ေမတၱာသြန္းၿဖဳိး . . . ပန္းပ်ဳိးေစ . . .

ရက္ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စားၿပီး
 ျပကၡဒိန္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းခ်ိတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ပညာေရးလုပ္သားလုပ္သက္ကေလး ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္ အေတာ္စြန္းလာပါပေကာလား။
 

 သည္ေလာက၊ သည္ကေလး၊ သည္မိဘေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး နိစၥဓူ၀ ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ေနရင္း လူမႈေရးေမ့၊ ႏိုင္ငံေရးေမ့၊ လူမ်ဳိးေရးေမ့နဲ႔ အေမ့ေကာင္းႀကီးေမ့ေနလိုက္တာ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္အနက္ေတြ မရွိသေလာက္ရွားေနတာကိုေတာင္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ေနာက္ေစ့ေရွ႕မွာမွန္တစ္ခ်ပ္ေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာမူထားတဲ့မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲကေန စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ၾကည့္မိေတာ့မွပဲ သတိထားမိေတာ့တဲ့အထိ။ ဖတ္သမွ်စာဆိုတာကလည္း ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္း၊ ေလ့လာသမွ်ပညာကလည္း ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပညာ၊ ေခါင္းထဲမွာထည့္ထားတဲ့အေတြးကလည္း ပညာေရးဆိုင္ရာအေတြးအေခၚေတြ၊ မက္လိုက္တဲ့အိပ္မက္ကလည္း ပညာေရးအိပ္မက္ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ပညာေရးကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာ နလပိန္းတံုး ျဖစ္မွန္းမသိကို ျဖစ္ပါေလေရာ။ တတ္ႏိုင္ဘူး ငုပ္မိသဲတိုင္၊ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္လို႔ ဆိုရိုးကလည္း အရွိသားမဟုတ္လား။ သဲတိုင္ေအာင္ငုပ္ဆိုလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ငုပ္ခ်က္ကေတာ့ ပညာေရးဘ၀အစမွာ စားစရာမရွိလို႔ ထမင္းႏွစ္ရက္ငတ္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ေနရတဲ့အထိ။ သို႔ေပမင့္ အခုအခ်ိန္အထိ အဖ်ားမေရာက္ေသးတာကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ မတက္ႏိုင္လို႔လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပါ့ေလ။

သိုေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္ ဂဏန္းမ်ဳိးကလည္း အဖ်ားေရာက္ျခင္း၊ မေရာက္ျခင္းကို ေခါင္းထဲထည့္တဲ့လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ္စြမ္းသေလာက္၊ ကိုယ္တတ္သေလာက္ကိုယ္လုပ္ေနရရင္ ေက်နပ္တဲ့လူစား။

 ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကိုယ္လုပ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေရးမလုပ္တဲ့လူစား။ အႏွီေတာ့လည္း ကိုယ့္တရားကိုယ္ စီရင္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာကိုက ေလာကစည္းစိမ္ျဖစ္ၿပီးသား။ အႏွီ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ကေလးေတြဆိုတာကလည္း အမ်ားအျမင္မွာ လူဆိုး၊ လူသြမ္း၊ လူသရမ္းကေလးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ မိဘမ်ားကလည္း လူဆိုးထိန္းဦးဟန္ၾကည္ကို အေတာ္အထင္ႀကီးၾကဟန္တူပါရဲ႕။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လာအပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မိဘလုပ္တဲ့လူက “ ဆရာ…ကၽြန္မသားသမီးကို ရိုက္သာရိုက္ဆရာ…မက်ဳိးမကန္းရင္ၿပီးတာပဲ…ဒီေကာင္ေတြက အႏွီလို ရိုက္ေပးမွ မွတ္တာ… ” လို႔ကို အင္တိုက္အားတိုက္ ေျပာေတာ့တာကိုး။ ဘယ့္ႏွာ သည္လူေတြ ခက္လည္းခက္ပါရဲ႕။ သူရို႕က ဆရာဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကို ေၾကးစားလူမိုက္မ်ား ထင္ေနေရာ့သလား မသိေပါင္ဗ်ာ။ ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ၿပံဳးေနလိုက္ေပမယ့္ ႏွာတင္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးနဲ႔ ဆံုလို႔ကေတာ့ “ ဟ…ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္ကို လူမိုက္ငွားတာလား…မပူနဲ႔ လိုအပ္ရင္ ဆံုးမမယ္…အလကားသက္သက္ ရိုက္ေနရေအာင္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ လူမိုက္မဟုတ္လို႔ သည္းခံေပေရာ့… ” လို႔ ဘုႏွိပ္မိပါေလေရာ။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးလွ ရမ္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ သူရို႕သားသမီးေတြဟာ ဦးဟန္ၾကည္ဆီမွာေတာ့ လိမၼာလိုက္၊ ယဥ္ေက်းလိုက္ၾကတာမ်ား သူရို႕မိဘကို ျပန္ေျပာရင္ ခမ်ာမ်ားမွာ သူရို႕သားသမီးအေၾကာင္းၾကားရတာေတာင္ သူရို႕နားကို သူရို႕မယံုတဲ့အထိ။ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာ။ ကိုယ့္ကေလးေတြကလည္း အိမ္မွာလည္းဆိုး၊ လမ္းမွာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ မေကာင္းၾကတာေလးေတြခ်ည္း။ အႏွီေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြက ဦးဟန္ၾကည္ကိုေမးပါသဗ်ား။ သူရို႕ကေလးေတြက သူရို႕ဆီမွာ ဘာေၾကာင့္ဆိုးၿပီး ဆရာ့ဆီမွာ ဘာေၾကာင့္လိမၼာၾကသလဲေပါ့။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ဟ…ခင္ဗ်ားတို႔က သူရို႕ကို လူဆိုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာကိုး…အႏွီေတာ့ ဆိုးျပမွာေပါ့…က်ဳပ္ဆီမွာ သူရို႕ကို လူလိမၼာလို႔ သတ္မွတ္ထားေတာ့ လိမၼာၾကတာ မဆန္းေပါင္ဗ်ာ ” လို႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျဖတာပါပဲ။ သို႔ေပမင့္ သည္ဘက္နယ္ သည္ဘက္ေဒသက မိဘဆိုတာကလည္း ေငြကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းထဲမသြင္းတာမ်ားေလေတာ့ ကေလးစိတ္ပညာေတြ၊ လူမႈေရးသိပၸံေတြ ဘယ္သိလိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္ေျပာသမွ်ကို နားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္နဲ႔ အသာျပန္လစ္သြားၾကတာေတြခ်ည္း။

စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္ေတြးသလို လူၿပိန္းေတြးပဲေတြး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကို ေကာင္းတယ္လို႔သတ္မွတ္တဲ့လူေရွ႕မွာပဲ ေကာင္းျပခ်င္မွာေပါ့။ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ အဆိုးခ်ည္းျမင္ေနတဲ့လူေရွ႕မွာ ဘယ္လိုလုပ္ေကာင္းျပခ်င္မွာလဲ။ ဟာကြာ…သည္လူႀကီးေရွ႕မွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ကြက္မွအေကာင္းမျမင္ဘဲ ငါလုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာပဲေအးပါတယ္လို႔ ေသာက္ညင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ရွိရင္းစြဲထက္ေတာင္ ပိုၿပီးဆိုးျပခ်င္ၾကေသးတာ သဘာ၀။ “ ခႏိုးခနဲ႔၊ ဆိုကဲ့ရဲ႕လည္း၊ မဖဲ့မေစာင္း၊ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို၊ စိတ္ေကာင္းနဲ႔ယွဥ္၊ ေရွးရႈႏွင္ေလာ့ ” ဆိုတဲ့ မဃေဒ၀လာ အမွာစကားဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အင္မတန္မွ အလုပ္ခက္တာကလား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို အထိုက္အေလ်ာက္ စာေလးေပေလး မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားတဲ့လူေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္မဲ့ျပရင္ ျပန္ၿပံဳးျပဖို႔ထက္ ျပန္မဲ့မျပျဖစ္ေအာင္ အႀကိတ္အနယ္ ႀကဳိးစားေနရတာ ကိုယ္တိုင္သိ။ အႏွီေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ လူျဖစ္လာၾကတဲ့ စာသင္သားအရြယ္ လူမမယ္ေလးေတြကို္ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု ဆက္ဆံေပးရမယ္ဆိုတာ အသိသာခ်ည္း။ ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကလည္း ပတ္၀န္းက်င္စကားကို နားအယားခံၿပီး ေခါင္းထဲအ၀င္မခံတဲ့လူစားျဖစ္ေနေတာ့ အဆင္ကိုေခ်ာလို႔။ 

ကေလးတစ္ေယာက္ လာအပ္လို႔ သူရို႕မိဘက သူရို႕ကေလး ဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္း၊ ေတေၾကာင္း၊ ေလေၾကာင္း ေျပာရင္လည္း ေခါင္းထဲမထည့္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အႏွီကေလး ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ေသာင္းက်န္းေၾကာင္း သတင္းေတြကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား။ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ လိမၼာေၾကာင္း ေျပာေနရင္လည္း ရင္မခုန္။ ဘယ္ကေလးကိုမဆို ျမင္ကတည္းက သဘာ၀အေျခအေန ( Natural state ) မွာ ထားလိုက္ၿပီးသား။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သည္ကေလးကို အရည္အေသြးျပဂရပ္မွာ “ သုညမွတ္ ” ေပၚတင္ထားလိုက္တဲ့သေဘာ။ သူရို႕ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံ၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကဳိဆိုဖို႔ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕အလုပ္။ သည္အလုပ္ကလည္း ထူးဆန္းတာမွမဟုတ္ဘဲ။ အထိုက္အေလ်ာက္ အသိပညာေလးရွိရင္ေတာင္ လူတစ္ဖက္သားကို ႀကီးငယ္မဟူ တန္ဖိုးထားၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခ်ေခ်ငံငံဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားခ်ည္း။ အႏွီေတာ့ ကိုယ့္ရွိရင္းစြဲအက်င့္အတိုင္းပဲ သည္ကေလးကို ဆက္ဆံလိုက္ရုံ။ ကိုယ့္ဘက္က ေကာင္းႏိုင္သမွ်ေကာင္း၊ အႏွီအေပၚမွာ ကေလးရဲ႕တံု႔ျပန္မႈကို အကဲျဖတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အရည္အေသြးျပဂရပ္မွာ အေပါင္းျပခ်င္ျပ၊ အႏုတ္တပ္ခ်င္တပ္။ အေပါင္းျပတယ္ဆိုရင္ မူလလမ္းစဥ္အတိုင္းဆက္သြား။ အႏုတ္တက္လာရင္ ဆရာ့ဘက္က လုိအပ္တာျပင္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းက ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာတာထက္ေတာင္ လြယ္ေသး။

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရရင္ သည္ဘက္ေခတ္ကေလးေတြဆိုတာ မိဘတို႔၊ ဆရာတို႔က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တန္ဖိုးထားၿပီး ဆက္ဆံေပးလိုက္ရုံနဲ႔တင္ ခမ်ာမ်ား ေပ်ာ္လြန္း၊ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ လိမၼာႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ လိမၼာလိုက္ၾကတာမွ အားနာစရာေတာင္ ေကာင္းေနပါေရာ။ ပုစၧာကေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ မွန္ေအာင္တြက္ႏိုင္လို႔ “ ဟ…ငါ့တပည့္ အေတာ္ဟုတ္လာၿပီပဲ ” လို႔ တစ္ခြန္းသာ ေျပာလိုက္။ ဘယ္ေလာက္ခက္တဲ့ပုစၧာမဆို မရမခ်င္း ဇြဲခတ္ၿပီး တြက္ေတာ့တာကလား။ ေက်ာင္းကိုအၿမဲတမ္းေနာက္က်မွလာတတ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ တစ္ရက္ေလာက္ ေက်ာင္းခ်ိန္မီေအာင္ေရာက္လာရင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးလိုက္။ သည္ကေလး ေနာက္ရက္ေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္မီေအာင္ ႀကဳိးစားေတာ့တာခ်ည္း။ လူပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ အေကာင္းျမင္တဲ့လူေရွ႕မွာ ဘယ္သူက အဆိုးျဖစ္ခ်င္မွာလဲ ဟုတ္ဘူးလား။ တကယ္ဆို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က သူ႔လုပ္ရပ္ေကာင္းကေလးေတြကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ခ်ီးမြမ္းေပးရုံ။ စဥ္းစားၾကည့္ အလကားမတ္တင္းရတဲ့ ေလကေလးစိုက္ထုတ္လိုက္ရုံ၊ အၿပံဳးကေလးတစ္ပြင့္ ေပးလိုက္ရုံကေလးနဲ႔တင္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ အလကားမတ္တင္းရတဲ့ အၿပံဳးကေလးတစ္ပြင့္ ခ်ီက်ဴးစကားေလးတစ္လံုးေတာင္ မသဒၶါဘဲ မေပးခ်င္၊ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့လည္း မိဘမလုပ္၊ ဆရာမလုပ္ဘဲ ေနၾကတာ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြ သည္အသက္သည္အရြယ္ေရာက္လာၾကေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾကတဲ့လူေတြခ်ည္း။ ကိုယ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေလးစားတဲ့ဆရာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္၊ သူရို႕လုပ္ရပ္ေတြျပန္စဥ္းစားၾကည့္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ဆရာေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္ကိုအေရးတယူျပဳ၊ အေလးဂရုထားၿပီး လူရာသြင္းတဲ့ဆရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိၾကပါလိမ့္မဗ်ား။ လူရာသြင္း၊ အရာေပး၊ အေရးတယူျပဳခံရတယ္ဆိုတာ ကေလးဘ၀မွာ အလုိခ်င္ဆံုး ဆုလာဘ္ႀကီး။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း အိုႀကီးအိုမ ေသမင္းျပည္ ေျခတစ္ေခ်ာင္းလွမ္းေနတဲ့အရြယ္ေတြေတာင္ သူရို႕ကို အရာေပး၊ အေရးတယူလုပ္တာ ႀကဳိက္တတ္ၾကေသးတာကလား။ အႏွီေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးက ကိုယ့္ကိုျမတ္ႏိုးေလးစားတာ လိုခ်င္ရင္၊ ကိုယ့္တပည့္က ကိုယ့္ကိုခ်စ္ခင္ၾကည္ညဳိတာ ခံခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို အရာေပး၊ အေလးထားၿပီး ဆက္ဆံရုံေပါ့။ ကိုင္း…အႏွီေလာက္လြယ္တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာ ဘယ္မွာရွိလိမ့္တုန္း။ သူရို႕ေျပာတဲ့စကားေလးေတြကို အေလးတယူနားေထာင္၊ သူရို႕ရင္ဖြင့္တာေတြကို ခံစားေပး၊ သူရို႕အေတြးေတြကို မွ်ေ၀၊ သူရို႕ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးလိုက္ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးမွ သိၾကမွာပ။

 ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ သည္ဘက္ေခတ္ ကေလးေတြခမ်ာ သနားစရာ။ “ အိမ္ေန အေဖရိုက္၊ ေက်ာင္းေလ ဆရာရိုက္၊ လမ္းေန ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ ” ဆိုတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြ ခပ္မ်ားမ်ား။ သည္ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းကတစ္မ်ဳိး၊ က်ဴရွင္ကတစ္သြယ္၊ မိဘကတစ္ဖံု အခ်င္းခ်င္း Cooperate မလုပ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္စိုင္းၿပီး သင္ခ်င္ရာသင္၊ ေပးခ်င္တဲ့စည္းကမ္းေပးလႊတ္ၾကျပန္ေတာ့ ကေလးခမ်ာ “ ကမၻာႀကီးသည္ ေက်ာင္းတြင္လံုး၍ အိမ္တြင္ျပားပါသည္ ” လုပ္ေနၾကရတာ ဦးဟန္ၾကည္ ရင္နာလို႔မဆံုး။ ေၾသာ္…ေရႊျပည္ႀကီးမ်ား တရားက်ဖို႔လည္းေကာင္းပါရဲ႕။ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရမယ့္ တာ၀န္တူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းတူၾကတဲ့ ပညာေရး၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခ်င္စိတ္မရွိၾကဘဲနဲ႔မ်ား လူတန္းစားအားလံုး ပူးေပါင္းႀကဳိးစားမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ထားတဲ့ Democracy ဆိုတာႀကီးကို သြားၿဖဲနားၿဖဲေအာ္ေတာင္းေနၾကတာ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ သူမ်ားေပးတိုင္းရတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကေရာ့သလားမသိ။ ရွိေစေတာ့…ရွိေစေတာ့ ဆန္စဥ္ရာ က်ည္ေပြ႕လိုက္ေနရရင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကအစထားၿပီး ဆဲခန္းဖြင့္ရတာနဲ႔တင္ ဆံုးခန္းတိုင္မယ္မထင္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြဘက္ပဲ ျပန္လွည့္ၾကဦးစို႔။

ကေလးေတြကို အရာေပးၿပီး အေရးတယူျပဳရမယ္ဆိုေတာ့ အႏွီအကေလးေတြကို ေခါင္းေပၚရြက္ထားၿပီး ဖူးဖူးမႈတ္ရမယ္လို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔ဦး။ လူရာသြင္းတယ္ဆိုတာ ဖားတာနဲ႔ မဆိုင္ေရးခ်မဆိုင္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ကေလး၊ စာေတာ္တဲ့ကေလးကို ဦးစားေပးၿပီး ဆက္ဆံတာမ်ဳိး၊ ေရႊေပၚျမတင္ထားတာမ်ဳိးကေတာ့ ေသာက္ညင္ကတ္စရာ အက်င့္ဆိုး၊ လူနဲ႔လူခ်င္း ခြဲျခားဆက္ဆံတဲ့ အက်င့္ဆိုးႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ အဖားခံရတဲ့ကေလးကလည္း စိတ္ႀကီး၀င္ ဘ၀င္ေလဟပ္၊ အႏွိမ္ခံရတဲ့ကေလးကလည္း စိတ္ဓာတ္က် စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္ရုံကလြဲၿပီး အက်ဳိးတစ္ျပားသားမွကို မရွိတာကလား။ သည္ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားခ်င္း စည္းလံုးမႈ၊ ရိုင္းပင္းမႈပါ ၿပဳိကြဲသြားတာေၾကာင့္ သည္ဘက္ပညာေရးေခတ္သစ္ႀကီးမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီအေျခခံ Co-operative learning system နဲ႔ ေ၀းပါေလေရာ။ အေလးတယူလုပ္တယ္ဆိုတာ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို စြမ္းႏိုင္သေလာက္ျဖည့္ေပးဖို႔ ႀကဳိးစားေပးတာကို ဆိုပါသဗ်ား။ သူရို႕ေလးေတြ ဘာေတြလိုအပ္ေနတယ္ဆုိတာကို မေျပာဘဲနဲ႔ မိဘတို႔ ဆရာတို႔က သိႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႔ကုကၠားေပါ့ေလ။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနည္းဗ်ဴဟာမွာ “ သူလိုတာသိမွ ကိုယ္လိုတာ ရမယ္ ” လို႔ ဆိုသကိုး။ အႏွီေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ကိုယ္ကသိေအာင္ႀကဳိးစားႏိုင္ရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာလည္း ကေလးေတြဆီက ျပန္ရလာေရာေပါ့။ အေရးတယူျပဳတယ္ဆိုတာ ကေလးတစ္ေယာက္ အျပစ္ဒဏ္က်ဴးလြန္ရင္ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမတာလည္း လုပ္ဖို႔ လိုေသးတာကလား။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသူငယ္ဆုိတာ အသက္အရြယ္ပိုင္းနဲ႔ ႏႈိင္းစာၾကည့္ရင္ ကိုယ္ကေမြးတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးအရြယ္ေလာက္သာသာရယ္။ အႏွီေတာ့ မျပည့္၀ေသးတဲ့ အသိဥာဏ္၊ မဖြံ႕ၿဖဳိးေသးတဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီး အျပစ္ေပးလို႔ေတာ့ ဘယ္တရားပါ့မလဲ။ အျပစ္တစ္ခုက်ဴးလြန္ရင္ အႏွီအျပစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြကို ကေလးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပၿပီးမွ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္သင့္တာကလား။ မိဘ၊ ဆရာေတြရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈဟာ သူရို႕အတြက္ပဲလို႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာၿပီဆိုရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖဳိးဖို႔ လမ္းစေပၚလာၿပီမဟုတ္လား။

သည္ေနရာမွာ အျပစ္ေပးတာကိုလည္း သရုပ္ခြဲဖို႔ လိုေသးတာေၾကာင့္ ေလေၾကာရွည္ပါရေစဦး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ မိဘပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးတစ္ေယာက္ အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္လိုက္ၿပီဆိုရင္ လက္အစ၊ တုတ္အဆံုး မိရာသံုးၿပီး ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပစ္လိုက္ၾကတာေတြက အားလံုးနီးပါး။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစို႔ရဲ႕။ ႀကိမ္တို႔ ၀ါးျခမ္းစိတ္တို႔ဆိုတာ ေခြး၊ ႏြား တိရစၧာန္ေတြကို ေမာင္းတဲ့ႏွင္တဲ့ေနရာမွာသံုးတဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြမဟုတ္လား။ ကိုယ္ကေမြးထားတဲ့ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ကိုအားကိုးေနတဲ့ တပည့္ေတြကို တိရိစၧာန္အဆင့္ တြန္းခ်ၿပီး မညွာမတာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရက္စက္လိုက္တဲ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းႀကီးပါလိမ့္။ အႏွီလို ရိုက္ႏွက္ပစ္လိုက္ေတာ့ေရာ သည္ကေလးတစ္ေယာက္ လိမၼာလာေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္မထင္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္လို႔ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတယ္ဆိုပါစို႔။ ႀကိမ္ဒဏ္ကိုေၾကာက္လို႔ သည္ကေလး ေဆးလိပ္ျပတ္ေကာင္းျပတ္သြားေပမေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ဘယ္မိဘ၊ ဘယ္ဆရာကေရာ သည္ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အရိပ္ၾကည့္ၿပီး ႀကိမ္နဲ႔လိုက္ရိုက္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူေၾကာက္ရမယ့္ ႀကိမ္မျမင္ရတဲ့ တစ္ေန႔မွာ သည္ကေလး ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ေသခ်ာပါသဗ်ား။

 စိတ္ပညာသီ၀ရီေတြ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး မ်က္ျမင္ကို သံုးသပ္ၾကည့္ရရင္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သည္အျပစ္ကို ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ဖို႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္မိသြားေကာင္း မွတ္မိႏိုင္ေပမယ့္ အရွက္တရား၊ အမုန္းတရားနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ မွတ္မိျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေနပါေရာလား။ ႀကိမ္ကိုင္ထားတဲ့ မိဘ၊ ဆရာရဲ႕ေရွ႕မွာ လက္ပိုက္ၿပီး ရပ္ေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္တြင္းက အေၾကာက္တရား ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားမယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေစခ်င္ပါရဲ႕။ ကေလးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ သူ႕အက်ဳိးအတြက္ ရိုက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မွာပါလိမ့္။ သူ႕အက်ဳိးအတြက္ သူ႕အသားကို နာေအာင္ရိုက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ ေတြးယူႏုိင္မွာပါလိမ့္။ သူ႔ဥာဏ္မီသေလာက္ကေလးနဲ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ကို မိဘနဲ႔ ဆရာက မႀကဳိက္ဘူးလို႔ပဲ ေတြးေနမယ့္ကေလးတစ္ေယာက္ ႀကီးျပင္းလာရင္ အမွား၊ အမွန္ဆိုတာထက္ အထက္လူႀကီးမႀကဳိက္တာကို မလုပ္ရဲတဲ့ ကၽြန္ေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာရုံကလြဲရင္ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာႏိုင္ပါ့မလဲ။ ရိုက္တဲ့လူလည္း လက္နာ၊ ခံရတဲ့ကေလးလည္း အသားနာ၊ အသည္းနာ၊ အက်ဳိးေက်းဇူးလည္း တစ္ကြက္မွမျမင္တဲ့ အႏွီရိုက္ႏွက္ဆံုးမတဲ့ စနစ္ႀကီးကို ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မက္မက္စက္စက္ လက္ကိုင္ထားေနၾကပါလိမ့္ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘ၀တစ္သက္မွာ တစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခ်က္၊ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခ်က္၊ ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခ်က္ အရိုက္ခံခဲ့ရတာ အခုထိ မေမ့ႏုိင္ေသးတာ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဖေဖရိုက္ခဲ့တဲ့ သံုးခ်က္ကို မွတ္မိေနတာကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေရာ့။ ေသရာပါသြားမယ့္ အနာတရေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါလား။ အႏွီေတာ့ ကိုယ့္ကေလး၊ ကိုယ့္တပည့္ကို ခ်စ္ရိုးမွန္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရိုက္ႏွက္မဆံုးမၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါရဲ႕။

ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ ေရႊျပည္သား ဆရာမ်ားနဲ႔ မိဘမ်ားကို

“ ေၾကာက္လို႔ မလုပ္တာကို လိမၼာတယ္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးႀကီး အျမစ္တြယ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘယ္မ်ဳိးဆက္သစ္မွ တိုးတက္လာမွာမဟုတ္ဘူး… ”

ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သည္ဘ၀အတြက္သာမကဘဲ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀အထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္သားေတာ္မူၾကဖို႔ ေမတၱာလက္ေဆာင္ ပါးလိုက္ပါရေစဗ်ား…..။   ။

လူးလိုက္စမ္းမယ္ မေယာင္ရာေတြ . . .

 ျမန္မာစကားပံုမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ႏွစ္ၿခဳိက္သည္။

တိုတိုႏွင့္ လိုရင္းကို ဒင္းခနဲေနေအာင္ ႏွက္ထည့္လိုက္ႏိုင္သည္မွာ စကားပံုမ်ားပင္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ေသာ္ ဒင္းခနဲျမည္လြန္းသျဖင့္ ထိုစကားပုံမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ လန္႔မိျပန္သည္။ မလန္႔ေနပါရိုးလား။ ျဖစ္စဥ္တိုင္းအတြက္ စကားပံုတစ္ခုစီက အဆင္သင့္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ႏွင့္ ဓာတ္တိုင္ေကြးမယ္ ေညာင္ပင္ႏႈတ္မယ္ဟု ေလႀကီးမိုးႀကီး ေႁကြးေၾကာ္ေနေသာ္လည္း ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ အေကာင္အထည္မေပၚေသးသည္ကို “ တစ္ညလံုး ကေတာ္တဲ့ၾကက္ ဥေတာ့တစ္လံုးထဲ ” ဟူသည့္ စကားပံုတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ေနၿပီ။  ဘာမဟုတ္သည့္ သာမေညာင္ည အေရးအခင္းကေလး တစ္ခုမွ်အတြက္ အင္အားအျပည့္သံုး၍ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္ကုိလည္း “ ၾကက္ဥျပဳတ္ သံတုတ္ႏွင့္ခ် ” “ ႏွံျပည္စုတ္ အေျမာက္ႏွင့္ခ်ိန္ ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ အံ၀င္ခြင္က်။ ကိုယ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် အျပစ္ဟူသမွ်အတြက္ ဟိုလူ႔ကို လက္ညွဳိးထိုး သည္လူ႔ကို လႊဲခ်လုပ္ေနၾကသည္မ်ားကို “ ငါ့ဖင္ကေခ်း ဘယ္သူ႔ေခ်းလည္း ” ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခုျဖင့္ ၿခံဳငံုမိေပၿပီ။ မည္သည့္အရာကိုမွ် ဂဃနဏ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ မေလ့လာဘဲ “ အသံၾကားတရားနာ ” လုပ္ေနသည္မ်ားကို “ သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိ ” ဟူသည့္ စကားပံုကိုကိုးကား၍ ေျပာျပန္လွ်င္ လြန္အံ့မထင္။ သည္ၾကားထဲတြင္ သူတပါးတပင္တပန္းလုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ၾကစဥ္က ငါးေျခာက္တစ္ဖတ္ ပါရမီ မျဖည့္ခဲ့ဘဲ အထိုက္အေလ်ာက္ေအာင္ျမင္မႈကေလး ရလာကာမွ “ ေရာင္ေတာ္ျပန္ႏွင့္ ေရာလႊတ္ ” ေနၾကသည္မ်ားကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ စကားပုံမ်ားကလည္း ထိေတာ္မူႏိုင္လြန္းသည္။ မည္မွ် ဥာဏ္ေျပးေသာ ေရွးျမန္မာႀကီးမ်ားပါနည္း။ ဒင္းခနဲျမည္သည္ မဟုတ္ေလာ။

လတ္တေလာအေျခအေနတြင္ ေရႊျပည္သားတို႔ လုပ္သမွ် ကိုင္သမွ်ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္လြန္းလွေသာ “ မေယာင္ရာ ဆီလူး ” ဟူသည့္စကားပံုကို ဦးဟန္ၾကည္ ခံတြင္းလိုက္ေနသည္။ ေယာင္သည့္ေနရာကတျခား ဆီလူးေနသည္က တလြဲ။ ေကာင္းပါေလ့။ ေခတ္ကပဲ ကလိယုဂ္ျဖစ္ေနေလသေလာ။ လူေတြကပဲ ငပိဖုတ္အစားမ်ား၍ ယူရီးယားေလာင္ကုန္ၾကေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ခ်င္ၾကသည္မွာလည္း ျမင္ျပင္းကတ္စရာ။ ခက္သည္က ရင္ေပါင္တန္းသင့္သည့္ေနရာတြင္ ရင္ေပါင္မတန္းဘဲ ဖင္ေထာင္ပန္းေနၾကသည္ကိုး။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ တန္း၀င္စံခ်ိန္မီသည့္ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္တတ္ေသာ ျမန္မာမ်ားအျဖစ္ကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ႏိုင္ေစမည့္ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္းအေျခခံမ်ားကို ေပယ်ာလကန္ ျပဳေတာ္မူလိုက္သည္မွာ “ ဖုတ္ေလတဲ့ငပိကို ရွိသည္ဟုပင္ ထင္ပံုမရ ”။ “ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ” ဟူသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားကလည္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္ေနဆဲ။  “ ထမင္းရည္ပူလာ လွ်ာလႊဲ ” ခ်င္ၾကသည့္ ဗီဇကလည္း ဒုံရင္းအစ္စ္ဒုံရင္း။ “ ဘူးသီးမွ အရီးေတာ္ခ်င္သည့္ ” ဇာတိမာန္ကလည္း ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္၍ပင္ မပ်က္ေသး။ ယခုလည္းၾကည့္။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ေရးအတြက္ ၿပဳိင္လိုက္ၾကသည့္ ဟိုဒင္းမယ္ သည္ဒင္းမယ္ေတြ။ ေမာက္စ္တစ္ခု ေလးငါးေထာင္ အပ်က္အစီးခံ၍ ဇာတိမာန္မ်ား ထႁကြလိုက္ၾက ဗုတ္လိုက္ၾကသည္မွာလည္း ၾကား၍ပင္မေကာင္း။ ေၾသာ…တယ္ဟုတ္တဲ့ တို႔ဗမာ။ တယ္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ တို႔ဗမာ။ “ တလြဲဆံပင္ေကာင္း ” သည့္ေနရာတြင္ ဧတဒဂ္ရသည့္ တို႔ဗမာ။

တို႔ဗမာမ်ား မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္လိုက္ၾကသည္မွာ “ တို႔လူေလးမ်ား ဆိုသေလး…ေ၀ေလေလ ” ထဲတြင္ မပါလိုေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ႏိုင္ရာ၀န္ထမ္းၿပီး ခပ္ေအးေအးေနလိုေသာ ဦးဟန္ၾကည္ပင္ မ်က္စိေနာက္လာသည္အထိ။ “ ေမာင္ေမာင္ေခၚေလ ထီးရုိးရွည္ ” ေနသည္မ်ားကို ျမင္ျပင္းကတ္သျဖင့္ ေဘးထြက္ထိုင္ေနသည္ပင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မရ။ မ်က္စိေနာက္စရာမ်ားကို ျမင္ပါမ်ားလာလွ်င္ “ ေလလာရာဖင္ေပး ေအးေအး မေနႏိုင္ၿပီ ”။ ေျပာမယ့္သာေျပာရသည္ ေရႊျပည္ႀကီးရွဳပ္သမွ် ေပယ်ာလကန္ေနခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ ၿပဳိင္သမွ်မယ္မင္းတို႔၏ နာမည္ကိုပင္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ ခပ္၀၀ေသာ ခပ္ရြရြေသာ မသဲကြဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိ္ုလည္း နမ္းခ်င္စရာေလာ မည္သူေလာ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ ေနာက္ဆံုးေပၚမယ္ကိုလည္း ပန္းသီး၀ိုင္ေလာ မက္မန္း၀ိုင္ေလာ အတိအက်မသိ။ ဦးဟန္ၾကည္သိသည္မွာ ထုိထိုေသာ မယ္မ်ားအေရးကို ေရႊျပည္သားမ်ား သည္းသည္းလႈပ္လြန္းေနသည့္ အေရးအခင္း။ သူသူငါငါ ဗုတ္ၾက အီးစံကြားမယ္ေလာ အာရဗီမယ္ေလာ ျငင္းၾကခုန္ၾက။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာရလွ်င္ သင္းဘာသာ လင္ဗဂီြနီကားႀကီးပဲစီးစီး လင္ဆာကားႀကီးပဲစီးစီး ကိုယ့္အေရးမွ မဟုတ္ေပပဲ။ အႏွီမယ္ဟိုဒင္း ႏိုင္ဂ်ံဂါးသြားၿပဳိင္၍ ဟိုဆုသည္ဆုမ်ားရလွ်င္လည္း လယ္သမားမ်ား အသိမ္းခံထားရေသာ လယ္မ်ားယာမ်ား ျပန္ရမည္မဟုတ္။ သူေဌးႀကီးစက္ေလွေမွာက္သည္ကို ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္လုပ္ေနၾကေသာ ေရႊျပည္သားမ်ားကို “ သူေတာင္းစားခြက္ေပ်ာက္ ” ေနသည့္ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ ရင္နာေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္ တအံ့တၾသျဖစ္မိပါ၏။

အြန္လိုင္းေပၚတြင္ မယ္စၾက၀ဠာ ( အိမ္း…ေခၚရသည္မွာ ပါးစပ္အျပည့္ ရွိလွပါဘိ ) သတင္းမ်ား သည္းသည္းလႈပ္ေနစဥ္က သင္းတို႔၀က္ဘ္ဆိုဒ္ဘက္သို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ေမာက္စ္စိလည္၍ ေရာက္သြားမိသည္။ ေအာင္မယ္မင္း။ သင္းကေလးတို႔အတြက္ သတ္မွတ္လ်ာထားေသာ ဆုေၾကးမ်ားက မက္ေလာက္စရာအတိ။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္းတစ္ရာ၊ ဟြန္ဒါဖစ္ကားတစ္စီး၊ ပြဲတက္၀တ္စံု စပြန္ဆာမ်ား၊ ေအာင္မယ္မင္း ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခြင့္ပင္ မက်န္ေစရ။ သူ႔အေမေပးထားေသာ ရုပ္ကေလးမ်ားက ပါရမီထူးလွပါဘိ။ အႏွီသိန္းတစ္ရာႀကီးက ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္စိထဲက မထြက္။ အႏွီေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ အညာလယ္သမားတစ္ရြာကို တစ္လနီးပါး ထမင္းေကၽြးႏိုင္ေပၿပီ။ ဟြန္ဒါဖစ္ႀကီးကို လယ္ထြန္စက္အသြင္ေျပာင္းလိုက္လွ်င္ တို႔ေတာသူေတာင္သား လူ႕နင္းျပားမ်ား လယ္ေကာင္းေကာင္းထြန္ႏိုင္ေပၿပီ။ ေၾသာ္…ရွိေစေတာ့၊ ရွိေစေတာ့။ ေတာသူေတာင္သား လယ္သမားဆိုသည္မွာ လူစာရင္းမွ မ၀င္ေပပဲ။ သင္းတို႔ႏြားရုန္း ကၽြဲရုန္းရုန္း၍ ဖင္ထဲတြင္ ရႊံ႕တစ္ပိႆာခြဲ၀င္ေအာင္ ကုန္းရုန္းစိုက္ပ်ဳိးထားေသာ စပါးမ်ားကိုစား၍ လူျဖစ္လာၾကေသာ ေရႊျပည္သားမ်ားမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဖင္ေထာင္ပန္းနိုင္ေရးအတြက္ စံခ်ိန္မီေခ်းတုံး အေရာင္လွလွထြက္ေစရန္ ေပါင္မုန္႔ကိုမ်ား ယိုသုတ္၍ စားေနၾကၿပီေလာ မေျပာတတ္။ ကိုင္း…သခင္မ်ဳိးေဟ့ တို႔ဗမာပါဗ်ား။

သခင္မ်ဳိးေဟ့ တို႔ဗမာမ်ား ျမင္ခ်င္သည့္ေနရာတြင္ျမင္၍ ကန္းခ်င္သည့္ေနရာတြင္ ကန္းခ်က္က ၾသခ်ေလာက္ေပသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေက်ာက္မဲအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဦးဟန္ၾကည္၏ မိတ္ေဆြအထက္တန္းျပ ဆရာမတစ္ေယာက္ ဖြဘုတ္ေပၚတြင္ တင္လိုက္ေသာ လူရည္ခၽြန္ဆုႏွင္းသဘင္ဓာတ္ပံုကေလးကိုေတာ့ မည္သူမွ်မျမင္။ ၿမဳိ႕နယ္အလိုက္ ထူးခၽြန္ခဲ့ေသာ ထိုမိကံဆိုး လူရည္ခၽြန္မယ္ကေလးအတြက္ ဆုလာဘ္သည္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုတံဆိပ္ကဒ္ျပားကေလးတစ္ခုႏွင့္ ဗလာစာအုပ္ တစ္ဒါဇင္။ ဘယ္ဒင္းကမွ စပြန္ဆာမေပး။ ဘယ္သေကာင့္သားကမွ လင္ဗဂီြနီျဖင့္ လာမႀကဳိ။ ဆုႏွင္းသဘင္ကို ဆိုက္ကားႏွင့္မ်ား သင္းကေလး ႁကြခ်ီေတာ္မူရွာေလသေလာ မေျပာတတ္။ ေကာင္းပါေလ့။ သင္းကေလးက ဟို၀ိုင္ သည္၀ိုင္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ဘီကီနီတူးပိစ္မွ မ၀တ္ေပပဲကိုး။ ကိုယ့္ေပါင္ကို ေထာင္းလက္စျဖင့္ အားမနာတမ္းဆက္ေထာင္းရလွ်င္ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္၀န္းက်င္က တကၠသိုလ္၀င္တန္းတြင္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးအဆင့္ ထူးခၽြန္ခဲ့သျဖင့္ အဆင့္တစ္မွ တစ္ဆယ္အတြင္း ၀င္ခဲ့ေလေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ တကၠသုိလ္မ်ားသို႔ ေရာက္ၾကလွ်င္ ေစတနာသဒၵါတရား ထက္သန္ေတာ္မူလွေသာ ေရႊျပည္အစိုးရက ရက္ေရာေတာ္မူလွသျဖင့္ မတြန္႔မတို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူေသာ တစ္လလွ်င္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ သံုးရာက်ပ္ကို မ်က္စိထဲေျပးျမင္မိပါ၏။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္လွ်င္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ငါးဆယ္ေပးရေသာ ထိုေခတ္တြင္ ထိုစတိုင္ပင္ကား လက္ဖက္ရည္ ေလးခြက္ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ ပလံုစြပ္ေပၿပီ။ ထိုေခတ္က မယ္ၿပဳိင္ပြဲမ်ားတြင္ ဆုရမယ္မ်ားကိုမူ ပထမဆု ဆယ္သိန္းဟူ၏။ ေကာင္းပါေလ့။ ေရႊျပည္ႀကီးကို ပညာႏွင့္ မတည္ေဆာက္ခ်င္ၾကဘူး ထင္သည္။ အႏွီလိုဆိုလွ်င္လည္း မယ္မ်ားျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ၾကေပေရာ့ဟု ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာထုတ္လိုက္ရုံပင္။ ေရႊျပည္သားတို႔ကား အလွၾကည့္ရုံ ေညွာ္ခံရုံကိစၥမ်ားကို အထူး၀ါယမစိုက္ၾကသည္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေသာ ယခုကာလတြင္ စိတ္မွတ္ႀကီးလွေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုေခတ္က မယ္မ်ားကို မ်က္ခ်ည္မျပတ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆယ္သိန္းတန္ ထိုမယ္မ်ားကား ဘဘတို႔၏ မယားငယ္ျဖစ္သည္ကျဖစ္၊ စီးပြားေရးေၾကာင္ဖားႀကီးမ်ား၏ ကီပင္ျဖစ္သူကျဖစ္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔၏ ေရႊျပည္ႀကီးအတြက္ ထိုဆယ္သိန္းတန္မ်ားက မည္သည့္ေကာင္းက်ဳိးကိုမွ် မေပးခဲ့ႏိုင္။ အစိုးရထံမွ မသဒၶါေရစာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ သံုးရာရခဲ့ေသာ ပညာတတ္မ်ားကား ယူခဲ့မိသည့္ စတိုင္ပင္အတြက္ ေတာႀကဳိအံုၾကားတြင္ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကို အံတုရင္း ႏိုင္ရာတာ၀န္ကို ဦးလည္မသုန္ထမ္းလွ်က္ ရွိၾကေလသည္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနၾကေသာ သံုးရာက်ပ္တန္ ထိုေက်ာင္းသားေဟာင္းတို႔၏ ေက်းဇူးျဖင့္ လူေပါင္းမည္မွ် အသက္ေဘးမွ ကင္းလြတ္ခဲ့ၾကမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ေခတ္မည္မွ်ပင္ေျပာင္းေျပာင္း မည္သည့္စနစ္ပဲ က်င့္သံုးသည္ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္တပ္ ေရႊျပည္သားတို႔၏ ေသာက္က်င့္မ်ားကို ေထာက္ခ်င့္၍ မဆင္ျခင္သမွ် ေရႊျပည္ႀကီး မြဲသက္ရွည္ေပဦးေတာ့မည္။ အညာလယ္သမား ႏြားတစ္ရွဥ္းလူခိုးခံရသည့္အေရးထက္ လင္ဗဂီြနီအေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ေနၾကလွ်င္ ကၽြန္သက္ရွည္ၾကေပဦးေတာ့မည္။ ေက်ာမြဲလယ္သမား၏ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ေလးငါးအိတ္ဖိုးမွ် တန္ဖိုးရွိေသာ ဟိုမယ္သည္မယ္မ်ား၏ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအေရးကို ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ လုပ္ၿမဲတိုင္းလုပ္ေနၾကလွ်င္ ေရႊျပည္ႀကီး ထမင္းငတ္ဖို႔ နီးသည္ထက္ နီးလာေပၿပီ။ ေကာင္းပါေလ့။ စပါးမရွိလွ်င္ ေပါင္မုန္႔စားၾကေပေရာ့။ ေမရီအင္တြဳိင္းနက္ မိဘုရား၏ ေျပာင္ေျမာက္ေတာ္မူလွေသာ ေကာက္ခ်က္ခ်စကားအတိုင္း “ ေပါင္မုန္႔မရွိလွ်င္ ကိတ္မုန္႔စားၾကေပေရာ့”။ ျမင္ျမင္သမွ်ကို ရင္၀ခပ္နာနာျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္ အင္တိုက္အားတိုက္ ေႁကြးေၾကာ္ပါရေစဦး။ သခင္မ်ဳိးေဟ့…တို႔ဗမာ…။

သခင္မ်ဳိးမ်ား ကမၻာႏွင့္အညီ ဖင္ေထာင္ပန္းႏိုင္ေရးအတြက္ ဆီထပ္လူးရန္ မေယာင္ရာမ်ားကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး က်န္ေနေသးသည္။ မနက္ျဖန္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔သည္ No bra day ဟူ၏။ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္အညီ ခင္ေဟာင္းေလာင္းဘြဲ႕ခံႏိုင္ရန္အတြက္ မယ္မင္းႀကီးမတို႔ ႀကဳိးစားၾကပါဦး။ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ သြားရည္တျမားျမားက်ၾကပါဦး။ စပြန္ဆာအန္ကယ္တို႔ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးသံ တခၽြမ္ခၽြမ္ေပးေတာ္မူၾကပါဦး။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဘရာစီယာမဲ့ ထိုေန႔အတြက္ Buty bust လူးေဆးမ်ား ဆီလီကြန္မ်ားကို စပြန္ဆာေပးရန္ စိုင္းျပင္းေနပါ၏။

ကိုင္း…ထံုးစံမပ်က္ရေလေအာင္ မေယာင္ရာေတြ ဆီလူးလိုက္ၾကပါဦးစို႔ရဲ႕ . . .။ တလြဲဆံပင္ေကာင္းၾကပါဦးစို႔ရဲ႕ . . .။ သခင္မ်ဳိးေဟ့ တို႔ဗမာ . . .။   ။

( photo credit to Google )

လူမႈဘ၀ထဲက သေကၤတေဗဒ . . .

ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခင္ေအး ကေလာင္နာမည္ ဆရာေမာင္ခင္မင္ ( ဓႏုျဖဴ )က သေကၤတေဗဒ နိဒါန္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ က်က်နန ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ symbolism လို႔ေခၚတဲ့ သေကၤတေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မင္းသား Tom Hank ရဲ႕ Da Vinci code ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားမွာလည္း အက်ဥ္းသေဘာ ၾကည့္ဖူးပါရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ အႏွီသေကၤတေဗဒဟာ လူမႈဘ၀မွာ အက်ဳံး၀င္ ပတ္သက္ၿပီး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိရိုးအမွန္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေက်ာ္က ထံုးစံအတိုင္း ညပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး မိတ္ေဆြလ၀ကဦးစီးမွဴးေဟာင္းတစ္ေယာက္ စည္ပင္ဦးစီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့မွ သေကၤတေဗဒဟာ လူမႈဘ၀မွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ သေဘာေပါက္မိပါသဗ်ား။ အႏွီစကား၀ိုင္းမွာ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း တိုင္းျပည္အေၾကာင္းေတြ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေျပာၾကရင္း ေဒသႏၲရ ၿမဳိ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕လို႔ေခၚတဲ့ စည္ပင္ကူအဖြဲ႕အေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကတာကိုး။ အႏွီစည္ပင္ကူအဖြဲ႕ရဲ႕ ဦးစီးပုဂၢဳိလ္ကို အရပ္ေခၚအရ ၿမဳိ႕ေတာ္၀န္လို႔ ေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အႏွီၿမဳိ႕ေတာ္၀န္က စာမတတ္၊ ေပမတတ္ရတဲ့ၾကားမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္က အေတာ့္ကိုႀကီးႀကီးမားမား ရထားတာေၾကာင့္ တရား၀င္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး သူ႕ေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေနတဲ့ စည္ပင္ဌာနအေၾကာင္း မိတ္ေဆြက ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ။

သူရင္ဖြင့္မယ္ဆိုလည္း ဖြင့္ခ်င္စရာ။ အႏွီပုဂၢဳိလ္က စည္ပင္မွာရွိတဲ့ ဦးစီးက အစထားလို႔ AE, SAE စတဲ့ ပညာရွင္၀န္ထမ္းေတြကိုပါ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖစ္ၿပီး ခြင္ထဲ၀င္တိုင္း ညက္ညက္ေက်ေအာင္ ဖြပ္တာကိုး။ ဦးစီးလစာေလးနဲ႔ မေလာက္ငွလို႔ အိမ္ကမိန္းမကိုပါ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းခိုင္းၿပီး အရိုးသားဆံုးရပ္တည္ေနတဲ့ ဘာသာေရးသမား စည္ပင္ဦးစီးခမ်ာ သူရို႕ဌာနကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အႏွီေလာက္ လူထုကခ်ဥ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ သူက အႏွီလို သေဘာမေပါက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဆရာေမာင္ခင္မင္ရဲ႕ စာအုပ္ေက်းဇူးနဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္းလြန္ေအာင္ သေဘာေပါက္လွပါရဲ႕။  ဒါနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြႀကီးေရ စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ဗ်ာ...ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ စည္ပင္ဆိုတာ သူခိုးဌာနလို႔ သတ္မွတ္ထားၿပီး စည္ပင္၀န္ထမ္းဟူသမွ်ကို သူခိုးေတြလို႔ ယူဆထားၾကသဗ်ား...လို႔ အားနာနာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိပါေရာ။ အႏွာကို သေကၤတ ေဗဒလို႔ ေခၚတာကိုး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ ရိုးသားတဲ့ စည္ပင္ဦးစီး တစ္ေယာက္တည္းလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ၀န္ထမ္းဘ၀က မထြက္ႏို္င္ေသးသမွ်ေတာ့ ေပၿပီးေတာ့သာ ခံေပေရာ့လို႔ အားေပးလိုက္မိပါရဲ႕။ ခမ်ာမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ရတဲ့ လုပ္သက္ေတြ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာတာနဲ႔ပဲ အႏွီ၀န္ထမ္းဘ၀ကို မစြန္႔ႏိုင္ရွာေသးေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္အိုအိုနဲ႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ရွာရတာေပါ့ေလ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မရႊင္ေတာ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သေကၤတေဗဒရဲ႕ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းေတြအေၾကာင္းကို ဆက္စဥ္းစားမိပါသဗ်ား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကလည္း ရွိသင့္တာထက္ကို ပိုေနတာကိုး။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါရဲ႕။ လူၾကမ္းက မင္းသမီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပြ႕ပိုက္ၿပီး အခန္းထဲေခၚသြင္းသြားၿပီးရင္ ႏွင္းဆီပန္းကေလး ေႁကြက်သြားတာ ရိုက္ျပလိုက္ရုံနဲ႔ ဘာျဖစ္သြားၿပီဆိုတာ ပရိသတ္ သိၿပီ။ အေမအိုႀကီးကို သားလုပ္တဲ့လူက ဖက္ငိုေနၿပီးေတာ့ ေရအိုးတစ္လံုးကို ေပါက္ခြဲလိုက္တဲ့ အကြက္ကို ျပလိုက္ရင္ အႏွီအေမအိုႀကီး အနိစၥေရာက္ၿပီဆိုတာ ပရိသတ္ သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ ဒီတစ္ခန္းၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ခန္းမွာ အဘြားႀကီးက က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနတာကို ျပလိုက္ရင္ ပရိသတ္က ဘ၀င္မက်ေတာ့ဘူးကိုး။ တကယ္တန္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒါရိုက္တာက ေရအိုးတစ္လံုး ေပါက္ခြဲလိုက္တဲ့အခန္းကို သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔သူ ျပခ်င္ ျပမွာေပါ့။ ဒီေရအိုးကြဲတာနဲ႔ အဘြားႀကီးေသတာဟာ ဘာပတ္သက္မႈမွ မရွိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းျပလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္ရမယ္လို႔ ႀကဳိတင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပရိသတ္ကသာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္သေဘာကို သေကၤတနဲ႔ တြဲၿပီး မွတ္ထားလိုက္ၾကလို႔ ဒီလိုျပရင္ တစ္ေယာက္ေသၿပီလို႔ ဇြတ္အတင္း သတ္မွတ္ပစ္ၾကတာကလား။ ကိုင္း...အႏွီေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ သေကၤတေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ျပႆနာ ေပးတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေရာ့။

သေကၤတ တစ္ခုခ်င္းစီအေပၚမွာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ တုံ႔ျပန္မႈကလည္း လူမ်ဳိး၊ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနေသးတာကလား။ ဟစ္တလာ သံုးခဲ့တဲ့ စၾကာပံု “ ဆြာစတိက ” တံဆိပ္ဟာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြအတြက္ စိတ္ထိခိုက္ နာက်ည္းစရာ နိမိတ္ပံုျဖစ္မွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ေတာ့ အႏွီတံဆိပ္ဟာ ဘာသာတရားရဲ႕ ၾကည္ညဳိဖြယ္ရာ ေကာင္းျခင္းကို သက္ေသထူထားတဲ့ သေကၤတျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ နဖူးသင္းက်စ္ေတာ္နဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတာ္ထဲက ဆြာစတိကတံဆိပ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ၾကည္ညဳိေလးျမတ္စိတ္ကိုပဲ ျဖစ္ေစတာ မထူးဆန္းေပဘူးလား။ အႏွီေတာ့ သေကၤတေဗဒကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ လူမ်ဳိးအလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈအလိုက္ ခြဲျခားေလ့လာဖို႔ လိုျပန္ပါေရာ။ ကိုင္း...ဦးဟန္ၾကည္က ေရႊျပည္ႀကီးသား ဗမာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမီတဲ့ နယ္ပယ္ကေနပဲ ခ်ဥ္းကပ္ၾကဦးစို႔။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္အာရုံထဲမွာ Made in China ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းမႈရဲ႕ သေကၤတလို႔ တစ္ေၾကာင္းစြဲ သတ္မွတ္ၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ပစၥည္းရဲ႕ အရည္အေသြးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ သေကၤတက အႏွီစာတမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ အညာျပန္လို႔ ယိုးဒယားပစၥည္းေတြ လက္ေဆာင္၀ယ္သြားရင္ Made in China လို႔ေရးထားတဲ့ ယိုးဒယား-တရုတ္ ဖက္စပ္ပစၥည္းေတြကို ယူမသြားမိဖို႔ သတိႀကီးႀကီး ထားရပါရဲ႕။ ယိုးဒယားဘက္ကို ၀င္လာတဲ့ တရုတ္ပစၥည္းေတြဟာ အရည္အေသြးစစ္ေဆးမႈ ခံယူၿပီးသား QC passed ပစၥည္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေရႊျပည္သားေတြမွ မသိဘဲကိုး။ ေရႊျပည္သားအတြက္ကေတာ့ “ တရုတ္စက္...တစ္ရက္စုတ္ ” လို႔ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား။ ယိုးဒယားပစၥည္းကိုေတာ့ made in Thailand ဆိုတဲ့ စာတမ္းျမင္ရုံနဲ႔ ပစၥည္းေကာင္းလို႔ တစ္ေၾကာင္းစြဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီးသား။ ယိုးဒယားကလာေနတဲ့ ပစၥည္းခပ္ညံ့ညံ့ေတြရွိတယ္ဆိုတာ လူေတြ မသိၾကျပန္ဘူး။ အားေဆးဆိုရင္ ကိုရီးယား ဂ်င္ဆင္းမွ ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆေနၾကတာကလည္း ရွိေသး။ ဒါတင္ ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲနီးလာရင္ မိဘတိုင္းက Brand's Bird's Nest ဘရင္းငွက္သိုက္ရည္တို႔ ၾကက္ေပါင္းရည္တို႔ ၀ယ္တိုက္ၾကျပန္ပါေရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အႏွီၾကက္ေပါင္းရည္ကိုေသာက္ရင္ သူရို႕သားသမီးေတြ ဥာဏ္ရည္တိုးတက္ၿပီး စာေမးပြဲေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆထားၾကတာကိုး။ ဘရင္းၾကက္ေပါင္းကလည္း အႏွီသေကၤတကို လူထုၾကားေရာက္ေစဖို႔ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေတြကို သံုးၿပီး ေၾကာ္ျငာေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ ရိုက္ထားတာကိုး။ အႏွီေတာ့ ထမင္းရည္ေသာက္ၿပီး စာက်က္လို႔ ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီး ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုလည္း ဘရင္းေက်းဇူးနဲ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္တာလို႔ ထင္ကုန္ၾကတာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။

က်န္တဲ့လူမ်ဳိးေတြ ႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကေန အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကင္းလြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ သူရို႕က လူကို လူလို႔ပဲ ျမင္ၾကတာကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားေတြကေတာ့ လူကို ရုပ္၀ထၳဳ ပစၥည္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ အျပည့္အ၀ ထားၾကတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနတာကလည္း သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ မၾကာခဏဆိုသလို စားေနက် ေၾကာင္ဖားေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ ကိုယ့္အနားကို အ၀တ္အစား ခပ္စုပ္စုပ္ လူတစ္ေယာက္ ကပ္လာရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ သတိထားၾကၿပီ။ အႏွီလူကို ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ ထင္ၾကတာကိုးဗ်။ တကယ္ေတာ့  Attache case ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္ေဘးနားမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကမွ ခါးပိုက္ႏႈိက္အစစ္။ ဘယ္ခါးပိုက္ႏႈိက္မွ ခါးပိုက္ႏႈိက္နဲ႔တူေအာင္ ခပ္စုပ္စုပ္၀တ္မထားတာကို လူေတြမွ မသိၾကပဲကိုး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာဂီေရာင္ ၀တ္ထားရင္ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ တိုက္ပံုႀကီး၀တ္ၿပီး ေမာင့္က်က္သေရေခါင္းေပါင္းႀကီး ေပါင္းထားရင္ လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ အႏွီေယာဂီ၀တ္မိန္းမေတြပဲ ပစၥည္းအလစ္သုတ္ၿပီး ေခါင္းေပါင္းသမားေတြပဲ အႏွိပ္ခန္း သြားတတ္ၾကတာ လူေတြ မသိၾကျပန္ဘူး။ ကိုင္း...မခက္လားဗ်ာ။

သေကၤတေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတဲ့လူေတြထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ႀကီးဆရာ၀န္ ေမ့ေဆးပါရဂူတစ္ေယာက္လည္း ပါပါသဗ်ား။ သူ႔ခမ်ာ တပ္ထဲမွာ မစားေလာက္လို႔ တပ္ျပင္ထြက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းမွာ လာထိုင္ရရွာတာကိုး။ စကားအေျပာအဆိုကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ထက္ ႏူးညံ့၊ စိတ္ထားကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ထက္ အဆေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျဖဴစင္တဲ့ အႏွီသူငယ္ခ်င္းခမ်ာ တပ္ျပင္ထြက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွကို ယူနီေဖာင္း မ၀တ္ရွာဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အႏွီယူနီေဖာင္း၀တ္ရင္ လူအမ်ားစုက သူ႔ကို ခပ္ရွိန္ရွိန္ျဖစ္သြားၾကတာ စိတ္ကုန္လို႔တဲ့။ ကိုင္းစဥ္းစားၾကည့္။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ေနတာ လူမဟုတ္ဘူးလား။ ယူနီေဖာင္းႀကီးက စကားေျပာတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဦးဟန္ၾကည္က ဆံပင္ရွည္ႀကီး ေက်ာလည္မွာစည္း၊ လက္မွာေဆးမင္ေၾကာင္ေတြ မည္းေနေအာင္ထိုးၿပီး ဂ်င္း၀မ္းဆက္၀တ္ထားရင္ ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေျပာေနေပမယ့္ တစ္ဖက္သားကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အႏီွလို၀တ္ထားတတ္တာက လမ္းသရဲလို႔ အမ်ားက ယူဆထားၾကတာကိုး။

သေကၤတနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြဟာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါတစ္ခု ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔ အမွ် ေျပာင္းလဲလာေလ့ရွိပါသဗ်ား။ ဒါကလည္း ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေခတ္တစ္ခါတုံးကဆိုရင္ တပ္မေတာ္သားဆိုတာ သစၥာရွိျခင္း ကူညီတတ္ျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပံုမဟုတ္လား။ “ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးလိက္ခ်င္ပါတယ္ ” တို႔ “ ရဲေဘာ္အေပါင္းကို ကိုယ့္အေသြးအသားမို႔ အစဥ္မေမ့အပ္ေပသည္ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြက လူထုရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက လာခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြမဟုတ္လား။ ဆံသဆိုင္ေတြမွာ ေရးထားတဲ့ “ ရဲေဘာ္တစ္၀က္ခ ” ဆိုတဲ့ စာတန္းေတြက အလကားသက္သက္ ေရးထားခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြေရာက္မွသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ လူအမ်ားစုရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္တာကိုး။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေတြမွာေတာ့ တပ္မေတာ္ေရာ၊ က်န္တဲ့ဌာနဆိုင္ရာေတြကပါ လူထုနဲ႔ ကင္းကြာကုန္ၾကတာမို႔ သူရို႕အေၾကာင္းကိုလည္း တိတိက်က် သိႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလာၿပီး သူရို႕အေပၚမွာ လူထုရဲ႕ သေကၤတ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို မျပင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကလား။ အႏွီမွာတင္ သေကၤတတစ္ခုတည္း ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္တဲ့ အျပင္လူနဲ႔ အထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ျမင္ထားတဲ့ အတြင္းလူရဲ႕ၾကားမွာ ျပႆနာေတြ တက္ၾကပါေလေရာ။

တကယ္ေတာ့ သေကၤတေတြဆိုတာဟာ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ထင္ျမင္ခ်က္ သက္သက္ပါ။ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ျခင္း Hallucination တစ္ခုပါ။ သေကၤတတစ္ခုက လမ္းညႊန္ထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုတာ မေသခ်ာ မေရရာပါ။ ေယဘုယ်သေဘာ တင္စားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါသဗ်ား။ အႏွီေတာ့ သေကၤတေတြက ေပးေနတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ message ေတြေနာက္ကိုပဲ လိုက္မေနဘဲ ျဖစ္စဥ္အရပ္ရပ္ကို ယထာဘူတက်က် သံုးသပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ျပႆနာေတြ နည္းလာသလို သေကၤတကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး အလိမ္အညာခံရတာေတြလည္း အေတာ္နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ က်န္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ သေကၤတတစ္ခုဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ တိက်တဲ့ နိမိတ္ပံုကို ေဖာ္ေဆာင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဘယ္သေကၤတကမွ တိက်မႈကို မေပးႏိုင္ပါ။ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့ သေကၤတေအာက္မွာ ယုတ္မာေနၾကတာေတြ ေတြ႕ႏိုင္သလို၊ ဆိုးသြမ္းမႈလို႔ အမ်ားယူဆထားတဲ့ သေကၤတ တစ္ခုေအာက္မွာ မြန္ျမတ္ျဖဴစင္ျခင္းေတြလည္း ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ႏိုင္ပါရဲ႕။

သေကၤတေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ထပ္ၿပီးေဆြးေႏြးစရာေတြ  တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး ရွိပါေသးသဗ်ား။ သို႔ေပမင့္ ဘာသာေဗဒဆိုတာကလည္း လိုအပ္တာထက္ ပိုရွင္းရင္ လိုက္ေလေ၀းေလ ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ “ သေကၤတဆိုတာ ေယဘုယ်သေဘာ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုသာ ျဖစ္တာမို႔ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕အသိဥာဏ္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ အမွန္တရားကို မစေတးၾကပါနဲ႔ ” လို႔ပဲ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။     ။

( photo credit to Google )

ဗုန္းမွန္လို႔ျဖင့္ မပ်က္ႏိုင္ . . .

credit to Google

ဦးဟန္ၾကည္ ဖ်ားေနသည္။

 ေသြးႏွင့္ကိုယ္ သားႏွင့္ကိုယ္ သာမေညာင္ည လူမည္ကာမတၱသာျဖစ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ဖ်ားသည္မွာ မထူးဆန္း။ ဖ်ားစရာရွိလွ်င္ ဖ်ားမည္။ နာစရာရွိလွ်င္လည္း နာမည္။ ေသခ်ိန္တန္လွ်င္လည္း ေသရဦးမည္မွာ မုခ်။ အသိတရားတို႔ မည္မွ်ရွိသည္ထားဦး တကယ္တန္းဖ်ားၿပီ နာၿပီဆိုလွ်င္ ရွိႏွင့္ခဲ့ေသာ အသိတရားတို႔ကား ေ၀းေ၀းသို႔ ေျပးၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ေလ၏။ ေ၀ဒနာကို ဥာဏ္ျဖင့္ယွဥ္ၿပီး သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္ဟူေသာ တရားသေဘာတို႔သည္လည္း ဖ်ားနာခ်ိန္တြင္ အနားသို႔ မသီႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အာဂႏၲဳအဖ်ားအနာကေလး ႀကံဳရုံမွ်ျဖင့္ အသိႏွင့္ တရားသေဘာတို႔ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္ေတာ့ေသာ မိမိကိုယ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အလန္႔ႀကီး လန္႔မိေလေတာ့သည္။ ႀကံ႕ခိုင္ပါသည္ မာေၾကာပါသည္ဟု ထင္တစ္လံုးျဖင့္ ေက်နပ္ေနမိသမွ် မွားယြင္းေနေၾကာင္း အမွတ္ထင္ထင္ သိလိုက္ရေသာ အခိုက္အတန္႔သည္ ဖ်ားနာျခင္း ေ၀ဒနာဆိုးထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာကို ကိန္းေအာင္းေစေတာ့သည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ သာမေညာင္ညအဆင့္ပင္ မရွိေသးပါလား။ လူ႔အႏၶသာသာပါလား။

တရားကပ္ႏိုင္ခဲေသာ လူ႔အႏၶတို႔၏ ထံုးေဟာင္းကို လိုက္နာ၍
 ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္လုပ္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ေတာ္ရုံတန္ရုံျဖင့္ ဖ်ားတတ္နာတတ္သူမဟုတ္။ ပုလုေကြးအရြယ္က တစ္မိသားစုလံုး တုပ္ေကြးမိခ်ိန္တြင္ပင္ မဖ်ားဘူးခဲ့။ အရြယ္ေရာက္လာ၍ ငွက္ဖ်ားေတာတြင္ က်င္လည္သြားလာေနခဲ့ေသာ္လည္း ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးမွလြဲ၍ ႀကီးႀကီးမားမား မဖ်ားစဖူး။ ဖ်ားလွ်င္လည္း ထိုအဖ်ားသည္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ထက္ ပို၍မၾကာ။ သို႔ေသာ္ အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ခႏၶာကိုယ္သည္ ယိုယြင္းလာေလၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔မွစ၍ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ႀကီး ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ဖ်ားလိုက္လွ်င္လည္း မသက္သာ။ တစ္ရက္လွ်င္ ေလးငါးေျခာက္နာရီ မိုးတိုးမတ္တပ္ျဖင့္ စာသင္ခဲ့ရေသာ ဒဏ္တို႔က ဖ်ားပေဟ့ဆိုလွ်င္ ဒဏ္ျပန္ေပၚေလေတာ့သည္။ ေျခဆစ္လက္ဆစ္တို႔ ကိုက္ခဲၿပီး တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ အနားမေပးဘဲ မညွာမတာ အခိုင္းခံခဲ့ရေသာ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ဖ်ားသည္ႏွင့္ တၿပဳိင္တည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို ပညာေပးျပန္ေလသည္။ မ်က္ရိုးကိုက္လိုက္သည္မွာလည္း ေပါက္ထြက္မတတ္။ အအိပ္အေနကို မဆင္ျခင္ေသာ ဒဏ္ကလည္း ခံရေသးသည္။ဖ်ားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေခါင္းကိုက္လိုက္သည္မွာ ငယ္ထိပ္ကို ဆယ္ေပါင္တူႏွင့္ ထုေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေတာ့သည္။ ငယ္ႏုစဥ္က တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ျဖင့္ နာလန္ထႏိုင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ နာလန္ထဖို႔ သံုးေလးရက္ အရွိန္ယူရေသာ ဦးဟန္ၾကည္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သည္ကေရွ႕တြင္ ပို၍ပင္ ဆိုးေပဦးေတာ့မည္။ တျမတ္တႏိုး ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ျပဳစုထားခဲ့ရေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပို၍သစၥာေဖာက္ေပဦးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။

မေန႔မနက္က အိပ္ရာထလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ အေျခအေနမေကာင္း။ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနသည္။ တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သပ္ၿပီး အိပ္ရာမွ ထရ၏။ ေခါင္းကလည္း မၾကည္။ ရီေ၀ေ၀ မူးေနာက္ေနာက္ႏွင့္ မေသာက္ရဘဲ မူးေန၏။ အိပ္ရာထက္တြင္ လွဲေနခ်င္ေသာ္လည္း မလွဲႏိုင္။ လစဥ္လတိုင္း၏ ပထမပတ္သည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္တန္းသားမ်ားအတြက္ စာေမးပြဲ သီတင္းပတ္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မရမက ျပဴးၿပဲဖြင့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ရသည္။ ေခါင္းေနာက္ေနာက္ျဖင့္ မည္သည့္ပုစၧာမ်ားကို မည္သို႔ေမးလိုက္မိမွန္းပင္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၏ အေျခခံမူ၀ါဒတို႔ကိုလည္း မစဥ္းစားႏိုင္။ Bloom’s Taxonomy သည္လည္း ဘယ္ေျပးမွန္း မသိေတာ့။ မတတ္ႏိုင္။ ကိုယ္မခ်ိလွ်င္ အမိေသာ္လည္း သားေတာ္ခဲသည္ မဟုတ္လား။ စာသင္ခ်ိန္သို႔ေရာက္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖလႊာမ်ား ေ၀ၿပီးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မၾကည္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ Dream bed တစ္လံုးေပၚတြင္ စန္႔ရင္း တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ မ်က္စိမွိတ္ရင္း အဖ်ားတက္ေနေသာ္လည္း ဇိမ္ရွိရွိ မဖ်ားရ။ ဆယ္မိနစ္တစ္ခါေလာက္ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ရေလသည္။ ဆရာအိပ္မေနေၾကာင္း သင္းကေလးတို႔ သိေစရန္ အသံေပးရျပန္ေလသည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးလွ်င္ သင္လက္စ သင္ခန္းစာကို ဆက္သင္ရေသးသည္။ ေခါင္းကိုက္ကိုက္ႏွင့္ သခ်ၤာပုစၧာရွင္းျပရသည္မွာ အရသာ တစ္စက္ကေလးမွ် မရွိ။ Geometric progression သင္ခန္းစာသည္ က်န္းမာလန္းျဖာေနေသာအခ်ိန္တြင္ သင္ၾကားရသည္မွာ အင္မတန္အရသာရွိေသာ သင္ခန္းစာ။ ပုစၧာ၏ လွပေသာ လွည့္ကြက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ား သေဘာေပါက္ေစရန္ ရွင္းျပရသည္မွာ အလြန္အာေတြ႕ဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဖ်ားေနခ်ိန္တြင္မူကား ထိုသင္ခန္းစာသည္ အင္မတန္မွပင္ မုန္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။ ခက္ခက္ခဲခဲ ပုစၧာဆင္ထားေသာ ေရႊဥာဏ္ရွင္မ်ားကိုပင္ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိေတာ့သည္။

စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ၿပီးေအာင္ ဇြဲခတ္၍ သင္ၿပီးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ခ်ာဂ်င္ခန္းေလၿပီ။ မတ္တပ္ပင္ ေကာင္းေကာင္း မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကို အနားေပးၿပီး အိမ္ျပန္၍ အနားယူလိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားသစ္ႏွစ္ေယာက္ လာအပ္ထားသည္က ရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းသားသစ္က ပထမဆံုး စာသင္ခ်ိန္ လာတက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာျဖစ္သူက ေက်ာင္းပ်က္ေနလွ်င္ သဘာ၀မက်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စာသင္ခ်ိန္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဦးဟန္ၾကည္ ကုန္းရုန္းသြားရေပဦးေတာ့မည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ရာသီဥတုက ဦးဟန္ၾကည္ဘက္မပါ။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိေနရာမွ ပထမစာသင္ခ်ိန္အၿပီးတြင္ ရြာလိုက္သည့္မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး။ မတတ္ႏိုင္။ မိုးကာအက်ႌကို ထုတ္၀တ္ၿပီး စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ကိုခြ၍ ေနာက္တစ္၀ိုင္း ကူးရေလေတာ့သည္။ ဖ်ားရသည့္ၾကားတြင္ မိုးမိသည္မွာ အခံရဆုိးေပစြ။ ခ်မ္းလိုက္သည္မွာလည္း ေမးခ်င္းရိုက္မတတ္။ ဒုတိယ၀ိုင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကား သူရို႕ဆရာကို ရုပ္အေတာ္ဖမ္းယူရေပလိမ့္မည္။ မ်က္လံုးအစံု နီရဲေနသည့္ ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ ဦးဟန္ၾကည္ကား အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စတိုင္မတင္းႏိုင္ေတာ့ၿပီကိုး။ ဖ်ားရသည့္ၾကားတြင္ သင္ရသည့္ သင္ခန္းစာကလည္း ေလအေတာ္ကုန္ျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘုရားစူး ဆယ္တန္းဟု ေခၚရေပခ်ိမ့္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကား ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္နည္းစနစ္ႏွင့္ အသားက်ေန၍ မေထာင္းတာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားသစ္ႏွစ္ေယာက္က မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္။ သင္းကေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဓာတ္မက်ေစရန္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ျပန္ရွင္းျပ ျပန္သင္ရျပန္သည္။ ေသာက္ထားေသာ Paracetamol တစ္လံုးကပဲ စြမ္းေလသေလာ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔ကပဲ စြမ္းေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ တစ္နာရီ မျပည့္ခင္ပင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေခၽြးစို႔လာေခ်ၿပီ။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ အဖ်ားျဖတ္ေဆးကား စာသင္ၾကားျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ထင္၏။

ေခၽြးစို႔၍ အထိုက္အေလ်ာက္ အဖ်ားသက္သာသြားေသာ္လည္း ေျခဆစ္လက္ဆစ္တို႔ ကိုက္သည့္ဒဏ္က မသက္သာေသး။ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စာသင္ခ်ိန္အျပည့္ မသင္ႏိုင္။ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီေစာ၍ ေက်ာင္းလႊတ္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားကား အေတာ္ပင္ ျမဴးသြားၾကေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ေန႔တိုင္းဖ်ားပါေစဟုမ်ား စိတ္တြင္းမွ ဆုေတာင္းေနၾကမည္လား မေျပာတတ္။ စာသင္ရာမွ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ကား ဦးဟန္ၾကည္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ပင္ တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မဒမ္ဟန္ၾကည္လည္း ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို ၾကည့္ရင္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဖ်ားေနလွ်င္ ေဒါသႀကီးတတ္ျပန္ေလရာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ပ်ာယာခတ္မည္ဆိုလည္း ခတ္စရာပင္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ႏွိပ္နယ္ေပးေသာေၾကာင့္ အကိုက္အခဲ အတန္အသင့္ သက္သာေသာ္လည္း ေခါင္းကမထူႏိုင္။ မူးလိုက္ေ၀လိုက္သည္မွာလည္း ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိ။ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာမ၀င္ျဖစ္သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမွ် ရွိေသာ အက်င့္ဆိုးႀကီးက တစ္ဒုကၡျဖစ္ျပန္သည္။ ဖ်ားေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္လိုေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္ကိုလည္း မသိစိတ္က ေၾကာက္ေနျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖ်ားပေဟ့ဆိုလွ်င္ အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မက္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ႏိုးလာလွ်င္ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မမွတ္မိေသာ ထိုအိပ္မက္ဆိုးကား မည္မွ် ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသည္ကို မမွန္းႏိုင္။ ထိုအိပ္မက္ႀကီး မက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္းအထန္ အဖ်ားတက္၍ ေကာ့ေနေအာင္ အန္ရသည္မွာ အၿမဲလိုလို ျဖစ္သည္။ ယခုတစ္ခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္လည္း ဖ်ားေနက် ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မက္ မက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အခါတိုင္း မက္ေနက် အိပ္မက္ဆိုး မဟုတ္ေတာ့။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ လူႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဟိုလူ႔ကို ဟိုေနရာပို႔ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာပို႔ လုပ္ေနသည္မွာ တစ္ညလံုးပင္။ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္၍ အားရလွ်င္ လန္႔ႏိုးျပန္သည္။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္ျပန္၏။ မပို႔ခ်င္လွ်င္လည္း မရ။ အိပ္မက္ကို ဦးဟန္ၾကည္မွ မပိုင္ဘဲ။

မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အဖ်ားအေတာ္က်သြားေလၿပီ။ ေသာက္ထားေသာ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္လား၊ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ႏွိပ္နယ္ေပးေသာေၾကာင့္လား၊ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ အိပ္ရာမွထလွ်င္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္သို႔ သြားသည္။ ဆရာျဖစ္သူက ဖ်ားေနသည့္ၾကားမွ ကုန္းရုန္း၍ စာသင္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာပါလွ်က္ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္က ေက်ာင္းပ်က္ေနျပန္သည္။ စာေမးပြဲသီတင္းပတ္တြင္ ေက်ာင္းပ်က္ျခင္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္တန္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေဒါသယမ္းအိုးကား မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး ေပါက္ကြဲေပဦးေတာ့မည္။ ယခုမူကား သင္းကေလးတို႔အေရးထက္ ကိုယ့္အေရးကို ပဓာနထားေနရေသာေၾကာင့္ ေဒါသမထြက္ႏိုင္။ အဖ်ားေကာင္းေကာင္း မေပ်ာက္ခင္ ေဒါသထြက္မိလွ်င္ ေခါင္းကိုက္ဦးမည္မွာ မုခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ နင္မလာရင္လည္း နင္စာမရရုံေပါ့ဟယ္ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေတြးပစ္လိုက္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ဆရာျဖစ္သူက ကိုယ့္ဘက္ကို ၾကည့္ပါဦးမွ။ သင္းကေလးတို႔ဘက္ခ်ည္း ၾကည့္ရင္း ငဲ့ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေကာင္မွန္းပင္ မသိေတာ့ေသာ အႀကိမ္ေပါင္းက မနည္းေတာ့ၿပီကိုး။ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးလွ်င္ စာသင္ခ်ိန္မဆက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ နာလန္ထအခ်ိန္ကား အင္မတန္ ႏုံး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တန္းျဖဳတ္ေပးလိုက္လွ်င္ တေဟးေဟး တဟားဟားျဖင့္ ေပ်ာ္ၾကေလေတာ့သည္။ ကေလးမ်ားကား သည္လိုခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကိုလည္း မသြားႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ညေနေစာင္းလွ်င္ အဖ်ားတက္ခ်င္သည္ မဟုတ္လား။ အိမ္ျပန္၍ တီဗီေရွ႕ထိုင္ကာ သီခ်င္းကေလး နားေထာင္ရင္း အားေမြးရန္ စိတ္ကူးသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ တီဗီေရွ႕တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေနရာမရ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ႏွင့္ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသားတို႔က ေနရာဦးၿပီးေနေလၿပီ။ ဘာေတြ သင္ေနသည္ မသိ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကလည္း လင္မယားခ်င္းပင္ မာနအေတာ္ႀကီးသည္။ သူစာသင္ေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မၾကည့္ရ။ သူသင္တာ မွန္သည္ မွားသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀င္မပါရ။ သူမွားေန၍ ဦးဟန္ၾကည္ ေထာက္ျပလွ်င္လည္း လက္မခံ။ ဟုတ္ကဲ့ ေအးပါ လုပ္မွ ေက်နပ္ေလသည္။ ေကာင္းပါေလ့။ သီခ်င္းနားမေထာင္ဘဲ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနလိုက္ရင္လည္း အားျပည့္သြားမွာပါပဲေလဟု ဦးဟန္ၾကည္ အေတြးေျပာင္းလိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းထဲ၀င္၍ ႏွပ္ေနလိုက္ရေသာ္လည္း ေခါင္းက သိပ္မၾကည္ေသး။ ဘယ္ၾကည္လိမ့္တုန္း။ အိပ္ရန္ ျပန္လာခဲ့သည္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ယူ၍ ဖတ္ေသာ္လည္း စာထဲတြင္ အာရုံမရ။ အိပ္ေသာ္လည္း မေပ်ာ္။ ခဏၾကာလွ်င္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သည္။ မေသာက္ခ်င္ဟု ျငင္း၍လည္း မရ။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္ေသာက္ခ်င္မလဲ။ ခံတြင္းပ်က္သည္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ရွိေစေတာ့ သဒၶါႏွင့္ေကၽြးလွ်င္ ေသေဆးေတာင္ စားရေသးသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ပန္းကန္ကုန္ေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္၍ ေသာက္လိုက္ရသည္။ သမီးေတာ္ ခ်ီလီကို ကုတင္ေပၚ ေကာက္တင္ထားလိုက္သည္။ သမီးေတာ္ ခင္နန္႔နန္႔စိန္ကလည္း ေမ်ာက္ေျခာက္ခ်က္က ကမ္းကုန္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ဖ်ားေနသည္ကိုလည္း သင္းကေလးမသိ။ ကိုက္လိုက္ခဲလိုက္ ဆြဲလိုက္ႏွင့္ အားရေအာင္ ကျမင္း၍ အားရမွ ခုတင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ခ်ီလီဆင္းသြားမွ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ရေတာ့သည္။ အိပ္ရာမွတေရးႏိုးလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုေနေလၿပီ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ဖ်ားၿမဲထံုးစံကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အပ်က္မခံေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ရာသီဖ်ားကား လြန္ေျမာက္ခဲ့ေခ်ၿပီတည္း။

အိပ္ခန္းတြင္းမွ အျပင္သို႔ထြက္လိုက္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းသား မရွိေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ အခြင့္သာေပၿပီ။ အြန္လိုင္းေပၚမွ စိတ္ႀကဳိက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဒါင္းယူထားေသာ သီခ်င္းမ်ားစုစည္းထားသည့္ Memory stick ကို evd player တြင္တပ္သည္။ မာမာေအး၏ ၿမဳိ႕မသီခ်င္းမ်ားကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အသံကိုညွိ၍ဖြင့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တီဗီေရွ႕တြင္ dream bed ကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ခင္း၍ က်က်နနႀကီး ေက်ာခင္းခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ အဖ်ားေၾကာင့္ ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ကိုယ္ခံအားမ်ားကို အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာၿငိမ္းက အလကၤာဂီတစြမ္းျဖင့္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ျဖည့္ေပးေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ဂီတသည္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ႏွလံုးသား၏ ဓာတ္စာပင္ မဟုတ္ပါလား။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်စ္စြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကား ျမန္မာသီခ်င္းမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ဖြင့္တိုင္း လုပ္ၿမဲလမ္းစဥ္ကို လုိက္နာ၍ အိပ္ခန္းတြင္း၀င္ကာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးျဖင့္ ဖြဘုတ္သံုးကာ ေနေလေတာ့သည္။ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္၍ပင္ ပ်က္ႏိုင္ပါအ့ံနည္း . . . း) ။   ။