ခ်စ္ေသာအညာ ( ၂ ) . . .

အပိုင္း ( ၁ ) မွ အဆက္ . . .

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းရင္းေဆးဆရာေတြဟာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာေက်းေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အားကိုးအားထားျပဳစရာ အစစ္အမွန္ေတြေပါ့ေလ။

သည္ၾကားထဲမွာ စုန္းတို႔ ပေယာဂတို႔ဆိုတာကလည္း အညာရြာေတြရဲ႕ ဖက္ရွင္တစ္ခု။ နတ္ကေတာ္ဆိုတာကလည္း ရြာတိုင္းမွာ မရွိမျဖစ္။ ေရွးအဖိုးႀကီး အမယ္ႀကီးေတြေျပာစကားအရ ရြာတစ္ရြာတည္ရင္ ပညာသည္(စုန္း)က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ အရပ္ပ်က္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ ရွိရတယ္ဆိုကိုး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါက ပညာသည္လို႔မ်ားေျပာရင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာ ညေနမိုးခ်ဳပ္ရင္ အႏွီအိမ္ေရွ႕က မျဖတ္ရဲေတာ့တဲ့အထိ။ ေဇာ္ဂနီတို႔ ေဇာ္ဂနက္တို႔ ဆယ့္ႏွစ္ႀကဳိးတို႔ဘာတို႔နဲ႔ ပညာသည္မ်ဳိးကလည္း စံုတကာကိုေစ့လို႔။ သည္ၾကားထဲမွာ ေခ်းစားစုန္းဆိုတာက ရွိေသး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔အဘြားအိမ္နဲ႔ လမ္းျခားတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္က အေဒၚႀကီးက ေခ်းစားစုန္းဆိုလို႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔မွာ ညဘက္ဆို အႏွီအိမ္ဘက္ကို ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ရဲတဲ့အထိ။ ညဘက္ညဘက္ဆို အႏွီအိမ္ဘက္က စုန္းေတာက္စားတဲ့ မီးလံုးေတြ ျမင္ရတယ္လို႔ အဘြားက ေျပာျပန္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အႏွီအိမ္ဘက္က မီးေရာင္ျမင္ရင္ကို ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔မွာ ဖင္ကိုသီေနေရာ။ တကယ္ေတာ့လည္း အညာထံုးစံအတိုင္း ေဆာင္းညေတြမွာ မီးဖိုထဲ မီးထည့္ၿပီး လႈံတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ သည္ၾကားထဲမွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါကို ပညာသည္ျပဳစားလို႔ ေဆးဆရာနဲ႔ ပညာၿပဳိင္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ သြားသြားေခ်ာင္းရတာအေမာ။

အသက္ေလးရလာလို႔ ပညာသည္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသတစ္ပုဒ္ၾကားရမွပဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အေၾကာက္သန္ခဲ့တာ ေတြးၿပီး ရယ္ပြဲဖြဲ႕ျဖစ္ပါေသးရဲ႕။ အႏွီဟာသထဲမွာ ပညာသည္နဲ႔ ဂိုဏ္းဆရာနဲ႔ ပညာၿပဳိင္ၾကသတဲ့။ ဆရာက အိတ္ထဲကေန ေဆးတစ္လံုးထုတ္၊ ဂါထာစုတ္ၿပီး ပညာသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေပါက္ထည့္လိုက္တာ ၀ုန္းခနဲျမည္ၿပီး ပညာသည္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ အေကာင္က ပိုႀကီးလာသတဲ့။ တပည့္လုပ္တဲ့လူက ဟုတ္ပါ့မလားဆရာဆိုေတာ့ ဆရာက ရပါသကြာ ေနာက္ထပ္ေဆးတစ္လံုးရွိပါေသးတယ္လုပ္ေရာ။ အႏွီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္လံုးနဲ႔ ထပ္ေပါက္လိုက္ျပန္ေတာ့ ေစာေစာကလိုပဲ ၀ုန္းခနဲျမည္ၿပီး အေကာင္က ပိုႀကီးလာျပန္ပါေရာ။ တပည့္ကေတာ့ ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းတျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေလ။ ဆရာျဖစ္သူက အသာေနစမ္းပါကြာ ငါ့မွာ ေနာက္ဆံုးေဆးလံုးရွိပါေသးတယ္ဆိုၿပီး လြယ္အိပ္ထဲက ေနာက္ဆံုးေဆးလံုးထုတ္ၿပီး ေပါက္ထည့္လိုက္တာ ၀ုန္းခနဲျမည္ၿပီး ပညာသည္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ နာနာရုပ္လည္း ျပာက်သြားပါေလေရာတဲ့။ အႏွီေတာ့မွ တပည့္လုပ္သူက ဆရာ့မ်က္ႏွာကို တေလးတစားၾကည့္ၿပီး စြမ္းလိုက္တာ ဆရာရယ္…ဒါနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ဆံုးေဆးက ဘာနဲ႔စီရင္ထားသလဲလို႔ေမးေတာ့ ဆရာက ငါးသလဲထိုးၿပံဳးၿပံဳးၿပီး “ ငါ့တပည့္ ဘယ္သူ႕မွေတာ့ မေျပာေလနဲ႔…အႏွီေနာက္ဆံုးေဆးလံုးက လက္ပစ္ဗုံးကြဲ႕” လို႔ မိန္႕ပါသတဲ့။ အႏွီေတာ့မွပဲ သည္သိပၸံေခတ္ႀကီးမွာ လက္ပစ္ဗုံးထက္ပိုစြမ္းတဲ့ လက္နက္ေတြ ေပၚေနတာကို မစဥ္းစားမိဘဲ ပုဂံေခတ္လက္က်န္ ပညာသည္ကို အေၾကာက္ပိုခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးရင္း ရွက္ေနမိေသး။

နတ္ကေတာ္ဆိုတာကလည္း အညာမွာေတာ့ အထင္ကရ။ တစ္ခုခုလုပ္မယ့္ကိုင္မယ့္ျပင္တုိင္း နယ္ေတာ့္ရွင္၊ ရြာေတာ့္ရွင္ေတြကို ပသၾက၊ တင္ေျမွာက္ၾကရတာကိုက အညာထံုးစံ။ စပါးအထြက္တိုးေအာင္လို႔ ပုန္းမၾကည္ကို ပသရသလို၊ မိုးရြာေစခ်င္ရင္ မိုးေခါင္ေက်ာ္စြာကို ပူေဇာ္ၾကဖို႔လည္း ၀တ္မပ်က္။ တစ္ခ်ဳိ႕မ်ား ထမင္းစားရင္ေတာင္ ပထမဦးဆံုး ထမင္းဆုပ္ကို အေပၚေျမွာက္ၿပီး နတ္ေတာ့္ရွင္၊ ရြာေတာ့္ရွင္ေတြကို အရင္ပသလိုက္ေသး။ ေနမေကာင္းထိုင္မသာျဖစ္ျပန္ရင္လည္း နတ္မႀကဳိက္တာ ဘာမ်ားလုပ္ထားလိုက္မိသလဲလို႔ အရင္ေတြးၾကရေသးတာ။ ရြာထိပ္က နတ္စင္သြားၿပီး ကြမ္းတစ္ရာ၊ ေငြတစ္မတ္နဲ႔ နတ္ကိုးလိုက္ရင္ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာ ေရာဂါေတြကို ေရွာင္ႏိုင္ကြင္းႏိုင္မယ္လို႔ အယူကရွိၾကၿပီးသား။ အလုပ္အကိုင္ေတြ အဆင္မေခ်ာရင္လည္း ဆန္တစ္ျပည္၊ ေငြတစ္မတ္နဲ႔ ရြာနတ္ကေတာ္ဆီသြားၿပီး နတ္ေမးၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါေလာက္ေတာ့ အိမ္မွာ နတ္ပြဲကေလးပြဲထိုးလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိၾကတဲ့လူေတြ။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ အဘုိးကေတာ့ နတ္ကို အယံုအၾကည္မရွိေလေတာ့ အိမ္မွာပြဲထိုးတယ္ဆိုရင္ တဘက္ကေလး ပုခံုးတင္ၿပီး ေတာ္ရာကို ေရွာင္ထြက္သြားတာခ်ည္း။ ေမေမနဲ႔ အဘြားကေတာ့ မိန္းမေတြပီပီ နတ္ဆိုလည္း ယံုၿပီးသား။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နတ္ပြဲဆိုတာ စားစာရာေတြ အလွ်ံပယ္တြယ္ရတာမို႔ ခပ္ႀကဳိက္ႀကဳိက္။

ေမေမ့ရြာက နတ္ကေတာ္က အသက္၆၀၀န္းက်င္။ ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ဥပဓိေကာင္းေကာင္း။ အေနအထိုင္ကလည္း ပိပိရိရိ ရွိပါဘိသနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကလည္း ရြာမွာ လူၾကည္ညိဳခံပုဂၢဳိလ္စာရင္း၀င္ကိုး။ အဘြားတို႔အိမ္မွာ နတ္ပြဲထိုးရင္ နတ္ကေတာ္အဘြားေရာက္လာၿပီး တဘက္ကေလးပုခံုးတင္၊ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ရုံ႕ရုံ႕ကေလးထိုင္ၿပီး ဦးသံုးႀကိမ္ခ်။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာလို႔ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ နတ္တစ္ပါးပါးေတာ့ ၀င္ၿပီဆိုတဲ့သေဘာ။ ေအာင္မယ္ နတ္ကလည္း သူ႕စီနီယာနဲ႔သူရယ္။ ဘယ္သူၿပီးမွ ဘယ္သူ၀င္ရမယ္ဆိုတာ သူ႕အစီအစဥ္နဲ႔သူ။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အႏွီနတ္ေတြ ပင့္လိုက္ၿပီဆိုရင္ မ၀င္ဘူး၊ မႁကြဘူးဆိုတာ တစ္ခါမွကို မရွိတာ။ တာ၀န္ေက်ခ်က္ကေတာ့ လြန္ေသး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ့။ တခုတ္တရ ပင့္ရျပဳရတာေတာင္ အႏီွေမာင္မင္းႀကီးသားေတြက မႁကြခ်င္ႁကြခ်င္ လုပ္ၾကေသးတာ။ နတ္တစ္ပါး၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူႀကဳိက္တတ္တာေလးဆက္ၿပီး ဆႏၵရွိတာေလးေတြ ေမးၾကျမန္းၾက။ နတ္မ်ားကလည္း သိသိႏိုင္လြန္း။ ဘာေမးေမး အကုန္သိတာခ်ည္း။ ထီးေပ်ာက္၊ ဖိနပ္ေပ်ာက္တာကအစ သူအကုန္သိသဗ်ား။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ကေတာ့ ေယာက်္ားသားပီပီ သူရို႕နတ္ေတြကို အယံုအၾကည္ကို မရွိတာ။ သို႔ေပမင့္ နတ္ပင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိုမေသ မလုပ္ရဲေပါင္။ မိဘဘိုးဘြားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ပ်က္ရယ္မျပဳေကာင္းတဲ့ အရာကိုး။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ အႏွီလိုအေတြးမ်ဳိး ဘယ္၀င္လိမ့္တုန္း။ နတ္ကိုေၾကာက္တာထက္ ေမေမနဲ႔ အဘြားကို လန္႔လို႔ အသာကုပ္ေနရတာကလား။ နတ္ပြဲေပးေနတုန္း ဗလြတ္ရႊတ္တ ေျပာလိုက္မိလို႔ နတ္ကိုင္ဖို႔က မေသခ်ာဖူးထား ေမေမနဲ႔ အဘြားလက္ခ်က္နဲ႔ ဗိုက္ေခါက္ပုပ္ဖို႔ကေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားမ်ား ေသခ်ာၿပီးသား။

ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ မိဘေတြ ပင့္ၾကဖိတ္ၾကတာ ဘာနတ္ေတြရယ္လို႔ေတာ့ မသိေပါင္။ သူရို႕နတ္ေတြက ဟိုအသားမစားနဲ႔ သည္အသားမစားနဲ႔လို႔ ပညတ္တာေတြေတာ့ မၾကားခ်င့္အဆံုး။ ေျခတိုသားေတြ မစားနဲ႔လို႔ခ်ည္း စြတ္မွာေနတာေတာ့ အခုထိ မွတ္မိပါရဲ႕။ ေျခတိုသားဆိုတာက ၀က္သားကို ေခၚတာကိုး။ ခက္တာက အညာမွာ တခုတ္တရစားၾကတဲ့ ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္းထဲမွာ ၀က္သားဆိုတာက ထိပ္တန္း။ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔မ်ား နတ္ကေတာ္ကို မေမးေလနဲ႔။ နင္တို႔ေျခတိုသားေတြစားတာကိုးလို႔ခ်ည္း စြတ္ႏွိပ္ေတာ့တာရယ္။ ဘယ္သူမဆို ၀က္သားစားဖူးတဲ့လူခ်ည္းဆိုေတာ့ ဟုတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြ ေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္ရင္း ဇက္ကေလးေတြကို ပုလို႔။ အညာသူအညာသားဆိုတာက အႏီွေလာက္ကို ရိုးၾက အၾကရွာတာကလား။ အိမ္ထဲမွာ စိုက္ထားတဲ့ ဟိုအပင္က ခိုက္တယ္၊ သည္အပင္က စီးပြားမျဖစ္ထြန္းဘူးလို႔ နတ္ကေတာ္က ေျပာတာနဲ႔ ခုတ္ပစ္ထစ္ပစ္လိုက္ၾကဖို႔ ၀န္မေလး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးထက္ေတာင္ နတ္ကေတာ္က ပိုၿပီး ၾသဇာႀကီးေသး။ ဘုန္းႀကီးက သေဘာေကာင္းတယ္တဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါး ေျပေျပလည္လည္ ေလွ်ာက္ရင္ ခြင့္လႊတ္သတဲ့။ နတ္ကေတာ့ သူ႔စိတ္နဲ႔ မတည့္ရင္ ဘယ္သူ႕မွ ညွာတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အႏွာေၾကာင့္ နတ္ကို မရိုမေသ မလုပ္ၾကနဲ႔ဆိုတာ အဘြားရဲ႕ လက္သံုးစကား။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ကေတာ့ ရုပ္ေသေလးေတြနဲ႔ နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီးၿပံဳးၾကတာေပါ့ေလ။

ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘတုန္းက အဘြားတို႔အိမ္အလည္သြားလို႔ ညဘက္မွာ စာၾကည့္ရင္ အခန္းေထာင့္က နတ္စင္ကို အရင္ၾကည့္ရေသးတာ။ နတ္စင္မွာကာထားတဲ့ အနီေရာင္လိုက္ကာေလးကို အသာပိတ္လိုက္ၿပီးမွ စာက်က္လို႔ ေျဖာင့္တာကလား။ အႏွီလိုက္ကာမပိတ္ဘဲ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး စာၾကည့္ေနတာကို အဘြားေတြ႕လို႔ကေတာ့ ေခါင္းမွာ အာလူးသီးထဖို႔ ေသခ်ာေနသကိုး။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ သူ႕ဖာသာသူေတာင္ အႏွီေလာက္ ေၾကာက္တတ္ေနတဲ့နတ္ကို အဘြားတို႔က ဘာေၾကာင့္မ်ား ေၾကာက္ေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မရခဲ့ေပါင္။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ နတ္ဆိုရင္ ဒိုးနတ္ Dough nut ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့နတ္ တစ္နတ္မွကို စိတ္မ၀င္စားတာ။ မွတ္မိေသးတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ကို မီးေလာင္သြားေတာ့ အိမ္ရွင္မက  ဘာေၾကာင့္မီးေလာင္ရသလဲဆိုတာကို နတ္ကေတာ္ဆီမွာ ပြဲတစ္ပြဲထိုးၿပီး ေမးသတဲ့။ အႏွီမွာ နတ္က နင္တို႔ငါ့ကို မရိုမေသလုပ္လို႔ အိမ္ကိုမီးနဲ႔တိုက္ပစ္တာလို႔ သေဟာက္သဟ လုပ္ပါေလေရာ။ တစ္ခြန္းၿပီးတစ္ခြန္း အႏွီစကားခ်ည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္လာေတာ့ ၾကားျပင္းကတ္လာတဲ့ အိမ္ရွင္ေယာက်္ားက “ ဟဲ့ ေခြးသူေတာင္းစားရဲ႕ ငါ့အိမ္ကို မီးနဲ႔တိုက္ေတာ့ နင္ပါ မီးထဲပါသြားေရာမဟုတ္လား…ဒါမ်ား စကားႀကီးစကားက်ယ္နဲ႔ သေဟာက္သဟလုပ္ေနရေသးသလား ” လို႔ ထဆဲမွပဲ နတ္လည္း အသာကုပ္သြားပါေလေရာ။ အံမယ္ အႏွီတစ္ေယာက္ကိုက်ေတာ့ နတ္ခမ်ာ မကိုင္ရဲရွာဘူး။ “ လူၾကမ္းကို နတ္ၾကမ္းမႏိုင္ ”ဆိုတဲ့ စကားပံုေလး ထုတ္သံုးၿပီး ေရွာင္လင္နတ္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကေရာ။ နတ္ကြက္ကလည္း ျမင့္ေတာ့ အျမင့္သား။           ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .