အိုဘယ့္ဘယ္ . . . အိုဘယ့္ ဆက္စာေၾကး . . .

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီး 

အင္မတိ အင္မတန္မွ တိုးတက္ေနလိုက္တာ အံံ့ခ်ီးပင့္သက္ရႈိက္ေလာက္ပါရဲ႕။

 ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ထူေထာင္ပေဟ့ဆိုကတည္းက ၿဗဳန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ပက္ပက္စက္စက္နဲ႔ ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ တိုးတက္သြားလိုက္တာ ေျပာမကုန္ ႀကံဳဖူးမွ သိၾကပါလိမ့္မယ္။ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ရတဲ့ တိုးတက္မႈေတြကလည္း ေဟာတစ္မ်ဳိး၊ ေဟာတစ္မ်ဳိးနဲ႔ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ၿမဳိ႕ပတ္ရထားရဲ႕ တိုးတက္မႈပါ။ ရန္ကုန္သားမဟုတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ၿမဳိ႕ပတ္ရထား မစီးဖူးေပမယ့္ အရင့္အရင္ ေခတ္ေတြတုန္းက ရထားစီးခက က်ပ္ေငြဆယ္ဂဏန္း၀န္းက်င္ပဲ ရွိမွန္းေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ရွိပါတယ္။ လႊတ္ေဟ့ဆိုကတည္းက ၀ွီးခနဲျမည္ေအာင္ ထုိးတက္သြားတဲ့ ရထားခက အခုဆိုရင္ က်ပ္ေငြ၂၀၀ ေက်ာ္သြားပါေရာလား။ ဒါေပမယ့္ “ မမ ” လို႔ အတိုေကာက္ေခၚၾကတဲ့ ျမန္မာ့မီးရထားက တာ၀န္ရွိဆရာသမားမ်ားက ရွင္းျပေတာ့လည္း ယုတိၱယုတၱာရွိတာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သေဘာေတြ႕ မေနာေခြ႕ေနမိပါေသးတယ္။ သူ႕အေျပာက အရင္ေခတ္ေတြတုန္းက အစိုးရက အရႈံးခံၿပီး ရထားဆြဲေပးေနရပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရထားေတြကို ဘာမွတိုးတက္ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့တာမို႔ ျပင္၊ထိန္း စရိတ္ေတြရလာေအာင္ အခုလိုမ်ဳိး လက္မွတ္ခ ေစ်းတင္လိုက္ပါသတဲ့။ ဒါလည္း မွန္ေပသကိုး။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ အရႈံးခံၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးေနခဲ့မင့္ဟာ ေက်နပ္သင့္ၿပီေပါ့။ သူရို႕ေျပာသလို ေကာင္းေကာင္းေတာင္းၿပီး ေကာင္းေကာင္း၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူးလို႔ ေတြးမိပါရဲ႕။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္းတာကေတာ့ သတင္းေတြထဲမွာ အက်ယ္တ၀င့္ပါၿပီး ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးမေပးကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္မစံုစမ္းျဖစ္ေသးပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ လပိုင္းကပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းလခေတြ ေစ်းတက္သြားၿပီဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရျပန္ပါေရာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးဖို႔ ေကာင္းေကာင္းေတာင္းထာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေက်နပ္ေနေသးတာပါပဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တစ္လကိုမွ ေက်ာင္းလခ ၈၀၀ က်ပ္ပဲသြင္းရတာေၾကာင့္ ပညာေရးဌာနခမ်ာ ၀င္ေငြနည္းရွာလြန္းလို႔ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး Top 10 ၀င္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို တစ္လတစ္လမွာမွ ေထာက္ပံ့ေၾကး ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃၀၀ က်ပ္တိတိပဲ ခ်ီးျမွင့္ေပးႏိုင္တာကလား။ ခမ်ာမ်ားမွာ အဲဒီေလာက္ပမာဏကိုေတာင္ မခ်ိမဆံ့ မႏိုင္ရင္ကာ ေထာက္ပံ့ၾကရွာတာထင္ရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာ ေနေရးထိုင္ေရးကအစ၊ စာအုပ္စာတမ္းအလယ္၊ ေဆးပစၥည္းအသံုးအေဆာင္အဆံုး အစစအရာရာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္နဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ရပါရဲ႕။ အခုလို ၀င္ေငြပိုလာေတာ့လည္း ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြ အဆင့္မီမီ ပညာသင္ၾကရမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိပါရဲ႕။

သတင္းေတြ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ဖတ္ရင္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ေနမိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မေန႔ကမွပဲ ေနာက္ထပ္တိုးတက္မႈတစ္ခုကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕တင္မကဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ႕ပါ ႀကံဳရပါေတာ့တယ္။

ျဖစ္ေၾကာင္းကို နတ္သံေႏွာရရင္ျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကူးအခ်ိန္က မဲ့ေဆာက္က “ ပီမိုင္ ” လို႔ေခၚတဲ့ ေစ်းပြဲေတာ္ကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အ၀ယ္ေတာ္ထြက္ျဖစ္ၾကပါသတ့ဲ။ ေမြးကတည္းက ဒီအရြယ္အထိ ေက်းဇူးျပန္မျပဳရေသးတဲ့ မိဘေတြကို ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ ေပးခ်င္ေဇာနဲ႔ အထူးေလွ်ာ့ေစ်းေရာ၊ အထူးရိုက္ေစ်းပါမက်န္ မည္းမည္းျမင္ရာ စြတ္ရြတ္ၿပီး အသံုးလိုတာေရာ၊ မလိုတာပါ ႏြားငတ္ေရက် ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ သိုးေမြး waist coat ကေလးတစ္ထည္နဲ႔ အိမ္ရွင္မအတြက္ အက်ႍကေလးတစ္ထည္ပဲ ၀ယ္ျဖစ္ၿပီး မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ခ်စ္စြာေသာ ညီမအတြက္ပဲ ရည္စူးၿပီး၀ယ္တာေတာင္မွ ဘတ္ ၁၀၀၀၀ ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေအာင္ ေခ်ာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ္ထင္ရတာေတြ ေရြးရင္းခ်ယ္ရင္းနဲ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရွာမယ့္ မိဘေတြမ်က္ႏွာကို ေတြးမိေနၿပီး အလိုလိုပီတိျဖစ္ေနမိတာေၾကာင့္လည္း ကုန္သေလာက္ ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။ အထုပ္အပိုးေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္၊ ဖြင့္ေဖာက္ၾကည့္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းပီတိ ျဖစ္ေနမိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ပီတိကေလးေတြခမ်ာ ေနာက္တစ္ရက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ အ၀ီစိေရာက္သြားရွာပါေတာ့တယ္။ မေရာက္ဘဲ ေနပါရိုးလား။ ဒီပစၥည္းေတြကို မိဘေတြလက္ထဲထည့္ဖို႔ ဘယ္လိုလမ္းေၾကာင္းကေန ပို႔ရမလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာႀကီးက ေခါင္းထဲကို အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ ၀င္လာေပသကိုး။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာကေတာ့ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး၊ ပို႔ေဆာင္ေရးက အင္မတန္မွ ေကာင္းလြန္း၊ အဆင္ေျပလြန္းေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ တိုင္းငယ္ျပည္ငယ္ကေလးမွာေတာ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးက အခုအခ်ိန္အထိ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းေလာက္ကေန မတက္ေသးပဲကိုး။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ကားႀကံဳ၊ လူႀကံဳေတြနဲ႔ ပစၥည္းပို႔ရိုးထံုးစံရွိေပမယ့္ အစိုးရ၀န္ထမ္းမိဘကေမြးၿပီး ၀န္ထမ္းေတာထဲမွာ လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး ” လို႔ အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ စာတိုက္ရုံးကေန ပါဆယ္ထုပ္ၿပီးပို႔ဖို႔ ေရွးရိုးနည္းအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေဒသကေန မိဘေတြဆီအေရာက္ တိုက္ရိုက္ကားက မရွိသလို၊ အစိုးရဌာနဆိုတာ အျပင္လူေတြထက္ေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္ဆိုတဲ့ ေမြးရာပါ အသိစိတ္ကလည္း အႏွီလိုလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေပသကိုး။

ဒါေပမယ့္ စာတိုက္ရုံးက ေခ်ာထုပ္ဌာနကို ၀င္ၿပီးစံုစမ္းမိတဲ့အခါမွာေတာ့ အႏွီ ေမြးရာပါအသိစိတ္ကေလးခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ရပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ အ၀တ္အစားနဲ႔ အစားအစာေတြကိုပဲ ပါဆယ္နဲ႔ ပို႔လို႔ရပါသတဲ့။ က်န္ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ပို႔ရပါမတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ အထူးေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ စတီးပစၥည္းစက္ရုံကေန ပီမိုင္မတိုင္ခင္တကည္းက ၀မ္းသာအားရ ၀ယ္ထားခဲ့မိတဲ့ စတီးမီးဖိုေဆာင္သံုးပစၥည္းေတြအတြက္ေရာ သံုးသိန္းတန္ GSM ဖုန္းနဲ႔ ကမၻာ့ေစ်းအႀကီးဆံုး ဖုန္းဆက္ခကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ ညီမအတြက္၀ယ္ထားတဲ့ ဖုန္း handset ေတြအတြက္ပါ ေခါင္းခဲရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္မိဘေတြက ၀န္ထမ္းေတြမဟုတ္ပါလား။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ အိမ္သံုးပစၥည္းအသာထား၊ Amazon ကေန ေလလံဆြဲထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကား၊ သေဘၤာပါမက်န္ တိုင္းျခားျပည္ျခားက အိမ္အေရာက္ပို႔ေနေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာေတာ့ အိုး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္ေတာင္ တစ္ၿမိဳ႕ကေန တစ္ၿမဳိ႕ပို႔ဖို႔ မလြယ္ပါလားဆိုတဲ့ အေတြးႀကီးေတြးၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ဂိုဏ္းတူေဆြရင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး ကို စိတ္ကုန္ႏိုင္ပါရိုးလား။ အ၀တ္အစားနဲ႔ အလွကုန္ေတြကို ေခ်ာထုပ္နဲ႔ပို႔ၿပီး က်န္တဲ့မီဖိုေဆာင္သံုးပစၥည္းေတြကို ေနာက္ထပ္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းရွာၿပီးပို႔ဖို႔ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ အ၀တ္အစားေတြ တစ္ထုပ္တစ္ပိုးႀကီးနဲ႔ စာတိုက္ရုံးထဲ၀င္သြားၿပီး ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး ကို ဘယ္ေလာက္အားကိုးေၾကာင္း ရဲရဲႀကီး သက္ေသျပျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေခ်ာစာဌာနက မမမ်ားကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အ၀တ္၊အထည္ေတြကို တစ္ထည္မက်န္ ေဖာက္ဖြင့္၊ ျဖန္႔ၿပီး သြားရည္တျမားျမား က်ကုန္ပါေရာလား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္က ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ျပႆနာ မရွိလွပါ။ အ၀တ္အထည္ေကာင္းေကာင္း၊ အလွကုန္ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းကို သြားရည္မက်တဲ့ မိန္းကေလး ဘယ္မွာရွိပါလိမ့္မလဲ။ အႏီွလို ဖြင့္ေဖာက္ၿပီး သြားရည္က်တာကိုလည္း ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မကြက္တတ္ပါ။ လံုၿခံဳေရးက အေရးႀကီးတဲ့တိုင္းျပည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစ့စပ္ရွာၾကတယ္လို႔ ေျဖေတြးေလးေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနတာပါပဲ။ Privacy မလိုဘဲ အရွိကို အရိွိအတိုင္း ရိုးသားခ်က္၊ ပြင့္လင္းခ်က္ ကမ္းကုန္မွ အဆင္ေျပတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဌာနေတြရဲ႕ မူ၀ါဒအတိုင္း ကိုယ္ပို႔သမွ်ပစၥည္းကို တစ္ရုံးလံုး ငမ္းေၾကာထၿပီးမွ ပါဆယ္ထုပ္ဖို႔ ကီလိုခ်ိန္ပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြကို အထုပ္ေလးထုပ္ခြဲၿပီး ခ်ိန္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ထုပ္စီရဲ႕အေလးခ်ိန္က ၃ ကီလိုစီရွိေနပါသတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး ရဲ႕ အံ့ျခင္းႀကီး တစ္ပါးကို ေတြ႕ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးအစားမတူတဲ့ ပစၥည္းထုပ္ေတြက အေလးခ်ိန္တူတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ ေတြးရင္း ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီးခ်ိန္ေနတာမို႔ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးပါ။

ဟုတ္ကဲ့။ အႏွီလို ခ်ိန္တြယ္အၿပီးမွာေတာ့ က်သင့္ေငြကို တြက္ပါေတာ့တယ္။ ၃ ကီလိုစာ ၄ ထုပ္အတြက္ ၆၄၀၀ က်ပါတယ္။ ပါဆယ္ထုပ္ခက ၃၃၀၀ က်ပ္တိတိ က်သင့္ျပန္တာေၾကာင့္ စုစုေပါင္း ၉၇၀၀ က်ပ္တိတိ က်သင့္တာကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ၁၀၀၀၀ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာကိုလည္း ဦးဟန္ၾကည္ ေက်နပ္ေနတုန္းပါ။ လစာနည္းနည္းနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကရွာတဲ့ ကေလးမေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးပဲဖုိးေပးတယ္လို႔ယူဆၿပီး မုဒိတာပြားၿမဲပြားလွ်က္ပဲ ရွိပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ က်သင့္ေငြကို ထုတ္ေပးၿပီး ေဘာက္ခ်ာေရးတာကို ရပ္ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ စာတိုက္မွဴးလားဘာလားမသိတဲ႔ မိန္းမရဲ႕ ေကာက္ခ်က္စကားေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရင္၀မွာ အလံုးႀကီးလာဆို႔ပါေတာ့တယ္။ တန္ဖိုးႀကီး ပစၥည္းေတြကို ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး က လက္မခံပါဘူးတဲ့။ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေရြး၀ယ္မိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ သူ႕အတတ္နဲ႔သူ စူးရွာပါေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လက္မခံပါလိမ့္ဆိုေတာ့ လမ္းမွာတင္ေပ်ာက္တတ္လို႔ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး အေပၚမွာ အားကိုးခ်င္လြန္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရင္၀ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ အေပါက္ခံလိုက္ရသလို မခ်ိမဆန္႔ခံရပါေတာ့တယ္။ စာပို႔စာေရးမကေလးတစ္ေယာက္က ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါဆရာရယ္ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေပ်ာက္တတ္တာပါလို႔ ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာေပမယ့္ တစ္ေထာင္ေျမာက္လူဟာ ကိုယ္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးႀကီးနဲ႔ ေဇာေခၽြးျပန္ပါေရာလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ပစၥည္းကို ပို႔ေပးဖို႔အေရး ပစၥည္းေတြက သိပ္ေစ်းမႀကီးပါဘူးေလလို႔လည္း ေလေျပကေလးနဲ႔ အလိုက္သင့္ေျပာၿပီး သူရို႕ပို႔ေပးခ်င္ေအာင္ ေအာက္ႀကဳိ႕ရျပန္ပါရဲ႕။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဒါသယမ္းအိုးက တ၀ုန္း၀ုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေပါက္ကြဲေနပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးဌာနႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္စကားကို ပရိသတ္ႀကီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေရာ့။ သက္တန္းရင့္ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးဌာနႀကီးကိုမွ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မယံုရရင္ ဘယ္ဒင္းကို ယံုရပါလိမ့္မလဲ။ တရား၀င္အခြန္အခ ( ကားႀကဳံနဲ႔တင္ေပးရင္ေတာင္ အဲဒီေလာက္ ကရိကထမမ်ားသလို ပိုက္ဆံလည္း အဲဒီေလာက္ မကုန္ပါ ) တနင့္တပိုးေပးေခ်ၿပီး လက္ထဲကို အပ္လိုက္ကာမွပဲ ထြက္လာတဲ့ ေလသံက သင္းခ်က္ကမ္းကုန္ေတာ္မူရွာပါေရာလား။ အႏွီေခ်ာစာထုပ္ေတြကို ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား အားအားယားယား ေဖာက္ၿပီး ခိုးေတာ္မူၾကပါလိမ့္။ ဟုတ္ကဲ့။ စာအိတ္မွာကပ္ထားတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းမွာ ေန႔စြဲတံဆိပ္ရိုက္မထားရင္ေတာင္ ခြာယူၿပီး ခိုးပါသတဲ့။ အႏွီတံဆိပ္ေခါင္းကို ဘယ္သူက ခိုးၿပီး ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူပါကုန္။ အရင္ေခတ္က စာပို႔ခ တစ္ေစာင္ ၇ က်ပ္၊ ဒီဘက္ေခတ္မွာ တစ္ေစာင္ ၂၀၀ က်ပ္။ အျမန္ေခ်ာပို႔ခ တစ္ေစာင္ကို ၅၀၀ က်ပ္။ ကုန္က်စရိတ္ တိုးတက္ခ်က္က အံ့မခမ္းရွိလွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေငြကုန္သေလာက္ စိတ္မခ်ရမွျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ႕ ဆက္၊ စာ၊ ေၾကး ကို သံေယာဇဥ္ ျပတ္ရွာပါၿပီ။ အတန္းပညာရယ္လို႔ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မတတ္ရွာဘဲ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေနၾကရတဲ့ ကားဒရိုင္ဘာ၊ စပယ္ယာေတြေလာက္ေတာင္မွ စိတ္မခ်ရတဲ့ ပညာတတ္ဘြဲ႕ရေတြ စုစည္းထားတဲ့ ဆက္စာေၾကးကို အေတာ္ေလး ေရစက္ကုန္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထြက္ၿပီးတဲ့ဆင္စြယ္သာ ျပန္၀င္ရိုးထံုးစံရွိေကာင္းရွိႏိုင္ေပမယ့္ သူမ်ားလက္ထဲေရာက္သြားၿပီးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ကိုယ္ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ကုန္သြားတဲ့ အသျပာ က်ပ္တစ္ေသာင္းကို ႏွေျမာတာေၾကာင့္ ပို႔မယ့္ပစၥည္းေလးေတြ ေဘးမသီရန္မခေစေၾကာင္း သံဗုေဒၶအုပ္စံုရြတ္လို႔ ေဒ၀တာအေပါင္းတို႔ ကူညီကာ၀ိုင္းလို႔ မႈိင္းမေစေၾကာင္း ဆုအလီလီေတာင္းရင္း ဆက္စာေၾကးလက္ထဲမွာ ပစၥည္းေလးေတြကို ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔ ၀ကြက္ၿပီး အပ္ထားခဲ့ရပါသတဲ့ ပရိသတ္အေပါင္း ဘေလာ့မိတ္ေဆြ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ေရ။                   ။

ေနာက္ဆက္တြဲ . . .

၃ ရက္ေန႔က ဆက္စာေၾကးမွာ ပစၥည္းေတြအပ္ထားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ဒီေန႔၄ရက္ေန႔ ( လြတ္လပ္ေရးေန႔ ) ညပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ကို္ယ့္ပစၥည္းေတြေပ်ာက္မယ့္အေရးကို ေတြးမိတိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲမိပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တစ္ရက္ခံေနတာေၾကာင့္ ေခ်ာစာထုပ္မထြက္ႏိုင္ေသးတာကို အခြင့္အေရးယူလို႔ မနက္ျဖန္မနက္ ရုံးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ကိုယ့္ေခ်ာထုပ္ကို ကိုယ္ျပန္ထုတ္ယူၿပီး ( ပိုက္ဆံဆံုးခ်င္လည္း ဆံုးပါေစေတာ့ ) အိမ္ရွင္မကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္အထိဆင္းၿပီး ရန္ကုန္ကေနတစ္ဆင့္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕မိဘေတြအိမ္အေရာက္ ကားႀကံဳနဲ႔ပို႔ေပးဖို႔ စိတ္တံုးတံုးခ်ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ … အခိုးခံရလို႔ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ရင္လည္း ေခတ္ပညာတတ္ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြလက္ခ်က္နဲ႔ မဟုတ္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလိုက္ဖို႔ပါ။

ႏိုင္ငံတစ္ခု တိုးတက္လာေစဖို႔ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေကာင္းေတြ အေျမာက္အမ်ားလိုပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခ်စ္တဲ့၊ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာရတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီး အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တိုးတက္စည္ပင္လာေစဖို႔အတြက္ တာ၀န္ေက်ပြန္ၿပီး ကတိသစၥာတည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြ အေျမာက္အမ်ားေပၚထြက္ပါေစေၾကာင္း ဒီပို႔စ္နဲ႔အတူ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းလိုက္မိပါေတာ့တယ္။  ။