ခ်စ္ေသာအညာ ( ၁ ) . . .

ဦးဟန္ၾကည္က အညာသား စစ္စစ္ႀကီး . . .

 အညာသားစစ္လိုက္သမွ ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ ေက်းေတာသားသာသာ။ လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေဒသကိုက တကယ့္ေခ်ာင္ကေလာင္က ေတာၿမဳိ႕။ ၿမဳိ႕ကလည္း ၿမဳိ႕မည္ကာမတၱ။ အႏွီေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးလည္း လူမည္ကာမတၱဘ၀နဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့ေလသတည္းေပါ့။ သည္ၾကားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက ၿမဳိ႕ဆင္ေျဖဖံုးရြာက ဇနုပုဒ္သူျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ေတာသားေသြးကေလးက စြက္လိုက္ေသး။ ေမေမ့ဘက္က အဘိုး၊ အဘြားေတြက အႏွီဇနပုဒ္မွာပဲ ေခါင္းခ်တဲ့အထိ ေနသြားၾကျပန္ေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေပါက္စဘ၀တုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အဘုိးအဘြားအရိပ္ကို ခုိလႈံရင္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရြာသားျဖစ္ကေရာ။ ေအာင္မယ္…အႏွီလို ရြာသားသြားလုပ္ေတာ့လည္း ရြာခံေတြက ေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုလုေကြးကို ၿမဳိ႕သားလို႔ သတ္မွတ္ၾကသဗ်။ ေတာင္စပ္စပ္ ေျမာက္စပ္စပ္နဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားေတြရဲ႕ လယ္ေတြ၊ ကိုင္းေတြထဲကို အလည္အပတ္လိုက္သြားရင္ လယ္သမားေတြ၊ လယ္သူမေတြက “ ၿမဳိ႕သား…အသားေတြ မည္းကုန္ေတာ့မွာပဲ…လယ္ထဲ မဆင္းနဲ႔ေလ… ” လို႔ ကရုဏာသက္တဲ့ေလသံနဲ႔ တားၾက ဆီးၾကေသးတာရယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အသားအရည္ကလည္း အႏွီအရြယ္ကတည္းက ေခ်ာကလက္ေရာင္ေပါက္ၿပီးသား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာဆိုတာ တကယ့္မိုးေခါင္ေရရွားေဒသႀကီး။ ေနပူ၊ ဖုန္ထူဆိုေတာ့ သန္းထြန္းေလးရဲ႕ “ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္တာ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္ ”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားနဲ႔ အံကိုက္။ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုက မိရိုးဖလာ ဓားမဦးခ် လယ္သမား၊ ယာသမားေတြခ်ည္း။ ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္က ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး လယ္ထဲမွာေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ သည္အလုပ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္တတ္တဲ့လူေတြ။ လယ္သမားဆိုတဲ့ ဘ၀ကလည္း တကယ့္ ႏွဲသမားပါးလို ေဖာင္းလိုက္ပိန္လိုက္။ စပါးေလးေပၚလို႔ ေငြကေလးရႊင္ၾကရင္ ေရႊေလးေတြ၀ယ္၊ အလွဴေတြေပးၾက။ စိုက္ခ်ိန္ပ်ဳိးခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ေရႊေလးေတြျပန္ေရာင္းၾက၊ ဟိုကသည္က ေခ်းၾကငွားၾကနဲ႔ တစ္ႏွစ္တာ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဇယဇယပဲကိုး။ ( အႏွီ ဇယဇယဆိုတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဒသသံုးစကား၊ အနက္ျပန္ရရင္ ဒံုရင္းအစ္စ္ ဒံုရင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရသဗ်ား ) ေျပာရရင္ အညာက လယ္သမားခမ်ာ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕၀င္တာကလြဲၿပီး က်န္တာကေတာ့ ဘာမွကို မက္ေလာက္စက္ေလာက္စရာ မရွိတဲ့ဘ၀။ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတဲ့ ေတာသားတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ လယ္ေတြကိုင္းေတြ နားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရွမ္းျပည္ဘက္သြားၿပီး လက္ဖက္ခူးတဲ့လူကခူး၊ ကခ်င္ျပည္က ဖားကန္႔ဘက္တက္ၿပီး ေက်ာက္တူးတဲ့လူက တူးၾကသေပါ့။ သို႔ေပမင့္ သူတို႔ခမ်ာလည္း ထူးေထြၿပီး ႀကီးပြားသြားၾကတာမဟုတ္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ေက်ာက္ကေလးဘာေလး ပြင့္ရင္ေတာ့လည္း တိုက္ကေလးဘာေလးတည္ၿပီး ေတာသူေဌးဘြဲ႕ခံၾကတာေပါ့ေလ။ သို႔ေပမင့္ အႏွီလိုလူဆိုတာကလည္း တစ္သိန္းမွ တစ္ေယာက္။ ဘယ္ရြာ ဘယ္အရပ္က ဘယ္သူဘယ္၀ါကေတာ့ ေက်ာက္ပြင့္သတဲ့ဆိုတာ အညာသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မစားရ၀ခမန္း ေျပာၾကတဲ့ စကား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အညာသားဆိုတာ မေသရုံစား၊ ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းၿပီး မေရရာတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းပါ့။

လယ္သမားအလုပ္ဆိုတာကလည္း အျမင္မသက္သာသလို တကယ္လုပ္ၾကည့္ရင္လည္း တကယ္ပမ္းတဲ့အလုပ္မ်ဳိး။ ထယ္ထိုး၊ လယ္ထြန္၊ ပ်ဳိးေထာင္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ေကာက္စိုက္၊ စပါးရိတ္ တစ္ခုမွ သက္သာတဲ့အလုပ္ကို မပါတာ။ လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ႀကီးေပၚေနခဲ့တာသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ၀န္းက်င္ရွိသြားတယ္။ လယ္သမားကေတာ့ ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး ရုန္းေကာင္းတုန္း။ သည္ၾကားထဲမွာ စပါးရိတ္ရင္း ပိုးထိ ( အညာေခၚေပါ့ေလ အမွန္ေတာ့ ေႃမြကိုက္တာပါပဲ…အညာသားထံုးစံက ေႃမြကို ေႃမြလို႔ မေခၚ၀ံ့ဘူးကိုး..အႏွီေတာ့လည္း ေႃမြဆိုတဲ့ စကားလံုးအစား အေကာင္ရွည္တို႔၊ ပိုးတို႔ အစားထိုးၿပီး ေခၚၾကသေပါ့…ပဲလင္းေႃမြသီးကိုေတာင္ ဗံုလံုသီးလို႔ နာမည္ေျပာင္းထားရတာကိုပဲၾကည့္ ) ျပန္ရင္လည္း မာလကီးယားဖို႔က ခပ္မ်ားမ်ား။ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ ေႃမြဆိုတဲ့အေကာင္မ်ဳိးက ပူျပင္းစိုစြတ္တဲ့ အေနအထားကို အင္မတန္ႀကဳိက္တဲ့ သတၱ၀ါ။ စပါးပင္ဆိုတာကလည္း ဖုံးတုံးလုံုးတုံး အရြယ္ေရာက္လာရင္ အေပၚမွာသာ ကိုင္းခ်င္းယွက္၊ ခက္ခ်င္းႏႊယ္ေနေပမယ့္ အပင္ေျခရင္းမွာေတာ့ ေႃမြေနသာေအာင္ ရွင္းေနတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း လည္ရွည္တြတ္ပီဖိနပ္ေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာမြဲလယ္သမား ပိုးထိတာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။ စပါးရိတ္ပေဟ့ဆိုရင္ ဘယ္သူပိုးထိလို႔၊ ဘယ္၀ါပိုးထိလို႔ဆိုတာ မၾကားခ်င့္အဆံုး။ စပါးပင္ကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး တံစဥ္နဲ႔ ရိပ္မယ္လုပ္ရင္း စပါးဆုပ္နဲ႔အတူ ပိုးေကာင္ပါ ထည့္ဆုပ္လိုက္မိတဲ့အေနအထားမွာ ဘယ္ေလာက္ကိုက္သားေကာင္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာေတာ့ က်န္တဲ့ေႃမြထက္ ေႃမြေပြးပိုမ်ားတာ အမွတ္ထင္ထင္ရွိပါရဲ႕။ ေႃမြစိမ္းတို႔၊ ငန္းေစာင္းတို႔ရွိေပမင့္ အညာသားက အႏွီအေကာင္ေတြကို ေႃမြလို႔ေတာင္ မွတ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ လင္းေႃမြလိုအေကာင္မ်ဳိးကေတာ့ ဟင္းအိုးထဲေရာက္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။ ေႃမြအေၾကာင္းေျပာရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အမ်ဳိးမကင္းတဲ့ အညာသားတစ္ေယာက္ ေႃမြဖမ္းတာ သတိရမိပါရဲ႕။ တစ္ရက္သားေတာ့ အႏွီအညာသားက လယ္ထဲဆင္းဖို႔သြားရင္း လမ္းမွာေႃမြတစ္ေကာင္ေတြ႕ေတာ့ ဟင္းစားရပဟဲ့ဆိုၿပီး အၿမီးကို အတင္းဆြဲတာကိုး။ ေႃမြဆိုတဲ့ သတၱ၀ါကလည္း ေျခေထာက္သာမရွိတာ အႏွီလို ဆြဲလို႔ကေတာ့ ဘယ္ဟာနဲ႔ ဘယ္လို ကုပ္ကပ္တြယ္ထားတယ္မသိဘူး နည္းနည္းမွကို ဆြဲလို႔မရတဲ့အမ်ဳိး။ အညာသားကလည္း သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ေျခစံုကန္ၿပီးဆြဲ ေႃမြကလည္း အသက္လုၿပီး ရုန္းရင္းနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သြားလိုက္တာ တြင္း၀ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ေႃမြက တြင္းထဲကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ၀င္သြားလိုက္တာ တစ္၀က္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ အေျခအေနမွန္ကို သေဘာေပါက္သြားတဲ့ အညာသားက ခါးၾကားမွာ ထိုးထားတဲ့ ဓားမတိုကို အသာထုတ္၊ တြင္းျပင္မွာတန္းလန္းက်န္ေနေသးတဲ့ ေႃမြရဲ႕ကိုယ္လံုးပိုင္းကို ျဖတ္ယူခဲ့ၿပီး “ ကိုင္း…နင့္ဟာနင္ ပူစပ္ပူေလာင္ ဘယ္လိုေနရစ္ေနရစ္…ငါကေတာ့ တစ္နပ္ခ်က္ရၿပီဗ်ား ” လို႔ ေႁကြးေၾကာ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေလေရာတဲ့။ အထဲက ေႃမြခမ်ာ အေတာ္အခံရခက္လိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို႔ေပမင့္ အႏွီေႃမြက သေဘာေကာင္းတဲ့ လင္းေႃမြျဖစ္ေပလို႔သာေပါ့။ ေႃမြေပြးသာဆိုရင္ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။

ေႃမြေပြးဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ဳိးက တုတ္တုတ္တိုတိုနဲ႔ အရုပ္က ခပ္ဆိုးဆိုး။ သြားျပန္ရင္လည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေလးေလးလံလံ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟိုေခ်ာင္သည္ေခ်ာင္မွာ ေခြေနတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ လူလာရင္လည္း ထမေျပးဘဲ အရိပ္အေျခၾကည့္ၿပီး ေခ်ာင္းေနတဲ့အေကာင္ဆိုေတာ့ မျမင္မစမ္းနဲ႔ တို႔မိထိမိရင္ အတြယ္ခံရဖို႔ မ်ားသကိုး။ ေႃမြေပြးမ်ား ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲဆိုရင္ ေခါင္းနားျဖတ္ပ်ံတဲ့ ယင္ေကာင္ကိုေတာင္ မလြတ္တန္း ေပါက္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုကုိး။ လည္ပင္းကို တံဇဥ္နဲ႔ ျဖတ္မိလို႔ ေခါင္းျပတ္သြားရင္ေတာင္ အႏွီေခါင္းျပတ္က ကိုက္ႏိုင္ေသးတာရယ္။ အႏွီေလာက္ ျမန္ရတဲ့ၾကားထဲမွာ အဆိပ္ကလည္း ျပင္းေသးတာဆိုေတာ့ လယ္ထဲမွာ ေနကုန္တဲ့ အညာသားနဲ႔ လယ္ထဲမွာေပ်ာ္တဲ့ ေႃမြေပြးဆိုတာ ပဏာကို စားလို႔။ ပိုးထိပဟဲ့ဆိုရင္ ေႃမြေပြးျဖစ္ဖို႔က ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္ ေသခ်ာၿပီးသား။

ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမွာဆိုရင္ေတာ့ ေႃမြကိုက္ရင္ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးေတြ ေျပးၾကမွာေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာေတာ့ တုိက္နယ္ေဆးရုံေလး ပိစိေကြးမွာ ေဆးကမစံု၊ ၀ါးကမစံု။ သည္ၾကားထဲမွာ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတြကလည္း ၿမဳိ႕ေပၚမွာပဲ က်က္စားၾကေလေတာ့ အညာသားလယ္သမားရဲ႕ အားကိုးရာဟာ ျမန္မာတုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြခ်ည္းပါ့။ ဗိေႏၶာဆရာဆုိေပမင့္ အထင္မေသးေလနဲ႔။ ေႃမြကိုက္ကုမွာေတာ့ အႏွီဆရာေတြကို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့လူ ခပ္ရွားရွား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေမေမရဲ႕ ဇာတိရြာက ဆရာနက္ေက်ာ္ဆိုတာ ေႃမြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ထန္းလံုးေလာက္ႀကီးတဲ့ ေႃမြကိုက္ရင္ေတာင္ အဖတ္တင္ေအာင္ ကုႏုိင္သဗ်ား။ တစ္ခါသားမွာ လယ္သမားတစ္ေယာက္ကို ပိုးထိလိုက္တာ ဖေနာင့္ေၾကာ ( ပထမေၾကာ )ကို အားပါးတရ တြယ္ထည့္လိုက္တာမို႔ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေအာင္ စီးက်ေနေပမင့္ ဆရာနက္ေက်ာ္ကုလိုက္တာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔နည္းက ဆန္းေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္။ ေႃမြကိုက္တဲ့လူနာကို ေရမေသာက္ခုိင္းဘဲ ရင္ပူတိုင္း အုန္းရည္ခ်ည္း လွိမ့္တိုက္တာကိုး။ သူ႕ေဆးကလည္း အေတာ္ပူဟန္တူပါရဲ႕။ သူ႕စကားနားေထာင္ၿပီး တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ည ေရမေသာက္ဘဲ ေနရင္ေတာ့ ကိုက္သမွ် အကုန္ရွင္တာခ်ည့္။ အႏွီေလာက္ ေက်းဇူးႀကီးေပမင့္ ေဆးဖိုး၀ါးခရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိေပါင္။ အညာထံုးစံ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကေလး တစ္တြဲေလာက္နဲ႔ ကန္ေတာ့လိုက္ရင္ကို ေက်နပ္ၿပီးသား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ M.B,B.S ႀကီးေတြနဲ႔မ်ား ကြာခ်က္။

 တိုင္းရင္းေဆးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကည့္လို႔ မရတာေတြခ်ည့္ ေတြ႕ရမယ္ ထင္ရဲ႕။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္အရြယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ထံုးစံမပ်က္ အဘြားတို႔ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သကၤန္းစည္းၿပီး စာ၀ါေလးဘာေလး လိုက္ရတာကိုး။ အႏွီရြာမွာက ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲဆိုတာက တကယ့္အထင္ကရ။ ရဟန္းေရာလူပါ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ၾကရတဲ့ ပြဲႀကီး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေညာင္ေရသြန္းပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ပေလာင္ရုပ္ေပါက္ၿပီး ပါးလုပ္ေရာင္ပါေလေရာ။ ပါးႏွစ္ဖက္လံုး ဖိုး၀ရုပ္လိုေဖာင္းကားၿပီး မ်က္လံုးပါပိတ္လုပိတ္ခင္ျဖစ္လာေတာ့ ဖိုးလွခ်င္ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီေပါ့ေလ။ အႏွီေတာ့ ၿမဳိ႕ေပၚက ဟိုေဆးခန္းေျပး၊ သည္ေဆးခန္းေျပးနဲ႔ ေလးငါးရက္လည္းၾကာေရာ ဖင္က်ိန္းတာကလြဲၿပီး ပေလာင္ရုပ္က မေပ်ာက္။ ေရသြန္းပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာေတာ့ ကိုင္းမျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ရြာထဲက ဓားမန္းဆရာတစ္ေယာက္ဆီကို ေဆးလိပ္ေလးတစ္တြဲနဲ႔ ကယ္ပါယူပါ သြားလုပ္္ရေတာ့တာကိုး။ အႏွီဆရာကတစ္မ်ဳိး။ က်န္တဲ့ေရာဂါေတြ ဘာတစ္ခုမွ မကုႏိုင္ေပမယ့္ ပေလာင္ရုပ္ကိုေတာ့ အပီႏိုင္သဗ်ား။ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွစ္ဖက္ကို သင္တုန္းဓားနဲ႔ စတိသေဘာျခစ္ျခစ္ၿပီး ဥဳံေတြ ေၾသာင္းေတြစံုေတာင္ မန္းမႈတ္ေပးလိုက္တာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ရက္မနက္လည္းလင္းေရာ ပါးႏွစ္ဖက္စလံုး အေရခြံခြာခ်လိုက္သလို အေကာင္းပကတိျဖစ္ေနပါေလေရာ။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာသားဆိုတာ အႏွီတိုင္းရင္းေဆးဆရာေတြ အားကိုးနဲ႔ ေႃမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္ ေနၾကထိုင္ၾကသူေတြခ်ည္းေပါ့။ ဇက္ေၾကာထိုး၊ ေခါင္းအံုၿပီး ကိုယ္လက္ မအီမသာျဖစ္ရင္ ေဆးဆရာအိမ္သြားၿပီး ႏွာကေလးတစ္တို႔ေလာက္ ရွဴလိုက္ရုံနဲ႔တင္ အိုေခမွာ စိုေျပေနေရာ။ “ ႏွာ ” လို႔ ၿပီးလြယ္ပိုင္လြယ္ေခၚၾကတဲ့ ႏွာရွဴေဆးကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေသးတာရယ္။ တစ္ခါသားမွာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလး ေခါင္းကိုက္ေနလို႔ ေဆးဆရာအိမ္ခ်ီတက္သြားေတာ့ ေဆးဆရာက သူ႕သားေတာ္ေမာင္ကို အိမ္အေပၚထပ္ကေန ႏွာတစ္မ်ဳိးယူလာဖို႔ လွမ္းမွာပါေလေရာ။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ယူလာတဲ့ ႏွာရွဴေဆးအမႈန္႔ေတြကို ေမာင္ဟန္ၾကည္လက္၀ါးထဲ ထည့္ေပးၿပီး အဘထေၾကာ္ျငာထဲကလို ခပ္ျပင္းျပင္းသာ ရွဴထည့္လိုက္လို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း ရွဴးခနဲျမည္ေအာင္ တစ္ခ်က္တည္း အသားကုန္ရွဴထည့္လိုက္တာ “ ေအာင္မေလးဗ် ” လို႔ တစ္ခ်က္ပဲ ေအာ္ႏိုင္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ျမင္းခံု ( အကာမပါ၊ လက္တန္းမရွိတဲ့ ေျခေလးေခ်ာင္းတပ္ ခံုတန္းရွည္ )ေပၚကေန ေနာက္ကိုပက္လက္လန္က်သြားပါေလေရာ။ ေသာက္က်ဳိးနည္း ျပင္းလိုက္တဲ့ ႏွာ။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အပ္နဲ႔ဆြေနသလားေအာက္ေမ႔ရသကိုး။ ႏွာရည္ေတြ တေတြေတြစီးက်ၿပီး မသက္မသာခံစားေနရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ေနတာကိုျမင္မွ ေဆးဆရာလည္း မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဳးနဲ႔ သူ႕ႏွာဗူးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားပါေလေရာ။ မျပဴးေနရိုးလား။ သားေတာ္ေမာင္ယူလာတဲ့ ႏွာက အျပင္းတကာ့ အျပင္းဆံုးႏွာျဖစ္ေနတာကိုး။ အႏွီေတာ့မွ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း ႏွာဆိုသည္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေပ၏ ဆိုတဲ့ နီတိကို ႏွာေခါင္းနဲ႔ ရင္းၿပီး ရင္ထဲအထိေရာက္သြားတာ သည္ေန႔အထိ။

ေဆးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အညာသားေတြရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေတြကလည္း စံုပါ့ဗ်ား။ ႀကံဳတုန္း ဆက္ေျပာလိုက္ဦးမွ။ တစ္ညသားမွာ ေမေမ့ရြာက မိန္းမတစ္ေယာက္ သူ႕အခါလည္သားကေလးက ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ တၿဗဲၿဗဲထငိုတယ္ဆိုကိုး။ အေမလုပ္တဲ့လူက ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းမွာ အႏွီးထုပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ကေလးကို ႏုိ႔တိုက္ေတာ့ ကေလးက မစို႔ဘူးတဲ့ဗ်ား။ အႏွီမွာတင္ ပ်ာယာခတ္သြားတဲ့ ကေလးအေမလည္း အိပ္ရာကေန ရုပ္ခနဲထၿပီး ေဆးဆရာအိမ္ဘက္ကို သုတ္ေခ်တင္ပါေလေရာ။ ေဆးဆရာအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဆးဆရာ ဆရာက်ားကို ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ႏႈိးၿပီး သူ႕ကေလးက တစ္ငိုတည္းငိုေနေပမယ့္ ႏုိ႕မစို႔တဲ့အေၾကာင္းေျပာသတဲ့။ စဥ္းစားရၾကပ္သြားတဲ့ ဆရာက်ားလည္း အႏီွးထုပ္ကို အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ ဟဲ့ မသာမရယ္ နင့္ကေလးကို ေခါင္းကေနႏို႔မတိုက္ဘဲ ဖင္ကေန ႏို႔တိုက္မွေတာ့ ကေလးက ဘယ္လိုလုပ္စို႔မလဲဟဲ့ ” လို႔ ေငါက္ေတာ့မွ ကေလးအေမလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ျပန္ေျပးပါေလေရာတဲ့။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာသားမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ပဟဲ့ဆိုရင္ ရာဇ၀င္ကိုတြင္ေရာ။      ။

ဒုတိယပိုင္း ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

ေတာင္းပန္ျခင္း . . .

စာေမးပြဲရက္ နီးလာတာနဲ႔အမွ် တပည့္ေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးစရာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနရတဲ့ၾကားမွာ ရွိစုမဲ့စု ကြန္ပ်ဴတာေတြအကုန္ အင္တာနက္ျပႆနာေပၚေနတာမို႔ သည္ရက္ပတ္ေတြအတြင္းမွာ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြဆီကို အေရာက္အေပါက္နည္းေနတာကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါရေစ။ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာေႁကြးေတြ လိုက္ဆပ္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားေပမယ့္ အခုထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးတာကိုလည္း ၀ႏၵာမိပါ။ “ ေပါက္ႀကီး ” အခန္းဆက္ေတြကို ေရးထားၿပီးေပမယ့္ စိတ္တိုင္းမက်ေသးတာေၾကာင့္ ဆက္မတင္ျဖစ္ေသးတာကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါဦး။ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြဆီ အရင္ကေလာက္ မေရာက္ႏိုင္၊ မေရာက္အားေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အၿမဲေရာက္ျဖစ္ေနသလို ဘေလာ့ဂါေတြအားလံုးကိုလည္း ေလးေလးစားစား၊ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ထာ၀စဥ္ သတိတရရွိေနပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းၿပီး ေျပာပါရေစဗ်ား . . . ။             ။