Saturday 26 January 2013

ခ်စ္ေသာအညာ ( ၁ ) . . .

ဦးဟန္ၾကည္က အညာသား စစ္စစ္ႀကီး . . .

 အညာသားစစ္လိုက္သမွ ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ ေက်းေတာသားသာသာ။ လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေဒသကိုက တကယ့္ေခ်ာင္ကေလာင္က ေတာၿမဳိ႕။ ၿမဳိ႕ကလည္း ၿမဳိ႕မည္ကာမတၱ။ အႏွီေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးလည္း လူမည္ကာမတၱဘ၀နဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့ေလသတည္းေပါ့။ သည္ၾကားထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက ၿမဳိ႕ဆင္ေျဖဖံုးရြာက ဇနုပုဒ္သူျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ေတာသားေသြးကေလးက စြက္လိုက္ေသး။ ေမေမ့ဘက္က အဘိုး၊ အဘြားေတြက အႏွီဇနပုဒ္မွာပဲ ေခါင္းခ်တဲ့အထိ ေနသြားၾကျပန္ေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေပါက္စဘ၀တုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အဘုိးအဘြားအရိပ္ကို ခုိလႈံရင္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရြာသားျဖစ္ကေရာ။ ေအာင္မယ္…အႏွီလို ရြာသားသြားလုပ္ေတာ့လည္း ရြာခံေတြက ေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုလုေကြးကို ၿမဳိ႕သားလို႔ သတ္မွတ္ၾကသဗ်။ ေတာင္စပ္စပ္ ေျမာက္စပ္စပ္နဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားေတြရဲ႕ လယ္ေတြ၊ ကိုင္းေတြထဲကို အလည္အပတ္လိုက္သြားရင္ လယ္သမားေတြ၊ လယ္သူမေတြက “ ၿမဳိ႕သား…အသားေတြ မည္းကုန္ေတာ့မွာပဲ…လယ္ထဲ မဆင္းနဲ႔ေလ… ” လို႔ ကရုဏာသက္တဲ့ေလသံနဲ႔ တားၾက ဆီးၾကေသးတာရယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ အသားအရည္ကလည္း အႏွီအရြယ္ကတည္းက ေခ်ာကလက္ေရာင္ေပါက္ၿပီးသား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာဆိုတာ တကယ့္မိုးေခါင္ေရရွားေဒသႀကီး။ ေနပူ၊ ဖုန္ထူဆိုေတာ့ သန္းထြန္းေလးရဲ႕ “ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္တာ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္ ”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားနဲ႔ အံကိုက္။ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုက မိရိုးဖလာ ဓားမဦးခ် လယ္သမား၊ ယာသမားေတြခ်ည္း။ ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္က ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး လယ္ထဲမွာေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ သည္အလုပ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္တတ္တဲ့လူေတြ။ လယ္သမားဆိုတဲ့ ဘ၀ကလည္း တကယ့္ ႏွဲသမားပါးလို ေဖာင္းလိုက္ပိန္လိုက္။ စပါးေလးေပၚလို႔ ေငြကေလးရႊင္ၾကရင္ ေရႊေလးေတြ၀ယ္၊ အလွဴေတြေပးၾက။ စိုက္ခ်ိန္ပ်ဳိးခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ေရႊေလးေတြျပန္ေရာင္းၾက၊ ဟိုကသည္က ေခ်းၾကငွားၾကနဲ႔ တစ္ႏွစ္တာ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဇယဇယပဲကိုး။ ( အႏွီ ဇယဇယဆိုတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဒသသံုးစကား၊ အနက္ျပန္ရရင္ ဒံုရင္းအစ္စ္ ဒံုရင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရသဗ်ား ) ေျပာရရင္ အညာက လယ္သမားခမ်ာ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕၀င္တာကလြဲၿပီး က်န္တာကေတာ့ ဘာမွကို မက္ေလာက္စက္ေလာက္စရာ မရွိတဲ့ဘ၀။ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတဲ့ ေတာသားတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ လယ္ေတြကိုင္းေတြ နားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရွမ္းျပည္ဘက္သြားၿပီး လက္ဖက္ခူးတဲ့လူကခူး၊ ကခ်င္ျပည္က ဖားကန္႔ဘက္တက္ၿပီး ေက်ာက္တူးတဲ့လူက တူးၾကသေပါ့။ သို႔ေပမင့္ သူတို႔ခမ်ာလည္း ထူးေထြၿပီး ႀကီးပြားသြားၾကတာမဟုတ္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ေက်ာက္ကေလးဘာေလး ပြင့္ရင္ေတာ့လည္း တိုက္ကေလးဘာေလးတည္ၿပီး ေတာသူေဌးဘြဲ႕ခံၾကတာေပါ့ေလ။ သို႔ေပမင့္ အႏွီလိုလူဆိုတာကလည္း တစ္သိန္းမွ တစ္ေယာက္။ ဘယ္ရြာ ဘယ္အရပ္က ဘယ္သူဘယ္၀ါကေတာ့ ေက်ာက္ပြင့္သတဲ့ဆိုတာ အညာသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မစားရ၀ခမန္း ေျပာၾကတဲ့ စကား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အညာသားဆိုတာ မေသရုံစား၊ ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းၿပီး မေရရာတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းပါ့။

လယ္သမားအလုပ္ဆိုတာကလည္း အျမင္မသက္သာသလို တကယ္လုပ္ၾကည့္ရင္လည္း တကယ္ပမ္းတဲ့အလုပ္မ်ဳိး။ ထယ္ထိုး၊ လယ္ထြန္၊ ပ်ဳိးေထာင္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ေကာက္စိုက္၊ စပါးရိတ္ တစ္ခုမွ သက္သာတဲ့အလုပ္ကို မပါတာ။ လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ႀကီးေပၚေနခဲ့တာသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ၀န္းက်င္ရွိသြားတယ္။ လယ္သမားကေတာ့ ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး ရုန္းေကာင္းတုန္း။ သည္ၾကားထဲမွာ စပါးရိတ္ရင္း ပိုးထိ ( အညာေခၚေပါ့ေလ အမွန္ေတာ့ ေႃမြကိုက္တာပါပဲ…အညာသားထံုးစံက ေႃမြကို ေႃမြလို႔ မေခၚ၀ံ့ဘူးကိုး..အႏွီေတာ့လည္း ေႃမြဆိုတဲ့ စကားလံုးအစား အေကာင္ရွည္တို႔၊ ပိုးတို႔ အစားထိုးၿပီး ေခၚၾကသေပါ့…ပဲလင္းေႃမြသီးကိုေတာင္ ဗံုလံုသီးလို႔ နာမည္ေျပာင္းထားရတာကိုပဲၾကည့္ ) ျပန္ရင္လည္း မာလကီးယားဖို႔က ခပ္မ်ားမ်ား။ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ ေႃမြဆိုတဲ့အေကာင္မ်ဳိးက ပူျပင္းစိုစြတ္တဲ့ အေနအထားကို အင္မတန္ႀကဳိက္တဲ့ သတၱ၀ါ။ စပါးပင္ဆိုတာကလည္း ဖုံးတုံးလုံုးတုံး အရြယ္ေရာက္လာရင္ အေပၚမွာသာ ကိုင္းခ်င္းယွက္၊ ခက္ခ်င္းႏႊယ္ေနေပမယ့္ အပင္ေျခရင္းမွာေတာ့ ေႃမြေနသာေအာင္ ရွင္းေနတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း လည္ရွည္တြတ္ပီဖိနပ္ေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာမြဲလယ္သမား ပိုးထိတာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။ စပါးရိတ္ပေဟ့ဆိုရင္ ဘယ္သူပိုးထိလို႔၊ ဘယ္၀ါပိုးထိလို႔ဆိုတာ မၾကားခ်င့္အဆံုး။ စပါးပင္ကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး တံစဥ္နဲ႔ ရိပ္မယ္လုပ္ရင္း စပါးဆုပ္နဲ႔အတူ ပိုးေကာင္ပါ ထည့္ဆုပ္လိုက္မိတဲ့အေနအထားမွာ ဘယ္ေလာက္ကိုက္သားေကာင္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာေတာ့ က်န္တဲ့ေႃမြထက္ ေႃမြေပြးပိုမ်ားတာ အမွတ္ထင္ထင္ရွိပါရဲ႕။ ေႃမြစိမ္းတို႔၊ ငန္းေစာင္းတို႔ရွိေပမင့္ အညာသားက အႏွီအေကာင္ေတြကို ေႃမြလို႔ေတာင္ မွတ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ လင္းေႃမြလိုအေကာင္မ်ဳိးကေတာ့ ဟင္းအိုးထဲေရာက္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။ ေႃမြအေၾကာင္းေျပာရင္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အမ်ဳိးမကင္းတဲ့ အညာသားတစ္ေယာက္ ေႃမြဖမ္းတာ သတိရမိပါရဲ႕။ တစ္ရက္သားေတာ့ အႏွီအညာသားက လယ္ထဲဆင္းဖို႔သြားရင္း လမ္းမွာေႃမြတစ္ေကာင္ေတြ႕ေတာ့ ဟင္းစားရပဟဲ့ဆိုၿပီး အၿမီးကို အတင္းဆြဲတာကိုး။ ေႃမြဆိုတဲ့ သတၱ၀ါကလည္း ေျခေထာက္သာမရွိတာ အႏွီလို ဆြဲလို႔ကေတာ့ ဘယ္ဟာနဲ႔ ဘယ္လို ကုပ္ကပ္တြယ္ထားတယ္မသိဘူး နည္းနည္းမွကို ဆြဲလို႔မရတဲ့အမ်ဳိး။ အညာသားကလည္း သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ေျခစံုကန္ၿပီးဆြဲ ေႃမြကလည္း အသက္လုၿပီး ရုန္းရင္းနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သြားလိုက္တာ တြင္း၀ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ေႃမြက တြင္းထဲကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ၀င္သြားလိုက္တာ တစ္၀က္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ အေျခအေနမွန္ကို သေဘာေပါက္သြားတဲ့ အညာသားက ခါးၾကားမွာ ထိုးထားတဲ့ ဓားမတိုကို အသာထုတ္၊ တြင္းျပင္မွာတန္းလန္းက်န္ေနေသးတဲ့ ေႃမြရဲ႕ကိုယ္လံုးပိုင္းကို ျဖတ္ယူခဲ့ၿပီး “ ကိုင္း…နင့္ဟာနင္ ပူစပ္ပူေလာင္ ဘယ္လိုေနရစ္ေနရစ္…ငါကေတာ့ တစ္နပ္ခ်က္ရၿပီဗ်ား ” လို႔ ေႁကြးေၾကာ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေလေရာတဲ့။ အထဲက ေႃမြခမ်ာ အေတာ္အခံရခက္လိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို႔ေပမင့္ အႏွီေႃမြက သေဘာေကာင္းတဲ့ လင္းေႃမြျဖစ္ေပလို႔သာေပါ့။ ေႃမြေပြးသာဆိုရင္ ဘယ္လြယ္လိမ့္တုန္း။

ေႃမြေပြးဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ဳိးက တုတ္တုတ္တိုတိုနဲ႔ အရုပ္က ခပ္ဆိုးဆိုး။ သြားျပန္ရင္လည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေလးေလးလံလံ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟိုေခ်ာင္သည္ေခ်ာင္မွာ ေခြေနတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ လူလာရင္လည္း ထမေျပးဘဲ အရိပ္အေျခၾကည့္ၿပီး ေခ်ာင္းေနတဲ့အေကာင္ဆိုေတာ့ မျမင္မစမ္းနဲ႔ တို႔မိထိမိရင္ အတြယ္ခံရဖို႔ မ်ားသကိုး။ ေႃမြေပြးမ်ား ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲဆိုရင္ ေခါင္းနားျဖတ္ပ်ံတဲ့ ယင္ေကာင္ကိုေတာင္ မလြတ္တန္း ေပါက္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုကုိး။ လည္ပင္းကို တံဇဥ္နဲ႔ ျဖတ္မိလို႔ ေခါင္းျပတ္သြားရင္ေတာင္ အႏွီေခါင္းျပတ္က ကိုက္ႏိုင္ေသးတာရယ္။ အႏွီေလာက္ ျမန္ရတဲ့ၾကားထဲမွာ အဆိပ္ကလည္း ျပင္းေသးတာဆိုေတာ့ လယ္ထဲမွာ ေနကုန္တဲ့ အညာသားနဲ႔ လယ္ထဲမွာေပ်ာ္တဲ့ ေႃမြေပြးဆိုတာ ပဏာကို စားလို႔။ ပိုးထိပဟဲ့ဆိုရင္ ေႃမြေပြးျဖစ္ဖို႔က ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္ ေသခ်ာၿပီးသား။

ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမွာဆိုရင္ေတာ့ ေႃမြကိုက္ရင္ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးေတြ ေျပးၾကမွာေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာေတာ့ တုိက္နယ္ေဆးရုံေလး ပိစိေကြးမွာ ေဆးကမစံု၊ ၀ါးကမစံု။ သည္ၾကားထဲမွာ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတြကလည္း ၿမဳိ႕ေပၚမွာပဲ က်က္စားၾကေလေတာ့ အညာသားလယ္သမားရဲ႕ အားကိုးရာဟာ ျမန္မာတုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြခ်ည္းပါ့။ ဗိေႏၶာဆရာဆုိေပမင့္ အထင္မေသးေလနဲ႔။ ေႃမြကိုက္ကုမွာေတာ့ အႏွီဆရာေတြကို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့လူ ခပ္ရွားရွား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေမေမရဲ႕ ဇာတိရြာက ဆရာနက္ေက်ာ္ဆိုတာ ေႃမြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ထန္းလံုးေလာက္ႀကီးတဲ့ ေႃမြကိုက္ရင္ေတာင္ အဖတ္တင္ေအာင္ ကုႏုိင္သဗ်ား။ တစ္ခါသားမွာ လယ္သမားတစ္ေယာက္ကို ပိုးထိလိုက္တာ ဖေနာင့္ေၾကာ ( ပထမေၾကာ )ကို အားပါးတရ တြယ္ထည့္လိုက္တာမို႔ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေအာင္ စီးက်ေနေပမင့္ ဆရာနက္ေက်ာ္ကုလိုက္တာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔နည္းက ဆန္းေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္။ ေႃမြကိုက္တဲ့လူနာကို ေရမေသာက္ခုိင္းဘဲ ရင္ပူတိုင္း အုန္းရည္ခ်ည္း လွိမ့္တိုက္တာကိုး။ သူ႕ေဆးကလည္း အေတာ္ပူဟန္တူပါရဲ႕။ သူ႕စကားနားေထာင္ၿပီး တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ည ေရမေသာက္ဘဲ ေနရင္ေတာ့ ကိုက္သမွ် အကုန္ရွင္တာခ်ည့္။ အႏွီေလာက္ ေက်းဇူးႀကီးေပမင့္ ေဆးဖိုး၀ါးခရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိေပါင္။ အညာထံုးစံ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကေလး တစ္တြဲေလာက္နဲ႔ ကန္ေတာ့လိုက္ရင္ကို ေက်နပ္ၿပီးသား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ M.B,B.S ႀကီးေတြနဲ႔မ်ား ကြာခ်က္။

 တိုင္းရင္းေဆးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကည့္လို႔ မရတာေတြခ်ည့္ ေတြ႕ရမယ္ ထင္ရဲ႕။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္အရြယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ထံုးစံမပ်က္ အဘြားတို႔ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သကၤန္းစည္းၿပီး စာ၀ါေလးဘာေလး လိုက္ရတာကိုး။ အႏွီရြာမွာက ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲဆိုတာက တကယ့္အထင္ကရ။ ရဟန္းေရာလူပါ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ၾကရတဲ့ ပြဲႀကီး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေညာင္ေရသြန္းပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ပေလာင္ရုပ္ေပါက္ၿပီး ပါးလုပ္ေရာင္ပါေလေရာ။ ပါးႏွစ္ဖက္လံုး ဖိုး၀ရုပ္လိုေဖာင္းကားၿပီး မ်က္လံုးပါပိတ္လုပိတ္ခင္ျဖစ္လာေတာ့ ဖိုးလွခ်င္ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီေပါ့ေလ။ အႏွီေတာ့ ၿမဳိ႕ေပၚက ဟိုေဆးခန္းေျပး၊ သည္ေဆးခန္းေျပးနဲ႔ ေလးငါးရက္လည္းၾကာေရာ ဖင္က်ိန္းတာကလြဲၿပီး ပေလာင္ရုပ္က မေပ်ာက္။ ေရသြန္းပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာေတာ့ ကိုင္းမျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ရြာထဲက ဓားမန္းဆရာတစ္ေယာက္ဆီကို ေဆးလိပ္ေလးတစ္တြဲနဲ႔ ကယ္ပါယူပါ သြားလုပ္္ရေတာ့တာကိုး။ အႏွီဆရာကတစ္မ်ဳိး။ က်န္တဲ့ေရာဂါေတြ ဘာတစ္ခုမွ မကုႏိုင္ေပမယ့္ ပေလာင္ရုပ္ကိုေတာ့ အပီႏိုင္သဗ်ား။ ကိုရင္ဟန္ၾကည္ရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွစ္ဖက္ကို သင္တုန္းဓားနဲ႔ စတိသေဘာျခစ္ျခစ္ၿပီး ဥဳံေတြ ေၾသာင္းေတြစံုေတာင္ မန္းမႈတ္ေပးလိုက္တာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ရက္မနက္လည္းလင္းေရာ ပါးႏွစ္ဖက္စလံုး အေရခြံခြာခ်လိုက္သလို အေကာင္းပကတိျဖစ္ေနပါေလေရာ။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာသားဆိုတာ အႏွီတိုင္းရင္းေဆးဆရာေတြ အားကိုးနဲ႔ ေႃမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္ ေနၾကထိုင္ၾကသူေတြခ်ည္းေပါ့။ ဇက္ေၾကာထိုး၊ ေခါင္းအံုၿပီး ကိုယ္လက္ မအီမသာျဖစ္ရင္ ေဆးဆရာအိမ္သြားၿပီး ႏွာကေလးတစ္တို႔ေလာက္ ရွဴလိုက္ရုံနဲ႔တင္ အိုေခမွာ စိုေျပေနေရာ။ “ ႏွာ ” လို႔ ၿပီးလြယ္ပိုင္လြယ္ေခၚၾကတဲ့ ႏွာရွဴေဆးကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေသးတာရယ္။ တစ္ခါသားမွာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလး ေခါင္းကိုက္ေနလို႔ ေဆးဆရာအိမ္ခ်ီတက္သြားေတာ့ ေဆးဆရာက သူ႕သားေတာ္ေမာင္ကို အိမ္အေပၚထပ္ကေန ႏွာတစ္မ်ဳိးယူလာဖို႔ လွမ္းမွာပါေလေရာ။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ယူလာတဲ့ ႏွာရွဴေဆးအမႈန္႔ေတြကို ေမာင္ဟန္ၾကည္လက္၀ါးထဲ ထည့္ေပးၿပီး အဘထေၾကာ္ျငာထဲကလို ခပ္ျပင္းျပင္းသာ ရွဴထည့္လိုက္လို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း ရွဴးခနဲျမည္ေအာင္ တစ္ခ်က္တည္း အသားကုန္ရွဴထည့္လိုက္တာ “ ေအာင္မေလးဗ် ” လို႔ တစ္ခ်က္ပဲ ေအာ္ႏိုင္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ျမင္းခံု ( အကာမပါ၊ လက္တန္းမရွိတဲ့ ေျခေလးေခ်ာင္းတပ္ ခံုတန္းရွည္ )ေပၚကေန ေနာက္ကိုပက္လက္လန္က်သြားပါေလေရာ။ ေသာက္က်ဳိးနည္း ျပင္းလိုက္တဲ့ ႏွာ။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အပ္နဲ႔ဆြေနသလားေအာက္ေမ႔ရသကိုး။ ႏွာရည္ေတြ တေတြေတြစီးက်ၿပီး မသက္မသာခံစားေနရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ေနတာကိုျမင္မွ ေဆးဆရာလည္း မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဳးနဲ႔ သူ႕ႏွာဗူးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားပါေလေရာ။ မျပဴးေနရိုးလား။ သားေတာ္ေမာင္ယူလာတဲ့ ႏွာက အျပင္းတကာ့ အျပင္းဆံုးႏွာျဖစ္ေနတာကိုး။ အႏွီေတာ့မွ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း ႏွာဆိုသည္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေပ၏ ဆိုတဲ့ နီတိကို ႏွာေခါင္းနဲ႔ ရင္းၿပီး ရင္ထဲအထိေရာက္သြားတာ သည္ေန႔အထိ။

ေဆးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အညာသားေတြရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေတြကလည္း စံုပါ့ဗ်ား။ ႀကံဳတုန္း ဆက္ေျပာလိုက္ဦးမွ။ တစ္ညသားမွာ ေမေမ့ရြာက မိန္းမတစ္ေယာက္ သူ႕အခါလည္သားကေလးက ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ တၿဗဲၿဗဲထငိုတယ္ဆိုကိုး။ အေမလုပ္တဲ့လူက ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းမွာ အႏွီးထုပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ကေလးကို ႏုိ႔တိုက္ေတာ့ ကေလးက မစို႔ဘူးတဲ့ဗ်ား။ အႏွီမွာတင္ ပ်ာယာခတ္သြားတဲ့ ကေလးအေမလည္း အိပ္ရာကေန ရုပ္ခနဲထၿပီး ေဆးဆရာအိမ္ဘက္ကို သုတ္ေခ်တင္ပါေလေရာ။ ေဆးဆရာအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဆးဆရာ ဆရာက်ားကို ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ႏႈိးၿပီး သူ႕ကေလးက တစ္ငိုတည္းငိုေနေပမယ့္ ႏုိ႕မစို႔တဲ့အေၾကာင္းေျပာသတဲ့။ စဥ္းစားရၾကပ္သြားတဲ့ ဆရာက်ားလည္း အႏီွးထုပ္ကို အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ ဟဲ့ မသာမရယ္ နင့္ကေလးကို ေခါင္းကေနႏို႔မတိုက္ဘဲ ဖင္ကေန ႏို႔တိုက္မွေတာ့ ကေလးက ဘယ္လိုလုပ္စို႔မလဲဟဲ့ ” လို႔ ေငါက္ေတာ့မွ ကေလးအေမလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ျပန္ေျပးပါေလေရာတဲ့။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာသားမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ပဟဲ့ဆိုရင္ ရာဇ၀င္ကိုတြင္ေရာ။      ။

ဒုတိယပိုင္း ဆက္ပါဦးမယ္ . . .


ေတာင္းပန္ျခင္း . . .
စာေမးပြဲရက္ နီးလာတာနဲ႔အမွ် တပည့္ေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးစရာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနရတဲ့ၾကားမွာ ရွိစုမဲ့စု ကြန္ပ်ဴတာေတြအကုန္ အင္တာနက္ျပႆနာေပၚေနတာမို႔ သည္ရက္ပတ္ေတြအတြင္းမွာ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြဆီကို အေရာက္အေပါက္နည္းေနတာကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါရေစ။ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာေႁကြးေတြ လိုက္ဆပ္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားေပမယ့္ အခုထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးတာကိုလည္း ၀ႏၵာမိပါ။ “ ေပါက္ႀကီး ” အခန္းဆက္ေတြကို ေရးထားၿပီးေပမယ့္ စိတ္တိုင္းမက်ေသးတာေၾကာင့္ ဆက္မတင္ျဖစ္ေသးတာကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါဦး။ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြဆီ အရင္ကေလာက္ မေရာက္ႏိုင္၊ မေရာက္အားေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အၿမဲေရာက္ျဖစ္ေနသလို ဘေလာ့ဂါေတြအားလံုးကိုလည္း ေလးေလးစားစား၊ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ထာ၀စဥ္ သတိတရရွိေနပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းၿပီး ေျပာပါရေစဗ်ား . . . ။             ။

12 comments:

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဖင္ကေန ႏို႕တိုက္တာကို တဟားဟားနဲ႕ရီသြားတယ္ၾဆာ
ၾကည္ေရ.....၊ျမန္မာ့ေဆးပညာကေတာ့ အေတာ္ကို အံၾသ
ဖုိ႕ေကာင္းတာေတာ့အေသအခ်ာပဲ၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕မွာ
လည္း ေဆးဆရာတစ္ေယာက္ရွိသဗ်၊သူက ေခြးရူးကိုက္
တာကို ကုတဲ့ဆရာ၊အဲ့တစ္ခုပဲကုတယ္၊က်န္တာလည္း
မကုတတ္၊ေခြးရူးကိုက္ခံရသူကို ဖင္ေဆးတစ္ခ်က္မထိုး
ပဲ ေရမန္းတစ္ခြက္နဲ႕ ကုတာ...၊ဒါေပမယ့္ အဲ့လူက သူႈ
တစ္သက္လံုး ဘုန္းႀကီးပ်ံ၊မယ္ေတာ္ပ်ံပြဲေတြေတာ့ သြား
လို႕မရေတာ့ဘူးတဲ့၊သြားမိရင္ ေခြးရူးျပန္ေရာတဲ့ဗ်....၊
စာေမးပဲြနားနီးလို႕ ၾဆာၾကည္အလုပ္ရႈပ္ေနမွာကိုေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ပီးသားပါဗ်ာ...၊ဂလိုပဲ အားေတာ့လည္း လည္
လည္ထြက္ေပါ့၊မအားေတာ့လည္း မအားသလိုေပါ့ေနာ့
ၾဆာရာ......။

AH said...

ေက်လက္ရဲ႕ ေငြ႕အသက္အျပည့္ကို ဆရာဟန္႕ ဖတ္ရင္း မ်က္ေစ့ထဲကို တန္းျမင္ေနတာပဲဗ်ာ.... မရယ္ဘဲလဲ မေနႏုိင္ဘူး၊ ရယ္ေနေပမယ့္ ဂရုဏာသက္မိျပန္ေရာ...

San San Htun said...

ငယ္ငယ္တုန္းက ေပါင္မွာအၾကိတ္ေပါက္တာ..မန္းဆရာက အနာေပၚမွာ ဆႏြင္းနဲ ့ ေလးေထာင့္ဇယားကြက္ေရးၿပီး မန္းတာ..၂ ရက္ေလာက္ဆို ေပ်ာက္သြားတယ္..အညာသားေတြ အေၾကာင္းကိုေတာ့ တၿပံ ုးၿပံ ုးနဲ ့ သေဘာက်စြာ ဖတ္သြားတယ္ ႀဆာဟန္ေရ..

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပ said...

အညာအေၾကာင္းကလည္း ဖတ္လို႕ေကာင္းပါ႔ ဦးဟန္ၾကည္...
ေဒါက္တာရွားတဲ႕အရပ္မွာေတာ႕ အရပ္ထဲက ဆရာေတြလည္း သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ အသံုးဝင္ေပတာဘဲေလေနာ႕
ငယ္တုန္းကေတာ႕ အဲလိုဆရာေတြနဲ႕ဘဲ ၾကီးလာရတာပါဘဲ။ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ အံဝင္ခြင္က်ပါဘဲဆရာေရ။

Aunty Tint said...

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ပို႔စ္ကိုအႏွီအန္တီတင့္ ဖတ္ရေလတိုင္း အသက္တစ္ရက္ရွည္မွာ အေသအခ်ာ း) ေျမလတ္သားနဲ႔ ေရစက္ပါခဲ့တဲ့ တီတင့္လည္း ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေယာက္ဖေတာ္စပ္သူ 'ပိုးထိလို႔ ေသသြားတယ္' ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားဘူးခါစက 'ဟယ္... ပိုးေလးထိတာ ေသေလာက္ေအာင္ပါလား'လို႔ အံ့ၾသမိဘူးတယ္ း)
အလုပ္မ်ားလို႔ မေရးျဖစ္လည္း အားတဲ့အခါေရးမွာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းဖတ္ပါ့မယ္ကြယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစေနာ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Anonymous said...

ကို၀င္းၾကိဳင္ရယ္ ဟုိဘက္ရြာတုန္းကလည္း သည္လိုေျပာတာဘဲ ဆက္မေရးဘဲ ျဖတ္ထားေသာပိုစ့္ေတြ မ်ားျပီ း))။

ဆရာတို႔ကေတာ့ တစ္ေခါက္ဆို ဆိုသေလာက္ပဲ
ဗဟုသုတ ေတြကို ရယ္စရာေတြနဲ႕ ေရးျပေတာ့ ဖတ္တဲ့သူလည္း မပ်င္းေတာ့ဘူး။

အညာဆိုတာကေတာ့ သိပ္မကြာလွဘူး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း သည္အတိုင္းဘဲ ဆရာေရ႕
အေခၚအေ၀ၚ အေျပာအဆိုေတြပါ တူၾကေလရဲ႕။


( မင္းဧရာ )

ေမဓာ၀ီ said...

အႏွီအန္တီတင့္ေျပာသလိုပဲ အႏွီေမဓာ၀ီလဲ အႏွီဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အႏွီအညာသားပို႔စ္ကို ဖတ္ရင္း တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့။

တခ်ဳိ႕အမ္ဘီဘီအက္စ္ ၾဆာ၀န္မ်ား ေဆးၿမီးတိုတို႔ မန္းမႈတ္တာတို႔ကို တယ္လဲ အထင္ေသးၾကတာကလား .. ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အမ္ဘီဘီအက္စ္ ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ ခုလိုေတြ ေရးျပထားေတာ့ အလြန္ကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္ရွင္ ... ။

ဟန္ၾကည္ said...

ပညာရွင္တစ္ေယာက္ဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္သလိုတစ္ဖက္သားကိုလည္း ေလးစားရမွာေပါ့ မေမေရ...လူနာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ ဆရာ၀န္စစ္စစ္သာျဖစ္ရင္ ဘာနဲ႔ပဲကုကု လူနာရဲ႕ေရာဂါေပ်ာက္သြားတာကို ၀မ္းသာရမွာေပါ့...လူနာကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ ကိုယ့္အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ေနရင္ေတာ့ ငါႏွင့္ငါသာ ႏႈိင္းစရာဆိုၿပီး မာနတံခြန္ထူေနမိမွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ...

blackroze said...

ဒုတိယပိုင္းျမန္ျမန္ေလးတင္ပါဗ်ိဳ႕

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ဟုိ.. ဖင္ကေန ႏုိ႔တုိက္တဲ့ ဆရာဟန္႔အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ မ်က္စိမႈန္ရုံမကဘူး နားလဲ နဲနဲေလးတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ကေလးငုိသံၾကားတဲ့ ဘက္ကုိ ႏို႔ထုိးေပးလုိက္ ၿပီးေရာ။ ဟုတ္ဖူးလား။ း)

ဘုန္း ၂ ေတာက္ said...

တဂ်င္းမီးေျပာတာေလးလည္း ရယ္ရတယ္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံေတြဟာ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီပဲေနာ္။ ယင္ေကာင္ေတာင္ ဖမ္းမိတယ္ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ျမန္တဲ့ေၿမြပဲ။

ဆူးသစ္ said...

ေႁမြေတြအေၾကာင္းဖတ္ရတာဗဟုသုတရတယ္ကိုဟန္ၾကည္။ဟိုကေလးအေမႏို႕တုိက္တာေတာ့ရယ္လိုက္ရတာဗ်ာ။အညာသားျဖစ္လည္းဘာျဖစ္တုန္းဗ်ာ။ဂုဏ္ယူရတာေပါ့။ျမန္မာျပည္သားစစ္စစ္ႀကီးကိုး။ကၽြန္ေတာ္ကရန္ကုန္မွာေမြးတယ္။ဒါေပမဲ့မိဘေတြနယ္ကိုေတာ့ပိုတြယ္တာမိတာပါပဲ။

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger