မိုးနဲ႔အတူ . . .

ဒီရက္ပတ္အတြင္းမွာ ဘာစာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မေရးျဖစ္ပါ။ 

ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မေဟာင္းမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားေရးရာ အေျဖရွာၾကတဲ့ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္းေပးေနရတာနဲ႔တင္ တစ္ရက္တစ္ရက္ဟာ စိတ္ေမာ၊ လူေမာနဲ႔ ကုန္သြားတာမ်ားေနပါတယ္။

 ဒီအခ်ိန္မွာ ပို႔စ္အသစ္တစ္ပုဒ္ေရးျပန္ရင္လည္း ေမာသံေတြပါေနမွာေသခ်ာေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္...

ခပ္ေစာေစာက ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုပဲ တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စာသင္ခ်ိန္မွာ မိုးဖြဲဖြဲရြာေနပါတယ္။ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြ သခ်ၤာတြက္ေနၾကတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ အမိအရဖမ္းထားလို္က္တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ရင္ထဲကို မိုးနဲ႔အတူ သူ႔အလိုလို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အမွတ္တရကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ ွဆိုရင္လည္း ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာေနတာေၾကာင့္ လူေတြအလုပ္အကိုင္ပ်က္ျဖစ္ၾကရတာကို ျမင္မိရင္း ရင္ထဲမွာေပၚလာတဲ့ အေတြးတစ္စလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကဗ်ာပံုစံက မေရးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႀကိခ်ဳိးကဗ်ာပံုစံပါ။ အခ်ဳိးသံုးခ်ဳိးပါၿပီးေတာ့ ကာရန္ေရာ၊ အသံကိုပါ ဦးစားေပးရတဲ့ ကဗ်ာပံုစံလို႔ေခၚရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါ။ နေဘမ်ားမ်ားထပ္ၿပီး ယူႏုိင္ရင္ ပိုလွမွာျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ေအးလက္ေအးေရးရတာ မဟုတ္ဘဲ ေပၚလာသေလာက္ကို မွတ္ထားလိုက္တာျဖစ္လို႔ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိကဗ်ာတစ္ပုဒ္သာသာပဲ ျဖစ္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အမွတ္တရသာသာပါပဲ...

“ ရာႏႈန္းျပည့္ ”

ရြာေခ်ၿပီ

ဖြဲဖြဲငယ္သီလို႔။

ေမာင္တို႔ျပည္ေရႊေရာင္လက္ကို

ထက္ေကာင္းကင္နတ္သိၾကားက

မ်က္ထားသည့္လား။

သည္သို႔သာ

ေန႔တိုင္းမွာပဇၨဳန္ညႈိးပါက

ဆန္အိုးေတြေရစုန္ေျမာေပလိမ့္

ေဇာစိတ္ရယ္ပြား။

ဟန္ၾကည္

၂၈.၄.၂၀၁၁