Saturday 24 September 2011

လူေလွ်ာက္ကန္ . . .

လံုး၀န္းတဲ့အရာတစ္ခုကို လူဆယ့္တစ္ေယာက္စီပါတဲ့ အုပ္စုႏွစ္ခုက အျပင္းအထန္၀ိုင္းလုၾကၿပီး တစ္ဖက္အုပ္စုရဲ႕ တိုင္ႏွစ္တိုင္ၾကားက ပိုက္ထဲကို အဲဒီအလံုး၀င္ေအာင္ ၀ိုင္းကန္ၾကရတဲ့ football ေခၚ soccer ေခၚ ေဘာလံုးအားကစားကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အင္မတန္မွ ၀ါသနာႀကီးရွာပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ဘ၀မေရာက္ခင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးဘ၀ကတည္းက ေဘာလံုးတစ္လံုးကို နံရံမွာ တဒိုင္းဒိုင္းကန္ရင္း ပါရမီရွင္ေျခစြမ္းေတြ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္းအထန္ျပလို႔ ေဘာလံုးဗီဇေတြ ေတာက္ပခဲ့ေပသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ေဘာလံုးကို လိုရာေရာက္ေအာင္ မကန္တတ္ခဲ့တာေတာ့ မရွက္တမ္း၀န္ခံရမွာေပါ့ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား အားကုန္အင္ကုန္ထုတ္ၿပီး ကန္လိုက္ေပမယ့္ အႏွီသေကာင့္သားေဘာလံုးက ေျမေပၚကႁကြေတာ္မမူဘဲ ေျမလိမ့္ေဘာဘ၀နဲ႔ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္သြားတတ္ပါေသးရဲ႕။

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေဘာလံုးတစ္လံုးနဲ႔ အရူးထခ်င္တိုင္းထလို႔ အားမရတတ္ေသးဘဲ သူမ်ားတကာကန္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲေတြကိုလည္း မစားရ၀ခမန္း ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ထိုင္ၾကည့္တတ္ပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ေဘာလံုးပြဲ၊ ကလပ္သင္းေဘာလံုးပြဲ၊ ႏိုင္ငံတကာေဘာလံုးပြဲေတြသာမက ေနာက္ဆံုးေပၚ သဲေသာင္ျပင္ေဘာလံုးပြဲလဲ အလြတ္မေပးထမ္းၾကည့္ျဖစ္သလို ေရထဲမွာ ေဘာလံုးကို လက္နဲ႔ကန္ၾကတဲ့ water polo ကိုပါ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို အားေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္ေဘာလံုးစုတ္ကို ကေလးတစ္အုပ္ တေပ်ာ္တပါးႀကီး၀ိုင္းကန္ေနၾကတဲ့ ကမၻာ့ဖလားရႈံးမယ့္ ျမန္မာ့အုန္းမႈတ္ခြက္ ေဘာလံုးပြဲေတြကိုေတာင္ တေမ့တေမာထိုင္ေငးေနတတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဖေဖက ကိုယ့္ကို အၿမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

“ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တယ္ဆိုတာ ေဘာလံုးမကန္တတ္တဲ့သူေတြ ၾကည့္တာပါကြာ” တဲ့....

အင္း...ေဖေဖ့အေတြးကလည္း ဟုတ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ခမ်ာ အသာကုပ္ေနခဲ့ရရွာတယ္။
ငယ္ငယ္က ၿမိဳ႕နယ္လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖက ေဘာလံုးပြဲကို တစ္ခါမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ၾကည့္တာမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူးေလ။ ေဘာလံုးကို ေျမႀကီးေပၚကႂကြေအာင္ေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္ထိ ေကာင္းေကာင္းမကန္တတ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ေဘာလံုးပြဲေတြကို အရူးအမူးအားေပးတာကိုး။ အဲဒါက်ေတာ့ ေမေမ့ဘက္က အဖိုးနဲ႔သြားတူတယ္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ့္အဖိုးက လူဖလံေလးဆုိေတာ့ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ေနေနသာသာ ေဘာလံုးမွန္ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရမယ့္ဗလနဲ႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ေဘာလံုးပြဲဆိုရင္ မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကေတာင္ ထၾကည့္တဲ့အထိ စြဲလန္းတာ။ အဲဒီေတာ့လည္း လက္ေရြးစင္ေဖေဖက ေျပာၿပီေပါ့။

ကိုယ္တို႔ ေဘာလံုးကို ဘယ္ေလာက္မ်ားရူးသလဲဆိုရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကစၿပီး ၀ယ္ဖတ္လိုက္တဲ့ ေဘာလံုးစာေစာင္ေတြသာ အခုအခ်ိန္အထိစုထားရင္ အိမ္တစ္အိမ္လံုးမွာ လူေတာင္ေနစရာရွိေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ အဲဒီေခတ္က စာေစာင္ကလည္း
အင္အား နဲ႔ တံခြနပဲရွိခဲ့တာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ဂ်ာနယ္မရလိုက္မွာစိုးလို႔ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို မၾကာမၾကာသြားသြားၿကည့္ခဲ့ရတာ သတိရေသးတယ္။

ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကတည္းက ၀ါသနာအရ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို ညပိုင္းနဲ႔ မနက္ပိုင္းမွာစာသင္၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ နယ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာသြားလုပ္နဲ႔ မအားတဲ့ၾကားက ညေနညေနဆိုရင္ ေဘာလံုးကြင္းထဲသြားၿပီး Training အေျပးအလႊားဆင္းခဲ့ေသးတယ္။ Training ဆင္းတယ္ဆိုလို႔လည္း အထင္ေတာ့မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔ဦး။ ကိုယ္လို ေဘာလံုးျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မကန္တတ္တဲ့ စာၾကမ္းပိုး လူေပ်ာ့ေလးကို ဘယ္အသင္းကမွလည္း မေရြးပါဘူးေလ။ ကိုယ့္ဖာသာ အရူးထၿပီး သူတို႔ေတြနဲ႔သြားသြား Training ဆင္းတာပါ။ မေရြးမွန္းလည္းသိသားပဲ။ ကန္ခ်င္လြန္းလို႔ကို အရူးက်ခံၿပီး သြားကန္ခဲ့တာေလ။ Training မွာ ကိုယ္နဲ႔အသင့္ေတာ္ဆံုးကေတာ့ opening play လို႔ေခၚတဲ့ ေဘာလံုးလုရတဲ့ ကစားနည္းေပါ့။ ေဘာလံုးကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေပးအယူလုပ္တာကို ေခြးရူးလုပ္ရတဲ့ကစားသမားက လိုက္လုၿပီး အလုခံလိုက္ရတဲ့ ကစားသမားက ေခြးရူးျဖစ္သြားတဲ့ အဲဒီကစားနည္းကစားၾကရင္ျဖင့္ ကိုယ့္မွာသက္လံုေကာင္းေအာင္ က်င့္ၿပီးသားကို ျဖစ္ေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ကန္ရတဲ့အခ်ိန္ထက္ လိုက္လုရတဲ့အခ်ိန္က မ်ားေနတာကိုး။ တစ္ခ်ိန္လံုးေခြးရူးျဖစ္ေနေပမယ့္ နည္းနည္းမွကို မရွက္ထာပါ။ ကန္တတ္တာ မကန္တတ္တာအသာထား ေဘာလံုး၀တ္စံု၀တ္ၿပီး ကြင္းထဲမွာေရာက္ေနတာေလးတစ္ခုနဲ႔တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္လို႔။ အဲဒီေလာက္ တခ်ိန္လံုး ေခြးရူးလုပ္ၿပီး ေဘာလံုးလုတာေတာင္ အားမရေသးဘဲ Training ၿပီးရင္ ေဘာလံုးကြင္း ႏွစ္ပတ္ပတ္ေျပးၿပီးမွ အိမ္ျပန္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ဇြဲဆုေလးေတာင္ မေပးတာမို႔ လူတကာ၀င္ကန္ေနၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ပြဲေတြမွာ အရံလူအျဖစ္ေတာင္ တစ္ခါမွ အေရြးမခံခဲ့ရတာ အခံရခက္လွေခ်ရဲ႕။

နယ္ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ျဖစ္တုန္းကဆိုရင္ သံုးေလးတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အားကစားေလ့က်င့္ေပးတယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္လွလွတတ္ၿပီး ကေလးဗိုလ္လုပ္ရင္းက ေဘာလံုးကန္လို႔ ေကာင္းခဲ့ေပသေပါ့။ ကေလးမ်ားကလည္း သူတို႔ဆရာေလးဆီက ေဘာလံုးကို သိပ္မလုရဲၾကျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ႏိုင္ငံေက်ာ္သင့္တဲ့ ေျခစြမ္းေတြကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ စြတ္ျပခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္အသင္းမွာပါတဲ့ ကေလးေတြခမ်ာမွာေတာ့ တစ္ဖက္သင္းက ကေလးေတြရဲ႕ေျခေထာက္ထဲကေဘာလံုးကို လိုက္လုၿပီး သူတို႔ဆရာေလးရဲ႕ ေျခထဲထည့္ေပးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနရတာနဲ႔တင္ ေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းမကန္ၾကရရွာပဲ ေဘာလံုးကန္တဲ့အခ်ိန္ ကုန္ၾကရတာမ်ားတာပါပဲ။

မွတ္မိေသးတယ္...
ေက်ာင္းသားေတြစာသင္ေပးလို႔ ပထမဆံုးလစာရေတာ့ သူမ်ားလို အေမကိုအပ္ရမယ့္အစား ေဘာလံုး၀တ္စံုေတြ၊ ေဘာလံုးကန္ဖိနပ္ေတြ၀ယ္ပစ္တယ္ေလ။ ေမေမ့ခမ်ာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာလို႔
“သားရယ္...ပထမဆံုးလစာဆိုတာ မိဘကိုအပ္ရတယ္ကြဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေမေမျပန္ေပးမွာေပါ့။ သံုးခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဂုဏ္ယူခ်င္လို႔ပါ” လို႔ေျပာရွာတာ အခုထိမေမ့ပါဘူး။ အင္း...အဲဒီေလာက္ထိ ေဘာလံုးရူးရူးခဲ့တာပါလို႔ပဲ ၀န္ခံရေတာ့မွာပါပဲ။

ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ေတာ့လဲ ေဘာလံုးပိုးကမေသပါဘူး။ ဒီပိုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ ေသရာပါမယ့္ ေရာဂါပိုးထင္ပါရဲ႕။ အတန္းေဘာလံုးသင္းမွာ ၀င္ကန္ေသးတယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔အသင္းကလည္း ေဆး/မန္းတစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ နံမည္အႀကီးဆံုးအသင္းမဟုတ္လား။ “ႏိုင္ပြဲမရေသးတဲ့အသင္း ႏိုင္ပြဲရခ်င္ရင္ ၅ / ၂၀၀၀ အသင္းနဲ႔ကန္” တဲ့၊ ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္ပြဲရမယ္တဲ့။ အဲဒီလို နံမည္ႀကီးခဲ့တာ။ နံမည္ႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးေလာက္စရာပါပဲ...

နံမည္ႀကီးတဲ့ ကိုယ္တို႔အသင္း...( ေရွ႕ကဖလားက ကိုယ့္ဖာသာေပးထားၾကတာ )

ကိုယ္တို႔ ၅/၂၀၀၀ေဘာလံုးသင္းတစ္သင္းလံုးမွာ ေဘာလံုးကန္တတ္တာဆိုလို႔ ေက်ာ္စြာေအာင္ရယ္၊ ရာဇာကိုကိုေအာင္ရယ္၊ ေနေအာင္၀င္းရယ္၊ ေက်ာ္စြာေအာင္ရယ္၊ ေနမ်ဳိးလႈိင္ (ေတာက္ထိန္)ရယ္ပဲရွိတာေလ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔လို
လူေလွ်ာက္ကန္ ေတြခ်ည္းပဲ။ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မႉး စိုင္းခြန္မ်ဳိးေနာင္(ရွမ္းႀကီး) ဆိုတာ ေျခသလံုးေလးေတြက ဂီတာတစ္ႀကိဳးကို နန္းဆြဲထားသလို ေသးေသးေလး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္မပါရင္ ေဘာလံုးနဲ႔လူေတာင္ သိပ္ကြဲတာမဟုတ္ဘူး။ ဂိုးဖမ္းတဲ့ ေက်ာ္ရွိန္ဆိုတာက ဖက္တီးႀကီး။ ကိုယ့္ထက္ေခါင္းတစ္လံုးေက်ာ္ အရပ္ျမင့္ေသးတယ္။တစ္ခါ သူ႕ဗိုက္ႀကီးကို ကိုယ္ဖက္ၾကည့္တာ လက္တစ္ဖက္ေတာင္မကဘူး။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက သူ႔ေဘာ္ဒီ၀ိတ္က်ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဧရာမႀကီးနဲ႔ ေဘာလံုးကစားလိုက္တာ ပင္ပန္းသေလာက္ အစားနဲ႔ျပန္ျဖည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ရွိရင္းစြဲ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္က ပိုပိုတိုးလာပါေလေရာ။ သူကမ်ား ေဘာလံုးကို ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီးဖမ္းရင္ သူ႕ဗိုက္ႀကီးလႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္က်န္ရစ္တာ ခုျပန္ေတြးရင္ ခုရယ္ခ်င္မိတုန္း။ အလယ္တန္းက ကစားတဲ့ လားရႈိးသား ေနေအာင္၀င္းကေတာ့ ေဘာလံုးအလိမ္အေခါက္ အင္မတန္ေကာင္းရွာပါရဲ႕။ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ကို လိမ္သြားေခါက္သြားတာမ်ား ၾကည့္လို႔ေတာင္မ၀ဘူး။ တစ္ခုခက္တာက အဲဒီသေကာင့္သားက လိမ္တာတစ္ခုပဲ အင္တိုက္အားတိုက္ ေလ့က်င့္ထားရွာတာကိုး။ တစ္ခါသားမွာ သူ႔ဆီကို ေနာက္တန္းကေန ကိုယ္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ေဘာလံုးကို ကြင္းလယ္ေလာက္ကတည္းက လိမ္ေခါက္ၿပီးသယ္သြားလိုက္တာ တစ္ဖက္ဂိုးေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိဆိုပါေတာ့။ ဂိုးထဲကို ကန္သြင္းခဲ့မယ္အထင္နဲ႔ ကိုယ္တို႔မွာေတာ့ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ေနာက္ကေန ၀ိုင္းၾကည့္ေနလိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ေဘာလံုးကို ေနာက္တန္းထိေအာင္ ျပန္ဆြဲယူလာခဲ့ပါေရာလား။  စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ သူ႔ကိုမီေအာင္ေျပးလိုက္ရင္း“ ဘာျဖစ္လို႔ ဂိုးထဲကို ကန္မထည့္ခဲ့သလဲ ” လို႔ေမးေတာ့ “ ဟ..ဂိုးထဲမွာ လူရႈပ္ေနလို႔ကြ ” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဆဲခ်င္လိုက္တာေလ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ “ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ဆီကယူသြားတဲ့ေဘာလံုးကို ငါ့ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ျပန္သယ္လာရင္ မင္းကိုပဲ ကန္လႊတ္မယ္ ” လို႔ ေျပာမိတဲ့အထိ။

ေအာင္မယ္...
ကိုယ္တို႔အသင္းက စြံသာမစြံတာ နည္းျပေတြဘာေတြေတာင္ ငွားလိုက္ေသးတယ္။ အဂၤလန္မွာဆုိရင္ေတာ့လည္း ဆာဘြဲ႕ရတဲ့ Sir Alex Fergusan တို႔ Sir Bobby Robson တို႔ကို ငွားျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆာဘြဲ႕မရွိတဲ့ ေရႊျပည္သားေတြျဖစ္ေနေတာ့ သူမ်ားေတြလို ဆာဘြဲ႕ရေတာ့မတတ္ႏိုင္ေပဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔နည္းျပကိုလည္း ေလွ်ာ့တြက္လို႔ေတာ့ ရမယ္မထင္နဲ႔။ Fergie တို႔လို  Sir မဟုတ္ေပမယ့္ သူလည္း  “ဆာ” ေတာ့ “ ဆာ ” ပါပဲ။ နံမည္ကိုက ဦးဆာမိတဲ့။ အဲဒီေခတ္ကေတာင္ တစ္လကို ႏွစ္ေသာင္းေပးၿပီးငွားရတာ။ ထမင္းဆိုင္မွာ လေပးစားရင္ေတာင္ တစ္လကိုမွ ေလးေထာင့္ငါးရာပဲ ေပးရတာဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ သူ႕တန္ဖိုးကို။ ၿပီးေတာ့ မန္ေနဂ်ာပါရွိေသးတယ္...ကိုမင္းေလ။ သူ႕မိဘေတြက မႏၲေလးမွာနံမည္ႀကီး ျမဘုရင္ႏို႔ဆီခ်က္စက္ရုံပုိင္တယ္။ သူ႕ခမ်ာ အဲဒီေခတ္ကေတာင္ တစ္ရက္ကိုမုန္႔ဖိုး တစ္ေသာင္းရတာဆိုေတာ့ သံုးလို႔မကုန္ရွာလို႔ ကိုယ္တို႔က ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ၀ိုင္းသံုးေပးရတယ္။ သူ႔ကို မန္ေနဂ်ာခန္႔တာ ေဘာလံုးအေၾကာင္းနားလည္လို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ သူလည္း ကိုယ္တို႔လို
လူေလွ်ာက္ကန္ သာသာ အဆင့္ပဲရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ သူက အသင္းစားရိတ္စိုက္တာဆိုေတာ့ ကေလးေပ်ာ္ေအာင္ အားလံုးက ရာထူးတပ္ေပးၿပီး ၀ိုင္းေႄမွာက္ေပးထားတာ။

ကိုယ္တို႔အသင္းက ႏုိင္ပြဲသာမရတာ စရိတ္ကေတာ့ ဘာကုန္သလဲမေမးနဲ႕။ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲကန္ရင္ ကြင္းေၾကး၊ ဒိုင္လူႀကီးငွားခေတြေပးရေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔ကလည္း ႏုိင္ႏုိင္ရႉံုးရူံး ပြဲၿပီးရင္ စားေသာက္ဆိုင္သြားၿပီး စားရေသာက္ရမွ ေက်နပ္ၾကတာေလ။ ဒီေတာ့ ဒကာေတာ္ကိုမင္းကို မန္ေနဂ်ာႀကီးေပါ့။ မမိုက္ဘူးလား။

ကိုယ္တို႔ အသင္းေကာင္းပံုကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္စက ကိုယ့္အထက္က စီနီယာအတန္းသင္းနဲ႔ကန္တာ သူတို႔က ကိုယ္တို႔အသင္းကို ခုနစ္ဂုိးေတာင္အေၾကာေပးယူရတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ဒီလိုအေၾကာမ်ဳိးကေတာ့။ ကိုယ္တို႔ ကန္ျပလိုက္တာ
ဆယ့္ႏွစ္ဂိုး၊ ႏွစ္ဂိုးေတာင္မွပဲ။ ကိုယ္တို႔ရႉံးတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အတန္းႀကီးေတြနဲ႔ မကန္ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဂ်ဴနီယာအတန္းတစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ထပ္ကန္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကို ေျခာက္ဂိုးျပတ္ရႉံးပါေရာလား။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မန္းစည္ပင္အမ်ဳိးသမီးသင္းနဲ႔ကန္ၾကတယ္။ ေအာင္မယ္ေလး...ဒါေတာင္ ႏွစ္ဂိုးစီ သေရက်တယ္။ အဲဒီေဘာလံုးပြဲ ရလာဒ္ကို အတန္းထဲက သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးေပးၿပီး ေၾကာ္ျငာထားလုိက္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သားက အလစ္မွာ ၀င္ေရးသြားတယ္မသိဘူး။  “ ေဆးေက်ာင္းသား ေယာက်္ားေလးေတြမို႔ သနားလို႔ အေလွ်ာ့ေပးလႊတ္္လိုက္တာ ” တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ကုိယ့္အဆင့္ကိုယ္သိလို႔ အခ်င္းခ်င္းပဲ ႏွစ္သင္းခြဲၿပီးကန္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း စာသင္ရ၊ ေဆးရုံသြားရနဲ႔ မအားၾကတဲ့အတြက္ သူမ်ားေတြလို ညေနခင္းမွ ေဘာလံုးမကန္ႏိုင္ၾကဘဲ မနက္ ၆ နာရီထိုးေလာက္မွာ ထထကန္ၾကရရွာတယ္။ ပါသမွ် အသင္းသားအားလံုးကလည္း ေဘာလံုးရူးေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အသင္းစြံတာ မစြံတာအပထားလို႔  နံမည္ေပးကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔ City နဲ႔ United တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ အရံသင္း စီးတီးရဲ႕ေနာက္တန္းသမားေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ေဘာ္ဒီ၀ိတ္က ေပါင္ ၁၀၀ စြန္းတယ္ဆိုရုံေလး။ သူမ်ားတကာလို ႁကြက္သားအဖုအဖုနဲ႔ ထုထုၿပီးခရာခ်င္စရာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နံရိုးအေခ်ာင္းအေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၿပီး တြယ္ခ်င္စရာရယ္ဆိုတဲ့ ဖရိန္မ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္တန္းမွာ ကိုယ္လိုဗလမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ။ အေကာင္ေသးလို႔ အထင္ေတာ့ မေသးလိုက္ေလနဲ႔သက္လံုကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲမေမးနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ကန္ၿပီးရင္ အားလံုးဖားဖိုထိုးကုန္ၾကၿပီ။

သြင္းထားဦးေပါ့ေလ...သြင္းႏိုင္လွ ဆယ္ဂိုးေပါ့...

သူမ်ားအသင္းမွာဆိုရင္ ေရွ႕တန္းသမားက ပင္ပန္းလာရင္ ေနာက္တန္းဆင္းၿပီး နားၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔က်ေတာ့ ေနာက္တန္းသမားေတြပင္ပန္းလာရင္ ေရွ႕တန္းတက္ၿပီးနားရတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာ သက္သာခ်က္ကေတာ့ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းသမားနဲ႔ က်ားထိုင္ထိုးေနလို႔ရတယ္။ ပြဲသာၿပီးသြားေရာ ေရွ႕တန္းကို ေဘာလံုးႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးထက္ေတာင္ပိုမေရာက္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွာမ်ား ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴး ရာဇာကိုကိုေအာင္ခမ်ာ ပြဲသာၿပီးသြားတယ္ ေဘာလံုးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမထိလိုက္ရတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ သူ႔ခမ်ာ ေဘာလံုးမထိရလြန္းလို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ “ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ…ေဘာလံုးကန္နည္း ေမ့ကုန္ၿပီေဟ့ ” လို႔ ကိုယ္တို႔ေနာက္တန္းေတြဆီကို လွမ္းလွမ္းေအာ္ရွာတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြကလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေနာက္တန္းက ေဘာလံုးကို ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ကန္ပို႔ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ က်န္တာ ဂရုကိုမစုိက္ေတာ့တာ။ သူတို႔ေရွ႕တန္းကေကာင္ေတြ တစ္အုပ္နဲ႔တစ္ေယာက္ အရိုးပဲက်ဳိးက်ဳိး၊ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းက ၀ိုင္းသမလို႔ ႏွစ္ပိုင္းပဲျပတ္ျပတ္ ရေအာင္သာ ဂိုးသြင္းေပေတာ့။ သူမ်ားေတြက တစ္ေယာက္ေဘာလံုးရသြားရင္ က်န္တဲ့လူေတြက ေဘာလံုးေပးလို႔ရမယ့္ေနရာေတြမွာ အဆင္သင့္ေနရာယူၿပီး
opening ကစားၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ၾကလြန္းလို႔ ကိုယ့္ဆီကို ေဘာလံုးမေရာက္ေအာင္ ကြယ္ၿပီး closing ကစားတယ္ေလ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ နည္းစံနစ္မ်ဳိး ကမၻာေပၚမွာေတာင္ရွိမယ္မထင္ဘူး။

အဲဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အသင္းဆိုေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဖလားပြဲလုပ္ေပးဖို႔စီစဥ္ေတာ့ အသင္းနံမည္ေပးဖို႔ေရြးၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က
Russel Crowe ပါတဲ့ Gladiator ဇာတ္ကားကလည္း အေတာ္ႀကီးကို နံမည္ႀကီးေတာ့ ကိုယ္တို႔အသင္းကို Gladiator လို႔ နံမည္ေပးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ေဘာလံုးကန္၀တ္စံုကိုေတာင္ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးကို က်က်နန ေရြး၀ယ္ထားေသးတာ။ ေဘာလံုး၀တ္စံုရဲ႕ ရင္ပတ္မွာလည္း ျမင္းစီးထားတဲ့ ေရာမသူရဲေကာင္းပံုကို စတစ္ကာနဲ႔ ကပ္ထားလိုက္ေသး။ ဒကာေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကို္ယ္တို႔အသင္းရဲ႕ မန္ေနဂ်ာႀကီးေပါ့။ ဒါတင္မကေသးဘဲ အားေပးၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ T shirt ေတြ ေခါင္းစည္းႀကိဳးေတြပါထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေအာင္မယ္... T shirt ရင္ပတ္မွာ စာတမ္းေတာင္ပါေသးတယ္။

Lose or win my team.
ရႉံးရႉံးႏုိင္ႏုိင္ တို႔အသင္းပဲ တဲ့။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔အသင္းက ေသခ်ာေပါက္ရူံးဖိုး ၉၀%ေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ အဲဒီလိုႀကိဳတင္ကာကြယ္ထာ
းရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖလားပြဲက မကန္ျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ပ်က္သြားတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြထဲက အထင္ရွားဆံုးအေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္တို႔ထက္ စီနီယာက်တဲ့ အတန္းက ေဘာလံုးသင္း ရပ္ကြက္သင္းတစ္ခုနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးကစားၾကရင္း ရိုက္ပြဲျဖစ္ၾကလို႔ေလ။ ပါခ်ဳပ္ခမ်ာ ငါးတကာယိုတဲ့ေခ်း၊ ပုစြန္ေခါင္းေပၚ ေရာက္မယ့္အေရးကို ပညာရွိပီပီ ႀကဳိျမင္သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ဖလားပြဲအစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ရပါေရာလား။ တကယ္လို႔ ပ်က္သာမပ်က္ရင္ ကိုယ္တို႔လည္း အခုကစားေနၾကတဲ့ MNL ကလပ္ေတြဆီမ်ားေရာက္ၿပီး တစ္လကို သိန္း၂၀ေလာက္ရတဲ့ ေၾကးစားေဘာလံုးသမားႀကီးေတြမ်ားျဖစ္ကုန္မလား မေျပာတတ္ဘူးေနာ...

အင္း...
ေဘာလံုး၀ါသနာအေၾကာင္းေရးရင္းနဲ႔ ကေလာင္ေဘးေခ်ာ္ၿပီး ကိုယ့္ေဘာလံုးသင္းအေၾကာင္းေတြေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ အသင္းနဲ႔မ်ားကန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီအေၾကာင္းၾကားေနာ္။ အခုဆရာ၀န္ေတြျဖစ္ၿပီး အနယ္နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ပြဲျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ေပးမယ္။ က်ဳိးရင္၊ ကန္းရင္လည္းမပူနဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္တို႔အားလံုး ကုတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေဆးမႉးေတြဘာေတြ ငွားစရာမလုိဘူး။
ဒါေပမယ့္...
ကိုယ္တို႔တစ္သင္းလံုးက ေဆးမူးေတြ ျဖစ္ေနၾကရင္ေတာ့လည္း…။            ။


( ဒီပို႔စ္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ဖလားအတြင္းက ေရးၿပီးတင္ခဲ့တာပါ။ ဒီရက္ပတ္အတြင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က facebook မွာ Gladiator ဓာတ္ပံုေတြ တင္ေပးလိုက္လို႔ အရင္ပို႔စ္ေဟာင္းကို ျပန္မြမ္းမံၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကို ျပန္ဖတ္ျပန္ေရးရင္း ငယ္ဘ၀ကို ျပန္သတိရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းမိပါရဲ႕... )

27 comments:

ညိမ္းႏိုင္ said...

အဟား......တခြိခြိနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းရီလိုက္ရတာ....
ဆရာလည္း ဇမေသးပါလားဗ်....၊အေတာ္ပဲ....တစ္ပြဲတစ္
လမ္းေတာ့အကဲစမ္းဦးမွ...အရႈံးၿပိဳင္ၾကမယ္ေလ....:))))

blackroze said...

ခြိခြိခြိ..ဆရာအကိုေရ
ဖတ္ရင္းရီေနတာ..ဟီးးဟီးးဟီးးး
ငယ္ကေက်ာင္းသားဘဝေလးက
လြမ္းစရာေလးေနာ္...
ဆရာအကိုေရးတဲ့player ေတြကို
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္၇င္း၇ီသြားေၾကာင္းပါ..

ခင္တဲ့ ပစ္ပစ္

San San Htun said...

"မေန႔ကပဲ ေရွ႕ကေမာင္မင္းႀကီးသားတစ္ေယာက္က ဆစ္ဂနယ္ ဘယ္ျပၿပီး ညာဘက္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ေကြ႕ခ်သြားတာ ေဘာလံုးသမားမ်ား ဘယ္ဘက္ကိုအေယာင္ျပၿပီး ညာဘက္ကို ဆြဲသြားတာနဲ႔ေတာင္ တူေသးေတာ့..."
ဦးဟန္ၾကည္ၾကီးရဲ ့ ကြန္ ့မန္ ့ကို ဖတ္ရကတည္းက ထင္ေတာ့ထင္သား..ခု ပို ့စ္ကို ဖတ္ရေတာ့မွ ...ကြက္ကြက္ကင္းကင္း ၿမင္ေအာင္ ေရးတတ္ပါေပတယ္...

ကိုရင္ said...

အား..ဇကေတာ့ မေသးပါလား..
ဒီပေလယာေတြသာ စုလိုက္ရလို႔ကေတာ့.. :D

PhyoPhyo said...

ရႈံးတာ ႏိုင္တာထက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း ဆရာေရ ..
ပြဲတစ္ပြဲေလာက္စီစဥ္ပါလား။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ ဘေလာဂ့္ကေန Live ျပ ေပး :D ေပ်ာ္စရာႀကီးရယ္

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဆရာကေတာ႔ အလာၾကီးပဲ
ေတာ္ေတာ္႔ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္႔ပုံပါပဲ
ဒီစာဖတ္ရမွ ဆရာကုိပုံေဖာ္ၾကည္႔လုိ႔
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းရျပီထင္တယ္။

ခင္မင္တဲ႔ jasmine

ဟန္ၾကည္ said...

ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီး ေဘာလံုးကန္ဖို႔ေတာ့ မခ်ိန္းၾကပါနဲ႔ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီတို႔ရယ္...ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ၀မရွိလို႔ ၀ိမလုပ္ရဲရွာပါဘူးတဲ့...ဇမရွိလို႔လည္း ဇိမျပဳတ္ပါေၾကာင္းဗ်ား...း)))

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အိပ္ခါနီး ဖတ္မိလုိ႔ မ်က္စိ အေတာ္ေလး က်ယ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ တခြီးခြီးနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား လွမ္းျမင္သြားရင္ သူႀကီးမင္း ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးေနၿပီ ထင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဆရာဟန္ၾကည္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးပြဲေတြထဲက အမွတ္ေတြ ေရတြက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔က စုစုေပါင္း တစ္မွတ္ႀကီးမ်ားေတာင္။ း))

ဒါေတာင္မွ ဟုိဘက္က မိန္းမရင့္မာႀကီးေတြက ဒီဘက္က ေယာက်္ားႏုႏုနယ္နယ္ေလးမုိ႔ တစ္မွတ္ေပးသြားတာ ဆုိပါလား။

သူႀကီးမင္းလဲ ကေလးတုန္းကေတာ့ ေဘာလုံး အေတာ္ကန္သား။ ဒါေပမဲ့ ကစားေဖာ္ကန္လုိက္တဲ့ ေဘာလုံး ရင္ဆုိ႔တည့္တည့္ထိၿပီး အင့္ အင့္ အင့္ နဲ႔ ေျမႀကီးေပၚ လွဲက်ၿပီးကထဲက အခုထက္ထိ မကန္ေတာ့သေလာက္ပါဘဲ။

သူႀကီးမင္း ကုိယ္ကာယေလးကလဲ ပိစိေလးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ါသနာထုံတာက ေဘာလုံးႏွင့္ လက္ေ၀ွ႔။ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ မကစားရဲပါဘူးဗ်ာ။ ၾကည့္ခ်င္တာ ၾကည့္ခ်င္တာ။

ရြာဦးေက်ာင္းနေဘး ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ သကၤန္းစုပ္ကေလး လုံးက်စ္ၿပီး ေဘာလုံးခုိးကန္တာကစ ထုိင္ၾကည့္တတ္တဲ့ သူႀကီးမင္းပါ။။

အခုေတာ့..
ႏုိင္ငံတဲ့ အသင္းကုိ အားေပးရင္း မန္ယူအသဲစြဲ ျဖစ္သြားပါေရာလား။ မန္ယူပြဲဆုိ အင္တာနက္ကေန မရရေတာင္ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

ေတာက္.. ဒီေန႔မွ stoke နဲ႔ ၁-၁ သေရက်သြားတယ္။ အႏုိင္ကန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ကေကာင္ေတြ ေျမွာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ ျဖစ္ကုန္ဦးမယ္။ အထူးသျဖင့္ ခ်က္ႀကီးေပါ့။ ေမတ္တာကုိ နဲနဲေလးမွ မရွိတာ။ ေျပာရင္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိ ဟာဟ။

ခင္မင္လွ်က္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အဲ...
ဒါနဲ႔..စကားမစပ္။ ဆရာဟန္ၾကည့္ အသင္းမွာ ေက်ာ္စြာေအာင္က ႏွစ္ေယာက္ရွိတာလား မသိ။

new.theory said...

ဆရာေရ အေနာ္တို႕လည္းေဘာလံုကို မ်ိဳးနဲ႕ရိုးနဲ႕
အားေပးတာ..မွက္မီေသးတယ္..
ဟိုးအရင္ ျမန္မာနဲ႕ထိုင္း ပြဲတီဗိကလာေတာ့ ..
အဲ့ဒီေန႕က အေနာ္အေမႀကီး စ်ာပနခ်ရက္နဲ႕တိုက္ဆိုင္
ေနတာ.ေဘာပြဲလာတဲအခ်ိန္နဲ႕.စ်ာပန ခ်မယ့္အခ်ိန္နဲက
တိုက္ဆိုင္ေနေတာ့..နာေရးလာတဲ့သူေတြ ေဘာပြဲလာတဲ့တိဗိ
ေရွ႕ပဲေျပးကုန္က်ေတာ့ အေမႀကီး စ်ပန ကို
ညေမွာင္ေမွာင္ ..မွန္အိမ္ထြန္းျပီး..ခ်ခဲ့ရတယ္..ေလ..


ခင္မင္ေလးစားလွွ်က္(ဒုတိယ)

မအိမ္သူ said...

ေတာက္.. ဆရာဦးဟန္ၾကည္တို႔အသင္း ဖလားပြဲ မကစားလိုက္ရတာ နာတယ္..ၿပိဳင္ဖက္မရွိ ခ်န္ပီယံျဖစ္မဲ့အသင္းတသင္း တိမ္ျမဳပ္သြားရတာေပါ့ေနာ..ျမန္မာ့ေဘာလံုးေလာကႀကီး နစ္နာသြားရတာ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး... း)))

SHWE ZIN U said...

ကစားနည္း ေတြ မွာေတာ႔ ေဘာလံုး ကစားနည္း ေလာက္ ရင္ခုန္တာမရွိ
(အလံုးေလး မလားလို႕ေတာ႔ မသိ)

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ဆရာ႕ အသင္းေလး ကို အားေပးသြားပါတယ္ ေရသန္႕ ဗူးနဲ႕ပါ

ေရႊစင္ဦး

ဟန္ၾကည္ said...

ဟုတ္ပ...သူႀကီးေျပာမွ ျပန္ၾကည့္မိတယ္...ရွိစုမယ့္စုလူေလးေတြ ေရၾကည့္ရင္း ေက်ာ္စြာေအာင္ကို ႏွစ္ခါျပန္ေရမိသြားတယ္....း))) လူမ်ားတယ္ ထင္ရတာေပါ့...ဟား ဟား

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဆရာေရ စိုင္းခြန္မ်ဳိးေနာင္ရဲ႕ ေျခသလုံးက ဂစ္တာႀကဳိးေလာက္ရွိတယ္ေပါ့။ ဒါဆုိ အႀကီးႀကီးေနမွာေနာ္။ ကုိမင္းလုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးလုိခ်င္တယ္။ ရွာေပးဦးေလ။ ဟီး။

Anonymous said...

ဟား ဟားးးးးးး
အေတာ္ေလးကို ေကာင္းတဲ့အသင္းပဲ အရမ္းရယ္ရတယ္ဗ်ာ။

ဆရာ တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္စုျပီး
ျမန္မာ ေဘားလံုး အသင္း ကို နည္ျပသင့္တယ္ ဆရာ
အဲဒါ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဖာဂီ ၾကီးေတာင္
ထိုင္ငိုသြားေလာက္တယ္။

ေခ်ာအစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္) said...

ဆရာဟန္ငယ္ဘဝရဲ႕ ေဘာလံုးအေၾကာင္းဖတ္ေတာ႔ ေဒၚေခ်ာတို႔လည္း ေဘာလံုးကန္ခဲ႔တာ သတိရပါ႔ရဲ႕ရွင္။ ကၽြန္မကလည္း ေဘာလံုးပြဲ သိပ္ၾကိဳက္တာ ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဝင္ကန္ခဲ႔တာ။ ေနာက္တာမထင္နဲ႔ တကယ္ကန္ခဲ႔တာေနာ္။ း) ကညာပ်ိဳနဲ႔ ဇရာအို ဆိုျပီး ကန္တာ ။ ပြဲျပီးသည္ထိ ေဘာလံုးကို တစ္ခ်က္မွ ထိေအာင္ မကန္ႏိုင္ဘဲ လူလိုက္ဆြဲေနတာနဲ႔ ျပီးသြားတာ ျပန္သတိရတယ္။ ဟိဟိ

မဒမ္ကိုး said...

လူေလွ်ာက္ကန္တဲ႕လူေတြ ..စိတ္နာတယ္ ကေလးဘ၀က ကြင္းေဘးထိုင္ၾကည္႕ေနတာ .
အဲလိုကန္ၾကလို႕ မ်က္ႏွာကိုလာမွန္ျပီး လူေတာင္ေျမာင္းထဲျပဳတ္က်တယ္
စိတ္နာတယ္ စိတ္နာတယ္ လူေလွ်ာက္ကန္ၾကီးေတြ း)

An Asian Tour Operator said...

ဆရာဟန္ တို႕ အသင္းက ေတာ့သူေခတ္နဲ႕ သူနာမည္ ႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ :)

sosegado said...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓါတ္ပုံထဲမွာ ေရႊဖလားေလးနဲ႔
ရႈံးရႈံးႏုိင္ႏုိင္ ငါတုိ႔အသင္းကြ ေဆာင္ပုဒ္ေလးႀကိဳက္တယ္။

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

ဟားဟား။ ေဘာလံုးခေရဇီေပါ့။ ပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္ရွင္။

ခင္တဲ့
ေမသိမ့္

Anonymous said...

ေဘာကုိခ်စ္တယ္
ေဘာကုိျမတ္နုိးတယ္
ေဘာကုိအားေပးတယ္
ေဘာကုိမျပတ္ၾကည္႔တယ္
ေဘာ= ေဘာလုံး

ဆရာတုိ႔အသင္းကုိအားပါးတရအားေပးသြားပါတယ္ဗ်ာ
ေမာင္ဘႀကိဳင္လည္းေဘာဝါသနာရွင္တစ္ဦးပါ ကုိယ္တုိင္လည္းကန္ပါတယ္ ဒါေပမယ္႔ ခုမ်ားေတာ႔ သက္လုံသိပ္ေကာင္းဖူးရယ္


ေဘာခ်စ္သူ
ေမာင္ဘႀကိဳင္

ကိုေဇာ္ said...

ဝါသနာကေတာ့ အေတာ္ တူတာပဲဗ်ိဳ႕။
က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကည့္လည္း ၾကည့္တယ္ ၊ ကန္လည္း ကန္ပါတယ္။ အခု ဒီမွာေတာင္မွ အလုပ္က ညဆိုင္းမို႔လို႔။ ဒါေတာင္မွ သြားကန္ကန္ျဖစ္ေနေသး။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္ " ငါ့သားက ကေလးကန္ ေခြးကန္ အကုန္ၾကည့္တာပဲကိုး " တဲ့။ တကယ္လည္း က်ေနာ္က ကန္စရာ မရွိရင္ ေခြးနဲ႔ပါ ေဘာလံုး လုကန္တတ္တဲ့ ေကာင္ဗ်။

ဆူးသစ္ said...

တစ္ေခါက္ေရးတင္လိုက္တာဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ေခါက္လာေရးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကေတာ့ W လို႔ေခၚတဲ့လမ္းေပၚကန္ရတဲ့ေကာ္ေဘာလံုးေခတ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုဟန္ၾကည္လို၀ါသနာပါေပမယ့္မကန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕မန္ယူပရိသတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ကအာဆင္နယ္ပရိသတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရးေဖာ္တစ္ေယာက္ေဘာလံုး၀ါသနာပါလို႔၀မ္းသာပါတယ္။ ဟာသဥာဏ္လည္းေတာ္ေတာ္ရႊင္ပံုရတယ္။
ေရွ႕တန္းမွာ သက္သာခ်က္ကေတာ့ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းသမားနဲ႔ က်ားထိုင္ထိုးေနလို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့စာကိုဖတ္ၿပီးေတာ္ေတာ္ရယ္မိေသးတယ္။ ေရး အားေကာင္းပံုရတယ္။ အားေပးပါတယ္။

ဆူးသစ္ said...

ကၽြန္ေတာ္လင့္ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ......

ဟန္ၾကည္ said...

ကိုဆူးသစ္ေရးလိုက္တဲ့ ကြန္မန္႔ကို စပမ္းထဲမွာ ရွာတာလည္း မေတြ႔ေတာ့ပါ...တစ္ခုခု မွားသြားလို႔ ေပ်ာက္သြားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...လင္ခ့္ခ်ိတ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ...

မဒမ္ကိုး said...

ီစီေဘာက္ေပ်ာက္ေနလို႕ လာေအာ္သြားတယ္နံမည္ဗ်ိဴးးး ဆရာဦးဟန္ၾကည္ နံမည္ း)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

အေရးအသား ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလို႕ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရီလိုက္ရတာ။ ဒီလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ငယ္ဘဝ ပို႔စ္ေလးေတြလည္း သေဘာက်တယ္။

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger