆိုတာ လံုး၀မေလာက္ပါ။ ကိုယ္တို႔လို ေရာက္ရာအရပ္မွာ ရႈခင္းရွာၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္တဲ့သူဆို ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးပါေသးတယ္။

 

တိုင္းရင္းသား ရိုးရာအိမ္...

ေမ်ာက္ညီေနာင္...

တိုင္းရင္းသားရြာက ညေန ၆ နာရီိဆိုရင္ အ၀င္လက္မခံေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အထဲေရာက္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔အုပ္စုလည္း ညေန ၆ နာရီခြဲေလာက္မွ တိုင္းရင္းသားရြာက ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားရြာကေန တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ဘက္ကို ဆက္သြားလို႔ရေပမယ့္ အခ်ိန္လင့္ေနၿပီမို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေနာက္ရက္ေတြက်မွ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ သီးသန္႔လာဦးမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အျပန္လမ္းမွာ လမ္းမမွားႏိုင္ဘူး အထင္နဲ႔ ေရွ႕ကေန အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းမိတာေၾကာင့္ ေကြ႕ရမယ့္ေနရာမွာ မေကြ႕မိဘဲ လမ္းသိတဲ့တက္စီသမားေတြနဲ႔ ကြဲသြားပါေတာ့တယ္။ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လမ္းရွာၿပီး ျပန္ရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လမ္းက်ယ္ႀကီးေတြျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ လမ္းေလးခြဆံုေနရာမွာထားတဲ့ ၾကာပန္းႀကီးေတြနဲ႔ အ၀ိုင္းေတြကလည္း ပံုစံတူေတြမို႔ ကိုယ္တို႔မွာ မ်က္စိလည္ခ်င္တိုင္း လည္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီထက္ဆိုးတာက လမ္းေကြ႕ေတြမွာ လမ္းျပဆိုင္းဘုတ္တပ္မထားတာေၾကာင့္ ဘယ္သြားတဲ့လမ္းမွန္းမသိတာပါ။ အေရးထဲမွာ ခယ္မျဖစ္သူရဲ႕ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတာမို႔ ဘယ္လိုမွေခၚလို႔မရေတာ့ဘဲ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ထံုးကို ႏွလံုးမူရပါေတာ့တယ္။ လူသြားလူလာကလည္း အင္မတန္ကိုနည္းတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ေတြ႕လိုက္ လမ္းေမးလုိက္၊ မွားသြားလိုက္ ျပန္ေကြ႕လိုက္လုပ္ရင္း ည ၉ နာရီေက်ာ္မွပဲ ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းတိုင္းမွာ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါလိမ့္မယ္။

 

ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး...

ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းေနတာမို႔ ခယ္မမိသားစုကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကို္ယ္တို႔တည္းတဲ့ စည္ပင္ရိပ္သာကို တန္းျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစိုးရရိပ္သာမို႔ တည္းခုိခန္းခကေတာ့ သက္သာပါတယ္။ တစ္ညကိုမွ ၄၂၀၀ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြကိုေတာ့ ၄၅၀၀ ယူပါတယ္။ ကုတင္သံုးလံုးပါၿပီး ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာပါတြဲထားတာမို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီရိပ္သာထဲမွာဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါ။ စည္ဘီယာပါ ရပါေသးတယ္။ ညစာကို ရိပ္သာထဲကဆုိင္မွာပဲ စားလိုက္ၿပီး ေျခကုန္လက္ပမ္းက်က်နဲ႔ပဲ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။     ။