အထင္နဲ႔ အျမင္ . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ 

လြန္ခဲ့တဲ့ ဇန္န၀ါရီလ သံုးရက္ေန႔က မိဘေတြအတြက္ ကန္ေတာ့ပစၥည္းေတြ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို အမ်ားသိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဆက္စာေၾကးကေန ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ပို႔ၿပီးတဲ့ေန႔မွာတင္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ၿပီး တစ္ရက္မွ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ရွာပါ။ လမ္းမွာမ်ားေပ်ာက္ခဲ့ရင္ ငါးပါးေမွာက္ရေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးေတြ မီးခိုးမဆံုး၊ မိုးမဆံုးေတြးေနျဖစ္ၿပီး ေန႔ရွိသေရြ႕ ပူပူပန္ပန္ျဖစ္ေနခဲ့ပါသတဲ့။ အိမ္ရွင္မကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး ခရီးသည္တင္ကားႀကံဳနဲ႔ ၉ ရက္ေန႔က ပို႔လိုက္တဲ့ မီးဖိုေဆာင္သံုးပစၥည္းေတြက ၁၀ ရက္ေန႔မနက္မွာ အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားတဲ့သတင္း ၾကားရတာကလည္း ဆက္စာေၾကးကေန ပို႔လိုက္မိတာ မွားေလျခင္းဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီးကို မီးထိုးေပးျပန္ပါေသးတယ္။

ပစၥည္းေတြပို႔ရင္းနဲ႔ သူ႔မိဘေတြဆီကို အလည္အပတ္ျပန္သြားတဲ့ အိမ္ရွင္မခမ်ာလည္း ဦးဟန္ၾကည္ဆီကို ဖုန္းဆက္တိုင္းမွာ ပစၥည္းေတြ ေရာက္မေရာက္ကို တပူပူတပင္ပင္နဲ႔ ေမးရွာပါတယ္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးျပန္ေတာ့လည္း ပစၥည္းေတြက မေရာက္ေသးျပန္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ငပိကိုင္မိထားတဲ့ ေမ်ာက္လို ေနမထိ၊ ထိုင္မသာနဲ႔ ပူစပ္ပူေလာင္ႀကီး ခံစားရပါေရာလား။ အိမ္ရွင္မနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚကို တက္ျပန္ရင္လည္း လိုင္းေပၚက မိတ္ေဆြမ်ားက “ ဆရာ့အထုပ္ႀကီး ေရာက္သြားၿပီလား ” လို႔ တေမးတည္း ေမးၾကျပန္ပါတယ္။ ဖဘကို ၀င္မိျပန္ရင္လည္း မိတ္ေဆြေတြက ေမးၾကျပန္ပါေသးတယ္။ စိုးရိမ္ခင္မင္စိတ္နဲ႔ ေမးၾကျမန္းၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ သူရို႕ေမးမွပဲ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ စိုးရိမ္မႈ ဒီဂရီက ပိုပိုတက္လာပါေလေရာ။

ဒီၾကားထဲမွာ အိမ္ရွင္မ ခရီးသြားေနတာေၾကာင့္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိုပါ ကိုယ္တိုင္ႀကဲေနရျပန္တာေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္က ရမ္းေနျပန္ပါေသးတယ္။ မိဘေတြေက်းဇူးနဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕နဲ႔ကင္းကြာေနတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမို႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ျပန္ခ်က္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွ ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ၾကၿပီး လွလွေတာင္ အိမ္ျပန္ေျပးရပါေလေရာလား။ ဆန္တစ္ဗူးကို ေရတစ္ဗူးခြဲႏႈန္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးထဲက အခ်ဳိးအစားအတိုင္း ခ်က္ထည့္လိုက္တဲ့ ပထမဆံုးထမင္းအိုးက မီးျခစ္ေက်ာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရနည္းနည္း ပိုထည့္မိတဲ့ ဒုတိယေျမာက္လက္ရာက ေကာ္ျဖစ္သြားျပန္ပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ထင္တုိင္းႀကဲၿပီး လက္စြမ္းျပေနတာကို ဆန္တစ္မ်ဳိးတည္းကေန ထမင္း၊ ယာဂု၊ မုန္႔ႁကြပ္ သံုးမ်ဳိးရေအာင္ ခ်က္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ အမရာေတာင္ ငိုေလာက္ပါေပရဲ႕။ ေခတ္မီတိုးတက္လာတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္ႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ ခ်က္ရေပလို႔သာ တစ္ခါခ်က္ရင္ တစ္မ်ဳိးထြက္လာတာ ၀မ္းသာရပါဦးမယ္။ တကယ္လို႔သာ ထင္း၊ မီးေသြးေတြနဲ႔သာ ခ်က္ရရင္ျဖင့္ ပေသနဒီေကာသလမင္းရဲ႕ အိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္ထဲကလို ထမင္းတစ္အိုးကေန ေပ်ာ့၊ မာ၊ ပံုမွန္ သံုးမ်ဳိးလံုးမ်ား ထြက္ေနမလား မသိေတာ့ပါ။

ထမင္းအိုးကေလး တစ္အိုးကို မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ေန႔တိုင္းခ်က္ၿပီး အိမ္ကေန ကားႀကံဳနဲ႔လွမ္းပို႔လိုက္တဲ့ ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းပဲငါးပိကို အနပ္တိုင္းခ်က္၊ ၀က္အူေခ်ာင္းကို အနပ္တိုင္းေၾကာ္၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္ကို အနပ္တိုင္းသုပ္ၿပီး ပဲေရပြေၾကာ္တစ္လွည့္ ပဲျခမ္းေၾကာ္တစ္လွည့္နဲ႔ ေန႔တိုင္းေလြးေနပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ခ်စ္လွစြာေသာ အိမ္ရွင္မက စိုးရိ္မ္တႀကီးနဲ႔ တျခားဟင္းေျပာင္းခ်က္ပါဦးလားလို႔ မၾကာမၾကာ သတိေပးရွာပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ လူကို စိုးရိမ္တာ ဟုတ္မယ္မထင္ပါ။ သူ႕အတြက္ ပဲငါးပိ မက်န္ေတာ့မွာ စိုးရိမ္ဟန္တူပါရဲ႕။ ( ဒီပို႔စ္ကို အိမ္ရွင္မ မဖတ္မိပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ … ေရးရင္းနဲ႔ ဗိုက္ေခါက္ယားပါဘိေတာ့တယ္ ) မိန္းမရိုေသ အသက္ရွည္ဆိုတဲ့ ေရွးထံုးေဟာင္းကို ေခါင္းထက္မွာ ရြက္ထားပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း ပဲငါးပိျပားအေျခာက္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ရဲဘဲ အိမ္ရွင္မအတြက္ ဦးဖယ္ထားရပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ပဲငါးပိအစိုေတြ ကုန္ရင္ေတာ့လည္း ဦးဖယ္ထားတဲ့ ပဲငါးပိျပားေျခာက္ ပမာဏက တျဖည္းျဖည္း နည္းလိုက္လာမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္ပါေသးတယ္။

 

မိဘေတြ ေကာင္းမႈနဲ႔ အႏွီလို ေဒသထြက္ အစာအာဟာရေကာင္းေတြကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မွီ၀ဲေနရေလေလ မိဘေတြအတြက္ ရည္စူးထားတဲ့ ပစၥည္းထုပ္ႀကီး လမ္းမွာေပ်ာက္မွာ စိုးရိမ္လာေလေလ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ စိုးရိမ္ရင္း စိုးရိမ္ရင္းကေန ေရခဲေသတၱာဖြင့္လိုက္လို႔ ပဲငါးပိေတြ၊ ခရမ္းသီးေျခာက္ေတြျမင္တိုင္း ေက်းဇူးရွင္ ဆက္စာေၾကးကို ရိုးရိုးတစ္မ်ဳိး၊ ဆန္းဆန္းတစ္ဖံု ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေမတၱာေတြ အလီလီပြားမိတဲ့အထိ ျဖစ္ပါေလေရာ။ ရိုးရိုးေမတၱာပို႔နည္းကေတာ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း -

“ သေဗၺသတၱာ

 အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ၊

အဗ်ာပဇၩာ ေဟာႏၲဳ၊

အနီဃာ ေဟာႏၲဳ၊

သုခိအတၱာနံ၊ ပရိဟရႏၲဳ ”

လို႔ ပို႔ေပမယ့္ ေမတၱာဆန္းဆန္းပို႔နည္းကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရနဲ႔ ေဒါသေတြ အေတာင့္လိုက္၊ အေခ်ာင္းလိုက္ လံုးခနဲ၊ ခဲကနဲ ထြက္လာတိုင္းမွာ ပါးစပ္က ေအာ္တိုထြက္လာတဲ့ ေ၀ါဟာရဆန္းေတြနဲ႔ အားပါးတရ ႀကံဳးႀကံဳးၿပီးပို႔တဲ့ ေမတၱာပို႔နည္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ( အႏွီ ေမတၱာဆန္းဆန္းပို႔နည္းမွာ က်က်နန သံုးစြဲတဲ့ စကားလံုး ေ၀ါဟာရေတြကို ဒီပို႔စ္ထဲမွာ ထည့္ေရးရင္ ဂမၼေဒါသ သင့္မွာစိုးရတာေၾကာင့္ ထည့္မေရးေတာ့တာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကကုန္ )

အဲဒီလို ေမတၱာပို႔ရုံတင္မကေသးဘဲ ဆက္စာေၾကးက ေရးေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းလက္ခံစာရင္းစာရြက္ကို သတိရတိုင္း ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ျပဳစုထားတဲ့ ပစၥည္းစာရင္းစာရြက္ကို တကိုင္ကိုင္နဲ႔ လကုန္လို႔မွ ပစၥည္းေတြ မေရာက္ရင္ လႊတ္ေတာ္အထိ တက္တိုင္ဖို႔လည္း ေန႔ရွိသေရြ႕ ေမာင္းတင္ထားျပန္ပါေသးတယ္။ ( ဆက္စာေၾကးခမ်ာ ျဗဟၼာမင္း ဦးေခါင္းေတာ့ ကိုင္မိရွာေလၿပီ ) ဒီၾကားထဲမွာ ေပသီးအေခါက္လြန္ၿပီး တစ္အိမ္လံုးေပါင္းမွ တစ္လံုးပဲ၀ယ္ထားမိတဲ့ ကမၻာ့ေစ်းအႀကီးဆံုး ျမန္မာ့ စီဒီအမ္ေအမိုဘိုင္းဖုန္းကိုလည္း အိမ္ရွင္မ ခရီးသြားတဲ့ေနာက္ တစ္ပါတည္း ထည့္ေပးလိုက္ရတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အိမ္ကိုလည္း ဖုန္းေန႔တိုင္း မဆက္ရဲရွာပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခါစ ညီမေတာ္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေလေပးေျဖာင့္မိရင္ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ အသာကေလး ကုန္တာမို႔ တစ္မိနစ္ကို ၁၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ က်က်နန ေတာင္းတတ္ပါတဲ့ လမ္းေဘးဖုန္းဆုိုင္ကို လွဴရတဲ့ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကိုလည္း ႏွေျမာရပါေသးတယ္။ မိဘနဲ႔ ညီမဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အင္မတန္ သေဘာေကာင္းၾကတာကလား။ သံုးေလးငါးရက္ၾကာမွ ဖုန္းတစ္ခါဆက္ရင္လည္း စိတ္မဆိုးၾကေပပဲကိုး။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားေနတဲ့ အိမ္ရွင္မကိုေတာ့ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခအေန ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားပါေၾကာင္း၊ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္၊ တိုင္းျပည္တာ၀န္မ်ားကို အင္တိုက္အားတိုက္ ထမ္းေဆာင္ေနပါေၾကာင္းကိုေတာ့ တာ၀န္ေက်ေက်ပြန္ပြန္ သတင္းပို႔ရပါရဲ႕။

အထင္နဲ႔ အျမင္ . . .

 

အဲဒီလိုနဲ႔ သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ဘဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ပူပြဲဆင္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚၾကည့္မွပဲ ပစၥည္းေတြအားလံုး ၁၆ ရက္ေန႔ကတည္းက  ေဘးမသိီရန္မခ ေရာက္ေၾကာင္းကို သိရပါေတာ့တယ္။ ေသာၾကာေန႔ ၁၃ ရက္ေန႔ေလာက္ကတည္းက ေရာက္သြားဟန္တူတာမို႔ စုစုေပါင္း ၈ ရက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ၾကာတာ သိရေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒီေခ်ာထုပ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ဟာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဒသကေန ရန္ကုန္စာတိုက္ႀကီးထိ တစ္ဆင့္၊ စာတိုက္ႀကီးကေန ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မိဘမ်ားအိမ္အေရာက္ ေနာက္တစ္ဆင့္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဆင့္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိေပသကိုး။ စာတိုက္သံုးခုလံုး တိတိက်က်လုပ္လိုက္ၾကတဲ့ အလုပ္ဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းနဲ႔ ဆက္စာေၾကးရာဇ၀င္မွာ စာတင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္လွပါရဲ႕။ ပစၥည္းအားလံုး အထိအခိုက္ အနာအဆာမရွိ ပကတိ ေဘးရန္ကင္းပါေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ဟာ တကယ့္ကို မဂၤလာအေပါင္း ခေညာင္းတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ညီမျဖစ္သူ ေျပာမွပဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆက္စာေၾကးရဲ႕ အံမခန္း တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈကို သိရပါေတာ့တယ္။ ေခ်ာထုပ္ကို က်က်နန ႏွစ္ထပ္ထုပ္တားပါသတဲ့။ ပစၥည္းေတြကို ဂုန္အိပ္နဲ႔ တစ္ထပ္ထည့္ၿပီး အေပၚကေန အ၀တ္စေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တစ္ထပ္ထပ္ခ်ဳပ္ထားပါသတဲ့။ အ၀တ္အိတ္ကို ႀကဳိးနဲ႔ပတ္ၿပီး ႀကဳိးကို ခ်ိတ္ပါပိတ္ထားလိုက္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ ႀကဳိးအေပၚမွာမွ လိပ္စာစာရြက္အုပ္ၿပီး ခ်ိပ္နဲ႔ကပ္ေပးလိုက္တာမို႔ ဒီခ်ိပ္ေတြမခြာဘဲ၊ စာရြက္မၿပဲဘဲ အထဲက ပစၥည္းကို ႏႈိက္ယူဖို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ အႏီွလို က်က်နနနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ေပးျပန္ေတာ့လည္း အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ေငြ ၂၅၀၀ ေပးရက်ဳိး နပ္တယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေတြးမိျပန္ပါၿပီ။ အေၾကာင္းစံုကို သိရတဲ့ေနာက္မွာ ဆက္စာေၾကးကို ေမတၱာထိုင္ပို႔ေနခဲ့မိတာကို အားနာမိျပန္ပါေရာလား။ ခမ်ာတို႔မွာလည္း ထစ္ခနဲရွိ ျပဳတ္ေနတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္သစ္ႀကီးကို ေၾကာက္ရွာရေပတာကိုး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ့ဆက္စာေၾကးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ ေခတ္ဆိုးေခတ္က်ပ္ႀကီးမွာ ကိုယ္ကက်ဴး ကိုယ့္ဒူးေတာင္မယံုရဲခဲ့ဘဲ ထြက္ၿပီးတဲ့ဆင္စြယ္ ၀င္တယ္မရွိသလို ကိုယ့္လက္ကထြက္သြားတဲ့ပစၥည္း နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေနရာမွန္ကို ေရာက္ေလ့ေရာက္ထ မရွိခဲ့တာကို အက်င့္ရၿပီး မည္းမည္းျမင္သမွ်ကို မယံုသကၤာစိတ္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေလ့ၾကည့္ထ ရွိေနခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္မဟုတ္ေပမယ့္ ဘေလာ့ေက်ာ္ေအာင္ ဆက္စာေၾကးကို ေဟာဒီပို႔စ္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့မိတာကို အမွားျမင္ အမွန္ျပင္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါၿပီ။ ေရႊျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကိုလည္း အေျပာမဟုတ္၊ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပႀကၿပီး ဆက္စာေၾကးလို တာ၀န္ေက်ဖို႔ႀကဳိးစားၾကရင္ျဖင့္ ေရႊျပည္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနၾကတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သား ေက်ာမြဲမ်ားအတြက္ ၿမဳိေနက် ထမင္းၾကမ္းခဲမွာ ေထာပတ္ဆမ္းေပးလိုက္သလို အင္မတန္မွ အရသာရွိသြားမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာအေကာင္းနဲ႔ ေၾကညာေမာင္း ခတ္ရင္း လြန္တာေတြရွိခဲ့တာမို႔ အထင္နဲ႔အျမင္လြဲခဲ့သမွ်ကို ၀ႏၵာမိလုပ္လိုက္ရပါေၾကာင္း ခ်စ္ေဆြမ်ားတိုိ႔ေရ။              ။