လူငယ္မ်ားကို စာစီစာကံုးသင္ၾကားျခင္း . . .

ဦးဟန္ၾကည္က သူ႔တပည့္ေတြကို ပင္ကိုအေရးအသား တိုးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ပတ္မွာ စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်ေပးၿပီး အေရးခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးနဲ႔ ဘာစာကိုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မေရးခဲ့ၾကဖူးတဲ့ကေလးေတြျဖစ္တာမို႔ အေျခခံပညာရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအတန္းျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္း 

( ဒီဘက္ေခတ္အေခၚ Grade 11 ) ေရာက္ေနၾကေပမယ့္ စာစီစာကံုးကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မေရးတတ္ၾကေသးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေနာက္ဆံုးႀကဳိးစားေပးျခင္းအျဖစ္ စာစီစာကံုးေတြေရးခိုင္းတာ၊ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ရာ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္တတ္လာေအာင္၊ ဖတ္ျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးေနရပါရဲ႕။ အဲဒီလိုမွ လုပ္မေပးဘဲ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ၿပီးစတမ္းဆိုတဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ သင္လႊတ္လိုက္မိရင္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို တုိင္မွာခ်ိတ္ၿပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ႁကြားရုံေလာက္ပဲ အဆင့္ရွိတဲ့ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကမွာ ေသခ်ာလြန္းေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

 

ကေလးေတြကို စာစီစာကံုးေရးခိုင္းတဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ဖတ္ေန၊ ကူးခ်ေနၾကတဲ့ နံမည္ေက်ာ္စာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြထဲက ေခါင္းစဥ္မ်ဳိးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရပါေသးတယ္။ စာစီစာကံုးအေရးေကာင္းဖို႔၊ စကားေျပအေရးညက္ဖို႔ “ စု၊ တု၊ ျပဳ ” ဆိုတဲ့ အဆင့္အတိုင္း ေလ့က်င့္ရတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက လမ္းညႊန္ၾကသလို ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီနည္းစနစ္အတိုင္း ေလ့က်င့္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္ ကေလးေတြကိုေတာ့ အဲဒီနည္းစနစ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးလို႔ မျဖစ္ျပန္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပညာေရးကို ကိုင္းညႊတ္အားသန္မႈနည္းလာ၊ အားထုတ္မႈ ေလ်ာ့နည္းလာေနတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြဟာ “ စု ” တဲ့အဆင့္ကိုေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္ခ်င္၊ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ “ ကူး ” တဲ့အလုပ္ကိုပဲ တြင္တြင္ႀကီးလုပ္ေနၾကတာေၾကာင့္ လူမိုက္အားေပးျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္ရပါေသးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တျခားနည္းလမ္း ေရြးစရာလမ္းစမရွိေအာင္ ပ်င္းခ်က္ကမ္းကုန္လြန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ ကူးခ်ရင္းနဲ႔ပဲ စာတစ္လံုးတစ္ေလေလာက္ဖတ္မိသြားရင္လည္း အက်ဳိးမနည္းဘူးဆိုတဲ့ထံုးကို နွလံုးမူၿပီး ကူးခ်ခြင့္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခြင့္ျပဳေပးရမွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလို အေျခခံအေၾကာင္းတရားေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာစီစာကံုးအေရးသင္ေပးရာမွာ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအဆင့္ ျဖစ္တဲ့ “ စု ” တတ္တဲ့အေျခအေနကိုေရာက္လာေစဖို႔ နည္းစနစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္အတိုင္း ေခတ္စနစ္နဲ႔အညီ မက်င့္သံုးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဲဒီအခ်က္ကို သတိမမူမိဘဲ “ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလို… ” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ေရလဲသံုးၿပီး လမ္းရိုးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနမိရင္ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေခတ္၊ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အေျခအေနမ်ဳိးမွာ လူျဖစ္လာတာ မဟုတ္တဲ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ေယာင္လို႔ေတာင္ ေနာက္ကလိုက္လာမွာ မဟုတ္ပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က အစစအရာရာ အဆင္သင့္ရေနတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးတတ္လာေအာင္ အရင္ဆံုးက်င့္ေပးဖို႔ လိုအပ္လာပါေတာ့တယ္။

ကေလးေတြကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးေစခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈရွိေအာင္ ေန႔ရွိသ၍ တြန္းအားေပးေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကေလးအမ်ားစုမွာ ကူးခ်ခ်င္တဲ့စိတ္ အထိုက္အေလ်ာက္ နည္းသြားၾကတာလဲ ဆရာတစ္ေယာက္ရႏိုင္တဲ့ မဂၤလာတရားထဲက တစ္ပါးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အထိုက္အေလ်ာက္ ရင့္က်က္စျပဳလာတဲ့ကေလးေတြကို ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိေနပါေစ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္ေဟာင္းကို ျပန္သြားၾကဖုိ႔ နည္းေပးလမ္္းျပမလုပ္မိေအာင္ သတိထားေနမွ ေတာ္ရာက်မွာမို႔ သူတို႔ကို ဦးဟန္ၾကည္ ေပးေလ့ရွိတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြက ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားရတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြပဲ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ စာစီစာကံုးစေရးခိုင္းကာစ ေခါင္းစဥ္ေတြကို သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္၊ သူတို႔ျမင္ေနက်၊ ေတြ႕ေနက်ျဖစ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုခ်ေရးတတ္ေစဖို႔ ဦးစားေပးတဲ့    “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း ” ၊ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမေမ ” ၊ “ ကၽြန္ေတာ္၏ေခြးကေလး ” စတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြကို ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္မွာေတာ့ ကေလးေတြကို ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႔ကိုယ္ စာစေရးဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့အဆင့္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးနည္းလမ္းညႊန္ခ်က္ေတြ၊ outline ေတြ ခ်မေပးေတာ့ဘဲ အလြတ္သေဘာနဲ႔ ေရးခ်င္ရာကို ေရးခ်င္သလိုေရးဖို႔ ခြင့္ျပဳထားရပါတယ္။

အဲဒီလို ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရးၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ျမန္မာစာ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ေတြကို ဆရာျဖစ္သူက သည္းခံႏိုင္သမွ် သည္းခံရပါေတာ့တယ္။ ေျပာစကားနဲ႔စာ မကြဲတာေတြကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သမွ်ခြင့္လႊတ္၊ ျပဳျပင္ႏိုင္သမွ် ျပဳျပင္ေပးရပါေသးတယ္။ စာစီစာကံုးရဲ႕ အဂၤါရပ္ျဖစ္တဲ့ နိဒါန္း၊ စာကိုယ္၊ နိဂံုးမပီျပင္တာေတြကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ျပန္ရွင္းျပဖို႔ ၀န္ေလးေနလို႔ မျဖစ္ျပန္ပါ။  တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စာစီစာကံုးမျဖစ္တျဖစ္ေတြကို အရသာရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းကို ေဘးဖယ္လို႔ သည္းခံၿပီးဖတ္ရရုံသာမက တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီအတြက္ မွတ္ခ်က္ေတြေရးေပးရပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို သူ႔ရဲ႕အေရးအသား တိုးတက္လာဖို႔ လိုအပ္တဲ့အႀကံဥာဏ္ေတြလည္း ေပးဖို႔လိုအပ္ပါေသးရဲ႕။ အဲဒီလို မွတ္ခ်က္ေပး၊ အႀကံျပဳရာမွာလည္း အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ မွတ္ခ်က္၊ အႀကံျပဳခ်က္ေတြျဖစ္ဖို႔လည္း အေရးႀကီးသလို အျပစ္တင္တာမ်ဳိးမျဖစ္ေစဖို႔လည္း သတိထားရပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္မွာ ပိုၿပီးအားထည့္ေရးေစဖို႔ သူ႕အေရးအသားထဲက ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို မရွိရွိရာ ရွာႀကံၿပီး ေထာက္ျပေပးဖို႔ကလည္း အင္မတန္မွ အေရပါးၿပီး၊ အသားႏုလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္က ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးလွပါေသးတယ္။

ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း သံုးေလးပုဒ္ေလာက္ေရးခိုင္းၿပီးလို႔ ေရးသားက်သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သရုပ္ေဖာ္စာစီစာကံုးေတြကို ဆက္ၿပီးေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။ စာစီစာကံုးအမ်ဳိးအစားမွာ သုတနဲ႔ ရသ ႏွစ္မ်ုဳိးရွိေပမယ့္ စာဖတ္တတ္ကာစအရြယ္ကတည္းက အျပင္စာ မဖတ္ခဲ့ေလတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သုတစာစီစာကံုး၊ ဖြင့္ဆိုရွင္းျပစာစီစာကံုး၊ က်ဳိးေၾကာင္းျပ စာစီစာကံုးေတြဟာ “ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဘီး ” လို လားလားမွ မအပ္စပ္တာေၾကာင့္ စာဖတ္နည္းေပမယ့္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ပီျပင္ေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပနိုင္တဲ့ ရသစာစီစာကံုးေတြကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီး ေလ့က်င့္ေပးရပါရဲ႕။ ပညာေရးနည္းစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အင္မတန္မွ ေခတ္မီခ်င္လြန္းလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က Student centered education စနစ္ကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ စမ္းသပ္ေနတာမို႔ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာထက္ ကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုဗီဇနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တာကို သင္ေပးႏိုင္မွပဲ ပိုအက်ဳိးရွွိမယ္ မဟုတ္ပါလား။

အဲဒီလို ဒုတ္ယအဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ နိဒါန္းကိုဘယ္လိုပ်ုဳိး၊ စာကိုယ္ကို ဘယ္လိုပံုစံေရး၊ နိဂံုးကို ဘယ္လိုခ်ဳပ္ စသည္ျဖင့္ စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံ အခ်က္အလက္ေတြကို စၿပီးေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလုိေလ့က်င့္ေပးရာမွာလည္း ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံခြက္ထဲမွာ အတင္းရိုက္မထည့္မိေစဖို႔ သတိထားရျပန္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ႀကဳိက္ျဖစ္ဖို႔ထက္ သူတို႔ရဲ႕ပင္ကို ဖန္တီးမႈျဖစ္ဖို႔ကိုပဲ ေရွးရႈၿပီး ဂရုတစိုက္ ပံ့ပိုးဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွပါရဲ႕။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံျဖစ္ဖို႔ ဦးစားေပးၿပီးေလ့က်င့္ေပးမိရင္ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေရးအသားပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ “ ဒုတိယ ဦးဟန္ၾကည္ ” အေနအထားက တက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ လူညြန္႔တံုးသြားမွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့တယ္။

ပံုစံက် စာစီစာကံုးျဖစ္လာေအာင္ ေရးတတ္တာတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ အခ်က္အလက္ရွာတတ္ဖို႔၊ ရလာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို စနစ္တက် ေနရာခ်တတ္ဖို႔၊ အစီအစဥ္တက် ေရးတတ္ဖို႔ ထပ္ၿပီးက်င့္ေပးရပါဦးမယ္။ ဒီအဆင့္ကိုေရာက္လာရင္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ မရွာႏိုင္ၾကေသးတဲ့၊ မရွာတတ္ၾကေသးတဲ့၊ ရွာဖို႔ပ်င္းေနေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီမွာ သံုးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာ၊ အဆိုအမိန္႔၊ သာဓက စတာေတြကို အဆင္သင့္ခ်ေပးဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆရာေတြက ပ်င္းေနလို႔ မျဖစ္ျပန္ပါ။ ကေလးတို႔သဘာ၀အရ ဆရာႀကဳိးစားသေလာက္ လိုက္ႀကဳိးစားဖို႔ မေသခ်ာေပမယ့္၊ ဆရာပ်င္းရင္ေတာ့ ဆရာ့ထက္ပိုပ်င္းဖို႔ အာမခံခ်က္အျပည့္ရွိၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေရးတတ္၊ ခၽြတ္တတ္လာတဲ့ ကေလးေတြ စာစီစာကံုးေရးရတာ ေပ်ာ္စျပဳလာတဲ့ ဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူ သံုးႏိုင္ေအာင္ အဆင္သင့္ျပင္ေပးျခင္းအားျဖင့္ စာေရးတတ္ကာစမို႔ ရင္ထဲမွာ ေပၚလာေနတဲ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ စာေရးခ်င္စိတ္ကို ပံ့ပိုးေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။

အခ်က္အလက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ေပးထားၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အခ်က္အလက္ ရွာတတ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အခ်က္အလက္ေတြကို ရွာေဖြ၊ စုေဆာင္းၿပီး ေရးတတ္လာတဲ့ အဆင့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက လိုက္နာခဲ့တဲ့ “ စု၊ တု၊ ျပဳ ” အဆင့္သံုးဆင့္ထဲက ပထမအဆင့္ကို ေက်ာင္းသားေတြ လက္လွမ္းမီလာပါၿပီ။ အဲဒီ “ စု ”တဲ့အဆင့္ကေန ေနာက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ “ တု ” ၿပီး ကိုယ္တိုင္ “ ျပဳ ” ႏိုင္ၾကပါေတာ့မယ္။ အဲဒီလုိ “ ျပဳ ” ႏုိင္လာတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဥာဏ္ရည္၊ ပင္ကိုဗီဇကို မူတည္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုးေလးလ အလိုေလာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္သလို၊ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ တစ္လအလိုေလာက္မွလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခ်ိန္အထိ “ တု ” တဲ့အဆင့္ေတာင္ ေရာက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဆင့္ကို ေရာက္မသြားခဲ့ေပမယ့္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔က စိုးရိမ္စရာ မလိုလွပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တပည့္ေတြကို စာစီစာကံုးေရးနည္း သင္ေပးေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က Exam point of view နဲ႔ သင္ေပးေနတာ မဟုတ္လို႔ပါ။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ စာစီစာကံုးဆိုတဲ့ အရာကို ဒီအခ်ိန္၊ ဒီအသက္၊ ဒီအတန္းေရာက္မွ အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ၾက၊ ေတြ႕ၾက၊ ေရးၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စာစီစာကံုးအမွတ္ ၂၀ ဖိုးမွာ ဂုဏ္ထူးမွတ္ ၁၆ မွတ္ရဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေသခ်ာသလို စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုကိုေတာင္ မွန္ေအာင္မေပါင္းတတ္ၾကေသးတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္ ေမာင္ပ်င္း၊ မယ္ပ်င္းေလးေတြဆီမွာလည္း ျမန္မာစာကို ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ သိသိသာသာ နည္းေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔လဲ မတန္ၾကေသးပါ။ တကယ္ဆိုရင္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို က်က်နန တိတိက်က်သင္ၾကားေပးဖို႔ပဲ ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ စာစီစာကံုးအေရးအသား ေကာင္းရံုတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ ျမန္မာစာ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေန၊ ျမန္မာစကားကို ေျပာေနၾကသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာစာကိုေတာ့ က်က်နနနဲ႔ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ျမန္မာစာကို ပီပီျပင္ျပင္ က်က်နနေရးသားတတ္ျခင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အတြက္ အျမင့္ဆံုးဂုဏ္သိကၡာလည္း ျဖစ္ပါေသးရဲ႕။

ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီးကို မွန္ေပါင္သြင္းလို႔ က်က်နန ခ်ိတ္ထားၿပီး စာတစ္ေၾကာင္းကိုေတာင္ အမ်ားနားလည္ေအာင္ မေရးတတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ုဳိး ကေလးေတြကို မေရာက္ေစခ်င္ပါ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြ ရွိေစခ်င္တာလည္း ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္ေကာင္းေရး၊ ဂုဏ္ထူးထြက္ေရးဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အသာေဘးခ်ိတ္လို႔ career point of view, cultural point of view ကေန ရႈျမင္ၿပီး စာစီစာကံုးေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ဖို႔၊ ကဗ်ာေတြ၊ စကားေျပေတြကို အရသာခံတတ္ဖို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးေနမိပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေျပာရရင္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔  ျမန္မာစကားေျပကို က်က်နန၊လွလွပပ ေရးတတ္ဖြဲ႕တတ္ရင္ လူငယ္တို႔ ဘာ၀ ႏွလံုးသားက်မ္းစာ၊ ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကို ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးသားတတ္မွာမို႔ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရဖို႔အေရးမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရည္းစားစာ ရွဲဒိုးေရးစားခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြဆီမွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်လို႔ အသနားခံ၊ ေတာင္းပန္ေနစရာ မလိုေတာ့မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေအာင္ ေသခ်ာေနၿပီ မဟုတ္ပါလားေလ။            ။

ေတာင္းပန္လႊာ။    ။

လူငယ္ေရးရာက႑လို႔ က႑တစ္ခုဖြင့္ၿပီး ေရးေနေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုက ေက်ာင္းသားပတ္၀န္းက်င္ပဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါမွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပို႔စ္ မအပ္စပ္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သည္းခံဖို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။