Wednesday 27 June 2012

သူႀကီးသား ေပါက္ႀကီး၏ စြန္႔စားခန္းမ်ား ( ၁ ) . . .


က်ဳပ္က သူႀကီးသားဗ်။

 သူႀကီးသားဆိုလို႔ တံုးဖလားရြာက သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္ကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ သြားမျမင္နဲ႔ဦး။ တုံးဖလားသူႀကီးက သားရွိဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔ကိုယူရဲတဲ့မိန္းမေတာင္မရွိရွာလို႔ ငွက္ေပ်ာပင္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနရတာရယ္။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးဆိုတာ အထက္အညာဆီက “ မန္က်ည္းေတာ ”ဆိုတဲ့ ရြာငယ္ဇနပုဒ္က သူႀကီးပါဗ်ာ။ ရြာနံမည္က လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ဇာတိ
“ မန္က်ည္းတံု ” နဲ႔ဆင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရြာကေတာ့ လက္၀ဲမေျပာနဲ႔ ေျခ၀ဲေတာင္ထြက္တဲ့ရြာမဟုတ္ဘူး။ မထြက္ဆို တစ္ရြာလံုးလည္း စာတို႔ေပတို႔နဲ႔ ေ၀းၾကသကိုး။ က်ဳပ္တို႔ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ကေလးေတြကို ရြာဦးေက်ာင္းက ဘႀကီးဘုန္းႀကီးကေတာ့ စာသင္ေပးပါရဲ႕။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြဆိုတာကလည္း တြက္ရခ်က္ရတဲ့ဂဏန္းထက္ ဖမ္းၿပီးမီးဖုတ္စားရတဲ့ ဂဏန္းကို ပိုၿပီးအာေတြ႕ၾကတာကလား။ ေက်ာက္သင္ပုန္းဆုိတာကိုလည္း စာေရးဖို႔ထက္ ရန္ျဖစ္တဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္းခုတ္ရတ့ဲ လက္နက္လို႔ပဲ မွတ္ၾကတဲ့ေကာင္ေတြဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္နာမည္ကုိယ္ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လယ္ထဲဆင္းၾကေတာ့တာပဲ။ စာတတ္မွသာ ထမင္းစားရရိုးဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔မန္က်ည္းေတာတစ္ရြာလံုး ငတ္ေသတာၾကာလွေရာေပါ့။

က်ဳပ္ကေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕အခ်စ္ဆံုးတူအရင္းျဖစ္လို႔ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြထက္ေတာ့ စာပိုတတ္တာေပါ့ေလ။ မတတ္ပဲေနပါရိုးလား။ ငါးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနၿပီး ေက်ာင္းသားေယာင္ေယာင္ ကပိၸယေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနခဲ့တာ အခုအသက္ ၂၀ လူပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိကိုး။ သူမ်ားေတြလယ္ထဲဆင္းၾကေပမယ့္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ရြာဦးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ စာေတြအေတာ္တတ္မွာပဲလို႔လဲ က်ဳပ္ကိုအထင္မႀကီးနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္ကလည္း စာတတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းမွာေနတာ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီး ညေနတိုင္းမူးမူးၿပီး ေသာင္းက်န္းတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ မေနခ်င္ဘဲသြားေနရတာ။ လယ္ထဲကိုင္းထဲဆင္းဖို႔ဆိုတာမ်ားကေတာ့ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ထည့္မမက္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္။ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕တစ္ပိႆာခြဲေလာက္၀င္ေအာင္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ကုန္းရုန္းလုပ္မွ ထမင္းစားရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို က်ဳပ္လား စိတ္၀င္စားမွာ။ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ က်က္သေရခန္းကို ေမာင္ပိုင္စီးၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စာေလးဘာေလးဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ညေနေရာက္ရင္ မနက္ကလက္က်န္ ထမင္းၾကမ္းခဲကေလးယပ္ခတ္စားၿပီး ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတာကမွ သက္သာေသးတယ္။

က်ဳပ္အေဖသူႀကီးကလည္း က်ဳပ္ကိုခ်စ္ရွာပါတယ္။ ငါ့သားႀကီးလူပ်ဳိျဖစ္ၿပီ ရြာထဲက ဘယ္ေကာင္မကိုယူခ်င္သလဲ အေဖရေအာင္ေျပာေပးမယ္ဆိုတဲ့စကားက က်ဳပ္အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မၾကာမၾကာေျပာတဲ့စကား။ ေကာင္မေလး လွတပတတစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္တိုင္း က်ဳပ္ကို မ်က္စပစ္ပစ္ျပခ်င္ေသးတာ။ တံုးဖလားသူႀကီးမင္းရဲ႕အေဖနဲ႔မ်ားကြာပါ့။ ခမ်ာမွာ စြံခ်င္ရွာလွ်က္နဲ႔ အေဖညံ့လို႔ လူပ်ဳိႀကီးမျဖစ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနရတာကလား။ က်ဳပ္အေဖက်ျပန္ေတာ့လည္း က်ဳပ္ကိုစြံေစခ်င္လြန္းလိုက္တာမွ တစ္ပိုင္းတင္မကဘူး ႏွစ္ပိုင္းကိုေသေနပါေရာ။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေနလို႔ သက္သာတာ။ အေဖနဲ႔မ်ားအတူေနမိရင္ သူလုပ္တာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္မွာ အသက္ ၂၀၊ ကေလး ၃ ေယာက္ဆိုတဲ့ကိန္းဆိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္အေမကလည္း က်ဳပ္ကိုေမြးတုန္းက မီးတြင္းထဲမွာ ဆံုးသြားေလေတာ့ က်ဳပ္အေဖခမ်ာလည္း ေနာက္တစ္ပင္ထူခ်င္ရွာတယ္ထင္ပါ့။ ေၾကာင္ကခံတြင္းပ်က္ေနေပမယ့္ ရြာထဲကဆက္ရက္ေတြကလည္း ေတာင္ပံမက်ဳိးၾကတာေၾကာင့္ စိတ္ေနာက္ကို ကိုယ္မပါႏိုင္ရွာဘဲ စိတ္နာနာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုအတင္းေျမွာက္ေပးေနတာထင္ပါရဲ႕။

က်ဳပ္ကလည္းက်ဳပ္။ ရြာနားျမက္၊ ရြာႏြားမစားခ်င္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္အတြက္ အေတာ္မွန္တဲ့စကား။ ရြာထဲက ေထြးညဳိတို႔၊ ေဗြးတုတ္တို႔ကို မိန္းမလို႔ေတာင္ က်ဳပ္ကထင္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ ဒီဟာမေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ရင္ခုန္လို႔ကိုမရတာ။ ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ေတြကလည္း ရင္ခုန္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးေတာင္ရပ္ေလာက္တယ္။ ေထြးညဳိလို႔မ်ားေခၚၾကည့္လိုက္။ ထူးပါလိမ့္မယ္ “ ဘာတုန္း ကိုရင္ေပါက္ ” လို႔။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘုတ္အုပ္ေတြထဲကလို “ ရွင္ ကိုကိုေပါက္ ” ဆိုတာမ်ဳိး ေ၀လာေ၀း။ သြားပုံလာပံုေတြကလည္း ျဗန္းျဗန္းကြဲ။ ၾကားဖူးတဲ့ ဆင္မယဥ္သာတို႔ သမင္လည္ျပန္တို႔ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မတုန္း။ နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးကို အရက္ကိုးေမာင္းတိုက္ထားသလို ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ဆိုးခနဲဆတ္ခနဲ။ မထင္ရင္မထင္သလို ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ေအာ္ဆဲခ်င္ ဆဲေသးတာ။ ဒါမ်ဳိးဟာမေတြနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္မအိုခ်င္ေပါင္။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးကေတာ့ သူတြန္းသေလာက္မေရြ႕တဲ့က်ုဳပ္ကို ျမင္ျပင္းကတ္လာဟန္တူတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ “ ေအး မင္းမယူလည္း ငါ့ဖာသာပဲ ယူေတာ့မယ္ ” လို႔ ဘုေတာသြားေလရဲ႕။ ယူေပါ့။ က်ဳပ္မွမယူခ်င္တာ။ သူႀကိဳက္တာသူယူ။

----------------------------

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္သမိုုင္းက်ဳပ္ေရးၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေအးေအးလူလူ ဇိမ္တည္ေနတုန္း အေရးထဲမွာ အရာေပၚပါေလေရာ။ ျဖစ္ပံုက တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ဟိုးပေ၀သဏီကတည္းက နာရီဆိုတာ ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ပဲကလား။ ကိုယ့္လယ္၊ ကိုယ့္ယာ၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ႀကဳိက္တဲ့အခ်ိန္လယ္ထဲေကာက္ဆင္းလိုက္ရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား။ ၿမဳိ႕သားေတြလို ရုံးေနာက္က်လို႔ အလုပ္ျပဳတ္မွာလည္း ပူစရာမွမလိုဘဲ။ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ သြားခ်င္လာခ်င္ရင္လည္း အိမ္ကႏြားႏွစ္ေကာင္ကို လွည္းမွာတပ္ၿပီး ႀကဳိက္တဲ့အခ်ိန္ တက္ေမာင္းသြားရုံပဲ။ ဘုတ္အုပ္ထဲက ၿမဳိ႕သားေတြလို လိုင္းကားမမီတာတို႔၊ ရုံုးကားမမီတာတို႔လည္း ဘယ္ရွိလိမ့္မတုန္း။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ပဲ၊ ကိုယ္ႀကဳိက္သလို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတာပ။

မနက္မိုးလင္းလို႔ ရြာဦးေက်ာင္းက တုံးေမာင္းေခါက္ရင္ က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး အိပ္ရာထလိုက္ရုံပဲေလ။ ကာလသားေတြ ဘြေႏၲာဟစ္သံၾကားရင္ ဆြမ္းခ်က္လိုက္ရုံပဲေပါ့။ ေ၀လီေ၀လင္းဆိုရင္ ယာထဲ ကိုင္းထဲဆင္း၊ ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထိုးရင္ မနက္ခင္းလုပ္ငန္းသိမ္းၿပီး ထမင္းစား၊ ႏြားေက်ာင္းသားေတြ စားက်က္ကျပန္လာၾကရင္ လယ္ထဲကတက္လိုက္ရံုနဲ႔တင္ တစ္ေန႔တာၿပီးတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်ိန္စကားေျပာရင္လည္း “ ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေလာက္ ျပန္ေရာက္မယ္ ” 
“ ေနထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္ဆိုရင္ လယ္ထဲကတက္မယ္ ” “ အလြန္ဆံုးၾကာရင္ ထမင္းတစ္အိုးခ်က္ေပါ့ ” ဆိုတာနဲ႔တင္ နားလည္ၾကၿပီးသား။ ညဘက္ဆိုရင္လည္း “ သူငယ္အိပ္ဆိတ္ခ်ိန္”  တို႔ “ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ ” တို႔  “ ၾကက္ဦးတြန္ခ်ိန္ ” ဆိုၿပီး သူ႕ဖာသာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ပိုင္းထားတဲ့အတိုင္း သတ္မွတ္လိုက္ရုံေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ဘိုးေဘးမ်ားလက္ထက္ကတည္းက ဒီအတိုင္းပဲ သံုးလာၾကတာ ဘာျပႆနာမွကို မေပၚခဲ့ေပါင္။ ေခတ္ႀကီးေျပာင္းလာတဲ့ က်ဳပ္တို႔လက္ထက္ေရာက္မွ တိုင္ကပ္နာရီနဲ႔ စားပြဲတင္နာရီနဲ႔ လက္ပတ္နာရီနဲ႔ ရႈပ္လာေတာ့တာ။

က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြကေတာ့ ေလလာရာဖင္ေပး၊ ေအးေအးပါပဲ။ အဲဒီနာရီဆိုတာႀကီးကို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္မွန္း သိၾကၿပီးသား။ ခက္တာက တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာအေက်ာမခံၾကတဲ့ က်ဳပ္တို႔အညာဓေလ့ေပါ့။ ေတာင္ဘက္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေအာ္ဂင္နာရီတစ္လံုး တပ္လိုက္ရာကေန ဒီဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေအာ္ဂင္နာရီက တကတည္း တစ္နာရီတစ္ခါ တဒင္ဒင္ျမည္ေတာ့တာကိုး။ နာရီသံကို တစ္ရြာလံုးၾကားရေအာင္ ေလာ္စပီကာနဲ႔ တြဲထားျပန္ေသးတာ။ ေလမ်ားသင့္ရင္ က်ဳပ္တို႔ရြာဘက္ကပါ အဲဒီနာရီသံတဒင္ဒင္ကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီရြာက ရြာသားေတြဆိုရင္ နာရီသံတစ္ခ်က္ၾကားရင္ကို ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိသလို ပါးႏွစ္ဖက္ေမးတက္ခ်ိတ္ေလာက္ေအာင္ ၿဖဲေနၾကတာပ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ က်ဳပ္တို႔နဲ႔လမ္းမွာမ်ားဆံုရင္ “ ေဟ့ မင္းတို႔ရြာမွာ ေအာ္ဂင္နာရီေလးမ်ား မရွိၾကေသးဘူးလား ” လို႔ ခနဲ႔ေသးတာရယ္။

ၾကာလာေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး နားၾကားျပင္းကတ္လာၾကဟန္တူပါ့။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးပါးစပ္ကပါ “ ေတာင္ရြာသားေတြ လူပါး၀ခ်က္ကေတာ့ကြာ ” ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္အေဖသူႀကီးက ရြာထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ေလကုန္ခံၿပီး စကားထဲထည့္ေျပာတဲ့လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔မ်က္စိနဲ႔မတည့္ရင္ လက္ညႈိးထိုးျပၿပီး ထိပ္တုံးခတ္ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ အခုဟာက ေတာင္ရြာသားေတြက ႁကြားလံုးႀကီးပံုက က်ဳပ္အေဖလို ေအးေအးလူလူေနတဲ့လူပါ ေဒါကန္လာေလာက္ေအာင္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ရြာသားေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ကလိကလိိိိိိိိိိိိိိိျဖစ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔ရြာဦးေက်ာင္းမွာလည္း ေအာ္ဂင္နာရီတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ျဖစ္လာပါေရာ။ ဘယ္တုန္းကမွ မညီညြတ္ခဲ့ဖူးဘဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းလုပ္ေနခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔မန္က်ည္းေတာတစ္ရြာလံုး ညီခ်က္ကေတာ့ က်ဳပ္တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးတယ္လို႔ေျပာရင္ လြန္တယ္ထင္ၾကမယ္။ ကပ္ေစးႏွဲ၊ ေကာ္တရာ ဦးဂြတိုလိုလူမ်ဳိးဆီကေတာင္ နာရီ၀ယ္ဖုိ႔ရန္ပံုေငြထြက္လာတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ေျပာတာကို သေဘာေပါက္ေကာင္းရဲ႕။

သူရုိ႕ဖာသူတို႔ နာရီ၀ယ္ၾကတာ က်ဳပ္နဲ႔ဘာဆိုင္သလဲလို႔ေတာ့ မေမးေလနဲ႔။ ငါးတကာယိုတဲ့ေခ်းက ေနာက္ဆံုးက်ရင္ ပုစြန္ဆိတ္ေခါင္းမွာ လာစုရိုးထံုးစံ ရွိရဲ႕မဟုတ္လား။ အခုလည္း နာရီ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္းျပည့္ေရာ က်ဳပ္အေဖသူႀကီး က်ဳပ္ဆီကို ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ေပါက္ခ်လာပါေလေရာ။ က်ဳပ္ခမ်ာလည္း ေက်ာင္း၀န္းထဲကို သူ၀င္လာကတည္းက မ်က္ခံုးကခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။ ဘယ္ကာလသမီးကိုမ်ား မ်က္စိက်ျပန္ၿပီလဲဆိုတာေတြးရင္း ဆင္ေျခေပးဖို႔စကားလုံးေတြေတာင္ အဆင္သင့္စီေနမိသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “ ေဟ့ ေပါက္ႀကီး ေအာ္ဂင္နာရီ၀ယ္ဖို႔ မင္းမနက္ျဖန္ ၿမဳိ႕ကိုသြားရမယ္ ” လို႔ ခရီးေရာက္မဆိုက္ တစ္ခ်က္လႊတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အမိန္႔သံၾကားမွပဲ ရင္ထဲကအလံုးႀကီး ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ ျပန္က်သြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲက အလံုးက က်သြားေပမယ့္ ေခါင္းကႀကီးလာျပန္ေလေရာဗ်ဳိ႕။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ က်ဳပ္လိုရြာသိမ္ဇနပုဒ္က ေတာသားအတြက္ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးကို သြားရမယ့္အေရးဟာ ေသးေသးဖြဲဖြဲကိစၥမွ မဟုတ္ကပဲလားဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ရြာမွာစာအတတ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ အႏွီရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးကို ဘုတ္အုတ္ထဲမွာပဲ ၾကားဖူးတာကလား။ ဒါေတာင္ အဲဒီဘုတ္အုတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္ကမၻာရွစ္ခုက ေရးထားတဲ့ ဘုတ္အုပ္ေတြမွန္းလည္း မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကေတာ့ ေနရာမေျပာင္းတန္ဘူး ေအာက္ေမ့ရတာပဲ။

ခပ္တိုတိုေျပာရရင္ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ေအာ္ဂင္နာရီစြန္႔စားခန္းထြက္ဖို႔ ဘၾကီးဘုန္းႀကီးက စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လႊတ္လိုက္တဲ့ ေအာင္ဘုဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔အတူ ေနာက္တစ္ရက္မနက္မွာ ရြာကေန ခြာရပါေလေရာဗ်ုဳိ႕။ ေအာင္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕စြန္႔စားခန္းႀကီးကို တစ္ရြာလံုးက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် အားေပးၾကသကိုး။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကားလမ္းမကိုလိုက္ပို႔ဖို႔ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ပါလာၾကပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာနဲ႔ ကားလမ္းကလည္း ႏွစ္မိုင္နီးပါးေလာက္ေ၀းျပန္တာမို႔ လွည္းေတြတသီတတန္းႀကီးနဲ႔ အညာအလွဴပြဲၾကီးလို တေပ်ာ္တပါးႀကီးေပါ့ေလ။ ကေလးေတြက တအီအီ၊ ေခြးေတြက တစီစီနဲ႔ ဘာမထီေပါက္ႀကီးတို႔ရဲ႕ မဟာခရီးစဥ္ႀကီးလို႔ပဲ စာသံေပသံနဲ႔ ေျပာခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

-----------------------------

အပိုင္း ( ၂ ) ကို ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

18 comments:

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

ေတာ္ပါေသးရဲ့ဗ်ာ... သူႀကီးသား ေပါက္ႀကီး ဆုိတဲ့ စကားလုံး ျမင္လုိက္ခ်င္း ဆရာဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္း အတြင္းေရးေတြသိၿပီး ဖြင့္ခ်ေတာ့မယ္ ထင္ေနတာ။ ဖတ္ၿပီးမွဘဲ ဂလု ကနဲ အပူလုံးႀကီး က်သြားပါေရာလား။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ တစ္ျခားသူႀကီးသား ေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနလုိ႔။ း)

အစမွ အဆုံး တၿပဳံးၿပဳံး ဖတ္ေနမိတယ္။ သူႀကီးမင္းတုိ႔ဆီလဲ ေအာ္ဂင္နာရီ အသံကုိ စၾကားဖူးတာ တစ္ျခားရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကပါဘဲ။ ေလာ္စပီကာႀကီးနဲ႔ ဂြ်ိဳင္းထားတာေလ။ ကုိးနာရီထုိးတဲ့ တီးလုံးေလးဆုိ ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ရယ္။ ဘုမသိဘမသိ စစခ်င္းၾကားရတဲ့ ညကဆုိ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ညပုိင္းမွ စ အသုံးျပဳတယ္ထင္ပါရဲ့။ သံစုံတီးလုံးေလးကို အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း ၾကားရာကေန အိပ္မက္ထမက္ပါေရာလား။ ဇာတ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ သြားၾကည့္ေနရတယ္လုိ႔ေလ။ ျဖစ္ပုံေျပာပါတယ္။ ဟား ဟား ဟား။

ဒုတိယပုိင္းကုိ ျမန္ျမန္ဆက္ ဆရာေရ။ ေစာင့္ေနမယ္။
စာေရးတာ သြက္လက္ေတာ့ ဖတ္လုိ႔ ပုိေကာင္းတယ္။

ဒါနဲ႔...
သူႀကီးမင္းက အပူမရွာခ်င္လုိ႔ ဂလုိေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေနတာေနာ္ ဆရာ။ မစြမ္းႏုိင္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငွက္ေျပာတုန္းေဆာင္ထားတာက မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ဖုိ႔ပါ။ း)

mstint said...

'သူႀကီးသား' ဆိုကထဲက တဂ်ီးမင္း ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား :P
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အေတြးေလးေတြမွန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာမေနပဲ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့လို႔ မဒမ္နဲ႔ေရစက္ပါတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ႏို႔မို႔ဆိုလြယ္ဘူး း)
ေအာ္ဂင္နာရီကိုစိတ္ဝင္စားလို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ဆရာဟန္ေရ။။

သူၾကီးသားဆိုတာေလးဖတ္ျပီး (သူၾကီးသမီး) မိလြမ္း အတြက္ပါ ေရးေပးပါဦး။ အားေပးသြားတယ္ ဆရာ။



ရိုေသလွ်က္
အလြမ္းျမိဳ႕

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဘာမထီေပါက္ၾကီးတုိ႔ရဲ့ မဟာခရီးစဥ္ၾကီး
အပုိင္း(၂)ကုိေမ်ာ္ေနပါတယ္ရွင္

Anonymous said...

ဆရာဦးဟန္ၾကည္ေရ..ျမန္ျမန္ေလးဆက္ပါဗ်ိဳ႕..
ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔.. ႔.. ဖတ္ခ်င္လွၿပီ ဒုတိယပိုင္း..
ဆရာဝတၳဳရွည္ေတြ ဘာေတြ အားရင္ေရးပါလား... ဆရာေရးရင္ တအားဖတ္ေကာင္းမွာ..း))

အိမ္မက္ေစရာ

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုရဲ႕ စာေလးဖတ္ၿပိး သူၾကိးမင္းကြန္မန္႕က်မွ ဝါးခနဲ ဝလံုးကြဲ ရယ္မိတယ္... ငွက္ေပ်ာ္တံုးစိုက္ထားတာ မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္ဖို႕ပါတဲ႕...:P:P မွတ္ထားမွ သူမ်ားေတြ ၿပန္ေၿပာလို႕ ရေအာင္..:):)
ဒုတိယပုိင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္အကို...

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာေရ။ဖတ္ရင္းတစ္ပုဒ္လံုးျပီးသြားတယ္ အျပံဳးကမျပီးေသးဘူး ေတြးေတြးျပီးသေဘာက်ေနတာ ဒုတိယပိုင္းေလးလဲ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

ေမာင္သီဟ said...

အာာာ သဂ်ီးတုိတုိေမွာင္ကုိေစာင္းတြယ္ၿပီး ေရးသြားလိုက္ တာ ငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာတပ္တဲ႔ ေအာ္ဂင္နာရီနဲ႔ ေလာ္စပီကာႀကီးအသံၾကားေယာင္မိတယ္ ၾဆာ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကလည္း ေခတ္စားခဲ႔ပါေရာလား ရန္ကုန္မွာ သယ္ႀကီးသားဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံဆုိတာ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ား း)

ခ်စ္စံအိမ္ said...

သူၾကီးသားအေၾကာင္းလာဖတ္သြားပါတယ္ရွင့္

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဆရာ့ရဲ႕ ဒီပိုစ္ကုိ ဖတ္မွပဲ ေတာစရုိက္၊ ေတာဓေလ့ေတြကို မ်က္စိထဲ အထင္းသား ျမင္ေယာင္ေနမိျပန္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရြာနဲ႔ ဟုိပုံးၿမဳိ႕နဲ႔က မုိင္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေ၀းပါတယ္။ အေဖတုိ႔က ဟုိပုံးၿမဳိ႕ကိုသြားၿပီး လယ္သြားလုပ္တာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ "သားလည္းလုိက္ခ်င္တယ္"ဆုိၿပီး ပူဆာေတာ့ အေဖက "သားရယ္ မသြားခ်င္ပါနဲ႔အုံး၊ သားႀကီးလာရင္ မသြားခ်င္လည္း သြားကို သြားရမွာပါ"တဲ့။ ဆရာေျပာမွပဲ ရြာဦးေက်ာင္းက ေအာ္ဂင္နာရီသံႀကီးကို ျပန္ႀကားေယာင္ေနမိသလုိပဲ။

ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လင္ျပင္) said...

ေအာ္ဂင္နာရီ အဝယ္သြားတဲ႔ သူဂ်ီးသား
ဘယ္သို႕ ဘယ္ပံု ၾကံဳရမယ္ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာပါလား ဆရာဟန္..
ေစာင္႔ဖတ္ပါဦးမယ္။
ေတာဓေလ႔နဲ႕ ထံုမြန္းျပီးေရးထားေတာ႔လည္း ေတာကို လြမ္းရပါသရွင္..

ေႏြလ said...

ဆရာေရ . . .
ေရာက္ခဲ႔တယ္ဗ်ာ
ေတာစရိုက္ . . . ေတာဓေလ႔ေလးေတြ
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ
စာက သြက္ေတာ႔ အရမ္းဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္
ဆက္လာဦးမယ္႔ စီးရီးစ္ေတြလည္း ေစာင္႔ေနလ်က္

ေႏြလ

AH said...

တဂ်ီးမင္း ကဗ်ာေတြၾကီးပဲ လွမ့္ေရးေနလို႕ ဆရာဟန္ ကလိျပီ ထင္ေနတာ.. ေအာ္ဂင္ နာရီၾကီးေတြ႕ေတာ့မွ ျပံဳးျပံဳး၊ ျပံဳးျပံဳး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္... အပိုင္း ၂ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္.. ဆရာ..

ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ) said...

ဟိုထိပ္ဆံုးက သူၾကီမင္း
ကိုယ့္ဖာသာလံုေအာင္ေနပါ
ငွက္ေပ်ာတုန္းေတြက မ်က္ေစာင္းထိုးေနျပီ း)။


အပီအျပင္ကို ေရးတာပါလား ဆရာ..
ဟုတ္ပါ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရြာမွာလည္း သို႔ကလိုပါဘဲဗ်ာ
ေရာက္ခါစ ဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းၾကီးျဖစ္ေနရသကိုး
ေနာက္တစ္ပိုင္းကို ေစာင့္ေနလွ်က္ပါ ဆရာ။

...အလင္းစက္မ်ား said...

ငယ္ငယ္တုန္းက ထန္းတပင္ရြာကို လုိက္လည္ဖူးတယ္ ဆရာ။ မိုးအံုမ်က္မွန္တပ္တာကို အထူးအဆန္း ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာ အမွတ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္နဲ ့ ဘာမွ ေ၀းတာမဟုတ္ဘူးရယ္။

ဟီး... အဲ့သည္ရြာက အပ်ဳိေတြလဲ အဲ့လိုပဲဗ်။ မထင္ရင္ ထဆဲတာ..... ရင္ခုန္ခဲ့ဘူး။

အပိုင္း ၂ ေမွ်ာ္ေနပါမယ္ ဆရာေရ။

တြတ္တြတ္ said...

ကၽြန္ေတာ္အင္မတန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အေရးအသားပဲဗ်ာ...ကုန္ခဲ့တဲ့လေတြက..အညာဖက္ေဒသေရာက္ခဲ့တာေတာင္ ျပန္လည္အမွတ္ရမိတယ္ဗ်ာ..ဒုတိယပုိင္းကုိသာ..ျမန္ျမန္ဆြဲပါေတာ့လား...ၾဆာၾကည္

San San Htun said...

အေရးအသားက ဂြတ္သဗ်ား..အပိုင္း၂ သြားဖတ္လိုက္ဦးမယ္...

အလင္းသစ္ said...

သြားေတြ အေအးပတ္ျပီး ပါးေတြပါ ရြဲ႕ကုန္မွာ စိုးရတယ္.. ရယ္ရခ်က္ကေတာ့...ဟီးးးးးးးး

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger