ခ်စ္ေသာ ခ်ီလီ . . .

ပါပီကေလး ပုတုတု . . .

သူ႕စကားက ၀ု၀ု၀ု . . .

သူ႕စကား လူမသိ . . .

လူ႕စကား သူမသိ . . .

သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ . . .။           ။

ဘယ္သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာမွန္းေတာ့ မသိေပါင္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးထားလို႔ စိတ္ထဲစြဲေနတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားက်ေတာ့လည္း ကဗ်ာတို၊ ကဗ်ာစေတြ ဟိုဟာေကာက္က်က္၊ သည္ဟာေကာက္က်က္နဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ေရာကုန္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ပဲေရးတာလိုလို၊ သူမ်ားေရးတာလိုလို ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္တတ္တာကိုက ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မူပိုင္အက်င့္။ ကိုင္း . . . ထား။ ေျပာခ်င္တာက ဦးဟန္ၾကည္၏ ခ်စ္လွစြာေသာဆိုတဲ့ ပါပီေလးခ်ီလီကိစၥ။

ကဏန္းမ်ဳိး ဦးဟန္ၾကည္က လူေတြနဲ႔သာ ကီးသိပ္မကိုက္ခ်င္တာ အႏွီခ်စ္လွစြာေသာ ပါပီကေလးေတြနဲ႔ကေတာ့ သဟဇာတ ျဖစ္မွျဖစ္။ တယ္ရီယာ၊ ဒိုဘာမန္၊ ခ်ီ၀ါ၀ါ၊ ဂရိတ္ဒိန္း၊ ရွိဇု၊ ဘူးလ္ေဒါ့၊ အယ္လ္ေဇးရွင္းတင္မကဘဲ အရပ္ထဲကေခြး၀ဲစား အယ္လ္ခ်ီးစားပါမက်န္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာခ်ည္းပါ့။ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကလည္း လူရိပ္လူကဲက သိမွသိ။ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ မဒမ္ၾကည္ အတူထိုင္ေနရင္ေတာင္ သူရို႕ကိုပိုခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကိုမွ ေရြးၿပီးခခယယလုပ္ေလ့ရွိရဲ႕။ အသန္႔ႀကဳိက္ မဒမ္ၾကည္က ေခြးလွလွကေလးေတြကိုေတာ့ ခ်စ္ရွာသား။ အေမြးဖြားဖြားနဲ႔ တယ္ရီယာေလးေတြကေတာ့ မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ေပါ့ေလ။

ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေခြးျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ဘယ္ေခြးမဆို ခ်စ္ၿပီးသား၊ သဒၶါၿပီးသားခ်ည့္။ ဒါေပမယ့္ သူရို႕ဘိုေခြးေတြထက္ေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ေခြးမ်ဳိးကိုေတာ့ ေစတနာ နည္းနည္းပိုသေပါ့ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူရို႕ေခြးမ်ဳိးက အဆာအေတာ္က်ယ္သကိုး။ တခ်ဳိ႕ေသာ ပါပီမ်ားဆိုရင္ လူထက္ေတာင္ ကရိကထမ်ားေသးရဲ႕။ တကတည္း ေခြးေရခ်ဳိးတဲ့ ဆပ္ျပာနဲ႔၊ ေခြးေရေမႊးနဲ႔၊ ေခြးစာဆိုလည္း သီးသန္႔။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္က အယ္လ္ေဇးရွင္းတစ္ေကာင္ကို တစ္ရက္စာ အမဲသား ငါးဆယ္သားေလာက္ေကၽြးရတယ္ဆုိကိုး။ အႏွီေလာက္ အသားပမာဏဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လင္ကိုယ္မယား ညမနက္စားလို႔ရပါ့။ ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ျမင့္ခ်င္ေနတဲ့ အႏွီေကာင္ေတြကိုေတာ့ ပါရမီထူးလြန္းလို႔ မနာလိုေတာင္ ျဖစ္မိပါေသးဗ်ား။

မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက တပည့္တစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးလို႔ တယ္ရီယာေလးတစ္ေကာင္ ေမြးဖူးပါရဲ႕။ တယ္ရီယာေလးကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစအရြယ္ ေတာက္တက္ေျပးဆိုေတာ့ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္က တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာေပါ့ေလ။ သားသမီးမရွိေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အႏွီပါပီပုပုေလးကို ကိုယ့္သမီးလို႔ေတာင္ သေဘာထားတာကလား။ အံမယ္ နာမည္ေပးတာေတာင္ ပစၥလကၡတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အြန္လိုင္းေပၚတက္ၿပီး ေခြးနာမည္ေပးတဲ့ဆိုဒ္တစ္ခုမွာ သံုးရက္ေလာက္ေနေအာင္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြလိုက္ေသးသဗ်ား။ နာမည္ေပါင္းစံု ေခါင္းကိုက္ေအာင္စဥ္းစားၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဣတၳိလိင္လည္းျဖစ္ ေခၚရလည္းလြယ္တဲ့ Chilly ခ်ီလီလို႔ ေပးလိုက္ပါေလေရာ။ အဆိုေတာ္ ရန္ရန္ခ်န္းနဲ႔ တြဲေနတဲ့ အဆိုေတာ္မ ခ်ီလီသာသိရင္ေတာ့ သူ႕ကိုနာမည္ဖ်က္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကို အ၀ွာမ်ားျပဳေလမလား မေျပာတတ္ဘူး။

မဒမ္ၾကည္ကေတာ့ သူ႕ခ်ီလီကို က်န္တဲ့ပါပီေလးေတြကို ေကၽြးသလို dog food ေတြ၊ အသားေတြ ေပါင္းလန္ေအာင္ ေကၽြးခ်င္ရွာတာပါ့။ ဒါေပမယ့္ အစားတစ္လုပ္အတြက္ ၀ိထၳာရခ်ဲ႕တာကို အင္မတန္မွ ျမင္ျပင္းကပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဘယ္လက္သင့္ခံလိမ့္တုန္းဗ်ာ။ ေဟ့ . . . သူ႕ဖာသာ တယ္ရီယာမကလို႔ ဘာရီယာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္ ကိုယ္စားတာပဲစားရမွာပဲ လို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ရာဇသံထုတ္ၿပီး ကိုယ္စားတဲ့ ပန္းကန္ထဲကပဲ ခြဲေ၀ေကၽြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ပါေလေရာ။ ဟုတ္သေလ။ ကိုယ္နဲ႔တန္းတူထားတာကိုက သဂၤေဟာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဆီက ေခြးမ်ားဆိုရင္ ထမင္းရည္ေလာက္နဲ႔ေတာင္ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ၾကေသးတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ စိန္ခ်ီလီတို႔ကေတာ့ ဒီလိုဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ အေၾကာကလည္း ဘာမာသလည္း မေမးနဲ႔။ အသီးအရြက္ဆိုတာ စားစရာလို႔ေတာင္ မွတ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေရာေကၽြးရင္ေတာင္ အသားဟင္းကိုပဲ ေရြးတုတ္ၿပီး ထမင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္မွ ပါးစပ္ထဲ အ၀င္ခံေတာ္မမူဘူးဗ်ား။

စိန္ခ်ီလီရဲ႕ အက်င့္ကို တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္ သည္းညည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ေရာက္လာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ေဒါကန္လာပါေလေရာ။ အံမယ္ ဒီငတိမေလးက သူ႔ကိုယ္သူ ေခြးျဖစ္တာမသိေသးဘူးထင္ရဲ႕ . . . ဟိုဟာေၾကးမ်ား သည္ဟာေၾကးမ်ားနဲ႔ အင္မတန္အဆာက်ယ္လွတာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာေပးမွလို႔ အႀကံကလည္းေပါက္လာေလရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းသားဆိုး၊ ေက်ာင္းသားကပ္ေတြကိုေတာင္ လူေကာင္းလူမြန္ျဖစ္လာေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပံုသြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေသးတာ အႏွီလို သုနကၡေလးေလာက္ကေတာ့ သံုးေလးရက္ေလာက္ ထရိန္နင္ေပးလိုက္ရင္ အပိုးက်ဳိး၊ အခ်ဳိးက်သြားရမွာပါ့ဆိုတဲ့ အေတြးကလည္း၀င္လာေတာ့တာကိုး။ အႏွီလိုနဲ႔ပဲ စိန္ခ်ီလီကို ထမင္းနဲ႔ ဟင္းအႏွစ္နဲ႔ပဲ နယ္ဖတ္ေကၽြးၿပီး ထရိန္နင္ေပးပါေလေရာ။ အံမယ္ . . . ငတိမကလည္း ခပ္တင္းတင္းဗ်ား။ ထမင္းကို တစ္ခ်က္နမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ လွည့္ထြက္သြားပါေလေရာ။ ေယာင္လို႔ေတာင္မွ ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ ေမႊမသြားရွာဘူး။ သူ႕အရိပ္အခ်ည္ကို အသာေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အင္း . . . လုပ္ထားဦးေပါ့ေလ . . . သင္း ဗိုက္ဆာရင္ မစားဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္လိမ့္တုန္း ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၿပံဳးတာေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ စိန္ခ်ီလီကလည္း ထင္တာထက္ေတာင္ အေၾကာမာေသးသဗ်ား။ တစ္ေနသာကုန္သြားတယ္ ထမင္းပန္းကန္နားကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မလာဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း မစားခ်င္ေနေပါ့ဆိုၿပီး အသာပစ္ထားလိုက္တာပဗ်ာ။ ဒီငတိမ ေနႏိုင္လွ တစ္ရက္ပါ့။ ေနာက္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ စားေတာ့မွာပဲလို႔လည္း အပိုင္တြက္ထားၿပီးသား။ ေနာက္တစ္ရက္ေရာက္ေတာ့လည္း ပထမေန႔ကအတိုင္းပဲ ထမင္းနဲ႔ အႏွစ္နဲ႔နယ္ၿပီး ေကၽြးျပန္တာပဲ။ ဒါလည္း ေဒၚႀကီးက်ယ္ေလးက မစားျပန္ဘူးဗ်ား။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ေလဆိုၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ခပ္မာမာပဲ ပစ္ထားလိုက္တာပါ့။ ညေနပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ငတိမေလး ဗိုက္ဆာပါေလေရာ။ မဆာပဲေနရိုးလား။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ေရေသာက္ၿပီး ဆႏၵျပေနေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ အစာမွ မရွိတာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ ထမင္းပန္းကန္နားကို အသာကပ္ၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ ေမႊပါေလေရာ။ ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေအာင္ျမင္ပဟဲ့ဆိုတဲ့ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ကိုယ္ေတာ္မက ထမင္းထဲမွာ အသားပါႏုိုးႏိုးနဲ႔ ေမႊၾကည့္တာကိုး။ အသားဖတ္မပါတာလည္းသိေရာ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းပန္းကန္နားကခြာၿပီး ေခ်ာင္မွာသြားေခြျပန္ပါေရာ။

ေျပာရရင္ တယ္ရီယာဆိုတဲ့ ေခြးမ်ဳိးက ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးလည္း အင္မတန္ျမင့္တာကလား။ သူႀကီးက်ယ္ေနတာကို ေဒါေဖာင္းလာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ဆူလိုက္ေျပာလိုက္မိတာ တစ္ခါတည္း စိတ္ေကာက္ၿပီး ဆက္တီေအာက္မွာ သြားေခြေနလိုက္တာ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခၚေခၚ ထြက္လာေတာ္ မမူေတာ့ဘူးဗ်ား။ အခါတိုင္းဆိုရင္ ညအိပ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေခါင္းရင္းလာၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္တိုးအိပ္တတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုေငါက္လို္က္မိတဲ့ညက အိပ္ယာထဲမလာေတာ့ဘဲ ဆက္တီေအာက္မွာပဲ ေပၿပီးအိပ္ေနေလရဲ႕။ ၀ါးႏုက ၀ါးရင့္ကို ပတ္တာ အင္မတန္ေဒါကန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ကိုင္း . . . နင့္ဟာနင္ ေနခ်င္ရာေနဆိုၿပီး လွည့္မၾကည့္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ပါေလေရာ။

ေနာက္တစ္ရက္မနက္ခင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းနဲ႔အႏွစ္ ေကၽြးၾကည့္ျပန္တာေပါ့ေလ။ စိန္ခ်ီလီကလည္း ထံုးစံအတိုင္း လာနမ္းၾကည့္ၿပီး ေခြၿမဲျပန္ေခြတာပါပဲဗ်ား။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အစာမာမစားဘဲေနတဲ့ ငတိမေလးခမ်ာ လမ္းေတာင္ သန္သန္မေလွ်ာက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူးကိုး။ ကေလးကို သူ႕စိတ္ႀကဳိက္ေကၽြးခ်င္ေပမယ့္ စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ နည္းနည္းမွ အထိမခံခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို မေျပာသာလို႔ အသာၾကည့္ေနရတဲ့ မဒမ္ၾကည္ခမ်ာလည္း ခ်ီလီကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္စို႔လာပါေလေရာ။ အႏီွေတာ့မွ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္လုပ္ေနရင္ျဖင့္ ေႃမြပါလည္းဆံုး၊ သားလည္းဆံုးမယ့္ကိန္းဆိုက္ဖို႔ မ်ားေနတာ သေဘာေပါက္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ကိုင္း . . . အိမ္ရွင္မေရ . . . မင့္သမီးကို ငါေတာ့လက္ေျမႇာက္လုိက္ၿပီဗ်ား . . . သူ႕စိတ္ႀကဳိက္၊ မင့္စိတ္ႀကဳိက္သာေကၽြးေပေရာ့လို႔ အလံျဖဴေထာင္ျပလိုက္ရပါေလရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေကၽြးခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ မဒမ္ၾကည္လည္း ထိုင္ရာကေန ထတဲ့ၿပီး အသားေတြပန္းကန္ထဲထည့္ ခ်ေကၽြးမွ ေဒၚႀကီးက်ယ္ခ်ီလီတစ္ေကာင္ အားပါးတရ စားေတာ့တာကိုး။ အၿမီးေလးနန႔္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ေရေလးေျပးေသာက္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါျပန္လာစားလိုက္လုပ္ေနတဲ့ ခ်ီလီကို ၾကည့္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘာေၾကာင့္ သူရို႕သားသမီးကို ဆံုးမလို႔ မႏုိင္တာကို ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္လာပါေလေရာ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ပံုသြင္းႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီလီနဲ႔ေတြ႕မွ သိကၡာပလံုသြားရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလည္း ျပန္ေတြးရင္း ရွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးမိပါေပါ့လား။

ခ်ီလီတစ္ေကာင္ ဦးဟန္ၾကည္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္လနီးပါးေလာက္ေနလို႔ အိမ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ၿပီး အသားက်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခားၿမဳိ႕က တပည့္မတစ္ေယာက္  သူရို႕အမ်ဳိးအေဆြေတြဆီကို အလည္လာရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ၿမဳိ႕ကို ေရာက္လာပါေလေရာ။ အႏွီတပည့္မကလည္း ေခြးခ်စ္ခ်က္ကေတာ့ တုန္လို႔ဆိုတဲ့ အစားထဲက။ သူရို႕အမ်ဳိးေတြဆီကို အလည္လာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း တယ္ရီယာတစ္ေကာင္ ၀ယ္ခ်င္လို႔တဲ့ဗ်ား။ သူရို႕အမ်ဳိးအေဆြေတြနဲ႔ တစ္ၿမဳိ႕လံုး သံုးေလးရက္ေလာက္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြလို႔ တယ္ရီယာလည္း မရေရာ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ဆရာကို သတိရပါေလေရာ။ ဆရာေရ . . . သမီးကို တယ္ရီယာတစ္ေကာင္ေလာက္ ၀ယ္ေပးပါလို႔လည္း အပူကပ္ေရာ တပည့္ေတြအတြက္ အဲဗားရယ္ဒီ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဒါေလးမ်ားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၿမဳိ႕ထဲက မိတ္ေဆြေတြဆီမွာ စံုစမ္းမွပဲ တယ္ရီယာက ရွားေတာ္မူလိုက္တာမွ တစ္ေကာင္မွကို မေတြ႕ဘဲျဖစ္ေနပါေလေရာ။ မဲ့ေဆာက္ကိုလွမ္းေမးျပန္ေတာ့လည္း တယ္ရီယာကုန္ေနျပန္သတဲ့။ တပည့္မကလည္း ေနာက္တစ္ရက္ဆို ျပန္ရေတာ့မွာမို႔ အခ်ိန္ကလည္း မရျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ေခါင္းေျခာက္ရၿပီေပါ့ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တပည့္တကာ့ တပည့္ထဲမွာ အႏွီတပည့္မက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အသည္းေက်ာ္။ မဒမ္ၾကည္ကလည္း အႏွီတပည့္မေလး မည္းမည္းတူးတူးကို သူ႕ညီမအရင္းေလာက္ ေအာက္ေမ့တာကလား။

တယ္ရီယာကို ဘယ္လိုမွ ရွာလို႔မရတဲ့ အဆံုးမေတာ့ တပည့္ေတြ ေတာင္းသမွ်အကူအညီကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျဖည့္ေပးၿပီး ဆရာေကာင္းျဖစ္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ တပည့္မကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တဲ့ မဒမ္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းရိုက္ၾကရပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရ- ရသကခ်ဳိင္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း သမီးေတာ္ခ်ီလီကိုပဲ တပည့္မလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါရဲ႕။ မဒမ္ၾကည္ရဲ႕ပါးစပ္က တယ္ရီယာရွာလို႔မေတြ႕ရင္လည္း ခ်ီလီကိုပဲ ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့ေလ ဆိုတဲ့ စကားသံလည္းထြက္လာေရာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ကိုယ့္နားကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ကိုျဖစ္လို႔။ သားသမီးမရွိေသးတာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ အျပင္မွာ စာသင္ခ်ိန္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ခ်ီလီတစ္ေကာင္ကို သမီးအရင္းလို ျပဳစုတြယ္တာေနတဲ့ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူ႕ေမြးစားသမီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ အသိဆံုးမဟုတ္လား။ မဒမ္ၾကည္အသံတုန္ေနတာကို မသကၤာလို႔ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စို႔ေနပါေရာလား။ ေျပာရရင္ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ရင္ထဲက ခပ္နာနာေပါ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေခြးခ်စ္ရတဲ့အထဲမွာ ခ်စ္လွစြာေသာ သမီးေတာ္ေလး စိန္ခ်ီလီကလည္း ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး လုပ္ထားခဲ့တာကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းမွာပဲ ခ်စ္ေသာခ်ီလီကို ခ်စ္ေသာတပည့္မဆီသြားေပးလိုက္ရပါေလေရာ။ ခ်ီလီကိုေပြ႕ရင္း အျမဴးႀကီးျမဴးေနတဲ့ တပည့္မကိုၾကည့္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနလိုက္မိၾကပါေသး။ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ျပဳစုႏုိင္၊ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့လူလက္ထဲ ကိုယ့္ကေလးကို ထည့္ေပးလိုက္ရတာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာေပမယ့္ သံေယာဇဉ္ဆိုတာကလည္း အခက္သားကလား။ မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ တပည့္မရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အသံမတုန္ေအာင္ မနည္းထိန္းေနရရွာတာ ဦးဟန္ၾကည္ ဒီေန႔အထိ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနပါရဲ႕။ ခ်ီလီကိုပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း မဒမ္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္တစို႔စို႔နဲ႔။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက ေခြးမေမြးခ်င္ေတာ့ဘူး သားရယ္ . . . ကိုယ္ကလည္း သံေယာဇဉ္ႀကီးတာနဲ႔ ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မခံစားႏိုင္လြန္းလို႔ လို႔ ေျပာခဲ့ရွာတာကိုး။

ခ်ီလီေလးကို တပည့္မဆီေပးလိုက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ပြဲတစ္ခုဖိတ္တာနဲ႔ အႏွီတပည့္မတို႔ၿမဳိ႕ကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ သြားရပါေလေရာ။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ခ်ီလီတစ္ေကာင္ အထြားႀကီးထြားလာလိုက္တာ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ရုပ္ေတာင္ အေတာ္ဖမ္းယူရပါရဲ႕။ တစ္အိမ္လံုးက ဖူးဖူးမႈတ္ထားလို႔ ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနတဲ့ စိန္ခ်ီလီကလည္း လာသမွ်လူတိုင္းကို အသံေလးေညာင္နာနာနဲ႔ တ၀ုတ္၀ုတ္ထုိးေဟာင္ေနေလရဲ႕။ သူရို႕ၿခံထဲကို ၀င္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီကို ေဟာင္ရင္းေျပးလာတဲ့ ခ်ီလီ ဦးဟန္ၾကည္ေျခရင္းလည္းေရာက္ေရာ ေဟာင္တာရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ေျခေထာက္ကို နမ္းၾကည့္လိုက္လုပ္ေနၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ အၿမီးနန္႔ျပပါေလေရာ။ သူ႕ခမ်ာ ကေလးပိစိဘ၀တုန္းက ပိုင္ရွင္ေဟာင္းကို ခပ္၀ါး၀ါးပဲ မွတ္မိရွာေတာ့တာကိုး။ တပည့္မက ခ်ီလီေနာက္ကေန ေျပးလိုက္လာရင္း “ အံမယ္ . . . အံမယ္ အိန္ဂ်ယ္က ဆရာ့ကို မွတ္မိေသးတာကိုး ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခ်ီလီေလးတစ္ေကာင္ အိန္ဂ်ယ္ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ေၾသာ္ . . . ခ်စ္ေသာခ်ီလီ။               ။