အမ်ားသိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း
ျပည္သူ႕အခ်စ္ေတာ္ ဦးဟန္ၾကည္၏ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယားျဖစ္ေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္သည္ ယခုလ ၇ ရက္ေန႔ကတည္းက သူမ၏ မိဘမ်ားရွိရာ ဇာတိၿမဳိ႕သို႔ အလြမ္းေျပဟူ၍ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္သြားလိုက္သည္မွာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ သီတင္းႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လြန္၍ သံုးပတ္ထဲသို႔၀င္လာေလၿပီ။ ဆက္စာေၾကးက ပို႔မေပးႏိုင္ေသာ မီးဖိုေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ရန္ကုန္အထိသြားၿပီး ကားဂိတ္မွတဆင့္ပို႔ေပးေသာ ေက်းဇူးတရားကို ေထာက္ရျပန္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို အျမန္ျပန္လာေစခ်င္ပါေသာ္လည္း မေျပာရဲရွာျပန္ေလ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ခမ်ာ ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါေစေလဟုပင္ စိတ္တုံးတံုးခ်၍ ေတာင္းလာသမွ် ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကို ဘဏ္တိုက္မွသာ တြင္တြင္လႊဲေပးရင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္ထည္းတည္းပင္ အိမ္ရွင္ထီးဘ၀ကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ရရွာေလသတည္း။
 |
| ကေလးမ်ား ရွိခဲ့လွ်င္ျဖင့္ ... ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဤသို႔သာ ေနေပခ်ိမ့္ ... |
မဒမ္ဟန္ၾကည္ အိမ္မွစ၍ထြက္သြားေခ်ေသာ ၇ ရက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီခြဲမွစ၍ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ဟူသမွ်တို႔သည္ ဦးဟန္ၾကည္အေပၚသို႔ လံုးခနဲ၊ ခဲကနဲ မညွာမတာ က်ေရာက္လာေခ်ေတာ့ရာ ခမ်ာမွာ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စိတ္ရွိလက္္ရွိ ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေတာ့သလို ဘေလာ့ရြာအတြင္း၌လည္း ေျခမကျမင္းႏိုင္ျပန္ေတာ့ပါေခ်။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ရွိေသာအခါတိုင္းကာလမ်ားတြင္မူကား ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘေလာ့ပဲဂင္းဂင္း၊ ရုပ္ရွင္ပဲၾကည့္ၾကည့္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထမင္းပြဲကား ေရွ႕သို႔ေရာက္လာၿပီးသား၊ အ၀တ္ဗီရိုထဲတြင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊မီးပူတိုက္ၿပီးသား အ၀တ္အထည္မ်ား အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီးသား ရွိသည္ပင္။ ယခုမူကား ထိုသို႔မဟုတ္ရွာေတာ့ေခ်။ မနက္ ၅ နာရီခြဲသည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ ေမြးရာပါအားနည္းခဲ့ေသာ ၀ီရိယဓာတ္ကို အျပင္းအထန္ ႏႈိးဆြၿပီး ႏႈိးစက္သံႏွင့္အၿပဳိင္ မ်က္ေခ်းပြတ္၍ အိပ္ရာထရေလေတာ့သည္။ ႏႈိးစက္သံဆိုသည္မွာလည္း မိမိတာ၀န္အရ တတီတီျမည္ရုံသာ တတ္ႏိုင္သည္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္က့ဲသို႔ အိပ္ရာမွမထမခ်င္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး၍ ႏႈိးတတ္ရွာေလသည္ မဟုတ္ေလရာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အဆိုပါ ႏႈိးစက္မင္းကိုလည္း ပစ္ခတ္၍ အားမကိုးႏိုင္ရွာေလ။ မနက္ခင္း ၅ နာရီခြဲ၌ အေမာင္ႏႈိးစက္က တီခနဲျမည္သည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္တည္း အိပ္ရာမွ ၀ုန္းခနဲခုန္ထႏိုင္ဖို႔အေရး မိိမိကိုယ္ကို ေအာ္တိုဆက္ဂ်က္ရွင္း အတန္တန္လုပ္ကာ ညစဥ္ညတိုင္း မိမိ၏ ဘေလာ့ဂါ ဗီဇဆိုးကို ဇြတ္အတင္း ခ်ဳိးႏွိမ္၍ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း အိပ္ရရွာေလေတာ့သည္။
အိပ္ရာႏိုုးသည္ႏွင့္ တၿပဳိင္နက္ မနက္ ၆ နာရီထိုး စာသင္ခ်ိန္အမီသြားႏိုင္ရန္အတြက္ မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကယာသစ္၊ သြားကို ၿပီးစလြယ္တိုက္ၿပီး အိပ္ရာကိုပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မသိမ္းအားေတာ့ဘဲ အိမ္တံခါးကို ေသာ့ခတ္ကာ စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ဇက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ႏွင့္ မနက္ခင္းစာသင္ခ်ိန္ကို ႀကဲရျပန္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားလည္း အိပ္ရာထ ေနာက္က်တတ္ေလရာ ဆရာဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ဘရိတ္ဖတ္ကို မစီစဥ္အားပဲ ေပယ်ာလကန္ျပဳထားသလို ျဖစ္ရျပန္ေသာေၾကာင့္ ခမ်ာမွာ ၀မ္းထဲက ပိုးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္ ဆႏၵျပသမွ် ဒီမိုကေရစီ မေပးႏိုင္ရွာဘဲ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ပင္ သံကုန္ဟစ္၍ စာသင္ရရွာေလသည္။ ထိုရက္မ်ဳိးတြင္ ပထမ၀ိုင္းအၿပီး ဒုတိယ၀ိုင္းမစခင္ ၾကားခ်ိန္ေလးတြင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္၀င္ကာ ၀မ္းေခါင္းထဲမွ ပိုးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္အတြက္ လႊတ္ေတာ္ျဖင့္ ေခၽြးသိပ္ရန္အလို႔ငွာ အလ်ဥ္းသင့္ရာကို ပါးစပ္ထဲထ္ုိးသြပ္ရရွာျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ မဒမ္ဟန္ၾကည္သည္ကား မိဘႏွစ္ပါး ဘယ္ညာရံ၍ စားစရာအလွ်ံပယ္ျဖင့္ မနက္စာကို ပြဲေတာ္ေနမည္ဟု ေတြးမိတိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လြမ္းစိတ္ကို ရွမ္းေခါက္ဆြဲျဖင့္ ေျဖရရွာသည္မွာလည္း ကာလမနည္းေတာ့ေခ်။
ဒုတိယစာသင္ခ်ိန္ၿပီး၍ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ကာ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေပၿပီ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ရွိေသာ အခါမ်ဳိးတြင္မူ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ၀ုန္းခနဲပစ္ခ်လိုက္ၿပီး မဒမ္ဟန္ၾကည္ျပင္ေပးမည့္ ထမင္းပြဲကို အဆင္သင့္ေစာင့္ၿပီး ဘုဥ္းေပးရုံသာ။ သို႔ေသာ္ ယခုမူကား “ ကိုယ္ခ်က္မွ ကိုယ္စား ” ရေသာ ဘ၀ျဖစ္ေနေခ်ၿပီတကား။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အနုနည္း ဆႏၵျပ၍မွ မရလွ်င္ အၾကမ္းဖက္တတ္ျပန္ေသာ ပိုးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္တို႔၏ တဂီြဂီြ တဂြမ္ဂြမ္ ေဖာက္ခြဲသံတို႕ကို ဥေပကၡာျပဳႏုိင္စိမ့္ေသာဌာ ရြာစားေက်ာ္ အကယ္ဒမီ စိန္မြတၱား၏ မဟာဂီတ လက္စြမ္းျပဆိုင္းလက္သံကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ရင္း ဆန္ေဆး၊ ထမင္းခ်က္ျခင္းအမႈကို အိမ္ရွင္ထီးပီပီ မရွက္တန္းလုပ္ရရွာေလေတာ့သည္။ ထမင္းအိုးကား လွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမႊရ ငွဲ႕ရႏွင့္ ကရိကထ မမ်ားသည္ကိုပင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းလွျပန္သည္။ ထမင္းအိုးတစ္လံုးက သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနစဥ္ ေရခဲေသတၱာထဲတြင္ ရွိသမွ် စားေကာင္းသမွ် အစားအစာတို႔ကို ေၾကာ္တန္ေၾကာ္၊ ေလွာ္တန္ေလွာ္ျဖင့္ တစ္ထြာမွ်သာ ရွိေသာ အစာအိမ္ကို ျဖည့္တင္းေရးအတြက္ ဇယ္စက္သလို အလုပ္မ်ားရေလေတာ့ရာ အဘယ္မွာ ဘေလာ့ဂင္းႏိုင္ပါေတာ့အံ့နည္း။ ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္မ၏ အမွာစကားအတုိုင္း ၁ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္တိုင္း ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္တြင္ မီးစိမ္းျပထားရေခ်ေသး၏။ မဒမ္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အင္တာနက္ဆိုင္သို႔ တပင္တပန္းသြားၿပီး ဦးဟန္ၾကည္မီးစိမ္းျပထားသည္ကို မျမင္လွ်င္ အပြမ္ခံရမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရေသးသည္ မဟုတ္တုံေလာ။
စားေသာက္ၿပီးျပန္လွ်င္လည္း အသန္႔ႀကဳိက္လွေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည့္ အလိုက် အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို မနားမေန လုပ္ရျပန္ေခ်ေသးသည္။ ထိုမွ်မကေသး မိမိ၏အ၀တ္အစားမ်ားကို သူတပါးအ၀တ္ႏွင့္ အတူတကြေလွ်ာ္ျခင္း၊ ဖြပ္ျခင္းကို မသတီတတ္ေသာ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးခန္း၀င္ကာ ရိုးရာနည္းအတိုင္း လက္ေမာင္းေအာင့္ေအာင္ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရျပန္ေလေတာ့သည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္းႏွင့္ ၀ယ္ကာစ တစ္လအတြင္းပင္ ပ်က္သြားေလေသာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ကို မပ်က္မကြက္ ေမတၱာပို႔ျခင္းအမႈကိုလည္း ျပဳရျပန္ေခ်ေသး၏။ အိမ္မႈကိစၥဟူသည္ကား မ်ားေျမာင္လွပါဘိေတာင္း။ ေလွ်ာ္ၿပီး ေျခာက္ၿပီးေသာ အ၀တ္မ်ားကို မီးပူတိုက္ရျပန္ေသးသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ မရပ္ေသး။ စားၿပီးေသာ ပန္းကန္မ်ားကိုလည္း ေဆးရျပန္သည္။ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စားၿပီး၊ လက္ေဆးရုံသာလိုေသာ ကာလမ်ားကို လြမ္းပါဘိေတာင္း။ ယခုမူကား စားၿပီးလက္ေဆးျပန္လာလိုလွ်င္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားသို႔ သြားစားရုံသာရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း လက္ေဆးျပန္ေရးအတြက္ ထမင္းတစ္နပ္သည္ ဇီဇာေၾကာင္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ငါးေထာင္ႏွင့္ တစ္ေသာင္းၾကားတြင္ ကုန္ေလမည္ျဖစ္ရာ လက္ေဆးခ်င္ေသာစိတ္ကို အသာခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ ႀကိတ္ရရွာေလသည္။
ဆိုခဲ့ေသာ အာေ၀နိကဒုကၡမ်ားၿပီး၍ တေရးတေမာ အနားယူမည္ႀကံရင္းက နာရီကို ၾကည့္မိလွ်င္ ၂ နာရီခြဲႏွင့္သည္က မ်ားေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ အနားယူခ်ိန္တို႔ကား မီးဖိုေဆာင္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးခန္းတို႔စနက္ျဖင့္ အေငြ႕ပ်ံကုန္ရွာေခ်ၿပီ။ သက္ျပင္းႀကီးခ်ရင္း ကေသာကေျမာေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားကို လူရိုေသ၊ ရွင္ရိုေသရွိရုံ ေကာက္စြပ္ကာ စာသင္ခ်ိန္အမီ ေျပးရေလေတာ့သည္။ စာေမးပြဲကား ယေန႔မွ စ၍တြက္ၾကည့္လွ်င္ ၄၅ ရက္သာ လိုေတာ့ရာ တပည့္မ်ားကလည္း စာသင္ႏွစ္အစပိုင္းနွင့္ လားလားမွမတူေအာင္ပင္ အင္မတန္မွ စာလိုလားၾကေလေတာ့၏။ အခါတိုင္းတြင္ နားမလည္လွ်င္လည္း နားလည္ေယာင္ေဆာင္ကာ ခပ္ေအးေအးေနေလ့ရွိေသာ ေမာင္ပ်င္း၊ မယ္ပ်င္းမ်ားသည္ပင္ အလြန္အေမးအျမန္းထူကာ မသိမည္၊ မတတ္မည္ကို အလြန္တရာ စိုးရိမ္ဟန္ရွိေလရာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ျမင္ျပင္းကတ္လွေသာ္လည္း သည္းခံရရွာေလေတာ့သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဖလက္ျပေခ်ၿပီ။ ရံဖန္ရံခါမ်ားတြင္ ဂိမ္းေဘာဆိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ ၀င္မိေလ၏။
လူခ်င္းခင္လွ်င္ ပိုက္ဆံေခ်းတတ္ေလေသာ ဤေဒသတြင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိေသာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မည္သူႏွင့္မွ် အေပါင္းအသင္း မလုပ္ရဲရွာေလေသာေၾကာင့္ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ မည္သည့္ေနရာသို႔မွ ေျခသေ၀မထိုးရဲဘဲ အိမ္သို႔သာ တန္း၍ျပန္ရရွာေလသည္။ အပ်င္းေျပေစရန္အလို႔ငွာ အိမ္ရွင္မရွိစဥ္ကကဲ့သို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေမာင္းခ်င္ျပန္ေသာ္လည္း တျဗဴးျဗဴးတျဗင္းျဗင္းႏွင့္ ကျမင္းေက်ာထကာ တရၾကမ္းေမာင္းၾကေသာ ကာလသား၊ ကာလသမီးမ်ား၏ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားေၾကာင့္ မာလကီးယားရေခ်လွ်င္ ေသမင္းျပည္သို႔ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္စိသူငယ္သြားရမည့္ အေရးကိုလည္း ေၾကာက္ျပန္ေလရာ သက္ျပင္းအခါခါခ်ရင္း ႀကဳိႏွင့္မည့္သူ မရွိေသာ အိမ္သို႔သာ တန္းတန္းမတ္မတ္ ျမန္းရေလ၏။
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းအိုးကို အသာဖြင့္၍ၾကည့္ရျပန္သည္။ ဤေဒသ၏ ရာသီဥတုကား ခန္႔မွန္းရ ခက္ပါဘိေတာင္း။ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မိုးရြာခ်င္ရြာတတ္ျပန္သည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းခဲ့သေလာက္ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူတတ္ျပန္ရာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ထမင္းအိုးခမ်ာမွာလည္း ရာသီဥတု စီမံရာကို အၿမဳိင့္သား လက္ခံရရွာေလသည္။ ရာသီဥတု မွ်တ၍ အိုးတြင္းရွိ ထမင္းတို႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့ၿပီ။ အိုးေဆးရ၊ ဆန္ေဆးရ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္းေတာ့ သက္သာၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ထမင္းမ်ားသိုးကုန္လွ်င္ကား ထံုးစံမပ်က္ပင္ ခ်က္ရျပန္ေလသည္။ အစားတစ္လုပ္ကား လြန္စြာမွပင္ အလုပ္ရႈပ္ေပ၏။ လူက မစားဘဲ ေနခ်င္ျပန္ေသာ္လည္း ဗိုက္က မေနႏိုင္ျပန္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အသံေပါင္းစံုထြက္ၿပီး အခ်က္ေပးေလ၏။ ကိုယ့္အစာအိမ္ကို ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ရေအာင္လည္း ကိုယ့္ဗိုက္ကို ေပါက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မလုပ္ရဲေလရာ သူ႕အလိုကိုလိုက္ရင္း လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေလေတာ့သည္။
တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ခ်က္ျပဳတ္၊ စားေသာက္၊ ရွင္းလင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ပင္ပန္းလြန္းလွေလရာ ဘေလာ့ဂင္းခ်င္စိတ္တို႔လည္း ေ၀းေ၀းသို႔ ေျပးၾကရွာေလ၏။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ကာ အေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သင္ေထာက္ကူစာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို စီရစဥ္ရသည္ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္လင့္ရေလေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔၏ အေျဖလႊာမ်ားကို စိတ္မပါ လက္မပါ စစ္ရျပန္ေလ၏။ ပင္ပန္းလြန္းေသာ အခါမ်ဳိးတြင္ အလြန္တရာ ႏွစ္သက္စြဲလန္းေသာ ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္း၏ သီခ်င္းမ်ားကိုပင္ ဖြင့္၍နားေထာင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေခ်။ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာေတာ္မူခဲ့ေသာ “ ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ၊ အပိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ ” ( ခ်စ္သူႏွင့္ေကြကြင္းျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ၊ မခ်စ္သူႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ရျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ ) ထိုႏွစ္ပါးတြင္ ပထမ ဒုကၡသည္ ပို၍ႀကီးေလ၏။ အေၾကာင္းမွာ အိမ္မႈကိစၥဟူသမွ်တို႔သည္ မိမိေခါင္းေပၚသို႔သာ မညွာမတာ က်ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ယားလို႔မွပင္ မကုတ္ႏိုင္ရွာေအာင္ ခ်ာလပတ္လည္ေနရွာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ပြဲတစ္ပြဲတက္ရန္အတြက္ ယေန႔ညေနက အားတက္သေရာ ဖိတ္မႏၲက ျပဳျပန္ေလသည္။ အဘယ္ပြဲနည္းဟု ဦးဟန္ၾကည္က စနည္းနာၾကည့္ေလရာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းရန္အတြက္ အလုပ္ရုံေဆြးေႏြးပြဲဟု အဆိုပါမိတ္ေဆြက တက္တက္ႁကြႁကြေျပာရွာေလ၏။ အဆိုပါပြဲသို႔ တက္ေရာက္အားေပးရန္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ပါလွေသာ္လည္း ကိုယ္ကားမပါႏိုင္ေတာ့ရွာေလ။ အႏွီအသင္းအပင္း တာ၀န္မ်ားလည္ပင္းသို႔တက္လာေခ်ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္ၾကားေရးတာ၀န္မ်ား လစ္ဟင္း၍ တပည့္မ်ား စာေမးပြဲက်ရွာေပမည္။ လက္ရွိေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကုိုယ္ပိုင္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကို စြန္႔ပယ္၍ ပါတီႏိုင္ငံေရးကို ဦးဟန္ၾကည္ မည္သို႔လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ထိုမွ်သာမကေသး မိမိတြင္ရွိေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းအတြက္ပင္ အႀကိတ္အနယ္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးေနရေသာ သာမေညာင္ည ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ လူထုလူတန္းစားအားလံုးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏိုင္ေရးသည္ကား အိမ္မက္တြင္ပင္ ေ၀းလြန္းေနေသးျပန္သည္။
သို႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ အမ်ားလုပ္ေနၾကေသာ အလုပ္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္းမွ မပါ၀င္ႏိုင္ျခင္းကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သက္ျပင္းႀကီးမ်ား အလီလီခ်၍ အိမ္ရွင္ထီးဘ၀ျဖင့္ ေနာက္ကြယ္မွသာ လက္ခုပ္တီးရင္း အိမ္ရွင္မျပန္လာမည့္ ေနာက္လဆန္းကို ေမွ်ာ္ေနရွာပါေၾကာင္း ထမင္းအိုးတည္ရင္းကပင္ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထုတ္လိုက္ရေလေတာ့သတည္း။ ။
၂၆ . ၁.၂၀၁၂
( ၾကာသပေတးေန႔ )
ည ၉ နာရီ
( သိပၸံေမာင္၀၏ အစမ္းစာမ်ားကို လြန္စြာမွႏွစ္ၿခဳိက္စြဲလန္းေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ အထက္က ပို႔စ္ကို သိပၸံေမာင္၀၏ အေရးအသားကိုမွီး၍ ဇြတ္ေရာ အတင္းပါ ဖ်စ္ညွစ္ေရးပါေသာ္လည္း စာေရးသားျခင္း ပါရမီ အားနည္းရွာေသာေၾကာင့္ မဒိုးကန္၏ သေရာ္စာေလာက္ပင္ အရသာမရွိရွာေလ။ )
