ဗယ္-လင္မွလည္း မတိုင္းခ်င္ . . .

“ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ မွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ . . . ”

ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္ထဲမွာစြဲေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဗ်ာကို ဦးဟန္ၾကည္ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္မိပါတယ္။ ဒီေန႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပါကလား။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြလက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ၿပီး ကိုယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္းနဲ႔ ေနႏိုင္ဖို႔ သက္စြန္႔ႀကဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဦးဟန္ၾကည္ စနည္းနာလိုက္မိေတာ့ သိေတာင္သိၾကပံုမရေတာ့။ ေၾသာ္…သနားလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္။ အိမ္ခန္းနံရံမွာ ဓာတ္ပံုခ်ိတ္ခံရတဲ့ဘ၀နဲ႔တင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ က်ိန္းေက်ေနရွာၿပီေပါ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ၾကမယ့္ လူငယ္ေလးေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ ဘာေတြမ်ား အင္တိုက္အားတိုက္ လႈပ္ရွားေနၾကပါလိမ့္လို႔ ေစာေၾကာလိုက္မိေတာ့ အေမ့ႏို႔နံံ႔မစင္ေသးတဲ့ ကေလးစံုတြဲေလးေတြ အလုပ္ေတြေတာ့ ရႈပ္ေနၾကပါရဲ႕။ အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ဘာေတြမ်ား အရႈပ္ေတြလုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ မနက္ျဖန္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံက စၿပီးေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္းေန႔ ( ျမန္မာအေခၚ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ )အတြက္ အပီအျပင္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါကလား။ ေကာင္းပါေလ့… ။ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ဗယ္လင္တိုင္းမတိုင္ခင္ တစ္ရက္မွာမွ လူျဖစ္လာခဲ့ရွာသကိုး။ ႏွလံုးသားအေရးကို တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေရးထက္ ေရွ႕တန္းတင္ၾကတဲ့ ဒီေခတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ခမ်ာ မထင္မရွားျဖစ္ရွာၿပီေပါ့။ အိမ္း…ဘုရားကေအာက္ ေမ်ာက္က အထက္ပါကလား အရပ္ကတို႔ရယ္…

လူမွန္းသူမွန္းသိကတည္းက ေပၚပင္အလုပ္ေတြကို ဖီလင္မ၀င္ဘဲ စက္ဆုပ္ပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ အႏွီဗယ္လင္တိုင္းေန႔ဆိုတာႀကီးကို တစ္ခါသားမွ စိတ္၀င္တစားမရွိခဲ့ရိုးအမွန္ေပါ့။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေပမယ့္လည္း ပါရမီနည္းရွာခဲ့တာမို႔ ရည္းစားဆိုလို႔ မူးလို႔ေတာင္ရွဴစရာ မရွိခဲ့ေလျပန္ေတာ့ အႏွီေမာင္မင္းႀကီးသား ဗယ္လင္တိုင္းဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔လားလားမွမဆိုင္တဲ့ အရာႀကီး ျဖစ္လို႔ေနခဲ့ပါေလေရာ။ ( သူႀကီးမင္းတို႔နဲ႔မ်ား ကြာခ်က္ )။  ၾကံသကာ၊ ထန္းလ်က္ခဲနဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေတာသားပီပီ ေခ်ာကလက္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အရသာမခံတတ္တာမို႔ သူမ်ားကို ေပးဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ့္ဖာသာေတာင္ ၀ယ္မစားျဖစ္တဲ့အထိ။ ပန္းစည္းႀကီးကိုင္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားရေအာင္လည္း မိန္းမအလုပ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ အင္မတန္မွ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္နဲ႔ လားလားမွမဆိုင္။ အင္းေပါ့ေလ…အႏွီေလာက္ ဒိုက္ဖတ္က်မွေတာ့ ဘယ္မဒီကညာက ရင္ခုန္ပါဦးမလဲ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔မ်ဳိးမွာ သူမ်ားေတြက ဗယ္လင္တိုင္းေန႔အမွတ္တရေတြကို တခုတ္တရ ေရးၾကေျပာၾကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္လည္း အားက်မခံ ရွိစုမဲ့စုအမွတ္တရေလးေတြကို ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ စဥ္းစားမိျပန္ေပသေပါ့။ စတိတ္ေက်ာင္းသားဘ၀…အိမ္း…ကိုယ့္ေက်ာင္းစာနဲ႔ကိုယ္ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနခဲ့တာမို႔ ဗယ္လင္မွကို မတိုင္းျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀…ေမာင္ဟန္ၾကည္ အူေၾကာင္ၾကားကို ရင္ခုန္မဲ့သူမွ မရွိတာကလား။ သို႔ေပမင့္ 3^rd MB ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲၿပီးတဲ့ရက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္းမွာေတာ့ အမွတ္တရေလးေတြတင္မဟုတ္ဘဲ၊ အမွတ္တရႀကီးေတြေတာင္ ရွိခဲ့ပါသဗ်ား။ ကိုင္း…အမ်ားညီရင္ “ဤ” ကို “ကၽြဲ” လို႔ဖတ္ၾကတဲ့ ဒီဘက္ကာလႀကီးမွာ ေခတ္ေနာက္မက်ရေလေအာင္ မရွိရွိရာ ရွာႀကံၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ဗယ္လင္တိုင္း အမွတ္တရေတြကို အမွတ္ေဟာင္းေတြျပန္ၾကည့္လို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းကို လွန္မိပါရဲ႕ဗ်ား…

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးက စာေတြ အင္မတန္မွ မ်ားတာကလား။ တကတည္း ႏွစ္ပတ္တစ္ခါဆိုသလို ေျဖလိုက္ရတဲ့ စာေမးပြဲ၊ လူေတြေတာင္ လူရုပ္ေပ်ာက္မတတ္ေပါ့။ အႏွီလိုနဲ႔ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ေနာက္ဆံုးအတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီး စေျဖေရာ ဆိုၾကပါစို႔။ စာေတြ႕ေတြေျဖရ၊ လက္ေတြ႕ေတြေျဖရ၊ ေဆးရုံသြားၿပီး bed side လို႔ေခၚတဲ့ လူနာစမ္းသပ္စစ္ေဆးတာေတြေျဖရဆိုေတာ့ စာေမးပြဲလည္းၿပီးေရာ နဂုိကတည္းက ေပါင္ ၁၀၀ စြန္းရုံပဲရွိတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ခပ္လွီလွီ၊ ခပ္ပါးပါးပဲ က်န္ေပသေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီစာေမးပြဲကလည္း ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ မွာ ခ်ိန္ကိုက္ထားသလို ၿပီးသြားပါေလေရာ။ ဒီေတာ့လည္း စာေမးပြဲတြင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ခ်စ္သူ႔ရင္ေငြ႕လႈံၾကမယ့္ ေမာင္ေတြ၊ မယ္ေတြ ေပ်ာ္ၾကျမဴးၾကေလသတည္းေပါ့ေလ။ အဲဒီေန႔မွာ ခါေတာ္မီဖြင့္ေရာင္းတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းဆိုင္၊ ေခ်ာကလက္ဆိုင္၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြမွာလည္း အလကားေ၀ၾကသလား ေအာက္ေမ့ယူရေလာက္ေအာင္ စံုတြဲေတြ၊ စံုတြဲေတြႀကိတ္ႀကိတ္ကိုခဲလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ သစ္ငုတ္တိုခမ်ာမွာေတာ့ ေပးရမယ့္လူမရွိ၊ ေပးမယ့္လူနတၱိမို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ႀကီးေရွ႕မွာ လင္းတမႈိင္ မႈိင္ေနရွာရသကိုး။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီမို႔ စာကလည္း က်က္စရာမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလည္အပတ္သြားရေအာင္ကလည္း အုပ္စုထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက ဒိြယံ၊ ဒြိယံ အတြဲကိုယ္စီနဲ႔မို႔ ေယာက်္ားခ်င္း ခပ္ပါးပါးမူနဲ႔ ခမ်ာမွာ အပယ္ခံျဖစ္ၿပီေပါ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ေထြေထြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တေကာင္းသားေနတဲ့ အေဆာင္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခ်ီတက္သြားပါေလေရာ။ ကံမ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီေမာင္မင္းႀကီးသားကလည္း သူ႕ရည္းစားက ရြာမွာက်န္ခဲ့တာမို႔ သူမ်ားလို မကဲႏိုင္၊ မတြဲႏိုင္ရွာလို႔ အသည္းမခိုင္ဘဲ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနသကိုး။ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူးေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ၾကၿပီမို႔ တိုင္းၿပီးရက္တဲ့ ပကၠလာ၊ မိုးရြာတာနဲ႔ အခန္႔သင့္ကို ျဖစ္ကေရာ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေဆာင္က 1^st MB ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ကို အပါေခၚၿပီး သစ္ငုတ္တိုတို႔ရဲ႕ လားရာလမ္းအတိုင္း ဘီယာဆိုင္ကို ျမန္းၾကေလသတည္းေပါ့။ ေဆးေက်ာင္းအလြန္မွာရွိတဲ့ လမ္း ၃၀ ေပၚက ဘီယာဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ သံုးေယာက္ ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီကိုင္ၿပီး ေလာကႀကီးကို ေပါက္ကြဲၾကပါေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ရည္းစားကို ဘယ္လိုလြမ္းေၾကာင္းေတြ ရင္ဖြင့္ေတာ့တာေပါ့ေလ။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာေတာ့ ႁကြားစရာမရွိရွာေတာ့ ဗလာခ်ီၿပီး ခံရၿပီေပါ့။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခြက္စီေလာက္လည္း ႏွိပ္ၿပီးေရာ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ဘီယာက မမူးဘူးကြာ အျပင္းခ်ၾကစို႔ဆိုတဲ့ အဆိုတင္သြင္းပါေလေရာ။ စိန္ေခၚရင္ အိမ္ေပၚထိ လိုက္ကိုက္မဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေပပဲ ခ်ဲလင္ခ်္ေခၚရင္ အဲဗား၀ဲလ္ကမ္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရွိစုမဲ့စု ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေလးေတြ ညွစ္ညွက္ၿပီး ရမ္တစ္ျပားေထာင္ၾကတာေပါ့ေလ။ တစ္ေယာက္ တစ္ပက္စီေလာက္လည္း ေသာက္ၿပီးေရာ ေမာင္ဟန္ၾကည္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါးစပ္က ဗမာစကားေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ပါေလေရာ။ ႏွစ္ေကာင္လံုးကလည္း ဘိုရူးေတြျဖစ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာလိုမေျပာေၾကး ဘိုလိုေျပာေၾကးေတြ ဘာေတြ လုပ္ၾကၿပီေပါ့။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ၾကာေအာင္ ဘုိလိုလည္းမႈတ္ထည့္လိုက္ေရာ အတူေသာက္ေနတဲ့ 1^st MB သမားက အစ္ကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မူးၿပီလို႔ လုပ္ပါေလေရာ။ ဟ… မင္းဟာက ႏွစ္ပက္ေလာက္နဲ႔ မူးစရာလား၊ ေသြးနည္းလွေခ်လား ဘာလားနဲ႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်ာတိတ္ကို ၀ိုင္းၾကပ္ၾကေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးက  ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္လို႔မူးတာဟုတ္ဘူးတဲ့… အစ္ကိုတို႔ေျပာတာေတြနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မူးသြားတာတဲ့…ေကာင္းေရာ။

အဲဒီလို ေသာက္ပြဲက်င္းၾကၿပီးေတာ့ နဲနဲေထြလာရင္ သီခ်င္းကေလးဟဲခ်င္လာတဲ့ ေတာသားထံုးစံအတိုင္း မန္းေလးတကၠသိုလ္နားက ကာရာအိုေကဆိုင္ကို သံုးေယာက္သား ခ်ီတက္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒီေခတ္က ကာရာအိုေကဆိုတာကလည္း အရွားသားကလား။ ဒီဘက္ေခတ္လို အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ကာရာအိုေကစက္ေတြ ေဖာဖာသီသီမရွိေလေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ဆိုင္မွာသြားသြားဟဲရသေပါ့။ ကာရာကို လူနဲ႔တြဲၿပီး အိုေကရတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း ရွိေပမယ့္ အဲဒီဆိုင္ကေတာ့ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔နဲ႔ သီခ်င္းဆိုဖို႔ပဲ သီးသန္႔လုပ္ထားတာမို႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ဓာတ္က်တဲ့ ဆိုင္ေပါ့ေလ။ ကာရာအိုေကဆုိင္လည္းေရာက္ေရာ ကိုယ္လိုလူစားေတြခ်ည္းတန္းစီေနတာမို႔ သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ဆိုဖို႔အေရးမယ္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရပါေရာ။ အဲဒီဆိုင္က တစ္၀ိုင္းကို သီခ်င္းသံုးပုဒ္ပဲ ဆိုခြင့္ေပးတာကိုး။ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုခ်င္ဆိုခ်င္ ကိုယ့္အလွည့္သံုးပုဒ္ၿပီးရင္ တျခား၀ိုင္းကို အလွည့္ေပးေပေတာ့။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ပုဒ္စီပဲ ဟဲရေတာ့ အာေခါင္ေတာင္ မေႏြးလိုက္ၾကရွာဘူး၊ ေနာက္တစ္၀ိုင္းကို လက္ေျပာင္းေပးလိုက္ရေရာ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီဆိုင္မွာ ေနာက္တစ္ျပား ထပ္ကစ္ၾကျပန္တာေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ဆိုဖုိ႔အေရးမွာ တစ္နာရီသာသာေလာက္ထိုင္ေစာင့္ရျပန္ေတာ့ ခပ္ေထြေထြ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ဘယ္စိတ္ရွည္ေတာ့မလဲ။ ဆိုင္ကေနထြက္ၿပီး ေရႊမန္းသားတို႔ သူရာ၀င္ရင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ လမ္းစဥ္အတုိင္း မန္းေလးက်ဳံးႀကီးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ပတ္ၾကေတာ့တာေပါ့။

သံုးေယာက္သား ခပ္၀ါး၀ါးနဲ႔ က်ဳံးပတ္ေနၾကတုန္း သူငယ္ခ်င္းက အမူးသမားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မင္းတို႔က သိပ္မေသာက္ဘူး…ငါခ်ည္းပဲ ေသာက္ရတယ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ရစ္ပါေလေရာ။ ဒါမ်ဳိးလာရစ္လို႔ကေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔က ဘယ္သည္းခံလိမ့္မတုန္း။ ထပ္ခ်မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္း ၃၀ ေပၚက ေနာက္တစ္ဆိုင္ကို သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ တစ္လံုးေထာင္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ႁကြက္တြင္းထဲေရေလာင္းသလို ေမာ့မွေတာ့ သံုးေယာက္သား ဘာေျပာေကာင္းမလဲ လူလံုးေတာင္မကြဲေအာင္ မူးလိုက္ၾကတာ၊ ခ်ာလပတ္ကို ရမ္းေနပါေလေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးေက်ာင္းသား ရင့္မႀကီးေတြဆိုေတာ့ ဟန္ကေတာ့ တယ္ေကာင္းၾကသကိုး။ ထိုင္ေနလို႔ကေတာ့ ရုပ္ကို မပ်က္တာ။ ရမ္တစ္လံုးလည္းကုန္ေရာ၊ အခ်ိန္လည္း သန္းေကာင္ေက်ာ္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ျပန္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သံုးေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခြၾကတာေပါ့ေလ။ အဲဒီက်မွပဲ ထိုင္ေနအေကာင္းသား ထသြားမွ မူးမွန္းသိေတာ့တာပဲ။ စူပါကပ္ဆိုင္ကယ္ဆိုတာမ်ဳိးက အင္ဂ်င္ေသာ့နဲ႔ ဇက္ေသာ့က တျခားစီမဟုတ္လား။ ဇက္ေသာ့ကို အရင္ဖြင့္ၿပီးမွ အင္ဂ်င္ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ေမာင္းရတဲ့ အမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဟန္ၾကည့္သူငယ္ခ်င္းက ဇက္ေသာ့ဖြင့္ဖို႔ သတိေမ့ေနတာမို႔ အင္ဂ်င္ေသာ့ကို တစ္ခါတည္းဖြင့္ၿပီး ဂီယာသြင္း၊ လီဗာလည္း ဗ်င္းခနဲဆြဲလိုက္ေရာ ဇက္ေခါက္ထားတဲ့ဆိုင္ကယ္က ဆန္ေကာ၀ိုင္းသလို ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္လည္ၿပီး သံုးေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ကားခနဲေနေအာင္ က်တာမွ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဆိုင္ေရွ႕မွာတင္ ေခြေခြေလးေတြကို ျဖစ္လို႔။

နည္းနည္းပဲ ေသာက္ရွာတဲ့ 1^st MB သမားခမ်ာ ေမာင္ဟန္ၾကည္တုိ႔ကို ေသြးလန္႔သြားရွာတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို အတင္းလုၿပီး သူငယ္ခ်င္းအေဆာင္အေရာက္ ေမာင္းပို႔ရွာတယ္။ အေဆာင္ေရာက္လို႔ ဆိုင္ကယ္ရပ္တဲ့ေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္သြားတားမယ္လုပ္ေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္နားမွာထားခဲ့ရမယ္ဆိုတဲ့ ျပႆနာေပၚပါေလေရာ။ ဒီမွာတင္ အမူးပါး ေမာင္ဟန္ၾကည္က အေဆာင္ေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို လက္ညႈိးထိုးျပၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ပင္စီဖက္လို႔ ဟန္မပ်က္ ရပ္ေနရစ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႕အေဆာင္က မီးရထား၀န္ထမ္းအိမ္ရာက ေလးထပ္တိုက္မွာ ထိပ္ဆံုးအထပ္ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ဒီေလာက္ အျမင့္ႀကီးကို တစ္ေယာက္ခ်င္းသာတက္ရရင္ျဖင့္ သံုးေယာက္သား က်ဳိးကန္းကုန္လို႔ ကိုယ့္ဒဏ္ရာ ကိုယ္ထုိင္ကုေနရမယ့္အေရးကို ႀကဳိျမင္တဲ့ လူပါးေတြပီပီ တစ္ေယာက္ပခံုး တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ခပ္ယိုင္ယို္င္ပဲ တက္သြားလိုက္ၾကတာ အေပၚကို ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိတဲ့အထိ။

အေဆာင္လည္းျပန္ေရာက္ေရာ တစ္ေယာက္တစ္ခုတင္စီ ေနရာယူၿပီး ခေလာၾကၿပီေပါ့။ မနက္လင္းအားႀကီးေလာက္မွာ တေကာင္းသားအိပ္တဲ့ဘက္က ဒုန္းခနဲအသံႀကီးထြက္လာတာမို႔ အအိပ္ဆတ္တဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္က ေခါင္းေထာင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ လား လား…ေမာင္မင္းႀကီးသား ခုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာကိုး။ ကာလနဂါးေသလို႔ ၀င္စားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့ အအိပ္မပ်က္ရုံသာမက တဂူးဂူးျမည္ေအာင္ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္္ေနေသးရဲ႕။ ေဟာက္ရင္းနဲ႔ လွိ္မ့္သြားလိုက္တာ ခုတင္ေအာက္ထဲ ၀င္သြားတဲ့အထိ။ ကိုယ့္ေခါင္းေတာင္ ကိုယ္အႏိုင္ႏိုင္ထူေနရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း ကိုယ့္လူကို မႏႈိးေတာ့ဘဲ အသာေလး ျပန္ႏွပ္ေနလိုက္တာ မနက္မိုးလည္းလင္းေရာ တေကာင္းသားက “ ေဟ့ေကာင္ဟန္ၾကည္ ငါ့ျခင္ေထာင္ႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲဟ ” လို႔ ထေအာ္မွပဲ ႏိုးပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ အသာထၾကည့္ေတာ့ ခုတင္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ သူ႕အေပၚက ခုတင္ႀကီးကို စမ္းၿပီး စြတ္ေအာ္ေနတာကိုး။ ျခင္ေထာင္ရွိမယ့္ေနရာမွာ ခုတင္ေရာက္ေနမွေတာ့ မာမာႀကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ျခင္ေထာင္မွန္း ခုတင္မွန္းေတာင္ မခြဲႏိုင္ေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားလည္း မ်က္စိမဖြင့္ပဲ ကုန္းအထ၊ ေခါင္းကို ကုတင္နဲ႔ ဒိန္းခနဲေနေအာင္ ကပၸိလိုက္မိမွပဲ မ်က္စိႏွစ္လံုး ျပဴးသြားၿပီး အသာထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကို မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲပါေလေရာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဂႏၴ၀င္ဗယ္လင္တိုင္းႀကီးလည္း ၿပီးပါေလေရာ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ား…

အဲဒီေလာက္ ဗယ္လင္တိုင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြ မ်ားၿပီး ရင္ခုန္စရာ ကဗ်ာေတြေရးသေလာက္ ကိုယ္တုိင္က နည္းနည္းမွ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ဒီႏွစ္ဗယ္လင္တိုင္းမွာလုပ္မဲ့ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အခမ္းအနားကို ဖိတ္တဲ့လူက တေလးတစားနဲ႔ အထင္တႀကီး ဖိတ္ရွာပါတယ္။ ခ.ယ.က ဥကၠ႒ေတြဘာေတြလည္းပါ ႀကီးမိုက္ႀကီးေတြလည္း လာမဲ့ပြဲဆိုေတာ့ ခမ်ာမ်ားမွာလည္း အားကိုးတႀကီး ဖိတ္ၾကဟန္တူပါရဲ႕။ အံမယ္…စံုတြဲတက္ရမယ္ဆိုပဲ။ တူညီ၀တ္စံုပါ ၀တ္ရဦးမတဲ့။ နဂိုကမွ ဒီပြဲကို ျမင္ျပင္းကတ္ရတဲ့ၾကားထဲမွာ လူကိုယ္တိုင္သာ အေရာက္သြားမိလို႔ကေတာ့ျဖင့္ ယားေနတဲ့ ပါးစပ္ေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ျပည္သူ႔ေမတၱာ ခံရမယ့္အေရးကို ႀကဳိေတြးၿပီး ျမင္ေနမိတာမို႔ ေခါင္းေရာ လက္ပါရမ္းၿပီး အေၾကာက္အကန္ ျငင္းယူခဲ့ရပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးရင္း ဗယ္လင္တိုင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေဟာသလို ေရးထုတ္လိုက္မိပါသတဲ့…

ကိုယ္ထင္ရင္ ခုတင္ေရႊနန္းဆိုတဲ့ စကားပံုကို အင္မတန္သေဘာက်တာမို႔ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို “ ခုတင္ေရႊနန္း ” လို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ သံေပါက္ဖြဲ႕ထံုးအတိုင္း ၇ - ၅ ပံုစံနဲ႔ ဖတ္ရရြတ္ရ အသံသာေအာင္လည္း အင္တိုက္အားတိုက္ ေရးထားပါသဗ်ား…

“ ခုတင္ေရႊနန္း ”

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ဟာ

ဗယ္လင္တိုင္းေန႔ပါ။

ခ်ီးျမွင့္ဖို႔ရာ ဖိတ္ေသာ္ျငား

ဦးဟန္ၾကည္မသြား။

ဗယ္-လင္မွလည္းွ မတိုင္းခ်င္

စိတ္ရႈပ္စရာထင္။

တစ္ေယာက္တည္းသာ ဘေလာ့ပတ္

နိဗၺာန္ရယ္လို႔မွတ္။

ဟန္ၾကည္

၁၃.၂.၂၀၁၂

( တနလၤာေန႔ )

စာႁကြင္း။              ။

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ပုဂၢလဓိ႒ာန္အရ ဗယ္လင္တိုင္းဆိုတာႀကီးကို စိတ္မပါလွေပမယ့္ ခ်စ္လွစြာေသာ အိမ္ရွင္မ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ ဗယ္လင္တိုင္းအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္ေတြ၀ယ္ၿပီး မ်က္ႏွာလုပ္ရပါေသးရဲ႕။ “ မရွိဒုကၡ၊ ရွိဒုကၡ ” မဟုတ္လား ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီ အေပါင္းတို႔ေရ    း)။              ။