ဗုန္းမွန္လို႔ျဖင့္ မပ်က္ႏိုင္ . . .

credit to Google

ဦးဟန္ၾကည္ ဖ်ားေနသည္။

 ေသြးႏွင့္ကိုယ္ သားႏွင့္ကိုယ္ သာမေညာင္ည လူမည္ကာမတၱသာျဖစ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ဖ်ားသည္မွာ မထူးဆန္း။ ဖ်ားစရာရွိလွ်င္ ဖ်ားမည္။ နာစရာရွိလွ်င္လည္း နာမည္။ ေသခ်ိန္တန္လွ်င္လည္း ေသရဦးမည္မွာ မုခ်။ အသိတရားတို႔ မည္မွ်ရွိသည္ထားဦး တကယ္တန္းဖ်ားၿပီ နာၿပီဆိုလွ်င္ ရွိႏွင့္ခဲ့ေသာ အသိတရားတို႔ကား ေ၀းေ၀းသို႔ ေျပးၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ေလ၏။ ေ၀ဒနာကို ဥာဏ္ျဖင့္ယွဥ္ၿပီး သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္ဟူေသာ တရားသေဘာတို႔သည္လည္း ဖ်ားနာခ်ိန္တြင္ အနားသို႔ မသီႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အာဂႏၲဳအဖ်ားအနာကေလး ႀကံဳရုံမွ်ျဖင့္ အသိႏွင့္ တရားသေဘာတို႔ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္ေတာ့ေသာ မိမိကိုယ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အလန္႔ႀကီး လန္႔မိေလေတာ့သည္။ ႀကံ႕ခိုင္ပါသည္ မာေၾကာပါသည္ဟု ထင္တစ္လံုးျဖင့္ ေက်နပ္ေနမိသမွ် မွားယြင္းေနေၾကာင္း အမွတ္ထင္ထင္ သိလိုက္ရေသာ အခိုက္အတန္႔သည္ ဖ်ားနာျခင္း ေ၀ဒနာဆိုးထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာကို ကိန္းေအာင္းေစေတာ့သည္။ ဦးဟန္ၾကည္သည္ သာမေညာင္ညအဆင့္ပင္ မရွိေသးပါလား။ လူ႔အႏၶသာသာပါလား။

တရားကပ္ႏိုင္ခဲေသာ လူ႔အႏၶတို႔၏ ထံုးေဟာင္းကို လိုက္နာ၍
 ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္လုပ္ရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ေတာ္ရုံတန္ရုံျဖင့္ ဖ်ားတတ္နာတတ္သူမဟုတ္။ ပုလုေကြးအရြယ္က တစ္မိသားစုလံုး တုပ္ေကြးမိခ်ိန္တြင္ပင္ မဖ်ားဘူးခဲ့။ အရြယ္ေရာက္လာ၍ ငွက္ဖ်ားေတာတြင္ က်င္လည္သြားလာေနခဲ့ေသာ္လည္း ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးမွလြဲ၍ ႀကီးႀကီးမားမား မဖ်ားစဖူး။ ဖ်ားလွ်င္လည္း ထိုအဖ်ားသည္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ထက္ ပို၍မၾကာ။ သို႔ေသာ္ အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ခႏၶာကိုယ္သည္ ယိုယြင္းလာေလၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔မွစ၍ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ႀကီး ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ဖ်ားလိုက္လွ်င္လည္း မသက္သာ။ တစ္ရက္လွ်င္ ေလးငါးေျခာက္နာရီ မိုးတိုးမတ္တပ္ျဖင့္ စာသင္ခဲ့ရေသာ ဒဏ္တို႔က ဖ်ားပေဟ့ဆိုလွ်င္ ဒဏ္ျပန္ေပၚေလေတာ့သည္။ ေျခဆစ္လက္ဆစ္တို႔ ကိုက္ခဲၿပီး တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ အနားမေပးဘဲ မညွာမတာ အခိုင္းခံခဲ့ရေသာ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ဖ်ားသည္ႏွင့္ တၿပဳိင္တည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို ပညာေပးျပန္ေလသည္။ မ်က္ရိုးကိုက္လိုက္သည္မွာလည္း ေပါက္ထြက္မတတ္။ အအိပ္အေနကို မဆင္ျခင္ေသာ ဒဏ္ကလည္း ခံရေသးသည္။ဖ်ားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေခါင္းကိုက္လိုက္သည္မွာ ငယ္ထိပ္ကို ဆယ္ေပါင္တူႏွင့္ ထုေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေတာ့သည္။ ငယ္ႏုစဥ္က တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ျဖင့္ နာလန္ထႏိုင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ဟန္ၾကည္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ နာလန္ထဖို႔ သံုးေလးရက္ အရွိန္ယူရေသာ ဦးဟန္ၾကည္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သည္ကေရွ႕တြင္ ပို၍ပင္ ဆိုးေပဦးေတာ့မည္။ တျမတ္တႏိုး ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ျပဳစုထားခဲ့ရေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပို၍သစၥာေဖာက္ေပဦးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။

မေန႔မနက္က အိပ္ရာထလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ အေျခအေနမေကာင္း။ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနသည္။ တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သပ္ၿပီး အိပ္ရာမွ ထရ၏။ ေခါင္းကလည္း မၾကည္။ ရီေ၀ေ၀ မူးေနာက္ေနာက္ႏွင့္ မေသာက္ရဘဲ မူးေန၏။ အိပ္ရာထက္တြင္ လွဲေနခ်င္ေသာ္လည္း မလွဲႏိုင္။ လစဥ္လတိုင္း၏ ပထမပတ္သည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္တန္းသားမ်ားအတြက္ စာေမးပြဲ သီတင္းပတ္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မရမက ျပဴးၿပဲဖြင့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ရသည္။ ေခါင္းေနာက္ေနာက္ျဖင့္ မည္သည့္ပုစၧာမ်ားကို မည္သို႔ေမးလိုက္မိမွန္းပင္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၏ အေျခခံမူ၀ါဒတို႔ကိုလည္း မစဥ္းစားႏိုင္။ Bloom’s Taxonomy သည္လည္း ဘယ္ေျပးမွန္း မသိေတာ့။ မတတ္ႏိုင္။ ကိုယ္မခ်ိလွ်င္ အမိေသာ္လည္း သားေတာ္ခဲသည္ မဟုတ္လား။ စာသင္ခ်ိန္သို႔ေရာက္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖလႊာမ်ား ေ၀ၿပီးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မၾကည္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ Dream bed တစ္လံုးေပၚတြင္ စန္႔ရင္း တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ မ်က္စိမွိတ္ရင္း အဖ်ားတက္ေနေသာ္လည္း ဇိမ္ရွိရွိ မဖ်ားရ။ ဆယ္မိနစ္တစ္ခါေလာက္ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ရေလသည္။ ဆရာအိပ္မေနေၾကာင္း သင္းကေလးတို႔ သိေစရန္ အသံေပးရျပန္ေလသည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးလွ်င္ သင္လက္စ သင္ခန္းစာကို ဆက္သင္ရေသးသည္။ ေခါင္းကိုက္ကိုက္ႏွင့္ သခ်ၤာပုစၧာရွင္းျပရသည္မွာ အရသာ တစ္စက္ကေလးမွ် မရွိ။ Geometric progression သင္ခန္းစာသည္ က်န္းမာလန္းျဖာေနေသာအခ်ိန္တြင္ သင္ၾကားရသည္မွာ အင္မတန္အရသာရွိေသာ သင္ခန္းစာ။ ပုစၧာ၏ လွပေသာ လွည့္ကြက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ား သေဘာေပါက္ေစရန္ ရွင္းျပရသည္မွာ အလြန္အာေတြ႕ဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဖ်ားေနခ်ိန္တြင္မူကား ထိုသင္ခန္းစာသည္ အင္မတန္မွပင္ မုန္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။ ခက္ခက္ခဲခဲ ပုစၧာဆင္ထားေသာ ေရႊဥာဏ္ရွင္မ်ားကိုပင္ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိေတာ့သည္။

စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ၿပီးေအာင္ ဇြဲခတ္၍ သင္ၿပီးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ခ်ာဂ်င္ခန္းေလၿပီ။ မတ္တပ္ပင္ ေကာင္းေကာင္း မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကို အနားေပးၿပီး အိမ္ျပန္၍ အနားယူလိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားသစ္ႏွစ္ေယာက္ လာအပ္ထားသည္က ရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းသားသစ္က ပထမဆံုး စာသင္ခ်ိန္ လာတက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာျဖစ္သူက ေက်ာင္းပ်က္ေနလွ်င္ သဘာ၀မက်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စာသင္ခ်ိန္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဦးဟန္ၾကည္ ကုန္းရုန္းသြားရေပဦးေတာ့မည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ရာသီဥတုက ဦးဟန္ၾကည္ဘက္မပါ။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိေနရာမွ ပထမစာသင္ခ်ိန္အၿပီးတြင္ ရြာလိုက္သည့္မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး။ မတတ္ႏိုင္။ မိုးကာအက်ႌကို ထုတ္၀တ္ၿပီး စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ကိုခြ၍ ေနာက္တစ္၀ိုင္း ကူးရေလေတာ့သည္။ ဖ်ားရသည့္ၾကားတြင္ မိုးမိသည္မွာ အခံရဆုိးေပစြ။ ခ်မ္းလိုက္သည္မွာလည္း ေမးခ်င္းရိုက္မတတ္။ ဒုတိယ၀ိုင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကား သူရို႕ဆရာကို ရုပ္အေတာ္ဖမ္းယူရေပလိမ့္မည္။ မ်က္လံုးအစံု နီရဲေနသည့္ ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ ဦးဟန္ၾကည္ကား အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စတိုင္မတင္းႏိုင္ေတာ့ၿပီကိုး။ ဖ်ားရသည့္ၾကားတြင္ သင္ရသည့္ သင္ခန္းစာကလည္း ေလအေတာ္ကုန္ျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘုရားစူး ဆယ္တန္းဟု ေခၚရေပခ်ိမ့္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကား ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္နည္းစနစ္ႏွင့္ အသားက်ေန၍ မေထာင္းတာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားသစ္ႏွစ္ေယာက္က မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္။ သင္းကေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဓာတ္မက်ေစရန္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ျပန္ရွင္းျပ ျပန္သင္ရျပန္သည္။ ေသာက္ထားေသာ Paracetamol တစ္လံုးကပဲ စြမ္းေလသေလာ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔ကပဲ စြမ္းေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ တစ္နာရီ မျပည့္ခင္ပင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေခၽြးစို႔လာေခ်ၿပီ။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ အဖ်ားျဖတ္ေဆးကား စာသင္ၾကားျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ထင္၏။

ေခၽြးစို႔၍ အထိုက္အေလ်ာက္ အဖ်ားသက္သာသြားေသာ္လည္း ေျခဆစ္လက္ဆစ္တို႔ ကိုက္သည့္ဒဏ္က မသက္သာေသး။ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ စာသင္ခ်ိန္အျပည့္ မသင္ႏိုင္။ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီေစာ၍ ေက်ာင္းလႊတ္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားကား အေတာ္ပင္ ျမဴးသြားၾကေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ေန႔တိုင္းဖ်ားပါေစဟုမ်ား စိတ္တြင္းမွ ဆုေတာင္းေနၾကမည္လား မေျပာတတ္။ စာသင္ရာမွ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ကား ဦးဟန္ၾကည္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ပင္ တဟီးဟီး ညည္းရေလေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မဒမ္ဟန္ၾကည္လည္း ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္လာေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို ၾကည့္ရင္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဖ်ားေနလွ်င္ ေဒါသႀကီးတတ္ျပန္ေလရာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ပ်ာယာခတ္မည္ဆိုလည္း ခတ္စရာပင္။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ႏွိပ္နယ္ေပးေသာေၾကာင့္ အကိုက္အခဲ အတန္အသင့္ သက္သာေသာ္လည္း ေခါင္းကမထူႏိုင္။ မူးလိုက္ေ၀လိုက္သည္မွာလည္း ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိ။ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာမ၀င္ျဖစ္သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမွ် ရွိေသာ အက်င့္ဆိုးႀကီးက တစ္ဒုကၡျဖစ္ျပန္သည္။ ဖ်ားေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္လိုေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္ကိုလည္း မသိစိတ္က ေၾကာက္ေနျပန္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖ်ားပေဟ့ဆိုလွ်င္ အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မက္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ႏိုးလာလွ်င္ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မမွတ္မိေသာ ထိုအိပ္မက္ဆိုးကား မည္မွ် ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသည္ကို မမွန္းႏိုင္။ ထိုအိပ္မက္ႀကီး မက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္းအထန္ အဖ်ားတက္၍ ေကာ့ေနေအာင္ အန္ရသည္မွာ အၿမဲလိုလို ျဖစ္သည္။ ယခုတစ္ခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္လည္း ဖ်ားေနက် ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မက္ မက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အခါတိုင္း မက္ေနက် အိပ္မက္ဆိုး မဟုတ္ေတာ့။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ လူႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဟိုလူ႔ကို ဟိုေနရာပို႔ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာပို႔ လုပ္ေနသည္မွာ တစ္ညလံုးပင္။ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္၍ အားရလွ်င္ လန္႔ႏိုးျပန္သည္။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္ျပန္၏။ မပို႔ခ်င္လွ်င္လည္း မရ။ အိပ္မက္ကို ဦးဟန္ၾကည္မွ မပိုင္ဘဲ။

မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အဖ်ားအေတာ္က်သြားေလၿပီ။ ေသာက္ထားေသာ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္လား၊ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ႏွိပ္နယ္ေပးေသာေၾကာင့္လား၊ ဟိုပို႔သည္ပို႔ လုပ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ အိပ္ရာမွထလွ်င္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္သို႔ သြားသည္။ ဆရာျဖစ္သူက ဖ်ားေနသည့္ၾကားမွ ကုန္းရုန္း၍ စာသင္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာပါလွ်က္ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္က ေက်ာင္းပ်က္ေနျပန္သည္။ စာေမးပြဲသီတင္းပတ္တြင္ ေက်ာင္းပ်က္ျခင္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ သင္တန္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေဒါသယမ္းအိုးကား မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး ေပါက္ကြဲေပဦးေတာ့မည္။ ယခုမူကား သင္းကေလးတို႔အေရးထက္ ကိုယ့္အေရးကို ပဓာနထားေနရေသာေၾကာင့္ ေဒါသမထြက္ႏိုင္။ အဖ်ားေကာင္းေကာင္း မေပ်ာက္ခင္ ေဒါသထြက္မိလွ်င္ ေခါင္းကိုက္ဦးမည္မွာ မုခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ နင္မလာရင္လည္း နင္စာမရရုံေပါ့ဟယ္ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေတြးပစ္လိုက္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ဆရာျဖစ္သူက ကိုယ့္ဘက္ကို ၾကည့္ပါဦးမွ။ သင္းကေလးတို႔ဘက္ခ်ည္း ၾကည့္ရင္း ငဲ့ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေကာင္မွန္းပင္ မသိေတာ့ေသာ အႀကိမ္ေပါင္းက မနည္းေတာ့ၿပီကိုး။ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးလွ်င္ စာသင္ခ်ိန္မဆက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ နာလန္ထအခ်ိန္ကား အင္မတန္ ႏုံး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တန္းျဖဳတ္ေပးလိုက္လွ်င္ တေဟးေဟး တဟားဟားျဖင့္ ေပ်ာ္ၾကေလေတာ့သည္။ ကေလးမ်ားကား သည္လိုခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကိုလည္း မသြားႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ညေနေစာင္းလွ်င္ အဖ်ားတက္ခ်င္သည္ မဟုတ္လား။ အိမ္ျပန္၍ တီဗီေရွ႕ထိုင္ကာ သီခ်င္းကေလး နားေထာင္ရင္း အားေမြးရန္ စိတ္ကူးသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ တီဗီေရွ႕တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေနရာမရ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ႏွင့္ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသားတို႔က ေနရာဦးၿပီးေနေလၿပီ။ ဘာေတြ သင္ေနသည္ မသိ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကလည္း လင္မယားခ်င္းပင္ မာနအေတာ္ႀကီးသည္။ သူစာသင္ေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ မၾကည့္ရ။ သူသင္တာ မွန္သည္ မွားသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀င္မပါရ။ သူမွားေန၍ ဦးဟန္ၾကည္ ေထာက္ျပလွ်င္လည္း လက္မခံ။ ဟုတ္ကဲ့ ေအးပါ လုပ္မွ ေက်နပ္ေလသည္။ ေကာင္းပါေလ့။ သီခ်င္းနားမေထာင္ဘဲ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနလိုက္ရင္လည္း အားျပည့္သြားမွာပါပဲေလဟု ဦးဟန္ၾကည္ အေတြးေျပာင္းလိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းထဲ၀င္၍ ႏွပ္ေနလိုက္ရေသာ္လည္း ေခါင္းက သိပ္မၾကည္ေသး။ ဘယ္ၾကည္လိမ့္တုန္း။ အိပ္ရန္ ျပန္လာခဲ့သည္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ယူ၍ ဖတ္ေသာ္လည္း စာထဲတြင္ အာရုံမရ။ အိပ္ေသာ္လည္း မေပ်ာ္။ ခဏၾကာလွ်င္ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သည္။ မေသာက္ခ်င္ဟု ျငင္း၍လည္း မရ။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္ေသာက္ခ်င္မလဲ။ ခံတြင္းပ်က္သည္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ရွိေစေတာ့ သဒၶါႏွင့္ေကၽြးလွ်င္ ေသေဆးေတာင္ စားရေသးသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ပန္းကန္ကုန္ေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္၍ ေသာက္လိုက္ရသည္။ သမီးေတာ္ ခ်ီလီကို ကုတင္ေပၚ ေကာက္တင္ထားလိုက္သည္။ သမီးေတာ္ ခင္နန္႔နန္႔စိန္ကလည္း ေမ်ာက္ေျခာက္ခ်က္က ကမ္းကုန္သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ဖ်ားေနသည္ကိုလည္း သင္းကေလးမသိ။ ကိုက္လိုက္ခဲလိုက္ ဆြဲလိုက္ႏွင့္ အားရေအာင္ ကျမင္း၍ အားရမွ ခုတင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ခ်ီလီဆင္းသြားမွ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ရေတာ့သည္။ အိပ္ရာမွတေရးႏိုးလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုေနေလၿပီ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ဖ်ားၿမဲထံုးစံကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အပ်က္မခံေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ရာသီဖ်ားကား လြန္ေျမာက္ခဲ့ေခ်ၿပီတည္း။

အိပ္ခန္းတြင္းမွ အျပင္သို႔ထြက္လိုက္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းသား မရွိေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ အခြင့္သာေပၿပီ။ အြန္လိုင္းေပၚမွ စိတ္ႀကဳိက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဒါင္းယူထားေသာ သီခ်င္းမ်ားစုစည္းထားသည့္ Memory stick ကို evd player တြင္တပ္သည္။ မာမာေအး၏ ၿမဳိ႕မသီခ်င္းမ်ားကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အသံကိုညွိ၍ဖြင့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တီဗီေရွ႕တြင္ dream bed ကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ခင္း၍ က်က်နနႀကီး ေက်ာခင္းခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ အဖ်ားေၾကာင့္ ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ ကိုယ္ခံအားမ်ားကို အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာၿငိမ္းက အလကၤာဂီတစြမ္းျဖင့္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ျဖည့္ေပးေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ဂီတသည္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ႏွလံုးသား၏ ဓာတ္စာပင္ မဟုတ္ပါလား။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်စ္စြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကား ျမန္မာသီခ်င္းမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ဖြင့္တိုင္း လုပ္ၿမဲလမ္းစဥ္ကို လုိက္နာ၍ အိပ္ခန္းတြင္း၀င္ကာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးျဖင့္ ဖြဘုတ္သံုးကာ ေနေလေတာ့သည္။ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္၍ပင္ ပ်က္ႏိုင္ပါအ့ံနည္း . . . း) ။   ။