ဆရာဟူသည္ . . .

မေန႔က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ပါတယ္။ 

အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ေအာင္စာရင္းက တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ထြက္ေလ့ရွိတာမို႔ မထင္မွတ္ဘဲ ထြက္လာတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ မနက္၆နာရီေလာက္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ေတာ့မွပဲ ေအာင္စာရင္းထြက္တာကို သိရတာပါ။ မႏွစ္က ကိုယ့္ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္မွာ ၁၀ေယာက္ေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေအာင္ခ်က္က်သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကလည္း မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္ မ်ားလာတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အေရအတြက္မ်ားလာရင္ ရာခိုင္ႏႈန္း ထိခိုက္တတ္တာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္ပါလား။

တခ်ဳိ႕ဆရာေတြကေတာ့ ေအာင္ခ်က္ရာခုိင္ႏႈန္း ထိခိုက္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားလာအပ္ရင္ အရည္အခ်င္းကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ႏိုင္ေခ်ရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုပဲ လက္ခံေလ့ရွိေပမယ့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လာသမွ်ကိုုု လက္မေရွာင္တမ္း လက္ခံၿပီးသင္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာပါ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း အၿပံဳးမပ်က္လက္ခံပါေသးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားစုက တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုး စာေကာင္းေကာင္း မႀကဳိးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မ်ားတတ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တပင္တပန္းဆြဲတင္ေပမယ့္ က်တာပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရက္ပဲ သင္ခြင့္ရရင္လည္း ကိုယ့္တပည့္ပဲမို႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲက်တာ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေျဖႏိုင္ပါ။ သင္ၾကားမႈသက္တန္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင့္တယ္ပဲဆိုဆို ကိုယ္တပင္တပန္းသင္ထားလ်က္က က်သြားရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စၿမဲပါ။

ေအာင္စာရင္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားက တက္တက္ႁကြႁကြနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနသေလာက္ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာပါတယ္။ စိတ္ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြက ငိုၾကရွာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ နားမလည္တဲ့ မိဘတစ္ခ်ဳိ႕က သူတို႔ကေလးေတြကို ဆူၾက၊ မာန္ၾကျပန္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား ဒီသံုးဦးထဲမွာ ေက်ာင္းသားဆိုတာ အပင္ပန္းဆံုးပါ။ မိဘဆိုတာက သင္တန္းေၾကး ပံုမွန္သြင္းၿပီးရင္ တာ၀န္ကုန္သေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔ဆရာဆိုတာကလည္း စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ နားလို႔ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ မနားရေသးဘဲ စာၾကည့္ရပါေသးတယ္။ အပင္ပန္းဆံုးကို အသက္သာဆံုးက ဆူဆူဆဲဆဲလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ သဘာ၀မက်ပါ။ စာေမးပြဲက်တာေၾကာင့္ စိတ္အားငယ္ရတဲ့ၾကားမွာ အားကိုးရမယ့္ မိဘျဖစ္သူကပါ သူတို႔အရွက္ရတာတစ္ခုနဲ႔တင္ ဆူၾကပူၾကျပန္ေတာ့ ကေလးေတြမွာ ေနစရာမရွိေတာ့ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းထြက္တာနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို မ်က္ႏွာျပရုံေလာက္သာ သြားျပၿပီး က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကို အခ်ိန္မီသြားရပါတယ္။ မိဘေတြက ဆူေန၊ ဆဲေနရင္ ကိုယ္ကတပည့္ေတြကိုယ္စား ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေအာင္ပါ။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြကို အားေပးရင္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားဖို႔ တြန္းအားလည္း ေပးရပါတယ္။

စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးမွာ ကိုယ့္တပည့္အားလံုးကို တေျပးညီသင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ကို သြားရတာနဲ႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ကို သြားရတာ ခံစားခ်က္ခ်င္း အင္မတန္ကြာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္တပည့္ေတြ အားမငယ္ေအာင္ အားေပးရမွာ ဆရာ့တာ၀န္ပဲမို႔ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကို သြားၿပီးမေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ အားေပးရင္း၊ ေက်ာင္းမထားခ်င္ေတာ့တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ေက်ာင္းျပန္ထားဖို႔ တရားေဟာရင္း ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ သနားစိတ္မွာ သနားစိတ္ကပဲ အႏိုင္ယူသြားေတာ့တာမို႔ မြမ္းက်ပ္ၿပီး ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ညပိုင္းမွာ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ 

ရင္ထဲကအနာ သက္သာလိုသက္သာျငားပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကေလးေတြ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို မေလ်ာ့ႏိုင္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီကေလးေတြကို ျပန္စုေပးၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ မိဘနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ သူတို႔ရႈံးခဲ့သမွ် ျပန္ၿပီးအႏိုင္ရႏိုင္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့လည္း ေျဖသာမယ္ထင္ပါရဲ႕ေလ...

“ ဆရာဟူသည္”

ျမဴးၾကကြယ္

ေအာင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။

ႀကိဳးစားလာ

တစ္ႏွစ္တာပင္ပန္းမႈတြက္

ဆုလာဘ္ေတြလက္၀ယ္ရၿပီမို႔

တင့္တယ္လွေသး။

ေအာင္ပြဲ၀င္

ေပ်ာ္ရႊင္သူတပည့္မ်ားတြက္

ဂုဏ္တက္ကာ မာန္ဟုန္ရစ္ခ်င္လည္း

က်ရစ္သူတပည့္မ်ားကို

အားတင္းကာဇြဲစိတ္ႏိုးေစဖို႔

ေၾကကြဲစြာႏွစ္သိမ့္ေပးပါရင္း

(မင္းတို႔ဆရာမွာေလ...)

ျမဴးျခင္းခက္ေသး။     ။

ဟန္ၾကည္

၅.၆.၂၀၁၁(စေနေန႔)

ည ၁၀း၃၀နာရီ