ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ စာေရးအား ေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္စိတ္ရွိေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ကူးေတြ၊ အေတြးေတြဟာ ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကုန္တာ မ်ားေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ကဗ်ာတို၊ ကဗ်ာစေလးေတြ ေကာက္ျခစ္ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပုဒ္မွ အဆံုးမသတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ တိုးလို႔တန္းလန္းနဲ႔ ပစ္ထားရတာေတြ မ်ားေနျပန္ပါတယ္။ အတင္းဖ်စ္ညွစ္ေရးရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားမွန္းသိေပမယ့္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္မပါတဲ့ ကဗ်ာအတုႀကီးကိုေတာ့ ခ်မျပခ်င္ျပန္ပါ။
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕စကားလံုးကို ငွားေျပာရျပန္ရင္ “အၾကည္ဓာတ္ခမ္းတယ္” လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ အႏုပညာအလုပ္ဆိုတာကလည္း အၾကည္ဓာတ္ကေလးရွိေနမွ လုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ အၾကည္ဓာတ္မရွိဘဲ အတင္းတြန္းေရးျပန္ရင္လည္း အႏုပညာရသ ပီျပင္မွာ မဟုတ္တာ အလုိလုိ သိေနပါတယ္။ စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေျပာရရင္ အႏုပညာမာနခံေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သင္ၾကားေရးေတြ၊ သင္ေထာက္ကူေတြ၊ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရင္း ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံု၊ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ေပါင္းစံု၊ အရည္အခ်င္းေပါင္းစံုနဲ႔ ပတ္သက္ေနရတာမို႔ ကိုယ္ေတြ႕အေတြ႕အႀကဳံေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့မွာ ကို္ယ္ေရးကိုယ္တာေတြမ်ားသြားျပန္ရင္လည္း လာဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူကို မေလးစားရာက်မွာ စိုးမိတာေၾကာင့္ ရင္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္ေစတဲ့ ထိခတ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးကိုပဲ တင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမရပါတယ္။ ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ ရသစာေပျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာလည္း ေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ အေတြးအျမင္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေရးဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ (ေရးေနရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ကူးရလာတာမို႔ ဆန္စဥ္ရာ၊ က်ည္ေပြ႕လိုက္ ျဖစ္သြားရင္လည္း သည္းခံဖို႔ ေတာင္းပန္ထားရပါဦးမယ္ )
ဒါကေတာ့...
ကိုယ္တို႔ဆရာေတြ ေလာေလာဆယ္ ေတြ႕ႀကံဳေနရတဲ့
လူငယ္နဲ႔ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး ကိစၥပါ...
ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြမွာ ရသခံစားမႈအရည္အေသြးေတြ လြန္လြန္မင္းမင္း နိမ့္က်ေနတာကို သူတို႔နဲ႔ အမ်ားဆံုးထိေတြ႕ေနရတဲ့ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြက အမ်ားဆံုး ခံစားမိ၊ သတိထားမိေနပါတယ္။ ေန႔လည္ကပဲ ကိုယ္အနားယူေနတုန္းမွာ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ကေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းဖြင့္နားေထာင္ေနတာေၾကာင့္ မၾကားခ်င္လည္း နားပိတ္ထားလို႔ မရတာေၾကာင့္ သူဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းက နားထဲကို အတံုးလိုက္၊ အတစ္လိုက္ ၀င္ၿပီး ႏွိပ္စက္တာ ခံရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုဖြင့္တာ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ညစ္စရာ ေသာက္က်င့္ဆိုးေၾကာင့္ စပီကာ ႏွစ္လံုးနဲ႔ မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ႏွိပ္စက္တာ ခံရတာမ်ဳိးကေတာ့ ရိုးသြားၿပီမို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ေလာကနီတိပိုင္း၊ အသိစိတ္ဓာတ္ပိုင္းကိုေတာ့ ေလကုန္ခံၿပီး မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီခ်ာတိတ္ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းက သူတို႔ေခတ္လူငယ္ေတြ ဖြင့္ေလ့ရွိတဲ့ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေတြပဲဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ “အစၥနီ” ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေခြပါ။ ဒီနံမည္ကိုသိတာကလည္း ကိုယ့္တပည့္ေတြ ဖြင့္လြန္းလို႔ ၾကားဖူးေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ Conservative ကေတာ့ ဒီခ်ာတိတ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ၀ယ္ဖြင့္ဖို႔ ေနေနသာသာ အလကားလာေပးရင္ေတာင္ လႊင့္ပစ္ဦးမွာ ေသခ်ာေနေပါ့။
စကားလမ္းမေခ်ာ္ခင္ လိုရင္းကို ဆက္ၾကပါဦးစို႔ရဲ႕။ သူဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းကို လူမႀကီးတႀကီး ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တစ္လံုးမွနားမလည္ပါ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးမွာ စာေၾကာင္း သံုးေလးေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ဆိုေနတာပဲ သတိထားမိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့...တီးလံုးကေရာ ဆန္းသစ္ပါရဲ႕လားလို႔ ေမးခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆန္းသစ္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါပဲလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ပုုဒ္လံုးကို ဒီေဂ်ပြတ္သလို တက်ိက်ိအသံေတြ၊ ေဘ့စ္သံေတြ တဒူဒူနဲ႔ပဲ တန္ဆာဆင္ထားပါေလရဲ႕။ သံစဥ္ကလည္း ရင္ထဲကိုမထိ စာသားကလည္း တြံေတးစိုးေအာင္ သီခ်င္းေလာက္မွ မေျပာင္ေျမာက္တဲ့အျပင္ ေဘ့စ္သံကလည္း ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သံုးပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္မိတဲ့ေနာက္မွာ နားထင္ေတြထုိးတက္လာတာမို႔ ကိုယ့္ဖာသာ လက္နက္ခ်ၿပီး ၿမဳိ႕ထဲထြက္လို႔ နားဒုကၡကင္းေအာင္ ႀကံရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာတင္ မီးခုိးႁကြက္ေလွ်ာက္ အေတြးေတြ စပါေတာ့တယ္...
ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ အႏုပညာကို ဘယ္လိုမ်ားခံစားၾကပါလိမ့္ ဆိုတာကို ေတြးမိတာပါပဲ။ သီခ်င္းကိစၥကိုေတာ့ ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။ ဒါကေတာ့ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူမို႔ လက္ေလွ်ာ့ထားလိုက္တာပဲ ရင္ေအးပါလိမ့္မယ္။ သူ႕အရပ္နဲ႔ သူ႕ဇာတ္ဟပ္ၿပီး၊ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ လြန္ၾကည္ျဖဴေနတဲ့ ကိစၥမွာ ပဲေလွာ္ၾကားကို ဆားညပ္မိရင္လည္း ကိုယ့္အလြန္ပဲ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒီညေန စာသင္ခ်ိန္မွာ ေန႔လည္က အေတြးက ေခါင္းထဲျပန္၀င္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔စာသင္ခ်ိန္ေတြအားလံုးက ျမန္မာစာခ်ိန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ျမန္မာကဗ်ာ သင္ေနရင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အကဲခတ္မိေတာ့ ကိုယ္ကေလးေတြမွာ ကဗ်ာရဲ႕ရသ၊ အရသာကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားရပံုမေပၚပါ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ကဗ်ာရဲ႕ေနာက္ခံသမိုုင္းနဲ႔တကြ ကဗ်ာဖြဲ႕စည္းပံုေရာ၊ သက္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ သင္တဲ့ဆရာမို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားလို ခပ္၀ါး၀ါးေလး ရွင္းျပ၊ မွတ္စုေခၚေပးၿပီး သင္လိုက္မိရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိပါ။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကဗ်ာစပ္တမ္းကစားၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကို ျပန္ဖြင့္မိျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္ကို လူထူးဆန္းလို႔သေဘာထားၿပီး ေငးၾကည့္ေနၾကဦးမွာလည္း ေသခ်ာေနပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ...ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးအေၾကာင္းကို တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။ သင္ၾကားမႈ သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ မျပည့္လိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာကို ဦးစားေပးရမယ္ မဟုတ္ပါလား။
ရသနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းမျပခင္မွာ
ကေလးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက တကယ့္ကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။
ရသစာေပေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ဘာေၾကာင့္ သင္ရပါသလဲ လို႔...
ဟုတ္ကဲ့...အားလံုးသိေတာ္မူၾကတဲ့ အတုိင္း တစ္ေယာက္မွ မေျဖႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ ဆရာကို ေငးၾကည့္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ တို႔ဆရာ ဘာေတြမ်ား စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေမးပါလိမ့္လို႔လည္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေတြးေကာင္းေတြးေနပါလိမ့္မယ္။ ဆရာျဖစ္သူကလည္း သူတို႔မေျဖႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ကိုယ္ရွင္းျပဖို႔အတြက္ ေခၚေမးခြန္းထုတ္တာပဲျဖစ္လို႔ အားမနာတမ္းပဲ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။
ရသစာေပကို သင္ၾကားေပးျခင္းဟာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို လူျဖစ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အျပည့္စံုဆံုးနဲ႔ အမွန္ဆံုးအေျဖပါ။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ေျဖလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါဆိုရင္ ရသစာေပက သူတို႔ကို လူျဖစ္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ေပးတာပါလိမ့္...
ရွင္းပါတယ္။ လေရးႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ “လူ”ဆိုတာ စက္ရုပ္မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာ ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားမႈေတြ ရွိကိုရွိရပါလိမ့္မယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္ရပါလိမ့္မယ္။ ရယ္စရာေတြ႕ရင္လည္း ရယ္တတ္ရပါလိမ့္မယ္။ ငိုစရာေတြ႕ရင္ ငိုရမွာျဖစ္သလို ၾကည္ႏူးစရာေတြ႕ရင္္လည္း က်က်နန ၾကည္ႏူးတတ္မွပဲ လူသားစစ္စစ္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ရယ္စရာေတြ႕လို႔မွ မရယ္တတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူျဖစ္ရႈံးလိုက္ေလမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအရာေတြအားလံုးဟာ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြပါ။
ရသစာေပဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေဆာင္ရြက္ပံ့ပိုး မေပးႏိုင္ေပမယ့္ လူသားစစ္စစ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ရသခံစားတတ္တဲ့လူေတြက ဘာေတြထူးလာမွာပါလိမ့္...
စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သနားစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၀င္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိတယ္ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒီလူဟာ အျပင္ေလာကမွာ သူေတြ႕ရမယ့္ တကယ့္ သနားစရာအေပၚမွာ မသနားဘဲ ေနႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ အဲဒီမွာပဲ သူကိုယ္တိုင္ လူသားပီသသြားျခင္း၊ ေလာကရဲ႕ အရသာကို က်က်နန ခံစားရျခင္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးအျပင္ ေလာကနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ အက်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အပိုဆုလာဘ္ေတြကိုပါ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးတိုးတက္ေအာင္ သင္ေပးေနတာလို႔ ရွင္းျပရပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ သူတို႔ထင္သာျမင္သာရွိေအာင္ နည္းနည္းျမင့္တဲ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကိုပါ ေျပာျပရပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သေဘာေပါက္ျမန္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက ရယ္ၿပီး သေဘာေပါက္ေႏွးတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ အူလည္လည္ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ အဲဒါဟာ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး အႏုအရင့္ေပၚမႈတည္ၿပီး တံု႔ျပန္မႈေတြ ကြာသြားတာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြမွာ ေရႊသေဘာေတာ္ေပါက္ေတာ္မူႀကၿပီး ကိုယ္ရွင္းျပတဲ့ ကဗ်ာဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ စီးေျမာနားေထာင္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားနည္းတူ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး ရွိခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာျဖစ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အစစအရာရာ ျပည့္စံုၿပီး ေလာကအက်ဳိးကို ေဆာင္မယ့္လူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ေလာကရဲ႕အလွကို က်က်နနခံစားခ်င္သူေတြလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဆရာ့အတၱ၊ ေလာဘပဲမို႔ သင့္ရာကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အပ္ပို႔ေနမိပါတယ္။ လူငယ္နဲ႔ ရသခံစားမႈ အေၾကာင္းကို က်က်နန ေလ့လာၿပီးမွ ထပ္ေရးဦးမွာမို႔ ေလာေလာဆယ္ပို႔စ္ကို စာျမည္းလို႔လည္း သေဘာထားရင္ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ စာျမည္းနဲ႔တင္ အီျပီးစိတ္ကုန္သြားရင္လည္း ဒီအေတြးအေခၚဟာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တစ္ကုိယ္ရည္ အယူအဆ၊ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္တာမို႔ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္ႀကဳိက္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းလည္း ႀကိဳတင္ေပးထားမိပါေၾကာင္း။ ။
